Μεγαλώνουν τα ερωτήματα για την κάλυψη της βίας των αστυνομικών

Η έκρηξη του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου, που απείλησε με παραίτηση από την Επιτροπή για τη διερεύνηση της αστυνομικής βίας, λόγω των γεγονότων στο Κουκάκι, δείχνει ασφαλώς την έκταση που λαμβάνει η βία ορισμένων αστυνομικών, κυρίως όμως η κάλυψή της από τους προϊσταμένους τους!

Κατ’ αρχήν, η ίδια η συγκρότηση της Επιτροπής, δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα, εάν η ΕΛΑΣ είχε αξιόπιστες υπηρεσίες στο εσωτερικό της που θα απέδιδαν ευθύνες και δεν θα κάλυπταν όσους αστυνομικούς αυθαιρετούν. Το γεγονός ότι με την απάντησή του ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, κάλυψε πλήρως την αστυνομία, πέραν του ότι προκαταλαμβάνει το αποτέλεσμα οποιασδήποτε έρευνας, καθιστά την Επιτροπή Αλιβιζάτου χωρίς αντικείμενο, ίσως και …ενοχλητική! Υπενθυμίζουμε ότι πρόσφατα, υπουργοί και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος χαρακτήρισαν ως fake newsτις καταγγελίες φοιτήτριας ότι της ζήτησαν να κατεβάσει το παντελόνι στην Πατησίων (το …ξεγύμνωμα, βλέπετε, αποτελεί μια νέα μορφή …αστυνομικής ευπρέπειας), χωρίς να αναμένουν τα αποτελέσματα της σχετικής έρευνας -και δεν μιλάμε για τον γνωστό Κ. Μπογδάνο, αλλά και για τον προερχόμενο από το εκσυγχρονιστικό μπλοκ υπουργό Τουρισμού Χάρη Θεοχάρη.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, είναι σαφές πως μόνο ως συγκάλυψη μπορεί να χαρακτηριστούν τυχόν εντολές για ΕΔΕ. Η λέξη ΕΔΕ (Ένορκη Διοικητική Εξέταση) έχει ιστορικά ταυτιστεί με την έννοια “παραπομπή στις ελληνικές καλένδες”, ενώ τελευταία η νεολαία την ερμηνεύει ως … “Εγώ Δεν Ευθύνομαι”! Η δε αλήθεια είναι πως για πάσαν νόσον διατάσσεται μια ΕΔΕ, αλλά ποτέ δεν δημοσιοποιούνται τα αποτελέσματά της. Ακόμα πχ δεν μάθαμε τι έγινε με τους αστυνομικούς που ενεπλάκησαν στην υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου. Μήπως, για παράδειγμα, θα πρέπει οι ΕΔΕ να έχουν συγκεκριμένο χρόνο για να καταλήξουν και στις μείζονες τουλάχιστον περιπτώσεις να δημοσιοποιούνται τα αποτελέσματά τους; Αν μη τι άλλο, έτσι επιτυγχάνεται μια σχετική διαφάνεια σε ένα κράτος δικαίου, όπως λέμε ότι (πρέπει να) είναι τα ευρωπαϊκά τουλάχιστον κράτη.

Διαστάσεις, επίσης, λαμβάνει η λειτουργία κάποιων συνδικαλιστικών εκπροσώπων της ΕΛΑΣ, των Ειδικών Φρουρών κλπ, οι οποίοι έχουν ξεφύγει τελείως εδώ και χρόνια από το ρόλο τους και λειτουργούν ως η φωνή του “βαθέος κράτους”, δικαιολογώντας στην ουσία πολιτικά ακραίες πράξεις και πρακτικές προσώπων των σωμάτων ασφαλείας. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι έχουν συνδικαλιστική άδεια 365 ημέρες το χρόνο και ότι καμία ηγεσία, ούτε καν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, έβαλαν μια τάξη στο θέμα. Η καθιέρωση του συνδικαλισμού, όμως, στα Σώματα Ασφαλείας, έγινε με θυσίες και με διωγμούς πολλών εκ των πρωταγωνιστών της προσπάθειας, που είχαν ως στόχο την καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας των εργαζομένων στην ΕΛΑΣ και στα άλλα σώματα, αλλά και τον δημιουργικό έλεγχο των σωμάτων αυτών, τη λειτουργία τους με βάση τους νόμους της συντεταγμένης πολιτείας. Και όχι τη στήριξη ακραίων πράξεων, στο όνομα (στην καλή περίπτωση) μιας κακώς εννοούμενης “συναδελφικής αλληλεγγύης”. Εδώ, βεβαίως, να σημειώσουμε ότι και τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως κορυφαία σάιτ που στηρίζουν την κυβέρνηση, λειτουργούν με ότι υλικό δίνει η αστυνομία, ενώ ο ρόλος των μέσων είναι να κάνουν έρευνα για την αλήθεια, είτε η αλήθεια δικαιώνει την ΕΛΑΣ, είτε όχι.

Είναι, πάντως, αξίωμα που πρέπει να το έχουμε όλοι υπόψη μας: Αν η προσπάθεια επιβολής του νόμου και της τάξης δεν στηρίζεται στο κράτος δικαίου, δεν θα έχει τα αποτελέσματα που προσδοκούνται. Αν δε αυτό αποτελεί και πολιτική επιλογή, τότε θα δυσχεράνει και την εφαρμογή του νόμου, ακόμα και στο κοινό έγκλημα. Ας το προσέξουμε όλοι αυτό και, κυρίως αυτοί που έχουν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας..