Σε τι θεό πιστεύει η Ακροδεξιά;
Διαβάζεται σε 6'
Οι ακροδεξιοί βάζουν τον χριστιανισμό στο κρεβάτι του Προκρούστη για να τον φέρουν στα μέτρα τους. Τι μας λένε για τη θρησκεία και δεν είναι έτσι.
- 11 Απριλίου 2025 13:11
Το Σημείο για τη Μελέτη και την Αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς, σε συνεργασία με το NEWS 24/7, παρουσιάζει τα… σουξέ του αντιδραστικού λόγου: Ένα από αυτά αφορούν τον Χριστιανισμό.
Fake
Μην πηγαίνετε τις άγιες μέρες του Πάσχα, όσοι ψηφίσατε (σ.σ.: το νόμο για την ισότητα στο γάμο), στην εκκλησία (Κυριάκος Βελόπουλος, 20.4.2024)
Το 97% των Ελλήνων είναι Χριστιανοί ορθόδοξοι, τώρα βέβαια έχουν μπει και δυο εκατομμύρια λαθρομετανάστες και έχει γίνει ένα μείζον ζήτημα με την ισλαμοποίηση της Ελλάδας (Ηλίας Κασιδιάρης, Αγιορείτικο Βήμα 27.4.2014)
Καταδικασμένο ένα Έθνος που δεν πιστεύει σε Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια (Αφροδίτη Λατινοπούλου, 8.5.2024)
No Fake
Οι ακροδεξιοί ζορίζονται με τον χριστιανισμό. Από τη μια, ιδίως αν θέλουν να κυβερνήσουν, δεν μπορούν να τον αγνοούν: σε πολλές χώρες (και στην Ελλάδα) το κράτος δημιουργήθηκε σε συμβιβασμό με την Εκκλησία και οι πιστοί Χριστιανοί πιθανοί ψηφοφόροι της Ακροδεξιάς είναι πολλοί.
Από την άλλη δεν μπορούν και να ταυτιστούν μαζί του, ιδίως όταν μιλάει για ανιδιοτελή αγάπη, και ευσπλαχνία χωρίς προϋποθέσεις για όλους.
Tους χαλάει πολύ, για παράδειγμα, το ανθρωπιστικό μήνυμα του Πάπα, ιδίως όταν ήρθε στη Λέσβο για τους πρόσφυγες, όπως τους ενοχλούσε το έργο του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου. Και φυσικά ούτε περνάει από το μυαλό τους αυτό που έγραφε ο Περουβιανός κληρικός Γκουστάβο Γκουτιέρες: δεν είναι δυνατό να πάρει κανείς από το Ευαγγέλιο μία και μοναδική πολιτική γραμμή, που όλοι οι πιστοί πρέπει να ακολουθήσουν. Η πολιτική είναι η περιοχή των ελεύθερων επιλογών.
Οι ακροδεξιοί, λοιπόν, βάζουν τον χριστιανισμό στο κρεβάτι του Προκρούστη για να τον φέρουν στα μέτρα τους. Χριστιανισμός, βεβαίως – αλλά στην υπηρεσία του εθνικισμού και του ρατσισμού («της πατρίδας»), του αυταρχικού κράτους, της πατριαρχικής οικογένειας. Χριστιανισμός α λα καρτ και για τους δικούς μας, δηλαδή.
Η Χρυσή Αυγή είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη δύσκολη σχέση χριστιανισμού-Ακροδεξιάς. Στη Διακήρυξή της, το 1986, εξηγούσε ότι το πρόβλημά της με τον χριστιανισμό ήταν η εβραϊκή καταγωγή του, το γεγονός ότι αυτός απευθύνεται στους φτωχούς και γενικά οι εξισωτικές αντιλήψεις του, που θυμίζουν κομμουνισμό. Για τους Έλληνες νεοναζιστές, πολύ πριν αρχίσουν οι συνεντεύξεις στο Αγιορείτικο Βήμα και οι φωτογραφίσεις με φιλοναζί κληρικούς, ο χριστιανισμός ήταν θανάσιμος κίνδυνος – σχεδόν επιδημία.
«Ο Ιουδαιοχριστιανισμός κατέστρεψε την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά και την υπέροχη λατρεία της Φύσεως, εισάγοντας στην ιστορία την εβραϊκή αντίληψη περί υπάρξεως ενός Θεού […] Ο Ιουδαιοχριστιανισμός ήταν ο μπολσεβικισμός της Αρχαιότητος που με το ισοπεδωτικό του μικρόβιο και το μεσσιανικό του κήρυγμα, έφθειρε και ανέτρεψε τις παραδοσιακές δομές των αρχαίων κοινωνιών (βλ. Δ. Ψαρράς, «Ελλάς Ελλήνων Παγανιστών», Εφ. των Συντακτών, 24.12.2018).
Και κοσμικοί και πιστοί
Αλλά το πρόβλημα με το χριστιανισμό δεν είναι μόνο των Ελλήνων ναζιστών, που ξεκίνησαν ως παγανιστές και πιστοί στο Δωδεκάθεο. Ακόμα και οι πιο επιτυχημένες εκδοχές της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς δυσκολεύονται. Η γαλλική Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν, από τη μια υπερασπίζεται «την ελληνοχριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης» – από την άλλη, όμως, κατηγορεί τον βασικό ανταγωνιστή της στο χώρο της Ακροδεξιάς, τον Ερίκ Ζεμούρ, ότι δεν υπερασπίζεται όσο πρέπει το κοσμικό κράτος, ότι ταυτίζεται με τον Καθολικισμό, ότι τελικά θέλει τη Γαλλία κοινότητα πιστών, λίγο-πολύ ίδια με τις μουσουλμανικές θεοκρατίες. Η Λεπέν καταλαβαίνει ότι πρόεδρος δεν μπορεί να γίνει αν δεν την ψηφίσουν και κεντρώοι/φιλελεύθεροι.
Fake χριστιανοί
Στην Ελλάδα, η Ακροδεξιά σπάνια μιλά για χριστιανισμό: πολύ πιο συχνά αναφέρεται σε «Ορθοδοξία» ή «Εκκλησία», και τελικά στο χουντικό τρίπτυχο «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια». Η επιλογή λέξεων δεν είναι τυχαία:
- Η Ακροδεξιά βάζει τη θρησκεία δίπλα στην πατρίδα, γιατί δεν αντέχει τον οικουμενισμό του χριστιανισμού: ότι το κήρυγμα της αγάπης απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως – χωρίς εθνικές, φυλετικές ή έμφυλες διακρίσεις. Αυτό δείχνει η προτροπή του Αποστόλου Παύλου: «Δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει αρσενικό ούτε θηλυκό, διότι όλοι σεις είσθε ένας νέος άνθρωπος διαμέσου του Ιησού Χριστού (Γαλ. 3,28). Το Μεγάλο Σάββατο, στις εκκλησίες ακούγεται «Δώσμου τούτον τον ξένο, που οι ομόφυλοί του θανάτωσαν σα νάταν ξένος». Ο ακροδεξιός εθνικισμός μισεί τους ξένους και θέλει το χριστιανισμό εργαλείο του κράτους. Αυτό, όμως, είναι χοντροκομμένη αλλοίωση του χριστιανισμού. Εξάλλου, η παράδοση της Εκκλησίας έχει από πολλών ετών καταδικάσει τον εθνοφυλετισμό ως αίρεση.
- Η Ακροδεξιά προτιμά να μιλά για θρησκεία –αντί για χριστιανισμό–, γιατί στη λογική της θρησκεία σημαίνει τυφλή υπακοή, πίστη και θεοποίηση του Πατέρα-Ηγέτη, συμμόρφωση στο κράτος, άκριτη αποδοχή της παράδοσης, ανορθολογισμό. Η Ακροδεξιά παίζει το χαρτί της θρησκείας ψηφοθηρικά στο εσωτερικό και με σκοπιμότητα στην εξωτερική πολιτική: και στις δύο περιπτώσεις, βλέπει την πολιτική και την ιστορία σαν μια ατέλειωτη σύγκρουση πολιτισμών. Μόνο για το σκοπό της σύγκρουσης με το Ισλάμ θεωρεί την Ευρώπη «χριστιανική»: ο ακροδεξιός χριστιανισμός είναι, δηλαδή, ένας σύγχρονος ρατσισμός με βάση τον πολιτισμό, όχι όπως ο παλιός, που ασχολούνταν περισσότερο με τη φυλή.
- Η Ακροδεξιά ταυτίζει τη θρησκεία με την οικογένεια – αλλά όχι με οποιασδήποτε οικογένεια. Δικαίωμα να φτιάξουν οικογένεια έχουν μόνο ένας άνδρας και μια γυναίκα. Στην ίδια λογική, η ανθρώπινη ζωή είναι «ιερή» μόνο όταν πρόκειται για την απαγόρευση των αμβλώσεων: δεν είναι όταν η Ακροδεξιά θέλει τη ζωή των μεταναστών αβίωτη μέχρι να φύγουν, όταν σηκώνει τη σημαία του πολέμου ή αδιαφορεί για τις ανισότητες και τη δυστυχία που προκαλούν.
Ή, λοιπόν, η Ακροδεξιά δεν έχει το θεό της – ή αυτός ο θεός είναι τόσο μοχθηρός και για λίγους, που δεν ανέχεται καν στην εκκλησία το Πάσχα όσους δεν έχουν τις «σωστές» ακροδεξιές απόψεις. Αυτός ο θεός δεν μπορεί να είναι δικός μας. Ας θυμόμαστε, μέρες που είναι ότι Πάσχα (Πεσσάχ) στα εβραϊκά σημαίνει πέρασμα: έξοδο από έναν κόσμο δυστυχίας, προς έναν κόσμο που μπορεί να είναι καλύτερος. Χρόνια καλά, χωρίς fake πυροτεχνήματα!