“Όταν ανοίγαμε πανιά” – Το νέο βιβλίο του Βύρωνα Πολύδωρα

«Έργο ζωής» χαρακτηρίζει ο πρώην υπουργός Βύρωνας Πολύδωρας το νέο του βιβλίο (703 σελίδων, εκδόσεις Λιβάνη) με τίτλο «Όταν ανοίγαμε πανιά».

Ένα βιβλίο- καταγραφή της ιστορίας με την αντίληψη του συγγραφέα, μέσα από ήρωες και αντιήρωες, από την καταγωγή των Ελλήνων μέχρι και την πτώση του Βυζαντίου.

Στο προοίμιο, μάλιστα, ο Βύρων Πολύδωρας θέτει και σειρά πολιτικών διδαγμλατων από τη διαχρονική μελέτη της ιστορίας.

«Οι ¨αρμόδιοι φρουροί¨ είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι Έλληνες, και όχι κάποιοι άλλοι, “προστηθέντες”, βοηθοί εκπληρώσεως ή μισθοφόροι, στους οποίους θα ανατεθεί το έργο της φύκλαξης και της φρούρησης. Μόνον εμείς. Και κανένας άλλος. “Όσοι Έλληνες”, που έλεγε και ο Ίων Δραγούμης» αναφέρει ο συγγραφέας.

Δεν διστάζει, μάλιστα, να επιτεθεί και κατά των «εθνομηδενιστών«, κάνοντας λόγο για κάθε… «μπαλαφάρα» που υποστηρίζουν:

“Σήμερα, στα δίσεκτα χρόνια, τα ατελείωτα που περνούμε, ορισμένοι πανεπιστημιακοί, όπως αυτοαποκαλούνται, αλληλοαναγορευόμενοι σε μεγάλες ιστορικές αυθεντίες, συχνά μεταμφιεσμένοι και με το κομματικό-ιδεολογικό τους patronage,ασκούνται σε “ακαδημαϊσμούς”, ύποπτους και δυσερμήνευτους, που έχουν ως στόχο (κατ’ ανάθεσιν ίσως;) την αποδόμηση κάθε εθνικού επιχειρήματος και αρμού.

Στοχοθετούν ως εχθρό τους τον “εθνολαϊκισμό”. Μια έννοια που τη χρησιμοποιούν εύπλαστα και παραμορφωτικά για να ορίσουν ως εχθρό κάθε τι ανεπιθύμητο και εκτός μόδας, “εκτός πολιτικής ορθότητας” ή σκοπιμότητας που οι ίδιοι επιβάλλουν. Και μόλις και όπου διατυπωθεί η όποια εθνομηδενιστική, δήθεν ακαδημαϊκή και ετοιμόρροπη “μπαλαφάρα”, σπεύδουν αμέσως, αυτοματοποιημένα και με στρατολογήσεις, “ταξιαρχίες” ολόκληρες “ομόσχολών” τους, προς υποστήριξή της. Να την υποδεχθούν σαν “ουρανόθεν και εξ αποκαλύψεως αλήθεια”. Να την ψιμυθιώσουν με τα γυαλιστερά στολίδια της προοδευτικότητας, της τεχνοκρατίας και του μοντερνισμού. Δεν πρέπει να ακουστεί η λέξη “έθνος” και “εθνικός” και τα συνώνυμά τους. Οι δε χρήστες αυτών των “απαγορευμένων” όρων να χαρακτηρίζονται ονειδιστικά και δολοφονικά, με την έννοια της “δολοφονίας χαρακτήρων”, σαν ρατσιστές και φασίστες. Δεν πρόκειται απλώς για bulling, αλλά για συστηματική και μεθοδευμένη τρομοκρατία. Γεγονότα και αξιολογικές κρίσεις και προπαντός “μύθοι”, που θυμίζουν την ύπαρξη και το ένδοξο παρελθόν του ελληνικού έθνους και που δηλούν ότι αυτό είναι αποφασισμένο ή προορισμένο να ζήσει (και θα ζήσει), απαγορεύεται, κατά την άποψη των “ομόσχολων”, αρνησιπάτριδων και εθνομηδενιστών, να μνημονεύονται και να εκφέρονται. Κρίνονται ως “τοξικά” για την εμπέδωση της πάση δυνάμει επιχειρούμενης παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, της χαοτικής και παραλυτικής παντός εθνικού και παραδοσιακού στοιχείου. Της πολτοποιητικής του ατόμου άποψης και πράξης”.

Τονίζει δε στον πρόλογό του ο Βύρων Πολύδωρας:

“Οι σημερινοί νεοαποικιοκράτες και νεοϊμπεριαλιστές ζουν με την πλάνη τους ότι τα καθαιρετικά προηγούμενα της ιστορίας δεν τους αφορούν. Στις νέου τύπου αποικίες μάλιστα, όπως η Ελλάδα ως κλασική “αποικία χρέους” και υπό επιτροπεία παντοτινή (;), όπως κάποιοι επιδιώκουν ή θα ήθελαν, και σε μικρότερο βαθμό άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, οι αντιφάσεις του παραδοσιακού καπιταλισμού κυριαρχούν. Η φτωχοποίηση και η δουλοποίηση με την υπερεξάρτηση -και όχι με τον κρανιοθραύστη, το άγριο “τοπούζι” των Ούννων- είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της “νέας εποχής”.

Επί της φτωχοποιημένης ήδη κοινωνίας σπεύδουν οι στρατιές των “φιλάνθρωπων” και των “ευεργετών”, συχνά υπό τη μορφή ΜΚΟ, άγνωστης καταγωγής και προελεύσεως και αδήλων προθέσεων, να περιθάλψουν τους νεόπτωχους. Τους νεόπτωχους που οι ίδιοι ή τα αφεντικά τους δημιούργησαν! Άλλοτε πάλι, καταφθάνουν τα funds, το σύγχρονο “ιππικό”, του παλαιού αμερικάνικου στρατού, να καταδιώξει και να σκοτώσει τους “Ινδιάνους” και να τους αρπάξει ό,τι βρει. Τον όποιο θησαυρό τους.

Όμως, μια βαθειά, υπόκωφη βοή ακούγεται και συγκλονίζει τους πάντες, όσους κωφεύουν, τους υπαιτίους: Που λέει: “Δεν θέλουμε το φαΐ σας και το καλό σας. Θέλουμε να μάθουμε γιατί μας φέρατε σ’ αυτή τη θέση”. Η βοή του ηφαιστείου πριν από την έκρηξη. Οι υπαίτιοι του “νεοκολονιαλισμού του χρέους” την ίδια στιγμή ξεχνούν, ή αυτό θέλουν (;), ότι τα χαρακτηριστικά της σκληρής και τιμωρητικής λιτότητας μηδενίζουν την κατανάλωση, την οποία μολαταύτα επιδιώκουν, ως λειτουργικό στοιχείο της οικονομίας τους, όλες οι βιομηχανικές χώρες. Σε λίγο όμως θα αντιμετωπίσουν τα παραγωγικά τους αδιέξοδα, δηλαδή παραγωγές και υπερπαραγωγές χωρίς αγορές να τις διαθέσουν. Η αντιφατική λογική-τυφλή, όχι απλώς κοντόφθαλμη- παράγει αδιέξοδα. Και τα αδιέξοδα οδηγούν πάντα σε “τελικές λύσεις”. Σ’ αυτή την αντιφατική λογική της απληστίας και της απανθρωπιάς, η Ελλάδα θέλω-πρέπει να αντιστέκεται.”.