Παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής εργασίας

Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, μια «ειδικευμένη οργάνωση του ΟΗΕ που επιδιώκει την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και των διεθνώς αναγνωρισμένων ανθρωπίνων και εργασιακών δικαιωμάτων», όπως αυτοπεριγράφεται, καθιέρωσε τη 12η Ιουνίου ως «Παγκόσμια Ημέρα κατά της παιδικής εργασίας».

Σας φαίνεται όλο αυτό κάπως γραφειοκρατικό, αποστασιοποιημένο και πομπώδες; Αν ναι, καλώς σας φαίνεται, γιατί είναι ακριβώς τέτοιο. Εννοώ πως οι ίδιοι οι ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι των Ηνωμένων Εθνών που μελετούν τις στατιστικές και αποφασίζουν να αναδείξουν το κοινωνικό πρόβλημα της Παιδικής Εργασίας, οι ίδιοι μπορεί να αγοράζουν, για παράδειγμα, επώνυμα ρούχα για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους, που έχουν κατασκευαστεί από δωδεκάχρονα παιδιά στο Ότογκαρ, στην Τουρκία, τα οποία δουλεύουν δώδεκα ώρες την ημέρα για έξι ευρώ, ή στα κάτεργα-υφαντουργίες του Μπαγκλαντές, με ακόμα μικρότερο μεροκάματο.

Επίσης, για να είμαστε δίκαιοι, όχι μόνο αυτοί οι υπάλληλοι, αλλά και εμείς, οι πολύ λιγότερο προνομιούχοι, ψωνίζουμε επώνυμες σοκολάτες, ας πούμε. Για να φτιαχτούν αυτές, μικρά παιδιά –σκλαβάκια- έλιωσαν στη δουλειά στην Αφρική μαζεύοντας τους σπόρους από τα κακαόδεντρα, που πουλήθηκαν ένα κομμάτι ψωμί στις μεγάλες σοκολατοβιομηχανίες.
Είναι απορίας άξιον…. Η Δύση κερδίζει από την παιδική εργασία εκατομμυρίων παιδιών στον Τρίτο Κόσμο, αλλά συγχρόνως θεσπίζει Παγκόσμιες Ημέρες για την ευαισθητοποίηση των πολιτών της, οι οποίοι καταναλώνουν τα προϊόντα που βγήκαν από ματωμένα παιδικά χέρια σε Ασία και Αφρική – γιατί είναι φτηνά.

Η Δύση, μέσα στην άμετρη υποκρισία της, παρατηρεί, καταγράφει και φτιάχνει στατιστικές για το αίσχος που γίνεται αλλού, και όχι στη δική της αυλή, λες κι έτσι το ξορκίζει: μακριά από το σπίτι μου κι όπου θέλει ας πάει… η UNICEF λέει πως ένα στα έξι παιδιά σε όλο τον κόσμο, ηλικίας 5-14 ετών, εμπλέκεται σε κάποια μορφή παιδικής εργασίας. Λέει επίσης πως 171 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται σε ορυχεία, λατομεία, ή σε άλλους επικίνδυνους χώρους δουλειάς με χημικά, εντομοκτόνα ή άλλα βλαβερά υλικά. Τα 73 εκατομμύρια από αυτά, είναι κάτω των δέκα ετών, ενώ κάθε χρόνο χάνονται 22 χιλιάδες παιδιά σε εργατικά ατυχήματα…

Δεν έχει νόημα να αναφέρουμε άλλες στατιστικες. Η μόνη χρησιμότητα της σημερινής Παγκόσμιας Ημέρας, δεν είναι να φρικάρουμε για δέκα λεπτά με τέτοια στατιστικά στοιχεία, αλλά να καταλάβουμε μια για πάντα, πως το δεκάχρονο που κουβαλάει τούβλα στην Ινδία για δέκα ώρες καθημερινά, για ένα πιάτο φαί, έχει τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με το δικό μας παιδί, στο να ζήσει την παιδική του ηλικία. Έχει τα ίδια δικαίωματα με το γιο και την κόρη μας στο να είναι ξένοιαστο, και να πηγαίνει στο σχολείο. Τα ίδια δικαιώματα στην φροντίδα, την καλή διατροφή, την περίθαλψη, τη στέγαση.

Εάν καταλάβουμε αυτή την απλή αλήθεια, ίσως επανεξετάσουμε την υποκριτική μας στάση. Δεν μπορούμε από τη μια να κλαίμε με κροκοδείλια δάκρυα για τα καημένα τα παιδάκια που τσακίζονται στη δουλειά, και από την άλλη να καταναλώνουμε τα προϊόντα κάποιων μεγάλων εταιριών, που βγάζουν αμύθητα κέρδη από την παιδική εργασία – η να υποστηρίζουμε πολιτικές και πολιτικούς που χρηματίζονται από αυτές τις εταιρείες. Ας σταματήσουμε επιτέλους να είμαστε υποκριτές, κι εμείς, και οι χρυσοπληρωμένοι υπάλληλοι του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.