Η αμηχανία του Μαξίμου και τα αδιέξοδα του Αντώνη Σαμαρά

Πολλά επεισόδια αναμένεται να έχει το «σήριαλ Σαμαρά» για την κυβέρνηση, από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να τον οδηγήσει προς την «αποστρατεία» και ο πρώην πρωθυπουργός να απαντήσει καταρχήν με έναν πόλεμο φθοράς στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο τρόπος που αναδιπλώθηκε η ηγεσία της κυβέρνησης μετά την διαρροή της πως ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε εξηγήσεις για την απουσία του από την ψηφοφορία για την υπόθεση ΠΑΟΚ-Ξάνθης  και την αντίδραση του πρώην πρωθυπουργού, είναι ενδεικτική της αμηχανίας του Μεγάρου Μαξίμου στην υπόθεση.

Τα «χτυπήματα» του Αντώνη Σαμαρά είναι διαδοχικά μετά και την μη επιλογή του για τη θέση του έλληνα Επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και από την Προεδρία της Δημοκρατίας, γεγονός που κατά πολλούς είχε ως –αντικειμενικό, έστω- στόχο και το πολιτικό του τέλος: Η ομιλία του πρώην πρωθυπουργού στο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας αποτέλεσε μια εναλλακτική πλατφόρμα για τα εθνικά κυρίως θέματα, με τη συνέντευξή του στο «Φιλελεύθερο» διαφοροποιήθηκε από την κυβερνητική  στρατηγική για τη Χάγη, εν συνεχεία απέφυγε να ψηφίσει τη νέα Πρόεδρο της Δημοκρατίας –ενώ στην επιστολή του προς το Προεδρείο της Βουλής απέφυγε να αναφέρει ακόμα και το όνομά της. Και, τέλος, δεν υπάκουσε στην κομματική πειθαρχία για το ποδόσφαιρο, ενώ αντέδρασε στις διαρροές του Μαξίμου ότι του ζητήθηκαν εξηγήσεις για τη στάση του,  αναγκάζοντάς το σε αναδίπλωση, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να δηλώνει πως από πρώην πρωθυπουργό δεν ζητούνται εξηγήσεις .

Ουκ ολίγα μηνύματα, δηλαδή, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με τρόπο που να δημιουργεί πρόβλημα και φθορά στην κυβέρνηση, αλλά και χωρίς να ξεπερνάει κόκκινες γραμμές για έναν πρώην πρωθυπουργό. Όπως και το ’93, άλλωστε, δείχνει πως γνωρίζει πολύ καλά ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τη σειρά του, κατανοεί απολύτως τα μεγέθη, αφού ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι Θοδωρής Ζαγοράκης για αν διαγράφεται χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό κόστος, αλλά γνωρίζει απολύτως και πως ο πρώην πρωθυπουργός βρίσκεται ενώπιον αδιεξόδων: Δεν μπορεί για δεύτερη φορά αν ρίξει μια κυβέρνηση, αλλά και να έβρισκε «νομιμοποιητική βάση» να το πράξει, δεν θα έβρισκε και πρόθυμους να τον ακολουθήσουν. Μόνο φθορά, δηλαδή, μπορεί να προκαλέσει ο πρώην πρωθυπουργός, χωρίς παράλληλα να διαθέτει την προοπτική της εναλλακτικής πολιτικής λύσης, όπως το 1993 με την πολιτική άνοιξη. Για αυτό και επιλέγεται η τακτική σε πρώτη φάση της υποβάθμισης του προβλήματος και, κυρίως, η αποψίλωση του κύκλου επιρροής του με την προσέγγιση στελεχών που τον υποστηρίζουν, μέσω της  χρησιμοποίησής τους σε υπουργικές και κρατικές θέσεις.

Το πρόβλημα, ωστόσο, θα είναι μεγάλο στην περίπτωση που η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα προσφύγει στη Χάγη για τα ελληνοτουρκικά προβλήματα. Εκεί ο πρώην πρωθυπουργός εκτιμάται ότι θα δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα, καθώς και από τώρα έχει εκφράσει την αντίθεσή του καταθέτοντας τη διαφορετική του πλατφόρμα και εκφράζει το μεγαλύτερο ίσως μέρος της κομματικής και κοινωνικής βάσης της παράταξης.

Για αυτή την περίπτωση, όμως, το Μαξίμου εκτιμά ότι έχει χρόνο για την αντιμετώπιση του πρώην πρωθυπουργού, αφήστε και ότι μπορεί να προηγηθούν και πρόωρες κάλπες με λίστα, πριν την εξάντληση του δεκαοχταμήνου που προβλέπει ο νόμος.