Πριν από 19 χρόνια ο μεγάλος σεισμός της Αθήνας

Όποιος δεν έχει ζήσει ένα μεγάλο σεισμό, ποτέ δεν θα καταλάβει πραγματικά τί σημαίνει δύναμη της Γης… Σχεδόν όλοι οι πολίτες της Αθήνας που έζησαν τον μεγάλο σεισμό του 1999 θυμούνται επακριβώς τί έκαναν τότε, λίγα λεπτά πριν τις 3.00 το μεσημέρι της Τρίτης, 7ης Σεπτεμβρίου, όταν αίφνης η κρεβατοκάμαρα και το σαλόνι τους, το σούπερμάρκετ ή το γραφείο τους άρχισαν να ταρακουνιούνται δυνατά.

Πολύ δυνατά, πράγματι… Ο σεισμός, αν και όχι ιδιαίτερα ισχυρός, με μέγεθος 5,9 στη κλίμακα Ρίχτερ, προκάλεσε πολλές καταστροφές, εξαιτίας της εγγύτητάς του στην Αθήνα, με επίκεντρο 18 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης, ανάμεσα στις Αχαρνές και τον Εθνικό Δρυμό Πάρνηθας, έχοντας επίσης και μικρό εστιακό βάθος, από 9 μέχρι 14 χιλιόμετρα.

Ο «σεισμός της Πάρνηθας» όπως ονομάστηκε, ήταν ο φονικότερος σεισμός των τελευταίων 50 ετών και η φυσική καταστροφή με το μεγαλύτερο κόστος σε υλικές ζημιές που έχει συμβεί ποτέ στην Ελλάδα: 145 άτομα έχασαν τη ζωή τους, 2000 τραυματίστηκαν και 50.000 έμειναν άστεγοι, ενώ οι ζημιές έφτασαν τα τρία δισεκατομμύρια ευρώ: ήταν απίστευτο το μέγεθος της συμφοράς, που μπορεί να συμβεί μέσα σε 15 δευτερόλεπτα, όταν οι τυφλές δυνάμεις της Φύσης ενεργοποιηθούν…

Αυτός ο σεισμός, όπως και κάθε άλλη μεγάλη φυσική καταστροφή, κατέδειξε την ανθρώπινη αβελτηρία – εφόσον η Φύση δεν θα σταματήσει ποτέ να λειτουργεί με τους δικούς της νόμους, οι άνθρωποι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να προστατευτούν. Που σημαίνει εν προκειμένω, να χτίζουν γερά, αντισεισμικά κτίρια, κι όχι να κάνουν σκόντο στα υλικά, για να τους έρθει φτηνότερα η κατασκευή… Κι όχι να λαδώνουν τους αρμόδιους για να συνεχίσουν να κατασκευάζουν και να χρησιμοποιούν «χάρτινα» κτίρια…

Ποιος ξέχασε το εξαώροφο κτίριο της εταιρείας Ρικομέξ στο Μενίδι, όπου σκοτώθηκαν από το σεισμό 39 άτομα, μεταξύ των οποίων δύο κυοφορούσες; Ποιος ξεχνά την αθώωση των υπευθύνων της εταιρείας, ποιος ξεχνά τις γλίσχρες αποζημιώσεις που αναγκάστηκαν να καταβάλουν, ποιος ξεχνά τις ευθύνες των αρμοδίων υπηρεσιών, που έκαναν τα στραβά μάτια, με το αζημίωτο, όταν όφειλαν να ελέγξουν τη σταθερότητα του κτιρίου, που έγινε ο ομαδικός τάφος των εργαζομένων;…

«Το χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός, ευθύς εγιόμισε άνθη», είχε γράψει ο Διονύσιος Σολωμός. Δέκα εννιά χρόνια μετά από τον μεγάλο σεισμό στην Αθήνα δεν θα δεις χάσματα, αλλά ούτε και λουλούδια.

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.