Σαν σήμερα δολοφονείται ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος

«Δεν πρόκειται να ζητήσω συγνώμη από κανένα δεκαπεντάχρονο». Αυτό ισχυρίστηκε κατά την έναρξη του Εφετείου, πρόπερσι, ο Ειδικός Φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας, ο αστυνομικός που πυροβόλησε και σκότωσε τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο σαν σήμερα, στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, στα Εξάρχεια πριν από 10 χρόνια. Το 2010 το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Άμφισσας του είχε επιβάλει την ποινή της ισόβιας κάθειρξης για ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο.

Φαίνεται πως η Ελλάδα, και ιδιαίτερα η Αθήνα, είναι ένας μάλλον επικίνδυνος τόπος για δεκαπεντάχρονους, ειδικά όταν αυτοί είναι πολιτικοποιημένοι, και όταν συχνάζουν σε περιοχές που δεν θα έπρεπε, όπως είναι τα Εξάρχεια.

Να θυμίσουμε πως το 1985, ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου, ο αστυφύλακας Αθανάσιος Μελίστας σκότωσε πισώπλατα τον δεκαπεντάχρονο μαθητή Μιχάλη Καλτεζά. Ο Μελίστας αθωώθηκε για την πράξη του το 1990. Οι δικαστές ναι μεν αποδέχθηκαν την εισήγηση του εισαγγελέα ότι ο αστυνομικός πυροβόλησε μέσα από την κλούβα σε ευθεία βολή και υπερέβη των ορίων αμύνης, ωστόσο εκτίμησαν ότι η πράξη του αυτή συντελέστηκε σε κατάσταση πανικού. Η απόφαση του δικαστηρίου έγινε δεκτή με θυελλώδη χειροκροτήματα στην κατάμεστη από αστυνομικούς αίθουσα.

Εάν ζούσαν ο Αλέξης και ο Μιχάλης, σήμερα θα ήταν 25 ετών ο πρώτος, νέος άντρας στη ακμή του, ενώ ο δεύτερος θα είχε πατήσει τα 48 του – σχεδόν μεσήλικας. Κανείς δεν ξέρει πώς θα είχαν ζήσει τη ζωή τους, εάν βέβαια ο Κορκονέας και ο Μελίστας κρατούσαν τα πιστόλια τους στη θήκη. Μπορεί να είχαν παραμείνει στον αντιεξουσιαστικό, εξωκοινοβουλευτικό χώρο, μπορεί να είχαν ρίξει νερό στο κρασί τους, ή να είχαν πάψει να ασχολούνται με την πολιτική. Μπορεί να είχαν σπουδάσει, να είχαν κάνει καριέρα επιστημονική ή επαγγελματική – ο Μιχάλης, ως μεγαλύτερος, μπορεί να είχε κάνει οικογένεια, και να είχε αποκτήσει παιδί, ίσως ένα δεκαπεντάχρονο γιο, όσο ήταν κι αυτός όταν η σφαίρα του Μελίστα έβαλε τελεία και παύλα στη ζωή του.

Κανείς δεν ξέρει τι θα είχαν γίνει οι δύο μαθητές εάν συνέχιζαν τη ζωή τους. Όμως ένα πράγμα είναι σίγουρο – η κοινωνία δεν κινδυνεύει από τα δεκαπεντάχρονα, αλλά από κάποιους αστυνομικούς, που νομίζουν πως είναι κάτι σαν καουμπόιδες, πιστολέρο, που τραβούν το σιδερικό τους, κι όποιον πάρει ο Χάρος, σαν να ζούνε στο Φαρ Ουέστ.

Η κοινωνία δεν κινδυνεύει από εφήβους που διαδηλώνουν, αλλά από τα άξια τέκνα του Ταγματασφαλίτη, του Χίτη, του Παρακρατικού που τσάκισε το κρανίο του Λαμπράκη, και του Εσατζή, που έκανε φάλαγγα στους κομουνιστές επί Χούντας. Η κοινωνία κινδυνεύει από ενόπλους σαν τον Μελίστα και τον Κορκονέα, και από τις δομές και τις ιδεολογίες που τους στηρίζουν και τους οπλίζουν, και όχι από παιδιά που φλέγονται για την ελευθερία – και καλά κάνουν. Αν δεν φωνάξεις για την αδικία όταν είσαι έφηβος, πότε θα φωνάξεις;

Σημειωτέον πως μετά τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ξέσπασαν εκτεταμένα επεισόδια που κράτησαν για μέρες σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, με επίκεντρο την Αθήνα. Οδομαχίες, αστυνομική καταστολή, φωτιές, καταστροφές, διαδηλώσεις συνεχείς. Κάποιοι τότε μίλησαν για «εξέγερση». Το πολιτικό σύστημα συνταράχθηκε, αλλά είναι αμφίβολο εάν όντως οι παράγοντές του κατάλαβαν πως καμιά φορά μία πράξη, όπως η δολοφονία ενός παιδιού από έναν αστυνομικό, μπορεί να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα που πυροδοτεί το εκρηκτικό υλικό της συσσωρευμένης οργής.

Κι αν ρωτήσει κανείς, μα γιατί νιώθουν τα παιδιά οργή; Μα τί περιμένετε να νιώσουν όταν η οργανωμένη κοινωνία τα υπολογίζει τόσο πολύ, ώστε οι φρουροί της να τα σκοτώνουν στους δρόμους, όπως συνέβη με τον Μιχάλη Καλτεζά το 1985 και τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο το 2008;

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.