Τρελοκαμπέρω: Από πού κρατά η σκούφια της

«Η χώρα μετεβλήθη σε ένα απέραντο φρενοκομείο», είχε δηλώσει κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, και μεταξύ μας, δεν είχε και πολύ άδικο. Όχι μόνο την έχουμε την πετριά μας, ως λαός, αλλά είμεθα και ισχυρογνώμονες, υπερασπιζόμενοι ο καθείς την τρέλα του έναντι της τρελάρας του άλλου.

Εδώ δεν συμφωνούμε στην ετυμολόγηση κάποιων λέξεων, που αφορούν την τρέλα, θα συγκλίνουν ποτέ οι ίδιες οι τρέλες μας; Πάρτε για παράδειγμα την λέξη «τρελοκαμπέρω», για τη γυναίκα που έχει αλλόκοτη συμπεριφορά, που είναι πολύ απερίσκεπτη. Συνώνυμα: «τρελέγκω», «μουρλέγκω», «τρελοπαντιέρα»… Λοιπόν, το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας ετυμολογεί τη λέξη από το «τρελός» και το «καμπέρω», το οποίο προέρχεται, όπως γράφει, από το τουρκικό «καμπέρ», που σημαίνει «πιστός σύντροφος, δούλος», εν προκειμένω της τρέλας.

Είναι έτσι; Όχι, λένε οι κυρίες Καμπλάκη, Κατσούδα και Βραχιονίδου, οι συγγραφείς του εξαιρετικού πονήματος «Πιπέρι στο στόμα». Η λέξη «τρελοκαμπέρω», διαβάζω, παράγεται από το επίθετο του Δημήτριου Καμπέρου (1883-1842), ενός πρωτοπόρου της Ελληνικής Αεροπορίας, ο οποίος το 1912 έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ των 110 χιλιομέτρων την ώρα με το αεροπλάνο του! Γι’ αυτές τις παράτολμες, για την εποχή, πτήσεις, του έδωσαν το παρατσούκλι «Τρελοκαμπέρος»…

Προσωπικά προτιμώ αυτή την ετυμολόγηση της λέξης, γιατί αφηγείται μια ωραία ιστορία, χώρια που έτσι αποκαθίσταται μια αδικία σε βάρος των αντρών: δίπλα στην τρελοκαμπέρω, υπάρχει πάντα κι ένας τρελοκαμπέρος…

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.