ΑΚΡΙΒΟΙ ΣΤΟ BLACK LIVES MATTER, ΦΘΗΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΡΟΜΑ

Μερικά βασικά συμπεράσματα παρακολουθώντας τον τρόπο που ξεδιπλώθηκε η υπόθεση της καταδίωξης που κατέληξε στον θανάσιμο πυροβολισμό του 18χρονου Ρομά, Νίκου Σαμπάνη, από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. Σε 7 εκ των οποίων ασκήθηκε δίωξη από τον εισαγγελέα για ανθρωποκτονία από πρόθεση, συνελήφθησαν κι αφέθηκαν τελικά ελεύθεροι χωρίς περιοριστικά μέτρα μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση.

• Οι 1500 ειδικοί φρουροί που προσλήφθηκαν με διαδικασία-εξπρές το φθινόπωρο του 2019 κι εντάχθηκαν στην πλειοψηφία τους στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ., εξελίσσονται σε όλο και πιο κακό μπελά για την ΕΛ.ΑΣ. Δηλαδή, για την κοινωνία. Ήρθαν να ενισχύσουν ένα κομμάτι της που επανειλημμένα συμπεριφέρεται χουλιγκάνικα αγνοώντας πλήρως τον θεσμικό του ρόλο, σηκώνοντας σοβαρά ερωτήματα προς δύο κατευθύνσεις: α) είναι επαρκώς εκπαιδευμένοι για καταστάσεις σαν της περασμένης Παρασκευής; και β) τι οδηγίες έχουν;
  Όπως θα διαβάσετε αναλυτικά στο ρεπορτάζ του Κώστα Κουκουμάκα, το περιστατικό στο Πέραμα ήταν το πιο αιματηρό αλλά όχι το μόνο. Υπάρχουν κι άλλα, τον τελευταίο καιρό, με αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ να ανοίγουν πυρ σε καταδίωξη, ενώ το αν έπρεπε να το κάνουν είναι απολύτως συζητήσιμο. Πιο απλά: με την κουβέντα περί πολιτικού εκφασισμού της ΕΛ.ΑΣ. εδώ και μια δεκαετία (βλ. ποσοστά Χρυσής Αυγής στο σώμα, φασιστικά διακριτικά σε κράνη και στολές κτλ.) να είναι πάντα στο τραπέζι, μήπως έχουμε πια να αντιμετωπίσουμε και μια τάση αστυνομικών να λειτουργούν ως σερίφηδες-τιμωροί πάνω από το Νόμο και να «αποδίδουν δικαιοσύνη» στο πεδίο;

• Είναι όντως μια κουραστική επαναλαμβανόμενη συζήτηση (ειδικά όταν γίνεται μέσα στο θερμοκήπιο των μίντια), αλλά κάθε τέτοια υπόθεση εκθέτει όλο και περισσότερο την κατάσταση με τα ΜΜΕ στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο ότι ξαφνικά η υπόθεση του Περάματος υποβαθμίστηκε σε homepages κι εξαφανίστηκε από πρωτοσέλιδα, αλλά ότι μερικά (όχι λίγα) μέσα ουσιαστικά δικαιολόγησαν τη δολοφονία προβάλλοντας δυσανάλογα τις φωνές που την υποστήριξαν. Όπως και με την έξαρση των ακροδεξιών επιθέσεων, τον τελευταίο καιρό μοιάζει σαν να ζούμε deja vu την περίοδο 2010-13.

• Σε ποια άλλη χώρα της ΕΕ, του δυτικού ή του, γενικώς κι αορίστως, «πολιτισμένου κόσμου», ένας υπουργός θα προεξοφλούσε στο Twitter ότι «οι αστυνομικοί έκαναν καλά τη δουλειά τους» και μετά την απελευθέρωση τους θα έλεγε «μπράβο στην Ελληνική Δικαιοσύνη» ενώ η υπόθεση εκκρεμεί; Ή άλλος υπουργός, ο πλέον αρμόδιος μάλιστα, θα επισκεπτόταν στη ΓΑΔΑ τους κατηγορούμενους αστυνομικούς για «ενίσχυση ηθικού», ενώ μόλις τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες; Αν δεν έχετε κάποια ιδέα για απάντηση, μπορείτε να ρωτήσετε τους κυρίους Γεωργιάδη και Θεοδωρικάκο, αντίστοιχα.

• Η ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. το περασμένο Σάββατο είναι μνημείο ανακρίβειας, ακόμα και για τον ήδη υψηλό πήχη παραπληροφόρησης που έχει θέσει η ίδια στον εαυτό της. Ισχύουν μόνο τα σημεία στίξης αφού…
  …O νεκρός ήταν 18χρονος (όχι 20χρονος) και συνοδηγός (όχι ο οδηγός που υποτίθεται ότι επιχείρησε να εμβολίσει τους αστυνομικούς). Δεν υπήρχαν 7 τραυματίες αστυνομικοί αλλά κανένας (0) όπως μάθαμε από το ηχητικό που διέρρευσε («αρνητικό κέντρο, ουδείς τραυματίας από μας»). Επίσης, η εντολή του κέντρου ήταν να σταματήσουν την καταδίωξη (εκείνοι τη συνέχισαν) και δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση γιατί έριξαν 36 σφαίρες σε άοπλους. Προκύπτει, μάλιστα, ότι εξαρχής είχαν αναγνωρίσει ως Ρομά τους επιβαίνοντες άρα το ρατσιστικό ελατήριο της υπερβολικής αντίδρασης είναι ένας τόσο μεγάλος ελέφαντας που -όχι μόνο φαίνεται αλλά- γεμίζει το δωμάτιο.
  Αυτό που κρατάμε, πάντως, είναι ότι για να μαθαίνουμε την αλήθεια για οποιαδήποτε υπόθεση πρέπει να στηριζόμαστε στις διαρροές και τα αλληλοκαρφώματα που εξυπηρετούν τις εσωτερικές ισορροπίες της ΕΛ.ΑΣ. Κάτι που ενισχύει το συμπέρασμα ότι «το μαγαζί θέλει οπωσδήποτε γκρέμισμα» και φτιάξιμο από την αρχή με πιο δημοκρατικά υλικά.

• Γι’ αυτό ας μας κάνουν λίγο τη χάρη όσοι τις τελευταίες μέρες ανακάλυψαν τον όρο «αστυνομοφοβία» κι αναρωτιούνται «τι αστυνομία θέλουμε τελικά;». Ας ξαναπάμε στο τετράγωνο 1, εκεί που ορίζεται το πρωτόκολλο της άσκησης του «μονοπωλίου της βίας από το κράτος». Κι ας μείνουμε εκεί, όντως, όσο χρειάζεται μέχρι να περάσει επιτέλους ο Διαφωτισμός από τη χώρα μας.

Το ακόμα πιο απογοητευτικό, όμως, στην υπόθεση του Περάματος (πιο πολύ κι από τη λειτουργία αστυνομίας, δικαιοσύνης, μίντια); Το πόσο ισχυρά κι «εκεί» είναι τα ρατσιστικά αντανακλαστικά των Ελλήνων. Πόσο εύκολα ενεργοποιούνται από τον ακροδεξιό λόγο Τζήμερων και λοιπών (πολιτικών και δημοσιογράφων) alt-right μασκότ που δίνουν το σύνθημα στους στρατούς του μίσους των σόσιαλ μίντια. Μετατρέποντας τη συζήτηση σε έναν πλειστηριασμό νόμου και τάξης (με νεκρό), μετατοπίζοντάς την από το σαφές ρατσιστικό της υπόβαθρο: θα γινόταν αυτή η καταδίωξη (αντί για Ρέντη-Αιγάλεω-Πέραμα) π.χ. σε Χολαργό-Χαλάνδρι-Κηφισιά και θα είχε αυτήν την κατάληξη ο 18χρονος αν δεν είχε εξαρχής ταυτοποιηθεί ως τσιγγάνος; Θα θεωρούσαμε προδιαγεγραμμένη την παραβατική μοίρα του, επειδή γεννήθηκε με αυτά τα φυλετικά χαρακτηριστικά, όπως κάνουμε ακόμα και σε «προοδευτικά» ή/και «φιλελεύθερα» σαλόνια, συζητώντας αυτές τις μέρες την υπόθεση;

Από την ευρύτερη κοινωνική αντίδραση, έχοντας φυσικά και τον βραχνά της πόλωσης πάνω από το κεφάλι μας, φαίνεται ότι οι ευαισθησίες και οι μεγάλες αναλύσεις μας εξαντλούνται όταν συζητάμε για τον Τζορτζ Φλόιντ ή την Μπριάννα Τέιλορ σε κάποια μακρινή Μινεσότα η Λούιβιλ.

Όταν το #sayhisname μας χτυπήσει την πόρτα, είμαστε ακριβοί στο Black Lives Matter και φθηνοί στους Ρομά…