ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΡΑΠΕΡ, Ο ORTIZ ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΣΟΥ

Δεν υπάρχει “τραπ ή ραπ” για τον Ortiz, το ταλέντο του τον έχει γλιτώσει απ’ αυτήν την κουβέντα, είναι απ’ τους ανθρώπους του χώρου που ενώνει. Τον ενδιαφέρει η μουσική, τίποτα άλλο. Θα γράψει για τους πάντες, αρκεί, όπως μου λέει και μου ξαναλέει, να βγάζει vibes μέσα στο στούντιο με όποιον πρόκειται να συνεργαστεί.

Μια ματιά στα ονόματα που έχουν πατήσει πάνω στα μπιτς του δείχνουν ότι λέει την αλήθεια: RICTA, Light, Rack, Τζαμάλ, ΛΕΞ, Immune, Toquel…

Δεν μπορούν πολλοί παραγωγοί να στηρίξουν μία τέτοια επιλογή, είναι δύσκολο να πατήσεις και στις δύο βάρκες -και στις τρεις και στις τέσσερις- χωρίς να μοιάζεις, το λιγότερο, σαν χαμένος. Πώς το καταφέρνει αυτό; Μιλήσαμε μαζί του για να το μάθουμε -μαζί με μερικά ψιλά ακόμα για τη ζωή του, τις μέρες του στη Γερμανία και τα γκέτο στον Άγιο Δομίνικο.

Πώς διαλέγεις σε ποιον θα δώσεις παραγωγή;
Aν φτιάξω μια μουσική και μου φέρει στο μυαλό κάποιον που νομίζω ότι θα του ταίριαζε, του μιλάω και του στέλνω το μπιτ. Έτσι έκανα με το “Davay” για παράδειγμα. Σκέφτηκα ότι θα ταίριαζε στον Rack και του το ‘στειλα.

Αυτό το κάνω αν βρισκόμαστε μακριά. Διαφορετικά κάνουμε από κοντά ένα σέσσιον με τον ράπερ που είναι να δουλέψουμε μαζί -και αυτό είναι και το καλύτερο.

Μου κάνει εντύπωση πώς διαχειρίζεσαι απ’ τη μια τον πιτσιρικά τον ράπερ και απ’ την άλλη τον legend σαν τον Τζαμάλ. Πώς διαχειρίζεσαι τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικούς χαρακτήρες, διαφορετικούς σε στυλ γραφής…
Με βοηθάει πολύ η ίδια η μουσική σ’ αυτό γιατί είναι ένα μέσο με το οποίο ανταλλάσσεις συναισθήματα, ανταλλάσσεις vibes με τον άλλον… Έτσι, αναλόγως με το τι άτομο είναι και το τι προσπαθεί να κάνει μέσω της μουσικής, μπορώ και να καταλάβω πάνω κάτω τι μπορούμε να κάνουμε μαζί.

Και μου βγαίνει λίγο αυθόρμητα, δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς πώς το κάνω. Απλά βγαίνει.

Αν δώσεις παραγωγή σε κάποιον και βάλει στίχους που δεν σε εκφράζουν, τι κάνεις; Στίχους που μπορούν να σε βρουν και αντίθετο ιδεολογικά, για παράδειγμα ο άλλος να πει κάτι ρατσιστικό.
Είμαι του μέτρου, δεν γουστάρω τα ακραία πράγματα, όλα αυτά δεν μ’ αρέσουν. Ειδικά τα ρατσιστικά. Δεν θέλω μέσα η μουσική μου να έχει τέτοια στοιχεία. Τώρα αν έχει κάτι αντιρατσιστικό, οκ, δεν θα με πειράζει γιατί είναι κάτι σωστό, κατάλαβες; Ο ρατσισμός δεν είναι.

Αν κάποιος μπει στο τραγούδι και αρχίζει και βρίζει τους ξένους, θα του στείλω μήνυμα, θα του πω “τι κάνεις;”, γιατί συνήθως ακούω τα τραγούδια πριν βγουν και βλέπω και με ποιον συνεργάζομαι.

Τωρα, κοίτα, αν δεν τον ξέρω τον άλλον τόσο καλά προσωπικά και γίνει κάτι παρόμοιο ή αν μαζευτούν πράγματα που έκανε και που δεν τα ήξερα, μπορεί να βγει αυτό το τραγούδι και μετά να μη ξαναβγάλω τίποτα μαζί του.

Μπορεί και να του έλεγες “φίλε, εμένα δεν μ αρέσει αυτός ο στίχος, βγάλτον”;
Ναι, για κάποια, θα το έκανα. Απλά γενικά στην τέχνη -και δεν μιλάω τώρα γι’ αυτήν τη συγκεκριμένη περίπτωση- δεν θέλω να επεμβαίνω τόσο πολύ γιατί ο καθένας εκφράζεται με τον δικό του τρόπο. Δεν θα του πω εγώ τι θα πει.

Άσε που μπορεί να μη με εκφράζουν τα lyrics αλλά να μ’ αρέσει μουσικά αυτο το track, κατάλαβες; Τα περισσότερα τραγούδια μου ούτως ή άλλως δεν τα ακούω και τόσο πολύ.

Θελω να σε ρωτησω για τις συνεργασίες που έχεις κάνει γιατί έχεις μερικά ονόματα έτσι πολύ δυνατά. Με τον ΛΕΞ για παράδειγμα πώς προέκυψε το “Όχι Σήμερα”.
Με τον ΛΕΞ είχαμε μιλήσει για να κάνουμε μια δουλειά, του ειχα στείλει ένα πακέτο με μπιτς και μέσα σ’ αυτά ήταν και το μπιτ που διάλεξε για το “Όχι σήμερα”. Αν θυμάμαι καλά του το είχα στείλει στα 130 bpm και μου είπε να το κατεβάσουμε στα 100. Πήγε πιο αργά το μπιτ, ταίριαξε φουλ και έτσι τελικά κάναμε και τη συνεργασία. Πήγαμε στο στούντιο, ήταν και ο Dof εκεί, και ο Skive, και βγήκε κάτι πολύ όμορφο.

Ο ΛΕΞ είναι legend και είναι άνθρωπος ο οποίος ξέρει πολύ από μουσική, έχει πολλές γνώσεις.

Στο δεύτερο κομμάτι που κάνατε μαζί, στο “Ματωμένο τερέν”, το μπιτ δεν είναι πολύ διαφορετικό από ό, τι συνήθιζε μέχρι τότε; Το περίμενες ότι θα σου ζητούσε κάτι τέτοιο;
Κοίτα, το περίμενα, γιατί κάναμε κάποιες συζητήσεις από πριν για το τι ήχο θα ήθελε να έχει στον καινούργιο του δίσκο και ήξερα ότι ήθελε να δοκιμάσει κάτι νέο. Γενικά μου άρεσε γιατί είναι καλό να δοκιμάζεις πράγματα.

Σίγουρα εγώ προτιμώ παραγωγές σαν το “Όχι σήμερα”, προς εκείνο το vibe, αλλά και το “Ματωμένο Τερέν” μου άρεσε. Απλά το διαφορετικό στην αρχή το εκλαμβάνεις λίγο περίεργα, δεν σου ακούγεται τόσο καλά.

Να σε ρωτήσω, επειδή είμαι και λιγο άσχετος, δεν ξέρω αν έχει φανεί (μάλλον έχει φανεί). Εγω ροκ ακούω πιο πολύ.
Και εγώ σαν σπόρος στο δημοτικό με ροκ άρχισα.

Ποιες μπάντες άκουγες;
Δεν θυμάμαι πολλές, τις κλασικές θα σου πω, όπως Metallica, System of a Down κλπ. Και Jimi Hendrix, τον οποίο ακόμα και τώρα θα βάλω να ακούσω λίγο.

Γιατί; Επειδή είναι μαύρη μουσική;
Όχι, απλά ήταν πολύ free αυτός ο ανθρωπος, τον βλέπω και λέω “δεν κλείνεται”, έτσι τον έχω στο μυαλό μου. Δεν είχε κολλήματα. Εμφανίστηκε ως κάτι εντελώς διαφορετικό για εκείνη την εποχή. Ήταν και σταϊλάς, περίεργος. Είναι ωραία μουσική.

Αυτο που σου έλεγα, λοιπόν, είναι ότι ως άσχετος, καταλαβαίνω ότι εσενα δεν σ’ αρεσει να κάνεις και τόσο ντριλ μπιτς. Σωστά;
Όχι ακριβώς. Μ’ αρέσουν κι αυτά τα μπιτς, ο κάθε ήχος είναι διαφορετικός και εχει να κάνει και με τον ράπερ. Μου αρεσει που ο ΛΕΞ βάφτισε το ντριλ με τον δικό του τρόπο, μου αρέσει που υπάρχουν παιδιά που κάνουν ντριλ με τον δικό τους τρόπο.

Αυτοί που κάνουν περισσότερο ντριλ είναι οι οπαδοί, έτσι συμβαίνει και στην Ευρώπη. Το ντριλ είναι πιο πολύ μουσική του δρόμου, και των οπαδών, των χουλιγκάνων -και εξαιτίας της θεματολογίας του, και εξαιτίας της ενέργειας που βγάζει. Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου, σαν κάτι πολεμικό.

Ο κάθε καλλιτέχνης όμως μπορεί να βαφτίσει με τον δικό του τρόπο οποιαδήποτε μουσική αρκεί να ξέρει τι κάνει εκείνη τη στιγμή και να έχει την αισθητική που χρειάζεται.

Ήσουν στο λάιβ στο Καυτατζόγλειο;
Ναι, πήγα, ήταν τρομερό. Απίστευτο.

Με τον Τζαμάλ πώς προέκυψε το “Παπάφειο”; Πώς τον γνώρισες;
Νομίζω μου είχε στείλει μήνυμα να αράξουμε, να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε μαζί κάποιο κομμάτι. Ε, βγηκαμε, τα βρήκαμε, καναμε και δουλειά στο στούντιο.

Και τώρα ετοιμάζουμε και κάτι για το οποίο δεν μπορώ να πω πολλά. Θέλει δουλειά ακόμα αλλά είναι μέσα στα πλάνα αυτό το πρότζεκτ. Θα γίνει. Χθες ήμασταν μαζί και το συζητούσαμε.

Τον γουστάρω πολύ σαν ράπερ γιατί βγάζει ψυχή. Μ’ αρέσει και πολύ σαν άτομο, είναι ντόμπρος, ό, τι λέμε το τηρεί. Η συνεργασία μαζί του είναι τοπ, γενικά βγάζουμε πολλά vibes μέσα στο στούντιο.

Είναι σαν να τον ξέρω χρόνια, βγάζουμε πολύ χαβαλέ. Γενικά με όποιον ράπερ βγαίνει κάπως έτσι το vibe όπως με τον Τζαμάλ, συνεργάζομαι πιο στενά.

Με τον Immune; Εκεί πώς έκατσε η συνεργασία;
Τον Immune τον είχα γνωρίσει στην Αθήνα μαζί με τον Rack. Αράξαμε στο σπίτι του και τα είπαμε. Πολύ ωραίος τυπάς. Γενικά μ’ αρέσουν πολύ και ο Rack και ο Immune και ως άτομα, και ως συνεργάτες.

Οπότε απλά μιλούσαμε για μια πιθανή συνεργασία, μετά χαθήκαμε για λίγο, αλλά τελικά το κάναμε.

Γενικά έχω μιλήσει με πολύ κόσμο για συνεργασία και απλά περιμένω την κατάλληλη στιγμή, πότε θα κάνω και εγώ το μπιτ που χρειάζεται.

Αν δεν ταιριαζεις με τον αλλον ως ανθρωπος αλλά παρόλα αυτα η αισθητική του σου αρέσει, θα συνεργαστείς;
Αν τα βρίσκουμε μέσα στο στούντιο και βγάζουμε vibes, θα κάνουμε δουλειά. Αν δεν τα βρίσκουμε ουτε στο στούντιο, δεν πρόκειται να κάνουμε. Ακομα και ο μεγαλύτερος ράπερ του κόσμου να είναι, δεν θα μπορούσα να βγάλω κάτι μαζί του.

Γενικά, πρέπει να σε κυνηγάνε, έτσι; Και δεν λέω όσους αναφέραμε τώρα. Πρέπει να ανοίγεις το κινητό και να λες “πω ποιος μου χει στείλει παλι”. Είναι κάπως έτσι;
Όχι, ακριβώς. Όταν μου στείλει κάποιος και ζητήσει μπιτς, χαίρομαι. Απλώς χρειάζεται λίγος χρόνος, λίγη σκέψη πρώτα. Και προτιμώ το σέσσιον από κοντά.

Μου είναι ακόμα ευχάριστο να κάθομαι να φτιαχνω μπιτς για κάποιον αλλά προτιμώ με τους ράπερς που ζουν στην Ελλάδα να κλείσουμε ενα σέσσιον -για δύο μέρες πχ-, και να βγάλουμε καλή μουσική από κοντά στο στούντιο. Νομίζω είναι πολύ καλύτερο.

Είχες περάσει κάτι μήνες στη Γερμανία.
Ναι, ένα εξάμηνο ήμουν εκεί.

Ειχες παει για να δουλέψεις εκεί ή για να “μάθεις”;
Πηγα να κανω ενα σεσσιον με εναν Έλληνα ράπερ που ζει εκεί και στη συνέχεια μου προτεινε να κάτσω για να μου γνωρίσει κάποιους άλλους ράπερς. Και όντως γνώρισα κάποιους πολύ καλούς που ήταν ήδη χωμένοι καλά στη φάση.

Έτσι γνώρισα και τον Kolja Goldstein, με τον οποίο πλέον συνεργαζόμαστε. Κάναμε κάποια τραγούδια μαζί και το τελευταίο μας τρακ, το “Audi Bande” πήγε νούμερο ένα στη Γερμανία. Και το χάρηκα πολυ, γιατί γενικά θέλω να ασχοληθώ πολύ με την Ευρώπη.

Η Ελλάδα είναι σε πολύ καλό λέβελ μουσικά αλλά θέλω και το εξωτερικό, θέλω να ακούσω ξένη γλώσσα πάνω στα δικά μου μπιτς.

Εν τω μεταξύ με τους πιο πολλούς ράπερς εκεί μιλούσαμε στα αγγλικά γιατί οι πιο πολλοί εκεί δεν είναι Γερμανοί. Είναι από άλλες χώρες. Είναι Κούρδοι, Σύροι, Τούρκοι, έχει πολλούς Κοσοβάρους, Αλβανούς…

Γκάνγκστερς έχει εκεί;
Φουλ. Ειδικά οι ράπερς εκεί είναι πιο τρου. Άλλη ζωή εκεί τελείως, πολύ πιο τρελή. Γενικά όπου έχει πιο πολύ κόσμο είναι και όλα πιο μεγάλα, κατάλαβες; Είναι ακραίοι εκεί.

Άρα όταν κάποιος εκεί λεει οτι ειναι γκάνγκστερ το εννοεί; Γιατι, ξέρεις, εδώ δεν τους πολυπιστεύω τους δικούς μας.
Δεν θα σου πει ο ιδιος ότι είναι γκάνγκστερ, δεν θα χρειαστεί. Για παράδειγμα με τον Kolja που συνεργάστηκα, πριν καν τον γνωρίσω, άκουγα όλον τον δρόμο να μιλάει για αυτόν, κατάλαβες;

Άραζα έξω και όλοι αυτόν άκουγαν, μου έλεγαν “αυτός είναι τρου, αυτός έχει κάνει αυτό, τον έχει δέσει η Ιντερπόλ”.

Ήταν ήδη γνωστός από τον δρόμο και όταν έκανε ραπ πήρε και πιο εύκολα κοινό γιατί ήταν όντως αληθινός.

Εδώ στην Ελλάδα βρίσκεις κάτι αντίστοιχο;
Κάποιος τόσο ακραίος δεν νομίζω να υπάρχει γιατί αυτοί οι ράπερς που σου λέω δεν είναι ούτε 20 ούτε 25 χρονών, είναι στα 30 και μιλάνε για ακραία πράγματα. Και εννοείται ότι και στην Ελλάδα υπάρχει αλητεία αλλά σε τόσο ακραία φάση δεν νομίζω ότι ραπάρει κανείς.

Εδώ στην Ελλάδα κάποιο ακραίο σκηνικό που να έχεις ζήσει;
Με τον Light είχαμε ένα σκηνικό πριν από δύο χρόνια νομίζω, μας είχαν ρίξει κάτι σφαίρες στην Αθήνα. Αυτή που προοριζόταν για μένα είχε σφηνώσει στο μαξιλαράκι πίσω στο αμάξι, του Light πέρασε από πάνω του.

Τι ακριβώς είχε γίνει;
Δεν μπορώ να σου πω τώρα για ποιο λόγο έγινε όλο αυτό, πάντως μας κυνηγούσε ένας με ένα σκούτερ και μας έριχνε σαν καουμπόι. Και προφανώς ειχαμε φρικάρει λίγο.

Και δεν υπήρχε συνέχεια μετά; Νομικά εννοώ.
Όχι, τίποτα, όλα καλά.

Ένας ράπερ, ο CJ έβγαλε ένα άλμπουμ μέσα από τις φυλακές του Αυλώνα και του είχες κάνει την παραγωγή σε ένα κομμάτι ή παραπάνω δεν θυμάμαι. Πώς έγινε αυτό;
Αυτόν τον άνθρωπο δεν τον ήξερα, απλά συνεργαζόμασταν, αλλά ήθελα να τον βοηθήσω γιατί εγώ έχω το εξής στο μυαλό μου: ωραία αυτή η ζωή (street life κτλ) αλλά αν μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου πρέπει να το κάνεις. Δεν είναι ό, τι καλύτερο να είσαι στον δρόμο. Εγώ δεν ήμουν ποτέ και ούτε θέλω να είμαι αλλά επειδή βλέπω γύρω μου πολλά, καταλαβαίνω ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις με αυτά τα παιδιά είναι να τα βοηθήσεις.

Και εγώ από τη στιγμή που μπορώ να βοηθήσω με τη μουσική και να βάλω κάποιον να συγκεντρωθεί σε κάτι το οποίο είναι θετικό για τη ζωή του, θα το κάνω.

Μπορείς να αλλάξεις μια ζωή, η μουσική είναι κάτι πολύ ωραίο που σε κρατάει και μακριά από πολλές μαλακίες, γιατί συγκεντρώνεσαι σε κάτι, είσαι εκεί πέρα. Όπως συμβαίνει και με τη γυμναστική για παράδειγμα.

Γενικά δεν είναι λίγο άδικο για τον παραγωγό που φτιάχνει μία μουσική να περιμένει από τον στιχουργό να έρθει και να της δώσει μία κατεύθυνση; Να τη νοηματοδοτήσει; Δηλαδή εσύ γράφεις κάτι και δεν ξέρεις αν αυτό το κομμάτι θα πει για αμάξια ή αν θα πει για ένα σοβαρό κοινωνικοπολιτικό θέμα.
Συνήθως, με τη μουσική που θα του στείλω προσδιορίζω κι εγώ το τι θα πει. Αν του στείλω ένα τραπόμπιτο, ακόμα και χωρίς να του μιλήσω, ξέρω ότι αυτός ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης θα μιλήσει για αυτοκίνητα και λεφτά. Αν στείλω όμως ένα μπιτ το οποίο είναι ραπ και έχει μελωδίες μέσα κλπ, ξέρω ότι εκεί θα μπορεί να βάλει πολιτικό στίχο.

Είναι κάπως σαν να τον βάζω εγώ σε ένα καλούπι για το τι θα πει, υποσυνείδητα. Συνήθως αν ο ήχος είναι πιο κατεβαστικός (με πιάνο κλπ) λογικά θα ραπάρει. Αν του στείλω πιο ανεβαστικά, θα πει τα δικά του που είναι για κλαμπ.

Επίσης, ανάλογα με τον ήχο διαλέγεις και τον ράπερ και εκείνος με τη σειρά του διαλέγει και τι θα πει πανω στα συγκεκριμένα μπιτς -αν έχει τέχνη μέσα του και ξέρει να ακούει μουσική, θα καταλάβει.

Σου ‘χει τύχει να πάρει κάποιος μία παραγωγή που να πίστευες αρχικά ότι δεν θα του ταίριαζε, που να την είχες ετοιμάσει για άλλον, και τελικά να ήταν μια χαρά;
Βέβαια, έχει τύχει αυτό. Να μην πιστεύω ότι θα ταιριάζει ο τάδε καλλιτέχνης σ’ αυτό το μπιτ και τελικά να το πατήσει και να βγει κάτι φοβερό.

Κάνουμε και λάθη. Δεν είμαστε θεοί στη μουσική.

Υπάρχουν φορές που να έχεις πάει κόντρα σε κάτι που σου ζήτησαν;
Πολλές φορές. Έχω δώσει και άκυρο ακόμα και σε χιτς -δεν θα πω ποια. Μου είχαν ζητήσει να αντιγράψω κάποιες μουσικές.

Γενικά, δεν έχω κάνει ποτέ κάτι που να μην το ήθελα.

Σου ζητησαν δηλαδή να αντιγράψεις μπιτ, σου ειπαν “αυτο ειναι επιτυχία έξω, πάμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο” και είπες όχι;
Ναι, και δεν το έκανα. Το να πάρω κάποια ιδέα, ναι εννοείται, γιατί και η τέχνη είναι ανακυκλώσιμη όπως όλα. Δεν γίνεται να φτιάξεις τελείως μόνος σου κάτι unique. Στη λεπτομέρεια παίζεις μπάλα ούτως ή άλλως, εκεί μπορείς να είσαι διαφορετικός σε κάποια στοιχεία.

Το να κάνεις κάτι ίδιο όμως, όχι, δεν είναι τέχνη αυτό, δεν δημιουργείς.

Έχεις ένα βίντεο με τον Lil Barty το “Δεν Πεθαίνω” και σε βλέπω να παίζεις πιάνο. Ξέρεις όντως;
Πιάνο δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια αλλά μπορώ να κάτσω να παίξω, δηλαδή τα μπιτς με MIDI τα κάνω. Παίζω νότες αλλά με το αυτί. Θελω όμως πολύ να μάθω, είναι το αγαπημένο μου όργανο.

Απλά είναι μια απορία που την είχα πάντα για τους παραγωγούς, σε όποιο επίπεδο και αν είναι, ότι δεν θα ήταν πιο χρήσιμο αν ήξεραν να παίζουν κι ένα όργανο;
Σίγουρα βοηθάει πάρα πολύ, γι’ αυτό και εγώ προκειμένου να φτάσω στο επόμενο λέβελ, θέλω να ξεκλειδώσω λίγο τα δάχτυλά μου πάνω στο πιάνο, να μπορώ να παίζω πιο γρήγορα αυτά που έχω στο μυαλό μου ή αυτά που νιώθω.

Και τώρα που δεν ξέρω, μπορώ να παίξω κάποιες νότες, κάποιες συγχορδίες αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.

Γενικά, όλη αυτή η ενασχόληση με τη μουσική πως ξεκίνησε;
Άκουγα πολλή τραπ από μικρός. Όταν μπήκε στη ζωή μου, ο κόσμος δεν την άκουγε ακόμα. Ήταν πολύ λίγοι, ειδικά στη Θεσσαλονικη, παίζει να ήταν μόνο o Light, o Skive, ο Υποχθονιος και ο Εφτάψυχος που να ασχολούνταν.

Άκουγα συνέχεια και παντοτε εψαχνα τους παραγωγούς που ήταν από πίσω, με τρέλαινε αυτή η μουσική. Έψαχνα τον Metro Boomin, τον TNGHT, και γενικά πάρα πολλούς. Και είπα “ας το δοκιμάσω”.

Κι έμαθα από μόνος μου, απο editorial στο Youtube να φτιάχνω μπιτς. Κάθε μέρα έκανα από δέκα μπιτς μέχρι να μπορέσω να βγάλω κάτι πολύ καλό. Μετά γνώρισα τον Light, πήγαινα και στο στούντιο του Skive και του έβαζα να ακούσει τα μπιτς μου…

Ήταν οι μόνοι σοβαροί τότε που έκαναν αυτήν τη μουσική, σε μια εποχή που δεν τη στήριζε. Και μετά το καναμε και μαζί μέχρι ένα σημείο. Ήταν πολύ ωραία χρόνια.

Αυτή η υπογραφή σου “Ortiz got the fuego, comprende”, πώς προέκυψε;
Πίσω από το αυτί μου έχω τατού μία φλόγα, εξ ου και το “fuego”. Και ήθελα να κάνω ένα ταγκ σαν τον Metro Boomin που εχει το “Metro Boomin want some more, nigga!”. Το είπα στον Skive όσο ήμασταν στο στούντιο και μου βγήκε αυθόρμητα αυτό το ταγκ, δεν το σκέφτηκα. Απλώς έχει και αγγλικά και ισπανικά μέσα γιατί η μητέρα μου είναι από τον Άγιο Δομίνικο. Γι’ αυτό και το “Ortiz”, είναι το επίθετό της, ήθελα να την τιμήσω.

Το “comprende” σκεφτόμουν να μην το κρατήσω, αλλά μου λέει ο Light “κράτα το, είναι χιτ αυτό”. Και μπήκα μέσα και το έκανα.

Υπαρχει περιπτωση να δωσεις παραγωγή σε κάποιον και να σου πει “μην το βάλεις αυτό ρε φίλε στην αρχή”; Ή το θέλουν κιόλας επειδή θα καταλάβουν όλοι ότι είναι δική σου η παραγωγή και θα μετρήσει περισσότερο;
Υπάρχει αυτή η περίπτωση αλλά πλέον δεν θα με ενοχλήσει να σου πω την αλήθεια. Σε ένα άλμπουμ θα μπει το όνομά μου από κάτω οπότε ΟΚ, δεν χρειάζεται να μπει και το ταγκ.

Και επειδή συνήθως οι άλλοι παραγωγοί, οι περισσότεροι βασικά, δεν έχουν και ταγκς, αν κάνω μια συνεργασία με κάποιον και βάλω το δικό μου, τότε θα είναι λίγο άδικο για εκείνον. Θα νομίζουν όλοι ότι την έκανα εγώ, μόνος μου.

Ισπανικά μιλάς;
Μιλούσα κάποτε, αλλά τα έχω ξεχάσει πια. Ήταν όταν είχα πάει 8 χρονών στον Άγιο Δομίνικο και είχα κάτσει κανά τρίμηνο.

Ήταν πολύ ωραία. Βέβαια, η γιαγιά μου η συγχωρεμένη έμενε σε γκέτο, όπως και όλοι οι θείοι μου που είναι εκεί.

Όταν λες γκέτο;
Σπίτια με σίδερα απ’ έξω, γειτονιές με στενά, στον δρόμο να υπάρχουν άτομα που να αράζουν πίνοντας μπύρες και μαύρο… Φτώχεια αλλά ήταν όλοι με το χαμόγελο, ήξεραν να διασκεδάζουν. Δεν ήταν μίζεροι.

Εσύ μεγαλώνοντας στην Πολίχνη και όντας ένα παιδί με καταγωγή από Άγιο Δομίνικο, ρατσισμό βίωσες ποτέ;
Να σου πω την αλήθεια, όχι. Σίγουρα ήμουν λίγο διαφορετικός από τα άλλα τα παιδιά, αλλά πάντα ήμουν κουλ, έπαιζα και μπασκετ, δεν έδινα σημασία καν, οπότε δεν με πείραζαν και τόσο. Πιο πολύ μικρό με ενοχλούσαν, όχι όμως επειδή ήμουν από εκεί. Απλα τους πείραζα και με πείραζαν πίσω, ήμουν κι εγώ τέτοιος.

Η αλήθεια είναι ότι έχω ποντιακή μύτη από τον πατέρα μου οπότε πιο πολύ θα με πείραζαν γι’ αυτό (σ.σ. γελάμε)

Δεν ειναι αγιοδομινικανή; (κάνω ένα αδιανόητο σαρδάμ)
Αυτό δεν είναι σίγουρα, μπρο, είναι ποντιακή 100%. (γέλια)

Ντάξει, είναι χαρακτηριστική αλλά αν είναι να μιλήσουμε για την εμφάνιση σου ας πούμε για το ότι είδα κάπου ότι έχεις δουλέψει και ως μοντέλο.
Ναι, παλιά. Είχε έρθει μία πολύ καλή φίλη που έχει ένα πρακτορείο και με είχε ρωτήσει αν ψηνόμουν να κανω μόντελινγκ. Το έκανα για λίγο καιρό, μ’ άρεσε αλλά δεν το έτρεξα και τόσο.

Άσχετο και αν γίνομαι αδιάκριτος, πες το μου. Αλλά πώς βρέθηκαν οι γονείς σου;
Η μητέρα μου ήρθε για διακοπές εδώ, γνώρισε τον πατέρα μου και μετά εκείνος έφυγε για Άγιο Δομίνικο, πήγε στη γειτονιά της και την έφερε πίσω. Ακραία κατάσταση. Ήταν έτσι τρελαμένος, γυναικάς.

Η μητέρα μου για παράδειγμα ένιωσε ρατσισμό εδώ. Εγώ δεν ένιωσα.

Και μια συμβουλή σε έναν πιτσιρικά που ξεκινά τώρα να φτιάχνει παραγωγές;
Η φάση έχει γεμίσει και είναι πολύ καλό αυτό, γουστάρω φουλ. Να είναι ο εαυτός του πάνω από όλα σε αυτά που φτιάχνει και να μην μπαίνει στα καλούπια που είναι στημένα ήδη. Αυτά σε πάνε σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Να μην το σκέφτεται έτσι, και να ψάχνει να κάνει κάτι διαφορετικό.