ΑΡΗΣ ΣΕΡΒΕΤΑΛΗΣ, Ο ΝΕΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΕΜΒΟΛΙΑΣΤΩΝ

Ο Άρης Σερβετάλης από το απόγευμα της Δευτέρας έχει αναδειχθεί σε ήρωα του αντιεμβολιαστικού κινήματος. Σε υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ισότητας, της ισονομίας, αλλά και της δημοκρατίας. Ο λόγος; Αποχώρησε από την παράσταση “Ρινόκερος” στην οποία και πρωταγωνιστούσε μετά την εξαγγελία των νέων μέτρων πως πλέον τα θέατρα – οπως και όλοι οι κλειστοί χώροι- θα μπορούν να λειτουργούν μόνο ως αμιγείς covid free χώροι (σημειώστε πως μέχρι εκείνη τη στιγμή το θέατρο Κιβωτός στο οποίο παρουσιαζόταν η παράσταση λειτουργούσε ως μεικτός χώρος, για εμβολιασμένους και μη θεατές δηλαδή).

Ο δημοφιλής πρωταγωνιστής ισχυριζόμενος, λοιπόν, πως η Τέχνη είναι για όλους, αποφάσισε να αποχωρήσει από τον “Ρινόκερο” που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Κακλέας και ως εκ τούτου η παράσταση έριξε αυλαία, καθώς παράσταση χωρίς πρωταγωνιστή δεν υφίσταται.

Από τη στιγμή που αυτό έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό – γιατί οι υπόλοιποι το γνωρίζαμε ήδη από το Σαββατοκύριακο και απλώς αναμέναμε αν θα πιάσουν τόπο οι διαπραγματεύσεις του παραγωγού και του πρωταγωνιστή και να συνεχιστεί για λίγο ακόμη η παράσταση- το θέμα έγινε viral και συζητιέται παντού και οι απόψεις είναι έντονες και αντικρουόμενες. Άλλοι αποθέωνουν τον ηθοποιό και άλλοι τον κατακεραυνώνουν.

Απόλυτα λογικό, καθώς η ίδια η κοινωνία μας έχει εδώ και καιρό πολωθεί σε δύο στρατόπεδα. Σ΄αυτό των εμβολιασμένων και σ΄αυτό των ανεμβολίαστων. Και αυτό το βλέπουμε στις πλατείες, στα εστιατόρια, στους χώρους διασκέδασης και στις δημόσιες υπηρεσίες. Και από τη Δευτέρα 23/11, το βλέπουμε ακόμη πιο έντονα. Ενδεικτικά αναφέρω πως πήγα στο ΕΦΚΑ της περιοχής μου και ο υπεύθυνος ασφαλείας, όταν μου σκάναρε το πιστοποιητικό εμβολιασμού, με κοίταξε και με αποκάλεσε γλυκά, αλλά ειρωνικά “πρόβατο”, αμέσως μετά μπήκα σε κατάστημα οπτικών και ο ιδιοκτήτης ουδέποτε ρώτησε αν είμαι εμβολιασμένη -έτσι αυτός θεωρούσε πως έκανε την επανάστασή του. Τις προάλλες είχα πάει στο κομμωτήριο και η κομμώτρια με ρώτησε αν είμαι εμβολιασμένη και αμέσως μου έφερε δεύτερη μάσκα γιατί ισχυρίστηκε πως “εμείς οι εμβολιασμένοι φταίμε για όλα και διασπείρουμε τον ιό”. Για να μην αναφερθώ στα όσα ακούω στην πλατεία που πηγαίνω τον γιο μου να παίξει. Αν όλα όσα έχω ακούσει έχουν μία δόση αλήθειας, τότε λίαν συντόμως θα βγάλω κέρατα ή ουρά ή θα πάθω κάποιο αυτοάνοσο.

Ωστόσο η αλήθεια είναι πως κόλλησα κορονοϊό κι εγώ που έχω κάνει και τις δύο δόσεις του εμβολίου. Αλλά αυτό δε με παραξένεψε, κανένας επιστήμονας δεν ισχυρίζεται πως εμείς οι εμβολιασμένοι έχουμε 100% ανοσία. Το θέμα είναι πως τον πέρασα σαν ένα ελαφρύ συνάχι, το ίδιο και τα παιδιά μου που κόλλησαν από εμένα. Και ναι, αν δεν είχα εμβολιαστεί μπορεί να νοσούσα το ίδιο ελαφριά, αλλά μπορεί και όχι.

Θέλω να πω με όλα αυτά πως η αντίδραση του Άρη Σερβετάλη είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Αυτό που δε μας δείχνουν οι ειδήσεις. Είναι το σημάδι πως κάπου το “καράβι” έπεσε σε ξέρα, πως διχαστήκαμε και όλοι οχυρωνόμαστε αυτιστικά πίσω από τα πιστεύω μας. Και εμείς που εμβολιαστήκαμε και αυτοί που επιλέγουν να μην το κάνουν.

Και εννοείται πως είναι δικαίωμα του καθενός να αποφασίζει για τον εαυτό του για το τι θα κάνει. Το θέμα είναι από ποια θέση παίρνει αποφάσεις και ποιους επηρεάζουν οι αποφάσεις του αυτές. Στην προκειμένη περίπτωση η απόφαση του πρωταγωνιστή να αποσυρθεί, επηρεάζει άλλους τουλάχιστον 16 συντελεστές (τόσους μετρησαμε πρόχειρα στο δελτίο τύπου της παράστασης και σ΄αυτούς δεν συμπεριλαμβάνεται το τεχνικό προσωπικό, οι ταξιθέτες και πολλοί άλλοι) που εν μία νυκτί έμειναν άνεργοι, αλλά και μερικές χιλιάδες εμβολιασμένων θεατών που θα ήθελαν να δουν την παράσταση αυτή.

Όταν όλοι γίναμε… ρινόκεροι

Τα σχόλια εδώ είναι περιττά, ίσως καλύτερα από όλους μιλά το ίδιο το θέμα του “Ρικόνερου” του Ιονέσκο, αλλά και τα όσα μας είπε ο Άρης Σερβετάλης λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης, για τη νόσο της εποχής μας, τη Ρινοκερίτιδα (διαβάστε εδω τη συνέντευξη).

Ας σκεφτούμε, λοιπόν, μήπως η κοινωνία που ζούμε έχει γεμίσει με ρινόκερους, εμβολιασμένους και μη. Και ας κάνουμε μία αυτοκριτική για το μήπως τελικά και εμείς οι ίδιοι έχουμε γίνει ρινόκεροι, ανεξάρτητα από το σε ποια πλευρά είμαστε. Αυτήν τη δύσκολη περίοδο της υγειονομικής κρίσης, που θρηνούμε 100 νεκρούς τη μέρα, ίσως μία μετριοπαθής στάση είναι προτιμότερη. Ιδίως οι άνθρωποι του… Θεού και του Πολιτισμού, καλό είναι να προτάσσουν πιο λελογισμένα τσιτάτα του τύπου “η Τέχνη είναι για όλους” και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Και να αποχωρούν από τις παραστάσεις τους εφόσον δε θέλουν να συνεχίσουν για τους δικούς τους λόγους, αλλά αυτό να γίνεται με επαγγελματισμό, χωρίς να αφήνουν κανέναν έκθετο.