ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ PRIDE ΚΑΙ ΟΙ STRAIGHT;

Σήμερα η Αθήνα “ντύνεται” στα χρώματα του Pride, με την πρωτεύουσα να γεμίζει με συνθήματα, τραγούδια και γκλίτερ!

Ακτιβιστές -με διάφορα μέσα- δεν σταματούν ποτέ να μάχονται και να κρατούν “ζωντανό” το σύνθημα της προάσπισης των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων.

Το Athens Pride επιστρέφει και είναι ακόμη πιο ζωντανό. Γιατί Pride σημαίνει διεκδίκηση, αντίδραση, εξέγερση και αδιάκοπος αγώνας για ίσα δικαιώματα και ελευθερίες.

Ήταν ο Ιούνιος του 1969 όταν ξεκίνησαν οι μαζικοί κοινωνικοί αγώνες του απελευθερωτικού κινήματος των Queer στις ΗΠΑ, οι οποίοι οδήγησαν στον σύγχρονο αγώνα για ορατότητα και ισότητα.

Τα βασανισμένα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας διαδήλωσαν κατά της αστυνομικής βίας στο Stonewall και ήταν αποφασισμένα να μπει ένα “φρένο” στην καθημερινή κακοποίηση που βίωναν.

Οι επιδρομές της αστυνομίας σε γκέι χώρους διασκέδασης ήταν μια τραγική πραγματικότητα στη δεκαετία του 1960 και οι αξιωματικοί έχασαν γρήγορα τον έλεγχο της κατάστασης στο Stonewall Inn. Πολύ σύντομα θα ξεκινούσαν σοβαρά επεισόδια.

Η ένταση μεταξύ της αστυνομίας της Νέας Υόρκης και Queer κατοίκων του Γκρίνουιτς Βίλαταζ οδήγησε σε περισσότερες διαμαρτυρίες. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, οι κάτοικοι του χωριού άρχισαν να οργανώνονται σε ομάδες ακτιβιστών, αναζητώντας χώρους που ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα θα μπορούσαν να είναι αποδεκτά και δε θα είχαν το φόβο να συλληφθούν.

Μετά την εξέγερση του Stonewall και συγκεκριμένα μέσα σε έξι μήνες σχηματίστηκαν στη Νέα Υόρκη δύο ακτιβιστικές οργανώσεις, ενώ και ιδρύθηκαν τρεις εφημερίδες για την προώθηση των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων. Μέσα σε λίγα χρόνια, οργανώσεις για τα δικαιώματα των γκέι είχαν ιδρυθεί στις ΗΠΑ, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου.

Η Μάρσα Π. Τζόνσον

Η Μάρσα Π. Τζόνσον (24 Αυγούστου 1945 – 6 Ιουλίου 1992) ήταν μια Αφρο-αμερικανή drag queen, σεξεργάτρια και ακτιβίστρια. Η Τζόνσον γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ και υπήρξε δημοφιλής φιγούρα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας της Νέας Υόρκης από τη δεκαετία του 1960 μέχρι τη δεκαετία του 1990. Μετέπειτα η Τζόνσον έγινε ακτιβίστρια για το AIDS με το ACT UP.

Η Τζόνσον υπήρξε μια από τις πιο γνωστές drag queens της πόλης και βασίλισσες του δρόμου. Η ίδια είχε αναγνωριστεί ως μια από τις πρώτες που αντεπιτέθηκαν στις συγκρούσεις με την αστυνομία, εν μέσω των ταραχών στο Stonewall.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η Τζόνσον και η στενή φίλη της Σύλβια Ριβέρα, ίδρυσαν από κοινού το κίνημα “Επαναστάτες Δράσης Τρανς Δρόμου” (STAR) και έδιναν το παρών σε παρελάσεις Υπερηφάνειας και πολιτικές δράσεις.

Κατά τη δεκαετία του 1980 η Τζόνσον συνέχισε τον ακτιβισμό στους δρόμους ως βασική διοργανώτρια με την ACT UP. Μαζί με την Ριβέρα, η Τζόνσον υπήρξε “μητέρα” του οίκου της οργάνωσης Star, συγκεντρώνοντας τρόφιμα και είδη ένδυσης, με σκοπό να βοηθήσει και να υποστηρίξει τους απόρους της Νέας Υόρκης.

Τον Ιούλιο του 1992, το σώμα της Τζόνσον βρέθηκε να επιπλέει στον ποταμό Χάντσον στα ανοικτά της δυτικής Βίλατζ Πίερς λίγο μετά το Pride του Μαρτίου του 1992. Η αστυνομία υποστήριξε ότι ήταν αυτοκτονία. Οι φίλοι και υποστηρικτές της Τζόνσον δήλωσαν ότι δεν είχε τάσεις αυτοκτονίας και ύστερα από μια καμπάνια με αφισοκόλληση, έγινε γνωστό ότι η Τζόνσον είχε νωρίτερα παρενοχληθεί κοντά στο σημείο όπου βρέθηκε το πτώμα της.

Οι αρχικές προσπάθειες για να πεισθεί η αστυνομία να ερευνήσει περαιτέρω τα αίτια του θανάτου της ήταν ανεπιτυχείς. Μετά από πιέσεις της ακτιβίστριας Μαράια Λόπεζ, τον Νοέμβριο του 2012, το αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης άνοιξε εκ νέου την υπόθεση ως πιθανή ανθρωποκτονία.

Τα πρώτα Gay Pride

Στις 28 Ιουνίου του 1970, τα πρώτα Gay Pride έλαβαν χώρα στη Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, το Σαν Φρανσίσκο και στο Σικάγο, για τον εορτασμό της επετείου της εξέγερσης. Παρόμοιες πορείες διοργανώθηκαν και σε άλλες πόλεις. Υπό τη στενή έννοια του όρου, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η πρώτη μορφή LGBTQI+ Pride που υπήρξε ποτέ.

Πολλοί ακτιβιστές θεωρούν ότι το Stonewall οδήγησε στη γέννηση του ομοφυλοφιλικού κινήματος απελευθέρωσης και στη δημιουργία των σημερινών Pride.

Ο Ντέιβιντ Κάρτερ, στο άρθρο του “Αυτό που έκανε το Stonewall διαφορετικό”, εξήγησε ότι παρόλο που υπήρξαν αρκετές εξεγέρσεις πριν από το Stonewall, ο λόγος για τον οποίο το Stonewall ήταν τόσο ιστορικό ήταν ότι συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι, η ταραχή διήρκεσε πολύ (έξι ημέρες), ήταν η πρώτη που έλαβε μεγάλη κάλυψη από τα ΜΜΕ και πυροδότησε τη δημιουργία πολλών ομάδων προάσπισης των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων.

Στην 30η επέτειο των γεγονότων της Νέας Υόρκης, το 1999, το μπαρ Stonewall ανακηρύχθηκε Μνημείο Εθνικής Κληρονομιάς, ενώ στην 40η επέτειο ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα ανακήρυξε τον Ιούνιο του 2009 μήνα υπερηφάνειας των ΛΟΑΤΚΙ+.

Το Εθνικό Μνημείο του Stonewall ιδρύθηκε στην περιοχή το 2016.

Να σημειωθεί ότι το 2019, 50 χρόνια μετά από εκείνη την επιχείρηση των αρχών στο Stonewall Inn, η αστυνομία της Νέας Υόρκης ζήτησε επισήμως συγγνώμη για την επιδρομή.

Γιατί το Pride παραμένει σημαντικό και επίκαιρο

Σήμερα, εκδηλώσεις ΛΟΑΤΚΙ+ Υπερηφάνειας πραγματοποιούνται κάθε χρόνο σε πολλές χώρες του κόσμου, με στόχο να τιμηθούν οι “ήρωες” του Stonewall, ωστόσο κάθε φορά δεν λείπουν οι μισαλλόδοξες φωνές.

Η μειωμένη ορατότητα, η περιθωριοποίηση, ο στιγματισμός, ο εκφοβισμός και η άσκηση σωματικής βίας, είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωπα καθημερινά τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.

Παρόλα αυτά, η κλασσική ερώτηση που ακούγεται κάθε χρόνο, με αφορμή το Pride είναι: “Γιατί να μην κάνουν και οι Straight ένα Pride;”…

Για όσους, λοιπόν, αναρωτιούνται γιατί το Pride στην Ελλάδα είναι ένα “προνόμιο” των ΛΟΑΤΚΙ+, ακολουθεί η απάντηση:

• Γιατί τα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά υποφέρουν στο ελληνικό σχολείο, καθώς πέφτουν θύματα μπούλινγκ, ενώ την ίδια στιγμή δεν υφίσταται συμπεριληπτική εκπαίδευση

• Γιατί τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα διώκονται από το σπίτι τους και αναγκάζονται να μένουν στον δρόμο, μετά το coming out τους.

• Γιατί πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αναγκάζονται να παρουσιάζουν φανταστικές σχέσεις και να “χτίζουν” ψεύτικες ζωές.

• Γιατί τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα διστάζουν να εκφράσουν δημόσια την αγάπη τους προς τ@ν σύντροφό τους, φοβούμενα μήπως υποστούν βία και παρενόχληση.

• Γιατί τα ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρια δεν έχουν δικαίωμα στον πολιτικό γάμο.

• Γιατί τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα δεν έχουν δικαίωμα στην τεκνοθεσία.

• Γιατί υπάρχουν πολιτικοί εντός Βουλής που στρέφονται κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων

• Γιατί ένα στα τρία ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στην Ελλάδα έχει δεχτεί έστω και μια φορά στη ζωή τ@ προσβολές σε δημόσια υπηρεσία.

• Γιατί τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα δέχονται ομο-τρανσφοβικά σχόλια στον χώρο εργασίας, ενώ κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τ@ σε περίπτωση που κάνουν coming out.

• Γιατί μέλη της Εκκλησίας διακηρύττουν το μίσους απέναντι στα “αμαρτωλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα”.

• Γιατί τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα δέχονται επιθέσεις από ομοφοβικά στοιχεία που βρίσκονται εντός του σώματος της ελληνικής αστυνομίας.

• Γιατί τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στην Ελλάδα υποβάλλονται από ψευτογιατρούς στην εγκληματική πρακτική των θεραπειών μετατροπής της σεξουαλικότητας, μια πρακτική με σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία, που βασίζεται στην πεποίθηση ότι η ετεροφυλοφιλία είναι ο κανόνας και οτιδήποτε άλλο είναι ασθένεια ή ανωμαλία.

• Γιατί τα intersex άτομα στη χώρα υποβάλλονται σε “κανονικοποιητικές” επεμβάσεις, μια πρακτική που υποστηρίζεται από πολλά μέλη του επιστημονικού χώρου, με αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να υφίστανται ψυχολογική βλάβη από τις παραβιαστικές και οδυνηρές παρεμβάσεις, οι οποίες είναι αρκετά συχνά ανεπανόρθωτες.

• Γιατί τα τρανς πρόσωπα στην Ελλάδα συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν ένα ευρύ φάσμα στερεοτύπων, προκαταλήψεων, παρενοχλήσεων, διακρίσεων και βίας.

• Γιατί στον φετινό χάρτη της ILGA-Europe, ο οποίος παρουσιάζει την πρόοδο των ευρωπαϊκών χωρών σε σχέση με τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα, η Ελλάδα βρίσκεται στη 13η θέση της κατάταξης.

• Γιατί ο Ζακ, ο Νικόλας, ο Βαγγέλης, η Δήμητρα και πολλ@ ακόμη είναι στον τάφο.

Για τους παραπάνω -και πολλούς ακόμη- λόγους, το Pride παραμένει ένα σημαντικό όπλο για διεκδίκηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί το Pride δεν γεννήθηκε από επιλογή για να εορταστεί ότι κάποι@ είναι ΛΟΑΤΚΙ+. Το Pride γεννήθηκε με στόχο όλα τα μέλη της κοινωνίας να είναι σε θέση να ζουν χωρίς φόβο, βία και προκαταλήψεις.

Για αυτό, λοιπόν, αντί να αναρωτιούνται κάποιοι γιατί δεν υπάρχει και ένα στρέιτ Pride, ας νιώθουν προνομιούχοι που δεν χρειάζονται ένα!