ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΓΛΥΚΑ ΝΕΡΑ: ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ

Έως την Τρίτη 11 Μαΐου του 2021 ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος ήταν πιλότος ελικοπτέρων της πολιτικής αεροπορίας, γόνος πλουσίας οικογενείας που είχε και την τύχη να έχει βρει τη γυναίκα της ζωής του, με την οποία, λίγους μήνες νωρίτερα, είχαν αποκτήσει το πρώτο τους παιδί. Θα λέγατε πως ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος ήταν δικαίωση χιλιάδων συγγραφέων που επιμένουν να γράφουν ιστορίες αγάπης με happy end και να τις ‘βάζουν’ σε σκηνικά με κατοικίδια και μονοκατοικίες με κήπους. Ούτε αυτά έλειπαν από τον 32χρονο άνδρα και τον τρόπο που παρουσίαζε τη ζωή του.

Στις 11/5 του 2021 ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος έγινε ο μόνος επιζών εγκλήματος απίστευτης αγριότητας που έγινε στα Γλυκά Νερά. Τον άνδρα ακινητοποίησαν οι ληστές και τον υποχρέωσαν να δει τη δολοφονία της συζύγου του και του σκύλου, πριν πάρουν χρήματα και κοσμήματα και εξαφανιστούν. Ο ίδιος κατάφερε να λυθεί και να ειδοποιήσει την αστυνομία, μέλη της οποίας ομολόγησαν πως θα θυμούνται σε όλη τους τη ζωή αυτά που αντίκρισαν, όταν έφτασαν στο περιστατικό.

Σήμερα ξέρετε πως δεν είναι αυτή η αλήθεια. Κάποιοι την υποψιάστηκαν νωρίτερα. Ήταν αυτοί που είχαν μπει στη διαδικασία να μάθουν και να ασχοληθούν με ό,τι αφορούσε τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο. Όχι μόνο τα φαντεζί, αυτά στα οποία εστιάζει η κοινωνία για να διατηρεί τη ψευδαίσθηση της τάξης.

Για τις επόμενες ημέρες της αποκάλυψης του εγκλήματος, η ελληνική κοινωνία θα μοιραζόταν με αυτόν τον άνδρα τον καημό μιας μοίρας που δεν της αξίζει άνθρωπος, όπως μοιραζόταν λεπτομέρειες εκείνης της ημέρας και αποχαιρετούσε διαδικτυακώς τη γυναίκα του, την ημέρα της κηδείας της, πριν σπαράξει στην εκφώνηση του επικήδειου.

Οι ‘μικρές’ λεπτομέρειες που αποκαλύφθηκαν, μετά το έγκλημα

Ο άνδρας που έχει ομολογήσει πως ευθύνεται για το ειδεχθές έγκλημα, ήταν 27 χρόνων όταν σύναψε σχέσεις με την Καρολάιν. Εκείνη ήταν 14. Δηλαδή, βάσει νομοθεσίας, ήταν παιδεραστής. Επειδή όμως, ήταν πιλότος και από καλή οικογένεια, ήταν απλά ένας άνδρας που είχε αγαπήσει μια γυναίκα -ανεξάρτητα από το αν στα 14 ένα κορίτσι είναι έφηβη.

Με το ελικόπτερο της υπηρεσίας του φέρεται να έδινε ‘παραστάσεις’ για την κοπέλα που είχε ερωτευτεί, με φιγούρες πάνω από το σχολείο της, στην Αλόννησο. Αφότου έγιναν ζευγάρι (που χαιρόταν η κοινωνία -το σχολείο και όσοι τους έβλεπαν μαζί να περπατούν στους δρόμους του νησιού, ακόμα και σε στιγμές που εκείνος φώναζε και απειλούσε τη μικρή), σιγά σιγά εκείνη άρχισε να απομακρύνεται από τους φίλους και τους συγγενείς της. Όχι ιδία βουλήσει.

Όταν η μητέρα της δεν έδωσε συγκατάθεση για το γάμου τους, εκείνος πήρε το κορίτσι και πήγαν ένα ταξίδι στην Πορτογαλία -ώστε να παντρευτούν εκεί. Μετά, όταν η Καρολάιν θέλησε να σπουδάσει, εκείνος επίσης αντιτάχθηκε έντονα και όταν δεν κατάφερε κάτι, πέρασε στο plan B: την πίεσε να αποκτήσουν παιδί -τακτική που από ειδικούς χαρακτηρίζεται ως συνήθης, για όποιον θέλει να έχει τον έλεγχο της σχέσης. Η πρώτη προσπάθεια κατέληξε σε αποβολή. Δεν την άφησε να θρηνήσει αυτήν την απώλεια. Την πίεσε να συνεχίσουν να προσπαθούν, έως τη δικαίωση.

Όταν αυτή ήλθε -με τον ερχομό της κόρης τους-, ο ανθρωποκτόνος διαπίστωσε πως υπήρχε ένα άλλο πρόβλημα: η Καρολάιν είχε εκφράσει την ασφυξία που ένιωθε στο πλαίσιο που της είχε ορίσει ως ζωή. Ήθελε πια να αναπνεύσει. Ήθελε να πάρει ξανά τη ζωή στα χέρια της. Αυτό ήταν κάτι που ‘το καλό παιδί’ δεν μπορούσε να αφήσει να συμβεί, γιατί ‘τι θα έλεγε ο κόσμος;’. Την πήγε σε ψυχολόγο που εκείνος επέλεξε και από ό,τι αποδείχθηκε, ήταν life coach -όχι ό,τι χρειαζόταν η Καρολάιν, αλλά ό,τι χρειαζόταν εκείνος για να συνεχίσει να χειραγωγεί.

Παρεμπιπτόντως, το ‘καλό παιδί’ είχε δώσει και δικαιώματα στη γειτονιά που τον είχε ακούσει να φωνάζει και να ασκεί λεκτική βία στη γυναίκα του. Αν τοποθετήθηκε; Όχι. Δεν ήταν ‘δουλειά’ της. Τώρα είναι ‘δουλειά’ όλων να κρίνουν.

Τι έκανε την ημέρα του εγκλήματος

Κατά ομολογία του, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος στραγγάλισε την Καρολάιν, στο απόγειο ενός εκ των πολλών καβγάδων που είχε το ζευγάρι, μετά τον ερχομό του μωρού τους. Το ‘και μη παρέκει’ για εκείνον ήταν το ‘θέλω να χωρίσουμε’ της 20χρονης γυναίκας. Στην ομολογία του είπε πως “φοβόμουν πως θα έφευγε και θα έπαιρνε μαζί της το παιδί. Εκείνο το βράδυ, με είχε διώξει από το κρεβάτι. Συνέχισε να φωνάζει όπως έβαζε το μωρό στην κούνια, θόλωσα και πήγα να της κλείσω το στόμα με τα χέρια μου. Όταν κατάλαβα ότι είναι νεκρή, έψαξα να δω πώς να το καλύψω γιατί υπάρχει και ένα μωρό 11 μηνών”. Δηλαδή, το θέατρο που έπαιξε μετά το ειδεχθές έγκλημα, το έπαιξε για το παιδί του.

Αφότου σκότωσε την Καρολάιν, σκότωσε το σκύλο που ήταν της συζύγου του. Το έβγαλε από το σπίτι, το έπνιξε με τα χέρια του, μετά το έβαλε πάλι μέσα στο σπίτι και το κρέμασε από την εσωτερική σκάλα “γιατί πίστευα πως έτσι θα γίνει πιστευτό το σενάριο της ληστείας”. Είπε πως ό,τι έκανε μετά τα εγκλήματα, ήταν ό,τι πίστευε πως θα κάνει τις αρχές να πιστέψουν το σενάριο της ληστείας. Δηλαδή, είχε τη συγκέντρωση να σκεφτεί μια σειρά ενεργειών που είχαν έναν συγκεκριμένο στόχο.

Δεν σκότωσε το παιδί του και τη γάτα του. Γιατί ήταν δικά του. Και δεν θα τον άφηναν ποτέ, εν αντιθέσει με την Καρολάιν.

Η σημειολογία πίσω από την επιλογή μιας έφηβης για σύντροφο όταν είσαι ενήλικας

Από τη στιγμή που είναι σε εξέλιξη η στοιχειοθέτηση της υπόθεσης -δεν έχει γίνει η ψυχιατρική εκτίμηση του εγκληματία-, οι αρχές εξηγούν πως δεν μπορεί να υπάρχει βεβαιότητα για τους λόγους που έκαναν τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο εγκληματία. Το Magazine επικοινώνησε με την Αναστασία Χαλκιά, Δρ Εγκληματολογίας και γενική γραμματέα του Κέντρου Μελέτης Εγκλήματος (αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας), στην προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα προφίλ του δράστη, βάσει της βιβλιογραφίας και της μελέτης συγκεκριμένων, αμφιλεγόμενων, επιλογών και συμπεριφορών. Όπως να επιλέγεις, ως ενήλικας έναν έφηβο για σύντροφο.

“Πέρα από το ποινικό μέρος -και ό,τι απορρέει από αυτό- σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ ενός ενηλίκου με ανήλικη, ειδικά όταν μιλάμε για σχέσεις συναισθηματικές, σεξουαλικές και ερωτικές σημαίνουν εξάρτηση και χειραγώγηση. Οι ανάγκες που καλύπτει ο ενήλικας μπορεί να είναι πολλές -ψυχολογικές, κοινωνικές, να αισθάνεται πιο δυνατός.

Η σχέση που δημιουργείται είναι σχέση εξάρτησης και η ανήλικη που βρίσκεται σε ευάλωτη θέση χειραγωγείται από τον ενήλικο.

Η ανήλικη καθοδηγείται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από τον ενήλικο. Γίνεται δύσκολο να ξεφύγει από αυτό το πλαίσιο, κάτι που έχουμε δει και, σε καταθέσεις και προσωπικές μαρτυρίες για υποθέσεις παιδιών πχ από 12 χρόνων – ή ακόμα και μικρότερης ηλικίας- έως την αναδυόμενη ενηλικίωση“.

Πώς μπορεί να εισπράξει ο ενήλικας το ‘έως εδώ’ της χειραγωγημένης

“Το ‘έως εδώ’ μπορεί να προσληφθεί με ποικίλους τρόπους και σπάνια ο ενήλικος το λαμβάνει υπόψη. Συχνά παρουσιάζεται παλινδρόμηση. Ακόμα και αν η ανήλικη συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα, λειτουργεί στο πλαίσιο μιας σχέσης χειραγώγησης. Υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει ένας ενήλικος για να την καθησυχάσει. Ο ενήλικος αντιλαμβάνεται άμεσα τις ‘επαναστάσεις’ της ανήλικης και μπορεί να τις διαχειριστεί, ώστε εκείνη να μη ξεφύγει από τον έλεγχο του”. Επίσης, από πλευράς της υπάρχει φόβος ή και ντροπή ως προς το να εξωτερικεύσει σε τρίτους (γονείς, αδέλφια, φίλους) ό,τι βιώνει. Επομένως, αυτού του είδους οι σχέσεις αναπτύσσονται σε έναν πέπλο σιωπής”.

Ζει η ανήλικη σε καθεστώς ομηρίας;

“Ναι. Ζει σε καθεστώς ψυχολογικής ομηρίας. Σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές σχέσεις, μπορούμε να πούμε πως είναι καθεστώς εν πολλοίς ομηρίας. Δεν είναι όλες ίδιες περιπτώσεις. Υπάρχουν διαβαθμίσεις. Το πραγματικό καθεστώς ομηρίας, το πολύ κακοποιητικό πλαίσιο ή το λιγότερο κακοποιητικό που είναι πιο υποφερτό και ακόμα πιο δύσκολο να βγεις από αυτό, αφού χειραγωγείται η ψυχή σου -χωρίς να υπάρχουν φυσικά σημάδια. Όταν ένας κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας δείχνει προσοχή σε ένα νέο κορίτσι, προφανώς ξέρει πώς να της συμπεριφερθεί καλύτερα από ό,τι γνωρίζουν οι συνομήλικοι της. Και γίνεται δύσκολο για το κορίτσι να αντιληφθεί το κακοποιητικό πλαίσιο -το κάνει πολύ αργά.

Όταν μια νέα κοπέλα θέλει να φύγει από μια τέτοιου είδους σχέση και το δηλώσει με κάθε τρόπο και τόνο, οι αντιδράσεις του μεγαλύτερου άνδρα πάλι ποικίλουν. Μπορεί να παραπέμπουν σε έντονα κακοποιητική συμπεριφορά, σε απειλητική συμπεριφορά ή σε όποιον άλλον μηχανισμό μπορεί να ανακαλύψει ο άνδρας και ο οποίος εν δυνάμει μπορεί να διατηρήσει την κατάσταση και τη σχέση ως είχαν.

Υπάρχει και το πρόβλημα να εκτεθεί απέναντι σε τρίτους και να υπάρξουν ποινικές συνέπειες, κάτι που συνήθως επίσης λαμβάνουν υπ’ όψιν. Όπως υπάρχει και το ‘τι θα πει η κοινωνία’.

Συνεπώς, οι αντιδράσεις ποικίλουν και έχουν διαβαθμίσεις, που μπορεί να φτάσουν έως τις ακραίες συμπεριφορές. Αυτό όμως, που έχει πραγματική σημασία και θέλω να τονίσω σε αυτό το σημείο, είναι ότι βλέπουμε πολύ συχνά τη γυναίκα ως θύμα. Έρχομαι και στους όρους που ακούμε όλο και πιο συχνά και είναι η πατριαρχία και η γυναικοκτονία”. Ο ορισμός της λέξης ‘γυναικοκτονία’ είναι η δολοφονία γυναικών και κοριτσιών από άνδρες. “Ας μην ξεχνάμε ότι η γυναικοκτονία κρύβεται πίσω από εγκλήματα που συνηθίζουμε να τα αποκαλούμε εγκλήματα πάθους και ζήλιας, από έρωτα και για λόγους τιμής“.

Το 40% των ανθρωποκτονιών με θύμα γυναίκα γίνεται από άνδρες

““Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η πατριαρχία σύστημα με άνδρες που εξουσιάζουν και κυριαρχούν, έναντι των γυναικών. Οι άνδρες διαθέτουν προνόμια, παράγουν ηθική και κανόνες και έτσι θέτουν τη γυναίκα σε μια πολύ ευάλωτη θέση: αυτήν της εξουσιαζόμενης.Hπατριαρχία παράγει έμφυλες ανισότητες και σε ιδεολογικό επίπεδο ηθικολογεί σχετικά με το πρέπει ή δεν πρέπει να κάνει η γυναίκα σε κάθε ηλικία και ποια είναι τα ορθά πρότυπα συμπεριφοράς που πρέπει να ακολουθεί βάσει του φύλου της. Ουσιαστικά η πατριαρχία καλύπτει με ιδεολογία την ανισότητα που η ίδια παράγει.

Σήμερα, επίσης, παρατηρούμε μια σημαντική οπισθοδρόμηση, καθώς επανέρχονται πολύ δυναμικά στη δημόσια ατζέντα ζητήματα όπως αυτά του γάμου ως τελικού σκοπού της γυναίκας και της τεκνοποίησης ως καθήκον. Τελικά, πού ανήκει η μήτρα της γυναίκας; Στο κράτος; Στη δημογραφία; Στον σύντροφο; Όλοι προσπαθούν να την ελέγξουν.

Για να επανέλθω στη γυναικοκτονία, η διεθνείς στατιστικές έχουν δείξει πως οι άνδρες είναι υπεύθυνοι για το 40% των ανθρωποκτονιών με θύματα γυναίκες ενώ οι γυναίκες είναι υπεύθυνες για το 6% των ανθρωποκτονιών με θύματα άνδρες.

Χρειάζεται λοιπόν, μια ευαισθητοποίηση για την ενδυνάμωση των νέων κοριτσιών και των γυναικών. Είναι ένας ρόλος που θα προσδιορίσει τι είδους έμφυλες σχέσεις θα έχουμε τα επόμενα χρόνια. Πολλές φορές ‘απαλύνουμε’ τη γυναικοντονία, λέγοντας ‘τη ζήλευε πολύ’ ή ‘την αγαπούσε πολύ’ ή ακόμα και ‘μα κι εκείνη τι έκανε;’. Τα λέω γενικά αυτά.

Αυτή η οπτική για τον άνδρα σημαίνει ότι έχει υπό τον έλεγχο και την εξουσία του τη γυναίκα και εν δυνάμει μπορεί να προβεί σε όποια πράξη κρίνει και την αφορά. Φυσικά υπάρχει ο αυτοέλεγχος και οι κυρώσεις, αλλά δυνητικά φτάνουμε στο ‘έχω τον έλεγχο και σε εξουσιάζω και αναλόγως μπορώ να πράξω. Παίρνω την ελευθερία που μου δίνει η εξουσία μου σε εσένα’, την οποία λέμε αγάπη, μίσος, ζήλια και πάθος.

Πολλά ονόματα μπορούμε να δώσουμε, χωρίς όμως να αλλάξει η ουσία που είναι πως πίσω από όλα αυτά κρύβονται άνδρες, εντός του συστήματος εξουσίας. Αντί να βλέπουμε το λόγο που φτάνουμε στο να θεωρούμε τη γυναίκα υποχείριο στην εξουσία κάθε άνδρα-με σαφείς τους άνισους ρόλους ως προς την οικογένεια, τον άνδρα και το παιδί-, την οδηγούμε σε περίκλειστη κοινωνία. Που είναι το per se σπίτι ή αυτό με τη συμβολική έννοια του χώρου όπου ‘κλείνεται’ η γυναικεία ταυτότητα, σε σχέση με τις σχέσεις που έχει με τον άνδρα και την κοινωνία. Το ονομάζουμε κάστρο για να μη φανεί πως είναι φυλακή”.

Ο Αναγνωστόπουλος μπορεί να επικαλεστεί το ‘εν βρασμώ’ -δεδομένου ότι μετά το έγκλημα προέβη σε σειρά μελετημένων κινήσεων;

“Οι πράξεις του δεν αναιρούν το εν βρασμώ. Έχει συμβεί άπειρες φορές να ακούσουμε το ‘πάνω στα νεύρα μου, έσπρωξα κάποιον, χτύπησε ή ακόμα χειρότερα πέθανε από το χτύπημα’. Θα χρειαστεί να περιμένουμε για να δούμε τι θα αποδειχθεί εν προκειμένω. Προφανώς και θα ληφθεί υπ’ όψιν τι έκανε και θα είναι θέμα του δικαστηρίου, να κρίνει. Κατ’ αρχάς, θα είναι θέμα της υπερασπιστικής γραμμής το τι θέλει να ακολουθήσει. Όλα αυτά δεν είναι γνωστά τώρα. Έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά”.

Κάποιοι αυτοκτονούν, άλλοι παραδίδονται και άλλοι παίζουν θέατρο. Πώς επιλέγουν το ‘μετά’ οι γυναικοκτόνοι;

““Ο άνθρωπος προσπαθεί να διαφύγει από τις επιπτώσεις των πράξεων του. Συχνά σε επιχειρεί να αιτιολογήσει τη συμπεριφορά απέναντι στον εαυτό του και τους άλλους. Αν δεν κάνω λάθος, ο σύζυγος στην υπόθεση των Γλυκών Νερών είπε πως σκηνοθέτησε τη ληστεία γιατί δεν ήθελε να μείνει το μωρό μόνο του -μετά την ανθρωποκτονία της μητέρας του. Η λογική ‘θέλω να ξεφύγω από τις συνέπειες’ παίζει πρωταρχικό ρόλο σε συνειδητό και ασυνείδητο επίπεδο. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου τις τύψεις και τις ερινύες. Το ‘θέλω να ξεφύγω από τις συνέπειες’ παίζει πρωταρχικό ρόλο σε συνειδητό και ασυνείδητο επίπεδο. Και εκεί ‘μπαίνουν’ οι τεχνικές εξουδετέρωσης.

Υπάρχει κατηγορία εγκληματιών, όπως είναι τα μέλη οργανωμένης εγκληματικής ομάδας που αναπτύσσουν μηχανισμούς και τεχνικές, ώστε να μπορέσουν να διαφύγουν από τις συνέπειες του νόμου. Επινοούν λοιπόν, τρόπους και γίνονται πιο έξυπνοι -με την ευρύτερη έννοια της λέξης. Πολλές φορές το επιτυγχάνουν, είτε για πάντα, είτε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στις περιπτώσεις των ανθρωποκτονιών αυτού του είδους, η προσπάθεια να αποφύγουν από τις συνέπειες δεν έχει να κάνει με την πεποίθηση πως είναι πιο έξυπνοι από όλους.

Το πώς μπορούν να αποφύγουν της σύλληψης και να στρέψουν αλλού την προσοχή, είναι μια αναμενόμενη συμπεριφορά που εμπίπτει στην γκάμα των επιλογών (την απόπειρα αυτοκτονίας, την παράδοση, την εξαφάνιση και το ‘θέατρο’). Προσπαθούν να κάνουν το τέλειο έγκλημα και να αιτιολογήσουν κάθε κίνηση στον εαυτό τους -και μετά αν χρειαστεί στους άλλους.

Η ανθρώπινη συμπεριφορά έχει τέτοια ευρύτητα και ποικιλία που είναι πολύ δύσκολο να ελέγξεις και να εξαντλήσεις κάθε πτυχή, ως προς την ερμηνεία τους. Ας μην ξεχνάμε τους λογοτέχνες που έχουν γράψει -και περιγράψει- για τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής”.

“Τη σκότωσα γιατί με προσέβαλε”

“Το ‘δεν το ήθελα, δεν φταίω εγώ. Εκείνη το προκάλεσε με τη συμπεριφορά ή/και τα λόγια της’ ανήκει επίσης, στις τεχνικές εξουδετέρωσης”. Έχει γίνει και στίχος σε λαϊκά τραγούδια , επιβεβαιώνοντας σε πολιτισμικό επίπεδο, την κυρίαρχη εικόνα όσον αφορά τις σχέσεις των φύλων -την πατριαρχία και τη γυναικοκτονία. “Παλιά τα λέγαμε εγκλήματα έρωτα ή πάθους. Υπάρχει πλήθος πατριαρχικών χαρακτηρισμών. Επί της ουσίας, πρόκειται για την άνιση θέση της γυναίκας στον κόσμο και την οπτικοί που έχουν οι άνδρες για εκείνη”.

‘Φορούν’ το ψέμα

“Και το να πιστέψουν το ψέμα τους είναι τεχνική εξουδετέρωσης. Παλαιότερα ο πατέρας σκότωνε την κόρη, γιατί είχε ατιμάσει την οικογένεια. Έγκλημα που είναι πιο βαρύ ηθικά, αφού ένας γονιός σκοτώνει το παιδί του. Η επίσημη τοποθέτηση ήταν ‘ατίμασε την οικογένεια και δεν είχα άλλη επιλογή’. Ψέμα ή αλήθεια, προσλαμβάνουν την κατάσταση ως τέτοια και συνεχίσουν στη συγκεκριμένη οδό, εκτός και αν δεν συμπέσει με την υπερασπιστική γραμμή. Σε γενικές γραμμές, η ηγεμονική αρρενωπότητα, το ‘είμαι εδώ, κάνω κουμάντο, ελέγχω τα πάντα, δεν μπορείς να μου μιλάς και να συμπεριφέρεσαι έτσι’ ή πώς αλλιώς νιώθουν πως έχει προσβληθεί η ανδρική κυριαρχία, ‘τιμάται’ με μεγαλύτερη ευκολία σε χώρους που ελέγχεις καλύτερα. Όπως είναι το σπίτι σου”.

Όλοι έχουμε χωρίσει. Δεν εγκληματίσαμε -όλοι

““Δεν υπάρχει απάντηση ως προς το τι διακρίνει τους ανθρωποκτόνους στο πλαίσιο μιας συντροφικής/συζυγικής σχέσης με εκείνους που δεν φθάνουν ποτέ στην ανθρωποκτονία. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε πως οι περισσότεροι άνθρωποι εντός προβληματικών σχέσεων δεν οδηγούνται στην αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής.

Ο άνθρωπος δεν είναι αλγόριθμος και ανθίσταται κάθε φορά που επιχειρούμε να ερμηνεύουμε κάθε πτυχή της ύπαρξης και της συμπεριφοράς του. Δεν μπορούμε να προβούμε σε γενικεύσεις, Επίσης, τέτοιου είδους ανθρωποκτονίες, που συμβαίνουν εντός διαπροσωπικών σχέσεων, είναι συνήθως ‘once in a lifetime’. Οι άνθρωποι αυτοί συνήθως δεν απασχολούν στη συνέχεια τη δικαιοσύνη με κάτι άλλο. Δεν έχουν τα χαρακτηριστικά που μπορούμε να αποδώσουμε σε κατά συρροήν εγκληματίες.

Σε κάθε περίπτωσητο κυρίαρχο μοτίβο, βάσει των στατιστικών, τείνει να επιβεβαιώσει ότι με δεδομένες τις πατριαρχικές δομές φαίνεται πως οι γυναίκες είναι θύματα ανθρωποκτονιών, πολύ παραπάνω από τους άνδρες και αυτό σημαίνει κάτι για τη θέση που έχουν στην κοινωνία. Φυσικά, ούτε όλες οι γυναίκες είναι θύματα, ούτε όλοι οι άνδρες σκοτώνουν. Είναι όμως, μια τάση που διαπιστώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο και αξίζει να μελετηθεί παραπάνω”.