ΕΙΔΑΜΕ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ROSALIA ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ ΚΑΙ ΧΑΣΑΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ
Η Ισπανίδα τραγουδίστρια ήταν το απόλυτο highlight του φετινού Primavera, με ένα λάιβ που σύντομα θα δούμε και στην Ελλάδα.
Το πρώτο που έβλεπες, ήταν οι οθόνες. Οθόνες παντού. Τη στιγμή που οι μηχανές άρχισαν να μαρσάρουν (το χαρακτηριστικό ηχητικό στοιχείο που προλογίζει ουσιαστικά το Motomami Tour της Rosalia) το μόνο που έβλεπες γύρω ήταν οθόνες.
Μέσα στη θάλασσα ανθρώπων που είχαν μαζευτεί στο κεντρικό stage του μαδριλένικου Primavera (περισσότεροι από οποιοδήποτε άλλο λάιβ του φετινού φεστιβάλ) ακόμα περισσότερο ξεχώριζες μια θάλασσα από οθόνες κινητών να καταγράφουν τη στιγμή.
Κι έπειτα, τις δύο γιγαντο-οθόνες, εκατέρωθεν της σκηνής που φυσικά ρόλος τους είναι όπως σε κάθε μεγάλη συναυλία, να μεταδίδουν την εικόνα σε όσο κόσμο βρίσκεται μακριά από τη σκηνή. Μόνο που εδώ υπήρχε και κάτι παραπάνω. Δεν ήταν απλώς παθητικοί πομποί της εικόνας του stage, αλλά μια ενεργά εναλλακτική απεικόνιση του όλου περφόρμανς.
Να κοιτάς το σύντομο, κουνημένο βίντεο που γράφεις για να ανεβάσεις στο TikTok ή το instagram, και ταυτόχρονα να κοιτάς τον χορό στη σκηνή και ταυτόχρονα να κοιτάς τη σκηνοθετημένη είσοδο στις γιγαντο-οθόνες, με την κάμερα να κοιτά τη Rosalia με δέος, υπό γωνία, κάνοντάς τη να μοιάζει σαν μια τεράστια, εμβληματική θεά. Όλα, την ίδια στιγμή.
Σκηνοθετημένο στην εντέλεια, με κάμερες να ακολουθούν τη Rosalia ή/και τους χορευτές της, με κάμερες να ενσωματώνονται μέχρι και σε πατίνια ή να κοιτούν το stage ως κάτοψη από ψηλά, με οθόνες να λειτουργούν ως παπαράτσι, ως θεατές, ακόμα και ως κινητά σε παραδοσιακό selfie στήσιμο, το σόου που μεταδίδεται είναι απλώς μια μόνο –υποκειμενική– απεικόνιση του τι συμβαίνει στη σκηνή.
Βλέπουμε τη Rosalia με τα μάτια μας, και τη βλέπουμε μέσα από το κινητό μας, την βλέπουμε μέσα από το κινητό του μπροστινού μας, την βλέπουμε μέσα από τις γιγαντο-οθόνες, και κάθε οθόνη λέει την ιστορία λίγο διαφορετικά. Όλες όμως μας κάνουν εξίσου να θέλουμε να κουνηθούμε και να φωνάξουμε κάθε στίχο, ακόμα κι όσους δεν ξέρουμε.
Όπως θα φωνάξουν και ο κόσμος στην Αθήνα την Τρίτη 20/06, αφού η Rosalia έρχεται στην Πλατεία Νερού στο πλαίσιο της συνεργασίας του Release Festival με το SNF Nostos,
Η ΕΚΣΤΑΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΕ ΤΟ SAOKO
Με συλλογική ορμή το κοινό ούρλιαξε το πρώτο «σαόκο πάπι σαόκο» τη στιγμή που η Rosalia έβγαλε το κράνος που φορούσε κατά την είσοδό της και έπιασε το μικρόφωνο. Είναι μια πρώτη γεύση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, για μια από τις εντονότερα συμμετοχικές συναυλίες που έχω δει, με το ισπανικό κοινό να παίρνει πολλά τραγούδια πάνω του δημιουργώντας μια αληθινά έντονη συλλογική εμπειρία.
Η Rosalia βρίσκεται στο stage, αρκετά μινιμαλιστικό ειδικά για κάτι το οποίο έχει αρχικά αποτελέσει σύλληψη για την παγκόσμια περιοδεία της που έγινε πέρσι με μεγάλη επιτυχία. Ανάμεσα σε δύο ογκώδεις νέον κύβους, η τραγουδίστρια και μια ντουζίνα χορευτές (και φυσικά η κάμερα!) ερμηνεύουν κάθε κομμάτι με διαφορετικό τρόπο. Εκείνη είναι ντυμένη με ένα ολόσωμο μαύρο πάνω από το οποίο φοράει μια καφέ δερμάτινη φούστα (σκούρο στο σκούρο με όλο το σώμα απολύτως καλυμμένο, μια εντυπωσιακή επιλογή), ενώ οι χορευτές φορούν λευκά μπλουζάκια δημιουργώντας με την αρμονική κίνησή τους κάτι σαν ανθρώπινη παλέτα πάνω στην οποία η Rosalia ζωγραφίζει.
Μετά την εισαγωγή του Saoko και το πρώτο χορευτικό ξέσπασμά του, ακολουθεί το Bizcochito στο οποίο παραδίδει και την κλασική πια viral στιγμή του Με Πάρα Πολύ Ύφος μασήματος τσίχλας. Σπάει και λίγο χαρακτήρα χαμογελώντας, σα να λέει πως ξέρετε ότι όλο αυτό είναι ένα περφόρμανς, μπορείτε να συμμετέχετε.
Η SELFIE ΠΕΡΦΟΡΜΑΝΣ ΤΟΥ LA NOCHE DE ANOCHE
Τίποτα δεν λέει βέβαια «μπορείτε να συμμετέχετε» όσο αυτό που συμβαίνει λίγο μετά όταν ξεκινάει το La Noche de Anoche. Εδώ η κάμερα που ακολουθεί τη Rosalia γίνεται κάμερα κινητού στα χέρια της με το οποίο τραβάει όλο το περφόρμανς σαν selfie, παρέα με ανθρώπους από το κοινό που μοιράζονται τη στιγμή (και τους στίχους) μαζί της. Οι γιγαντο-οθόνες μετατρέπονται σε τεράστια TikToks συντρίβοντας μεγέθη και αποστάσεις, καθώς το υπερμεγέθες γίνεται προσωπικό.
Οι έντονες συμβολικές κινήσεις διατρέχουν το σόου, όπως λίγο μετά όταν τραγουδά το Diablo καθισμένη σε μια καρέκλα κουρείου, σκουπίζοντας το πρόσωπό της από μακιγιάζ. Συχνά θα χορεύει περικυκλωμένη καθώς η κάμερα μεταφέρεται ψηλά. Την ώρα που, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το γενικώς σπουδαίο άλμπουμ της Motomami (ένα εξομολογητικό μουσικό ημερολόγιο ως κολάζ μουσικών επιρροών, από ποπ σε ρεγκετόν σε λάτιν), μπορεί να χορεύει ένα ρεφρέν με επιθετικές κινήσεις, ένα κομμάτι σαν βαρύ παραδοσιακό φλαμένκο, ή μια stripped down μπαλάντα με τις οθόνες να μετατρέπονται σε παράθυρο σε μια αρμονική φύση.
Είναι όλο αυτό τελικά ένα διαρκές παιχνίδι ανάμεσα σε άκρα– αφενός, το τεράστιο με το οικείο συνυπάρχουν με ένα τρόπο καθηλωτικό. Η έκσταση με τον μινιμαλισμό. Και τελικά η παράδοση με την αιχμή του σήμερα. Όλα υφίστανται ταυτόχρονα μες στη υφή και την ένταση του εδώ-και-τώρα, με όποιον τρόπο (ή με όλους τους τρόπους) το αντιλαμβάνεσαι, το καταγράφεις, το βιώνεις, το χορεύεις, το τραγουδάς.
ΜΙΑ ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑ LIE LIKE YOU LOVE ME
Μια setlist που αγνοεί την έννοια της κοιλιάς, είδε μετά το highlight του La Noche de Anoche να ακολουθούν σερί τα φοβερά Diablo, Despecha, LLYLM, Blinding Lights (που ξεκίνησε να τραγουδά σε ένα μικρόφωνο ακουμπημένο στο πάτωμα του stage), Hentai, Candy, Motomami, La Combi Versace. Χμ, ίσως όταν ολόκληρη η δισκογραφία σου δεν έχει fillers αυτά συμβαίνουν.
Στο LLYLM το συγκινημένο και συγκινητικό ισπανικό κοινό τραγούδησε σύσσωμο τη μελωδική αρμονία του ρεφρέν με τη Rosalia να αφήνεται πάνω στο μικρόφωνο. Το κοινό ανέλαβε το τραγούδι και τον χορό και στο Despecha, ίσως η πλέον φαν στιγμή της βραδιάς. Ενώ στο Candy η Rosalia παίζει και πάλι με την κάμερα, με το κοινό και με τον χώρο. Έχοντας προηγουμένως βρέξει τα μαλλιά της, κάθεται στο πιάνο και ξεκινά να παίζει το κομμάτι πριν το beat αλλάξει και ανέβει η ίδια στο πιάνο για να χορέψει (απευθείας προς το κοινό μέσα από την κάμερα) καθώς οι χορευτές σα να κρέμονται από αυτό. Αληθινά μεθυστική στιγμή.
Ακόμα και το φινάλε κλείνει το μάτι στην εμπειρία-ως-μετάδοση με ένα υπέροχα απότομο κλείσιμο. Σαν κάποιο βίντεο που πετυχαίνεις μπροστά σου και, απλώς, τελειώνει.
Στο ενδιάμεσο, η όλη εμπειρία ήταν τελικά εντυπωσιακή αν και καθόλου με τον αναμενόμενο τρόπο από το οποίο ποπ υπερθέαμα. Δεν υπάρχουν εδώ βεγγαλικά ή φωτιές ή άνθρωποι που ίπτανται ή τεράστια σκηνικά που μετασχηματίζονται. Υπάρχει μια περφόρμερ κι οι χορευτές της, μια περφόρμερ που με τη βαθιά της φωνή που μοιάζει διαρκώς να εκφράζει κάποιο μεγάλο παράπονο, μιλάει και τραγουδάει επί πολύ προσωπικής βάσης. Ακόμα και τα συνηθισμένα λόγια προς το κοινό ανάμεσα στα τραγούδια, κάτι από την οικογενειακή και προσωπική της ιστορίας μεταβιβάζουν. Κι εμείς παρακολουθούμε με όλους τους τρόπους.
Τα λέει, τα χορεύει, τα τραγουδά. Κι εμείς συμμετέχουμε.
