ΕΙΔΑΜΕ ΤΟ “ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ” ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΤΣΟΥΡΗ – ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΑΜΕ ΚΑΤΑΜΑΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΤΡΑΥΜΑΤΑ
Είδαμε την παράσταση "Μακριά από Παιδιά" (κείμενο Γιωργής Τσουρής) που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παλούμπης στο θέατρο Ιλίσια και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Ο Γιωργής Τσουρής έχει ουκ ολίγες φορές αποδείξει το πολύπλευρο ταλέντο του. Είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός, βραβευμένος με τον Σταυρό του Δημήτρη Χορν το 2020, αλλά και μια από τις πλέον ανερχόμενες θεατρικές συγγραφικές πένες της Αθήνας. Το θεατρικό του έργο «170 τετραγωνικά» έχει αποκτήσει φανατικό κοινό και συνεχίζει για τέταρτη χρονιά να συγκινεί και να σημειώνει sold out παραστάσεις.
Τώρα, ο Γιωργής Τσουρής επανέρχεται συγγραφικά με τον θεατρικό οργανισμό MA NON TROPPO – που κλείνει φέτος δέκα χρόνια ενασχόλησης με την νεοελληνική δραματουργία– με το έργο «Μακριά από παιδιά» που μαζί με τα «170 τετραγωνικά» και τον «Χαρτοπόλεμο», αποτελεί το κλείσιμο της δραματικής τριλογίας, γύρω από τη θεματική: πατρική εστία – οικογένεια στην Ελλάδα του σήμερα.
Πρόκειται για μία ιστορία ενηλικίωσης, μία ιστορία για τα παιδικά τραύματα που κουβαλάμε ακόμη και μεγάλοι, τα τραύματα εκείνα που μας καθόρισαν και συνεχίζουν να μας καθορίζουν, ενώ εμείς πεισματικά αγνοούμε να τα κοιτάξουμε και να τα ομολογήσουμε. Όπως και στα προηγούμενα δύο έργα της ομάδας, έτσι και εδώ, το δραματουργικό σχήμα είναι πολύ κλασικό και το στοίχημα “παίζεται” στον διαφορετικό τρόπο διαχείρισης της θεματολογίας. Τα πάντα διαδραματίζονται στο σήμερα, μέσα σε ένα τυπικό νεοελληνικό σαλόνι. Εκεί, ενώ όλα ξεκινούν ειδυλλιακά – το συγκεκριμένο έργο ξεκινά με την τηλεόραση να δείχνει σκηνές από την “Κόμισσα της Κέρκυρας” με τη Ρένα Βλαχοπούλου- σταδιακά αποδομούνται και εκρήγνυνται. Γιατί η κάθαρση δεν μπορεί να έρθει χωρίς να προηγηθεί μία θεμελιακή έκρηξη.
Ήρωες στο “Μακριά από Παιδιά” είναι ένα ζευγάρι, ο Τάσος και η Όλγα, που επιχειρούν να κάνουν ένα προσωπικό restart και μετακομίζουν στο νέο τους σπίτι. Είναι εμφανές πως ένα τραυματικό γεγονός τούς έχει στιγματίσει και καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις μεταξύ τους πυκνώνουν συνεχώς, τα απανωτά ψέματα τους απομακρύνουν, βαθαίνουν όλο και πιο πολύ το μεταξύ τους ρήγμα. Η κατάσταση γίνεται πιο εκρηκτική, καθώς στο σπίτι φιλοξενούν τη μητέρα του Τάσου που πάσχει από άνοια και προσπαθεί να “αποδράσει” σε κάθε ευκαιρία, ενώ ο ξάδελφος του Τάσου κι ένας απρόσμενος επισκέπτης συμπληρώνουν τους χαρακτήρες αυτής της αναπάντεχης, αλλά και πολύ οικείας ιστορίας, στην οποία τίποτα δεν είναι αυτό που αρχικά φαίνεται.
Τι είναι τελικά αυτό που μας καθορίζει;
Πρόκειται για ένα κείμενο ζωηρό, γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις με ήρωες που είναι ξεκάθαρα βγαλμένοι από το σήμερα. Ήρωες που έχουν περάσει τα 30 και προσπαθούν να επιβιώσουν όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ψυχολογικά. Προσπαθούν να βρουν τους εαυτούς τους, τα πατήματά τους, να καταλάβουν ποιοι πραγματικά είναι. Ήρωες που εκπλήσσονται από τους ίδιους τους τους εαυτούς καθώς βλέπουν πως τελικά έχουν καθοριστεί από παιδικά τραύματα και βέβαια από αυτό που αυτοί θεωρούν μητρική αποδοχή. Οι συζητήσεις και οι συγκρούσεις τους είναι άκρως ρεαλιστικές. Αλλά και κωμικές.
Αυτό ο Γιωργής Τσουρής μπορεί και το κάνει εξαιρετικά καλά. Γι΄αυτό άλλωστε και έχει χαρακτηρίσει το έργο αυτό ως “κωμωδία που πονάει”. Δεν είναι λίγες οι φορές που η ένταση χτυπά “κόκκινο”, που οι ατάκες διαδέχονται η μία την άλλη και νομίζεις πώς όλα θα βγουν από την πορεία τους και θα συμβεί κάτι εξαιρετικά τραγικό και την ίδια ακριβώς στιγμή ως διά μαγείας τα πάντα εκτονώνονται μέσω του χιούμορ και της καταλυτικής του δράσης.
Η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες
Η σκηνοθετική οπτική του σταθερού πια συνεργάτη της ομάδας, Γιώργου Παλούμπη, είναι αυτό ακριβώς που περιμένει καποιος να δει. Αντιμετωπίζει το έργο τελείως γραμμικά και ρεαλιστικά, στηρίζεται πάνω στους διαλόγους των ηρώων, φορτίζει κάποιες σκηνές με ιδιαίτερη ένταση και αφήνει απλώς τα πράγματα να εξελιχθούν. Η αλήθεια είναι πως αυτή η αντιμετώπιση ήταν υπέρ το δέον αναμενόμενη. Είδαμε δηλαδή αυτό ακριβώς που περιμέναμε να δούμε, χωρίς καμία έκπληξη και κυρίως χωρίς κάποια ιδιαίτερη εξέλιξη στη διαχείριση του κειμένου και των χαρακτήρων του. Θα έλεγε κανείς πως βλέπουμε άλλο ένα αυτοτελές επεισόδιο -μετά τον Χαρτοπόλεμο και τα 170 Τετραγωνικά- με τη νεοελληνική οικογένεια στο επίκεντρο.
Αυτό ωστόσο, δεν αναιρεί πως η παράσταση ήταν δυνατή. Οι ερμηνείες των ηθοποιών “έδεσαν” με μία αξιοπρόσεχτη χημεία μέσα στο σκηνικό σπιτιού που έστησε η Θάλεια Μέλισσα. Απόλυτος πρωταγωνιστής ο Γιωργής Τσουρής, που για άλλη μία φορά ελέγχει απόλυτα τα εκφραστικά του μέσα στον ρόλο του Τάσου και ισορροπεί έξοχα στις δραματικές και κωμικές του σκηνές. Ερμηνεία έκπληξη αυτή της Ελεάνας Καυκαλά στον ρόλο της Όλγας που κατάφερε να μας ταξιδέψει σε όλες τις ψυχολογικές διακυμάνσεις της ηρωίδας. Στιβαρός και με πολύ δυνατές στιγμές ο Θανάσης Ζερίτης στον ρόλο του Μπάμπη, του ξαδέλφου που αναλαμβάνει να σηκώσει στους ώμους του ένα δυσανάλογο βάρος και ασχολείται με το σπίτι και τη γυναίκα του Τάσου περισσότερο και από τον ίδιο. Στο ίδιο υψηλό επίπεδο ερμηνείας κινείται και η Χριστίνα Τσάφου στον ρόλο της μητέρας που πάσχει από άνοια και πολύ συμπαθής η παρουσία του Μιχαήλ Μελίσση ως Ντένης, το παιδί που πρόσεχε η μητέρα του όταν ήταν μικρό.
Συμπέρασμα
Ένα πολύ ενδιαφέρον σύγχρονο ελληνικό έργο που καταφέρνει να εισχωρήσει βαθιά μέσα μας και μας προκαλεί να κοιτάξουμε κατάματα τα δικά μας αφανή παιδικά τραύματα και να ανακαλύψουμε μυστικά ανομολόγητα ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα έργο που κλεινει με τρόπο εξαιρετικό την τριλογία της ομάδας MA NON TROPPO και μας θυμίζει τον νευραλγικό ρόλο της οικογένειας.
