ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΥΣ ARCTIC MONKEYS ΣΤΟ RELEASE – Ο ALEX TURNER ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΩΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙ

Δεν πτοήθηκαν από την απίστευτη ζέστη ούτε οι Arctic Monkeys, ούτε ο Alex Turner, ούτε οι χιλιάδεις των θαυμαστών τους που βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού τις δύο βραδιές, 18 και 19 Ιουλίου, στο πλαίσιο του φετινού Release Athens Festival.

Η “Monkeymania” των Ελλήνων συναυλιόφιλων φάνηκε από το εν ριπή οφθαλμού sold-out της Τετάρτης, ενώ και την Τρίτη (ημέρα που προστέθηκε εκ των υστέρων) δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο στην Πλατεία Νερού με τον κόσμο να ζεσταίνεται τρομερά, αλλά να υπομένει για να ακούσει την αγαπημένη βρετανική ροκ μπάντα από το Σέφιλντ.

Και φυσικά όταν η Πλατεία γεμίζει ασφυκτικά με κόσμο που λατρεύει ένα συγκρότημα και έχει αγοράσει εισιτήριο πολλούς μήνες πριν, η ατμόσφαιρα έχει ακριβώς αυτή την ηλεκτρισμένη ενέργεια που λατρεύουμε στις συναυλίες. Οι φανς των Monkeys στρατοπέδευσαν από νωρίς στον χώρο για να καταφέρουν να πιάσουν τις μπροστινές θέσεις, ακριβώς κάτω από τον … θεό.

Την αρχή σε θερμοκρασίες κλιβάνου έκαναν οι Green Was Greener, οι Vaxtones, ο Willie J Healey και οι φασαριόζοι Hives, αλλά όσο να πεις, όλοι περιμέναμε τον καθηλωτικό “ροκαμπίλι” Alex Turner και τις κιθάρες του.

Ο 37χρονος τραγουδοποιός και frontman της μπάντας – τον οποίο ο βρετανικός Τύπος αποκαλεί “η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς” και “έναν από τους καλύτερους στιχουργούς του 21ου αιώνα” – ξεσήκωσε πριν από ένα μήνα το Glastonbury (για τρίτη φορά), αν και είχε μόλις αναρρώσει από λαρυγγίτιδα.

Περίπου 20 χρόνια πριν η βρετανική μπάντα κάνει το ξεκίνημά της και το 2006 κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο «Whatever people say I am, that’s what I am not». Τίτλος προφητικός καθότι κανείς δεν μπορούσε να πει τι ήταν οι Arctic Monkeys ούτε να προβλέψει τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν.

Ήταν το προσωπικό σόου του Alex Turner και το ζήσαμε στο φουλ

Στις 22:50 τα φώτα χαμήλωσαν και… hallelujah, οι Arctic Monkeys πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή, εν μέσω αποθέωσης. Οι πρώτες νότες του “Sculptures of Anything Goes” από το άλμπουμ “The Car” (2022) ξεσήκωσαν ουρλιαχτά στην Πλατεία Νερού, όπου είχαν συγκεντρωθεί κυριολεκτικά όλες οι ηλικίες. Ο Alex ανέβηκε στη σκηνή θυμίζοντας το απαράμιλλο στιλ του εμβληματικού Γάλλου μουσικού των 60ς, Jacques Dutronc, και το πλήθος του παραδόθηκε.

Ρομαντικός ροκ σταρ και απόλυτος πρωταγωνιστής από το πρώτο δευτερόλεπτο, ο Alex είναι είδωλο και το ξέρει. Θα μπορούσες να τον συναντήσεις στο λόμπι ενός vintage γαλλικού ξενοδοχείου να διαβάζει την εφημερίδα του ή να γράφει ποίηση. Φαρδύ πουκάμισο μισάνοικτο στο στέρνο, παντελόνι με τσάκιση, παπούτσια loafers και top-gun γυαλιά ηλίου.

Παραμερίζοντας συχνά με τα δύο του χέρια τα μαλλιά από το πρόσωπό του, τραγουδάει με θέρμη τα “Brianstorm”, “Snap Out of It”, “Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair” και “Crying Lightning”. Η δυνατή ερμηνεία στο “Teddy Picker” από το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας “Favourite Worst Nightmare” μας γυρνάει πίσω αρκετά χρόνια, όταν ο Alex δεν είχε καμία σχέση με τον γοητευτικό ρόκερ που βλέπουμε σήμερα στη σκηνή.

Στο “Four Out of Five” αφήνει την κιθάρα κάθεται στο πιάνο για να κερδίζει και τις υπόλοιπες γυναικείες καρδιές, ενώ ακολουθεί άλλη μία βουτιά στο παρελθόν με το ερωτικό δράμα “Why’d You Only Call Me When You’re High?”. Εδώ, λυπηθήκαμε τον Jamie Cook με το μαύρο δερμάτινο μακρυμάνικο μπουφάν του, να ασθμαίνει στους 40 βαθμούς καύσωνα.

“Θα σας πω για ένα κορίτσι που γνώρισα πριν από κάτι αιώνες” φωνάζει ο Alex και ερμηνεύει το “Arabella”, που εκτός από λυρική όπερα του Στράους είναι ένα κομμάτι που έγραψε για τους Monkeys, και που όταν το παίζουν live ολοκληρώνεται με τα riffs από το “War Pigs” των Black Sabbath. Όσο ο Alex δίνει πόνο στην κιθάρα, τόσο ανεβαίνει η θερμοκρασία και όσο ανοίγει κουμπάκι-κουμπάκι το λευκό του πουκάμισο τόσο πλησιάζουμε στην πιο εμπορική επιτυχία της μπάντας.

Αφού πέρασαν σαν νερό κάτω από τη γέφυρα τα “From the Ritz to the Rubble”, “Fluorescent Adolescent”, “Perfect Sense”, “Do Me a Favour”, “Mardy Bum” (από το πρώτο άλμπουμ τους) και “There’d Better Be a Mirrorball” φτάσαμε στο “Do I Wanna Know?”.

Όλα τα κινητά σηκώθηκαν ψηλά (εξάλλου στο πλήθος υπήρχαν και πολλοί έφηβοι) για να αποτυπωθεί η φωτεινή φιγούρα του Alex με τα χέρια ορθάνοιχτα – σαν να θέλει να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο – τραγουδώντας αισθαντικά “Crawlin’ back to you” και λικνίζοντας ανεπαίσθητα τους γοφούς του.

Η στιγμή των ανκόρ έφτασε μετά το παραλήρημα του “Body Paint”, ένα τραγούδι που έγραψε ο Alex για την ‘εξαπάτηση’ και περιλαμβάνεται στο άλμπουμ “The Car”. Το υποτονικό “Cornerstone” διαδέχθηκε το παμπάλαιο “I Bet You Look Good on the Dancefloor”.

Η ολοκλήρωση ήρθε με το κιθαριστικό κρεσέντο του Alex και την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: “R U Mine?”. Το πλήθος του απάντησε “ναι, είμαστε δικοί σου” και εκείνος μας χάρισε μία παλιακή ροκ εν ρολ πόζα, με ανοιχτά λυγισμένα πόδια, χαλαρά κρεμασμένη κιθάρα και αινιγματικό ύφος Τζόνι Κας δεκαετίας ‘60.

Και κάπως έτσι ο Alex έβαλε τα γυαλιά ηλίου του και χάθηκε στο ηλιοβασίλεμα.