ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΣΤΟ ΤΕΞΑΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΛΟΜΠΙ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Aυτό που έγινε σήμερα στην πόλη Ουβάλντε του Τέξας (86 χιλιόμετρα από τα σύνορα με το Μεξικό) είναι το 8ο φετινό περιστατικό mass shooting (βλ. μαζική εκτέλεση) στις ΗΠΑ.

Το προηγούμενο ήταν 10 ημέρες νωρίτερα, όταν ένας 18χρονος πυροβόλησε και σκότωσε 10 Αφροαμερικανούς, σε σούπερ μάρκετ της Νέας Υόρκης.

Δέκα χρόνια αφότου ένας άνδρας ‘σφαγίασε’ 20 παιδιά και άλλους έξι ενήλικες, σε επίθεση στο δημοτικό σχολείο Sandy Hook (στο Newtown του Κονέκτικατ) και μια τετραετία μετά τη δολοφονία 17 ανθρώπων, σε λύκειο της Φλόριντα, δεν έχει αλλάξει κάτι ως προς τους νόμους για την οπλοκατοχή στην συγκεκριμένη χώρα. Μολονότι είναι ο λόγος που χάνονται δεκάδες χιλιάδες ζωές κάθε χρόνο.

Ο λόγος είναι αυτός που φαντάζεσαι: είναι πολλά τα δισεκατομμύρια.

Σύμφωνα με τους New York Times οι Αμερικανοί έχουν περισσότερα από 300 εκατομμύρια όπλα -περί το 1 για κάθε κάτοικο. Είναι 120.5 ανά 100 κατοίκους και οι δολοφονίες με όπλο είναι 3.4.

Ακολουθεί ο Καναδάς με 34.7 όπλα ανά 100 κατοίκους (0.6 δολοφονίες), η Ελβετία έχει 26.7 (0.2 δολοφονίες), η Σουηδία 23.1 (0.4 δολοφονίες), η Γαλλία 19.6 (0.4 δολοφονίες), η Γερμανία 19.6 (0.1 δολοφονίες), η Αυστραλία 14.5 (0.1 δολοφονίες) και η Ιταλία 14.4 (0.3 δολοφονίες). Άλλοι διψήφιοι δεν υπάρχουν.

Στον αντίποδα, στην Ιαπωνία η αναλογία είναι λιγότερα από 1 όπλο, ανά 100 κατοίκους (και 0 δολοφονίες). Σε περυσινή δημοσκόπηση το 53% των Αμερικανών δήλωσε πως θέλει πιο αυστηρούς νόμους για τα όπλα. Στο ίδιο poll, μόνο το 49% δήλωσε ότι πιστεύει πως οι πιο αυστηροί νόμοι θα μειώσουν τα περιστατικά.

Τα τραγικά και αδιαμφισβήτητα δεδομένα

Σύμφωνα με την Everytown Research (βλ. ανεξάρτητος μη κομματικός οργανισμός, αφιερωμένος στην κατανόηση και τη μείωση της ένοπλης βίας στις ΗΠΑ)

1. Από το 1970 έχουν πεθάνει περισσότεροι Αμερικανοί από βία με όπλα -συμπεριλαμβανομένων των αυτοκτονιών- (περίπου 1.4 εκατομμύρια άνθρωποι), από ό,τι σε όλους τους πολέμους στην αμερικανική ιστορία -από τον Εμφύλιο και μετά (περίπου 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι).
2. Σε ένα τυπικό έτος, στις ΗΠΑ σκοτώνονται περισσότερα παιδιά προσχολικής ηλικίας (περίπου 75) από ό,τι αστυνομικοί.
3. Κάθε μέρα περισσότεροι από 110 Αμερικανοί καταλήγουν έπειτα από πυροβολισμό και περισσότεροι από 200 τραυματίζονται από σφαίρες.
4. Κάθε χρόνο οι τραυματίες φτάνουν τους 84.776.
5. Το 58% τοις εκατό των Αμερικανών ενηλίκων ή κάποιος που φροντίζουν έχει βιώσει βία με όπλα στη διάρκεια της ζωής τους.
6. Περίπου 3.000.000 παιδιά στις ΗΠΑ γίνονται μάρτυρες βίας με όπλα κάθε χρόνο.
7. Στην έκθεση της μελέτης για το διάστημα από το 2009 έως το 2021, για περιστατικά μαζικής εκτέλεσης, αποκαλύφθηκε πως είχαν τραυματιστεί 947 άνθρωποι, είχαν σκοτωθεί 1.363 και ανά περιστατικό σφαίρες έβρισκαν κατά μέσο όρο 10 ανθρώπους.
8. Ένα στα 4 θύματα ήταν ανήλικοι.
9. Ένας στους 3 εκτελεστές νομικά δεν μπορούσε να έχει στην ιδιοκτησία του όπλο.
10. Τα πυροβόλα όπλα είναι η κύρια αιτία θανάτου για παιδιά και εφήβους στην Αμερική (4.357 ήταν τα θύματα του 2020. Η δεύτερη είναι τα τροχαία (3.639) και στο Νο3 η δηλητηρίαση (1.845).
11. Περισσότερα από 2.100 παιδιά και έφηβοι πεθαίνουν από πυροβολισμούς κάθε χρόνο.
12. Για παιδιά κάτω των 13 ετών, αυτές οι ανθρωποκτονίες με όπλο συμβαίνουν συχνότερα στο σπίτι -συχνά συνδέονται με ενδοοικογενειακή ή οικογενειακή βία.
13. Τα μαύρα παιδιά και έφηβοι έχουν 14 φορές περισσότερες πιθανότητες από τα λευκά παιδιά και τους έφηβους της ίδιας ηλικίας, να πεθάνουν από ανθρωποκτονία με όπλο.
14. Στο 56% των περιπτώσεων μαζικής επίθεσης, ο θύτης είχε επιδείξει επικίνδυνα προειδοποιητικά σημάδια, πριν την επίθεση.
15. Το ποσοστό ανθρωποκτονιών με όπλο στις ΗΠΑ είναι 26 φορές μεγαλύτερο από αυτό των άλλων χωρών υψηλού εισοδήματος (4.4 ανά 100.000 κατοίκους, με τη δεύτερη Χιλή να έχει 1 ανά 100.000 κατοίκους).
16. Οι γυναίκες στις ΗΠΑ έχουν 28 φορές περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθούν από όπλο, από ό,τι οι γυναίκες των άλλων χωρών υψηλού εισοδήματος.
17. Κάθε μήνα, κατά μέσο όρο 70 γυναίκες στις ΗΠΑ πυροβολούνται και σκοτώνονται από σύντροφο, ενώ πολλές περισσότερες πυροβολούνται και τραυματίζονται.
18. Περίπου 3,7 εκατομμύρια Αμερικανίδες που ζουν σήμερα, έχουν απειληθεί με όπλο από σύντροφο τους.
19. Η εύκολη πρόσβαση σε όπλο αυξάνει τρεις φορές το ρίσκο απόπειρας αυτοκτονίας και πέντε φορές τις πιθανότητες να σκοτώσει τη σύντροφο του ένας κακοποιητικός άνδρας.

Έρευνες έχουν καταστήσει σαφές και ότι νόμοι ‘κοινής λογικής’ για τη δημόσια ασφάλεια, μπορούν να μειώσουν τη βία με όπλα και να σώσουν ζωές. Παρ’ όλα αυτά, δεν προκύπτουν. Κάνε λίγη υπομονή. Πλησιάζει το γιατί.

Το συνέδριο των οπαδών της οπλοκατοχής

Κατά τραγική σύμπτωση, το προσεχές σαββατοκύριακο έχει προγραμματιστεί να γίνει στα 446 χιλιόμετρα μακριά από τη σημερινή επίθεση (στο Χιούστον -του Τέξας), το ετήσιο συνέδριο του κορυφαίου λόμπι της χώρας υπέρ των όπλων. Δηλαδή, της National Rifle Association (NRA-Εθνική Ένωση Τυφεκίων).

Σημείωση: το Τέξας έχει εκ των μεγαλύτερων δολοφονιών και αυτοκτονιών με όπλο. Είναι το ‘σπίτι’ 4 εκ των δέκα πιο θανατηφόρων μαζικών εκτελέσεων.

Το 2021 η NRA είχε κατηγορηθεί (από την Campaign Legal Center), για παραβίαση των νόμων περί χρηματοδότησης εκστρατείας.Υπήρχαν στοιχεία ότι χρησιμοποιούσε shell companies για να διοχετεύσει παράνομα στους Ρεπουμπλικανούς υποψηφίους 35.000.000 δολάρια. Στη λίστα ήταν και ο Ντόναλτ Τραμπ.

Βάσει πάντα, του προγράμματος στο συνέδριο θα μιλήσουν ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, ο κυβερνήτης του Τέξας, Γκρεγκ Άμποτ, ο γερουσιαστής του Τέξας, Τεντ Κρουζ και άλλοι εξέχοντες Ρεπουμπλικάνοι. Τι θα πουν; Το πιθανότερο είναι πως δεν θα αλλάξει το αφήγημα τους. Άλλωστε παρ’ ότι γίνεται ό,τι γίνεται, η NRA είναι ο λόγος που έως σήμερα δεν γίνεται καταγραφή και ταυτοποίηση της οπλοκατοχής, υποχρεωτικά, σε όλες τις πολιτείες. Έχει εκτιμηθεί πως σε κάθε 100 Αμερικανούς, αντιστοιχούν 88.8 όπλα, τα οποία δεν καταχωρούνται κάπου, ηλεκτρονικά.

Ουδείς γνωρίζει τον ακριβή αριθμό όπλων που υπάρχουν στις ΗΠΑ. Το τελευταίο στοιχείο που έδωσαν οι κατασκευαστές ήταν του 2013, όταν ενημέρωσαν πως εκείνη τη χρονιά είχαν φτιάξει 10.844.792 “κομμάτια”, ενώ είχαν εισάγει 5.539.539 ακόμα.

Το καλύτερο ‘χαρτί’ του λόμπι που εν πολλοίς αποφασίζει για όσα γίνονται με την οπλοκατοχή είναι ότι το δικαίωμα οπλοκατοχής προστατεύεται από τη δεύτερη τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτή έγινε στις 15/12 του 1791, οπότε παρουσιάστηκε ο νόμος για τα δικαιώματα των πολιτών και περιείχε 10 τροποποιήσεις. Βασίστηκε, μερικώς, στο αγγλικό νομοσχέδιο για τα δικαιώματα (του 1689).

Εκεί το δικαίωμα στην οπλοκατοχή περιγράφεται ως “βοηθητικό δικαίωμα, που υποστηρίζει το φυσικό δικαίωμα της αυτοάμυνας, την αντίσταση στην καταπίεση και το καθήκον του πολίτη να ενεργεί για την υπεράσπιση του κράτους”.

Επίσης, το λόμπι αναφέρει πως και τα αυτοκίνητα σκοτώνουν ανθρώπους, αλλά δεν τα τιμωρούμε. Δεν τους ενδιαφέρει ότι υπάρχουν ανανεώσεις στους νόμους, για να μειωθούν τα ατυχή συμβάντα.

Ο ελεγκτικός μηχανισμός

Ο ομοσπονδιακός ελεγκτικός μηχανισμός για τα όπλα είναι το ATF (Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives) και ανήκει στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Είναι υπεύθυνος για την παράνομη χρήση, κατασκευή και κατοχή όπλων, εκρηκτικών, όπως και για την παράνομη διάθεσης αλκοόλ και προϊόντων καπνού. Μεταξύ των όσων έχει να κάνει είναι και η έρευνα, μαζί με την πρόληψη των ομοσπονδιακών αδικημάτων που αφορούν όλα τα παραπάνω.

Είναι και υπεύθυνος για τη χορήγηση αδειών για πώληση, κατοχή και μεταφορά πυροβόλων όπλων, πυρομαχικών και εκρηκτικών στο διακρατικό εμπόριο. Στις ευθύνες του ανήκουν και οι έρευνες για τη νομιμότητα των αδειών κατοχής όπλων. Έχει κοντά στους 5.000 υπαλλήλους (μη συμπεριλαμβανομένων των κρατικών και τοπικών δυνάμεων επιβολής νόμου -όπως το Project Safe Neighborhoods-, με τους οποίους συνεργάζεται) και ετήσιο μπάτζετ που ξεπερνάει στo 1 δισεκατομμύριο ευρώ.

Στα χαρτιά φαίνεται εξαιρετικός. Στην πραγματικότητα, είναι οτιδήποτε άλλο πλην αυτού.

Το Form 4473 είναι αυτό που συμπληρώνει ή υποτίθεται πως συμπληρώνει όποιος αγοράζει όπλο, από κατάστημα που έχει άδεια Federal Firearms. Ο αγοραστής συμπληρώνει το όνομα, τη διεύθυνση, την ημερομηνία γέννησης, το ύψος, την ηλικία,, την εθνικότητα και τη φυλή, δίνει το ποινικό μητρώο -που πρέπει να είναι άδειο-, φωτογραφία από κυβερνητική αρχή και ένορκη βεβαίωση ότι πληροί τις προϋποθέσεις του ομοσπονδιακού κράτους, για να αγοράσει όπλο.

Το ΑΦΜ είναι προαιρετικό. Υπάρχει ο τύπος του όπλου, μοντέλο, σειριακός αριθμός και όποιος δεν δίνει όλα αυτά τα στοιχεία, αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας, με τις ποινές να φτάνουν και την πενταετή φυλάκιση. Οι διώξεις ωστόσο, δεν είναι πολλές. Από τις 556.496 αιτήσεις για μεταφορά που έγιναν μεταξύ του 2008 και του 2015, οι εισαγγελείς προέβησαν σε 32 διώξεις, κατά μ.ο. ανά χρόνο.

Η βαθμολογία των πολιτειών -βάσει των νόμων για τα όπλα

Η υπηρεσία Law Center to Prevent Gun Violence βαθμολογεί από το Α έως το F (εκ του failing) κάθε πολιτεία, ανάλογα με τα μέτρα που παίρνει. Οι πέντε χειρότερες είναι το Μισισίπι, το Κάνσας, η Αριζόνα, η Αλάσκα και το Ουαιόμινγκ. Σε αυτές δεν χρειάζεται καν να δώσει τα στοιχεία του, όποιος θέλει να αποκτήσει όπλο. Μπορούν και να το κουβαλούν στην τσάντα τους, σε δημόσιους χώρους. Αρκεί να μη φαίνεται. Στο Ουαιόμινγκ κάθε σχολείο αποφασίζει (μόνο του) αν οι εκπαιδευτικοί θα οπλοφορούν. Παρεμπιπτόντως, με F έχει αξιολογηθεί και το Τέξας.

Στην άλλη άκρη της λίστας, είναι η Καλιφόρνια, μαζί με το Κονέκτικατ, το Νιου Τζέρσι (απαγορεύει και την κατοχή αντίκας, που γενικά επιτρέπεται), η Μασαχουσέτη (έχει σύστημα όπου οι κάτοχοι αναφέρουν και πού είναι), το Μέριλαντ, η Νέα Υόρκη (με εξαίρεση τη Νιου Γιορκ Σίτι, όπου είναι όλα ελεύθερα) και η Χαβάη (ο επικεφαλής της αστυνομίας μπορεί να ελέγχει τα σπίτια και να τσεκάρει αν τα όπλα είναι κλειδωμένα, καθώς πολλές ζωές χάνονται κάθε χρόνο από εκπυρσοκρότηση όπλου που δεν είναι ασφαλισμένο και παίζει με αυτό παιδί -περί τα 62 παιδιά, ηλικίας έως 14 χρόνων χάνουν έτσι τη ζωή τους κάθε χρόνο).

Μελέτες, όπως αυτή του Violence Policy Center έχουν δείξει το προφανές: στις πολιτείες όπου υπάρχουν πιο αυστηροί νόμοι, υπάρχουν πολύ λιγότερα περιστατικά.

Οι νόμοι που φαίνεται να έχουν αποτέλεσμα είναι:

α) το backround check των αγοραστών και των ιδιωτικών αγοραπωλησιών, όπως και αυτών που γίνεται στα σόου με όπλα (το 22% των όπλων που αποκτούν ιδιοκτήτη δεν περνούν από αυτήν τη διαδικασία),
β) οι διαταγές προστασίας (να μην αγοράζει όπλο κάποιος που είναι ύποπτος για βία ή έχει ψυχικές νόσους ή έχει καταδικαστεί),
γ) η απαγόρευση αγοράς σε άτομα κάτω των 21 χρόνων,
δ) η ασφαλής αποθήκευση,
στ) το τέλος της επιδότησης στις εταιρίες πυροβόλων όπλων. Έχει προταθεί και η εκπαίδευση στα όπλα (παρέχει μαθήματα η NRA -πάει ‘πακέτο’ με την ετήσια συνδρομή).

Πού εξυπηρετεί η μη καταγραφή;

Όσα βλέπεις σε ταινίες και σίριαλ με εγκληματίες, είναι ένα ψέμα. Δηλαδή; Δεν υπάρχει ηλεκτρονική βάση δεδομένων, στο οποίο ‘βάζουν’ οι ερευνητές τον σειριακό αριθμό που υπάρχει στο όπλο που βρίσκουν κοντά στον τόπο του εγκλήματος και ‘τσουπ’ βγαίνει το όνομα του ιδιοκτήτη. Αυτό που υπάρχει είναι το National Tracing Center.

Όπως αποκαλύφθηκε σε εξαιρετικό ρεπορτάζ του GQ στεγάζεται σε γραφεία που ανήκαν στην εφορία της Δυτικής Βιρτζίνια, όπου όλα υπάρχουν σε χαρτιά -και αμέτρητες κούτες. Έχει υπολογιστεί πως υπάρχουν 2 εκατομμύρια χαρτιά που αναφέρουν την πώληση ενός όπλου (ποιος το αγόρασε και πού) και ίσως απόδειξη.

Οι υπάλληλοι είναι μόλις 50. Για να βρεθεί ο κάτοχος του όποιου ‘αδέσποτου’ όπλου, χρειάζονται 70 τηλεφωνήματα και τουλάχιστον πέντε ημέρες. Προφανώς η επιτυχία δεν είναι εγγυημένη. Δεν υπάρχει supercomputer ή άλλα μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας, αφού δεν επιτρέπεται η ηλεκτρονική καταχώρηση των δεδομένων των ιδιοκτητών όπλων, βάσει νόμου που κατάφερε να περάσει η NRA το 1986. Για αυτό και ακόμα χρησιμοποιούνται έγγραφα.

Μπορούν να χρησιμοποιούν φωτογραφίες χαρτιών, αρκεί να μην μπορούν αυτές να αναζητηθούν με ηλεκτρονικό τρόπο. Ό,τι ισχύει για το NTC, ισχύει και για τους καταστηματάρχες: δεν μπορούν να κρατούν ηλεκτρονικά αρχεία για τους ιδιοκτήτες όπλων. Βιομηχανία αξίας μεγαλύτερης των 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που ‘ανεβοκατεβάζει’ κυβερνήσεις.

Η ευαισθησία μετά τους Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και JFΚ

Οι κάτοικοι στην άλλη ακτή του Ατλαντικού, ευαισθητοποιήθηκαν για πρώτη φορά, για την οπλακατοχή -σε επίπεδο νομοθετικής ρύθμισης-, το 1963. Είχαν προηγηθεί οι δολοφονίες των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και JF Κένεντι. Είχε διαπιστωθεί ότι το όπλο που σκότωσε τον Κένεντι, είχε αγοραστεί με ταχυδρομική παραγγελία, από διαφήμιση που υπήρχε στο περιοδικό “American Rifleman”, το οποίο εξέδιδε NRA.

Το αφήγημα ήταν πως υπήρχαν πολλά όπλα, λίγοι περιορισμοί και αμέτρητοι τρελοί που πυροβολούσαν αδιακρίτως. Έρευνες έδειξαν αργότερα πως μόνο το 4% των θανάτων από όπλο, αφορούν άτομα με διαταραγμένη ψυχική υγεία. Αλλά η NRA δεν άφησε μια μικρή λεπτομέρεια, να χαλάσει την ιστορία.

Μετά τρεις διακοπές (έπειτα από παρεμβάσεις), το νομοσχέδιο ψηφίστηκε και ο Πρόεδρος Λίντον B. Τζόνσον υπέγραψε το νόμο, στις 22/10 του 1963.

Αφορούσε και τη Federal Firearms License. Aυτή είχε ως στόχο να πάρουν άδειες τα καταστήματα που πωλούν όπλα και να ακολουθούν μια σειρά από κανονισμούς. Άδειες “βγήκαν”, οι κανονισμοί προέκυψαν, αλλά δεν ακολουθήθηκαν ποτέ.

Βάσει του νόμου δεν μπορούσαν να αγοράσουν νόμιμα (γιατί παράνομα μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται) όπλο

1. Υπόδικοι ή καταδικασμένοι ως εγκληματίες,
2. Φυγόδικοι,
3. Χρήστες ναρκωτικών ουσιών,
4. Πιστοποιημένα ψυχολογικά διαταραγμένοι ή πρώην τρόφιμοι ψυχιατρείων, *οι αλλοδαποί, παράνομοι στις ΗΠΑ -όσοι δεν είχαν έγγραφα άδειας παραμονής-,
5. Όσοι αποσύρθηκαν από τις ένοπλες δυνάμεις, με ατιμωτικές συνθήκες,
6. Αυτοί που παραιτήθηκαν της αμερικανικής ιθαγένειας,
7. Όσοι τελούσαν υπό δικαστικής εντολής απομάκρυνσης από οικείους ή συνεργάτες που προσέφυγαν στη δικαιοσύνη, επικαλούμενοι φόβο ως συνέπεια απειλών και
8. Οι καταδικασμένοι για έγκλημα, σχετικό με ενδοοικογενειακή βία.

Κάθε πολιτεία -ως είθισται- χάραξε τη δική της πορεία, ενώ το Gun Control Act, έδωσε εντολή για δυνατότητα έκδοσης αδειών σε άτομα ή εταιρίες που θα ασχολούνταν με την επιχείρηση της πώλησης όπλων.

Η ταχυδρόμηση απαγορευόταν αυστηρώς (πλην αντικών ή αποστολών των ελαττωματικών προς τα εργοστάσια, για επιδιόρθωση) και άρα έμεναν οι δοσοληψίες μεταξύ ιδιωτών, κατοίκων στην ίδια πολιτεία (απαγορευόταν η συμφωνία με άλλες πολιτείες) ή η αγορά μέσω αντιπροσώπων. Απαγορευόταν επίσης, η αγορά όπλων από άλλη πολιτεία, πέραν αυτής που ζούσε ο ενδιαφερόμενος. Αφέθηκαν ελεύθερες οι διακρατικές αγορές μακρών όπλων (τουφεκιών και κυνηγετικών), με την προϋπόθεση ότι ο πωλητής είχε ομοσπονδιακή άδεια.

Διευκρινιζόταν πως ένας κάτοχος άδειας οπλοκατοχής, δεν μπορούσε να ασχολείται με την αγορά ή την πώληση των όπλων. Κενό υπήρχε και στη διαχείριση των προσωπικών συλλογών -καθώς στις ΗΠΑ τα όπλα κληρονομούνται, όπως συμβαίνει στο Μεξικό και τη Γουατεμάλα.

Aπό εκεί και πέρα, όπως συμβαίνει και με όλα τα άλλα, κάθε πολιτεία έκανε προσθαφαιρέσεις και έτσι τη σήμερον ημέρα, τα καταστήματα όπου μπορεί να αγοράσει κάποιος όπλο είναι πολλαπλάσια των σούπερ μάρκετ. Είναι περισσότερα από 55.000, που είναι τέσσερις φορές ο αριθμός των McDonald’s.

“Οι φωνές που μπλόκαραν τις δικλείδες ασφαλείας, δεν ήταν φωνές ενός έθνους που είχε ξυπνήσει, αλλά οι φωνές ενός δυνατού λόμπι, ενός λόμπι όπλων που κυριάρχησε σε μια εκλογική χρονιά” είχε πει τότε ο Πρόεδρος Τζόνσον.

Η κραυγή αγωνίας του και έκκληση βοήθειας του Κρις Μέρφι

Πριν την συνάντηση αυτή και μετά το νέο μακελειό σε σχολείο, ο γερουσιαστής που εκπροσωπεί το Κονέκτικατ, Κρις Μέρφι απηύθυνε συναισθηματική έκκληση προς τους νομοθέτες, από το βήμα της Γερουσίας.

“Τι κάνουμε; Γιατί ξοδεύετε όλον αυτόν τον χρόνο, να διεκδικείτε τη θέση σας στη Γερουσία; Γιατί δίνετε όλη αυτήν τη μάχη, ώστε να πάρετε αυτήν τη δουλειά; Για να βάλετε τον εαυτό σας σε θέση ισχύος; Αν δεν υπάρχει απάντηση, όπως αυξάνονται οι σφαγιασμοί και τα παιδιά μας τρέχουν για να σώσουν τις ζωές τους, δεν κάνουμε τίποτα.

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Γιατί είστε εδώ, αν όχι για να λύσετε ένα τεράστιο ζήτημα όπως είναι αυτό.

Δεν ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Αυτά τα παιδιά δεν ήταν άτυχα. Πουθενά αλλού δεν συμβαίνει αυτό, εκτός από εδώ. Πουθενά αλλού δεν πηγαίνουν τα μικρά παιδιά στο σχολείο, με τη σκέψη ότι μπορεί να τα πυροβολήσουν εκείνη την ημέρα. Πουθενά αλλού οι γονείς δεν είναι υποχρεωμένοι να μιλούν στα παιδιά τους, γιατί πρέπει να κλειδωθούν στην τουαλέτα και να μην κάνουν τον παραμικρό θόρυβο, σε περίπτωση που κάποιος κακός άνθρωπος μπει στο κτίριο. Πουθενά αλλού δεν συμβαίνει αυτό, πέραν των ΗΠΑ. Και είναι επιλογή. Είναι επιλογή μας να το αφήσουμε να συνεχιστεί. Τι κάνουμε;”.

Ακολούθως εξήγησε τι είχε γίνει στο Sandy Hook, όταν τα παιδιά επέστρεψαν στις τάξεις τους θα ενημερωθούν πως υπάρχει μια ‘ασφαλής λέξη’. “Ήταν αυτή που θα ήταν χρήσιμο να πουν, οποιαδήποτε στιγμή γέμιζε το μυαλό τους με τις φρικιαστικές εικόνες της δολοφονικής επίθεσης. Αν αρχίζαν να έχουν εφιάλτες μέσα στην ημέρα, όπως ξαναζούσαν τα λεπτά που έτρεχαν δίπλα και πάνω από τα πτώματα των συμμαθητών τους, για να σωθούν.

Σε μια τάξη, η λέξη ήταν ‘μαϊμού’. Και μέσα στην ίδια ημέρα, διαφορετικά παιδιά σηκώνονταν και έλεγαν συνέχεια ‘μαϊμού’. Η δασκάλα έπρεπε να πηγαίνει στο κάθε ένα, να το συνοδεύει εκτός τάξης και να του μιλάει, να του εξηγεί μέχρι να ηρεμήσει.

Σας διαβεβαιώ πως αυτή η κοινότητα του Τέξας, δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Γιατί; Γιατί είμαστε εδώ, αν όχι για να προσπαθήσουμε να διασφαλίσουμε ότι λιγότερα σχολεία και λιγότερες κοινότητες θα περάσουν ό,τι το Sandy Hook και τόσα άλλα σχολεία έχουν περάσει. Η καρδιά μας διαλύεται και μόνο που σκέφτεται τι περνούν αυτές οι οικογένειες. Είμαι εδώ για να σας εκλιπαρήσω, να γονατίσω και να παρακαλέσω τους συναδέλφους μου να βρουν ένα μονοπάτι προς τα εμπρός, από εδώ όπου είμαστε. Δουλέψτε μαζί μας, για να βρούμε τρόπους και να κάνουμε νόμους που θα κάνουν λιγότερο πιθανά αυτά τα συμβάντα.

Αντιλαμβάνομαι πως το κόμμα μου, οι Ρεπουμπλικανοί δεν θα συμφωνήσουν με όλα όσα θα υποστηρίξω, αλλά υπάρχει κοινός παρονομαστής που μπορούμε να βρούμε.

Υπάρχει ένα σημείο, στο οποίο μπορούμε να επιτύχουμε τη συμφωνία. Ενδεχομένως αυτό που θα κάνουμε να μην μπορεί να εγγυηθεί ότι οι ΗΠΑ δεν θα ξαναζήσουν μαζική επίθεση. Ίσως να μη μειώσει μέσα σε μια μέρα, στο μισό ο αριθμός των δολοφονιών που γίνονται στη χώρα. Δεν θα λύσει μόνος του (βλ ο όποιος νέος νόμος) το πρόβλημα της βίας που υπάρχει στη χώρα.

Κάνοντας ωστόσο, κάτι, τουλάχιστον θα σταματήσουμε να στέλνουμε αυτό το σιωπηλό μήνυμα της υποστήριξης στους εγκληματίες, που στο ‘πειραγμένο’ τους μυαλό ενδεχομένως να πιστεύουν πως στηρίζονται από την κυβέρνηση, εφόσον αυτή δεν κάνει τίποτα”.