ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΝΚΟΓΛΟΥ: “ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ, ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΩ”
Ο Γιάννης Στάνκογλου μιλά στο NEWS 24/7 με αφορμή τον Οιδίποδα Τύραννο που σκηνοθετεί ο Σίμος Κακάλας.
Ο Γιάννης Στάνκογλου δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι ένας από τους ηθοποιούς που έχει αφήσει έντονο το στίγμα του στο θέατρο και την τηλεόραση και δύσκολα θα βρεις κάποιον να μην παραδέχεται την καλλιτεχνική του αξία.
Το φετινό καλοκαίρι υποδύεται τον Οιδίποδα Τύραννο υπό τη σκηνοθετική ματιά του Σίμου Κακάλα. Πρόκειται για έναν ρόλο κομβικό, που έρχεται να προστεθεί δίπλα σε άλλους μεγάλους τραγικούς ρόλους, όπως αυτόν του “Προμηθέα Δεσμώτη” και του “Αγαμέμνονα”. Στις 25-26 Αυγούστου μάλιστα η παράσταση θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, ενώ πριν θα περιοδεύσει σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.
Με αφορμή τον Οιδίποδα συναντηθήκαμε στη νέα του γειτονιά, τα Πετράλωνα, και η συζήτησή μας πήρε γρήγορα και άλλες προεκτάσεις. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον στη σκηνοθετική αυτή προσέγγιση του Οιδίποδα είναι πως είναι ιδωμένη ως τελετουργικό εξαγνισμού. Μια ομάδα με μάσκες γερόντων αποτελεί τον χορό που συστρέφεται, θρηνεί και αγωνιά. Μέσα από αυτόν τον χορό αποκαλύπτονται τα τραγικά πρόσωπα του Οιδίποδα, της Ιοκάστης, του Τειρεσία και του Κρέοντα.
“Είναι πρώτη φορά που δουλεύω με μάσκα και νιώθω και πολύ τυχερός που πέρασα αυτή τη διαδικασία. Kάθε μάσκα έχει διαφορετική μορφή και αλλάζει ανάλογα με την κίνηση, τον φωτισμό, τη στάση του σώματος και τη γωνια που τις κοιτάς. Ξαφνιάστηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι και άλλες φορές έπαιζα σαν το πρόσωπό μου να είναι μάσκα. Αυτό που προσπαθείς να κάνεις στο σινεμά, είναι τελικά αυτό το πράγμα. Αν παρατηρήσει κάποιος τους Αμερικανούς ηθοποιούς, θα δει πως δεν κάνουν πολλές εκφράσεις. Στηρίζονται στον λόγο, στο τι συμβαίνει μέσα τους, κάτι που σε ένα πρώτο επίπεδο είναι στατικό, όμως, όσο πιο πολύ το υποστηρίξεις με τη σωματικότητά σου, τόσο αυτό απογειώνεται” αναφέρει ο Γιάννης Στάνκογλου.
Και συνεχίζει “Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι τα έργα των αρχαίων ποιητών παίζονταν με μάσκα. Ο λόγος δεν έχει συναίσθημα, το συναίσθημα δημιουργείται από την αντανάκλαση του λόγου στα αυτιά των θεατών. Όταν βλέπω τραγωδία που είναι παιγμένη ψυχολογικά, κάτι “κλωτσάει” μέσα μου, σαν να μικραίνει πάρα πολύ ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης. Ο λόγος της τραγωδίας είναι φτιαγμένος για μεγάλα θέατρα, τα οποία δεν είχαν ούτε ψείρες, ούτε πυκνωτικά ήχου που πια όλοι έχουμε. Στον Οιδίποδα δεν έχουμε ψείρες, έχουμε πυκνωτικά και αυτά δεν ξέρω αν θα τα χρησιμοποιήσουμε στην Επίδαυρο. Και το λέω αυτό γιατί λειτουργούμε σαν σύνολο. Δηλαδή το σύνολο του χορού μιλάει συνέχεια μαζί και ο λόγος είναι μεγάλος. Άλλωστε είναι γραμμένος για να είναι μεγάλος. Και για τον λόγο αυτό θέλει υποστήριξη, θέλει ένα όργανο”.
Θέλει και εκπαίδευση το αρχαίο δράμα…
Οι περισσότερες από τις δραματικές σχολές ασχολούνται με το αρχαίο δράμα. Αλλά είναι άλλο να παρουσιάζεις το αρχαίο δράμα στον χώρο όπου γεννήθηκε και άλλο μέσα στο δωμάτιο μιας σχολής. Σε ένα αρχαίο θέατρο μπαίνεις απευθείας στην ψυχολογία για να υποστηρίξεις αυτόν τον λόγο.
Είναι πολύ μεγαλύτεροί μας οι ποιητές αυτοί. Γι αυτό και τα κείμενά τους παραμένουν κλασικά τόσους αιώνες μετά και όλοι επιστρέφουν σε αυτά, όσο σύγχρονοι καλλιτέχνες και να είναι. Κι αυτό είναι ωραίο. Κι εγώ έχω τη μεγάλη τύχη και τα τελευταία 7- 8 χρόνια να έχω ασχοληθεί πολύ με το αρχαίο δράμα. Ξεκίνησα με την “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” του Θέμη Μουμουλίδη που έκανα τον Αχιλλέα, ακολούθησαν το “Επτά επί Θήβας” και ο “Αγαμέμνονας” με τον Τσέζαρις Γκραουζίνις, μετά ο “Προμηθέας Δεσμώτης” με τον Άρη Μπινιάρη και τώρα ο “Οιδίποδα Τύραννο” με τον Σίμο Κακάλα. Με τα έργα αυτά νιώθω πως βάζω στη φαρέτρα μου διαρκώς νέα όπλα. Μαθαίνω πράγματα και για μένα και για την κοινωνία και για τον άνθρωπο και για τον Θεό. Οπότε νιώθω πολύ τυχερός..
Δεν χρειάζεται στόμφο η τραγωδία. Εκεί παίζεται το στοίχημα, στο πώς θα μπορέσεις να μιλήσεις πραγματικά αληθινά.
Η αλήθεια είναι πως εσένα σου ταιριάζει…
Έχω κάνει στη δραματική σχολή τραγούδι, ορθοφωνία, έχω τραγουδήσει λίγο ως μέρος της παράστασης. Αλλά δεν έχω δουλέψει το όργανο της φωνής μου τραγουδιστικά. Ο Φώτης Σιώτας, ο οποίος είχε γράψει εξαιρετική μουσική για τον “Προμηθέα Δεσμώτη” και τώρα και για τον “Οιδίποδα”, μου είπε πως έχω και τα μπάσα και τα μέταλλα και τα ογκώδη χαρακτηριστικά που απαιτούνται. Είναι σαν να έχω την τύχη να έχω γεννηθεί με αυτό το όργανο και ο ήχος μου μπορεί να ακουστεί πολύ και στα χαμηλά και στα ψηλά.
Τι μουσικές θα ακούσουμε στην παράσταση;
Ο Φώτης (Σιώτας) δημιουργεί τρομερές ατμόσφαιρες και λούπες που παίζουν διαρκώς “από κάτω” με το βιολί του. Και πολλά πράγματα φτιάχνονται εκείνη τη στιγμή. Τον θεωρώ ευφυή μουσικό, είναι ένας άνθρωπος που θα ήθελα πάντα να έχω δίπλα μου γιατί έχει καλή ενέργεια. Και είμαστε πολύ τυχεροί που τον έχουμε επί σκηνής μαζί μας στις περισσότερες παραστάσεις..
Η μουσική ούτως η άλλως ήταν πρωταγωνίστρια στο αρχαίο δράμα γιατί ο χορός τραγουδούσε στους κομμούς και στα χορικά. Ξέρεις, το φαντάζομαι σαν όπερα. Αυτό που θεωρώ πιο κοντά στο τι σημαίνει αρχαίο δράμα είναι ο Άρης Ρέτσος. Με το οργανάκι του και με τα αρχαία του. Ένιωσα πως αυτός ο άνθρωπος κάπως σαν να βρήκε μια ρίζα για να ξανασχοληθεί κάποιος με το αρχαίο δράμα.
Δεν χρειάζεται στόμφο η τραγωδία. Εκεί παίζεται το στοίχημα, στο πώς θα μπορέσεις να μιλήσεις πραγματικά αληθινά.
Εκτός από τον Άρη Ρέτσο βέβαια, υπάρχει και ο Τερζόπουλος, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Και με τους τρεις έχω έρθει σε επαφή και έχω δουλέψει. Η δουλειά τους έχει να κάνει με το σωματικό και σου δίνει τη δυνατότητα να σταθείς τα πόδια σου πιο σίγουρος, να ανακαλύψεις το όργανό σου.
Σύγχρονη τραγωδία εστί…
Τι εστί τραγωδία σήμερα; Υπάρχουν κανόνες; Το ρωτώ γιατί είναι περίεργες οι μέρες μετά την παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου.
Δε θα ήθελα να υπάρχουν κανόνες. Είμαι από τους ανθρώπους ωστόσο, που δε θα βάλω ποτέ τον εαυτό μου πάνω από τον Σοφοκλή. Ίσως θα ήθελα να τον πειράξω λίγο, αλλά νομίζω ότι τα έχει πει καλύτερα από τον καθένα μας. Γιατί να βάλεις στα κείμενα αυτά φιοριτούρες για να δηλώσεις αυτό που εσύ θες και είναι το δικό σου πρόβλημα μέσα στην κοινωνία την οποία ζεις;
Τη Λένα (Κιτσοπούλου) την αγαπάω πάρα πολύ. Την ξέρω χρόνια, την παρακολουθώ, δεν έχω δει όλες τις δουλειές της, έχω δει όμως αρκετές και μου αρέσει πάρα πολύ. Μου αρέσει η γραφή της και βέβαια όταν τραγουδάει ρεμπέτικα. Είναι τρομερή.
Η δουλειά του καλλιτέχνη μπορεί κάποιες φορές να πετυχαίνει, κάποιες όχι. Ειδικά όταν ρισκάρεις πράγματα που δεν είναι εύκολα να τα προσλάβει ο θεατής. Και εγώ γουστάρω τη Λένα που ρισκάρει ρε παιδί μου. Δεν έχουν όλοι αυτήν την μαγκιά.
Οι “Σφήκες” ωστόσο, ήταν ξεκάθαρο πως είναι μία ελεύθερη διασκευή. Κι ο θεατής ας ρώταγε, αν δεν ήξερε πού πάει. Και ο θυμός είναι μέρος μιας παράστασης. Από το να βγαίνεις και να βαριέσαι και να κοιμάσαι, χίλιες φορές να θυμώσεις. Δεν μπορείς όμως να βάλεις στοπ σε έναν καλλιτέχνη, γιατί δεν θα είναι πια καλλιτέχνης. Δηλαδή πρέπει να κάνει αυτό το οποίο θέλει για να κριθεί αναλόγως από το κοινό, από τους ανθρώπους που γνωρίζουν και από τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν. Γιατί κι αυτοί που δεν γνωρίζουν, είναι ένα κοινό το οποίο μερικές φορές εμένα με εκπλήσσει.
Ας πούμε, όταν είδα πρώτη φορά Τερζόπουλο, δεν ήξερα τι είναι αυτό το θέατρο και είπα “ουάου”! Έπαθα πλάκα. Λέω, θέλω να δουλέψω με αυτόν τον άνθρωπο.
Πάντως και ο Προμηθέας Δεσμώτης του Άρη Μπινιάρη είχε μια τελείως σύγχρονη προσέγγιση.
Το πιστεύεις πως δεν είχα δει δουλειά του πριν τον Προμηθέα; Και πήγα με μία τρομερή διαίσθηση και του λέω “θέλω να συνεργαστούμε”. Ήθελα να κάνω “Προμηθέα Δεσμώτη” γιατί μου είχε κολλήσει αυτό το έργο. Είχα παίξει τότε το “Επτά επί Θήβας” στο Ηρώδειο και η υπεύθυνη του Ηρωδείου μου είχε πει “τι παραστάρα είναι αυτή που κάνατε;” Και με παίρνει μετά από δύο εβδομάδες τηλέφωνο και μου λέει: “είδα άλλη μία τρομερή παράσταση. Τους Πέρσες του Μπινιάρη. Πρέπει να συνεργαστείς οπωσδήποτε με αυτόν”. Και πήγα και τον βρήκα. “Έχεις δει δουλειά μου;” με ρωτά. Απαντώ “Όχι”. “Και πώς έρχεσαι σε μένα;” Ένστικτο” του απαντώ. Και κάπως έτσι φέραμε τα πάνω κάτω σε μία στατική τραγωδία.
Είμαι από τους ανθρώπους ωστόσο, που δε θα βάλω ποτέ τον εαυτό μου πάνω από τον Σοφοκλή. Ίσως θα ήθελα να τον πειράξω λίγο, αλλά νομίζω ότι τα έχει πει καλύτερα από τον καθένα μας.
Του Σίμου Κακάλα έχεις δει δουλειά του;
Όχι, το πιστεύεις; Δουλεύω διαρκώς τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια. Σχεδόν κάθε βράδυ. Φέτος έχω αποφασίσει πως δε θα κάνω θέατρο και ένας λόγος είναι αυτό; Να ανακαλύψω τις νέες ομάδες, τα νέα παιδιά. Θέλω λίγο να δω που κινείται όλο το πράγμα. Και να χαλαρώσω λίγο.
Περί τυφλότητος
Πάμε στον Οιδίποδα… Όταν βγαίνουν αυτές οι μάσκες τι γίνεται;
Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι κουβαλάω έναν Οιδίποδα, ο οποίος μπορεί να είναι ο καθένας μας. Και σε αυτό με έχει βοηθήσει η μάσκα, ότι, δηλαδή, όταν τη φορώ είμαι μέρος του χορού. Ο Οιδίποδας μπορεί να είναι ο βασιλιάς της Θήβας, αλλά είναι ένας άνθρωπος που πρέπει να πάρει αποφάσεις με τον ναρκισσισμό του, τον εγωκεντρισμό του, τον θυμό του. Είναι ένας από εμάς. Και νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο έτσι τον έγραψε ο Σοφοκλής.
Τότε ήξεραν όλοι τους μύθους και έγραφαν στο παρόν. Ο Σοφοκλής είχε πάει σε δύο πολέμους, ο Αισχύλος έχει πολεμήσει στη μάχη του Μαραθώνα. Ήταν μέρος της κοινωνίας, δεν κλείνονταν στο καβούκι τους οι ποιητές και στα γραφεία τους, όπως σήμερα. Ήταν άλλη η διαπραγμάτευση τότε. Τα κείμενα βάζουν τον άνθρωπο στο κέντρο και επεξεργάζονται όλες τις πτυχές του. Και έτσι τον έχω δει εγώ τον Οιδίποδα μέσα από τη σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα. Σαν να είναι ένας άνθρωπος της κοινωνίας που απλώς τυχαίνει να είναι ο βασιλιάς της Θήβας και να έχει κάνει κάποια λάθη στη ζωή του που τα πληρώνει ακριβά.
Ακούγεται σαν την απομυθοποίηση ενός ήρωα…
Από τη στιγμή που ένας ηθοποιός αναλαμβάνει να δουλέψει με έναν τέτοιον χαρακτήρα, πρέπει να συμβεί αυτή η απομυθοποίηση για να τον δεις πιο καθαρά, πιο ανθρώπινα. Ακόμα και τον Προμηθέα που ήταν Θεός. Πρέπει να δεις γιατί αυτός ο Θεός συμπεριφέρεται κατ αυτό τον τρόπο. Γιατί έχει πρόβλημα, αφού έχει την εξουσία. Γιατί τον νοιάζει τόσο πολύ άνθρωπος; Το ίδιο ισχύει και για τον Οιδίποδα. Γιατί θέλει να μάθει τόσο πολύ ποια είναι η καταγωγή του. Γιατί τον πρώτο που συναντάει τον σκοτώνει κιόλας με τη δικαιολογία πως τον προσέβαλε;
Εδώ πάντως δημιουργείται το ερώτημα πώς οδηγούμαστε στα λάθη μας. Είμαστε έρμαια των θεών;
Νομίζω ότι έχει να κάνει με όλα. Το πιο σημαντικό είναι το τι προσωπικότητα κουβαλάς και πόσο την έχεις δουλέψει και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα όριά σου. Δηλαδή εγώ θεωρώ ότι το να σκοτώσεις έναν άνθρωπο είναι έγκλημα. Δε σκοτώνεις από αγάπη. Ο φόνος είναι ένα όριο για μένα. Και νομίζω ότι ο Οιδίποδας πληρώνει το τίμημα σκοτώνοντας τον Λάιο. Θα μπορούσε να μην τον σκοτώσει κι ας τον είχε προσβάλλει. Θα μπορούσε να τον αφήσει απλώς να περάσει.
Τίποτα δεν βλέπουμε σήμερα. Άμα βλέπαμε θα ήταν η ζωή μας πολύ καλύτερη. Εδώ κάνουμε like στα social media σε πράγματα που δεν έχουμε καν διαβάσει. Και η τυφλότητα αυτή ισχύει σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.
‘Εχω ένα παράδειγμα που κάπως με ορίζει κιόλας μέσα στη ζωή μου. Το είχα ακούσει από τον Γιώργο Χειμώνα στη δραματική σχολή του Γιώργου Κιμούλη. Σε μια σκοτεινή αίθουσα είχε ανάψει ένα αναπτήρα και λέει: “Βλέπετε το φως γύρω γύρω τον αναπτήρα; Αυτό είναι το οποίο αυτό το οποίο ξέρουμε. Υπάρχει γύρω γύρω ένα ημίφως που είναι μεταξύ σκοταδιού και φωτός, το οποίο είναι δεν ξέρουμε, αλλά νομίζουμε ότι ξέρουμε. Και από εκεί και πέρα είναι όλο το σκοτάδι, το οποίο δεν ξέρουμε πόσο είναι. Ανάψτε και άλλα κεριά, βάλε και άλλους αναπτήρες, τότε μεγαλώνει αυτό το οποίο ξέρουμε, αλλά την ίδια στιγμή μεγαλώνει η περιφέρεια, η οποία είναι αυτό που δεν ξέρουμε, αλλά νομίζουμε ότι ξέρουμε και μετά προφανώς μεγαλώνει και το σκοτάδι”. Όσο περισσότερα μαθαίνεις δηλαδή, τόσο λιγότερα ξέρεις με κάποιον τρόπο.
Πιστεύεις πως βλέπουμε σήμερα;
Τίποτα δεν βλέπουμε. Άμα βλέπαμε θα ήταν η ζωή μας πολύ καλύτερη. Εδώ κάνουμε like στα social media σε πράγματα που δεν έχουμε καν διαβάσει. Και η τυφλότητα αυτή ισχύει σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Από τις σχέσεις και το σεξ, που πια παίζουν μπάλα οι εφαρμογές, μέχρι την ανθρωποφαγία που έγινε στην παραστάση της Κιτσοπούλου. Και αυτό είναι και ο Οιδίποδας. Αυτή είναι και η κοινωνία μας. Ωστόσο η τυφλότητα του Οιδίποδα πιστεύω ότι έχει άλλο βάρος και βάθος. Γιατί ο Σοφοκλής τον βάζει να βγάλει τα μάτια του για να σταματήσει να παρασύρεται από την εικόνα γύρω του.Τα βγάζει για να κοιτάξει μέσα του, για να δει τι πραγματικά συμβαίνει.
Πόσο δύσκολο είναι να κοιτάξουμε μέσα μας;
Είναι δύσκολο, αλλά εγώ πιστεύω ότι γι αυτό γεννιόμαστε, για να κοιτάξουμε μέσα μας. Πολύ σημαντικό πράγμα η καλλιέργεια, το να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.
Εσύ προσπαθείς να το κάνεις;
Δεν είμαι σίγουρα μοναχός στο Άγιο Όρος. Άμα θες να ζήσεις σε αυτή την κοινωνία με τα μπαρ, τα ναρκωτικά και τα κινητά είναι δύσκολο να το κάνεις. Γιατί σήμερα με όλη την πραγματικότητα των εφαρμογών και των social media αλλάζει ο άνθρωπος σε κάτι το οποίο δεν ξέρει. Και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρει ούτε ποιος είναι ο εχθρός του. Είναι κρυμμένος πολύ καλά Μερικές φορές για να νιώσω καλύτερα λέω ότι ο εχθρός είμαι εγώ ο ίδιος. Αλλά το λέω για να μπορέσω να αντέξω.
Ο φόβος είναι εχθρός;
Βέβαια, ο φόβος. Αλλά επειδή παίζω με τα όριά μου από μικρός, τον φόβο τον είχα σε άλλα πράγματα. Ακόμη και στον κορονοϊό δε φοβήθηκα ούτε για μένα ούτε για τα παιδιά μου. Πάντα έπαιζα με τα όριά μου, ενώ εκτιμώ και αγαπώ πάρα πολύ τη ζωή. Αλλά και αύριο να φύγω από τη ζωή, πιστεύω πως όλα θα είναι μια χαρά και αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Μια χαρά ζωή έχω ζήσει, δεν έχω στερηθεί πράγματα και ας έχω ξεκινήσει από ένα προσφυγικό σπίτι, όπου ο μπαμπάς μου ήταν οικοδόμος και η μάνα μου δούλευε στην κλωστοϋφαντουργία τη νύχτα.
Το μόνο που φοβάμαι είναι να μην πάθουν τα παιδιά μου κάτι. Εγώ είμαι πια 50, δεν είμαι και μεγάλος και έχω ζήσει πράγματα πολύ ωραία. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Οπότε, σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ που λέει και ο Γιάννης (Αγγελάκας)..
Οιδίποδας και ανθρώπινες σχέσεις και τα τρίγωνα…
Τα έχει αναλύσει τόσο ο Φρόυντ που τι να πω εγώ. Τον έχει διυλίσει τον Οιδίποδα.
Ζήσαμε και ζούμε σε μια εποχή που λίγο να έχεις διαβάσει, τα έχεις σκεφτεί και έχεις ονειρευτεί κιόλας τις σχέσεις αυτές. Δεν γίνεται να μην ξεφύγεις από τις σχέσεις αυτές, όταν γεννιέσαι και ρουφάς το στήθος μίας γυναίκας, της μητέρας σου.. Και το ίδιο συμβαίνει με τον πατέρα σου.
Εγώ έφυγα από το σπίτι από τα 18 μου και όταν έρχεται ο πατέρας μου -που τον αγαπώ πάρα πολύ- δεν αντέχω και λέω “ωχ, έτσι θα γίνω;”. Ο οποίος είναι μια χαρά άνθρωπος έτσι; Επίσης δεν νιώθω εξαρτημένος από τη μητέρα μου. Υπάρχει αγάπη, υπάρχει μια σχέση, υπάρχει επικοινωνία, αλλά όχι εξάρτηση. Έχω μεγαλώσει έτσι. Μου λείπανε οι γονείς μου πολύ γιατί δούλευαν. Και έγινα ανεξάρτητος. Βέβαια αυτό μπορεί να μου είχε αφήσει αλλά τραύματα που να με δυσκολεύουν ίσως σε κάποιες σχέσεις. Να είμαι πιο δύσκολος, πιο κλειστός, αλλά γι΄αυτό υπάρχει και ψυχοθεραπεία που με έχει βοηθήσει να δω λίγο πιο λιτά τη ζωή μου, να φύγουν από αυτήν κάποια βαρίδια.
Προσεχή σχέδια;
Έκανα μία σειρά για το Mega, το “Ναυάγιο”, που βασίζεται στο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη. Είναι μια εξαιρετική σειρά που θα προβάλλεται τρεις φορές την εβδομάδα. Με εξίταρε πολύ ο ρόλος, ερμηνεύω εκεί έναν πολύ εσωστρεφή ήρωα που έχει πρόβλημα με τη μητέρα του. Είναι μία σειρά στην οποία έχω πολύ ωραίους συνεργάτες και μία δουλειά που θα μου δώσει και τη δυνατότητα να ζήσω φέτος το χειμώνα που δεν θα κάνω θέατρο.
Πώς πήρες αλήθεια την απόφαση αυτή να μην κάνεις θέατρο τη νέα σεζόν;
Έχω την ανάγκη να ξεκουραστώ. Τη θεωρώ γενναία απόφαση γιατί είχα και δυο τρεις προτάσεις, οι οποίες ήταν εξαιρετικά καλές και στις οποίες ήθελα πολύ να συμμετέχω. Και τελικά κρατήθηκα δυνατός και είπα όχι.
Αυτή τη χρονιά θέλω να κάνω μαθήματα κιθάρας, να κάνω μπραζίλιαν ζίου ζίτσου, θέλω να είμαι με τα παιδιά μου περισσότερο χρόνο, να μπορώ να φεύγω Σαββατοκύριακα, να είμαι μαζί τους Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, να δω θέατρο και βέβαια να διαβάσω βιβλία, να διαβάσω θέατρο, να δω παραστάσεις, να δω σινεμά, να κάνω ταξίδια. Τα έχω ανάγκη όλα αυτά για να καθαρίσει το μυαλό μου.
Και μετά;
Και μετά η επαναφορά μου θα είναι με τον Φρανκενστάιν στο θέατρο Πορεία με τον Δημήτρη Τάρλοου. Από όσο ξέρω θα έχω και στην παράσταση αυτή πολύ ωραίους συνεργάτες, την Ηλέκτρα ΝΙκολούζου και τον Ορέστη τον Χαλκιά.
