HOUSE OF THE DRAGON: ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ

Τα τεράστια νούμερα θεαματικότητας του πρώτου επεισοδίου House of the Dragon (10 εκατομμύρια σε όλες τις πλατφόρμες στις ΗΠΑ, που το έκαναν την μεγαλύτερη πρεμιέρα σειράς στην ιστορία του ΗΒΟ) έδειξαν ένα σίγουρο πράγμα: Οι θεατές είχαν την όρεξη, τη διάθεση ή έστω την περιέργεια να βουτήξουν ξανά στον κόσμο του Γουέστερος.

Παρά την ευρύτατη απόρριψη όχι μόνο του φινάλε του Game of Thrones αλλά και των τελευταίων σεζόν γενικότερα, φαίνεται πως ο κόσμος αυτός παραμένει συναρπαστικός στα μάτια του κοινού. Το πώς θα κινηθούν τα νούμερα κι οι αντιδράσεις στην πορεία της σεζόν είναι κάτι που μένει φυσικά να το δούμε, αλλά η πρώτη αυτή συλλογική αντίδραση έχει σημασία. Δείχνει πως ένα τεράστιο κομμάτι του κοινού ήταν ακόμα εκεί, ήθελε να δει τι άλλο μπορεί να ανακαλύψει στα εφτά βασίλεια, τι άλλες ιστορίες υπάρχουν για να ειπωθούν.

Όπως γράφαμε και στο αρχικό review της σειράς, η επιλογή της συγκεκριμένης ιστορίας δείχνει πώς βλέπουν το Game of Thrones οι ίδιοι οι άνθρωποι του ΗΒΟ: Ως ένα σόου πετυχημένο χάρη κυρίως στις ίντριγκες του παλατιού, στα παιχνίδια ισχύος, στους όρους της διαδοχής, στις ενδο-οικογενειακές αντιμαχίες ή/και αιμομιξίες(!). Και ναι, φυσικά στους δράκους.

Όλα αυτά είναι ξανά εδώ, σε μια σειρά που, όπως γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα, διαθέτει εν γνώσει της πολύ μικρότερο εύρος από τον προκάτοχό της. Όχι μόνο λιγότερες τοποθεσίας αλλά, όπως βλέπουμε καθαρά και σε αυτό το επεισόδιο, λιγότερα αφηγηματικά νήματα.

Το Game of Thrones σε αυτό το σημείο μας είχε συστήσει μισή ντουζίνα διαφορετικά storylines, το καθένα στο δικό του χώρο. Στα recaps που κάναμε στο OneMan για όλη τη διάρκεια της σειράς, κάθε κείμενο είχε ως βασική δομή την παρουσίαση της κάθε πλοκής ανά μέρος. Το House of the Dragon πολύ συνειδητά, αποφασίζει πως δε θα λειτουργήσει με αυτό τον τρόπο. Οι ιστορίες που λέει, είναι όλες κομμάτια μιας κεντρικής αφηγηματικής ραχοκοκαλιάς, μέσα από τους διαδρόμους του παλατιού.

Σαν παράδειγμα: Το Game of Thrones θα είχε ακολουθήσει τον πρίγκιπα Ντέιμον στο Ντράγκονστοουν για ένα σερί επεισοδίων, παρουσιάζοντας την ιστορία του από την οπτική του, μέσα από διακεκομμένες σεκάνς εβδομάδων. Δεν υπάρχει φυσικά ένας σωστός τρόπος να πεις μια ιστορία, όμως αυτό που πετύχαινε το Game of Thrones με αυτή την προσέγγιση ήταν να αποδώσει αποτελεσματικά την αίσθηση ενός κόσμου όπου τίποτα δεν είναι απλό, όπου κάθε του γωνιά είναι υπαρκτή και αληθινή και κάθε χαρακτήρας αναπνέει εκεί δίχως να μοιάζει με όχημα πλοκής– κυρίως γιατί πολύ συχνά, η πλοκή είτε αργούσε να τους βρει είτε δεν τους έβρισκε καθόλου!

(Όλα αυτά ισχύουν καθόλου τυχαία για το πρώτο μισό της σειράς. Όταν το σόου προσπέρασε τα βιβλία και πάτησε γκάζι, αφήνοντας πίσω τις αφηγήσεις-κόμπους του Μάρτιν, άρχισε να ξετυλίγει με απλοϊκό τρόπο το κάθε νήμα που τόσα χρόνια εντέχνως έμπλεκε.)

Τι βλέπουμε λοιπόν στο δεύτερο επεισόδιο; Ακολουθούν spoilers!

1. H πίεση εντείνεται γύρω από τον Βισέρις με στόχο να παντρευτεί. Το Συμβούλιο πιέζει θέλοντας να εξασφαλίσει την επέκταση της βασιλικής γραμμής και ταυτόχρονα δεν δείχνει εμπιστοσύνη στο ενδεχόμενο να κάτσει στο θρόνο η Ρενίρα. Ο Κόρλις ο Βελάριον προτείνει στον βασιλιά την κόρη του, Λαένα, προκειμένου οι δύο οίκοι να ενωθούν και να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τον έλεγχο του βασιλείου.

Λογική πρόταση, στο πλαίσιο της σειράς φυσικά, όμως ο Ότο Χαϊτάουερ, το Χέρι του βασιλιά, έχει άλλες ιδέες. Από τη στιγμή του θανάτου της βασίλισσας, έχει στείλει την κόρη του, Άλισεντ, να βρίσκεται διαρκώς κοντά στον Βισέρις ώστε να συνηθίσει την παρουσία της και να προετοιμαστεί έτσι το έδαφος για την εκτέλεση του δικού του σχεδίου: Να πάρει εκείνην τελικά ο βασιλιάς.

2. Είμαστε έξι μήνες μετά τα γεγονότα της πρεμιέρας. Η επιλογή των showrunners να ακολουθήσουν μια τόσο απόλυτα γραμμική προσέγγιση στην αφήγηση σημαίνει πως τα χρονικά άλματα θα έρχονται πολύ συχνά. Η αφήγηση είναι συμπυκνωμένη σε αυτή την σειρά, δηλαδή δεν υπάρχει αέρας ή περιθώριο για σκηνές που διαδραματίζονται εκτός μιας κυριολεκτικής, «πρώτα-έγινε-αυτό-και-μετά-έγινε-εκείνο» ροής, οπότε στην ουσία αυτό που επιβιώνει είναι μόνο τα γεγονότα και όχι πολλές σκιάσεις.

Που θα πει: Δεν βλέπουμε ιδιαίτερη ανάπτυξη στην όλο και πιο περίπλοκη σχέση ανάμεσα στη Ρενίρα και την Άλισεντ. Δεν ακολουθούμε τη συναισθηματική συνέχεια του θανάτου της βασίλισσας στη γέννα. Και δεν βλέπουμε να χτίζεται η απομόνωση του Ντέιμον ή/και η σχέση του με τη Μυσάρια. Όλα αυτά προκύπτουν είτε ως νέα δεδομένα, είτε μέσω επεξηγήσεων σε διαλόγους. Δεν είναι πάντα ιδανικό, αλλά θα δούμε εν τέλει τι είδους αφηγηματική ροή θα δημιουργήσει ως το τέλος της σεζόν.

3. Μιλώντας λοιπόν για τον Ντέιμον. Αν η Ρενίρα είναι η ντε φάκτο πρωταγωνίστρια και η ηρωίδα που αποτελεί το συηναισθηματικό κέντρο βάρους της σειράς, ο Ντέιμον είναι ο άλλος πόλος, είναι μια ορμητική αποσταθεροποιητική δύναμη, είναι εκείνος που τα κάνει όλα ενδιαφέροντα– είναι το μπαχαρικό της υπόθεσης. Ο Ματ Σμιθ τον ερμηνεύει ως έναν πληγωμένο, εύπλαστο διάβολο. Νοιάζεται υπερβολικά για ό,τι νοιάζεται και δεν φοβάται να αντιταχθεί σε ό,τι μισεί– πολλές φορές δε, αυτές οι δύο κατηγορίες μπορεί και να συμπίπτουν στο ίδιο πρόσωπο και τότε είναι που τα πράγματα γίνονται πραγματικά ενδιαφέροντα.

4. Το επεισόδιο είναι ένα καλό φόκους πάνω στον Ντέιμον, αν και δε μπορούμε να μη σκεφτόμαστε πώς θα ήταν ένα αντίστοιχο Game of Thrones επεισόδιο: Κάθε μία στις τρεις σκηνές θα επέστρεφε στο Ντράγκονστοουν για να τον ακολουθήσει, είτε στη ζωή του με τη Μυσάρια, είτε στο ρόλο του καθώς ο τρομακτικός Crabfeeder τρομοκρατεί τα Στεπστόουνς.

Ωστόσο υπάρχει μια –εντυπωσιακή– σκηνή όπου γινόμαστε μάρτυρες της εν λόγω τρομοκρατίας, ντυμένης με ζεστά χρώματα σε αντίθεση με τις γκρίζες αποχρώσεις της σειράς. Υπογραμμίζοντας πραγματικά την αίσθηση εξωτισμού της συγκεκριμένης απειλής. Είναι, ναι, κάπου μακριά. Όμως ξέρουμε πως κάθε απειλή έχει την τάση να μην μένει στάσιμη. Το μακριά δεν είναι ποτέ αρκετά μακριά.

5. Ο Ντέιμον λοιπόν κλέβει ένα αυγό από το Ντράγκονστοουν. Σα να μη του έφτανε που ο Crabfeeder απειλεί την περιοχή, τώρα δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στο παλάτι λόγω αυτού του δώρου που κάνει στην Μυσάρια– η οποία είναι και έγκυος. Αυτό το προβοκάρισμα έχει αποτέλεσμα: Ο Βισέρις, έξαλλος, θέλει να πάει να τον αντιμετωπίσει, όμως ο ύπουλος Ότο Χαϊτάουερ (με τον Ρις Ίφανς στο ρόλο απρόσμενα συγκρατημένο) αυτοπροτείνεται για τη λύση της διένεξης.

Σκοπός του είναι φυσικά να συνεχίσει να τοποθετεί τον εαυτό του ανάμεσα στα δύο αδέρφια, όποια κι αν είναι η περίσταση. Ώστε να μην λύσουν ποτέ στα αλήθεια τα ζητήματά τους μεταξύ τους, κάτι που βαθιά μέσα τους θέλουν. Η σχέση τους είναι επίσης ενδιαφέρουσα κι όχι μονοσήμαντη, κι ο Ότο κάνει ό,τι μπορεί ώστε να τους κρατήσει αποξενωμένους. Σε μια σκηνή παρολίγον σύρραξης στη γέφυρα, οι δυνάμεις του Ότο βρίσκονται απέναντι στις δυνάμεις του Ντέιμον και τη λύση δίνει η έξαφνη εμφάνιση της Ρενίρα, παρόλο που της είχε απαγορευθεί να πετάξει ως εκεί. Εκείνη φυσικά το παίρνει πάνω της, καβαλά το δράκο της και, εκμεταλλευόμενη την περίεργη σχέση αλληλοκατανόησης που έχει με τον Ντέιμον, τον πείθει να επιστρέψει το αυγό πριν έχουμε άλλα.

6. Αυτή η στιγμή είναι κομβικής σημασίας, με δύο σημαντικές εξελίξεις να ακολουθούν ως απευθείας συνέπεια. Αρχικά στο παλάτι, ο Βισέρις ανακοινώνει πως θα παντρευτεί την Άλισεντ, κάτι που σοκάρει τη Ρενίρα όσο ο Ότο τρίβει τα χέρια του και στρίβει το μουστάκι του. (Υποθέτουμε, δεν τον βλέπουμε.) Παραμένουν φίλες, όμως κάτι μοιάζει να έχει ραγίσει για πάντα μεταξύ τους, κι η σειρά φαίνεται πως πρόκειται να βγάλει πολύ ζουμί από αυτή τη σχέση.

Όλο και περισσότερο, η σειρά μοιάζει να έχει τη διάθεση να εξερευνήσει αυτού του είδους τις ραγισμένες, φθαρμένες σχέσεις ανθρώπων που έχουν υπάρξει πολύ κοντά ώστε να έχουν (ή να χρειάζεται να έχουν) λέξεις για να εκφράσουν ό,τι τους χαροποιεί ή ό,τι τους θλίβει– αρκεί να βρίσκονται απλώς ο ένας στην ευρύτερη ζώνη επίδρασης του άλλου. Η Ρενίρα με την Άλισεντ, η Ρενίρα με τον Βισέρις, ο Βισέρις με τον Ντέιμον, ο Ντέιμον με τη Ρενίρα: Ένα τετράγωνο περίπλοκων δυναμικών που είναι εξαιρετικά δύσκολο να τις βάλεις σε ένα κουτάκι ή να τις περιγράψεις ως κάτι το απλό και σαφές. Είναι η καρδιά του σόου.

7. Από την άλλη, η έτερη συνέπεια έρχεται μακριά από τον θρόνο. Η απόφαση του Βισέρις να παντρευτεί την Άλισεντ δημιουργεί έναν άμεσο αντίπαλο στο πρόσωπο του Κόρλις του Βελάριον, ο οποίος μαζί με τον επίσης απογοητευμένο και θυμωμένο Ντέιμον (δε μπλέκεις με τσαντισμένο αδερφάκι) συνάπτουν συμμαχία πίσω από την πλάτη του Βισέρις. Καλά θα πάει αυτό!

Έχει ενδιαφέρον το πώς οι πάντες σε αυτό το κεντρικό κουαρτέτο μοιάζουν διαρκώς στο όριο του να λύσουν τα προβλήματα που τους κρατούν μακριά, αλλά ταυτόχρονα και στο όριο της πλήρους αποξένωσης. Η σειρά επιλέγει να περπατήσει ένα πολύ λεπτό σκοινί, οπότε τελικά ίσως να μην είναι παράλογο που το κάνει με αυτό τον απολύτως ευθύ τρόπο. Στο επόμενο βήμα μπορεί τα πάντα να γκρεμιστούν, κι αυτό τελικά είναι πάντοτε θεαματικό.

Το House of the Dragon προβάλλεται αποκλειστικά στο Vodafone TV κάθε Δευτέρα.