Η 5Η ΣΕΖΟΝ ΤΟΥ CROWN ΕΧΕΙ ΟΣΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ

H ειδοποίηση του Netflix για τον ‘ερχομό’ της πέμπτης σεζόν του The Crown ήταν ίσως το καλύτερο μήνυμα που έλαβα την Τετάρτη 9/11. Είχε έλθει η ώρα να δούμε τη βασιλική οικογένεια της Μεγάλης Βρετανίας στην ταραχώδη δεκαετία του ‘90.

Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.

Ώσπου είδα τα δυο πρώτα επεισόδια. Δεν άλλαξε κάτι στη συνέχεια.

Σαν κάτι να διέφερε από τις προηγούμενες σεζόν -πέραν του cast που άλλαξε εξ ολοκλήρου. Σαν να έλειπε εκείνο το ταξίδι στην ιστορία, που διανθιζόταν με πολιτικές και πολιτιστικές στιγμές, αβίαστα.

Βοηθούσαν πολλά προς αυτήν την κατεύθυνση. Μεταξύ τους ήταν το σενάριο και η υποκριτική δυνατότητα των πρωταγωνιστών.

Τώρα ένιωσα πως πολλά ήταν επιτηδευμένα -έως και τραβηγμένα. Κάποια ήταν και ελαφρώς άστοχα.

Όπως ο τρόπος που απεικονίζεται η Νταϊάνα (Elizabeth Debicki), η οποία αν μη τι άλλο υπήρξε μια πολύ χαρισματική γυναίκα. Που ναι, είχε θέματα υγείας και εύθραυστη ψυχολογία, αλλά δεν υπήρξε φλεγματική -εικόνα που μου δημιουργήθηκε και από το γεγονός ότι δεν αρκούσε να την ακούω να μιλάει ψιθυριστά.

Είχε τη δυνατότητα να ‘γεμίζει’ ένα χώρο, μόνο με την παρουσία της. Αυτό δεν θα το δεις στην 5η σεζόν του The Crown.

Αντίθετα, ο Κάρολος (Dominic West) παρουσιάζεται πολύ πιο έντονος, γοητευτικός και χαρισματικός από την έκδοση που βλέπουμε -με θαυμαστή συνέπεια- εδώ και δεκαετίες.

Δεδομένα η νέα Ελισάβετ (Imelda Stauton) είναι υπέροχη, όπως ερμηνεύει τη μονάρχη στην πιο προκλητική της περίοδο: αυτήν της αμφισβήτησης της από το λαό και της κατάρρευσης της δημόσιας εικόνας της βασιλικής οικογένειας.

Η Ελισάβετ της Stauton είναι βασίλισσα (“σκληρή και την ίδια ώρα απογοητευμένη”), αλλά και άνθρωπος που έχει χιούμορ, ευφυΐα και διορατικότητα. Είναι και γυναίκα -όπως θα δεις στη σκηνή που έχει απέναντι της μια αντίζηλο.

Η πέμπτη σεζόν ωστόσο, δεν επικεντρώνεται σε εκείνη -κι έτσι χάνονται συμβολισμοί, όπως η πυρκαγιά στο Windsor.

Οι εξελίξεις περιστρέφονται γύρω από την Νταϊάνα και τον Κάρολο. Που δεν θα σε ‘αιχμαλωτίσουν’ -ίσως γιατί όπως γράφουν κριτικοί τηλεόρασης ο Peter Morgan έγραψε για αυτούς, χωρίς να τους έχει αποκωδικοποιήσει πλήρως. Όντας συγχυσμένος, σύγχυσε και το τηλεοπτικό κοινό.

Κάθε φορά που έπεσε σε ‘εμπόδιο’ ο σεναριογράφος επικαλέστηκε την ακαμψία του θεσμού και το πώς ερμήνευε το κάθε μέλος της οικογένειας την αγάπη, στοιχείο που τέθηκε στο επίκεντρο της ‘αφήγησης’ που αφορούσε την Princess Di, στην πιο συναισθηματικά ‘βαριά’ περίοδο της ζωής της -και το τέλος αυτής.

Κάποιες άλλες σημαντικές στιγμές, έμειναν ημιτελείς.

Παράδειγμα; Τα έξοδα επισκευής του Britannia, του γιοτ που όπως (παρα)έγινε ξεκάθαρο η Ελισάβετ θεωρούσε ως ‘σπίτι’ της (ήταν το μόνο εξ όσων της ανήκαν και δεν κληρονόμησε -αλλά φτιάχτηκε επί των ημερών της) χρησιμοποιήθηκαν ως τρόπος που εξηγούσε το πόσο ‘εκτός πραγματικότητας’ ήταν η μονάρχης -την περίοδο που βάσει δημοσκόπησης ο λαός ζητούσε την αντικατάσταση της από τον γιο της.

Μέχρι και το φόρεμα/εκδίκηση/δήλωση (με τους ώμους εκτεθειμένους) της Νταϊάνα, λίγο μετά τη δημόσια παραδοχή του Καρόλου για την εξωσυζυγική του σχέση με τον Καμίλα, περνά ως αδιάφορο -ενώ είναι το απόλυτο ‘έως εδώ’ στους βασιλικούς.

Ακολούθησε το βιβλίο που αποκάλυψε τις ‘ρωγμές’ των Winsdors -χωρίς να μάθουμε κάτι περισσότερο από όσα γνωρίζαμε ήδη για το πώς αποφάσισε η εκλιπούσα να ‘σπάσει’ το πρωτόκολλο, να μιλήσει για τη βασιλική οικογένεια και να υπονομεύσει τη δημοτικότητα του Καρόλου.

Ενώ στις προηγούμενες σεζόν δεν ‘θυμόσουν’ ότι κάποιοι από τους πιο συγκλονιστικούς διαλόγους ήταν επινοημένοι από τον Μorgan -προς χάριν του storytelling, αφού μιλάμε για σειρά και όχι ντοκιμαντέρ-, στην πέμπτη σαν κάτι να ‘κλωτσάει’.

Σαν να θολώνει ακόμα περισσότερο το όριο μεταξύ ιστορικής ακρίβειας και “χονδροειδούς εντυπωσιασμού”, όπως είπε η Judi Dench.

Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα των συζητήσεων της Νταϊάνα και του Καρόλου, στο σκάφος με το οποίο είχαν κάνει διακοπές στη Μεσόγειο.

Ίσως να έχουμε δει περισσότερα από όσα αντέχουμε, που να αφορούν τη βασιλική οικογένεια της Μεγάλης Βρετανίας.

Μπορεί να περίμενα πολλά περισσότερα, μετά το Emmy της τέταρτης σεζόν και το γεγονός ότι είχε έλθει η ώρα να ‘αναπτυχθεί’ η σχέση της Νταϊάνα με τον Κάρολο -για την οποία έχουμε δει και έχουμε ακούσει μυριάδες πράγματα.

Ενδεχομένως να φταίει και το ότι ο Φίλιππος και η Ελισάβετ δεν υπάρχουν πια ανάμεσα μας, στο ανολοκλήρωτο που μου πρόσφερε η 5η σεζόν.

Η ώρα περνάει ευχάριστα. Αλλά αυτά που θα δεις, δύσκολα θα σε ‘παρασύρουν’.

Ειρήσθω εν παρόδω, έως τώρα η ιστορία ήταν καλογραμμένη και καλά ερευνημένη. Ουδέποτε υπήρξε ακριβής μεταφορά της ιστορίας, καθώς αυτή απαιτεί δημόσια και ιδιωτικά αρχεία, μαζί με κάποιον ατρόμητο που να θέλει να τα αποκαλύψει.

Στις τέσσερις πρώτες σεζόν υπήρχε προοπτική, αφού ό,τι βλέπαμε απείχε κατά πολύ από το παρόν. Κάτι που δεν ισχύει για την 5η, η οποία δεν αποσαφηνίζει αν η Ελισάβετ είχε “το σύνδρομο της Βικτωρίας”. Αν έμεινε δηλαδή, στο θρόνο περισσότερο από όσο θα έπρεπε.

Θα μου πεις, την πρόλαβαν οι εξελίξεις (το διαζύγιο, ο θάνατος της Νταϊάνα, ο δεσμός του Καρόλου με την Καμίλα κλπ) που την ξαναέκαναν αγαπητή στο βρετανικό λαό.

Το πιο εύστοχο σχόλιο που βρήκα, ανήκει σε αναγνώστη των New York Times.

“Με εξαίρεση το προτελευταίο επεισόδιο (όταν επιτέλους ο Κάρολος και η Νταϊάνα παίρνουν διαζύγιο), αισθάνθηκα όπως όταν βλέπουμε τρακαρισμένο αυτοκίνητο, στην άκρη του δρόμου: επιβραδύνεις για να δεις αν έχει τραυματιστεί κάποιος και τι έγινε. Όταν συνειδητοποιείς πως υπάρχουν άνθρωποι τραυματισμένοι ή που να υποφέρουν, νιώθεις έναν κόμπο στο στομάχι και κοιτάς μακριά”.

Το Crown στριμάρει στο Netflix.