Η ΔΑΝΑΗ ΚΑΙ Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΕΝΩΝΟΥΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Η Δανάη και ο Διονύσιος, το χορευτικό ντουέτο, μιλούν στo NEWS 24/7 με αφορμή δύο παραστάσεις που θα παρουσιάσουν στην Κεντρική Πλατεία της Καλαμάτας.
Η Δανάη και ο Διονύσιος είναι δύο καλλιτέχνες από την Ελλάδα. Δουλεύουν μαζί από το 2015. Γνωρίστηκαν στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, όπου και σπούδασαν. Με την αποφοίτησή μας ξεκίνησαν να δουλεύουν ως χορευτές σε ομάδες του εξωτερικού, αλλά μετά από μερικά χρόνια κατάλαβαν πως έχουν την ανάγκη να δημιουργούν τα δικά τους έργα.
“Κάπως έτσι πειραματιστήκαμε με τα πρώτα κοινά μας εγχειρήματα στο πεδίο της χορογραφίας. Η συνεργατική σύνθεση είναι κάτι που λειτουργεί για εμάς και αισθανόμαστε πως διανθίζει τους κόσμους που προσπαθούμε να δομήσουμε με τις χορογραφίες μας. Με τα χρόνια παρατηρούμε πως υπάρχουν μέθοδοι που χρησιμοποιούμε και σταδιακά προσπαθούμε να σταθεροποιούμε, χωρίς να τους επιτρέπουμε όμως να γίνονται αυτοσκοπός και να περιορίζουν το καλλιτεχνικό έργο. Θεματικά, βρίσκουμε ανεξάντλητες πηγές έμπνευσης τη φύση, τα ζώα και τους αυτόχθονες πολιτισμούς” αναφέρουν στο NEWS 24/7.
Οι δυο τους έτσι δημιουργούν ιστορίες από την οπτική γωνία του αδάμαστου. Τον καμβά των ιστοριών τους αποτελούν πραγματικά γεγονότα και μύθοι φυλών και άγριων ζώων που δεν επιβίωσαν με την πάροδο των χρόνων ή δεν προσαρμόστηκαν σε νέες συνθήκες. Στις δημιουργίες τους προτείνουν αρμονικές σχέσεις μεταξύ της φύσης και των πλασμάτων της, σπάζοντας έτσι τη στερεοτυπική ιεραρχία, ενώ η ονειρική ατμόσφαιρα της δουλειάς τους δημιουργεί μία σύγκρουση μεταξύ χάους και τάξης.
Στο πλαίσιο του 29ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας το χορευτικό αυτό δίδυμο παρουσιάζει στην Κεντρική Πλατεία Καλαμάτας δύο παραστάσεις: τη “Farisa” και τη “Ο Ναπι, το κορίτσι και η φουσκα” με τη δεύτερη να απευθύνεται σε όλη την οικογένεια.
“Μας αρέσει πάρα πολύ το ιαπωνικό animation (anime) και πιο συγκεκριμένα η δουλειά του Hayao Miyazaki. Οι σχέσεις που προτείνει ανάμεσα στη φύση και στους ανθρώπους, ο αντίκτυπος που έχει ο ανθρώπινος παράγοντας στο περιβάλλον στις ταινίες του, καθώς και ο τρόπος που προβάλει αυτά τα τόσο σημαντικά θέματα για τον σύγχρονο κόσμο, ξεδιπλώνουν και τη δική μας φαντασία.
Το “Ο Νάπι, το κορίτσι και η φούσκα”, προέκυψε σαν ανάγκη όταν είδαμε το “My neighbour Totoro”. Η ιδέα ενός νεαρού χαρακτήρα που αλληλεπιδρά με ένα πλάσμα για το οποίο καθόλη τη διάρκεια του έργου δεν καταλαβαίνουμε αν είναι φανταστικό ή αληθινό, μας φάνηκε πολύ γοητευτική. Παρόλα αυτά, αυτοί οι δύο καλλιεργούν μια σχέση τρυφερή, που εξελίσσεται παρά το γεγονός ότι είναι εντελώς διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο.
Το “Fάrιsa”, είναι η πρώτη χορογραφία που δημιουργήσαμε για δημόσιους χώρους. Όταν βρισκόμασταν στο Burgos της Ισπανίας, παρατηρούσαμε πολλούς ανθρώπους που περπατούσαν ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Ρωτώντας τους, μερικοί είχαν ξεκινήσει από την Ανατολική Ισπανία, κάποιοι ακόμη κι από τη Γαλλία, με σκοπό να φτάσουν στο Stantiago de Compostella. Το μονοπάτι ονομάζεται camino de Santiago. Άλλοι για θρησκευτικούς, άλλοι για πνευματικούς και μερικοί απλά για σωματικούς σκοπούς, αποφάσιζαν να περπατήσουν για μέρες. “Fάrιsa” σημαίνει καβαλάρισσα και για εμάς αυτή η χορογραφία είναι εμπνευσμένη από την έννοια του προσκυνήματος ως προσομοίωση για την πορεία της ζωής, παρακολουθώντας δύο σώματα που αλληλοϋποστηρίζονται διαρκώς” εξηγούν.
Οι δυσκολίες του δημόσιου… θεάματος
Ποιες δυσκολίες παρουσιάζει ένα χορευτικό θέαμα σε μία πλατεία, όπου η προσοχή του κοινού μπορεί πολύ εύκολα να αποσπαστεί; Και την ίδια στιγμή πόσο γοητευτική είναι αυτή η πρόκληση;
“Η πρώτη δυσκολία είναι αυτή ακριβώς που αναφέρετε. Σε ένα θέατρο, ο κόσμος έρχεται με σκοπό να δει μία παράσταση. Μετέπειτα εμείς προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε την προσοχή του με διάφορα εργαλεία που στους δημόσιους χώρους δεν τα έχουμε. Εκεί το έργο είναι γυμνό και αυτή η πρόκληση μας ενθουσιάζει.
Η διαχείριση του χρόνου πρέπει να είναι διαφορετική και είναι δώρο αν ένας περαστικός αποφασίσει να μείνει για όλη τη διάρκεια της παράστασης, καθώς αυτό σημαίνει πως η δράση που βλέπει του κινεί το ενδιαφέρον και την περιέργεια. Για εμάς είναι ιδιαίτερα σημαντικό να είμαστε πιο εξωστρεφείς με αυτό που κάνουμε. Θέλουμε να έρθουμε πιο κοντά σε τόπους που δεν έχουν τις δομές να στεγάσουν χορό σε θέατρα και ο πιο άμεσος τρόπος είναι να φέρουμε τον σύγχρονο χορό στους δημόσιους χώρους αυτών των τόπων. Σκοπός μας είναι η τέχνη μας να είναι προσιτή σε ένα ευρύ κοινό, δίχως να χάνει τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά”.
Πόσο ο χορός είναι καταγεγραμμένος στο dna μας; Χορεύει σήμερα ο κόσμος πιστεύετε και πότε;
“Τα σώματά μας ξέρουν να κινούνται από τη φύση τους και όταν τους επιτρέπουμε να ξεφύγουν έστω και λίγο από τα δεκάδες φίλτρα που τα στενεύουν, τότε θυμούνται πως ο χορός είναι μία από τις πρώτες συνθήκες στις οποίες έχουν βρεθεί.
Είναι γνώριμος γι’αυτά. Είναι μεγάλη πρόκληση να απεγκλωβιστούμε από τους περιορισμούς που βάζουμε στους εαυτούς μας και με την πάροδο του χρόνου παρατηρούμε μέσω των εργαστηρίων μας πως και βασικές λειτουργικές, κινητικές οδηγίες δεν είναι δεδομένες για πολλούς ανθρώπους. Παρόλα αυτά, αν αντιμετωπίσουμε τη σωματική πρακτική σαν παιχνίδι, όντας περίεργοι να εξερευνήσουμε τις δυνατότητες που έχουμε, τότε ο χορός μπορεί να μας απελευθερώσει”.
Πώς βλέπετε το σύγχρονο τοπίο του χορού στην Ελλάδα και πόσο σημαντικό είναι το γεγονός της ύπαρξης ενός διεθνούς φεστιβάλ χορού, οπως αυτό της Καλαμάτας;
“Ο σύγχρονος χορός στην Ελλάδα δεν είναι διαδεδομένος, συνεπώς δεν υπάρχουν οι δομές που του αναλογούν, ενώ η υποστήριξη που λαμβάνει η ανεξάρτητη σκηνή για να αναπτύξει και να παρουσιάσει τα έργα της είναι δυστυχώς πολύ μικρή.
Κάθε πλατφόρμα που προσφέρει αυτή τη δυνατότητα είναι πολύ σημαντική και ιδιαίτερα όταν φέρνει σε επαφή καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο σε μία πόλη που δεν είναι η Αθήνα. Ευελπιστούμε με στοχευμένες δράσεις η τέχνη μας να αγαπηθεί περισσότερο και να συσχετιστεί με περισσότερους ανθρώπους, για να ξεκινήσουμε να επικοινωνούμε με μία γλώσσα λίγο διαφορετική, αλλά τόσο πλούσια και ουσιαστική”
