ΒΙΟΠΟΛΕΜΟΣ: ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΜΥΝΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΜΕ ΙΟΥΣ

Το 1770 ένας Γερμανός χημικός, ονόματι Carl Wilhelm Scheele διαπίστωσε ότι είχε δημιουργήσει (κατά λάθος) ένα αέριο, σε ένα πείραμα που έκανε. Το ονόμασε αποφλογιστικοποιημένο μουριατικό οξύ. Εσύ το ξέρεις ως χλώριο.

Δυο αιώνες αργότερα, ένας συμπατριώτης συνάδελφος του, ονόματι Fritz Haber, εφηύρε (από πρόθεση) τη διαδικασία για τη σύνθεση και τη μαζική παραγωγή αμμωνίας. Έμελλε να φέρει την επανάσταση στη γεωργία και να γίνει η απαρχή της σύγχρονης βιομηχανίας λιπασμάτων. Για όλα αυτά, κέρδισε το Νόμπελ Χημείας, το 1918.

Ο συνδυασμός των ανακαλύψεων των συγκεκριμένων Γερμανών χημικών, έδωσε τη βάση του προγράμματος χημικών όπλων που χρησιμοποίησε η χώρα τους, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υγροποιημένη ένωση χλωρίου τοποθετούνταν μέσα σε οβίδες, μετατρεπόταν σε αέριο μετά την έκρηξη, όπως εξαπλωνόταν σε μεγάλη έκταση και προκαλούσε ασφυξία, τύφλωση και θάνατο. Επειδή το αέριο μύριζε σαν μουστάρδα, ονομάστηκε “Αέριο της Μουστάρδας”. Εναλλακτικά, λεγόταν Υπερίτης, καθώς δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στη βελγική πόλη, Υπρ. Η ίδια ουσία χρησιμοποιείται σε έρευνες γιατρών, για την αντιμετώπιση μορφών καρκίνου.

Το συγκεκριμένο παράδειγμα, είναι το πιο ξακουστό του όρου “δίλημμα διπλής χρήσης” (dual-use dilemma).

Τι είναι το δίλημμα διπλής χρήσης

Ο βασικός λόγος ύπαρξης της επιστήμης είναι να ωφελεί την ανθρωπότητα, όπως αναφέρεται και σε έγγραφο που παραδόθηκε σε όλα τα μέλη του βρετανικού κοινοβουλίου, το 2009. Εν τούτοις, όταν κατά τη διάρκεια επιστημονικής εργασίας γίνεται ξεκάθαρο πως οι ερευνητές διαχειρίζονται ή ανακάλυψαν κάτι που μπορεί να κάνει καλό και κακό -ανάλογα με τη χρήση-, χωρίς να είναι ευκρινές πώς μπορεί να αποφευχθεί η κακή χρήση, δίχως να εξαφανιστούν και ωφέλιμες εφαρμογές, οι επιστήμονες έρχονται αντιμέτωποι με το “δίλημμα διπλής χρήσης”.

Ως ‘κακή χρήση’ ορίζεται οποιαδήποτε επιδιωκόμενα/εσκεμμένα ανήθικη χρήση της επιστήμης, σε πολίτες ή στρατιωτικά περιβάλλοντα.

Έγγραφο του βρετανικού κοινοβουλίου ενημέρωνε πως από το 2009 το dual-use dilemma είχε επικεντρωθεί σε τρομοκρατικές εφαρμογές της επιστήμης “που έχουν υποκινηθεί από αναφορές για τυχαία δημιουργία ενός ανθεκτικού στο εμβόλιο, ιού ευλογιάς των ποντικών και τη σύνθεση του ιού της πολιομυελίτιδας”.

Αναφερόταν πως “στον απόηχο των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, ορισμένοι Αμερικανοί σχολιαστές είχαν ενημερώσει πως αναφορές όπως οι παραπάνω πρόσφεραν στους τρομοκράτες τις οδηγίες για τη δημιουργία βιο-όπλων -και για αυτό δεν θα έπρεπε να έχουν δημοσιευθεί. Συνάντηση επιστημόνων και ειδικών σε θέματα ασφαλείας, είχε οδηγήσει στη δημοσίευση έκθεσης για την επιστήμη της dual-use ζωής από τις ΗΠΑ και τη δημιουργία του Εθνικού Επιστημονικού Συμβουλευτικού Συμβουλίου για τη Βιοασφάλεια (National Science Advisory Board for Biosecurity -NSABB), το 2004. Στη Μεγάλη Βρετανία, η Εταιρεία Γενικής Μικροβιολογίας ανέπτυξε πολιτικές για την πρόληψη της κατάχρησης της επιστήμης, ενώ το Υπουργείο Εξωτερικών ηγήθηκε των προσπαθειών ενίσχυσης των Βιολογικών Όπλων”.

Όλοι είχαν στη διάθεση τους τρεις περιπτώσεις κακής χρήσης της επιστήμης που έπρεπε να γνωρίζουν -όπως αναφέρθηκε- όσοι έφτιαχναν πολιτικές. Να σου πω και ποιες ήταν.

Πρώτη περίπτωση κακής χρήσης: η σύνθεση του DNA

“Η πρόοδος στη σύνθεση του DNA επέτρεψε τη φθηνή και γρήγορη σύνθεση ορισμένων ιικών γονιδιωμάτων. Υπάρχει ανησυχία ότι περαιτέρω πρόοδοι και βελτιωμένες μέθοδοι παρασκευής μολυσματικών παραγόντων, μπορούν να οδηγήσουν στην παραγωγή βιοόπλων, εντός των δυνατοτήτων των τρομοκρατικών ομάδων. Οι εταιρείες μπορούν άθελα τους, να βοηθήσουν τους τρομοκράτες με την παροχή τμημάτων DNA που θα μπορούσαν να ενωθούν και να ‘δώσουν’ το πλήρες γονιδίωμα ενός μολυσματικού παράγοντα. Κάτι που έκαναν επιτυχώς δημοσιογράφοι της Guardian το 2006, όταν παρήγγειλαν μικρό τμήμα DNA του γονιδιώματος της ευλογιάς online που παραδόθηκε στα σπίτια τους. Ήθελαν να δείξουν πόσο χαλαροί ήταν οι κανόνες και να οδηγήσουν σε αλλαγές”.

Τον Ιούλιο του 2012 -πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ- οι ερευνητές ενημέρωσαν ότι είχαν δημιουργήσει στο εργαστήριο τους, τον ιό της πολιομυελίτιδας με τη χρήση κώδικα, υλικού και εξοπλισμού που θα μπορούσε να αποκτήσει ο καθένας.

Νωρίτερα και για την ακρίβεια το 2000, ομάδα ερευνητών από το State University of New York ξεκίνησαν μελέτη που διήρκεσε δυο χρόνια και θα έδειχνε αν μπορούν να συνθέσουν ζωντανό ιό, από το μηδέν, χρησιμοποιώντας μόνο ό,τι υπήρχε διαθέσιμο σε πληροφορίες γενετικής, χημικές ουσίες που υπήρχαν διαθέσιμες και DNA που μπορούσαν να παραγγείλουν και να λάβουν με το ταχυδρομείο.

Το project επιδοτήθηκε με 300.000 δολάρια από το Defense Advanced Research Projects Agency, στο πλαίσιο προγράμματος που αφορούσε τις ‘απαντήσεις’ στο βιοπόλεμο.

Η δουλειά είχε αποτέλεσμα. Τον Ιούλιο του 2012 -πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ- οι ερευνητές ενημέρωσαν ότι είχαν δημιουργήσει στο εργαστήριο τους, τον ιό της πολιομυελίτιδας με τη χρήση κώδικα, υλικού και εξοπλισμού που θα μπορούσε να αποκτήσει ο καθένας. Με αυτόν τον τρόπο ενημέρωσαν πως δεν χρειάζονταν έναν ζωντανό ιό για να φτιάξουν επικίνδυνο παθογόνο και να το εξαπολύσουν στον εχθρό. Μπορούσαν να τον κατασκευάσουν.

Όπως αναφέρει το Atlantic ο ιός της πολιομυελίτιδας είναι ίσως ο πιο μελετημένος ιός όλων των εποχών. Την εποχή του πειράματος δείγματα του ιού αποθηκεύονταν σε εργαστήρια σε όλο τον κόσμο. Η συγκεκριμένη ομάδα ωστόσο, ήθελε να μάθει αν και πώς μπορεί να συνθέσει ιούς. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιοι έφτιαξαν από το μηδέν τέτοιου τύπου ιό, με το Υπουργείο Αμύνης των ΗΠΑ να χαρακτηρίζει τη δουλειά αυτή ως τεράστιο τεχνικό επίτευγμα.

Παρεμπιπτόντως, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ο ιός της ευλογιάς εξαλείφθηκε από το 1979. Εξακολουθούν να υπάρχουν μόνο δυο δείγματα του φυσικού ιού. Ένα έχει ο αμερικανικός οργανισμός υγείας (Centers for Disease Control and Prevention-CDC) και ένα το κρατικό ερευνητικό κέντρο ιολογίας και βιοτεχνολογίας, της Ρωσίας.

Για χρόνια υπάρχει σε εξέλιξη μια συζήτηση για το αν πρέπει να καταστραφούν. Επανήλθε στο προσκήνιο το 2018, όταν ερευνητική ομάδα του University of Alberta στον Καναδά, συνέθεσε αλογιά -ιός συγγενής της ευλογιάς που είχε εξαφανιστεί- μέσα σε μόλις έξι μήνες. Το DNA που χρησιμοποίησε, παραγγέλθηκε διαδικτυακά. Το πρωτόκολλο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για τη σύνθεση της ευλογιάς. Μπορείς να διαβάσεις τι χρειάστηκαν, μαζί με τη μεθοδολογία, αφού δημοσιεύτηκαν τα πάντα.

Μπορείς και να δοκιμάσεις να ακολουθήσεις “τις καλύτερες πρακτικές” που δίνουν αποτέλεσμα. Μαζί σου μπορούν να κάνουν τις δοκιμές και όσοι θέλουν να κάνουν τρομοκρατικό χτύπημα. Να σημειωθεί επίσης, πως πριν τη δημοσίευση ενημερώθηκε η Κυβέρνηση του Καναδά για το ευαίσθητο περιεχόμενο της μελέτης. Δεν έκανε κάτι να μείνει κρυφό.

Δεύτερη περίπτωση κακής χρήσης: η νευροεπιστήμη

Χωρίζεται σε υποκατηγορίες και συγκεκριμένα στις εξής:

“Απεικόνιση ψυχολογικών καταστάσεων: οι εξελίξεις στην απεικόνιση του εγκεφάλου έχει δώσει νέα ερευνητικά και διαγνωστικά εργαλεία στους επιστήμονες και τους γιατρούς. Υπάρχουν εικασίες πως η πρόοδος της νευροαπεικόνισης, μπορεί να επιτρέψει τον προσδιορισμό των σκέψεων και των συναισθημάτων ενός ατόμου.

Ο προσδιορισμός της ευρύτερης ψυχολογικής κατάστασης του ανθρώπου μπορεί να γίνει πιο ρεαλιστικός: Υπάρχει ανησυχία ότι οι τεχνολογίες για την απεικόνιση των ψυχολογικών καταστάσεων, μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τρόπους που παραβιάζουν το απόρρητο.

Παράγοντες ανικανότητας: υπάρχουν φάρμακα που έχουν χρησιμοποιηθεί για τη μείωση της συνείδησης και λέγονται “μη θανατηφόροι παράγοντες ανικανότητας”. Μελλοντικά οπλοστάσια ενδεχομένως να περιλαμβάνουν παράγοντες που προκαλούν πανικό, κατάθλιψη, ψύχωση, πόνος ή παραλήρημα. Αν και η χρήση παραγόντων ανικανότητας ‘δικαιολογείται’ για ανθρωπιστικούς λόγους, στον πόλεμο έχουν χρησιμοποιηθεί μη θανατηφόροι παράγοντες για να κάνουν τα συμβατικά όπλα, πιο αποτελεσματικά. Παραδείγματος χάριν, οι ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν δακρυγόνα στο Βιετνάμ, για να εκβιάσουν τα εχθρικά στρατεύματα να βγουν από τις κρυψώνες τους και να αυξήσουν την ευαλωτότητα τους.

Φάρμακα ενίσχυσης της απόδοσης: υπάρχει σημαντικό ενδιαφέρον για φάρμακα που βελτιώνουν την προσοχή, τη μνήμη, την εγρήγορση και άλλες πτυχές της εγκεφαλικής απόδοσης. Η χρήση αυτών των φαρμάκων μπορεί να έχει ευεργετικά κοινωνικά αποτελέσματα (πχ αυξάνουν την παραγωγικότητα), παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ανησυχίες για κακή χρήση. Επί παραδείγματι, μπορούν να χορηγηθούν καταναγκαστικά ή να χρησιμοποιηθούν για να επιδεινωθούν οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες.

Χειρισμός προσωπικότητας: πρόσφατη έρευνα που έγινε σε νευρολογική και ορμονολογική βάση των σύνθετων ψυχολογικών χαρακτηριστικών (πχ επιθετικότητα, υπομονή, εμπιστοσύνη) ενημέρωσε πως είναι αυξημένες οι προοπτικές να γίνει πιθανή η χειραγώγηση τέτοιων χαρακτηριστικών, με τη χρήση φαρμάκων ή άλλων βιοτεχνολογιών. Για παράδειγμα, η ορμόνη ωκυτοκίνη που εμπλέκεται στη γέννα και το θηλασμό, μπορεί να λειτουργήσει και ως μεσολαβητής στην εμπιστοσύνη. Έρευνα έδειξε πως άτομα που εισέπνευσαν ωκυτοκίνη παρουσίασαν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, σε ένα παιχνίδι συνεργασίας, συγκριτικά με όσους δεν είχαν εισπνεύσει την ορμόνη. Η εθελοντική ρήση χειρισμού της προσωπικότητας μπορεί να δικαιολογείται σε κάποιες περιπτώσεις, εν τούτοις οι επιστήμονες και οι ηθικολόγοι εγείρουν ανησυχίες για την καταναγκαστική ή συγκαλυμμένη χρήση”.

Τρίτη περίπτωση κακής χρήσης: ο εμπλουτισμός ουρανίου με λέιζερ

“Πολλές πυρηνικές κεφαλές και ορισμένες γεννήτριες ενέργειας χρησιμοποιούν εμπλουτισμένο ουράνιο. Αυτό το στοιχείο συνήθως απαιτεί μεγάλες εγκαταστάσεις φυγοκέντρησης αερίου ή αέριας διάχυσης. Αρκετά χώρες προσπάθησαν να αναπτύξουν εναλλακτικό λέιζερ, βασισμένες σε διαδικασίες εμπλουτισμού. Η Global Laser Enrichment, θυγατρική της General Electric, επιδιώκει την εμπορευματοποίηση της νέας τεχνικής SILEX που αναπτύχθηκε από Αυστραλούς επιστήμονες“. Ζητούσε την έγκριση των αρχών, για να δημιουργήσει μονάδα αξίας ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων, για την παρασκευή καυσίμων για πυρηνικούς αντιδραστήρες, σε μεγάλες ποσότητες -μέσω της συγκεκριμένης μεθόδου. Την πήρε.

Υπάρχει σκεπτικισμός για τη δυνατότητα του SILEX να γίνει οικονομικά αποδοτικός τρόπος εμπλουτισμού ουρανίου, για την παραγωγή ενέργειας. Κάποιοι ανησυχούν ότι μπορεί να επιτρέψει την παραγωγή μικρών ποσοτήτων υψηλού εμπλουτισμού ουρανίου, για τη χρήση σε πυρηνικά όπλα -έχουν αποκαλυφθεί σχετικά προγράμματα, από το 2002, στο Ιράν και τη Νότια Κορέα.

Στα προβλήματα που υπάρχουν, για τις ρυθμιστικές αρχές, είναι ότι τα περισσότερα εξαρτήματα που χρειάζονται για τη δημιουργία συστήματος εμπλουτισμού ουρανίου με λέιζερ, έχουν επίσης μη πυρηνικές χρήσεις. Επίσης, η περισσότερη έρευνα για το συγκεκριμένο θέμα πραγματοποιείται εντός πανεπιστημίων και ενδεχομένως να μην ακολουθούν όλα τα μέτρα πυρηνικής ασφάλειας“.

Πώς θα μπορούσε λοιπόν, να αντιμετωπιστεί το “δίλημμα διπλής χρήσης”;

Το 2009 η Μεγάλη Βρετανία ομολογούσε πως δεν υπάρχει συντονισμένη προσέγγιση για να σταματήσει ενδεχόμενη επιστημονική κατάχρηση. Υπήρχαν πολλά μεμονωμένα μέτρα που απαγόρευαν συγκεκριμένες ανήθικες εφαρμογές. Αυτό δεν σήμαινε ότι δεν γίνονταν. Μάλιστα έρευνα είχε υποδηλώσει ότι δεν επαρκούσαν τα μέτρα, για να εμποδίσουν την επιστήμη.

“Η πρόκληση που θέτει το δίλημμα διπλής χρήσης είναι ως προς τον καθορισμό των προληπτικών μέτρων που πρέπει να ληφθούν και θα μπορούν να βελτιστοποιούν τα θετικά της επιστήμης. Οι ηθικολόγοι και οι φορείς χρηματοδότησης, έχουν εντοπίσει την ανάγκη για σαφή ανάθεση ευθυνών, προκειμένου να σταματήσει η κακή χρήση και αξιών που θα οδηγούν τις αποφάσεις που θα είναι σχετικές με τα μέτρα που θα λαμβάνονται -και το πότε θα λαμβάνονται”.

Σημειωνόταν ότι “οι προσπάθειες αποτροπής κακής χρήσης, θα μπορούσαν να έχουν στο επίκεντρο την επιστημονική πρακτική και συγκεκριμένα τι ακριβώς αφορά η επιστημονική δουλειά που γίνεται, από ποιον γίνεται και υπό ποιες συνθήκες την διάδοση των επιστημονικών πληροφοριών και τη χρήση τεχνολογιών που αναπτύχθηκαν μέσω της επιστήμης”.

Τι έγινε; Μάντεψε.

Ο ιολόγος που πήρε έναν θανατηφόρο ιό και τον έκανε ακόμα πιο θανατηφόρο

H ανησυχία για το δίλημμα διπλής χρήσης ήταν και παραμένει διάχυτη και κατά καιρούς οδηγοεί σε διεθνείς συνθήκες, που περιορίζουν τις πιο ανησυχητικές εφαρμογές των ερευνών. Μια τέτοια περίπτωση είναι η διεθνής συνθήκη ελέγχου των όπλων (Chemical Weapons Convention -CWC) που απαγορεύει την ανάπτυξη, την παραγωγή, την αποθήκευση και τη χρήση χημικών όπλων και των πρόδρομων ουσιών τους. Υπεγράφη στις 13/1 του 1993 από 130 χώρες και άρχισε να εφαρμόζεται το 1997.

Τονιζόταν πως πολλές επικίνδυνες χημικές ουσίες που μερικές φορές χρησιμοποιούνται στην επιστημονική ή ιατρική έρευνα πρέπει να παρακολουθούνται και να επιθεωρούνται.

Ένα παράδειγμα προδρόμων ουσιών είναι η ρικίνη, που παράγεται φυσικά σε σπόρους καστορέλαιου και ακόμα και μια μικρή ποσότητα της, είναι θανατηφόρα για τον άνθρωπο.

Η τριαιθανολαμίνη, η οποία χρησιμοποιείται για τη θεραπεία των λοιμώξεων του αυτιού και του κεριού του αυτιού -είναι και εκ των συστατικών για την πυκνότητα των κρέμων προσώπου και την εξισορρόπηση του pH των αφρού ξυρίσματος-, αναφέρεται επίσης, στη λίστα της συνθήκης. Βλέπεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή υδραζοϊκού οξέος. Είναι το “αέριο μουστάρδας” που διάβασες πιο πάνω. Το 2016 είχε χρησιμοποιηθεί σε επίθεση του ISIS στη Συρία. Το κατασκεύασαν μόνοι τους.

Πέντε χρόνια νωρίτερα (2011), ο ιολόγος του Erasmus Medical Center, Ron Fouchier κατάφερε να αλλάξει το DNA του ιού H5N1 της γρίπης των πτηνών και να τον καταστήσει μεταδοτικό, από τα πουλιά στους ανθρώπους και μετά μεταξύ των ανθρώπων.

Σημείωση: πριν την Covid-19, ο ιός H5N1 ήταν το χειρότερο χτύπημα που είχε δεχθεί ο πλανήτης, μετά την ισπανική γρίπη του 1918. Πριν αρχίσει τις δοκιμές ο Fouchier υπήρχαν καταγεγραμμένοι μόνο 565 άνθρωποι που είχαν κολλήσει τον ιό -ο οποίος είχε 59% ποσοστό θνησιμότητας. Δηλαδή, ο επιστήμονας πήρε έναν ήδη θανατηφόρο ιό και τον έκανε ακόμα πιο θανατηφόρο. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει εμβόλιο.

H έρευνα του Fouchier χρηματοδοτήθηκε από την Κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπως αναφέρει η Αmy Webb, ιδρύτρια του ινστιτούτου Future Today Institute (βοηθά τους ηγέτες και τους οργανισμούς, να προετοιμαστούν για σύνθετα ζητήματα), στο βιβλίο της με τίτλο “The Genesis Machine”.

“Λόγω των ξεκάθαρων κινδύνων, το National Science Advisory Board for Biosecurity ζήτησε από ακαδημαϊκά περιοδικά (που τσεκάρουν και αποφασίζουν αν θα δημοσιεύσουν ή όχι έρευνες) να συντάξουν τμήματα της εργασίας του Fouchier, ώστε να διασφαλιστεί ότι οι λεπτομέρειες της εργασίας του δεν θα κατέληγαν σε λάθος χέρια”. Μπορείς να κάνεις ένα click στην έρευνα, αν θες, να δεις τι ‘σώζεται’.

Η αλλαγή στο τοπίο των απειλών συναγωνίζεται μόνο την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας

Το 2017 η Κυβέρνηση Τραμπ είχε αποκαλύψει τις νέες κατευθυντήριες γραμμές, για τους τρόπους που θα χρηματοδοτούνταν και να ενθαρρύνονταν οι μελέτες έργων “gain-on-function-”. Δηλαδή, τις έρευνες που τροποποιούν γενετικά έναν οργανισμό, με τρόπο που να ενισχυθούν οι βιολογικές του λειτουργίες. Περιλαμβάνουν με τροποποιήσεις παθογένεσης, μεταδοτικότητα ή εύρος ξενιστών -τους τύπους των οργανισμών που μπορεί να μολύνει ένας μικροοργανισμός.

“Η ανακοίνωση της Κυβέρνησης Τραμπ μετέδωσε σαφές μήνυμα σε άλλα έθνη” λέει η Dr. Webb, “οι Ηνωμένες Πολιτείες δουλεύουν για την ανάπτυξη ιογενών βιοόπλων. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε τώρα, είναι ένας αγώνας βιολογικών εξοπλισμών”.

Πρόχειρα υπάρχουν ερευνητικά έγγραφα ανοιχτού κώδικα, ενώ διατίθεται ακόμα γενετικό υλικό μέσω παραγγελίας που μπορείς να χρησιμοποιήσεις στο σπίτι σου. Όχι μόνο εσύ. Όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη.

Σε έρευνα του 2020, με θέμα τη μελλοντική απειλή της συνθετικής βιολογίας, ομάδα επιστημόνων προειδοποίησαν ότι τα κατασκευασμένα παθογόνα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή “μη φυσικών βιολογικών όπλων”. Στις περισσότερες εξ αυτών των περιπτώσεων, δεν υπάρχουν εμβόλια.

Ο εκ των συγγραφέων της μελέτης, βιοχημικός Ken Wickiser είχε γράψει ότι “καθώς οι τεχνικές μοριακής μηχανικής των συνθετικών βιολόγων γίνονται πιο ισχυρές και ευρέως διαδεδομένες, η πιθανότητα να αντιμετωπίσουμε μία ή περισσότερες από αυτές τις απειλές γίνεται σχεδόν βεβαιότητα. Η αλλαγή στο τοπίο απειλών που δημιουργούνται από αυτές τις τεχνικές, συναγωνίζεται μόνο την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας”.

Όπως γράφει η Dr. Webb “η παραδοσιακή προστασία -οι στρατηγικές ασφαλείας που προστατεύουν τους πληθυσμούς- δεν θα έχουν αποτέλεσμα, απέναντι σε αντίπαλο που έχει προσαρμοστεί στο να χρησιμοποιήσει γονιδιακά προϊόντα ή σχεδιασμένα μόρια, ως βιοόπλα”.

Με απλά λόγια “εάν προσπαθήσετε σκόπιμα, να δημιουργήσετε ένα παθογόνο που α) είναι θανατηφόρο και β) εξαπλώνεται εύκολα, δεν έχουμε τα κατάλληλα μέτρα δημόσιας υγείας για να περιορίσουμε. Δηλαδή, αυτό που δημιουργείτε είναι μεταξύ των πιο επικίνδυνων πραγμάτων που υπάρχουν στον πλανήτη”, όπως είπε στο Vox, το 2018, ο ειδικός βιοασφάλειας, Piers Millett. Aν άλλαξε κάτι έκτοτε; Όχι.