Η ΜΑΡΓΚΟ ΡΟΜΠΙ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΙΕΤΑΙ

Στη Βαβυλώνα του Ντέιμιεν Σαζέλ που μόλις κυκλοφόρησε στις αίθουσες, η Μάργκο Ρόμπι μοιάζει ασταμάτητη και ξέφρενη– σαν την ίδια την ταινία. Παίζει τη Νέλι, μια ούτε-καν-ανερχόμενη στάρλετ στο Χόλιγουντ των ‘20s που θέλει να γίνει η μεγαλύτερη σταρ του κόσμου, επειδή έτσι κι αλλιώς τα όνειρα στο Χόλιγουντ γεννιούνται (και, όπως πικρά υπογραμμίζει η εξαιρετική ταινία, πεθαίνουν).

Παρότι η Ρόμπι δεν ήταν η αρχική ηθοποιός στο ρόλο, μιας και η Έμμα Στόουν άφησε το πρότζεκτ πίσω στον Δεκέμβριο του 2020, ο σκηνοθέτης αναφέρθηκε πρόσφατα σε εκείνο το what if σενάριο που πάντα θα πλανάται πάνω από το φιλμ: Κι αν η Στόουν είχε τελικά παίξει το ρόλο; «Είναι δύσκολο να φανταστώ οποιαδήποτε άλλη στο ρόλο», λέει σήμερα ο Σαζέλ και είναι από τις φορές που μια τέτοια φράση μοιάζει 100% ειλικρινής.

Κι αυτό γιατί η Ρόμπι φέρνει πάντα στις ερμηνείες της μια απίστευτη ορμή που εύκολα θα μπορούσε να μοιάζει με απόγνωση ή υπερβολή στο περφόρμανς άλλης ηθοποιού. Η Νέλι της Βαβυλώνας είναι εντυπωσιακή αλλά είναι και πικραμένη, είναι ένα μανιακό καρτούν αλλά και μια γυναίκα που πίσω από την διαρκή της φόρα κρύβει τον τρόμο μιας ακινησίας που θα την κρατήσει καθηλωμένη στο τωρινό της τίποτα.

Υπάρχει μια τέχνη σε αυτού του είδους της ερμηνείες– το να μπορείς να μοιάζεις με ζωντανό καρτούν την ίδια στιγμή που φέρνεις δραματικό βάρος σε ένα χαρακτήρα δεν είναι η πιο εύκολη ερμηνευτική ποιότητα του κόσμου. Κι η Ρόμπι μοιάζει να το έχει τελειοποιήσει.

Αλλά ακόμα περισσότερο από αυτό, μοιάζει να διαθέτει μια αντίστοιχη μανιακή ορμή και στην ίδια την εντυπωσιακή της πορεία από όταν κατέφθασε στο Χόλιγουντ– όχι των 1920s όπως η Νέλι, αλλά στων 2010s. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, τα πράγματα πιθανότατα δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολύ.

Ξεκίνησε από τη σαπουνόπερα Neighbours όπως εξάλλου απαιτείται βάσει νόμου για κάθε διάσημο άνθρωπο που έχει έρθει ποτέ από την Αυστραλία και ήδη από τις αρχές των ‘10s βρέθηκε στις ΗΠΑ, ως μέλος τότε του πληρώματος της σειράς Pan Am που είχε ξεκινήσει με μεγάλη δυναμική και καλές κριτικές πριν προσγειωθεί απότομα μετά την 1η της μόλις σεζόν. Όμως το breakthrough δεν άργησε.

«Δεν υπάρχει νόημα στο να πηγαίνεις πιο γρήγορα από την μουσική, πηδώντας βήματα», έλεγε το ’19 σε συνέντευξη. «Αυτή η δουλειά μπορεί να σου φέρει μεγάλα βραβεία, μεγάλη ικανοποίηση, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς πως πριν κάνεις το breakthrough, πρέπει να ξεπεράσεις την απόρριψη». Το σκεπτικό του «πάμε βήμα βήμα» δίνει μια πολύ καλή αίσθηση για το πώς εξελίσσεται η καριέρα της την επόμενη δεκαετία: Ναι, φυσικά και υπάρχουν στιγμές που ξεπηδάει μέσα από μια σκηνή ή μια ταινία, αλλά δεν έχεις ποτέ την αίσθηση ενός πυροτεχνήματος. Τα πάντα έχουν μια κάποια συνέχεια.

Αλλά η αρχή έγινε πάντως εκεί, πολύ λίγο αργότερα από το κόψιμο του Pan Am. Η Ρόμπι βρέθηκε σε οντισιόν για το ρόλο της συζύγου του Τζόρνταν Μπέλφορτ στον Λύκο της Γουόλ Στριτ. Εκεί αυτοσχεδίασε το χαστούκι που ρίχνει στον ΝτιΚάπριο και, εντυπωσιάζοντας τον Σκορσέζε, κέρδισε το ρόλο. Η συνέχεια είναι γνωστή, αλλά όχι απλή ή προφανής: Η ταινία κυκλοφορεί, γίνεται το εμπορικότερο φιλμ της καριέρας του Σκορσέζε, μετατρέπεται άμεσα σε σημείο αναφοράς και –σε μια εποχή όπου η φήμη μετριέται με memes και σκρίνσοτ που κυκλοφορούν στα σόσιαλ– το κλασικό πια στιγμιότυπο της Ρόμπι να κρατά τον ΝτιΚάπριο σε απόσταση χρησιμοποιώντας το απλωμένο δεξί της πόδι, γίνεται συνώνυμο του φιλμ.

Σε ένα ρόλο που σε άλλες εποχές θα ήταν περιφερειακός και αρνητικά γραμμένος, η Ρόμπι κερδίζει κατευθείαν το κοινό, την κριτική και τη βιομηχανία. Οι κριτικές της προσέχουν μέσα σε ένα σπουδαίο φιλμ με αμέτρητα πράγματα άξια προσοχής. Το industry της δίνει προτάσεις βροχή. Μια σταρ γεννιέται, ναι, αλλά ξέρουμε πολύ καλά ως όλα αυτά μπορεί πολύ εύκολα να είναι παροδικά.

Η Ρόμπι προχωρά μεν στο να συμμετάσχει σε διάφορα πρότζεκτ χωρίς να χάσει χρόνο (το πολύ χοτ Focus με τον Γουίλ Σμιθ, το Z for Zachariah, η viral συμμετοχή-meme στο Big Short) αλλά το ενδιαφέρον είναι πως εξαργυρώνει την αξία που μόλις απέκτησε ξεκινώντας μια εταιρεία παραγωγής (μαζί με τον μέλλοντα σύζυγό της και δύο φίλους τους). Μια κίνηση που σίγουρα αποφέρει λιγότερη άμεση απόσβεση –σε σχέση ας πούμε με το να έπαιζε σε 2-3 απολύτως πρωτοκλασάτα φιλμ– αλλά την πίστη σε ένα όραμα με βάθος χρόνου. Πως εγώ, δεν είμαι εδώ απλώς για να παίζω, αλλά για να κατευθύνω, για να δώσω χώρο σε πρότζεκτ που με χρειάζονται.

Τα επόμενα χρόνια θα ακολουθήσει ένα σερί από φιλμ χωρίς μεγάλη επιτυχία όπου όμως η ίδια πάντοτε ξεχωρίζει με θετικές αναφορές στον τύπο, και με το όνομά της να συνεχίζει να χτίζεται. Αυτό που συμβαίνει με το Suicide Squad το 2016 έχει μεγάλο ενδιαφέρον: Μια ταινία-σκουπίδι (ας μην κρυβόμαστε) όπου όμως το ταίριασμα της Ρόμπι με τον χαρακτήρα της Harley Quinn είναι τόσο εμπνευσμένο που επιβιώνει δίχως πληγές από την μετέπειτα αρνητική φήμη του φιλμ.

Μιλώντας μας για την ταινία τότε, η Ρόμπι άφησε να εννοηθεί πως το να εκτίθεται σε ένα περιβάλλον όπου δεν νιώθει απόλυτη οικειότητα είναι κάτι που συνήθως προσπαθεί να αποφεύγει. Κι αν και δεν έχει αποκηρύξει τίποτα, είναι σαφές πως μέρος της ισχύς της και του ονόματός της το έχει χρησιμοποιήσει στην πορεία ώστε να στήσει ένα σύστημα που πρωτίστως ικανοποιεί την ίδια. Φαίνεται κι από το πώς επέλεξε να επαναφέρει την ηρωίδα της αυτή για μια δεύτερη απόπειρα.

Το 2020 κυκλοφορεί το Birds of Prey, μια ensemble υπερηρωική περιπέτεια με γυναίκες ηρωίδες να σχηματίζουν την ομάδα του τίτλου, και την Harley πρώτη μούρη. Η Ρόμπι για χρόνια ήθελε να πετύχει κάτι τέτοιο, πλασάροντας στην Warner την ιδέα της. Έχοντας κάνει το Suicide Squad, για το οποίο η ίδια έλαβε εξαιρετικές κριτικές, και έχοντας στο ενδιάμεσο γίνει σταρ πρώτης γραμμής, η Warner συμφώνησε, και το Birds of Prey αναπτύχθηκε μέσω της εταιρείας παραγωγής της ίδιας της Ρόμπι. (Έπαιξε το χαρακτήρα άλλη μία φορά, στο ιδιόμορφο αλλά απολαυστικό The Suicide Squad του Τζέιμς Γκαν, που κράτησε από το σκέτο Suicide Squad ό,τι του έκανε κέφι, ανάμεσα στα οποία φυσικά και τη Harley.)

Την ίδια χρονιά, πάλι μέσω της εταιρείας της, η Ρόμπι είναι παραγωγός σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα φιλμ των τελευταίων χρόνων, το Promising Young Woman της Έμεραλντ Φένελ, που φτάνει να κερδίσει και Όσκαρ. (Πρόσφατα ήταν παραγωγός και στο πολύ καλό Maid του Netflix.) Στο μεταξύ, ανάμεσα σε αυτές τις δύο στιγμές στο χρόνο, η ίδια έχει εκτοξευτεί όχι απλά ως όνομα και ως αναγνωρισιμότητα, αλλά ως σταρ με πρεστίζ. Το ‘17 παίζει στο I, Tonya ενσαρκώνοντας την Τόνια Χάρντινγκ, μια εντελώς ποπ και ορμητική βιογραφική ταινία όπου πιθανώς μόνο η Ρόμπι να μπορούσε να ακολουθήσει αυτή την ενέργεια με την ερμηνεία της– φτάνει υποψήφια για το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Στη συνέχεια θα παίξει δίπλα στη Σίρσα Ρόναν στο Mary Queen of Scots το ‘18 και δίπλα στην Σαρλίζ Θερόν στο Bombshell το ‘19, μαζεύοντας κι άλλες υποψηφιότητες BAFTA και Σφαιρών, αλλά και τη δεύτερή της υποψηφιότητα για ερμηνευτικό Όσκαρ. Οι ταινίες δεν είναι αληθινά καλές αλλά όπως συνέβαινε και σε προηγούμενες περιπτώσεις, η Ρόμπι κερδίζει διαρκώς την παράσταση, δείχνοντας πως μπορείτε να ανταπεξέλθει ως ηθοποιός σε πρωταγωνιστικό αλλά και σε περιφερειακό ρόλο, σε φιλμ (κάθε) εποχής. Ίσως το πιο απρόσμενο συμπέρασμα αυτών των ετών να ήταν η διαπίστωση πως μια ηθοποιός με το μοντέρνο λουκ και το vibe της Μάργκο Ρόμπι, μπορεί να ταιριάξει σε τόσες διαφορετικές εποχές, σκηνικά και ενέργειες.

Οπωσδήποτε εδώ το highlight είναι φυσικά η συνεργασία με έναν άλλο θρυλικό auteur, δίπλα και πάλι στον ΝτιΚάπριο. Το φοβερό Once Upon a Time in Hollywood ξαναγράφει την κινηματογραφική ιστορία κατά Ταραντίνο, με την Ρόμπι να ενσαρκώνει την χαμένη αθωότητα του Χόλιγουντ ως Σάρον Τέιτ. Είναι η ψυχή του φιλμ με έναν τρόπο διαφορετικό από ό,τι είχε δείξει ως τότε ικανή να ερμηνεύσει.

Έκτοτε το αστέρι της μοιάζει κάπως αδύνατον να πέσει. Το ‘22 ήταν μια περίεργη χρονιά, υπό την έννοια πως ήταν πολύ καλή σε δύο καλές, παρεξηγημένες ταινίες που ζητούσαν από την ίδια ακραία διαφορετικά πράγματα και παρέδωσε και στις δύο περιπτώσεις στην εντέλεια. Οι πιθανότητες οσκαρικής διάκρισης για το Amsterdam έσβησαν πολύ νωρίς όταν η ταινία κατακρεουργήθηκε από την κριτική, και μάλλον σβήνουν και για το Babylon καθώς το φιλμ του Σαζέλ είχε δυστυχώς καταστροφική επίδοση στο box office διχάζοντας τους θεατές.

Εκτός όμως από το γεγονός πως τα φιλμ και η δουλειά της σε αυτά θα είναι εκεί στο μέλλον για συζήτηση και πιθανή επανεκτίμηση, επιβεβαιώνουν ακόμα κι αυτά με τον τρόπο τους το πού βρίσκεται η Ρόμπι αυτή τη στιγμή. Μια σταρ πρώτης γραμμής, που φέρνει άμεσο οσκαρικό hype στις δουλειές της, δουλεύοντας με μια πλειάδα τεράστιων ονομάτων (μπροστά και πίσω από την κάμερα) δίπλα της, σε σημαντικές πρεστίζ παραγωγές τη στιγμή που αυτού του είδους το ακριβό, πρεστίζ σινεμά μοιάζει να εξαφανίζεται.

Δίπλα σε αυτές τις επιλογές, οι καθαρά μπλοκμπάστερ κινήσεις της μοιάζουν κι αυτές ολόσωστές: Το ‘23 η Ρόμπι πρωταγωνιστεί στην πιθανώς πιο πολυαναμενόμενη ταινία που θα έρθει από το Χόλιγουντ, ένα σίγουρο μπλοκμπάστερ με δημιουργική υπογραφή-εγγύηση πίσω του, και με τη Ρόμπι ως βιτρίνα: Το Barbie της Γκρέτα Γκέργουιγκ που σίγουρα θα μας απασχολήσει πάρα πολύ. Κι όλα αυτά τη στιγμή που η Ρόμπι συνεχίζει να επιλέγει τα πρότζεκτ που της ταιριάζουν– είτε ως ερμηνευτική δύναμη μπροστά στην κάμερα, είτε ως παραγωγός πίσω από αυτήν.

Είναι αυτό που λέγαμε στην αρχή. Η ορμή της μοιάζει, πάντοτε, ασύγκριτη. Η Μάρκο Ρόμπι δεν σταματιέται.