Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΟΥΡΙΚΗ
Ο σπουδαίος κινηματογραφικός ηθοποιός, βραβευμένος για την πρωταγωνιστική του ερμηνεία στο Digger, μιλά στο Magazine και εξηγεί ότι το ζήτημα είναι οι ταινίες να έχουν ταυτότητα. Όπως ακριβώς το ντεμπούτο του Τζώρτζη Γρηγοράκη που θριάμβευσε στα Βραβεία Ιρις 2021.
Βραβείο Διεθνούς Σωματείου Αιθουσών Τέχνης στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Βραβείο Ερμηνείας για τον Βαγγέλη Μουρίκη στο Φεστιβάλ του Σεράγεβο. Αργυρός Αλέξανδρος και Βραβείο Κοινού, μεταξύ άλλων, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μετά από όλες αυτές τις διακρίσεις, φάνταζε ασφαλής η πρόβλεψη ότι το Digger του Τζώρτζη Γρηγοράκη (“Με το κινηματογραφικό του ντεμπούτο διεκδικεί τον ίδιο ρεαλιστικό και ιδεαλιστικό χώρο με τον Ζακ Οντιάρ”, έγραψε ο σινεκριτικός της Guardian, χαρακτηρίζοντας “καθηλωτικό” αυτό το πολυσυζητημένο “ελληνικό γουέστερν”, όπως έχει ήδη γραφτεί πολλάκις) θα θριάμβευε στα βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Όπερ και εγένετο. Από τις δεκατέσσερις κατηγορίες των “ελληνικών Όσκαρ” στις οποίες ήταν υποψήφιο, κέρδισε στις δέκα: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Σεναρίου, Φωτογραφίας, Ειδικών και Οπτικών Εφέ, Ήχου, Σκηνογραφίας, Μακιγιάζ/Κομμώσεων και Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον Βαγγέλη Μουρίκη.
Αναφέρω τελευταία την πολλοστή διάκριση του σπουδαίου ηθοποιού ακριβώς γιατί και ο ίδιος, όπως θα διαπιστώσετε από τη συνέντευξη που ακολουθεί, δεν τη θεωρεί πιο σημαντική από τις υπόλοιπες του “Digger”. Όχι, δεν είναι μπλαζέ, υπεράνω ή επιδεικτικά μετριόφρων. Όλο αυτό έχει να κάνει με το ότι επιμένει να πορεύεται σε αυτή τη ζωή ως ηθοποιός ταγμένος στον κινηματογράφο και θεωρώντας εαυτόν κάθε φορά ευτυχή -σε κάθε μεγάλου ή μικρού μήκους ταινία που συμμετέχει, είτε πρωταγωνιστεί είτε κάνει ένα σύντομο πέρασμα, είτε είναι καταξιωμένου σκηνοθέτη είτε πρωτοεμφανιζόμενου- ως ένα από τα κομμάτια ενός συνόλου.“Δεν βγαίνεις μόνος σου και σου δίνουν ένα βραβείο. Θες να το πεις τύχη; Θες να το πεις σύμπτωση; Θες να το πεις επιλογή; Όπως θες πες το. Το θέμα είναι οι ταινίες να αφήνουν ένα στίγμα, να έχουν κάτι μέσα τους. Αν είσαι κομμάτι αυτού του κάτι κι εσύ, σε παίρνει η μπάλα”, λέει.
Είναι κάπως σαν παιχνίδι η δημιουργία μιας ταινίας, στο οποίο ο καθένας μπαίνει με τους δικούς του όρους. Αρκεί, όπως τονίζει, οι όροι του καθενός να μην ενοχλούν τους άλλους και να επιτυγχάνεται η συνύπαρξη.
Το θέμα δηλαδή είναι να ξέρεις να παίζεις. Αυτό είναι το θέμα.
Θυμάσαι πόσες φορές μέχρι σήμερα έχεις υπάρξει υποψήφιος για βραβείο ερμηνείας και πόσα έχεις κερδίσει;
Τι να σου πω, ρε Θεοδόση. Δεν θυμάμαι. Είναι διάφορα, από ‘δω, από ‘κει. Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι το ζήτημα πόσες φορές είμαι υποψήφιος ή πόσα βραβεία έχω κερδίσει. Το ζήτημα είναι ότι οι ταινίες στις οποίες είμαι κι εγώ ένας από τους συντελεστές, φτάνουν σε ένα σημείο να εντυπωσιάσουν κάποιους. Είναι δηλαδή συνολικό το πράγμα. Δεν βγαίνεις μόνος σου να κάνεις μια… σκιά και σου δίνουν ένα βραβείο ή μία υποψηφιότητα, η οποία είναι ούτως ή άλλως μια διάκριση. Θες να το πεις τύχη; Θες να το πεις σύμπτωση; Θες να το πεις επιλογή; Όπως θες πες το. Το θέμα είναι οι ταινίες να αφήνουν ένα στίγμα, να έχουν κάτι μέσα τους. Αν είσαι κομμάτι αυτού του κάτι κι εσύ, σε παίρνει η μπάλα.
Δηλαδή δεν έχεις ένα γεμάτο με τρόπαια ράφι στον τοίχο.
Όχι, φίλε. Δεν έχω κανένα ράφι και κανέναν τοίχο.
Παρ’ όλα αυτά αναγνωρίζεις τη σημασία που έχουν όλες αυτές οι διακρίσεις.
Ναι, ρε φίλε, δεν είμαι μπλαζέ με αυτά τα πράγματα. Όλο το πράγμα όμως έχει να κάνει με τις ταινίες που παίρνω μέρος. Μερικές φορές ανάμεσα στις διακρίσεις της ταινίας τυχαίνει να είμαι εγώ, είτε στον Α’ είτε στον Β’ ρόλο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η ταινία φέρνει κάτι, έχει δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα, κομμάτι της οποίας είσαι κι εσύ. Δεν είσαι μόνος.
Το “Digger” τι ατμόσφαιρα δημιουργεί; Ποιο είναι το στίγμα του; Τι σημαίνει “ελληνικό γουέστερν”, όπως γράφουν οι κριτικοί;
Το γουέστερν τι χαρακτηριστικά έχει; Ενός ήρωα που είναι μόνος του, παίρνει τα δίκια του, έχει εξάσφαιρα, κάνει, ράνει, κλπ. Μπορεί επειδή υπάρχει η αντιπαράθεση δύο ανθρώπων να το χαρακτηρίζουν γουέστερν. Είναι ένας από τη μία μεριά, ένας από την άλλη. Είναι έτοιμοι και οι δύο να πυροβοληθούν; Είναι ένα ερώτημα αυτό. Ή μήπως είναι έτοιμοι να το τουμπάρουν όλο αυτό, να τρέξει ο ένας προς τον άλλον και να πουν: “για να σε δω καλύτερα ρε φίλε, ποιος είσαι εσύ που πάω να σε πυροβολήσω”. Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου. Μόνο που εδώ αυτός ο διάλογος, αυτό το “απέναντι” έχει να κάνει με ένα γιο κι έναν πατέρα.
Το “Digger” δηλαδή πατάει σε αυτή τη σχέση για…
…για να ξεκινήσει. Ή μάλλον στην αρχή είναι μία μη-σχέση, γιατί δεν είναι μαζί αυτοί οι δύο άνθρωποι. Ο ένας είναι εδώ και ο άλλος έρχεται από κάπου. Το ζήτημα είναι τι καινούργιο υπάρχει σε αυτή τη σχέση. Έχουμε δηλαδή έναν πατέρα και ένα γιο που λέει ο καθένας το δικό του, ταυτόχρονα όμως λένε και κάτι που αφορά άλλους, σε σχέση με το περιβάλλον. Υπάρχει και το προσωπικό και το κοινωνικό κομμάτι. Συνήθως λέμε: ο πατέρας λείπει σε δουλειές. Στην περίπτωση του “Digger” ο γιος είναι αυτός που λείπει σε δουλειές. Αυτός που επιστρέφει δεν είναι ο πατέρας, αλλά ο γιος. Αυτό έχει τη δική του σημασία. Εξαρχής έχεις ένα ανάποδο παιχνίδι στην προσδοκία, στην αναμονή, στο ποιος περιμένει ποιον. Το αστείο είναι ότι κανείς δεν περιμένει κανένα.
Και ενώ συνήθως στις ταινίες είναι ο νεαρός που συγκρούεται με την κοινωνία, στην περίπτωση του “Digger” είναι ο πατέρας.
Για μένα η αξία της ταινίας είναι και στο γεγονός ότι όλο αυτό το σκέφτηκε ο Τζώρτζης Γρηγοράκης, ένας νέος άνθρωπος που έχει έντονους και σύγχρονους προβληματισμούς. Τον απασχολεί το περιβάλλον, τον απασχολεί το τι φέρνει ο καθένας σε μία κοινωνική σχέση σήμερα. Οπότε η σχέση πατέρα-γιου σε αυτή την ταινία γρήγορα γίνεται κομματάκια και βγαίνουν άλλα θέματα στην επιφάνεια. Επιμένω όμως ότι είναι πολύ βασικό ότι αυτός που επιστρέφει από κάπου είναι ο γιος. Και ενώ συνήθως στις ταινίες είναι ο νεαρός που συγκρούεται με την κοινωνία, στην περίπτωση του “Digger” είναι ο πατέρας. Η ταινία μοιάζει με μια φύση που είναι έτοιμη ή να σηκωθεί ή να γκρεμιστεί. Έτσι έχει στήσει την ταινία του ο Τζώρτζης και του λέω χίλιες φορές μπράβο που έφτιαξε τον κόσμο του Digger.
Έχει ηθικό δίδαγμα το “Digger”;
Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει ηθικό δίδαγμα. Ίσως να είναι ότι κάποια στιγμή οι ήρωες αρχίζουν να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο. Το ηθικό δίδαγμα όμως έχει πάντοτε να κάνει με τον παραλήπτη. Τι θα προβάλλει μέσα του, δηλαδή, αυτό που λέω εγώ ή εσύ ή μια ταινία σαν το “Digger”. Μπορεί κάποιος να πει: “Εγώ από αυτή την ταινία κατάλαβα ότι πρέπει να αγαπάμε το τάδε ή να μισούμε το δείνα”. Μια χαρά, εντάξει, αυτό έβγαλες εσύ από την ταινία, αυτό είναι. Η ταινία έρχεται να πει ιστορίες, να πάρει τα μπαγκάζια της και να ταξιδέψει.
Πώς σε προσέγγισε ο Τζώρτζης Γρηγοράκης; Τι σου είπε για το ρόλο;
Η σχέση μας κρατάει από παλιά, από την πρώτη του μικρού μήκους ταινία που λεγόταν “Φαύλος Κύκλος”. Από τότε θυμάμαι ότι ήταν ένα παιδί άξιο λόγου, ένας άνθρωπος με ενδιαφέρον για πολλά πράγματα και πέρα από την ηλικία του. Όταν τον γνώρισα ήταν 22-23, ήταν όμως ήδη “φορτωμένος” με διάφορα. Μιλάω όμως για ωραίο φόρτωμα. Είναι ένα παιδί που σπούδασε έξω, ταξιδεύει πολύ, παίρνει τη μηχανή του και ανεβαίνει σε βουνά, κάνει διάφορα. Στον “Φαύλο Κύκλο” είδα πρώτη φορά το σκεπτικό του. Έπαιξα ένα μικρό ρολάκι, έναν καουμπόη με καπέλο σε ένα περίπτερο. Γουέστερν σε περίπτερο! Είναι κι ο Τζώρτζης λίγο σαν ήρωας γουέστερν, ψηλός, λιγνός και φεύγει στο ηλιοβασίλεμα, όχι πάνω στη Ντόλι, αλλά στη μηχανή του. Τον εκτιμώ πάρα πολύ. Μου έχει δείξει και μένα δρόμους αυτό το παιδί.
Μετά τον “Φαύλο Κύκλο” κάναμε μια θρυλική μικρού μήκους ταινία που λέγεται “Κι εγώ για μένα”, η οποία ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και έσκισε σε Ιαπωνία, Αμερική, Ελλάδα, παντού. Με αυτή ο Τζώρτζης πήγε στο National Film School. Μαζί κάναμε και την πτυχιακή του που λέγεται “Revolving”. Πήρε το πτυχίο του, γύρισε στην Ελλάδα και φαινόταν ότι τον ενδιέφερε όλο αυτό που γίνεται στα βουνά με τις εξορύξεις, την οικοπεδοποίηση κλπ. Δεν γίνεται να είσαι νέος στον 21ο αιώνα και να μη σε απασχολεί το περιβάλλον. Κατάφερε λοιπόν με το Digger όλο αυτό το ζήτημα να το δώσει στον κόσμο χρησιμοποιώντας τη βάση μιας σχέσης αναγνωρίσιμης, ενός πατέρα με ένα γιο που λείπει. Ειδικά μετά το 2010 είναι κάτι που συμβαίνει πολύ στην Ελλάδα, δηλαδή παιδιά να φεύγουν στο εξωτερικό για δουλειά ή σπουδές.
Ρόλοι είναι, δύο πόδια, δύο χέρια, ένα κεφάλι έχουν. Από εκεί ξεκινάμε όλοι.
Κατά κανόνα τι ψάχνεις σε ένα ρόλο; Ποιο είναι το κριτήριο για να αποφασίσεις σε ποιες από τις ουκ ολίγες προτάσεις που σου γίνονται θα πεις το ναι;
Ψάχνω να δω αν αυτό που μου προτείνουν θα με πάει και μένα παρακάτω, ρε Θεοδόση, τι άλλο; Κάθε ταινία που κάνεις είναι ένας ολόκληρος κόσμος που θες να προβάλλεις απέναντι σε κάποιον. Το θέμα δηλαδή είναι σε τι κόσμο γίνεσαι μέλος.
Άρα θέλεις αυτός ο κόσμος να πραγματεύεται ορισμένα ζητήματα που σε απασχολούν την εκάστοτε περίοδο;
Ή τουλάχιστον να μου ξυπνήσει κάτι. Υπάρχουν προτάσεις ανθρώπων με τους οποίους έχεις ήδη δουλέψει, οπότε πάνω-κάτω ξέρεις τον κόσμο τους. Αλλά και νέων ανθρώπων, όπως είναι ο Τζώρτζης, οι οποίοι σου φέρνουν τον κόσμο τους και πρέπει να δεις αν σου λέει κάτι. Κακά τα ψέματα, αν ήμουν στο Χόλιγουντ και μου έδιναν 4 εκατομμύρια για μια ταινία, μπορεί να μην έκανα και τόσες πολλές ερωτήσεις. Θα μου πεις είναι οικονομικό το θέμα; Όχι. Αλλά εδώ εκ των πραγμάτων οι περισσότεροι κοιτάζουν πού τους ιντριγκάρει αυτό στο οποίο πρόκειται να εμπλακούν.
Ακριβώς γιατί δεν είναι πολλά τα λεφτά.
Ακριβώς. Είναι η συνθήκη τέτοια. Είμαστε στην Ελλάδα. Επιλέγεις λοιπόν κάτι γιατί θες να είσαι μέρος μιας ιστορίας, ενός γεγονότος. Θες να πας σε ένα συγκεκριμένο πάρτι, όχι σε όσα σε καλούν. Για τους δικούς σου λόγους.
Όταν δουλεύεις είναι ένα στοίχημα για σένα η αποφυγή των ευκολιών που εκ των πραγμάτων αποκτώνται από την ολοένα και περισσότερη εμπειρία που συσσωρεύεται μέσα σου; Να μην πέφτεις, δηλαδή, στην παγίδα της βολής;
Ρόλοι είναι, δύο πόδια, δύο χέρια, ένα κεφάλι έχουν. Από εκεί ξεκινάμε όλοι. Στον κάθε ρόλο με ενδιαφέρει αν μπορώ να μάθω κάτι καινούργιο. Τι σημαίνει ευκολίες; Σημαίνει ότι ακουμπάω στον εαυτό μου για να σου πω μια ιστορία με γκριμάτσες και χειρονομίες που είναι γνωστές σε μένα. Υπάρχει δηλαδή πάντα ο κίνδυνος που λες. Όμως επειδή εγώ πιστεύω στην ταινία συνολικά και όχι στο ρόλο, λέω ότι αν το όλο πράγμα είναι ικανό να σε τραβήξει μέσα του, η ίδια η ιστορία θα σου δώσει και τη ματιά της. Όταν σου δώσει τη ματιά της, δηλαδή από ποια πλευρά θα την πεις, θα σπάσεις σιγά σιγά και τις δικές σου ευκολίες. Μετά θα ξεκινήσετε την πορεία της ταινίας όλοι οι συντελεστές μαζί, από τους συμπαίχτες μέχρι τον ενδυματολόγο. Σε αυτή την πορεία δεν πρέπει να σε αφήσουν και οι άλλοι να πέσεις στις ευκολίες σου.
Εφόσον, όπως λες, σε κάθε ταινία ψάχνεις κάτι που είτε σε ιντριγκάρει εκείνη τη στιγμή είτε σου μαθαίνει κάτι καινούργιο, αν κάποιος δει με τη σειρά όλες σου τις δουλειές, θα έχει στα χέρια του ένα ακριβές, ως προς την πραγματικότητα, γράφημα ωρίμανσης του Βαγγέλη Μουρίκη σε βάθος χρόνου;
Ίσως. Αλλά πιστεύω ότι αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους και τις πράξεις τους. Τι νομίζεις; Οι ταινίες πράξεις ανθρώπων είναι, απλά κουβαλάνε ένα μύθο. Δε σημαίνει ότι έχεις βγάλει όσα έχεις μέσα σου στους ρόλους. Από την άλλη, δεν είναι δυνατόν να λες ότι σου αρέσει ένας ήρωας και να μη βλέπεις σε αυτόν κάτι από σένα. Όταν λοιπόν ο ήρωας σου κλέβει λίγο ή πολύ τη ματιά σου, έχεις πια γίνει μέρος του κι εκείνος μέρος σου. Δεν λειτουργεί όμως ντε και καλά προσθετικά το όλο πράγμα. Δεν είναι δηλαδή ότι αν βάλεις όλους τους ρόλους στη σειρά, θα καταλάβεις απόλυτα ποιος είναι ο άνθρωπος που τους υποδύθηκε. Θα πάρεις μια εικόνα για το τι τον ενδιαφέρει περισσότερο. Από τις επιλογές κάποιου καταλαβαίνεις τι τον ενδιαφέρει.
Αυτό από μόνο του λέει πολλά, όποια δουλειά και να κάνεις. Είμαστε οι επιλογές μας.
Ε, δεν είμαστε; Από ένα σημείο και μετά ο χαρακτήρας σου είναι οι επιλογές σου.
Πότε καταλαβαίνεις ότι έχεις “πιάσει” ένα ρόλο και κάνεις καλή δουλειά;
Έχω την εντύπωση, Θεοδόση, ότι αυτό το νιώθεις μετά από κάθε λήψη. Είναι δύσκολο κόλπο, απαιτητικό, αλλά για να είσαι ειλικρινής, δεν γίνεται διαφορετικά. Τα γυρίσματα άλλωστε δεν γίνονται στη σειρά, δεν ξεκινάς από το Α για να φτάσεις στο Ω. Μπορεί την πρώτη μέρα να γυρίσεις την προτελευταία σκηνή, τη δεύτερη μέρα να γυρίσεις την τέταρτη, και πάει λέγοντας. Τι έχεις όμως στο κεφάλι σου; Το ρακόρ του ήρωα. Άρα την ιστορία και τον ήρωα μέσα σε αυτή. Σε κάθε λήψη καταλαβαίνεις αν αυτό που έχεις κάνει, ανταποκρίνεται στην ιστορία. Είναι φοβερή, απαιτητική διαδικασία. Αυτά που λένε ότι “έχω μπει στον ήρωα” είναι τρίχες κατσαρές. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι για 30-40 μέρες κρατάς ένα σκεπτικό. Τελικά όμως αν μετά από κάθε πλάνο δεν έχω πεταλούδες στην κοιλιά μου, αν δεν το γουστάρω, ας φύγω να πάω σπίτι μου καλύτερα.
Δεν πηγαίνεις δηλαδή απλά στη δουλειά, χτυπάς την κάρτα σου και κάποια στιγμή επιστρέφεις στο σπίτι σου.
Νομίζω ότι καμία δουλειά δεν είναι απλά “πάω, χτυπάω την κάρτα μου και κάποια στιγμή φεύγω”. Ή, αν προτιμάς, ακόμη κι αυτές οι δουλειές έχουν τον πόνο τους. Απαιτήσεις και κόπος υπάρχουν σε ό,τι κάνεις, σε κάποια πράγματα πολύ περισσότερο από αυτό που κάνω εγώ, που μέσω της δουλειάς μου εκφράζομαι κιόλας. Άρα είμαι ευτυχής. Όπως ικανοποιείται ένα παιδί όταν πετυχαίνει το παιχνίδι του. Ή όπως ικανοποιείται ένας αεροναυπηγός που το γαμημένο το αεροπλάνο πετάει και δεν πέφτει.
Μπορείς να συνεργαστείς εξίσου εύκολα με ανθρώπους που δεν έχουν την ίδια θεώρηση με σένα για τη δουλειά;
Καταρχάς εγώ δεν λέω ποτέ τίποτα σε κανένα για όλο αυτό. Εγώ πάω και κάνω αυτό που κάνω. Το γύρισμα είναι πράξη. Η κουβέντα που κάνουμε τώρα πρέπει να έχει τελειώσει πριν μπεις στο σετ. Αν κάνεις το λάθος και την ανοίξεις εκεί, πάρε τα πράγματα σου και φύγε. Αν αρχίσει ο καθένας από τους συντελεστές μιας ταινίας να λέει τέτοια πράγματα, ζήτω που καήκαμε. Στο γύρισμα υπάρχει το σενάριο πάνω απ’ όλα. Ο καθένας μπαίνει με τους δικούς του όρους μέσα σε αυτό. Αρκεί οι όροι του καθενός να μην ενοχλούν τον δίπλα και να επιτρέπουν σε όλους να συνυπάρχουν. Και μέσα στη συνύπαρξη μπαίνει ακόμη και η κόντρα, δεν μιλάω μόνο για καλημέρες και τέτοια.
Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης δήλωσε το εξής: “Δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις γιατί κάποιος επιλέγει τον Μουρίκη. Το εκτόπισμά του ως ηθοποιού είναι μοναδικό. Η ιστορία γράφτηκε για τον Βαγγέλη κι αν δεν την έκανε αυτός, δεν θα υπήρχε ταινία”. Επίσης ο Φωκίων Μπόγρης μου μιλούσε με αποθεωτικά σχόλια για σένα και το ρόλο σου στο Πρόστιμο.
Ξέρεις γιατί είναι τιμή τέτοια σχόλια, Θεοδόση; Γιατί αυτά είναι νέα παιδιά. Το λέω και ανατριχιάζω. Έχουν μεγάλη δυναμική και οι δυο τους. Κάνουν διαφορετικό σινεμά, αλλά και των δύο είναι συγκρουσιακό. Και πολλά ακόμη παιδιά εκεί έξω που κάνουν τώρα σινεμά έχοντας μεγαλώσει μέσα στην κρίση. Ούτως ή άλλως ό,τι έχουμε “φάει” στην Ελλάδα μετά το 2004 κουβαλάει προβλήματα. Όλα αυτά τα παιδιά τότε πήγαιναν στο Γυμνάσιο. Οπότε είναι τιμή να σε θέλουν στον κόσμο τους τώρα που έχουν μπει στη ράγα του κινηματογράφου. Είμαι σίγουρος ότι θα κάνουν πολύ ζόρικα πράγματα. Χαίρομαι προκαταβολικά για τον κινηματογράφο που έρχεται.
Είσαι λοιπόν αισιόδοξος για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου.
Βεβαίως. Πάντοτε ήμουν. Από το ’90 που έκανα τον “Κήπο του Θεού” έλεγα ότι υπάρχουν οι σωστοί άνθρωποι εκεί έξω. Και σιγά σιγά αποδείχτηκε. Τι έχει να φοβηθεί το Digger; Τίποτα. Όλοι οι συντελεστές, πίσω και μπροστά από τις κάμερες, σκίζουν. Εννοείται ότι είμαι αισιόδοξος. Κάτσε καλά!
Όταν σε προσεγγίζουν νέα παιδιά, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, οτιδήποτε, είτε για να συνεργαστείτε είτε στο πλαίσιο μιας γενικότερης δημιουργικής αναζήτησης, ως παλιότερος ποιο είναι το πρώτο “Do” και “Don’t” που τους λες για αυτή τη δουλειά;
Δεν έχω τέτοια εγώ, ρε φίλε. Κάνε αυτό που θες να κάνεις. Το ζήτημα είναι να έχει ταυτότητα. Μόνο έτσι θα σε πάει παρακάτω το τρένο. Η αντιγραφή δεν θα σε πάει παρακάτω. Δηλαδή ακόμη και στον ποινικό κώδικα η ταυτότητα μπορεί να ξεχωρίσει αυτόν που θα φάει ισόβια από τον άλλο που θα φάει δυο χρόνια. Είναι το στίγμα που αφήνεις. Όπως κάνει το Digger. Ταυτότητα, φίλε.
