ΙΣΡΑΗΛ- ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ: ΠΟΙΟΣ ΑΝΑΧΑΙΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΟΦΟΡΑ ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΡΑΤΩΝ;

Δεν χρειαζόταν να το πούν οι Financial Times ούτε κανείς άλλος. Το λέει εμφατικά η αιματηρή και πικρή πραγματικότητα: Δεν θα υπάρξει ειρήνη στην περιοχή όσο οι Παλαιστίνιοι παραμερίζονται και ζούν υπο κατοχή.

Αυτή είναι η αφετηρία-και το κλειδί συνάμα- για να προσεγγιστεί ψύχραιμα το φλέγον αυτό θέμα, χωρίς επ΄ουδενί να αγνοηθεί ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα: το αναφαίρετο δικαίωμα του Ισραήλ να μην απειλείται και, φυσικά, να υπάρχει. Δικαίωμα που ωμά και προκλητικά έχει αμφισβητηθεί επι σειρά ετών.

Προτού δούμε ποιός ήρξατο χειρών αδίκων, προκαλώντας την σημερινή ανάφλεξη, ας ρίξουμε μια ματιά στα δεινά των Παλαιστινίων.

Πρόκειται για μια μαύρη κηλίδα σ΄αυτή την ιστορική γωνιά της υφηλίου, που εμποδίζει τον διακαή πόθο της ειρηνοφόρας λογικής και την μόνη, επωφελή για όλους, λύση: την δημιουργία δύο κρατών.

Για την δημιουργία της κηλίδας αυτής ευθύνεται αποκλειστικά το Ισραήλ. Μιλούν τα στοιχεία:

1) Στην Λωρίδα της Γάζας(41 χιλιόμετρα μήκος και 10 πλάτος) ζουν 2 εκατομμύρια άνθρωποι! Συνθήκες ζόφου, καθεστώς εξαρτήσεως (τροφοδοσία, νερό κτλ) και απροκάλυπτης στρατιωτικής βίας, οσάκις τις πέτρες και τις σφενδόνες της παλαιστινιακής οργής, αντικαθιστούν οι ρουκέτες εναντίον του Ισραήλ.

Νόμιμη αυτοάμυνα, ναι. Αλλά αν δεν δείς τι προκαλεί σε μόνιμη βάση τις αντιδράσεις των Παλαιστινίων, τότε προσβάλλεται βάναυσα το περιεχόμενο της έννοιας άμυνα.

2) Ωμές διακρίσεις εις βάρος των Αράβων, ισραηλινών υπηκόων, που ζούν εντός του Ισραήλ. Το λέει ευθέως ο εύψυχος Ισραηλινός συγγραφέας, Νταβίντ Γκροσμάν (από πρόσφατη συνέντευξη στην ιταλική“Repubblica”/αναδημοσίευση από τον Μιχάλη Μητσό, στα “Νέα”-14.5.2021):

“Όταν μιλάμε για ισραηλινούς Αραβες, εννοούμε το 1/5 του πληθυσμού της χώρας. Ανθρώπους που στα χαρτιά έχουν πλήρη δικαιώματα, αλλά στην πράξη είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τον νόμο που ορίζει το Ισραήλ ως εθνικό κράτος των Εβραίων”.

3)Το Ισραήλ επέλεξε εξ αρχής να αντιμετωπίσει το Παλαιστινιακό με σιδηρά πυγμή που υπερβαίνει το όριο της θεμιτής και αυτονόητης αυτοπροστασίας: περιορισμοί σε βαθμό στραγγαλισμού εις βάρος των Παλαιστινίων και φρικώδης στρατιωτική βία.

Η εμμονή αυτή δεν είχε τα αναμενόμενα. Ποτέ δεν επικράτησε κατά κράτος το Ισραήλ, παρ΄ό,τι συντριπτική η στρατιωτική υπεροχή του. Αντιθέτως, η επιλογή αυτή ενίσχυσε την θέση της Χαμάς και διατήρησε άσβεστη την φλόγα των Παλαιστινίων για διαρκή αντίσταση και αγώνα μέχρις εσχάτων.

Κι όχι μόνο αυτό. Η εμμονή έγινε μπούμερανγκ, προκαλώντας δεινά και στην ισραηλινή κοινωνία, η οποία ζεί διαρκώς εν εγρηγόρσει, με άγχος μόνιμο και επίσης με ανθρώπινες απώλειες.

Ενας ρεαλιστής πρωθυπουργός του Ισραήλ, ο Γιτζχάκ Ράμπιν, είχε δηλώσει το εξής: “Δεν συμπαθώ τους Παλαιστίνιους, αλλά πρέπει να ζήσουμε ειρηνικά μαζί τους”.

Δυστυχώς, ο τολμητίας αυτός ηγέτης, βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης(μαζί με τον Γιάσερ Αραφάτ και τον Σιμόν Πέρες) δολοφονήθηκε το 1995 από έναν ακροδεξιό, θρησκόληπτο φοιτητή της Νομικής, τον Γιγκάλ Αμίρ, που θεωρούσε προδοσία τις διαπραγματεύσεις για ειρήνευση.

Ποιός ήρξατο χειρών αδίκων;

Ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις της Χαμάς να συντηρήσει την όξυνση με το Ισραήλ και να κυριαρχήσει εις βάρος της Παλαιστινιακής Αρχής του Μαχμούτ Αμπάς( ο οποίος ανέβαλε τις εκλογές που είχαν οριστεί για τις 10 Μαϊου γιατί φοβήθηκε πιθανή ήττα), οι τωρινές ρουκέτες της Χαμάς πυροδοτήθηκαν με αφορμή-ή με άλλοθι- συγκεκριμένους λόγους:

*Πρώτον, από τότε που ξεκίνησε το Ραμαζάνι, η ισραηλινή αστυνομία έκανε το πάν για να προκληθεί ένταση. Περιορισμοί στους Παλαιστίνιους που συνέρρεαν στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ και στο τέμενος αλ Ακτσά(πάνω από το Τείχος των Δακρύων) και εισβολή στο τέμενος, όπου οι Παλαιστίνιοι είχαν πέτρες για πολεμοφόδια.

Η ένταση άρχισε να κορυφώνεται και πήρε διαστάσεις σύγκρουσης στα σοκάκια της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Τις συγκρούσεις αυτές ευνοούσε και το γεγονός ότι κατέβηκε κόσμος στους δρόμους, καθώς συνέπιπταν δύο ιερές και για τις δύο πλευρές ημερομηνίες(Η Ημέρα της Ιερουσαλήμ, εθνική γιορτή για τους Ισραηλινούς, και η «λαϊλά αλ Κάντρ», η ιερότερη νύχτα του Ραμαζανιού και του μουσουλμανικού ημερολογίου).

Πρωτοφανείς οδομαχίες, προκλητικές παρελάσεις ακροδεξιών Ισραηλινών με σύνθημα «θάνατος στους Αραβες», εκατέρωθεν ποικίλες βιαιότητες μεταξύ πολιτών.

*Δεύτερον, εβραϊκές οικογένειες κατέφυγαν στα δικαστήρια διεκδικώντας σπίτια και περιουσίες που σήμερα ανήκουν σε Αραβες ισραηλινούς(συνοικία του Σεϊχη Τζαρά, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ).Τις διεκδικούν γιατί όντως τις έχασαν στον πόλεμο του 1948, δηλαδή τότε που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ.

Θεμιτή επιδίωξη, που νομιμοποιείται και από σχετικό νόμο του Ισραήλ. Όμως, ενώ οι τότε εκδιωχθέντες ισραηλινοί έχουν το δικαίωμα βάσει του νόμου να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους, δεν υπάρχει αντίστοιχος νόμος για τους Παλαιστίνιους που είχαν χάσει τα σπίτια τους στην Δυτική Ιερουσαλήμ!

Θα κλείσουμε το σημερινό πρώτο σημείωμα με ακόμη ένα σημείο από την συνέντευξη του Νταβϊντ Γκροσμάν:

“Δείτε τους έξαλλους που χόρευαν μπροστά στην παλιά πόλη κρατώντας σημαίες του Ισραήλ! Η εύθραυστη ισορροπία στην οποία στηρίζεται η ισραηλινή κοινωνία κινδυνεύει. Αν δεν καταφέρουμε να φτάσουμε σ΄ένα κράτος όπου οι δύο κοινότητες θα αισθάνονται ίσες, όπου η αραβοϊσραηλινή μειοψηφία θα αισθάνεται προστατευμένη και η εβραϊκή πλειοψηφία δεν θα απειλείται, θα έχουμε χάσει όλοι”.

Στο αμέσως επόμενο σημείωμα θα δούμε την στάση των ΗΠΑ και της ΕΕ, την συμπεριφορά και τις φιλοδοξίες του Ερντογάν, τις σχέσεις της χώρας μας με το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους, την Συμφωνία του Αβραάμ, την στάση της Αριστεράς, τον αντισημιτισμό κ.α.