ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΙΣΦΗΣ: “ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ”
Ο Λάμπρος Φισφής μιλά στο The Magazine για την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του και το αστείο που πίστευε πως θα απογειώσει την καριέρα του, αλλά τελικά πήγε "άπατο".
Είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους κωμικούς / stand – up comedians της γενιάς του και τώρα ετοιμάζεται για το μεγαλύτερο εγχείρημα της καριέρας του, αφού στις 6 Ιουνίου θα ανέβει στη σκηνή του Tae Kwon Do στο Φάληρο, μπροστά σε χιλιάδες θεατές. “Είμαι πάρα πολύ καλά, γιατί παίρνω φάρμακα, οπότε είμαι οκ!”, λέει με το γνωστό του χιούμορ στην αρχή της τηλεφωνικής μας συνέντευξης και σπάει τον “πάγο” με τη μία. Η παράστασή του με τίτλο “Αυτά Είναι”, θα περιλαμβάνει λίγο από όλα, all time classic αστεία του που όλοι αγαπήσαμε, μικρά καθημερινά πράγματα που όλοι σκεφτόμαστε, αλλά και νέα ευφάνταστα κείμενα. Το σίγουρο είναι πως θα “πέσει” πολύ γέλιο.
Λίγο πριν το μεγαλύτερο show της ζωής του, ο Λάμπρος Φισφής μιλά στο The Magazine για όσα δούμε στην παράσταση, για τις απορρίψεις που “έφαγε” στα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής του με το stand – up comedy, την πολιτική ορθότητα, τους λόγους που γελάμε με τραγικές καταστάσεις, το γιατί σκέφτεται να αλλάξει φίλους, αλλά και για το τι δουλειά νομίζουν οι κόρες του ότι κάνει, ειδικά τώρα που παρουσιάζει και την επιτυχημένη εκπομπή “Οι 100” στο Star. Τέλος, μοιράζεται μαζί μας το αστείο που πίστευε πως θα απογειώσει την καριέρα του και που τελικά πήγε “άπατο”.
Ετοιμάζεσαι για το μεγαλύτερο εγχείρημα της καριέρας σου, για ένα show σε ένα τεράστιο στάδιο. Πώς αισθάνεσαι που θα ανέβεις σε μια τόσο μεγάλη σκηνή; Ποιο είναι το μεγάλο στοίχημα;
Ενώ κάθε μέρα τα πράγματα πάνε όλο και καλύτερα, εγώ είμαι κάθε μέρα όλο και χειρότερα, πολύ άγχος! Το μεγάλο στοίχημα εδώ είναι πώς θα βάλεις τόσο πολύ κόσμο μέσα σε ένα μέρος και πώς θα καταφέρεις να τους ενώσεις, να τους κάνεις μια παρέα, να τους κάνεις να γελάσουν με τα ίδια πράγματα. Γιατί αυτή είναι και η ουσία του stand-up γενικά. Απλώς, όταν είσαι σε ένα μικρότερο μέρος με 200 άτομα είναι διαφορετικό από το να είσαι σε ένα μεγάλο στάδιο με 4.000 άτομα. Το να πεις μαζεύω 4.000 άτομα δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η πρόκληση, αυτό με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο μπορείς να το κάνεις. Η μεγάλη πρόκληση είναι όλον αυτόν τον κόσμο να τον ενώσεις και να τους κάνεις ένα. Από την άλλη θεωρώ ότι θα είναι μια ωραία εμπειρία. Το να μοιράζεσαι το γέλιο με τόσο κόσμο, εγώ δεν το έχω ξαναζήσει, οπότε θα ήθελα να δω πώς είναι. Ειδικά μετά από τα δύο χρόνια που έχουν προηγηθεί, θα μπορούμε να είμαστε ξανά μέσα, μαζί, χωρίς μάσκες, νομίζω ότι παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία αυτή η κατάσταση.
Το μεγάλο στοίχημα δεν είναι να μαζέψεις 4.000 άτομα, αλλά να τα ενώσεις και να τα κάνεις να γελάσουν με τα ίδια αστεία
Ο τίτλος “Αυτά Είναι” από πού προέκυψε; Είναι σίγουρα μια φράση που χρησιμοποιούμε όλοι στην καθημερινότητά μας, αλλά πώς τον διάλεξες;
Γενικά είναι το χειρότερό μου κομμάτι να βγάζω τίτλους! Είμαι πολύ καλός στο να βγάζω τίτλους για άλλους κωμικούς, εκεί έχω βγάλει εξαιρετικούς. Όταν πρόκειται για τις δικές μου παραστάσεις βγάζω τους χειρότερους τίτλους και μετά από τρεις μήνες που παίζεται η παράσταση, έρχεται ο σωστός τίτλος! Οπότε αυτή τη φορά, λέω θα πάω με έναν τίτλο ο οποίος δεν έχει τίποτα να κάνει με την παράσταση. Είναι απλά μία ωραία έκφραση που χρησιμοποιώ στη ζωή μου. Επίσης, εκτός από το ότι είναι σαν να λέμε “αυτά είναι, γίναμε”, έχει και την ερμηνεία ότι αυτά είναι τα κείμενά μου, αυτά είναι τα αστεία μου, πάμε να σας τα παρουσιάσω. Αλλά πιο πολύ βασίστηκε στη έκφραση που χρησιμοποιούμε όλοι.
Τι περιλαμβάνει η συγκεκριμένη παράσταση;
Έχει πάντα τον κοινό άξονα που είναι οι μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, τα πράγματα τα οποία ουσιαστικά πάντα μας ενώνουν και δεν τα πολυσυζητάμε γιατί είναι τόσο μικρής σημασίας. Από ‘κει και πέρα, έχει όλο το lockdown – covid που περάσαμε, την κίνηση στους δρόμους, τις οδηγίες του GPS, τις ταβέρνες, την αίσθηση που υπάρχει ότι οι άνθρωποι που μεγαλώσαμε την δεκαετία του ’80 και του ’90 θα έπρεπε να νιώθουμε τυχεροί που ζούμε αυτή τη στιγμή, λόγω του πώς ήταν η κατάσταση τότε και πώς οι κανονισμοί ασφαλείας δεν είχαν καμία σημασία. Επίσης, έχει κείμενα που έχουν να κάνουν με τα ελικοφόρα – που είναι το μόνο κομμάτι με αεροπλάνα που δεν έχω πιάσει στη ζωή μου, οπότε είπα να το πιάσω κι αυτό! -, έχει μικρά ασήμαντα πράγματα, όπως τα τάπερ, γιατί έχω φτάσει σε μια ηλικία που αυτή είναι η ζωή μου. Έχει τη “μαύρη λίστα” με όλα όσα με εκνευρίζουν, όπως τους τύπους που χασμουριούνται όταν σου μιλάνε ή αυτούς που όταν βάλεις το μαχαίρι στην άκρη του νεροχύτη για να αλείψεις άλλη μία φέτα, πάνε και στο πετάνε. Ασχολούμαι, επίσης, με το μεγάλωμα των παιδιών, αλλά και με το bullying.
Με το bullying;
Ναι έχω ένα κομμάτι για το bullying. Οποιοδήποτε θέμα και να πιάνω θέλω να βγάζει γέλιο, όχι να το πηγαίνω σοβαρά. Το συγκεκριμένο πρέπει να είναι το πιο σοβαρό θέμα που πιάνω και που έχω πιάσει σε οτιδήποτε έχω κάνει. Αφορά το bullying που έχω φάει και το bullying που υπήρχε την εποχή που μεγάλωνα εγώ.
Πάντως, ο κορονοϊός έδωσε πολλή τροφή για αστεία στους stand-up comedians. Συμφωνείς;
Ο κορονοϊός έδωσε πολλά αστεία, ήταν μια πολύ παράξενη κατάσταση. Από την άλλη, αυτό που συζητάω και με άλλους, είναι ότι ο κορονοϊός είναι σαν την οικονομική κρίση που περάσαμε. Αν θυμάσαι κάποτε, το μόνο κομμάτι συζήτησης ήταν η κρίση, μιλούσαμε συνέχεια για αυτό. Και τότε, όταν ερχόταν κάποιος στην παράσταση, εγώ συνειδητοποίησα πολύ γρήγορα πως το μόνο που δεν ήθελε να ακούσει ήταν για την κρίση. Ήθελε να ξεφύγει για 1 -2 ώρες και να πάει λίγο αλλού, να μην ακούσει πάλι αυτά που συζητάει όλη μέρα. Κάπως έτσι είναι και ο κορονοϊός. Ναι μεν θα κάνεις 5 – 10 αστεία, αλλά μέχρι εκεί. Είναι και λίγο PTSD (=μετατραυματικό στρες) τύπου “πω πω, πόσο άσχημα περάσαμε”.
Κάτι το οποίο μπορεί να είναι κακό ή θλιβερό, αν του δώσεις λίγο χρόνο ή χρόνια, μετά μπορείς να το δεις και να βρεις την κωμωδία μέσα σε αυτό
Δεν είναι παράξενο που, ενώ είναι μία τραγική κατάσταση, μπορούμε πλέον να τη διακωμωδούμε;
Αυτό που είπες είναι ακριβώς ο ορισμός της κωμωδίας! Είναι “τραγωδία συν χρόνος”, έτσι ορίζεται η κωμωδία, αυτή είναι η εξίσωση. Δηλαδή, κάτι το οποίο μπορεί να είναι κακό ή θλιβερό, αν του δώσεις λίγο χρόνο ή λίγα χρόνια (ή δεκαετίες!), μετά μπορείς να το δεις και να βρεις την κωμωδία μέσα σε αυτό το πράγμα. Είτε είναι ο κορονοϊός, είτε η κρίση, είτε το να μιλάω εγώ για το bullying που έχω υποστεί. Αυτό δεν είναι κάτι που όταν σου συμβαίνει πας κατευθείαν να το “ρίξεις” στην κωμωδία.
Είναι γεγονός πως ζούμε στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, η οποία μας απασχολεί όλο και περισσότερο. Αισθάνεσαι να σε περιορίζει αυτή η συνθήκη; Φοβάσαι μην πεις κάτι που θα προσβάλει κάποιον;
Αρχικά, να πω ότι πάντα ήμουν στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας. Θεωρώ ότι πάντα τα κείμενά μου ήταν προς τα εκεί, έκανα μια κωμωδία που ήθελα να φέρνει τον κόσμο κοντά και να μην προσβάλω κάποιον. Γι’ αυτό και ένα μεγάλο μέρος της κωμωδίας μου έχει να κάνει με μένα, με τον αυτοσαρκασμό, τα πιο πολλά αστεία μου έχουν να κάνουν με μένα και όχι με κάποιον άλλον. Θεωρώ ότι πάντα το πρόσεχα αυτό το κομμάτι.
Τα πιο πολλά αστεία μου έχουν να κάνουν με μένα, γιατί δεν θέλω να προσβάλω κάποιον
Από την άλλη, προφανώς, η πολιτική ορθότητα είναι κάτι που κερδίζει έδαφος και που μας απασχολεί όλο και πιο πολύ. Πολλές φορές τα πράγματα τείνουν να πάνε σε μια υπερβολή μέχρι να ισορροπήσουν. Οπότε, θεωρώ ότι για λίγο καιρό ακόμα θα βρισκόμαστε σε μία “υπερβολή” μέχρι να βρεθεί μια σωστή ισορροπία και να δούμε τι είναι αυτό που πραγματικά πρέπει να κρατήσουμε και να ακολουθήσουμε. Όταν λέω “υπερβολή”, εννοώ ότι φτάνουμε στο σημείο κάποια άτομα να προσβληθούν από ένα αστείο εκ μέρους κάποιου άλλου. Θεωρώ είναι καλό όλο αυτό που συμβαίνει και θα ισορροπήσει. Επίσης, όταν βρισκόμαστε σε έναν χώρο κωμωδίας, είναι σαν να υπάρχει μία σύμβαση, σαν να έχουμε υπογράψει ένα συμβόλαιο, θεωρώ ότι καταλαβαίνουμε τι γίνεται. Οι πιο πολλές “παρεξηγήσεις” δεν νομίζω ότι έρχονται μέσα από το stand-up comedy, αλλά πιο πολύ από τον χώρο του ίντερνετ. Δεν νομίζω ότι δεν καταλαβαίνουμε την πρόθεση του κωμικού. Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις, ξέρουμε ότι υπάρχουν και πού υπάρχουν.
Οι πιο πολλές “παρεξηγήσεις” δεν νομίζω ότι έρχονται μέσα από το stand-up comedy, αλλά πιο πολύ από τον χώρο του ίντερνετ
Η άνεση με το κοινό, το να είσαι μόνος σου στη σκηνή με τόσο κόσμο από κάτω, δουλεύεται με τα χρόνια; Ή είναι “το ‘χεις ή δεν το ‘χεις”;
Παίζει πολύ λιγότερο ρόλο το “το ‘χεις ή δεν το ‘χεις”, θα έλεγα ότι είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό του 5-10%. Όλο το υπόλοιπο έχει να κάνει με δουλειά, με εξάσκηση, με το να επενδύσεις σε εργατοώρες – και σε γράψιμο και στη σκηνή. Το “το ‘χεις ή δεν το ‘χεις” θεωρώ ότι πάει καλύτερα στην απόρριψη που λαμβάνεις στην αρχή, πολύ συχνά. Δηλαδή, είναι “έχεις ή δεν έχεις” το γερό στομάχι του να αντέξεις ότι σε έχουν απορρίψει 50 άνθρωποι, μέσα σε 5 λεπτά, 200 στιγμές.
Εσύ το έζησες αυτό στα πρώτα σου χρόνια. Αλλά επέμεινες.
Εγώ το έζησα στα άκρα, γιατί το έζησα στην Ολλανδία. Το ολλανδικό κοινό δεν έχει καν το “τακτ” να γελάσει έστω και λίγο από ευγένεια. Εκεί σε κοιτάνε μέχρι να κλάψεις. Επίσης, η Ολλανδία έχει διάφορες εθνικότητες, ειδικά το Άμστερνταμ, είναι σαν την Αθήνα όπου οι Αθηναίοι είναι ελάχιστοι, όλοι έχουν καταγωγή από κάπου αλλού! Είναι δύσκολο, γιατί είναι άλλη η γλώσσα του κοινού, αλλά και η γλώσσα της κωμωδίας. Ναι μεν μπορεί να έχουμε κοινά πράγματα με οποία γελάμε, αλλά η κωμωδία και η κουλτούρα του χιούμορ είναι κάτι το διακριτό σε κάθε χώρα, δηλαδή κάθε χώρα έχει και το δικό της είδος χιούμορ. Πολλά από τα αστεία που τους έλεγα, τα έχω κάνει και στα ελληνικά. Το πρώτο μου μεγάλο “beef” που δούλεψε εξαιρετικά, ήταν ο “πιλότος”. Γενικά, έπαιζα σε θεματολογία που ήταν κάπως κοινή.
Σου έχει τύχει να πεις ένα αστείο, που εσύ το θεωρούσες πολύ επιτυχημένο, αλλά τελικά να μην γελάσει το κοινό;
Βέβαια, εννοείται! Αυτό συμβαίνει ακόμα και θα συμβαίνει. Είναι καταπληκτικό το πώς κάτι σου φαίνεται στο μυαλό τόσο αστείο. Είναι και στιγμές που το πιστεύεις πάρα πολύ κιόλας. Λες “καλά, τώρα θα δείτε τι θα σας ρίξω!” και το ρίχνεις και δεν κουνιέται τίποτα. Ένα από τα αστεία που εγώ λάτρευα πάντα και ποτέ δεν δούλεψε, ήταν που αναρωτιόμουνα γιατί πάνε τα πουλιά στο αεροδρόμιο, αφού μπορούν να απογειωθούν από παντού. Αυτό όταν το σκέφτηκα λέω “εντάξει, αυτό είναι το αστείο της καριέρας μου, τελείωσε!”. Δεν ήταν ένα πολύ καλό αστείο από ό,τι φαίνεται.
Ένα από τα αστεία που εγώ λάτρευα πάντα και ποτέ δεν δούλεψε, ήταν που αναρωτιόμουνα γιατί πάνε τα πουλιά στο αεροδρόμιο, αφού μπορούν να απογειωθούν από παντού
Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση;
Όταν είσαι σε μία κατάσταση που δοκιμάζεις υλικό, έχεις όλο σου το κείμενο, ρίχνεις αστεία και βλέπεις τι από αυτά δουλεύει και τι όχι, αλλά και τι μπορεί να δουλέψει αν το διορθώσεις, καθώς και τι δεν δουλεύεται με τίποτα και θα πρέπει να το πετάξεις. Είναι αυτό που λέγαμε πριν για την απόρριψη. Φαντάσου ότι σε μία καλή παράσταση, γελάς κατά μέσο όρο περίπου 8 φορές το λεπτό. Οπότε, όταν δεν δουλεύει, στην αντίπερα όχθη παίρνεις 8 απορρίψεις το λεπτό.
Από πού εμπνέεσαι για τα κείμενά σου; Από την καθημερινότητα; Πρέπει να είσαι πολύ καλός παρατηρητής.
Κυρίως από την καθημερινότητα, σαν να είσαι μία μύγα στον τοίχο και απλά να κοιτάς τα γίνεται. Είναι αυτό που έχω πλέον με όλο τον κόσμο που συναναστρέφομαι και με τους φίλους μου, οι οποίοι κάπως έχουν καταλάβει ότι άμα είναι μαζί μου, μπορεί να καταλήξουν σε κάποιο κείμενο. Έχουν αρχίσει και μαζεύονται λίγο. Τύπου “ξέρεις, αυτό μην το πεις μπροστά στον Λάμπρο, γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει, μπορεί να το σχολιάσει κλπ”. Πρέπει να βρω καινούργιους φίλους νομίζω.
Οι φίλοι μου έχουν καταλάβει ότι άμα είναι μαζί μου, μπορεί να καταλήξουν σε κάποιο κείμενο
Είσαι και στην καθημερινή σου ζωή έτσι;
Όχι σε τέτοιο επίπεδο. Δεν μπαίνω μέσα στο σπίτι και λέω “Λοιπόν, πάμε! Δώστε μου το χειροκρότημα που μου αξίζει!”. Πολλές φορές προτιμώ να μένω σε μία γωνία και να παρατηρώ, παρά να πηγαίνω κάπου και να νιώθω ότι η αποστολή μου είναι να διασκεδάσω τον κόσμο.
Πώς καταλαβαίνεις αν ένα αστείο είναι καλό, ώστε να το συμπεριλάβεις στην παράστασή σου;
Μπορείς να τα πετάξεις σε μια συζήτηση για να δεις αντιδράσεις, αλλά τώρα άμα μιλάμε για ένα κείμενο 90 λεπτών, είναι πολύ δύσκολο να πηγαίνεις από παρέα σε παρέα και να πετάς από ένα 3λεπτο. Οπότε μπορείς να πας σε βραδιές που δοκιμάζουν υλικό, να κάνεις παραστάσεις, να στρώσεις το υλικό, να το διορθώσεις. Είναι σαν τα ριάλιτι, μπαίνουν 10.000 συμμετέχοντες και στο τέλος μένουν 1.000, οι υπόλοιποι κόβονται. Έχει μια μεγάλη διαδικασία επιλογής όλο αυτό.
Όσο ψάχνεις και όσο αλλάζει η ζωή σου, βρίσκεις αστεία, γιατί το stand up είναι κάτι που ακολουθεί εσένα
Στερεύει ποτέ η έμπνευση; Τελειώνουν κάποια στιγμή τα καθημερινά πράγματα με τα οποία μπορούμε να γελάσουμε;
Φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή θα συμβεί. Κάθε χρόνο πιστεύω ότι θα είναι αυτή η χρονιά, προς το παρόν είμαι εντάξει. Όπως είπα, υπάρχουν θέματα. Άμα μιλάμε 2 λεπτά για τα τάπερ, καταλαβαίνεις ότι δεν έχω ξύσει τον πάτο ακόμα. Το επόμενο κείμενο που γράφω είναι για καλαμάκια, φαντάσου! Οπότε, καταλαβαίνεις ότι κάθε φορά πάω σε όλο και πιο μικρά πράγματα. Όσο ψάχνεις και όσο αλλάζει η ζωή σου βρίσκεις, γιατί το stand up είναι κάτι που ακολουθεί εσένα. Πριν από 10 χρόνια είχα ένα κείμενο που κορόιδευα τη μάνα μου, που ήταν η Ελληνίδα μάνα, και τώρα έχω κείμενο στην παράσταση όπου πρακτικά λέω ότι μάλλον έχω γίνει εγώ η Ελληνίδα μάνα, καθώς έχω δύο κόρες. Εξελίσσεται το πράγμα, ακολουθεί τη ροή.
Οι κόρες σου έχουν καταλάβει τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς τους; Τι ηλικίες έχουν;
Είναι 6 και 3 χρονών. Η μεγάλη έχει καταλάβει. Τελευταίως έχει μπερδευτεί, όμως, λίγο. Σε κάποια φάση το είχαμε βρει, είχε καταλάβει ότι πάω και λέω αστεία. Μετά, βέβαια, έκανα το Dancing With The Stars, σου λέει “τι κάνει τώρα αυτός;”. Τώρα νομίζει ότι η δουλειά μου είναι να μιλάω με 100 ανθρώπους, λόγω της εκπομπής “Οι 100”, αλλά σε γενικές γραμμές έχει καταλάβει.
Η κόρη μου είχε καταλάβει ότι η δουλειά μου είναι να λέω αστεία, αλλά τώρα νομίζει ότι είναι να μιλάω με 100 ανθρώπους
Πώς πάει η εκπομπή; Προσωπικά, μου άρεσε. Νομίζω ότι είναι πολύ εύστοχες οι ερωτήσεις που κάνετε και είναι πράγματα που νόμιζα ότι μόνο εγώ έχω σκεφτεί.
Αυτό ακριβώς. “Οι 100” είναι ένα πολύ ωραίο project και συνδέεται πάρα πολύ με αυτό που συζητούσαμε για το stand-up, ότι είναι όλα αυτά τα μικρά πράγματα που σκεφτόμαστε και νομίζουμε ότι τα σκεφτόμαστε μόνο εμείς ή μόνο εμείς τα κάνουμε ή μόνο σε εμάς συμβαίνουν. Τελικά βλέπεις ότι καμία σχέση, αυτό είναι το αλατοπίπερο της ζωής, αυτές οι μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας. Είναι just fun το project, είμαστε εκεί για να γελάσουμε και να περάσουμε ωραία, δεν υπάρχει κάτι πιο βαθύ.
Πάντα πίστευα ότι οι νέοι δεν έχουν φύγει από την τηλεόραση. Άμα τους δώσεις κάτι που τους αρέσει, εκεί είναι
Νομίζω δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποιο παρόμοιο project που να παίζει στην τηλεόραση.
Ναι και από ό,τι φαίνεται έλειπε κάτι που να είναι απλά fun. Είχε καιρό να βγει στην τηλεόραση μία τέτοια φωνή, μία τέτοια απόχρωση κωμωδίας. Η κωμωδία θέλει πολυφωνία. Η συγκεκριμένη χροιά κωμωδίας που έχουν φέρει οι “100”, είχε λίγο λείψει από την τηλεόραση. Χαίρομαι που ο κόσμος ανταποκρίθηκε, γιατί είναι πάρα πολλοί, οι οποίοι σου λένε ουσιαστικά ότι “ξανανοίγω την τηλεόραση”. Πάντα πίστευα ότι οι νέοι δεν έχουν φύγει από την τηλεόραση. Οι νέοι βλέπουν τηλεόραση, αρκεί να βγει κάτι που θέλουν να δούνε. Οπότε το γεγονός ότι κάποιοι επέστρεψαν και διάλεξαν να δουν αυτό το πρόγραμμα και διασκέδασαν εκείνα τα βράδια, το αποδεικνύει αυτό. Άμα τους δώσεις κάτι που τους αρέσει, εκεί είναι.
Τέλος, να πούμε ότι φέτος κλείνετε και 10 χρόνια με την ομάδα του “Κάψε το σενάριο” και ξεκινάτε ένα tour παραστάσεων.
Κλείνουμε 10 χρόνια, πρακτικά από το 2012 έως το 2022. Είναι μια επετειακή περιοδεία με τον Δημήτρη Μακαλιά και τον Ζήση Ρούμπο, όπου κάνουμε τις ίδιες βλακείες που κάναμε πριν από 10 χρόνια. Δεν έχει αλλάξει κάτι, μην περιμένει ο κόσμος να δει κάτι πιο ώριμο από εμάς. Είναι μια παράσταση αυτοσχεδιασμού, όπου το κοινό αποφασίζει τα πάντα.
