MAESTRO: Η ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ ΣΕΞ, Η ΧΑΡΟΥΛΑ ΑΛΕΞΙΟΥ ΚΑΙ Η “ΠΡΟΣΕΥΧΗ” ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ
Στο τρίτο επεισόδιο η Χάρις Αλεξίου αποδεικνύει πως είναι μια εξαιρετική ηθοποιός και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ότι ξέρει να "φτιάχνει" σειρές μυστηρίου.
Με νέο επεισόδιο επέστρεψε η αγαπημένη σειρά “Maestro” στο MEGA το βράδυ της Πέμπτης (03/11), έπειτα από αναμονή δύο εβδομάδων, αφού μεσολάβησε ένα κενό λόγω της εθνικής επετείου και του τριημέρου. Η καινούργια σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη έχει ήδη καθηλώσει το κοινό και οι τηλεθεατές αγωνιούσαν ιδιαίτερα για το τρίτο επεισόδιο, λόγω και της μεγάλης αποκάλυψης που είδαμε στο τέλος του δεύτερου επεισοδίου, όταν καταλάβαμε πως ο Ορέστης ήταν εκείνος που κουβαλούσε το πτώμα του Χαράλαμπου.
Maestro: Τι είδαμε στο τρίτο επεισόδιο με τίτλο “Προσευχή”
Το τρίτο επεισόδιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όσα παρακολουθήσαμε στο προηγούμενο, αφού κινείται σε ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα. Η αγριότητα, η ωμή βία, η σκοτεινιά του δεύτερου επεισοδίου δίνουν τη θέση τους σε μια γλυκιά ατμόσφαιρα, όπου το ταξίδι στο παρελθόν έχει πρωταρχικό ρόλο, ενώ κύρια πρωταγωνίστρια είναι η Χάρις Αλεξίου, που στην σειρά υποδύεται τον ομώνυμο ρόλο. Η αγαπημένη τραγουδίστρια είναι η αφηγήτρια του τρίτου επεισοδίου και μέσα από τα δικά της μάτια και λόγια, βλέπουμε τον πρότερο βίο της, τον ανεκπλήρωτο έρωτα που την σημάδεψε και τα όνειρα που άφησε να πάνε χαμένα, λόγω αυτού ακριβώς του τραύματος.
Η Χάρις έχει καταλάβει τα πάντα για την εγγονή της και τον Ορέστη, και ξέρει καλά πως αισθάνεται η Κλέλια, αφού είχε ζήσει και η ίδια έναν ανάλογο έρωτα στο παρελθόν, ο οποίος την πλήγωσε βαθιά. Με τα συνεχή flashbacks που μας γυρνούν στη δεκαετία του ’60, βλέπουμε την ίδια σε ηλικία περίπου 18 ετών (κοντά στην ηλικία της Κλέλιας) να είναι ερωτευμένη με τον Διονύση, τον δάσκαλο μουσικής που είχε πάει στο νησί, ο οποίος ήταν αρκετά μεγαλύτερός της (κοντά στην ηλικία του Ορέστη). Οι δυο τους ήταν παράφορα ερωτευμένοι, η Χάρις ήθελε να φύγει από την κλειστή κοινωνία των Παξών, αλλά και από την αυστηρή της οικογένεια, και να ζήσει μαζί του στην Αθήνα. Παράλληλα, αγαπούσε την μουσική, τραγουδούσε υπέροχα, είχε ταλέντο και το μεγάλο της όνειρο ήταν να γίνει τραγουδίστρια.
Παρά την μεγάλη διαφορά ηλικίας τους, η Χάρις ήταν αποφασισμένη να ζήσει τον έρωτα και το όνειρο, γι’ αυτό και πήγε να τον βρει στο σπίτι του. Εκεί, όμως, ήρθε αντιμέτωπη με την σκληρή αλήθεια, αφού έμαθε πως ο Διονύσης, όχι μόνο ήταν παντρεμένος, αλλά είχε αποκτήσει και ένα παιδί με την σύζυγό του. Η προδοσία που αισθάνθηκε και η κατάρρευση του κόσμου της, την οδήγησαν στο να εγκαταλείψει το μεγάλο της όνειρο να γίνει τραγουδίστρια και στο να επιστρέψει στους Παξούς, το μέρος από το οποίο ήθελε πάντοτε να φύγει για να ζήσει την ζωή της. Η Χάρις έχασε πολλά, πληγώθηκε βαθιά και κρατά το μυστικό του ανεκπλήρωτου έρωτά της μόνο για την ίδια, αφού όλα αυτά τα χρόνια δεν το μοιράστηκε με κανέναν. Καθώς βλέπει την ιστορία να επαναλαμβάνεται, η Χάρις ελπίζει πως η εγγονή της δεν θα ακολουθήσει την δική της μοίρα.
Αξίζει να σημειωθεί πως όλες οι flashback σκηνές είναι γυρισμένες με super 8 film κάμερα, αποδίδοντας με μεγάλη ευκρίνεια την εικόνα μιας παλιάς εποχής. Μάλιστα, όλο το παρελθοντικό στοιχείο μοιάζει σαν ένα μικρό, ανεξάρτητο ταινιάκι μέσα στη σειρά.
Στο μεταξύ, η υποψία που είχαμε ότι ο κύριος στον οποίον αφήνει η Χάρις κάθε πρωί ένα κομμάτι πίτα, είναι ο παλιός της έρωτας, επιβεβαιώνεται. Ο Διονύσης, όμως, αρρωσταίνει βαριά και η ίδια αναλαμβάνει να τον προσέχει, να του μαγειρεύει και να μένει κοντά του, έως ότου να γίνει καλά. Η μεταξύ τους συνύπαρξη είναι απολαυστική, αφού η συναναστροφή τους στο τρίτο επεισόδιο είναι, όχι μόνο γλυκιά και ρομαντική, αλλά και γεμάτη με χιουμοριστικές ατάκες, που την κάνουν ακόμα πιο τρυφερή. Μόνο που τις νότες χαράς ακολουθεί μια βαθιά θλίψη, αφού ο Διονύσης αφήνει την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά της, την ώρα που αναπολούν τα περασμένα, τα χαμένα.
Κι αυτή ήταν μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές του επεισοδίου, ενώ ακόμα και σε αυτό το σημείο, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης έβαλε όλη του την τέχνη, προσέχοντας ακόμη και τις πιο μικρές λεπτομέρειες, αφού “έστησε” το πλάνο σε ένα εκπληκτικό κάδρο: πίσω από το κάγκελο του παραθύρου του σπιτιού, το οποίο είναι σε σχήμα καρδιάς. Η επόμενη σκηνή, εκείνη της κηδείας, όπου μόνο ο παπάς και η Χάρις βρίσκονται στο “τελευταίο του ταξίδι”, “γεννά”, επίσης, πολλά συναισθήματα, αφού φέρνει στο νου μας όλους εκείνους – ειδικά τους ηλικιωμένους – που είναι μόνοι στη ζωή και πεθαίνουν χωρίς να έχουν κάποιον δίπλα τους.
Κατά τη διάρκεια της αφήγησής της, η Χάρις αναφέρει μερικές από τις μεγαλύτερες αλήθειες, διαχρονικές και πανανθρώπινες. Συνειδητοποιημένη πια, 50 χρόνια μετά τον τραυματικό της έρωτα, μπορεί να εκτιμήσει καλύτερα από όλους το τι αξίζει στη ζωή. “Παγιδεύονται, πιέζονται, αφήνονται… Και τελικά φοράνε λάθος νούμερο ρούχο. Λες και είναι κακό να είναι ευτυχισμένοι, παράνομο να γελάνε, ανώμαλο να χαίρονται! Τι μιζέρια. Τι ρουτίνα. Τι περιορισμός και στεναχώρια”, λέει, καθισμένη στο οικογενειακό τραπέζι και βλέποντας όλους γύρω της να υποκρίνονται πως είναι χαρούμενοι, ενώ είναι εγκλωβισμένοι στην ίδια τους την ζωή.
Στο podcast του “Maestro”, το οποίο δημοσιεύεται κάθε Πέμπτη αμέσως μετά το επεισόδιο, η Χάρις Αλεξίου μιλά για το τρίτο επεισόδιο και τα συναισθήματα της ηρωίδας της απέναντι στην Κλέλια, αναφέροντας πως θέλει να ωθήσει την εγγονή της να ζήσει τη ζωή της και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της, και επειδή έχει τη δύναμη να το κάνει ενώ η ίδια δεν την είχε, αλλά και επειδή η πραγματικότητα είναι πλέον διαφορετική. Αντιθέτως, στη δική της εποχή, τα παιδιά “ανήκαν στην οικογένειά τους” και το περιβάλλον δεν τους επέτρεπε να είναι ελεύθερα, με τον τρόπο που σήμερα μπορούν να διεκδικήσουν τα “θέλω” τους και να πάρουν την πρωτοβουλία να τα υλοποιήσουν.
Τα σέβη μας στη Χαρούλα Αλεξίου
Στο τρίτο επεισόδιο η Χαρούλα Αλεξίου αποδεικνύει πως, εκτός από τεράστια ερμηνεύτρια, είναι και πολύ σπουδαία ηθοποιός. Αποδίδει εξαιρετικά τον ρόλο της και καταφέρνει να μας κάνει να αναφωνήσουμε “μακάρι να είχαμε κι εμείς μια τέτοια γιαγιά”. Το ξέραμε, σαφώς, πως έχει ασχοληθεί με το θέατρο και πως διαθέτει υποκριτικό ταλέντο, αλλά εδώ μας το υπενθυμίζει με τη λιτή και φυσική ερμηνεία της, η οποία δεν βασίζεται σε υπερβολές και φανφάρες. Εντυπωσιάζει με την αμεσότητά της και κάνει τον τηλεθεατή να ταυτιστεί, ενώ παράλληλα τον εκπλήσσει με την ικανότητα που ανταπεξέρχεται στις κωμικές σκηνές, αφού δύσκολα θα μπορούσε να την φανταστεί κανείς σε κάτι τέτοιο. Φαίνεται, τελικά, πως κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ασχολούνται με την τέχνη, δεν μπορούν να χωρέσουν σε ταμπέλες όπως “τραγουδίστρια”, “ερμηνεύτρια”, “ηθοποιός”. Η Χάρις Αλεξίου είναι καλλιτέχνις και αυτή η ιδιότητα εμπερικλείει όλο της το μεγαλείο, το οποίο ξεδιπλώνεται σε οτιδήποτε καταπιάνεται.
Όσο για τον τίτλο του επεισοδίου “Προσευχή”, αποδεικνύεται πως είναι αφιερωμένος στην Χαρούλα Αλεξίου και το αγαπημένο τραγούδι της. Όχι μόνο επειδή το επεισόδιο βασίζεται στην ίδια, που είναι η αφηγήτρια, αλλά και επειδή το ποίημα που έγραψε στη σειρά μαζί με την εγγονή της και το οποίο έδωσαν στον Ορέστη για να το μελοποιήσει, δεν είναι άλλο από το πραγματικά δικό της τραγούδι “Προσευχή”. Οι στίχοι είναι οι εξής: “Δώσ’ μου ένα σύνορο να περπατώ / Δώσ’ μου ένα όνομα να μη χαθώ / Δώσ’ μου ένα όνειρο να κρατηθώ / Δώσ’ μου ένα όραμα ν’ αντισταθώ”.
“Άλλος ένας λόγος να είμαι περήφανη”
Παράλληλα, στο τρίτο επεισόδιο βλέπουμε τον Αντώνη να κάνει coming out ότι είναι γκέι στους γονείς και την γιαγιά του, την ώρα που τρώνε στο οικογενειακό τραπέζι. Η ανακοίνωση “έπεσε” σαν κεραυνός εν αιθρία. Ο πατέρας του, Φάνης, σοκάρεται και ξεκινά τα “μήπως είναι φάση;”, “όλοι πειραματίζονται σε αυτή την ηλικία”, αντιδράσεις που είναι καθόλα αληθινές στο σήμερα, αφού πολλοί γονείς προσπαθούν να εφησυχάσουν τον εαυτό τους, ότι πρόκειται για κάτι παροδικό, προκειμένου να μην αποδεχτούν την πραγματικότητα. Η μητέρα του, Σοφία, δηλώνει πως, ως γονείς, χρειάζονται χρόνο να το επεξεργαστούν, ενώ του δίνει “συγχαρητήρια” για την ειλικρίνειά του. Μόνο η γιαγιά του, η Χάρις, απλώνει τα χέρια της, τον αγκαλιάζει, τον φιλά στο μέτωπο και του λέει: “Άλλος ένας λόγος για να είμαι περήφανη”. Κι αυτή, η κίνηση αγάπης και αποδοχής άνευ όρων, είναι η αντίδραση που πρέπει να έχουν όλοι οι γονείς απέναντι στα παιδιά τους.
Στην ίδια σκηνή, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης παρουσιάζει σε δυο ακόμη ατάκες μερικές αλήθειες, οι οποίες είναι σημαντικό να ακούγονται. “Δεν είναι επιλογή μου”, λέει ο Αντώνης και αυτό αξίζει να λέγεται, αφού μεγάλη μερίδα κόσμου θεωρεί πως η ομοφυλοφιλία είναι ένα καπρίτσιο ή μια πτυχή την οποία ο άλλος μπορεί να διαχειριστεί, μπορεί να καταπιέσει ή μπορεί να ξεχάσει. “Μπορώ να πάω με γυναίκα, να ερωτευτώ δεν μπορώ”, λέει σε άλλο σημείο ο ήρωας. Αυτή είναι η απάντηση σε όσους πιστεύουν πως “αφού μπορεί να κάνει σεξ με γυναίκα, ας ξεχάσει ότι είναι γκέι”. Το θέμα δεν είναι μόνο σεξουαλικό, είναι και συναισθηματικό. Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να είναι ελεύθεροι, χωρίς να πρέπει να παριστάνουν πως είναι κάποιοι άλλοι, γιατί μόνο δυστυχισμένοι θα γίνουν.
Η πρώτη σκηνή σεξ ήταν, τελικά, φαντασίωση
Μέσα σε όλα, είδαμε – επιτέλους – την πρώτη σκηνή σεξ ανάμεσα στον Ορέστη και την Κλέλια. Πολλοί είναι οι τηλεθεατές που, λόγω του κυρίαρχου ρόλου που είχε το σεξουαλικό στοιχείο σε προηγούμενες σειρές του – “πείραζαν” τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη για το γεγονός ότι δεν τον είχαν δει ακόμα σε ερωτική σκηνή. Άλλωστε, είναι γνωστό πως όταν είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής, πάντοτε “παίζει” σεξ με την αντίστοιχη πρωταγωνίστρια. Και να τελικά που ήρθε. Είδαμε μία κινηματογραφική σκηνή, όπου οι δυο τους ερωτοτροπούσαν με έναν σχεδόν χορευτικό τρόπο πάνω στο πιάνο, καθώς τους έλουζε το φως από το παράθυρο, ενώ από τα πλάνα δεν έλειψε το καθαρό γυμνό. Μόνο που, τελικά, ήταν φαντασίωση του Ορέστη και όχι πραγματικότητα. Αναμένουμε την επόμενη!
Πρόκειται, πάντως, για μία κλασική, “παπακαλιατική”, ερωτική σκηνή, που ανταποκρίνεται στο προσωπικό ύφος του δημιουργού και στο στυλ που μας έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια. Τέλεια στημένα και συγχρονισμένα κορμιά, προσεγμένη σκηνοθεσία που “παίζει” με το φως, πλάνα που αποπνέουν αισθησιασμό χωρίς να φτάνουν στο πρόστυχο, γυναικεία στήθη. Παλιός, καλός, ορθόδοξος Παπακαλιάτης.
Ποιος σκότωσε τον Χαράλαμπο;
Το μυστήριο της δολοφονίας του Χαράλαμπου, του κακοποιητή της Μαρίας και του Σπύρου, συνεχίζεται. Στο τέλος του δεύτερου επεισοδίου, είχαμε δει τον Ορέστη να σέρνει το πτώμα του στο δάσος, να το μεταφέρει στο σπίτι του και να απελπίζεται για το τι θα κάνει. Στο τέλος του τρίτου επεισοδίου, βλέπουμε την σκηνή να συνεχίζεται από εκεί που την αφήσαμε. Ο Ορέστης “φορτώνει” το πτώμα σε μία βάρκα, δένει στο πόδι του μια άγκυρα και το πετάει στο νερό. Όμως, ποιος τον σκότωσε; Η Μαρία, την οποία βλέπουμε να οπλίζει μία καραμπίνα; Ο Σπύρος, ο οποίος τον σημαδεύει με την καραμπίνα στο trailer του τέταρτου επεισοδίου; Ή μήπως κάποιος άλλος;
