MAESTRO: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑ; Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΚΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
Η "εισβολή" της Αλεξάνδρας φέρνει στο "φως" το παρελθόν του Ορέστη, σε ένα επεισόδιο γεμάτο αλληγορίες και συμβολισμούς.
Με νέο επεισόδιο επέστρεψε το “Maestro” στο MEGA το βράδυ της Πέμπτης (24/11), ενώ οι τηλεθεατές είχαν μείνει σε ένα κρίσιμο σημείο της ιστορίας. Στο προηγούμενο επεισόδιο είχαμε δει την Αλεξάνδρα (Στεφανία Γουλιώτη) να “εισβάλλει” στο νησί, αλλά και στη ζωή του Ορέστη (Χριστόφορος Παπακαλιάτης). Η εν διαστάσει σύζυγός του ψάχνει και τελικά βρίσκει τον πρωταγωνιστή στους Παξούς και μέσω της παρουσίας της, κάνουμε ένα flashback στο παρελθόν του, που μέχρι πρότινος αποτελούσε μυστήριο.
Maestro: Τι είδαμε στο έκτο επεισόδιο με τίτλο “Μουσικές καρέκλες”
Ο Ορέστης είναι ο αφηγητής του έκτου επεισοδίου και, επιτέλους, μαθαίνουμε βασικές πτυχές του χαρακτήρα του, αφού “φωτίζονται” οι πιο σκοτεινές πλευρές του. Το παρελθόν του παρουσιάζεται μέσα από την τελευταία εικοσαετία, στην οποία καταγράφονται και σημεία-σταθμοί της Ελλάδας, όπως η έλευση των κινητών τηλεφώνων, η ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, αργότερα η έναρξη της οικονομικής κρίσης και τα μνημόνια. Παράλληλα, μέσα από την αφήγηση του Ορέστη βλέπουμε το πώς ενηλικιώθηκε η γενιά του και, κυρίως, την κουλτούρα της εποχής, όπως και την αίσθηση της ευμάρειας που επικρατούσε.
Η Αλεξάνδρα είναι μια δυναμική και κυνική γυναίκα, που κινείται σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από εκείνον του Ορέστη. Εργάζεται σε ναυτιλιακή – πετρελαϊκή εταιρεία, είναι εύπορη και θεωρεί πως όλοι και όλα της ανήκουν. Η γνωριμία τους και, τελικά, ο γάμος τους, βάζουν τον Ορέστη στο “τριπάκι” της μεγάλης ζωής. Αφήνει την μουσική και την καλλιτεχνική μέχρι τότε ζωή του, αρχίζει να συναναστρέφεται με ανθρώπους που δεν του ταιριάζουν, απασχολείται σε μία πολύ κερδοφόρα δουλειά, που, όμως, δεν τον ευχαριστεί. “Ξεπουλιέται” και γίνεται κάποιος άλλος, βολεύεται, πιστεύοντας πως έτσι θα είναι ευτυχισμένος, μόνο που δεν είναι.
“Μουσικές καρέκλες. Πάντα έβρισκα αποκρουστικό αυτό το παιχνίδι. Τρέχουν όλοι γύρω από θέσεις κενές. Γελάνε, ακούνε μουσική, διασκεδάζουν. Και τελικά, όταν η μουσική σταματήσει, παλεύουν για να βρουν μια θέση. Οι πιο τυχεροί θα την βρουν μπροστά τους σε αυτόν τον κύκλο. Στον επόμενο, όμως, μπορεί να μην είναι τόσο τυχεροί. Όλοι θα γελάσουν μ’ αυτόν που θα χάσει, θα τον δείξουν, θα τον κοροϊδέψουν. Και μετά ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι να μείνει ένας μόνος του”, αφηγείται ο Ορέστης, παρουσιάζοντας, στην ουσία, την ζωή του, αφού ο ήρωας προσπαθεί να βρει την θέση του στην κοινωνία και στον κόσμο.
“Τι είναι δυστυχία; Να μην έχεις αντιστάσεις. Να μην πρέπει να σκέφτεσαι, αλλά να σκέφτεσαι. Να αντιλαμβάνεσαι, αλλά να μην δίνεις σημασία. Να κάνεις τον βλάκα, αλλά να μην είσαι. Να έχεις την ψευδαίσθηση ότι, κάπως έτσι, θα επιβιώσεις. Να θες συνέχεια να ικανοποιείς, όχι από αγάπη, από ανάγκη αποδοχής. Να μην εκτιμάς τον άνθρωπο που λες ότι αγαπάς, να λες ψέματα ότι αγαπάς. Να χάνεις τον στόχο, να ξεχνάς την φύση, να χάνεις φίλους. Πίεση, θυμός, παρωπίδα, φόβος, λοβοτομή”, μονολογεί ο Ορέστης, φορώντας μια αντιασφυξιογόνα μάσκα.
Ο ίδιος ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης εξηγεί το σκεπτικό του στο podcast του “Maestro”, λέγοντας: “Είναι ο άνθρωπος ο οποίος βάζει μάσκα, προκειμένου να μπορέσει και να ανταπεξέλθει σε όλο αυτό που ο ίδιος έχει στήσει. Σε όλο αυτό που υποτίθεται ότι ήθελε. Και έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο της ζωής του (περνάει και μία κρίση ηλικίας, είναι στα 40+ στον μονόλογο), που ανακαλύπτει ότι δεν είναι καθόλου ευτυχισμένος. Όταν το έγραφα, σκεφτόμουν τι είναι ευτυχία. Και έγραφα όλα τα αντίθετα, αυτό, δηλαδή, που είναι δυστυχία”.
Και πράγματα. Όταν πια συνειδητοποιεί πως είναι δυστυχισμένος και πως η θέση του δεν είναι σε αυτή την σχέση και αυτό το περιβάλλον, ξεσπά προς την Αλεξάνδρα: “Σιχαίνομαι εσένα και ό,τι εκπροσωπείς”. Παρόλο που γνωρίζει καλά πως ο ίδιος επέλεξε αυτή τη ζωή. Της ανακοινώνει ότι θέλει να χωρίσουν και έπειτα, όπως καταλαβαίνουμε, ξεκινά εκ νέου το ταξίδι του για το “πού ανήκει” αρχής γενομένης από τους Παξούς. Εκεί, έρχεται ξανά σε επαφή με την μουσική του και ευελπιστεί να βρει τόσο τον εαυτό του, όσο και την θέση του στον κόσμο.
Αλληγορία και σουρεαλισμός
Το έκτο επεισόδιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση ως προς την σκηνοθεσία, την φωτογραφία και την ατμόσφαιρα, σε σχέση με τα προηγούμενα. Είναι σχεδόν ολόκληρο γυρισμένο στην Αθήνα, βλέπουμε τους γρήγορους ρυθμούς της πρωτεύουσας, έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα του Ορέστη, τον πλούτο και την χλιδή της Αλεξάνδρας, την πονηριά και τον κυνισμό των ανθρώπων, ενώ διακατέχεται από μία σκοτεινιά που “διαξιφίζεται” με το φως των Παξών. Όπως έχει παραδεχτεί ο δημιουργός, το επεισόδιο είναι γυρισμένο σαν μια ανεξάρτητη ταινία μέσα στη σειρά.
Παράλληλα, το επεισόδιο είναι γεμάτο συμβολισμούς, αλληγορίες και σουρεαλιστικά στοιχεία, με κυριότερη την splatter σκηνή στο τραπέζι. Ο Ορέστης φαντάζεται πως σκοτώνει όλους τους παρευρισκόμενους και δειπνεί έχοντας δίπλα του τα πτώματα και πάνω του τα αίματά τους. Ακόμη και σε αυτό το κινηματογραφικό στυλ, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης αποδεικνύει το ταλέντο του και την αγάπη του για την αισθητική, εκπλήσσοντάς μας για άλλη μια φορά ευχάριστα, σε σημείο που θα του προτείναμε στην επόμενη δουλειά του να δοκιμάσει να φτιάξει ένα θρίλερ ή horror story.
Ο προγεννητικός έλεγχος και η κυστική ίνωση
Μέσα στο έκτο επεισόδιο, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης βρίσκει ξανά ευκαιρία να καταπιαστεί με κοινωνικά θέματα ή ιατρικά θέματα (βλέπε διαβήτη), πέρα από τα προφανή. Στο flashback της ζωής του, βλέπουμε την Αλεξάνδρα να μένει έγκυος και τελικά να προχωρά σε υποχρεωτική διακοπή της κύησής της, αφού μαθαίνει – αργά – πως το μωρό της θα γεννηθεί με κυστική ίνωση. Πρόκειται για την πιο συχνή, παγκοσμίως, κληρονομική νόσο που προκαλείται από τη μετάλλαξη ενός γονιδίου και η οποία προσβάλλει πολλά ζωτικά όργανα και συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού. Στη σκηνή αναφέρεται πως η ηρωίδα θα μπορούσε να ενημερωθεί νωρίτερα, αν προχωρούσε στον σχετικό προγεννητικό έλεγχο. Είναι μια ευκαιρία να γίνει πιο γνωστή η νόσος, καθότι μεγάλη μερίδα κόσμου μπορεί να μην είναι επαρκώς ενημερωμένη ή πολλοί να είναι φορείς και δεν το ξέρουν καν.
“Σου χρωστάω μια συγγνώμη για όσα φοβάμαι να διεκδικήσω”
Αξίζει να σημειωθεί, πως στο έκτο επεισόδιο βλέπουμε για πρώτη φορά τον Ορέστη να παραδέχεται τα συναισθήματά του για την Κλέλια, έστω και με έμμεσο τρόπο. “Ερωτεύτηκες; Νόμιζα δεν μπορούσες”, τον ρωτά η Αλεξάνδρα, με τον ίδιο να “απαντά” με την σιωπή του. Επίσης, η ανάγκη του να συναντηθεί με την Κλέλια για να της δώσει εξηγήσεις αναφορικά με την εν διαστάσει σύζυγό του “προδίδει” τον έρωτά του για την κοπέλα, ενώ (ξανά για πρώτη φορά) της εκφράζει όσα νιώθει μέσα από τον εσωτερικό μονόλογό του, ο οποίος μοιάζει με το “Μονόγραμμα” του Οδυσσέα Ελύτη: “Μ’ ακούς; Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου. Από την ελευθερία σου, ταλέντο σου, την ομορφιά σου, την νεότητά σου. Από όλα όσα είσαι. Σου χρωστάω μια συγγνώμη για όσα φοβάμαι να διεκδικήσω. Εσένα“.
Συμπληρώνεται το παζλ της δολοφονίας
Όπως συμβαίνει προς το τέλος κάθε επεισοδίου του “Maestro”, παρουσιάζεται ένα κομμάτι από τη συνέχεια της σκηνής με τον νεκρό Χαράλαμπο. Εδώ έρχεται μία ακόμη έκπληξη, αφού στο “κάδρο” της δολοφονίας του προστίθεται και η Αλεξάνδρα. Ενώ μέχρι στιγμής είχαμε τον Ορέστη και τον Φάνη, βλέπουμε πως η Αλεξάνδρα είναι μπροστά στη σκηνή που τυλίγουν το πτώμα του Χαράλαμπου, κλείνει την πόρτα για να μην τους δει κανείς, ενώ στη συνέχεια βοηθά τον πρωταγωνιστή να πλύνει τα αίματα από τα χέρια του.
