ΜΑΝΤΣ ΜΙΚΕΛΣΕΝ, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΖΙ ΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΙΝΤΙΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ;
Το Magazine βρέθηκε στις Κάννες και μίλησε με τον σπουδαίο ηθοποιό, για το ρόλο του απέναντι στον Χάρισον Φορντ στην νέα περιπέτεια του Ιντιάνα Τζόουνς.
Σε μια περίτεχνη ισορροπία ανάμεσα στο καλό ευρωπαϊκό φεστιβαλικό σινεμά και το μαζικό χολιγουντιανό υπερθέαμα, ο Μαντς Μίκελσεν μοιάζει να έχει βρει την απόλυτη ισορροπία.
Εμφανίζεται ως villain σε τεράστια franchise από τον Τζέιμς Μποντ στο Χάρι Πότερ και τώρα στο Ιντιάνα Τζόουνς (και τον “Δίσκο του Πεπρωμένου”, τη νέα ταινία που κυκλοφορεί από την Feelgood στις 29 Ιουνίου), αλλά και δίχως να χάνει χιλιοστό από την πρεστίζ του αξία, ως στιβαρός πρωταγωνιστής καλού arthouse σινεμά.
Μόλις πριν λίγα χρόνια μας τάραξε συθέμελα με την ερμηνεία του στο οσκαρικό Άσπρο Πάτο του Τόμας Βίντερμπεργκ (οπωσδήποτε μια από τις κορυφαίες ερμηνείες της τελευταίας δεκαετίας), αλλά το να παίζει σε ένα τέτοιο ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα χαρακτήρων δεν τον εμπιδίζει από το να παραδίδει μια εξίσου εμβληματική ερμηνεία στην αμερικάνικη τηλεόραση– ως Χάνιμπαλ για παράδειγμα, στην ομώνυμη σειρά που διήρκησε για 3 σεζόν.
Στο νέο Ιντιάνα Τζόουνς ο Μίκελσεν παίζει τον Ναζί επιστήμονα Γιούργκεν Φέλερ, βασισμένο στον φον Μπράουν, ο οποίος κυνηγά μανιωδώς ένα μυστηριώδες κατασκεύασμα θέλοντας να βάλει σε εφαρμογή ένα ακραία θεότρελο σχέδιο. Φυσικά στο κυνήγι θα έχει ως αντίπαλο τον εμβληματικό αρχαιολόγο, ο οποίος το θέλει και το κυνηγά για τους δικούς του λόγους.
Για έναν ηθοποιό του βεληνεκούς του Μαντς Μίκελσεν, που έχει παίξει αμέτρητους villain ρόλους, έχει κάνει franchise του Χόλιγουντ αλλά και ανεξάρτητο από την Ευρώπη, πώς είναι το να παίζει έναν από τους Ναζί που τα βάζουμε τον Ιντιάνα Τζόουνς και τον Χάρισον Φορντ; Γενικά, πώς στέκεσαι στην οθόνη απέναντι σε έναν από τους εμβληματικότερους ήρωες της κινηματογραφικής μυθολογίας του 20ου αιώνα;
Συναντάμε τον Μίκελσεν στις Κάννες, το πρωί μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του νέου Ιντιάνα Τζόουνς, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Χάρισον Φορντ τιμήθηκε με έναν χρυσό φοίνικα – έκπληξη για το σύνολο της καριέρας του. Ο Μίκελσεν ήταν φυσικά εκεί, και μας διηγήθηκε την εμπειρία. Μοιάζει με χαλαρός τύπος, από τις κατεξοχήν «εμείς τώρα πάμε για δυο μπυρίτσες» φιγούρες του παγκόσμιου σινεμά. Άνετος, έμπειρος, διασκεδαστικός– και με την δύναμη της άποψή του, μας χάρισε έναν σύντομο αλλά μεστό διάλογο.
«Δεν έχω έρθει ποτέ στις Κάννες με αμερικάνικο φιλμ», λέει όταν ξεκινάμε την κουβέντα πάνω στην χθεσινοβραδινή ένταση της βραδιάς της πρεμιέρας (και της βράβευσης του Φορντ). «Έχω έρθει εδώ πουλώντας φιλμ, έχω έρθει σε Διαγωνιστικό ή… ως απολύτως κανένας! Πριν κάποια χρόνια», θυμάται γελώντας.
«Ήταν μια εμπειρία τώρα αυτό», συνεχίζει φτάνοντας στο παρόν και στην βραδιά του συμπρωταγωνιστή του. «Κι ήταν ένα ταξίδι για τον Χάρισον Φορντ αυτή η ιστορία. Το βλέπεις και μες στο φιλμ. Είχε συγκινηθεί κι ο ίδιος, ήταν πολύ ωραία εμπειρία».
Υπάρχει και ένα παιχνίδι μεταξύ σας κιόλας.
Ναι, χτες στην πρεμιέρα ας πούμε όταν ακούστηκε το όνομά μου ακούστηκε ένα σχετικά χαλαρό χειροκρότημα κι αυτός μου έριξε μία χαλαρή στα πλευρά. [γελάει] Δεν ξέρω! Είναι σαν 15 χρονών, είναι σαν ο μεγαλύτερος αδερφός που έχεις όταν είσαι μικρός, που σε ενοχλεί τόσο πολύ! Είναι ένας πολύ νεαρός άντρας στην καρδιά. Τον λατρεύω, είναι φανταστικός.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΝΑΖΙ ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΙΝΤΙΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ
Στην ταινία είστε προφανώς αντίπαλοι. Τι σημαίνει το να είσαι ο κακός, να είσαι ο Ναζί σε μια ταινία Ιντιάνα Τζόουνς, να εκπροσωπείς δηλαδή το ακριβές αντίθετο από τον ήρωα των ανθρώπων;
Ναι, είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ο Ιντιάνα Τζόουνς όμως είναι ενδιαφέρων όχι επειδή είναι καλό άτομο, αλλά επειδή είναι ήρωας. Που ναι, λέει και ψέματα, κάνει και τις απατεωνιές του. Έχει δηλαδή στοιχεία που είναι αναγνωρίσιμα, ανθρώπινα! Και πρέπει με κάποιο τρόπο να εξανθρωπίσουμε τους κακούς επίσης, να βρούμε κάτι σε αυτούς που μπορούμε να αναγνωρίσουμε.
Ίσως… κάποιο όνειρό τους; Κάποιο πάθος; Προφανώς ο δρόμος που ακολουθούν για να φτάσουν εκεί είναι που διαφέρουμε με κάποιον σαν τον Ιντιάνα. Αλλά αυτή είναι η δουλειά μας, να βρούμε κάτι με το οποίο μπορούμε να συνδεθούμε στους κακούς.
Και τι ήταν αυτό;
Νομίζω είναι… παθιασμένος άνθρωπος…; [γελάει πολύ, σα να λέει «κάνω ό,τι μπορώ!»]
Κοίτα, δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτό το θέμα. Είναι Ναζί! Αλλά αν μπορούσε να διαλέξεις, νομίζω τον νοιάζουν περισσότερο τα μαθηματικά κι η επιστήμη αντί η ιδεολογία. Αν συνδυάζονται προφανώς είναι η ιδανική συνθήκη για αυτόν.
Οπότε ναι, εστιάζω εκεί. Δεν είναι τόσο διαφορετικοί. Είναι δηλαδή, απλά στοχεύουν στο ίδιο πράγμα με τον Ίντι. Έχουμε το ίδιο πάθος. Αλλά θέλουν να το χρησιμοποιήσουν διαφορετικά.
Σε σχέση με αυτούς τους ρόλους, υπάρχει κάποιο όριο πιστεύεις; Να πεις ότι κάτι παραείναι, για εσένα;
Ποιο είναι το όριο δηλαδή; Αν θα έπρεπε να ζωντανέψουμε τον Χίτλερ στο σινεμά ας πούμε; Μα το έχουμε δει, και μαεστρικά. Γιατί θέλει κάποιος να το κάνει αυτό; Μα, για να ρίξει φως στο γιατί άνθρωποι τον ακολούθησαν εξαρχής. Ελπίζω, ώστε να μην επαναλάβουμε το ίδιο λάθος.
Όχι, δε νομίζω ότι υπάρχει όριο. Δεν υπερασπιζομαστε τίποτα, προσπαθούμε να καταλάβουμε. Κι όταν καταλαβαίνουμε κάτι μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Αν δεν το καταλαβαίνουμε δεν έχουμε ελπίδα.
Ο χαρακτήρας σου είναι βασισμένος στον φον Μπράουν. Υπήρξε μια άσκηση ισορροπίας εκεί για σένα, να τον κάνεις κακό αλλά όχι γκροτέσκο, από τη στιγμή που συνδέεται με μια αληθινή φιγούρα;
Κοίτα, πάντα κάποιος θα βρεθεί που θα θέλει την ερμηνεία σου να είναι περισσότερο γκροτέσκα ή λιγότερο. Δε μπορείς να τους κάνεις όλους ευτυχισμένους.
Ο φον Μπράουν ωστόσο είναι από τους πολλούς επιστήμονες που πήγαν στην Αμερική. Πολλοί πήγαν Σοβιετική Ένωση, κάποιοι Αμερική, και για κάποιο λόγο όλες οι κυβερνήσεις σκέφτηκαν… ΟΚ, καθαρό μητρώο, ας μη ξαναμιλήσουμε ποτέ για όλα αυτά! Βλέπω το σκεπτικό, υποθέτω. Υπήρχαν κάποια μεγάλα μυαλά, και λέει η κυβέρνηση, αυτόν γιατί να τον κρεμάσω; Μπορώ να τον χρησιμοποιήσω.
ΜΑΝΤΣ ΜΙΚΕΛΣΕΝ, ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΖΕΙΣ ΤΟΣΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ VILLAINS;
Παίζεις κακούς πολύ συχνά…
Αυτό που συνήθως πιστεύω ότι είναι ο λόγος είναι ότι έχω αστεία προφορά, ε; [γελάει] Κάποτε ήταν οι ρώσοι, μετά οι βρετανοί, μετά οι γερμανοί. Ή ίσως… απλά νομίζουν ότι είμαι γερμανός; [γελάμε]
Προσπαθώ πάντα να εξανθρωπίζω συνθήκες, και νομίζω αυτό λειτουργεί κι από την ανάποδη. Οι καλοί δηλαδή. Που είναι μεταξύ μας τόσο στενή κατηγορία να βάλεις κάποιον– κακός, κακός. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αναγνωρίζουμε ανθρώπους και συμπεριφορές όταν έχουν ελαττώματα. Κι άρα όλοι πρέπει να έχουν και την άλλη πλευρά. Νομίζω οι περισσότεροι ηθοποιοί το προσεγγίζουν έτσι. Αλλά είναι το σενάριο, ε; Αν δεν υπάρχει τίποτα εκεί, εσύ δε μπορείς να κάνεις τίποτα.
Έχει σημασία για σένα αν θα πάρεις έναν ρόλο κακού σε ένα χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ ή στη Δανία;
Όχι, άλλο είναι σημαντικό. Το θέμα είναι πως σπάνια ο κακός είναι ο πρωταγωνιστής, κι ως β’ ρόλος είσαι εκεί για να στηρίξεις το φιλμ, ενώ ως πρωταγωνιστής το φιλμ είναι εκεί για να υπηρετήσει εσένα.
[γουρλώνουμε τα μάτια μόλις λέει αυτή τη φράση]
Ναι, μπορείς να δοκιμάσεις περισσότερα πράγματα όταν είσαι πρωταγωνιστής. Γιατί η κάμερα και το στόρι πάντα έρχονται σε εσένα. Ενώ όταν είσαι β’ ρόλος, παλεύεις εσύ πια περισσότερο– για να βοηθήσεις τον πρωταγωνιστή να πει την ιστορία.
Τι συμβαίνει με την τεχνολογία που επιτρέπει σε νεότερες εκδοχές ηθοποιών να ζωντανεύουν σε ταινίες; Το βλέπουμε συχνά τελευταία.
Όχι. Δεν θα συμμετάσχω σε κάτι τέτοιο. Με τίποτα.
Και σε αυτή την ταινία; [σσ. Ένα κομμάτι του φιλμ ακολουθεί μια παλιότερη περιπέτεια του Ιντιάνα Τζόουνς, με τον Χάρισον Φορντ ψηφιακά επεξεργασμένο ώστε να μοιάζει πολύ νεότερος]
Σε αυτή εδώ; Ναι!
Κοίτα, οι άνθρωποι ακόμα πάνε στο σινεμά για έναν λόγο. Είναι όπως όταν πάνε στην όπερα. Θέλουν διασκέδαση, και θέλουν να δουν κάτι αληθινό. Εδώ, στην ταινία μας είναι δικαιολογημένο αυτό που βλέπουμε! Είναι ο Χάρισον ο ίδιος! Είναι αυτό που ερμηνεύει, αλλά σαν 40 χρόνια πριν. Οι εικόνες είναι αυτός. Το δικαιολογώ δηλαδή. Είναι δική του η ερμηνεία, απλά την βλέπουμε παραποιημένη σαν άλλη στιγμή στο χρόνο.
Αλλά μια τεχνολογία που να μας αντικαταστήσει όταν ας πούμε θα έχουμε φύγει; Βαρετόοοοο.
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΝΤΙΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ;
Με το Ιντιάνα Τζόουνς τι προσωπική σχέση έχεις;
Ακριβώς ίδια με όλους μας σε αυτό το δωμάτιο. Μεγαλώσαμε με αυτό, ή το είδαμε λίγο αργότερα και έγινε κάτι σαν βίωμα. Είναι το μόνο franchise που είναι ο ίδιος χαρακτήρας διαμέσου των ταινιών. Ένας κουρασμένος άντρας, που βλέπεις τις περιπέτειές του, και τον αγαπάς.
Κοίταξες την ιστορία του franchise προτού προσεγγίσεις το φιλμ και τον χαρακτήρα σου;
Δεν πήγα να τα ξαναδώ, όχι. Τα έχω δει τόσες φορές. Μόνος μου, με τον αδερφό μου, με τα παιδιά μου… με τους γονείς μου! Είναι σαν χριστουγεννιάτικη ταινία, κάπως.
Αλλά δουλεύεις πάντα μέσα στο κάδρο του Ιντιάνα. Μπορείς να σπρώξεις τα όρια λίγο, αλλά δε μπορείς να τα σπάσεις. Πρέπει να είναι μες στο σύμπαν και μες στη μυθολογία του Ιντιάνα. Υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένου τύποι χαρακτήρων εκεί μέσα. Ομοίως και στο Star Wars, υπάρχουν συγκεκριμένοι τύποι χαρακτήρων τους οποίους μπορείς να «περάσεις» στο τελικό αποτέλεσμα. Δεν θέλαμε δηλαδή να αλλάξουμε κάτι. Δεν θέλαμε και να το κάνουμε ακριβώς ίδιο φυσικά. Οπότε θέλαμε να δείξουμε σεβασμό, αλλά να προσπαθήσουμε να κουνήσουμε λίγο και κάποια πράγματα.
Θα έβλεπες την Έλενα Σω [σσ. η ηρωίδα που παίζει η Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ του Fleabag] να συνεχίζει το franchise;
Τότε δε θα ήταν Ιντιάνα Τζόουνς, θα ήταν κάτι άλλο. [μικρή σιωπή] Αν με ρωτάς αν η Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ μπορεί να ηγηθεί ενός περιπετειώδους franchise; Απολύτως! Είναι φοβερή. Αλλά θα ήταν κάτι άλλο. Ο Ιντιάνα Τζόουνς είναι ο Ιντιάνα Τζόουνς. Αν θες, κάνε κάτι άλλο. Και θα ήθελα όντως, πάρα πολύ να δω τη Φίμπι σε ένα δικό της franchise.
Είναι λοιπόν αυτό το τέλος; Μιας κι είναι προφανώς η τελευταία ταινία του Χάρισον Φορντ παίζοντας τον χαρακτήρα.
Με εξέπληξε το τέλος της ταινίας… Άκου, νιώθω πως είναι ένα κάποιο τέλος, και είναι πολύ όμορφο το πώς γίνεται. Αλλά από την άλλη… ο Χάρισον είναι ένα αληθινό τέρας, και…. [γελάει]. Πραγματικά, δεν έχω γνωρίσει κανέναν σαν αυτόν.
Επειδή μιλήσαμε και νωρίτερα για την βραδιά της πρεμιέρας. Άκου, αυτό τα λέει όλα για αυτόν: Βλέπεις από τη μία έναν άντρα που θέλει να μείνει εκεί για πάντα να ακούει ανθρώπους να τον αποθεώνουν. Κι επίσης την ίδια στιγμή, θέλει να φύγει από αυτό το δωμάτιο όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αυτό που είχαμε χτες, αυτός ο συνδυασμός; Αυτό περισσότερο από όλα, με κάνει να νιώθω τη βαρύτητα της κατάστασης. Αυτή η βραδιά, είχε την αίσθηση ενός αποχαιρετιστήριου πάρτι.
