ΜΑΡΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ: ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΡΕΝΑ, ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΣΤΗ ΣΩΚΟΥ ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΓΙΝΑΝ “MY WAY”

Ο Μάριος Φραγκούλης έχει σίγουρα τον τρόπο του. Είναι ένας από τους λίγους Έλληνες που έχουν κάνει καριέρα στο εξωτερικό και η μεγάλη αγάπη που λαμβάνει από τον κόσμο είναι για εκείνον μία φωτιά που σιγοκαίει και του δίνει δύναμη να κάνει… θαύματα. Αεικίνητος, θετικός και γεμάτος ενέργεια ο σπουδαίος Έλληνας τενόρος μίλησε στο Magazine με ενθουσιασμό για τη νέα του μουσική παράσταση με τίτλο “My Way” στο Μέγαρο Μουσικής στις 28 Απριλίου.

Γεννήθηκε στην Ζιμπάμπουε της Αφρικής, αλλά είναι ένας πολίτης του κόσμου. Η πορεία του γεμάτη από σκληρή δουλειά και σπουδαίες συνεργασίες με ανθρώπους που τους θεωρεί “ήρωές” του. Μελέτη, ταξίδια και ακούραστες εμφανίσεις στο εξωτερικό, ένα πολύτιμο ψηφιδωτό εμπειριών που βρίσκουν διέξοδο στα τραγούδια του. “Τίποτα δεν παίρνω ως δεδομένο” μας λέει, “Τραγουδάω ήδη 34 χρόνια, δουλεύω σκληρά και ό,τι τραγουδάω πλέον πρέπει να νιώθω ότι έχει νόημα“.

Ο Μάριος Φραγκούλης διηγείται περιστατικά από τη ζωή του ξεκινώντας από το Πάσχα, που είναι για εκείνον μία ιερή ένωση. “Μία ένωση των οικογενειών, των παιδιών, ένας τρόπος να επανατοποθετήσουμε κάποιες σχέσεις. Να δούμε ποιοι είναι οι στενοί μας φίλοι και οι αγαπημένοι μας άνθρωποι στη ζωή και να μας δώσει την ελπίδα ότι μέσα από την Ανάσταση του Χριστού που όλοι πιστεύουμε στην Ελλάδα ότι ίσως δούμε το φως για μία καλύτερη ζωή”.

Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα…

Η συζήτησή μας ξεκίνησε από την επικαιρότητα. “Περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα τα τελευταία δύο χρόνια και τώρα όλο αυτό που συμβαίνει με τον Πούτιν και την Ουκρανία είναι κάτι που με έχει συγκινήσει βαθύτατα. Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα. Όλα αυτά τα παιδιά που έχουν μεταναστεύσει από την Ουκρανία και οι οικογένειες που έχουν χάσει τις δουλειές και τα σπίτια τους, τον τρόπο της ζωής τους και τα πάρα πολλά νέα παιδιά που χάνουν τη ζωή τους για να βοηθήσουν τη χώρα τους. Και από τη Ρωσία και από την Ουκρανία.

Εγώ είμαι υπέρ της ειρήνης έτσι κι αλλιώς. Και σαν πρεσβευτής ειρήνης εδώ και πολλά χρόνια. Θεωρώ ότι θα βρεθεί μία λύση και πιστεύω ότι ο Πούτιν να συμμορφωθεί μέσα από τις πιέσεις και τις επιλογές που δεν έχει πια. Με τον Biden, με όλη την Ευρώπη και με όλο τον κόσμο που είναι εναντίον του και έχουν δημιουργήσει αυτές τις οικονομικές κυρώσεις ελπίζω να μπορέσει να αποφευχθεί κάτι πολύ πιο επικίνδυνο, να μην γίνει ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.

Η Ουκρανία είναι κοντά μας, είμαστε πολύ “φίλοι”. Εγώ έχω τραγουδήσει στην Όπερα της Ουκρανίας και ήταν για εμένα ένα μεγάλο δώρο. Οι Ουκρανοί είναι πολύ φιλότιμοι άνθρωποι, ένας φιλότιμος λαός και πιστεύω και εύχομαι αυτές τις ημέρες του Πάσχα να μπει η καρδιά στη θέση της και να δούμε λίγο τη συναισθηματική πλευρά της ανθρωπότητας”.

Πάσχα με τη Θεία Ρένα

Το Πάσχα είναι γεμάτο από ευχάριστες αναμνήσεις για εκείνον: “Το Πάσχα μού θυμίζει καλές, δυνατές, έντονες, “κόκκινες” και λαμπερές στιγμές στη ζωή μου με ανθρώπους πάρα πολύ αγαπημένους.

Σαν μικρό παιδί πηγαίναμε στην Κέρκυρα, γιατί κατά το ήμισυ είμαι Κερκυραίος. Δεν γεννήθηκα στην Ελλάδα, αλλά η μισή μου οικογένεια, από τη μεριά της μητέρας μου, είναι από την Κέρκυρα και από τη μεριά του πατέρα μου είναι από την Κάσο. Στις δύο άκρες της Ελλάδας.

Ακριτικό νησί η Κάσος και πανέμορφο. Οι Φραγκούληδες από εκεί ξεκίνησαν από την Κάσο και μετά πήγαν στην Κρήτη και σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Το Πάσχα είναι φοβερό εκεί, έχουν τους κασιώτικους χορούς, την κασιώτικη λύρα.

Στην Κέρκυρα όμως το Πάσχα είναι πραγματικά φαντασμαγορικό, καθώς γίνεται με μεγάλες ορχήστρες, μεγάλες χορωδίες να παίζουν το Ναμπούκο του Βέρντι. Υπάρχουν πολλοί καλλίφωνοι στο νησί και πολλά ωδεία. Και υπάρχει βέβαια και η μεγάλη Φιλαρμονική Ορχήστρα που αριθμεί περίπου 100 άτομα! Όσες φορές έχουμε παίξει στο αρχαίο κάστρο ή στο κέντρο της πόλης πάντα με καλοδέχονται με τόση αγάπη και με τόση όρεξη γιατί ξέρουν ότι η αγάπη μου για το ιταλικό τραγούδι για τις ναπολιτάνικες καντσονέτες και τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια είναι πολύ μεγάλη και κάθε φορά που πηγαίνω στην Κέρκυρα περνάω μαγικά.

Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια λόγω της θείας Ρένας. Η Ρένα η Βλαχοπούλου είναι θεία μου, ήταν πρώτη ξαδέλφη της μητέρας μου και είχαμε αυτές τις καταπληκτικές συναντήσεις γεμάτες ενέργεια, ζωντάνια και αυθορμητισμό. Ήμουν 12-13 ετών και πηγαίναμε σε αυτά τα σπουδαία πάρτι που έκανε η θεία Ρένα στο σπίτι της όπου ήταν η Μάρω Κοντού, ο Κώστας Βουτσάς, η Αλίκη Βουγιουκλάκη – όλος ο ελληνικός κινηματογράφος καθόταν στον κήπο του σπιτιού της θείας Ρένας. Έβλεπα αυτά τα ιερά τέρατα – όπως φάνταζαν στα μάτια μου – που μεγάλωσα με τις ταινίες τους , καθώς τις έβλεπα όλες τα σαββατόβραδα με τη γιαγιά μου. Εντωμεταξύ στην αρχή δεν ήξερα! Η αγαπημένη μου ηθοποιός ήταν η Ρένα Βλαχοπούλου, αλλά δεν ήξερα ότι ήταν θεία μου, δεν μου το είχαν πει οι γονείς μου, γιατί έκανα σαν τρελός για τη θεία Ρένα.

Πήγαμε να τη δούμε όταν ήμουν 9 ετών στο Δελφινάριο. Εγώ πολύ σοβαρό παιδί – “τρελός” με τους φίλους μου, αλλά πολύ σοβαρός όταν έβγαινα δημοσίως. Πήγαμε στο καμαρίνι της θείας Ρένας και μου λέει “Έλα δω, έλα εδώ τζιτζιφρίγκο. Έλα εδώ μικρέ μου”, της λέω “είμαι ο Μάριος” μου λέει “εσύ είσαι ο Μάριος που τραγουδάει; Έλα εδώ να σου δώσω μια αγκαλιά, είμαι η θεία σου η Ρένα” και παθαίνω σοκ! Τρέμουν τα πόδια μου, χάνω τα λόγια μου, την αγκαλιάζω φυσικά και δεν ξέρω τι να πω. Αλλά ήταν η πιο μεγάλη αγκαλιά του κόσμου η θεία Ρένα.

Η θεία Ρένα αγαπούσε τα παιδιά, αγαπούσε τους ανθρώπους που τους ενδιέφερε το τραγούδι. Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω θέατρο και πήγα στη δραματική σχολή στο Λονδίνο ερχόταν να δει παραστάσεις μου. Και μου έλεγε “δεν κατάλαβα τίποτα, αλλά θα γίνεις πολύ σπουδαίος”.

Είχε τρομερή φωνή και τρομερή επίδραση σε μένα. Την έβλεπα και τη θαύμαζα ατρόμητα. Για εμένα ήταν η Judy Garland της Ελλάδας, ήταν η Lucille Ball της Ελλάδας. Ήταν η απλή κυρία που έγινε σουπερστάρ”.

Ηθοποιός ήθελα να είμαι… και αυτό είμαι

Πώς ξεκίνησε αυτή η λατρεία για τη μουσική; “Ηθοποιός ήθελα να είμαι. Πήγα δραματική σχολή στο Λονδίνο. Πήγα στην Guildford School of Acting για να σπουδάσω ηθοποιός και σε τρία χρόνια πήρα το δίπλωμα και αμέσως την τελευταία χρονιά έδωσα για την υποτροφία Μαρία Κάλλας. Με άκουσε η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου, που σπούδαζε στο Λονδίνο και κάναμε παρέα τότε και μου λέει “Μάριε έχεις κλασική φωνή”. Εκείνη μελετούσε τη Βιολέτα στην Τραβιάτα και έκανα εγώ τον Αλφρέντο και της λέω “αυτά τα ξέρω γιατί τα ακούω, αλλά δεν είμαι τενόρος” και μου λέει “παιδί μου σου βγαίνουν όλες οι νότες, είσαι τενόρος” και έτσι έγινε.

Πήρε τηλέφωνο τον Χρήστο Λαμπράκη και μετά από δύο ημέρες έδωσα για την υποτροφία και την κέρδισα και μάλιστα χωρίς να ξέρω κανονικά τις άριες!

Στην Αφρική με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου σε πολύ νεαρή ηλικία ακούγαμε άλλου είδους μουσική. Ακούγαμε Καζαντζίδη, Μαρινέλλα, τους μεγάλους παλαιούς Έλληνες τραγουδιστές, οι οποίοι άρεσαν πολύ στη μαμά μου. Εμένα όμως με τραβούσε πολύ η κλασική μουσική. Από τριών χρόνων θυμάμαι μου άρεσε πολύ ο τενόρος και αστέρας του κινηματογράφου το 1950, Mario Lanza. Τον άκουγα συνέχεια, ήθελα να γίνω ο Mario Lanza. Άκουγα τους τενόρους και τις όπερες από πολύ μικρό παιδί όχι τις βαριές όπερες – Βάγκνερ σχεδόν ποτέ – αλλά Τραβιάτα, Κάρμεν. Μου άρεσαν οι άριες και μου άρεσε πολύ η φωνή του τενόρου. Την άκουγα και μου έδινε μια λαμπρή δύναμη. Μου έδινε μια “φωτιά” μέσα μου. Όταν άκουγα τον τενόρο, ξαφνικά χαμογελούσα ολόκληρος.

Αυτό ήταν το πρώτο άκουσμα και μετά ήρθα στην Ελλάδα. Οι γονείς μου επέστρεψαν στην Αθήνα και με άφησαν στην αδερφή της μητέρας μου, τη θεία μου τη Γιούλα – που έχασα δυστυχώς γιατί έφυγε από τη ζωή όταν ήταν πολύ νεαρή. Με μεγάλωσε με πολλή αγάπη και τρομερό συναίσθημα σαν να ήμουν πραγματικά δικό της παιδί. Αυτή τη γυναίκα εγώ τη θεωρώ μητέρα μου πιο πολύ, και τον θείο μου που ήταν ο άντρας της τον θεωρώ πατέρα μου.

Οι άνθρωποι εκείνοι με πήγαν στο Ωδείο Αθηνών, με πήγαιναν σε κλασικές συναυλίες από 4-5 ετών. Θυμάμαι πηγαίναμε στο Παλλάς στο κέντρο της Αθήνας όπου έπαιζαν κλασικές συναυλίες κάθε Κυριακή πρωί. Ήταν μία αγαπημένη συνήθεια. Κάθε Κυριακή πρωί πήγαινα με τη θεία μου (τη μητέρα μου) και βλέπαμε κλασικές συναυλίες: Μπετόβεν , Μότσαρτ, ό,τι έπαιζαν εκείνη την εποχή.

Το πάθος μου το αγκάλιασαν χωρίς καν να ξέρουν αν το … θέλω τελικά αυτό ή πού θα οδηγήσει. Σαν γονείς – στη ροή – έβλεπαν ότι μου αρέσει η κλασική μουσική, ότι αγόραζα όλους τους δίσκους του Μπετόβεν με τον Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν, αυτές οι τρομερές ηχογραφήσεις και καθόμουν με ένα ξύλινο καλαμάκι για σουβλάκια και έκανα… τον μαέστρο! Επίσης γνώριζα τα κομμάτια απέξω και ανακατωτά. Όλα τα έργα του Μπετόβεν από μικρό παιδί. Ήταν ταλέντο, ήρθε από τη φύση; Από τον Θεό;

Έξι χρόνων πήγα στο Αττικό Ωδείο και σπούδασα με τον κ. Βατικιώτη, που ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος βιολιού και μετά από τέσσερα χρόνια πήγα στο Ωδείο Αθηνών που σπούδασα με τον Παντελή Δεσποτίδη, που ήταν και μουσικός του Μάνου Χατζιδάκι, έπαιζε στο μουσικό σύνολο Μάνος Χατζιδάκις. Ένας εξαιρετικός κύριος – εγώ δεν τα ήξερα τότε αυτά – αλλά μου έδωσε το “χρώμα” στη φωνή. Αν είμαι ένας καλός τραγουδιστής είμαι και για αυτό. Υπάρχει η μουσική μέσα μου. Η ομορφιά της μουσικής. Η μουσική δεν είναι μόνο απλές νότες, που τις μαθαίνεις μέσα από το σολφέζ, μία άρια, ένα μουσικό κομμάτι, μια όπερα ή ένα μιούζικαλ.

Η μουσική θέλει την προσωπική σου αίσθηση, την προσωπικότητα τη δική σου, με ό,τι έχεις πάρει από τη ζωή, αυτό να το βάλεις μέσα στη μουσική. Πρέπει να σεβαστείς αυτό που έχει γράψει ο μουσικός και να προσθέσεις τη δική σου εμπειρία μέσα σε αυτό. Το βιολί μου χάρισε αυτή την ομορφιά της μουσικής και της επικοινωνίας.

Σαν τραγουδιστής πιστεύω ότι το κάθε τραγούδι είναι μια θεατρική πράξη, μια παράσταση. Με αρχή μέση και τέλος. Πρέπει να το σκέφτεσαι έτσι, σαν ηθοποιός. Δεν μπορώ να μείνω στην ιδέα ότι τραγουδάω απλά ένα τραγούδι. Δεν τραγουδάω ποτέ απλά ένα τραγούδι. Είναι μία ερμηνεία κάθε φορά πολύ σημαντική”.

Όταν άρχισα να ονειρεύομαι…

Ονειρεύτηκε όλη αυτή την πορεία; “Τη μουσική την είχα στη ζωή μου από πολύ μικρός λόγω του βιολιού. Από μικρό παιδί είχα την απόλυτη σχέση με τη μουσική. Εκτός από το βιολί ήμουν και σολίστ σε μια χορωδία, που είχα με τον Μπάμπη Σιδηρόπουλο, έναν εξαιρετικό κύριο στο Δημοτικό Σχολείο στη Νέα Σμύρνη όταν πήγα τρίτη δημοτικού. Ήθελε να φτιάξει μια χορωδία και ζήτησε από τα παιδιά να πουν τον Εθνικό Ύμνο. Σηκώθηκα και είπα τον Εθνικό Ύμνο σαν τον… Mario Lanza και με έκανε σολίστ της χορωδίας. Ήμουν το πιο κοντό παιδάκι από όλα και φορούσα παπιγιόν.

Αυτή ήταν η διαφορά, τα άλλα παιδάκια φορούσαν γραβάτες, εγώ παπιγιόν. Τραγουδούσαμε τα “Παιδιά της Σαμαρίνας”, τον “Γέρο Δήμο”, τη “Βλάχα Δερβενιώτισσα” πολύ αγαπημένα τραγούδια δημοτικά. Σε εκδηλώσεις όπως η 25η Μαρτίου τραγουδούσαμε για τον κόσμο, είχαμε πάρει και βραβείο από το Ωνάσειο Ίδρυμα παίξαμε και άλλα έργα. Πήγαμε σε διάφορες πόλεις, και στην Κέρκυρα στη Θεσσαλονίκη. Τότε ήρθα σε επαφή με το «Άξιον Εστί» του Θεοδωράκη, όπου τραγούδησα ως σολίστ (το μέρος του λαϊκού τραγουδιστή που ερμήνευσε ο Μπιθικώτσης). 11 ετών, ήμουν πολύ μικρός. Έτσι κατάλαβα ότι τραγουδάω καλά, αλλά δεν ήξερα καν ότι θα γίνω τενόρος.

Το όνειρό μου εκείνη την εποχή διαμορφώθηκε γύρω από το θέατρο. Πήγα σε αγγλικό σχολείο και εκεί μία δασκάλα η Χέδερ Άτερντ η οποία λάτρευε τις μουσικές παραστάσεις και εκεί παίξαμε το “West Side Story” όταν ήμουν 16 ετών, έπαιξα τον κονφερανσιέ στο “Καμπαρέ” όταν ήμουν 15 ετών. Παίξαμε Σαίξπηρ, έπαιξα για πρώτη φορά τον “Πουκ” από το “Όνειρο Θερινής Νυκτός”. Τρομερές εμπειρίες σε πολύ νεαρή ηλικία. Με διαμόρφωσαν και άρχισα να ονειρεύομαι”.

Η μεγάλη απώλεια

Ο μεγάλος συμπαραστάτης στη ζωή του; “Χάνουμε κάποιες φορές ανθρώπους από κοντά μας που δεν άξιζε να φύγουν από τη ζωή τόσο δύσκολα. Ας πούμε η μητέρα μου (η θεία μου η Γιούλα δηλαδή) πέθανε από καρκίνο του μαστού και δεν μπορούσαμε να τη βοηθήσουμε. Δεν το είχε καταλάβει και ήταν πολύ αργά. Έφυγε σε σύντομο χρονικό διάστημα και ήταν μία τεράστια απώλεια στη ζωή μου.

Με συγκλόνισε, και είπα γιατί; Πολύ δύσκολο να χάνεις έναν άνθρωπο που δεν σε έχει γεννήσει και όμως σε έχει γεννήσει. Λίγες ημέρες πριν πεθάνει, μου είπε “Σε ευχαριστώ πάρα πολύ”. Της λέω “εσύ με ευχαριστείς, εγώ σε ευχαριστώ”. “Όχι, σε ευχαριστώ που μου χάρισες το ένστικτο της μάνας” και … καταλαβαίνεις (συγκινημένος πολύ). Πόσο μου λείπει αυτός ο άνθρωπος! Ήταν η μεγάλη μου ηρωίδα. Ο μεγάλος μου συμπαραστάτης στη ζωή. Όταν υπέγραψα στη Sony Classic στη Νέα Υόρκη μου έλεγε “Μπράβο Μάριε, τα καταφέραΜΕ””.

Δεν είναι μόνο η καριέρα, είναι και η προσφορά…

Πόση σημασία έχει η προσφορά στη ζωή του; “Με κάθε δουλειά που κάνουμε να έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν είναι το να κάνουμε καριέρα μόνο στη ζωή μας. Είναι πλέον να μπορούμε να κάνουμε έργο, να βοηθήσουμε την πατρίδα μας, αλλά και όσους έχουν ανάγκη.

Ένας από τους σκοπούς της συναυλίας “My Way” στο Μέγαρο Μουσικής στις 28 Απριλίου είναι η στήριξη του “Συλλόγου Θυάτειρα”, που κλείνει 100 χρόνια και στηρίζει το ανθρωπιστικό έργο του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μ. Βρετανίας, Υπερτίμου και Εξάρχου Δυτικής Ευρώπης και Ιρλανδίας κ. Νικήτα και αποτελεί σημαντική γέφυρα των Ελλήνων της διασποράς με τη χώρα μας.

Με τη Μαρινέλλα και το “Όλοι Μαζί Μπορούμε” δόθηκαν 40.000 ευρώ για τους εθελοντές και για μηχανήματα που θα καθαρίσουν τη γη μετά τις καταστροφικές φωτιές στην Εύβοια. Στηρίζω τη WWF για τη διάσωση ζώων από τις φωτιές. Είναι σημαντικό να βοηθάμε και να δίνουμε στον κόσμο αυτό που χρειάζεται. Και σας πρεσβευτής της UNESCO το πραγματοποιώ αυτό και σαν Πρεσβευτής Ειρήνης στο Πρόγραμμα της Μπέτι Ουίλιαμς* για την Ιρλανδία. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε παιδιά που έρχονται από εμπόλεμες ζώνες να έρθουν στην Ιταλία – παιδιά που ίσως έχουν χάσει τους γονείς τους, να έχουν δασκάλους να έχουν γιατρούς να συνεχίζουν τις σπουδές τους και να ενταχθούν κανονικά στην κοινωνία.”

(*Η Μπέτι Ουίλιαμς ήταν κάτοχος του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης του 1976 από κοινού με τη Μέιριντ Κόριγκαν, για την εργασία της ως ιδρύτρια της Κοινωνίας των Ανθρώπων Ειρήνης, μιας οργάνωσης με σκοπό να προωθήσει μια ειρηνική επίλυση των αναταραχών στη Βόρεια Ιρλανδία).

Πρέπει να γίνεις… μοναχός!

Πίσω από κάθε επιτυχία υπάρχει σκληρή δουλειά; Δεν ήμουν και το πιο μελετηρό παιδί. Στα μαθηματικά δεν τα πήγαινα καλά. Βέβαια για να γίνουν όλα αυτά που έχω κάνει έγιναν και πάρα πολλές θυσίες. Τρομερή πειθαρχία. Πρέπει να γίνεις… μοναχός! Για να μπορέσεις να τραγουδήσεις πρέπει καταρχάς να μην … μιλάς πολύ. Να μην τραγουδάς συνέχεια. Πρέπει να κάνεις ασκήσεις και τον υπόλοιπο χρόνο να είσαι ήρεμος.

Είναι μία πάρα πολύ δύσκολη επιλογή στη ζωή ενός ανθρώπου. Και αυτές είναι οι θυσίες. Θυσιάζεις το να δεις τους φίλους σου κάθε μέρα. Θυσιάζεις το να βγεις το βράδυ σε μέρη που υπάρχει θόρυβος. Τραγουδάς μόνο όταν κάνεις πρόβες, όταν μελετάς και θέλεις να μάθεις κάτι. Το μαθαίνω μία οκτάβα κάτω… σχεδόν ψιθυρίζοντάς το. Μαθαίνοντας τη μουσική στο πιάνο. Τα μαθαίνω μουσικά πρώτα! Και επίσης τι λένε τα λόγια, γιατί τα λόγια είναι αυτά που σου μένουν. Θέλει πάρα πολύ μελέτη. Θέλει άπειρες ώρες να αφιερώσεις. Όταν ήμουν στη δραματική σχολή ξυπνούσα 6 το πρωί. Στις 7 έφευγα από το σπίτι, στις 8 ξεκινούσε το μάθημα. Επέστρεφα 8 το βράδυ όπου είχα να μελετήσω μέχρι τις 2 τη νύχτα για να μάθω τον ρόλο. Κάθε μέρα. Η μελέτη γίνεται με προσωπικό τρόπο και όπως εσύ θέλεις να εστιάσεις. Όσο πιο πολύ δουλέψεις τόσο πιο πολλά έχεις να κερδίσεις.

Χάρτινο το Φεγγαράκι

Το πρώτο αγαπημένο του τραγούδι και όσα… ακολούθησαν! “Από μικρό παιδί έβλεπα ΟΛΑ τα μιούζικαλ στην τηλεόραση. To “Puttin’ On the Ritz”, το “Singing in the Rain”, “Mary Poppins”, η Julie Andrews (“The Sound of Music”) ήταν μία από τις ηρωίδες μου στη ζωή. Είδα τον “Μάγο του Οζ” με τη Judy Garland και ανακάλυψα αυτή τη θεϊκή φωνή. Σιγά σιγά άρχισα να μαθαίνω τις φωνές, τις ποιότητες. Ανακάλυψα την Ella Fitzgerald, τη μεγάλη μου αγάπη στο τραγούδι. Φυσικά τη Νάνα Μούσχουρη ακούγοντας τη φωνή της σε Μάνο Χατζιδάκι, στις πρώτες ταινίες.

Το “Χάρτινο το Φεγγαράκι” ήταν το πρώτο αγαπημένο μου τραγούδι, το οποίο ερμήνευσα και στη ζωή μου στην Ελλάδα και το έχω στην ψυχή μου. Και πιστεύω ότι είναι πιο δύσκολο ερμηνευτικά και από το “Lucevan le Stelle” της “Tosca”.

Από 22 ετών μέχρι 30 έπαιζα σε μιούζικαλς. Το λέω τώρα και μου φαίνεται… απίστευτο. «Ο Βασιλιάς και Εγώ», το “Phantom of the Opera”. Δεν ξέρω αν θα ξανάρθει αυτή η εποχή για εμένα ήταν όμως μία τεράστια εμπειρία να παρουσιάζεις οκτώ παραστάσεις την εβδομάδα, τριάντα δύο παραστάσεις το μήνα, για πολλά χρόνια. Μου έδωσε στήριξη και πειθαρχία. Κάθε βράδυ πήγαινα στο σπίτι μου, να μην μιλάω καθόλου, να τρώω μόνος μου. Καλή φυσική κατάσταση. Γυμναστήριο. Σε ψυχολόγο, ώστε το κάθε τι που σε επηρεάζει, να το δουλεύεις.”

Με τη Ροζίτα Σώκου ήταν σαν να είχαμε σχέση χωρίς να έχουμε

Η σχέση με τη Ροζίτα Σώκου; “Όταν ήμουνα παιδί βλέπαμε το “Να η ευκαιρία”, από όπου βγήκαν πολύ σημαντικές φωνές, όπως η Νένα Βενετσάνου, ο Μανώλης Λιδάκης. Καμία σχέση με τώρα που φαίνεται λίγο μέτριος ο τρόπος παραγωγής σε τέτοιου είδους εκπομπές.

Βλέπαμε τη Ροζίτα και αυτό το χιούμορ που είχε και τον τρόπο σκέψης. Τη θαύμαζα πάρα πολύ. Τη γνώρισα όταν έπαιζα στο “Grease” στην Αθήνα (που το σκηνοθέτησε ένας Άγγλος σκηνοθέτης που με είχε σκηνοθετήσει και στο “Ο Βασιλιάς και εγώ” στο Λονδίνο). Την κάλεσα να δει την παράσταση, της άρεσε πάρα πολύ, τρελάθηκε με τον τρόπο έκφρασης της φωνής μου και το παίξιμό μου στη σκηνή και τον χορό και όλο το “πακέτο” που λέμε.

Η Ροζίτα Σώκου μου έμαθε πώς γίνονται τα πράγματα στην Ελλάδα. Ταιριάξαμε, γίναμε πάρα πολύ φίλοι. Ήταν παράξενο ίσως γιατί με περνούσε πάρα πολλά χρόνια και την αγαπούσα σαν άνθρωπό μου. Σαν να είχαμε σχέση χωρίς να έχουμε.

Η Ροζίτα μού έλεγε πράγματα δικά της, της έλεγα τα πάντα. Μου έμαθε πράγματα για την αρχαία Ελλάδα που δεν ήξερα, τους τρόπους που πρέπει να σκεφτόμαστε. Με μόρφωσε σε έναν άλλο βαθμό, μου ανέβασε το επίπεδο.

Κάθε Κυριακή πηγαίναμε λοιπόν στη Ροζίτα. Είχε αυτά τα μεγάλα τραπέζια και μαγείρευε φοβερά. Η κόρη της, ο εγγονός της και ερχόταν ο Γιάννης Δαλιανίδης, ηθοποιοί, η Μάρθα Καραγιάννη. Κάναμε σουαρέ ποίησης και τέχνης. Εγώ τους διάβαζα Σαίξπηρ και μονολόγους, μιλούσαμε για τον Byron… δηλαδή καλλιτεχνικές βραδιές, κάτι που λείπει πάρα πολύ τώρα τη σημερινή εποχή. Και τώρα που έφυγε η Ροζίτα τόσο δύσκολα… ήταν 98 ετών, αλλά έπαθε Covid.

Λες … πέρασε παγκόσμιους πολέμους, εσωτερικούς πολέμους, ζήσανε από τα φτωχά στα πλούσια και από τα πλούσια στα φτωχά, έγινε πολύ σπουδαία δημοσιογράφος έμαθε στον κόσμο πολλά πράγματα, είχε και πολλές εμμονές – αλλά αυτό πάει μαζί ίσως και με τον τρόπο που μεγάλωνε και σαν κριτικός. Λυπήθηκα πάρα πολύ που “έφυγε” και πίσω της για εμένα έκλεισε μια τεράστια πόρτα. Αυτή την πόρτα που θέλουμε να μένει ανοικτή… της επικοινωνίας, της μόρφωσης, της εκπαίδευσης, της συντροφικότητας, το να ξέρεις ότι ο άλλος είναι εκεί για σένα. Τα τελευταία χρόνια όποτε μπορούσα ήμουν με τη Ροζίτα. Πήγαινα στο σπίτι, την πρόσεχα!”

Ο Νταλάρας, η Πρωτοψάλτη και το θέατρο Τέχνης

Τα μαθήματα ζωής από τους ανθρώπους και τις συνεργασίες που τον σημάδεψαν: “Εκτός από τη Ροζίτα στη ζωή μου υπήρξαν και άλλες σημαντικές προσωπικότητες, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, που μου έδωσε το πρώτο μεγάλο ξεκίνημα στη μουσική. Με πίστεψε πάρα πολύ. Ήρθε να με δει στο Θέατρο Τέχνης που παίζαμε το “Happy End” των Κουρτ Βάιλ-Μπέρτολτ Μπρεχτ με την Κάτια Γέρου.

Μόλις είχα φύγει από το Λονδίνο, το 1996, και από το “Les Miserables”, όπου έπαιζα τον “Μάριο”. Στις αρχές του 1997 έπαιζα στο Θέατρο Τέχνης, το λέω αυτό χαμογελώντας γιατί μιλούσα τα ελληνικά πολύ δυνατά με αγγλική προφορά. Έκανα μία μεγάλη προσπάθεια να μπω στον ελληνικό τρόπο σκέψης και παιξίματος. Εδώ παίζαμε χωρίς μικρόφωνα και χωρίς την κούραση που είχα στο Λονδίνο με οκτώ παραστάσεις την εβδομάδα. Η κούραση ήταν πιο εσωτερική για μένα, γιατί το έβλεπα σαν θαύμα που έπαιζα στο Θέατρο Τέχνης με αυτούς τους σπουδαίους ηθοποιούς, που θαύμαζα και που είχα δει στην Επίδαυρο.

Στην παράσταση ήρθε και ο Νταλάρας και ο Κραουνάκης και η Μαρία Φαραντούρη και η Λίνα Νικολακοπούλου, ήρθαν καλλιτέχνες που θαύμαζα και θαυμάζω και τους θεωρώ γίγαντες της μουσικής (και δεν πιάνω το τεράστιο κεφάλαιο συνθέτες!).

Ο Γιώργος Νταλάρας μού έδωσε τη χαρά να μαθαίνω χωρίς να είμαι απόλυτα “μπροστά”. Ήταν ο Γιώργος και εγώ ήμουν δίπλα του στα ντουέτα. Κάναμε πέντε ντουέτα τίποτε άλλο, αλλά ήταν ο τρόπος που με κοιτούσε. Μου έλεγε “Μάριε πρέπει να μάθεις να τραγουδάς και με την ανθρώπινη φωνή σου”, όχι μόνο σαν τενόρος. Δηλαδή, να χαμηλώσεις τους τόνους, να βγάλεις το συναίσθημά σου, να τραγουδήσεις με την ψυχή σου. Αυτό είναι μάθημα για την υπόλοιπή σου ζωή.

Ο Νταλάρας υπήρξε ένας μεγάλος δάσκαλος για εμένα, ίσως ο πιο μεγάλος δάσκαλος μουσικά στην Ελλάδα. Έβλεπα τον τρόπο που στήνεται στη σκηνή, τις ατελείωτες πρόβες που κάνει, ο τρόπος που φερόταν στους μουσικούς και πόσο καλούς μουσικούς είχε δίπλα του.

Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, επίσης, είναι μία μεγάλη σύμπλευση για μένα. Έχει αυτό το θεατρικό, είναι η Liza Minnelli της Ελλάδας. Είναι και αθλήτρια σε αυτό που κάνει. Δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν ξενυχτάει, ξυπνάει το πρωί με τον ελληνικό καφέ. Κάναμε νωρίς πρόβες που για μένα το πρωί δεν με “πάει”. Τώρα ξυπνάω στις 9.

Η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Παρασκευάς Καρασούλος και μένα είναι δύο από τους πιο σημαντικούς στιχουργούς στην Ελλάδα. Είναι και ποιητές, γράφουν εξαιρετικά και είναι οι δυο καλύτεροι και μέσα από την προσωπικότητά τους. Δύο ηχηρά ονόματα και υπάρξεις καλλιτεχνικές στην Ελλάδα. Έχουν γράψει για την Αλεξίου, τη Γαλάνη, τον Νταλάρα, την Αρβανιτάκη. Εμένα μου έδωσαν αυτή τη δύναμη να μπορώ να στέκομαι στη σκηνή με απόλυτη σιγουριά. Όπως σου είπα και πριν δεν με ενδιαφέρει μόνο η μουσική. Μπορεί να είναι η τέλεια μουσική, αλλά δεν θα την τραγουδήσω αν ο στίχος δεν πάει στην καρδιά. Πρέπει να έχω κάτι σημαντικό να πω. Δεν μπορώ να τραγουδήσω κάτι ασήμαντο.”

Χωρίς την υποτροφία Μαρία Κάλλας δε θα μπορούσα να σπουδάσω

“Η Ελλάδα πρέπει να δημιουργεί υποτροφίες και να δίνει ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Δεν είναι δυνατόν, όταν έφυγε από τη ζωή ο κ. Λαμπράκης να υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχει υποτροφία Μαρία Κάλλας. Θα έπρεπε να δίνονται χρήματα να βοηθιούνται τα παιδιά που είναι ταλέντα να αναπτύξουν τις γλώσσες, τη φωνή τους, τη μουσική τους παιδεία.

Εγώ χωρίς την υποτροφία Μαρία Κάλλας δε θα μπορούσα να σπουδάσω στη Julliard στη Νέα Υόρκη, ούτε να πάω στην Ισπανία να σπουδάσω με τον διακεκριμένο Ισπανό τενόρο Alfredo ή με τον κορυφαίο Carlo Bergonzi. Η υποτροφία Ωνάση που μου δόθηκε στη Νέα Υόρκη ήταν σημαντική για να συνεχίσω τις σπουδές μου, γιατί σαν οικογένεια δεν είχαμε τόσα χρήματα για να κάνω αυτές τις σπουδές σε όλο τον κόσμο. Και η υποτροφία για να σπουδάσω στο Λονδίνο στη Guilford. Επειδή γεννήθηκα στην Αφρική είχα αγγλικό διαβατήριο και έδωσα σαν Άγγλος.”

Στη ζωή μου υπήρξα τυχερός, αλλά ήμουν και … έτοιμος!

Ποια είναι η άποψή του για το “Αν έχεις τύχη διάβαινε”; “Η προετοιμασία για να συναντήσεις την κατάλληλη στιγμή είναι η τύχη. Η μελέτη, η αφοσίωση, η δύναμη και η επιμονή που χρειάζεται για να μελετήσεις τέτοιους ρόλους και να κατακτήσεις την τεχνική του τραγουδιού. Συνεχώς να ακούς να μαθαίνεις.

Εγώ από την ημέρα που πήγα στη δραματική σχολή “ζούσα” σε μία βιβλιοθήκη. Έμαθα όλα τα έργα του Σαίξπηρ απέξω. Αρχαίο δράμα, σύγχρονους συγγραφείς. Η τύχη από μόνη της δεν θα σε βοηθήσει. Πρέπει να έχεις κατακτήσει κάποιο επίπεδο και θα έρθει.

Στο Λονδίνο πήγαινα πολλές φορές στη Leicester Square – όπως πάνε και οι… τουρίστες – εκεί κοντά είναι και τα θέατρα. Και πέρασα έξω από το Pallas Theater που παιζόταν το “Les Miserables” και είδα πάρα πολύ κόσμο. Πλησιάζω και ρωτάω τι γίνεται. Μου είπαν κάνουν ανοικτές οντισιόν. “Τι εννοείτε ανοικτές”, ρωτάω. “Ε, δεν χρειάζεται να έχεις ατζέντη για να τις κάνεις, παίρνεις ένα νούμερο και τις κάνεις”. Πήρα ένα νούμερο περίμενα πολλή ώρα. Αλλά ήμουν έτοιμος μέσα μου!

Δεν είχα τη μουσική μαζί μου, αλλά ήξερα τα τραγούδια. Είπα το “Maria” από το “West Side Story”, το “My Dearest Dear” του Ivor Novello – συναισθηματικό και χαμηλών τόνων τραγούδι – και μια άρια. Τους άρεσα τόσο πολύ που μου είπαν να επιστρέψω σε τρεις ώρες και τότε είδα τον Cameron Mackintosh, τεράστιο παραγωγό των μεγάλων μιούζικαλ (“Cats”, “Les Miserables”, “The Phantom of the Opera”, “Miss Saigon”).

“Πού ήσασταν τόσο καιρό κ. Φραγκούλη;” Ε, του λέω, εδώ. “Μα θα σας ξέραμε, ποιος είναι ο ατζέντης σας;” Και στο μυαλό μου ήρθε ένας κύριος Michael Anderson από την ICM που είχε δει παράσταση στη σχολή μου και είχαμε μιλήσει, του είχα κάνει μεγάλη εντύπωση. Το συγκράτησα και είπα το όνομά του σε εκείνη την ακρόαση. Η τύχη…

Ο Mackintosh τρελάθηκε, αλλά εγώ ήμουν ήδη έτοιμος! Την επόμενη τραγούδησα για τον Trevor Nunn, τον αρχικό σκηνοθέτη του “Les Miserables” και διευθυντής τότε στο βρετανικό Εθνικό Θέατρο. Δουλέψαμε μαζί και μου έδωσαν τον ρόλο. Και πήραν τον Anderson τηλέφωνο, ο οποίος θυμήθηκε τον “Mario, the Greek tenor” και από εκεί ξεκίνησε μια σπουδαία σχέση. Αυτό θεωρώ εγώ τύχη. Δεν βγαίνεις στο δρόμο ξαφνικά και γίνεσαι Νταλάρας.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που θεωρώ εγώ αξιόλογους στην τέχνη τους, έχουν προσπαθήσει πολύ σκληρά, έχουν δουλέψει. Ο Γιώργος Νταλάρας στις πρόβες κάθε μέρα έπαιζε κιθάρα, μπουζούκι, έκανε ασκήσεις, δεν βγαίνει έτσι στη σκηνή και γίνονται όλα. Όλες οι μεγάλες προσωπικότητες, και η Μαρινέλλα πρόσφατα που δουλέψαμε μαζί δούλευε πιο πολύ από εμένα. Έκανε μαθήματα με τον δάσκαλό μου για να φτιάξει κάποια πράγματα. Και της έλεγα “Μαρινέλλα μου, δεν χρειάζεται να φτιάξεις τίποτα”. Θέλω να πω πόσο σοβαρή και επαγγελματίας είναι”.

Ο Καβάκος σαν Έλληνας ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο ως “ο Έλληνας βιολονίστας”

Ποια είναι η άποψή του για το θέμα που προέκυψε με τον Λεωνίδα Καβάκο και την ΚΟΑ; “Πρόκειται για έναν πολύ μεγάλο μουσικό. Μια δυνατή προσωπικότητα. Ένας μελετητής της δικής του τέχνης. Δεν ξέρω ακριβώς ποιο ήταν το θέμα και πώς το χειρίστηκε. Έτσι και αλλιώς η Κρατική Ορχήστρα ανήκει στην Ελλάδα και η χώρα μας έχει δηλώσει ανοικτά ότι στηρίζει την Ουκρανία. Πρέπει να κρατηθούν κάποιες ισορροπίες και ίσως εκεί στο θέμα των ισορροπιών ο κ. Καβάκος έκανε ένα φάουλ και είπε “δεν είμαι περήφανος”. Ίσα ίσα σαν Έλληνας ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο “ο Έλληνας βιολονίστας”. Εδώ έκανε τις αρχικές του σπουδές, και θεωρώ ότι η Ελλάδα τον στήριξε και τον στηρίζει. Πέρυσι, αν δεν κάνω λάθος, έπαιξε στην Επίδαυρο, που η Επίδαυρος δεν δίνεται σε μουσικό και έπαιξε ο κ. Καβάκος. Ας μην τα βάζει με τους Έλληνες, ίσως κάποια πράγματα στο σύστημα δεν λειτούργησαν όπως θα ήθελε ο ίδιος.

Δυσκολίες φυσικά συναντάμε στην Ελλάδα, πχ όταν κανονίζουμε εξω-φεστιβαλικές παραστάσεις στο Ηρώδειο και μας πιέζει ο χρόνος και υπάρχουν συμβόλαια. Πχ όταν φέραμε στο Ηρώδειο την σοπράνο Angela Georgiou και τον σπουδαίο μαέστρο Eugene Kohn. Η απάντηση από το Υπουργείο ήρθε τρομερά οριακά για να το διοργανώσουμε όλο αυτό. Υπάρχει άγχος με το σύστημα που δεν δουλεύει ευέλικτα. Πρέπει πιστεύω στο κομμάτι του πολιτισμού να είναι πιο μεθοδευμένα τα πράγματα.”

Αυτή η μητέρα στην Πάτρα συγκλόνισε όλο τον κόσμο…

Η γνώμη του για την κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα; “Κοινωνικά στην Ελλάδα πιστεύω ότι υπάρχει πολύς θυμός και αγανάκτηση. Και αυτή η αμφιβολία προς τα πού πάμε; Ποιο είναι το μέλλον, ποιο είναι το επόμενο βήμα; Πού θα βρούμε δουλειά; Αυτό δημιουργεί θυμό. Αυτή η μητέρα στην Πάτρα συγκλόνισε όλο τον κόσμο. Δεν μου αρέσει που τη βγάζουν κάθε μέρα στην τηλεόραση. Θέλω να σταματήσει. Να δικαστεί να πάει φυλακή για πάντα να φροντίσουν την ψυχική της κατάσταση. Γενικά υπάρχει ανησυχία και θυμός. Αλλά και εμείς σαν άνθρωποι δεν πρέπει να περιμένουμε “έτοιμες λύσεις” από τους άλλους ή από το κράτος. Να είμαστε δυνατοί μέσα μας. Να πάρουμε μια ανάσα να δούμε τι έχουμε μπροστά μας, να βρούμε λύσεις να είμαστε θετικοί. Κάνω διαλογισμό και προσπαθώ να έχω ηρεμία στη ζωή μου από τη στιγμή που θα σηκωθώ το πρωί. Θα ακούσω χαμηλή μουσική κλασική να διαχέεται μία ηρεμία και ισορροπία στον χώρο μου.”

Το “My Way” είναι ένα μήνυμα να βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις

Τι σημαίνει ο τίτλος της παράστασης “MY Way” και γιατί επιλέχθηκε; “Η επιλογή του τίτλου είναι απόλυτα δική μου και έχει σχέση με τον τρόπο που σκέφτομαι ορισμένα πράγματα. Ο τίτλος μιας παράστασης δίνεται μέσα από το μήνυμα που θέλω να δώσω στον κόσμο σε κάθε φάση της ζωής μου. Πχ το “PS I Love You” ήταν γιατί ένιωθα ότι χρειαζόμαστε αγάπη, λίγο πριν το lockdown, και έδωσε χαρά στον κόσμο. Παίξαμε στο Ηρώδειο το “Blue Skies” που για μένα είναι η Ελλάδα και το υπέροχο τραγούδι του Irving Βerlin.

Το “My Way” είναι ένα τραγούδι που αγάπησα πάρα πολύ από τον Frank Sinatra – όχι τόσο από τον Paul Anka – και δεν ήμουν τόσο φαν του Elvis. Ήμουν περισσότερο στους κλασικούς.

Η παράσταση είναι σαν ένα αφιέρωμα στον παλιό καλό κινηματογράφο των 20ς μέχρι 60ς. Που υπήρξε αυτή η τεράστια άνοδος στο “great american songbook”. Μάγος του Οζ, Καρουσέλ, West Side Story τα μιούζικαλ και οι μεγάλες παραγωγές. Η παράσταση “My Way” είναι το “great american songbook” με μερικές πινελιές δικές μας. Στο “My Way” ο κόσμος θα δει και τον νέο αξιόλογο καλλιτέχνη Marc Devigne που έχει κερδίσει και το “Voice” στο Τορόντο, είναι και καλός στιχουργός και έγραψε το τραγούδι “Il restera ses mots” για τη μητέρα του που έχασε από καρκίνο του μαστού. Είναι μία από αυτές τις ιστορίες που μας ενώνουν τους μουσικούς. Έρχεται με τεράστια χαρά.

Στην παράσταση θα τραγουδήσω και το “In the Cool of the day”, το υπέροχο ερωτικό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου που ερμήνευσε ο Nat King Cole. Το είχα ακούσει πρώτη φορά στα 16 και ψάχνοντας να βρω ποιος το έγραψε βλέπω ‘Μάνος Χατζιδάκις’.

Και ανακάλυψα έναν άλλο Χατζιδάκι, που έχει γράψει για ξένες ταινίες, αλλά και “Τα παιδιά του Πειραιά” που πήρε το Όσκαρ. Για μένα ήταν πιο σημαντικός Έλληνας συνθέτης. Και είχα τη χαρά να παίξω στους “Όρνιθες” στην Επίδαυρο (1997) σε μουσική σύνθεση Χατζιδάκι, φορώντας τα κοστούμια του Τσαρούχη. Το πιο αγαπημένο μου έργο, παίξαμε 20 παραστάσεις και ήταν άλλο ένα όνειρό μου που πραγματοποιήθηκε.

Το “My Way” είναι ένα μήνυμα να βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις. Να δούμε πώς και εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας και τον υπόλοιπο κόσμο. Τις καριέρες μας, τη ζωή μας. Αυτό που λέμε στη θρησκεία μας. Κάνε εσύ τη δική σου προσπάθεια και θα σε βοηθήσει ο Θεός. Αν εσύ κάθεσαι και περιμένεις να σου συμβούν πράγματα, δεν θα γίνουν. Πρέπει να είμαστε θετικοί και ορμητικοί στα θέματα της ζωής. Ειδικά με όλες αυτές τις δυσκολίες. Η λύση δεν είναι να φεύγουμε από τη χώρα μας. Άμα δεν βρίσκεις δουλειά, πρέπει να βρεις τον τρόπο να βρεις δουλειά. Να προσπαθείς συνεχώς. Για παράδειγμα εμείς είχαμε ηχογραφήσει παλιές συναυλίες που δεν είχαν κυκλοφορήσει και τα τελευταία δύο χρόνια στο lockdown βγάζαμε στο ίντερνετ αυτές τις συναυλίες. Να τις ακούσει ο κόσμος. Ένας τρόπος για να υπάρχουμε στα πράγματα.”

Του χρόνου… όπερα!

Το επόμενο μεγάλο του όραμα; “Αυτό το μήνα περιμένω με ανυπομονησία να κυκλοφορήσει ένα ντουέτο με τον Μεξικανό τραγουδιστή Alexander Acha, σε μία μεξικανική ταινία που πιστεύω θα πάει πολύ καλά.

Κάναμε, επίσης, τη συνεργασία με τον Ιταλό σταρ Gigi D’Alessio και το τραγούδι “Μη Λυγίσεις Ποτέ: La Soluzione”, που στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα ελπίδας και αλληλεγγύης, με στίχους που μας θυμίζουν να κοιτάμε ψηλά και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Το μήνυμα του τραγουδιού είναι ότι κανείς δεν είναι μόνος του, κανείς δεν πρέπει να σταματάει να ελπίζει..

Το καλοκαίρι, επίσης, περιμένω με χαρά να έρθει η Deborah Myers από το Λονδίνο. Έχουμε μια επανασύνδεση μετά από χρόνια.

Αναφορικά με τα επόμενα σχέδια, έχω κάτι σημαντικό στο μυαλό μου για του χρόνου, αλλά πρέπει να κρατήσω τις ισορροπίες και δεν μπορώ να το ανακοινώσω. Θα είναι ένα πρότζεκτ που αγαπώ πάρα πολύ, ένα δύσκολο εγχείρημα και έχω ξεκινήσει ήδη τη δουλειά πάνω σε αυτό. Και έχει σχέση με την όπερα.

Αγάπη, δύναμη και φως στην ψυχή μας και όλα θα λυθούν!”

Μάριος Φραγκούλης & BIG BAND, special guest: Marc Devigne, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 28 Απριλίου 2022, Διεύθυνση ορχήστρας: Λουκάς Καρυτινός, Ώρα έναρξης: 20.30, Η προπώληση ξεκίνησε. Εισιτήρια: megaron.gr & στα ταμεία του Μεγάρου / Διακεκριμένη Ζώνη: 60€, Α’ Ζώνη: 54€, Β’ Ζώνη: 48€, Γ’ Ζώνη: 40€, Δ’ Ζώνη: 33€, Ε’ Ζώνη: 25€, Εκπτωτικά: 12€. Η συνέντευξη έγινε στον χώρο του Athénée, Βουκουρεστίου 9, τηλ: 21 0325 1430.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις