METALLICA, DAVID BOWIE, ELVIS: ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Μοιραζόμαστε ένα κοινό με τους ροκστάρς, όχι ακριβώς αυτό που θα θέλαμε -πλούτη, φήμη κλπ- αλλά σημαντικό κι αυτό όπως και να ‘χει, και μάλλον με την ίδια απροθυμία: πρέπει όλοι να μάθουμε να ζούμε με τις συνέπειες των πράξεων μας. Και αν για τους περισσότερους από μας αυτός είναι ένας σταυρός που τον κουβαλάμε και ξεχωρίζει μόνο στα μάτια των δικών μας ανθρώπων, δεν συμβαίνει το ίδιο και με εκείνους που η ζωή τους είναι μονίμως κάτω απ’ το αδιάκριτο βλέμμα του κόσμου.

Και κάποιοι έχουν κάνει χοντράδες, πράγματα που δεν διορθώνονται, που δεν θα μπορούσαν απλώς να τα πάρουν πίσω, αλλά αναγκαστικά, συνέχισαν. Αποφάσεις καταστροφικές που θα μπορούσαν να έχουν τελειώσει την καριέρα τους.

Ακολουθούν επτά από τις χειρότερες αποφάσεις στην ιστορία της μουσικής -όπως τις μάζεψε το Rolling Stone- κάποιες λίγο αστείες, κάποιες όχι και τόσο.

Ο David Bowie φλερτάρει με τους Ναζί (1975)

Η κοκαΐνη έχει κάνει ένα σωρό μουσικούς να πάρουν μερικές πολύ κακές αποφάσεις. Το βλέπεις στο “Be Here Now” των Oasis του 1997, το βλέπεις και στα περισσότερα τραγούδια που κυκλοφόρησε ο Elton John στα 80s.

Παρότι ο David Bowie δεν τα πήγε και τόσο άσχημα -τουλάχιστον μουσικά- όσο ήταν εθισμένος στη σκόνη, σε άλλους τομείς δεν πέρασε και την καλύτερη περίοδό του. Η συνέντευξη-καταστροφή που έδωσε στο Playboy το 1976 ήταν μία από αυτές τις κινήσεις του που το αποδεικνύει και με το παραπάνω.

“Πιστεύω πάρα πολύ στον φασισμό”, είπε στον δημοσιογράφο που είχε απέναντί του. “Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ένας από τους πρώτους ροκστάρς”.

Την ίδια χρονική περίοδο φωτογραφήθηκε να κάνει και τον ναζιστικό χαιρετισμό στον σταθμό Victoria του Λονδίνου. Αν και ο Bowie το αρνήθηκε αυτό, λέγοντας ότι απλά η φωτογραφική λήψη ξεγελάει, ότι τον έπιασε ο φακός σε κακό σημείο -και μάλλον έλεγε αλήθεια- όλο αυτό ήρθε να προστεθεί στα πολύ επιθετικά δημοσιεύματα που ήδη γίνονταν εναντίον του.

Πάντως, με τον καιρό το θέμα ξεχάστηκε, εκείνος καθάρισε και όλο αυτό που συνέβη αποδόθηκε στη σύγχυση που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στο μυαλό μίας μεγαλοφυΐας.

Ο Elvis απέρριψε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο “A Star Is Born” (1976)

Ο Elvis Presley γύρισε μια χούφτα αξιοπρεπών ταινιών, με πιο αξιόλογες το Viva Las Vegas, το King Creole, το Blue Hawaii και το Jailhouse Rock. Αλλά η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν ένα μάτσο αθλιοτήτων -απόδειξη ότι δεν υπάρχει ούτε μία που να άντεξε πραγματικά στον χρόνο.

Αυτό θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό αν ο Elvis εμφανιζόταν στο πλευρό της Barbra Streisand στο ριμέικ του ‘A Star Is Born” το 1976. Ο Presley ήταν η πρώτη επιλογή της Streisand για τον ρόλο και συναντήθηκαν από κοντά για να το συζητήσουν. Ο συνταγματάρχης-μάνατζέρ του όμως, Tom Parker, επέμεινε ότι ο Elvis θα έπρεπε να λάβει μία εξωφρενική για την εποχή αμοιβή. Ταυτόχρονα, ο Πάρκερ μισούσε το γεγονός ότι σύμφωνα με το σενάριο ο πελάτης του θα έπρεπε να παίξει έναν σταρ που έχει χάσει τη λάμψη του, έναν σχεδόν ξοφλημένο μουσικό.

Οι παραγωγοί της ταινίας δεν μπόρεσαν να βγάλουν άκρη και έτσι αποφάσισαν να αφήσουν στην άκρη τη δύσκολη περίπτωση του Βασιλιά και να προσλάβουν στη θέση του τον Kris Kristofferson.

Η ταινία εξελίχθηκε σε ένα παγκόσμιο χιτ, και η επιτυχία της θα μπορούσε ίσως να έχει βοηθήσει την καριέρα του Elvis να ξαναπάρει τα πάνω της, σε μία τόσο δύσκολη περίοδο για τον ίδιο -και προσωπικά, όχι μόνο επαγγελματικά. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

Η Decca Records λέει “όχι” τους Beatles (1962)

Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για την τραγική απόφαση της Decca Records να απορρίψει τους Beatles μετά από μια οντισιόν της μπάντας τον Ιανουάριο του 1962, που είναι δύσκολο πια να διαχωρίσουμε τον μύθο από την πραγματικότητα.

Σύμφωνα με τον μάνατζερ των Beatles, Brian Epstein, ο επικεφαλής της δισκογραφικής εταιρείας, Dick Rowe, του είπε ότι “τα κιθαριστικά γκρουπ είναι πια εκτός της μόδας”, με τον δεύτερο όμως να επιμένει αργότερα ότι αυτή η δήλωση ήταν 100% κατασκευασμένη.

Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι οι Beatles πέρασαν 15 τραγούδια σε μία κασέτα για χάρη της εταιρίας την 1η Ιανουαρίου 1962 και ότι η Decca, μετά την ακρόασή της, τους απέρριψε. Στη θέση τους υπέγραψε τους Brian Poole and the Tremeloes.

Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε πόσο μεγάλη πατάτα ήταν αυτή για την εταιρεία και πόσα εκατομμύρια έχασε -αν θέλουμε να το δούμε ψυχρά και λογιστικά. Τουλάχιστον αυτή η απόρριψη τους έβαλε σε μια διαφορετική τροχιά με αποτέλεσμα να διασταυρωθούν με τον George Martin και να φτιάξουν όλοι μαζί αυτήν τη μυθική μουσική.

Ο Jerry Lee Lewis παντρεύεται την ανήλικη ξαδέρφη του (1958)

Όταν ο νιόπαντρος Jerry Lee Lewis ταξίδεψε στην Αγγλία για χάρη της πρώτης του περιοδείας εκτός Αμερικής, αποφάσισε να πάρει μαζί του τη νέα του σύζυγο. Μόλις προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Χίθροου, ένας δημοσιογράφος ζήτησε από τη νεαρή κοπέλα να συστηθεί στον κόσμο. “Είμαι η Myra”, του είπε. “Η γυναίκα του Jerry”. Στη συνέχεια, ο δημοσιογράφος γύρισε στον Τζέρι και τον ρώτησε πόσο χρονών ήταν. “Δεκαπέντε”, είπε εκείνος. Ο Τύπος όμως έψαξε την ιστορία και γρήγορα ανακάλυψε ότι στην πραγματικότητα ήταν 13ών χρονών και μάλιστα ξαδερφή του.

Το σοκ της αποκάλυψης πυροδότησε μία σειρά από πρωτοσέλιδα σε όλο τον κόσμο. Τα περισσότερα προγραμματισμένα λάιβ ακυρώθηκαν και η περιοδεία εξελίχθηκε σε μία καταστροφή. Από εκείνη τη μέρα και μετά ο Lewis δεν μπορούσε να κλείσει το ίδιο εύκολα εμφανίσεις ή να ξαναδεί τα τραγούδια του να γίνονται επιτυχίες.

Τελικά, θα ξεκινήσει απ’ το μηδέν ως κάντρι καλλιτέχνης και ως ένας άνθρωπος που θα έπαιζε συνεχώς τις παλιές του επιτυχίες, πουλώντας 50s ροκ εν ρολ νοσταλγία.

Αυτό το σκάνδαλο τον ακολούθησε για όλο το υπόλοιπο της ζωής του. “Το παντρεύτηκα το κορίτσι, έτσι δεν είναι;”, θα πει κάποια στιγμή σε έναν δημοσιογράφο αλλά οι εξηγήσεις του δεν κατάφεραν ποτέ να καθαρίσουν το όνομά του. Και λογικό.

Τα υπόλοιπα μέλη των CCR αποφασίζουν να γράψουν κι αυτοί τραγούδια (1972)

Τα περισσότερα ροκ συγκροτήματα θα ευχαριστούσαν τον Θεό αν είχαν ως μέλος τους τον John Fogerty. Δεν πρόκειται μόνο για έναν τρομερό κιθαρίστα με μία υπέροχη βραχνή μπλουζ φωνή αλλά και για έναν σπουδαίο συνθέτη. Τα “Proud Mary”, “Fortunate Son”, “Bad Moon Rising”, “Who’ll Stop the Rain” και πόσα ακόμη κομμάτια του το αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία. Εντούτοις, τα υπόλοιπα μέλη των Creedence Clearwater Revival (Doug Clifford, Stu Cook και Tom Fogerty) ήταν δυσαρεστημένοι με την προσοχή που τραβούσε πάνω του, μετατρέποντάς τους σε απλούς συμπληρωματικούς μουσικούς του.

Αυτή η ένταση έκανε τον John Fogerty να παραιτηθεί το 1971 από την μπάντα. Επέστρεψε σύντομα όμως, αποδεχόμενος τους όρους τους, που ήθελαν ένα πιο δημοκρατικό άλμπουμ όπου ο Clifford και ο Cook θα μπορούσαν να γράψουν και να τραγουδήσουν τα δικά τους τραγούδια.

Το αποτέλεσμα ήταν το καταστροφικό άλμπουμ “Mardi Gras”, το οποίο ο γνωστός γραφιάς του Rolling Stone, Jon Landau, θα περιέγραφε ως “το χειρότερο άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ από ένα μεγάλο ροκ συγκρότημα”. Ήταν και το άλμπουμ που έκανε την μπάντα για ένα διάστημα να διαλυθεί.

Οι Metallica τα βάζουν με τους οπαδούς τους εξαιτίας του Napster (2000)

Οι Metallica δεν είχαν άδικο που έβλεπαν το Napster ως τη μεγαλύτερη απειλή για τη δισκογραφική βιομηχανία, όπως λειτουργούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Επίσης δεν είχαν άδικο που τρομοκρατήθηκαν όταν είδαν ότι το τραγούδι τους “I Disappear” του 2000 διέρρευσε στην πλατφόρμα κοινής χρήσης αρχείων προτού το κυκλοφορήσουν οι ίδιοι. Δεν είχαν άδικο ούτε που στεναχωρήθηκαν που οι θαυμαστές μοιράζονταν ολόκληρο τον κατάλογό τους δωρεάν και δεν έκαναν λάθος που μήνυσαν το Napster.

Στα μάτια των φανς τους όμως, πέρασαν μια τεράστια κόκκινη γραμμή όταν παρέδωσαν τα ονόματα περισσότερων από 30.000 οπαδών των Metallica στο Napster και ζήτησαν να τους αποκλείσει από την υπηρεσία.

Το backlash ήταν σχεδόν καθολικό, και τους κυνηγούσε για χρόνια. “Ίσως να μην ήταν και η πιο έξυπνη κίνηση δημοσίων σχέσεων όλων των εποχών, αλλά τουλάχιστον κερδίσαμε”, δήλωσε ο ντράμερ των Metallica, Lars Ulrich, χρόνια αργότερα. “Αφού δούλεψε για μας, OK. Πάντως μου φάνηκε πολύ καλή ιδέα εκείνη τη στιγμή”. Δεν ήταν.

Ο Dee Dee Ramone εγκαταλείπει τους Ramones και κάνει ραπ άλμπουμ (1989)

Όσο καλός μπασίστας, στιχουργός και συνθέτης ήταν ο Dee Dee Ramone τόσο κακός ήταν στο να φτύνει ρίμες. Δεν χρειάζεσαι πολλές αποδείξεις για αυτό, αρκεί να ακούσεις το σινγκλ του “Funky Man” που κυκλοφόρησε το 1987 και το οποίο περιέχει μερικά λυρικά διαμάντια όπως “Παίζω μπάσο σε ένα πανκ ροκ συγκρότημα/Έχω πάει σε όλο τον κόσμο/Ακόμα και στην Ιαπωνία/Και τίποτα δεν μπορεί να με εκπλήξει, φίλε/Τα έχω δει όλα/Κάποιος πρέπει να φτιάξει μια κούκλα Dee Dee”.

Τα υπόλοιπα μέλη των Ramones απογοητεύτηκαν αρκετά όταν άρχισε να εμφανίζεται στις συναυλίες τους με πλήρη χιπ χοπ “εξάρτηση”, και απογοητεύτηκαν ακόμα περισσότερο όταν αποφάσισε να ηχογραφήσει ένα ολόκληρο ραπ άλμπουμ το 1989 κάτω από το όνομα “Dee Dee King”. Την ίδια χρόνια παράτησε τους Ramones για να κυνηγήσει την καριέρα του στο χιπ χοπ, η οποία βέβαια δεν πήγε και πολύ μακριά. Σύντομα το παράτησε και γύρισε στην ασφαλή αγκαλιά του πανκ.