ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΜΕ ΤΗ ΛΕΑ ΣΕΪΝΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΜΠΑΝΑΛ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Στο φεστιβάλ Καννών συναντήσαμε την σπουδαία ευρωπαία ηθοποιό με αφορμή τη νέα της ταινίας "Ένα Όμορφο Πρωινό". Αλλά η κουβέντα σύντομα έγινε προσωπική.
Η Λέα Σεϊντού μοιάζει σαν η ίδια η μελαγχολία ενσαρκωμένη σε άνθρωπο.
Χαιρετά με ένα ευγενικό χαμόγελο που μοιάζει να κουβαλά ένα βάρος, μια διαρκή σκέψη πάνω στα πράγματα. Η συζήτηση δεν κυλάει, παρά προχωράει λέξη-λέξη, με τη Σεϊντού να προσπαθεί διαρκώς να ανασύρει την ακριβώς σωστή λέξη ή έννοια που θέλει να επικοινωνήσει.
Προτιμά να αφήσει τεράστια κενά στην κουβέντα, παρά να μιλάει απλώς επειδή είναι αμήχανο το να μην μιλάει.
Παραθέτει κάποια στιγμή την ομολογουμένως τρομερά εντυπωσιακή λίστα σκηνοθετών με τους οποίους έχει δουλέψει (ανάμεσα στους οποίους και τον Γιώργο Λάνθιμο) καθώς συζητάμε για τις δύο πολύ σημαντικές ταινίες με τις οποίες βρίσκεται στις Κάννες: Τα Εγκλήματα του Μέλλοντος του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, και το Ένα Όμορφο Πρωινό της Μία Χάνσεν-Λοβ, για το οποίο μπορεί και να έδωσε την ερμηνεία του –περσινού– φεστιβάλ (η συνέντευξη έγινε στις Κάννες του ‘22) και το οποίο κυκλοφορεί τώρα στις αίθουσες από την Weirdwave.
Στην ταινία η Σεϊντού παίζει τη Σάντρα, μια γυναίκα που πρέπει να διαχειριστεί την επιδείνωση μιας νευροεκφυλιστικής αρρώστιας του πατέρα της, την ώρα που η συνάντηση με έναν παλιό της γνωστό φουντώνει ένα νέο πάθος. Είναι μια υπέροχη ταινία που κάθε τι γνώριμο και μπανάλ το μετατρέπει σε μικρό θρίαμβο αλήθειας και λεπτομερούς υφής- κάτι το ζησμένο, κάτι το πραγματικό. Και μέσα εκεί, η Σεϊντού δίνει μια σπουδαία ερμηνεία παίζοντας μαγευτικά σε αποκλειστικά χαμηλούς τόνους.
Είναι το είδος της ταινίας που μας έκανε, όταν καθίσαμε να μιλήσουμε με την πολυβραβευμένη (και με Χρυσό Φοίνικα, μην ξεχνιόμαστε) ηθοποιό, να πάμε την κουβέντα από το σινεμά μέχρι τη ζωή– και τον έρωτα, και τον θάνατο, και φυσικά πάνω από όλα, την ομορφιά.
Έχεις πάει από Μποντ στον Κρόνενμπεργκ κι από το Ένα Όμορφο Πρωινό στην Εμμανουέλα [σσ. που είχε μόλις ανακοινωθεί όταν έγινε η συνέντευξη, αν και έκτοτε η Σεϊντού δυστυχώς αντικαταστάθηκε στο ρόλο από τη Νοεμί Μερλάν]. Είναι συνειδητή η προσπάθεια που κάνεις για πάντα κάτι το διαφορετικό;
Πάντα έκανα πολύ διαφορετικά φιλμ. Δούλεψα με τον Αμπντελατίφ Κεσίς στη Ζωή της Αντέλ, έκανα Mission: Impossible, έκανα ταινία με τον Γιώργο Λάνθιμο, με την Τζέσικα Χάουσνερ, με τον Άμορ Γκιτάι. Δούλεψα με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και νομίζω είναι αυτό που μου αρέσει. Γιατί το σινεμά είναι μια γλώσσα από μόνο του, δεν έχει όρια. Και θέλω να μπορώ να εξερευνώ κάθε είδους ταινία.
Και βασικά μου αρέσει να προσαρμόζω διαρκώς τον εαυτό μου. Νιώθω πως είμαι λίγο χαμαιλέοντας. Μου αρέσει να μετατρέπομαι πάντα σε κάτι άλλο.
Όταν έρθει η μέρα που θα διαπιστώσεις πως α, το έχω κάνει αυτό, φοβάσαι ότι δε θα έχεις κάτι νέο να κάνεις;
Όχι, γιατί πάντα υπάρχει μια νέα περιπέτεια. Και θα ακουστεί περίεργο αλλά δεν νιώθω επαγγελματίας ηθοποιός. Κάθε φορά που πρόκειται να αρχίσω μια ταινία νιώθω σα να είναι το πρώτο μου φιλμ, προσπαθώ να μην έχω καθόλου κόλπα, μανιέρες. Προσπαθώ απλά να μπω στο όραμα του σκηνοθέτη.
Το σκόπευες αυτό από την αρχή της καριέρας σου;
Όχι, απλά βγήκε έτσι. Αλλά ακόμα και στη ζωή μου είναι κάτι που το βλέπω. Έχω φίλους από διαφορετικές χώρες, διαφορετικούς μεταξύ τους. Ήμουν τυχερή και ως παιδί ταξίδευα πολύ, πήγα ακόμα και στην Αφρική, και πραγματικά έπρεπε να προσαρμόζομαι όλη την ώρα. Και νομίζω πως τελικά αυτός ο άνθρωπος είμαι και σήμερα. Απλά μου αρέσει να προσαρμόζομαι.
Επίσης, ως νέο κορίτσι δεν ήταν το όνειρό μου να γίνω ηθοποιός. Αλλά πολύ συχνά πρέπει παρολαυτά να τσιμπάω τον εαυτό μου. Δηλαδή δουλεύω τώρα με τον Ντάνιελ Κρεγκ, και κάνω ένα Τζέιμς Μποντ; [σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο και υψώνει τα δύο χέρια στο επίπεδο των ώμων σα να λεει «τι;!;!;»] [γελάμε] Είναι εντελώς μη πιστευτό.
Αλλά ναι, με έναν τρόπο και πάλι, δε μπορώ να αποσυνδέσω τη ζωή μου από το ποια είμαι. Γι’αυτό δεν το βλέπω ως δουλειά αυτό που κάνω, είναι απλά η ζωή μου. Το σινεμά είναι η ζωή μου! Είναι ο μόνος τρόπος που βρήκα για να εκφράζω τον εαυτό μου, νομίζω. Αν δεν το είχα αυτό θα ήμουν πολύ θλιμμένη. Γιατί το έχω ανάγκη να εκφράσω όλα αυτά τα συναισθήματα που έχω μέσα μου.
Πόσο χρειάστηκε να προσαρμοστείς για τον χαρακτήρα στο Ένα Όμορφο Πρωινό; Είναι μια πολύ καθημερινή ηρωίδα, κάποια που θα μπορούσαμε να έχουμε γνωρίσει στην καθημερινότητά μας.
Είναι αλήθεια, είναι η πρώτη φορά που παίζει κάποια που είναι απλά… νορμάλ! [γελάει δυνατά] Ναι, νομίζω ο λόγος που όλοι συγκινούνται από την ταινία είναι επειδή μπορούν να συνδεθούν. Είναι απλά αυτά τα συναισθήματα, αλλά είναι συναισθήματα με τα οποία όλοι συνδεόμαστε, γιατί θα τα βιώσουμε ή ίσως τα έχουμε βιώσει ήδη. Πώς είναι να έχεις άρρωστο γονέα, ας πούμε; Είναι απλά μια ταινία για πολύ απλά θέματα: αγάπη, θάνατος… [σκέφτεται] ναι, βασικά αγάπη και θάνατος! Και μητρότητα φυσικά.
Αλλά μου αρέσει αυτό, και νομίζω πως γενικά τα καλύτερα φιλμ είναι για απλά θέματα. Η Ζωή της Αντέλ ήταν απλώς για ένα love story αλλά άγγιξε το κοινό. Επειδή νιώθω πως αγγίζουμε έτσι κάποια κοινοτοπία της ζωής. Γιατί η ίδια η ζωή είναι μπανάλ. Ο θάνατος είναι μπανάλ, ο έρωτας είναι μπανάλ. Αλλά είναι σε αυτές ακριβώς τις εμπειρίες που μέσα σε αυτή την κοινοτοπία, βρίσκεις τελικά κάτι το… όχι μαγικό, δεν είναι η λέξη που ψάχνω… [σκέφτεται] κάτι το extraordinary.
Ένα πράγμα που φαίνεται πως μοιράζεσαι πάντως με την ηρωίδα σου στην ταινία είναι ένας μελαγχολικός χαρακτήρας.
Ναι, είμαι μελαγχολική, το έχω αυτό. Είναι κάτι που κουβαλώ πάνω μου και το είχα από τότε που ήμουν πολύ μικρή.
Σου αρέσει αυτή η αίσθηση;
Ναι, ναι, είναι κάτι πολύ όμορφο. Δεν είναι αρρώστια! Είναι ο τρόπος που είμαι. Κι επίσης είμαι και νοσταλγική πολύ. Αλλά ναι, σε αυτή την ταινία ένιωσα μια σύνδεση με αυτό το χαρακτήρα και τεράστια ενσυναίσθηση απέναντί της. Αλλά νομίζω πως αυτό είναι γενικά το κλειδί στην ηθοποιία.
Προσεγγίζεις τον κάθε ρόλο και σκηνοθέτη σκοπεύοντας να πάρεις κάτι από αυτόν; Μιας και μιλήσαμε και πιο πριν για το εντυπωσιακό ρόστερ σκηνοθετών με τους οποίους έχεις δουλέψει.
Δεν είναι ότι παίρνω κάτι, γιατί δεν είναι κάτι καθαρό. Να πάρω αυτό ας πούμε, κι εκείνο. Είναι κάτι πιο αόριστο θα έλεγα, αλλά είναι πάντως αλήθεια ότι οι ταινίες με έκαναν να καταλάβω πράγματα για τη ζωή. Κι όταν ήμουν νεαρό κορίτσι δεν καταλάβαινα την περιπλοκότητα της ζωής. Τα έβλεπα όλα πιο δυαδικά. Μαύρο και άσπρο. Και νομίζω μεγαλώνοντας βλέπουμε τα πράγματα με περισσότερο βάθος– υπό μία έννοια γίνεσαι νεότερος μεγαλώνοντας. Καταλαβαίνεις πράγματα που δεν ήξερες.
Και νομίζω τελικά έχω μάθει πολλά πράγματα για τα συναισθήματα, τη ζωή, τις σχέσεις, τον έρωτα… και για τον θάνατο υποθέτω. [γελάει] Ναι, τα έχω μάθει λόγω των ταινιών. Και ναι, κάθε φορά μαθαίνω κάτι παραπάνω, κι αυτό είναι που αγαπώ στο σινεμά τόσο πολύ. Αλλά όχι μόνο στο σινεμά φυσικά, μπορεί να είναι ένα βιβλίο, μια ζωγραφιά, μια μουσική. Μου αρέσει να συνδέομαι με κάτι, το να με κάνει να νιώθω– είναι σπουδαίο. Ναι. Κάθε φορά που με αγγίζει κάτι, με κάνει να νιώθω ζωντανή.
Μιλώντας για αυτό το φιλμ λοιπόν– παίζεις μια ηρωίδα πολύ στωική, με καθόλου εξάρσεις, πολύ ήρεμη. Είναι για σένα αυτός ένας τρόπος να πάρεις αυτό που θέλεις στη ζωή;
Ααα… ενδιαφέρον. Μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου: Δεν είμαι καθόλου ήρεμη. [γελάει] Δεν είμαι πάντα ήρεμη, αλλά νομίζω πως γενικά πρέπει να μαθαίνεις να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου πρώτα και μετά τους ανθρώπους. Αλλά επίσης πιστεύω ότι αυτό που προσπαθώ να κάνω στις ταινίες αλλά να το κάνω και στη ζωή μου, είναι να δίνω διαστάσεις σε όλα τα πράγματα, θέλω να δίνω ένα βάθος– μου αρέσει όταν τα πράγματα σημαίνουν κάτι.
Για παράδειγμα. Έχω ανάγκη την ομορφιά στη ζωή μου. Και με βοηθάει, γιατί χωρίς ομορφιά νιώθω νεκρή. Και για μένα η τέχνη είναι ομορφιά. Αλλά στην τέχνη γενικά, όχι μόνο στο σινεμά. Όταν με αγγίζει μια μουσική ή ένας πίνακας, με βοηθά να δω τι είναι όμορφο στη ζωή. Επειδή η ζωή είναι τραγική, η ζωή είναι… [σταματά και χαμογελά] Σόρι αν ακούγονται καταθλιπτικά αυτά! Αλλά είναι αλήθεια, η ζωή είναι τραγική και επίσης πολύ δύσκολη, κι εγώ προσπαθώ να συνδέσω τον εαυτό μου με την ομορφιά όπου μπορώ, αυτό είναι όλο.
Γιατί η ζωή δεν έχει νόημα, ε; Έχει δηλαδή το νόημα που δίνεις εσύ στη ζωή, το νόημα που της δίνει καθένας μας. Και το νόημα που θέλω να δώσω στη ζωή είναι ότι προσπαθώ να βλέπω την ομορφιά στα πάντα. Κι όχι μόνο στην τέχνη, αλλά ακόμα και στην καθημερινότητα, με φίλους, με οικογένεια. Προσπαθώ να δω την ομορφιά, αυτό είναι όλο. Αλλά δεν είναι πάντα εύκολο.
Είναι φανταστικό που το λες αυτό γιατί σε λίγο θα πάμε να σε δούμε στο καινούριο του Κρόνενμπεργκ! [σσ. η συνέντευξη έγινε στις περσινές Κάννες, μια μέρα πριν την πρεμιέρα του Crimes of the Future, όπου επίσης πρωταγωνιστεί η Σεϊντού]
Ναι, είναι όντως ενδιαφέρον, γιατί για τον Ντέιβιντ το σώμα, τα όργανα, όλα αυτά είναι κάτι το τρομερά όμορφο. Είναι το πιο όμορφο πράγμα για εκείνον. Οπότε κι αυτή η ταινία ΕΙΝΑΙ για την ομορφιά! Κι είναι τόσο ενδιαφέρον το πώς ο καθένας έχει το δικό του POV και η ομορφιά τελικά για τον καθένα μας είναι κάτι το τόσο διαφορετικό.
