ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΕΛΙΚΟΥΣ, ΘΑ ΣΑΣ ΜΑΛΩΣΟΥΝ

Τον Ιούλιο του 2019 η Νέα Δημοκρατία επέστρεψε στην εξουσία παίρνοντας ένα εντυπωσιακό 39.85%, μια εντολή διακυβέρνησης τόσο καθαρή που θύμισε προμνημονιακές αυτοδυναμίες. Βέβαια, μια διαφορετική «θεσμική» ερμηνεία της νίκης του Κυριάκου Μητσοτάκη (και κάθε εκλογικής νίκης οποτεδήποτε κι οπουδήποτε στον κόσμο) είναι ότι απλά οι πολίτες επέλεξαν εκείνον και την κυβέρνηση που σχημάτισε για να λογοδοτούν έναντι π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ. Η ψήφος δεν συνεπάγεται κάποιο «ακαταλόγιστο», ούτε τοποθετεί σε κάποιο «απυρόβλητο». Τα κόμματα στην εξουσία έρχονται και παρέρχονται, εναλλάσσονται ακριβώς γιατί ελέγχονται. Αλλά, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είμαστε σε διαδικασία να την ξαναγράψουμε κι αυτήν την αλφαβήτα.

Με ασπίδα το τριτοκοσμικό μιντιακό τοπίο που έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας και την τοποθετεί ουραγό στις σχετικές λίστες για ελευθερία κι ανεξαρτησία του Τύπου (4η από το τέλος στην ΕΕ για το 2021), η κυβέρνηση της ΝΔ το πήρε εντελώς αλλιώς. «Αφού μας ψηφίσατε, θα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε», είναι η αντίληψή της για τη λογοδοσία εδώ και δύο χρόνια. Από τα καυτά ζητήματα όπως η διαφάνεια στη διαχείριση της πανδημίας μέχρι κωμικοτραγικά σκανδαλάκια όπως το αξέχαστο «σκόιλ ελικίκου», η κυβέρνηση δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Ψηφίστηκε; Ε, αφού ψηφίστηκε όλα είναι καλώς καμωμένα, την στιγμή μάλιστα που οι φωνές για να πουν το αντίθετο τακτοποιούνται σε λίστες με τραγανή πέτσα.

Η συνεχής κατασκευή της πραγματικότητας από τα υπέρκομψα ΜΜΕ όμως έχει κι ένα όριο. Ακριβώς την ίδια την πραγματικότητα. Το έδειξαν οι φωτιές του φετινού Αυγούστου. Γιατί όσο και να προσπαθούν οι παρουσιαστές των δελτίων να ανακαλύψουν μποφόρ στην άπνοια, όσο και να γράφουν τα πρόθυμα πληκτρολόγια για «μεγάλες ευκαιρίες» και «κανονικές κυβερνήσεις», για ένα δεκαήμερο βλέπαμε το timeline μας να καίγεται. Με ακαριαία κυβέρνητική απάντηση τη σύγκριση με το Μάτι και κάτι αοριστίες για την κλιματική κρίση που πάντα την θυμόμαστε κατόπιν εορτής (ας πούμε στον Αλέξη Τσίπρα πήρε τρία χρόνια για να συνειδητοποιήσει ότι τους «αιφνιδίασε» το καλοκαίρι του 2018).

Τα πρώτα 24ωρα μετά την 3η Αυγούστου κύλησαν κάπως έτσι: συγκρατημένοι πανηγυρισμοί πάνω στα καμμένα, μηδενική ενσυναίσθηση, απουσία επίσημης κυβερνητικής ενημέρωσης. Μόλις τα μέτωπα αναζωπυρώθηκαν και η κατάσταση δε σωζόταν με τιποτα, οδηγηθήκαμε στον επικοινωνιακό βομβαρδισμό της εβδομάδας που πέρασε. Διάγγελμα και συνέντευξη Τύπου του Πρωθυπουργού, συνέντευξη Τύπου του Νίκου Χαρδαλιά, η ιστορική «και πυροσβέστης κι επιτελικός» ανακοίνωση του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, μίνι ανασχηματισμός.

Μόνο σε λίγα 24ωρα, υλικό για επιτελικό best of.

Από το ξέσπασμα της πανδημίας κι έπειτα ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει προχωρήσει σε τουλάχιστον 12 τηλεοπτικά διαγγέλματα. Για την πανδημία, τα ελληνοτουρκικά, πρόσφατα τις πυρκαγιές. Σύμφωνοι, είναι ένα μέσο και οι συνθηκες πρωτόγνωρες, όμως είναι ένα μέσο επικοινωνίας όχι ενημέρωσης. Τον έχουμε δει αυστηρό, αποφασιστικό, ανακουφιστικό, ντυμένο επίσημα ή ελαφρά αξύριστο. Να αυτοαποθεώνεται ή να ζητάει μισές συγγνώμες όπως πριν λίγες μέρες. Ερωτήσεις να απαντάει, πάντως, δεν τον έχουμε δει παρά μόνο δύο φορές. Τη μία με τον Σωτήρη Τσιόδρα στο πλευρό του και την αλλη πριν λίγα 24ωρα. Όταν το eye rolling και η μισή «ενοχλημένη» απάντηση που χάρισε στη Βίκυ Σαμαρά και το NEWS 24/7 για την αναβάθμιση των αξιωματούχων που διαχειρίστηκαν την τραγωδία του Ματιού, φανέρωσαν μια κάποια δυσανεξία σε πραγματική κριτική από τον Τύπο. «Το πολύ γαρ του διαγγέλματος γεννά παρα…πληροφόρηση», είναι μια παράφραση που ίσως ταιριάζει την περίσταση.

Περίπου το ίδιο ισχύει και για τη συνέντευξη Τύπου του Νίκου Χαρδαλιά. Μετά από έξι μέρες ενημερωτικών μονολόγων που προκάλεσαν και την αντίδραση της ΕΣΗΕΑ, ο Υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας δέχθηκε επιτέλους και λίγες ερωτήσεις. Οι απαντήσεις του είχαν πολύ μαστίγιο, αρκετή δημιουργική αριθμητική (ειδικά στο κομμάτι με τα διαθέσιμα εναέρια μέσα) και λίγο καρότο – η συναισθηματική φόρτιση ενός ανθρώπου που όντως έχει διαχειριστεί απίστευτα πολλές και κρίσιμες καταστάσεις εδώ κι 1.5 χρόνο αλλά ούτε εκείνος δείχνει να αντιλαμβάνεται την ανάγκη να δίνει λογαριασμό (κι όχι μόνο στον Πρωθυπουργό, στου οποίου «το συρτάρι υπάρχει πάνω πάνω η παραίτησή του»).

Τέλος, είχαμε και την all time classic «ρίμα χωρίς ρήμα» ανακοίνωση του «συνεχώς παρόντος» Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, για την οποία μάλλον δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί που δεν έχει γραφτεί στα σόσιαλ. Πέραν ίσως του ότι αποτελεί ακριβώς το γκροτέσκο αποκορύφωμα: ο υπουργός που ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς με την αντιπολίτευση σε αυτό το ύφος και με μέσο όχι τους προσωπικούς του λογαριασμούς αλλά επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου. Ένας υπουργός που θεωρεί ότι πρέπει να συγχαρεί τον εαυτό του, αλλά όχι και να απαντήσει γιατί διαψεύστηκε πλήρως όταν έλεγε (στις 15/6) ότι «φέτος έχουμε μια νέα προσέγγιση που θα κάνει τη διαφορά στην πρόληψη».

Κοινός τόπος; Με 1 εκατομμύριο στρέμματα στάχτη, αμέτρητες περιουσίες κατεστραμμένες και δεκάδες εικόνες που ήρθαν να προστεθούν σε εκείνες που δε θα ξεχάσουμε ποτέ, ο Πρωθυπυργός, ο Υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας κι ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη -λιγότερο ή περισσότερο ενοχλημένοι και οι τρεις- βγήκαν μπροστά για να μας μαλώσουν επειδή δεν πανηγυρίζουμε. Μάλλον, όχι ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν. Σίγουρα, όχι αυτό που αρμόζει.

Όσο για την επόμενη μέρα, επιτροπές (ανασυγκρότησης) υπάρχουν. Όπως εκείνη για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ με τον καθηγητή Σισιλιάνο και η άλλη για την αστυνομική βία με τον καθηγητή Αλιβιζάτο…