ΜΟΥΜΙΕΣ, ΧΩΜΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΡΕΑΣ: ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΦΑΓΗΤΑ ΠΟΥ ΕΤΡΩΓΑΝ ΚΑΠΟΤΕ

Τα χρόνια περνάνε, όλα αλλάζουν, τα πάντα πρέπει να προσαρμοστούν στην κάθε εποχή, κλπ. Γνωστά αυτά και ευτυχώς που συμβαίνουν, ειδικά στο θέμα “φαγητό”. Γιατί διαφορετικά μπορεί να ερχόμασταν αντιμέτωποι με μερικά από τα παρακάτω πιάτα.

Ακολουθούν συνταγές και φαγητά που κάποτε οι άνθρωποι έτρωγαν και σήμερα δεν αντέχουμε στην ιδέα να τα δούμε ούτε καν μαγειρευτά.

Δίπλα σε μερικά απ’ αυτά προσθέτουμε και μια τεράστια “συγγνώμη”.

Μούμιες

Δεν ήταν οι Αιγύπτιοι αυτοί που έτρωγαν μούμιες, σε περίπτωση που εκείνοι σου ήρθαν πρώτοι στο μυαλό. Ήταν οι Ευρωπαίοι. Και ειδικά τον 16ο και 17ο αιώνα η “μουμιοφαγία“ γνώρισε τα καλύτερά της χρόνια.

Ο κύριος λόγος ήταν η πίστη που είχαν τότε οι άνθρωποι ότι το κρέας της μούμιας είχε ευεργετικές ιδιότητες. Πολλοί Ευρωπαίοι, συμπεριλαμβανομένων των βασιλιάδων, των ιερέων και των επιστημόνων, κατάπιναν συχνά φάρμακα που περιείχαν ανθρώπινα οστά, αίμα και λίπος ως θεραπευτική απάντηση για τα πάντα, μέχρι και για την επιληψία.

Για παράδειγμα, πολλοί πίστευαν ότι η κατάποση μίας μούμιας αλεσμένης σε σκόνη θα μπορούσε να θεραπεύσει την εσωτερική αιμορραγία. Ή ότι τα κομμάτια ενός κρανίου θα μπορούσαν να θεραπεύσουν πονοκεφάλους.

Ευτυχώς, κάποια στιγμή οι άνθρωποι σταμάτησαν να τα πιστεύουν αυτά -ή τους τελείωσαν οι μούμιες, δεν ξέρουμε.

Μήτρες γουρουνιών

Υπάρχουν κουζίνες που είναι ονομαστές για το ό, τι δεν πετούν κανένα μέρος του ζώου, μπορούν να μαγειρέψουν κάτι χρησιμοποιώντας ακόμη και το πιο απίθανο σημείο του. Πολλοί δυτικοί για παράδειγμα δεν αντέχουν στη σκέψη του πώς φτιάχνουμε τα κοκορέτσια και τις γαρδούμπες. Ωστόσο, υπάρχουν και πολύ χειρότερα.

Μπορεί σήμερα κάποια κομμάτια όπως το μυαλό και άλλα εσωτερικά όργανα συχνά να αγνοούνται απ’ τη δυτική κουζίνα, εντούτοις οι αρχαίοι Ρωμαίοι ήταν σαφώς πιο τολμηροί με το φαγητό τους, όπως φαίνεται και από μερικά πιάτα τους. Και πιο συγκεκριμένα από τη μήτρα χοίρου.

Οι τολμηροί που δοκίμασαν σήμερα αυτήν τη συνταγή δεν έχουν να πουν και πολλά ωραία πράγματα για αυτό το φαγητό, και κυρίως για τη μυρωδιά του.

Κρέας από ψόφιο ζώο

Αν ζούσες τη βικτωριανή εποχή και ήσουν ένας φτωχός άνθρωπος της εργατικής τάξης, τότε το κρέας θα ήταν μία πολύ δύσκολη υπόθεση για σένα. Και εννοούμε το καλό κρέας, γιατί διαφορετικά θα μπορούσες να βρεις κρέας από κάποιο ζώο που θα είχε ψοφήσει -πιθανότατα από κάποια ασθένεια- και όχι σφαχτεί.

Το “broxy meat” θα μπορούσε να προέρχεται από οποιοδήποτε ζώο -από πρόβατο και αγελάδα μέχρι χοιρινό-, αρκεί προηγουμένως να είχε πεθάνει αναίμακτα.

Αν λοιπόν το ζώο πέθαινε εξαιτίας κάποιου εμφράγματος, τότε ίσως το κρέας να ήταν εντάξει. Αν όμως πέθαινε εξαιτίας μίας μολυσματικής ασθένειας, τότε πιθανότατα θα σκότωνε και εσένα.

Τλακατλαόλι

Το ποζόλε είναι μια μεξικανική σούπα που μπορεί να είναι αρκετά δημοφιλής σήμερα, ωστόσο η ιστορία της έχει κάποια πολύ σκοτεινά σημεία. Πιο συγκεκριμένα, προέρχεται από ένα πιάτο που ονομάζεται “τλακατλαόλι”, το οποίο σημαίνει “αντρικό καλαμπόκι χωρίς κέλυφος”.

Αυτό το σπάνιο πιάτο προοριζόταν κάποτε για τα πιο σημαντικά μέλη της προ-αποικιακής κοινωνίας του Τενοτστιτλάν στο Μεξικό. Και παρότι το σύγχρονο ποζόλε γίνεται με χοιρινό ή κάποιο άλλο κρέας, στην αρχαία εκδοχή του τα πράγματα ήταν λίγο χειρότερα. Το κρέας το οποίο προτιμούσαν ήταν το ανθρώπινο.

Μαστοί γουρουνιού με γέμιση αχινού

Δεν ξέρω τι χρειάζεται παραπάνω να πούμε εδώ. Μάλλον μόνο ότι ήταν ένα πιάτο που το έτρωγαν οι Ρωμαίοι. Καμιά φορά δεν έβαζαν μέσα στα μαστάρια αχινούς, αλλά μάλλον για τους πραγματικά μερακλήδες αυτό αποκλειόταν ως επιλογή.

Ακρίδες

Το πιο αναμενόμενο πιάτο ίσως, το ακούμε συχνά και έχουμε φτάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε μήπως εμείς είμαστε οι παράξενοι. Αλλά δεν νομίζω…

Κυρίως γνωστές από τη Βίβλο και την πετυχημένη τους παρουσία ως μία απ’ τις επτά πληγές, οι ακρίδες είναι επίσης μια καλή πηγή πρωτεΐνης, κάτι το οποίο το εκμεταλλεύτηκαν και οι αρχαίοι Έλληνες. Και τότε αλλά και αργότερα στα ρωμαϊκά χρόνια, η ακρίδα κυκλοφορούσε αρκετά ως σνακ.

Σήμερα, βέβαια, είναι πιο γνωστές ως βασικά συστατικά φαγητών που μας έρχονται κυρίως απ’ τον ασιατικό κόσμο.

Πτώματα

Ο κανιβαλισμός είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού σχεδόν κάθε κοινωνίας και κάθε πολιτισμού στην ιστορία. Σχεδόν όμως… Γιατί για κάποιους αυτό δεν ισχύει. Ορισμένοι πολιτισμοί δεν θεώρησαν ότι το να τρώνε νεκρούς ήταν κάτι το αδιανόητο. Για παράδειγμα, στην Παπούα Νέα Γουινέα, μερικές από τις φυλές εκεί έτρωγαν τους νεκρούς τους.

Για τους περισσότερους από τους υπόλοιπους πολιτισμούς κάτι τέτοιο ακούγεται τρομακτικό, εντελώς φρικτό. Αλλά από την οπτική γωνία εκείνων των φυλών αυτή ήταν η απόλυτη πράξη αγάπης. Αν έθαβαν τους νεκρούς τους στο έδαφος, θα σάπιζαν και θα τους έτρωγαν τα έντομα. Έτσι, τρώγοντας τους δικούς τους νεκρούς, τους έσωζαν απ’ αυτήν τη μοίρα και γίνονταν ένα μαζί τους.

Χώμα

Υπάρχει και λέξη για τη βρώση χώματος: γεωφαγία. Αν και συνήθως είναι τα παιδιά αυτά που το κάνουν, ίσως και κάποιοι ενήλικες κατά λάθος, ωστόσο συχνά γίνεται και επίτηδες.

Μερικές φορές είναι μια έκφραση μιας ψυχολογικής διαταραχής που ονομάζεται “πίκα” (αλλοτριοφαγία) κατά την οποία οι άνθρωποι μπαίνουν στον πειρασμό να φάνε μη διατροφικά είδη.

Απ’ την άλλη, βέβαια, ήταν και κομμάτι του πολιτισμού διάφορων αρχαίων λαών που πέρασαν από τον πλανήτη γη, συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών ιθαγενών, των Νοτιοαμερικανών και των Αφρικανών. Κάποιοι απ’ τους λόγους για τους οποίους κάποιος μπορεί να έτρωγε χώμα, ήταν γιατί πίστευε ότι έτσι θα αποκτούσε καλύτερο δέρμα.