Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΣ ΕΝ ΖΩΗ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ

Ο μύθος του Γιώργου Ρουμπάνη παραμένει ζωντανός εδώ και 66 χρόνια. Τόσα συμπληρώνονται σήμερα από το χάλινο μετάλλιο που κατέκτησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης στις 26/11/1956. Ο αρχαιότερος εν ζωή Έλληνας Ολυμπιονίκης έφτασε αισίως στην ηλικία των 93 ετών.

Μυθική είναι και ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου, που χάρισε στην Ελλάδα μια από τις κορυφαίες αθλητικές επιτυχίες της. Φίλος του Φρανκ Σινάτρα, έχει δειπνήσει με την Ράκελ Γουέλς και έχει κάνει παρέα με τη Σίρλεϊ Μακλέιν, αφού μετά την αποχώρηση του από τον ενεργό αθλητισμό (αν και όπως συνήθιζε να λέει ο ίδιος, ουδέποτε σταμάτησε να γυμνάζεται) διέπρεψε και στην κινηματογραφική βιομηχανία.

Μια πρόταση για υποτροφία στην Αμερική, αποδείχθηκε η ευκαιρία της ζωής του, έστω κι αν φεύγοντας για τις ΗΠΑ (το 1954) χρειάστηκε να δανειστεί δυο-τρία κουστούμια από τον πρόεδρο του Πανελληνίου, Σπύρο Σκούρα, του οποίου αργότερα … αγόρασε την εταιρεία!

Γεννημένος το 1929 στη Θεσσαλονίκη, μέσα στο γυμναστήριο του Ηρακλή, αφού ο πατέρας του Σάββας ήταν διευθυντής φυσικής αγωγής της πόλης. Μια 100% αθλητική οικογένεια, αφού και τα τέσσερα αγόρια (ο Γιώργος και τα τρία αδέρφια του) ακολούθησαν την συμβουλή του πατέρα τους να αγαπάνε όλα τα σπορ.

Ο Αριστείδης Ρουμπάνης, ήταν ένας σπουδαίος ακοντιστής και σφαιροβόλος, πριν τον απορροφήσει το μπάσκετ και η χρυσή πεντάδα του Πανελληνίου. Ήδη η οικογένεια είχε μετακομίσει στην Αθήνα και ο ΠΓΣ γινόταν, στη δεκαετία του 50, η πρώτη ομάδα-δυναστεία του ελληνικού μπάσκετ και μια από τις κορυφαίες -αν όχι η καλύτερη- σε όλη την Ευρώπη.

Με το παρατσούκλι “μπουλντόζας”, ο Αρ.Ρουμπάνης, έμοιαζε δύναμη της φύσης. Με ύψος 1.92 και σπουδαία σωματική διάπλαση, σάρωνε τους αντιπάλους του, που λένε ότι έφευγαν μελανιασμένοι από τις συγκρούσεις με το τεράστιο κορμί του.

Πριν μετακομίσει οριστικά στις ΗΠΑ, πρόλαβε να αγωνιστεί 25 φορές στην Εθνική Ομάδα, σημειώνοντας 275 πόντους (μ.ο 11 ανά αγώνα, πρώτος σκόρερ του ελληνικού συγκροτήματος στο Ευρωμπάσκετ 1951) και να πανηγυρίσει, βέβαια, τις μεγάλες επιτυχίες του αθηναϊκού συλλόγου στο πρωτάθλημα αλλά και στο θρυλικό διεθνές τουρνουά του Σαν Ρέμο, που συγκέντρωνε -εκείνη την εποχή- τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης.

Επικοντιστής για μια … πάστα!

Στις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου μεγάλωσε και ο Γιώργος Ρουμπάνης. Είχε το ίδιο ύψος με τον Αριστείδη (1.92) την ίδια εντυπωσιακή σωματοδομή και όπως όλοι στην οικογένεια παράλληλα με τις σπουδές του στην Πάντειο, ασχολιόταν επισταμένως με τα σπορ (αθλητές ήταν και οι άλλοι δυο Ρουμπάνηδες, Νίκος και Βασίλης πριν γίνουν επιστήμονες, χημικός και γεωλόγος αντίστοιχα).

Ξεκίνησε με πυγμαχία (την οποία άφησε νωρίς γιατί μια κοπέλα του είπε ότι κάποια στιγμή θα του χαλούσαν το ωραίο πρόσωπο του), έπαιξε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, ήταν ένας πολλά υποσχόμενος δισκοβόλος, ενώ έτρεχε και 110 με εμπόδια

Μέχρι που το 1951, όταν ο επικοντιστής του Πανελληνίου, Θεοδόσης Μπαλάφας τον προκάλεσε να περάσει τα 2.50μ , δέχθηκε, βάζοντας μάλιστα στοίχημα τις πάστες που θα έτρωγαν μετά: “Αυτό το περνάω με το καβουράκι μου” διηγείται ότι είπε στον Μπαλάφα, ο μετέπειτα Ολυμπιονίκης. Πιάνοντας όμως το κοντάρι και κάνοντας το πρώτο άλμα του ναι μεν πέρασε το ύψος (και κέρδισε την πάστα), ένιωσε ότι το αγώνισμα που δεν ήξερε θα ήταν, εν τέλει, το οριστικό του καταφύγιο στον αθλητισμό.

Δεν είχε κάνει λάθος. Το επί κοντώ θα του χάριζε ανεπανάληπτες στιγμές και θα τον ταξίδευε πρώτα στην Αμερική και μετά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης. Ξεχώρισε από την αρχή. Παρότι τεράστιος για να λυγίζει το κορμί του στον αέρα, αποδείχθηκε ένας θαυμάσιος άλτης, έστω κι αν ξεκίνησε σε θεωρητικά μεγάλη ηλικία (23 ετών).

Λίγους μήνες μετά το πρώτο του άλμα για να φάει μια πάστα πληρωμένη από τον Θεοδόση Μπαλάφα, κέρδιζε στους φοιτητικούς αγώνες την πρώτη θέση, απέναντι σε ένα φοιτητή της Νομικής. Τον έλεγαν Κάρολο Παπούλια, που ήταν πρωταθλητής εφήβων στο επί κοντώ και πολλά χρόνια αργότερα θα γινόταν Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η εξέλιξη του ήταν ραγδαία. ‘Αρχισε να περνάει πολύ μεγάλα ύψη (4.20, 4.30 και 4.40) για την εποχή και η καλή του μοίρα, έστειλε στο Παναθηναϊκό Στάδιο και σε διεθνείς αγώνες στίβου, τον Αμερικανό προπονητή Πέιτον Τζόρνταν. Βλέποντας το έμφυτο ταλέντο του θεόρατου Έλληνα αθλητή, του πρότεινε να πάει στις ΗΠΑ, για να συνεχίσει εκεί το επί κοντώ, ερχόμενος και σε επαφή με την εξέλιξη του αθλήματος και τα πρώτα πλαστικά κοντάρια.

Η ιδέα τον ενθουσίασε, από την άλλη όμως, δεν είχε ούτε ένα κουστούμι για να ταξιδέψει τόσο μακριά: “Τότε είχαμε δυο πουκάμισα. Τα φορούσαμε εναλλάξ τα αδέρφια, οι δύο έβγαιναν και οι δύο έμεναν μέσα” είχε εξομολογηθεί αφοπλιστικά στην εκπομπή της Cosmote TV, “Πρόσωπα της Εποχής μας”. Τα κουστούμια του τα έδωσε ο Σπύρος Σκούρας, που ήταν πρόεδρος του Πανελληνίου και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει τους αθλητές του, ειδικά όσους είχαν ανάγκη.

Κάποια χρήματα ο Γιώργος Ρουμπάνης έβγαλε από την στρατιωτική του θητεία καθώς υπηρέτησε σαν έφεδρος ανυπολοχαγός και κάπως έτσι, αφού πήγε στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1955 στη Βαρκελώνη βρέθηκε στο “αριστοκρατικό κολέγιο Οκσιντένταλ της Πασαντίνα”. Για να δικαιολογηθεί η υποτροφία του, έπρεπε να καθαρίζει τις κουζίνες και τα σκάμματα του πανεπιστημίου.

“Δεν με πείραζε, έκανα και έξτρα δουλειές στη βιβιλοθήκη, ενώ κάποια στιγμή έβγαλα και 100 δολάρια παίζοντας πόκερ. Με αυτά τα λεφτά αγόρασα και το πρώτο μου αυτοκίνητο, ένα ανοιχτό, σχεδόν σαράβαλο, στο οποίο έβαζα τα κοντάρια μου και πήγαινα για προπόνηση” θυμόταν χαμογελαστός, εξήντα χρόνια μετά στην ίδια τηλεοπτική εκπομπή.

Η πρόοδος του τον έστειλε στο φημισμένο κολέγιο UCLA όπου θα τελειοποιούσε την τεχνική και τη δύναμή του. Μη φανταστείτε με τίποτε επιστημονικές προπονήσεις και δυο-τρεις ανθρώπους από πάνω του:

“Όταν ερχόμουν στην Ελλάδα με πρόσεχαν σαν βασιλιά, παρέχοντας κάθε άνεση. Στην Αμερική δεν είχα ούτε προπονητή, ενώ με τον συναθλητή μου, σφαιροβόλο Ολυμπιονίκη, Ο’ Μπράιεν, θυμάμαι ότι πηδούσαμε πάνω από τα σύρματα για να μπούμε στο στάδιο και να προπονηθούμε”

Άλλο ήταν το μυστικό του. Η καλύτερη προπόνηση για τον νεαρό Έλληνα ήταν η σκληρή δουλειά σε φούρνο. Εκεί όπου έπρεπε απέναντι στην πυρωμένη είσοδο να κουμαντάρει τα άδεια και τα γεμάτα ταψιά με ψωμί, υπομένοντας κολασμένες θερμοκρασίες. Την πρώτη μέρα σχεδόν λιποθύμισε, γρήγορα όμως συνήθισε και έβγαζε το οκτάωρο του, χωρίς κανένα πρόβλημα. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί καλύτερη γυμναστική. Το κορμί του θέριεψε.

Οι έντεκα ώρες της Μελβούρνης

Πηγαίνοντας στη Μελβούρνη, πρώτος απ’ όλους τους αντίπαλους του, έζησε μια υπέροχη εμπειρία. Οι ομογενείς τον αγκάλιασαν, πίσω στην Ελλάδα υπήρχε μια αδημονία για την εμφάνιση του. Πήγε στην Αυστραλία με ρεκόρ 4.40 μια επίδοση που τον έβαζε στην οκτάδα. Η ολυμπιακή ομάδα του στίβου είχε τότε σπουδαία ονόματα όπως ο Γιώργος Τσακανίκας (8ος στην σφαιροβολία), ο Γιώργος Παπαβασιλείου (13ος στα 3.000 στιπλ) κι ο Βαγγέλης Δεπάστας (έφτασε μέχρι τον ημιτελικό των 800μ).

Ο Ρουμπάνης θα ξεπερνούσε τους πάντες και θα χάριζε στην Ελλάδα το πρώτο της μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά το χρυσό του Κωνσταντίνου Τσικλητήρα, το 1912 στο Λονδίνο και στο άλμα εις μήκος άνευ φοράς. Η πρόκριση του στον τελικό ήρθε με άνεση και τέσσερα επιτυχημένα άλματα, μέχρι και το όριο των 4.15μ.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του ίδιου του Έλληνα αθλητή, ο τελικός, που έγινε δυο μέρες αργότερα μπροστά σε 130.000 θεατές (!), κράτησε πάνω από 10 ώρες, αφού ξεκίνησε το πρωί και ολοκληρώθηκε το βράδυ: “Πήγα στο στάδιο ανοργάνωτος, χωρίς νερό ή κάτι άλλο για να βάλω στο στόμα μου. Έμεινα νηστικός πολλές ώρες” είχε εξομολογηθεί στον πιονιέρο αθλητικό δημοσιογράφο Δημήτρη Λυμπερόπουλο, που κάλυπτε τους άθλους του Ρουμπάνη στην εφημερίδα “Εμπρός”.

Ξεκίνησε τις προσπάθειες του από τα 4μ, τα οποία τα πέρασε με την πρώτη, όπως και τα 4.15. Συνέχισε με τη δεύτερη τα 4.25, όπως και τα 4.35, επίδοση που του χάριζε τουλάχιστον την 4η θέση. Ο Ρουμπάνης συνέχιζε τον αγώνα μαζί με τους τρεις Αμερικανούς. Τον χρυσό Ολυμπιονίκη του 1952 (και αργυρό το 1948) Μπομπ Ρίτσαρντς, τον Μπομπ Γκουντόφσκι και τον Τζορτζ Μάτος. Ο τελευταίος έμενε εκτός μάχης αποτυγχάνοντας να περάσει τα 4.40μ, ύψος που ο Ρουμπάνης πέρασε με την πρώτη του προσπάθεια (το ίδιο κι ο Ρίτσαρντς, όχι όμως και ο Γκουντόφσκι, που σώθηκε στην τρίτη)

Οι γονείς του Ρουμπάνη βρίσκονταν στα γραφεία αθηναϊκής εφημερίδας, όπου ο τηλέτυπος μετέδιδε τις ειδήσεις και τα αποτελέσματα των Ολυμπιακών Αγώνων. Η είδηση ότι ο γιος του είχε υπερβεί τα 4.40, μαζί με τους δυο Αμερικανούς σήμαινε ότι ένα από τα τρία μετάλλια ήταν δικά του.

Θα ήταν, εν τέλει, το χάλκινο αφού πέρασε τα 4.45 και τα 4.50 με την πρώτη. Απέτυχε ωστόσο στα 4.53, με την τελευταία προσπάθεια του να είναι η καλύτερη, αλλά να ρίχνει τον πήχη που έπεσε από το δάχτυλό του και τον αέρα που φύσηξε στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ο Μπομπ Γκουντόφσκι περνούσε αυτό το ύψος, κατακτώντας τη δεύτερη θέση, ενώ ο Ρίτσαρντς πέρασε τα 4.56μ για να στεφθεί χρυσός Ολυμπιονίκης!

Ο ήρωας μας νόμιζε ότι είχε αποτύχει παταγωδώς. Ζούσε για το χρυσό μετάλλιο και το χάλκινο του φαινόταν πολύ ταπεινό. Σχεδόν έβαλε τα κλάματα. Όταν αργότερα έφταναν στα χέρια του τα πρώτα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα (από τον τότε βασιλιά Παύλο και τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή) συνειδητοποιούσε το μέγεθος της επιτυχίας, που στην Αθήνα είχε προκαλέσει ντελίριο ενθουσιασμού με επικά πρωτοσέλιδα!

Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, όμως, έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα άλλο ξαφνικό πρόβλημα. Από την κούραση και την υπερένταση του τελικού, μετά βίας σήκωνε το πόδι του για να μπει στο λεωφορείο που θα τον μετέφερε στο ολυμπιακό χωριό. Εκεί κι ενώ επιτέλους είχε κάτσει να βάλει κάτι στο στόμα του, άρχισε να παθαίνει κράμπες. Το ένα του χέρι σηκώθηκε χωρίς να το θέλει. Προσπάθησε να φύγει από το εστιατόριο, μέχρι που λιποθύμησε.

“Ξύπνησα αργότερα σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου. Μου έκαναν ενέσεις για να ηρεμήσω, έπεσαν όλοι οι γιατροί πάνω μου. Όταν κατάφερα να ηρεμήσω, συνήλθα και ήμουν πάλι καλά” έλεγε στον Ανδρεά Μπόμη σε μια συνέντευξή του στην ΕΡΤ το 1971

Ήδη, όμως, είχε γίνει ένας ήρωας για την Ελλάδα. Οι εφημερίδες αποθέωναν τον Έλληνα υπεραθλητή, σε μια εποχή που δεν υπήρχε βέβαια τηλεόραση για να καλύψει το ηρωικό κατόρθωμα. Η υποδοχή που του επιφυλάχθηκε ήταν αποθεωτική: “Με περίμεναν χιλιάδες φίλαθλοι. Όλοι ήθελαν να με αγκαλιάσουν και να μου δώσουν συγχαρητήρια”

Ο Γιώργος Ρουμπάνης ήταν ο πρώτος αθλητής-σταρ του ελληνικού στίβου. Έκανε ρεκόρ Ευρώπης με 4.60μ, που κράτησε μέχρι το 1964, όταν το κατέρριψε ένας άλλος Έλληνας, ο μεγάλος διάδοχος του, Χρήστος Παπανικολάου. Το 1960 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης. Έχοντας όμως ήδη ξεκινήσει να εργάζεται στην κινηματογραφική βιομηχανία δεν είχε πολλούς αγώνες, με αποτέλεσμα να σταματήσει στα 4.20μ και να αποκλειστεί από τον τελικό (όριο 4.40)

Ένα χρόνο αργότερα θα ανακοίνωνε την απόσυρση του από τους στίβους. Ήταν 32 ετών και ξεκινούσε την επχειρηματική του καριέρα, χωρίς να ξεχνάει την Ελλάδα και τον Πανελλήνιο, τον οποίο πάντα βοηθούσε με κάθε τρόπο. Στην 20th Century Fox γνώρισε τον άλλο Σπύρο Σκούρα (ξάδερφος του προέδρου του Πανελληνίου και της Σκούρας Φιλμς), ενώ σε μια λαχειοφόρο αγορά κέρδισε ένα σπάνιο δώρο της μεγάλης κινηματογραφικής εταιρείας. Ένα δείπνο με την Ράκελ Γουέλς!

Ο αέρας του Χόλιγουντ τον έφερε μέχρι το σπίτι του Φρανκ Σινάτρα, έγινε φίλος της Σίρλεϊ Μακλέιν, της Μία Φάροου, του Τζακ Πάλανς και άλλων διάσημων σταρ. Στο τέλος οι Αμερικανοί τον έστειλαν στην Ελλάδα, όπου αφού εξαγόρασε την Σκούρας Φιλμς έγινε διανομέας ταινιών, εκμεταλλεύτηκε πολλές ιστορικές κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας, έφτιαξε δική του διαφημιστική εταιρεία, πήγε στην Ιταλία και έφερε στην Ελλάδα τα θρυλικά σπαγγέτι γουέστερν.

Μια ζωή σαν παραμύθι. Μια ζωή που στάθηκε πολύ γενναιόδωρη στον Γιώργο Ρουμπάνη, ανταποδίδοντας του τον θρίαμβο που μένει ανεξίτηλος, έστω κι αν έχουν περάσει σχεδόν εφτά ολόκληρες δεκαετίες.

ριν από μερικά χρόνια στο youtube ανέβηκε και ένα ανεκτίμητης αξίας βιντεάκι, όπου ο κορυφαίος Έλληνας εμφανίζεται σε ένα από τα άλματά του. Το αποτύπωμα του μένει πλέον στην αιωνιότητα και με εικόνα…

Πηγές: Cosmote TV: “Πρόσωπα της εποχής μας, Γιώργος Ρουμπάνης”, Μνήμες των Γηπέδων (ΕΡΤ, Ηλίας Γιαννακάκης: Γιώργος Ρουμπάνης-Χρήστος Παπανικολάου) Εφημερίδες: “Εμπρός”, “Ελευθερία” , “Αθλητική Ηχώ”