Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΑΕΙ

Σαν σήμερα πριν από 97 χρόνια, στις 10 Μαρτίου 1925, οι διεργασίες για την ίδρυση ενός νέου αθλητικού σωματείου στον Πειραιά, είχαν ευτυχές τέλος. Στην ταβέρνα του Μοίρα, επιφανείς Πειραιώτες, επιχειρηματίες, στρατιωτικοί και αθλητές βάφτιζαν Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς, ένα σύλλογο που σύντομα θα δικαίωνε τις προσδοκίες τους, ξεπερνώντας τα στενά όρια του μεγάλου λιμανιού και αγκαλιάζοντας όλη την Ελλάδα.

Ο Ολυμπιακός έχει γενέθλια και σίγουρα, αν είστε οπαδοί του, κάποια στιγμή θα έχετε διαβάσει για την ιστορική συνάντηση με τα πρώτα μέλη του νεοσύστατου συλλόγου έκαναν δεκτή την πρόταση του Νότη Καμπέρου για την ονομασία του νέου συλλόγου.

Είχαν προηγηθεί διάφορες αποχωρήσεις και συγχωνεύσεις με πρωταγωνιστές τους αδερφούς Ανδριανόπουλους . Πρώτα, αποσπάστηκε το ποδοσφαιρικό τμήμα του Πειραϊκού Συνδέσμου (του Γιάννη, Γιώργου και Βασίλη) που συγχωνεύτηκε με την Πειραϊκή Ένωση (του Ντίνου) δημιουργώντας τον Αθλητικό Ποδοσφαιρικό Σύλλογο Πειραιώς, που είχε και την άτυπη ονομασία Ολυμπιακός. Ήδη ο πρώην αξιωματικός και βιομήχανος Μιχάλης Μανούσκος, μαζί με τον αξιωματικό του Π.Ν, Νότη Καμπέρο, είχαν κάνει αίτηση αναγνώρισης από το Πρωτοδικείο.

Υπήρχε, όμως, ενδοιασμός για το όνομα Ολυμπιακός, εξ’ αιτίας της εμπλοκής της επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Νότης Καμπέρος, αδερφός του Δημήτρη Καμπέρου, πρωτοπόρου και τολμηρού αεροπόρου εκείνα τα χρόνια (εξ ου και το παρατσούκλι τρελοκαμπέρος εξ αιτίας των εντυπωσιακών πτήσεων τις οποίες παρακολουθούσαν χιλιάδες κόσμου) ήταν έτοιμος να λύσει το πρόβλημα.

Είχε στείλει γράμμα στον φίλο του και φοιτητή στο πανεπιστήμιο της Βιέννης, Θανάση Μέρμηγκα ζητώντας του να ερευνήσει αν υφίσταται πρόβλημα με την ονομασία Ολυμπιακός, σε σχέση με το ολυμπιακό κίνημα, τους Αγώνες, τη ΔΟΕ κλπ. Ο Μέρμηγκας, ιδρυτικό μέλος του “ερυθρόλευκου” συλλόγου, έψαξε το θέμα, έφτασε μέχρι την αυστριακή ολυμπιακή επιτροπή, η οποία γνωμοδότησε θετικά υπέρ της ονομασίας. Υπήρχαν άλλωστε διάφοροι Ολυμπιακοί ανά την Ευρώπη, με πιο γνωστόν εκείνο της Μασσαλίας, η επίσημη ονομασία του οποίου είναι Olympique de Marseille

Τον Σεπτέμβριο του 1924, οι τέσσερις Ανδριανόπουλοι (ο Λεωνίδας ήταν ακόμη ανήλικος) έφυγαν από τον ΑΠΣΠ και δημιούργησαν τον Ολυμπιακό Όμιλο Πειραιώς, χωρίς όμως να επιμείνουν στη νέα διάσπαση. Ο πατέρας τους, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, διακεκριμένος έμπορος της πόλης και ο Νότης Καμπέρος που κινούσε τα νήματα για το νέο σύλλογο, τους έπεισαν να επιστρέψουν. Λίγους μήνες αργότερα, όλα ήταν έτοιμα.

Λένε ότι ο καλλιγράφος και οραματιστής Καμπέρος, δέκα μέρες πριν την οριστική συνένωση του Αθλητικού Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Πειραιώς, με την Ένωση (ή Όμιλο) Φιλάθλων Πειραιώς, παρουσίαζε κάθε μέρα και από ένα γράμμα της ονομασίας που είχε στο μυαλό του, μέχρι να συμπληρωθεί η λέξη Ολυμπιακός. “Η επωνυμία μας θα υποδηλώνει τη δύναμη, την αθλητική ισχύ, το ήθος, την ευγενική άμιλλα, την επικράτηση, εν τέλει το ολυμπιακό ιδεώδες” σημείωνε ο Καμπέρος, ενώ ο Μιχάλης Μανούσκος πρόσθετε το Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς, δίνοντας στο νέο σύλλογο το πλήρες όνομα του. Αυτός ήταν και ο πρώτος πρόεδρος του Ολυμπιακού (ο Καμπέρος κράτησε το ρόλο του αντιπροέδρου) ενώ αργότερα διετελέσε και (διορισμένος από τη δικτατορία του Μεταξά) Δήμαρχος Πειραιά. Το 1941 αρνήθηκε να συνεργαστεί με τους Γερμανούς κατακτητές και παραιτήθηκε από τη θέση του.

Ως έμβλημα επιλέχθηκε ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, ενώ τα χρώματα (κόκκινο και άσπρο) διάλεξε ο Γιάννης Ανδριανόπουλος, επηρεασμένος από την παραμονή του στην Αγγλία, είτε από το κολέγιο Κέμπριτζ, είτε από την Άρσεναλ. Λίγες μέρες μετά την επίσημη ίδρυση του (η αναγνώριση της επίσημης ονομασίας έγινε στις 20/5/1925) έδωσε και τον πρώτο του αγώνα. Ο δημοσιογράφος Άρης Μελισσηνός είχε γράψει παλιότερα ότι ο πρώτος αγώνας του Ολυμπιακού, ήταν ένα ντέρμπι με τον Εθνικό, τον οποίο είχε νικήσει με 4-1. Κατά άλλους, το παρθενικό παιχνίδι της “ερυθρόλευκης” ομάδας δόθηκε στο Ποδηλατοδρόμιο του Πειραιά, εναντίον της ομάδας του γαλλικού πολεμικού πλοίου Ζαν Ντ’ Αρκ. Στις 30 Απριλίου 1925, ο Ολυμπιακός νικούσε 6-0.

Η αλήθεια είναι πως ένα μήνα μετά την ίδρυση του ο Ολυμπιακός κέρδισε το πρώτο πρωτάθλημα της νεοσύστατης Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιώς, οι παίκτες του πρωταγωνίστησαν και στον πρώτο αγώνα μικτών ομάδων Αθήνα-Πειραιά ενώ σύντομα εγκαινίασε την αώνια κόντρα με τον Παναθηναϊκό, δίνοντας τον πρώτο φιλικό αγώνα εναντίον των “πρασίνων”.

Οι “ερυθρόλευκοι”, σαν έτοιμοι από καιρό, μπήκαν φουριόζοι στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα της Ελλάδας και σύντομα εξελίχθηκαν σε μια από τις μεγάλες δυνάμεις της. Υπερδυνάμεις αν προτιμάτε…

Ο Πειραιάς διεκδικεί από την Αθήνα

Η χώρα μεταμορφωνόταν μέρα με την μέρα, καθώς οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία έβγαιναν από το περιθώριο και έμπαιναν δυναμικά σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας. Ο πληθυσμός της μικρής Ελλάδας σχεδόν διπλασιάστηκε μετά την καταστροφή και ο Πειραιάς, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς σήμερα, εκατό χρόνια μετά, ήταν ο πρώτος σταθμός των ξεριζωμένων που έφευγαν άρον-άρον, προσπαθώντας να επιβιβαστούν στα καράβια της σωτηρίας.

Ριζικά άλλαζε και η κοινωνία και οι ανάγκες της. Το 1925 τα περισσότερα ποδοσφαιρικά σωματεία του Πειραιά, ένιωθαν να παραγκωνίζονται από εκείνα της Αθήνας. Η ίδρυση μάλιστα της ΕΠΣΑ, απομόνωσε ακόμη περισσότερο τους Πειραιώτες.

Είχε προηγηθεί η ίδρυση και η διάλυση της Ένωσης ποδοσφαιρικών σωματείων της Ελλάδας, της πρώτης προσπάθειας για ενοποίηση σε πανελλήνιο μάλιστα επίπεδο όλων των συλλόγων που έπαιζαν ποδόσφαιρο και σιγά-σιγά συγκέντρωναν στα πρωτόγονα γήπεδα τους πλήθος από κόσμο. Αυτή διοργάνωσε και το πρώτο πρωτάθλημα της σεζόν 1922-23, που κατέκτησε ο Πειραικός, όταν στον τελικό νίκησε τον Άρη μέσα στη Θεσσαλονίκη με 3-1. Με τον Πειραϊκό έπαιζαν οι τέσσερις Ανδριανόπουλοι (Γιάννης, Γιώργος, Βασίλης και Ντίνος) ενώ τη φανέλα του Άρη φορούσε ο Απόστολος Νικολαΐδης, εμβληματικός ηγέτης του Παναθηναϊκού. Οι διαφωνίες μεταξύ των στελεχών της νεοσύστατης Ένωσης την οδήγησαν στη διάλυση.

Στο τεύχος του Ιουνίου 1925, της μηνιαίας “Αθλητικής Επιθεώρησης”, ένα πρωτοποριακό περιοδικό του πιονιέρου του αθλητισμού και της αθλητικής δημοσιογραφίας Κωνσταντίνου Ρουμπέση, ο Νότης Καμπέρος, αρθρογραφεί και είναι καταπελτώδης.

Ο εκ των ιδρυτών και ανάδοχος του Ολυμπιακού παραδέχεται ότι “η δημιουργία ανωτέρας ποδοσφαιρικής αρχής είνε ανάγκη μεγάλη και επείγουσα…” διευκρινίζοντας ότι εννοεί μια πραγματική ομοσπονδία (Federation, όπως την αποκαλεί γαλλιστί). Γιατί, όπως τονίζει ο Καμπέρος “εδημιουργήθη όντως προ καιρού η Ένωσις Ποδοσφαιρικών Σωματείων της Ελλάδος και είδεν ημέρας λαμπράς δράσεως και δόξης. Αλλά η έλλειψις κρατικής κατοχυρώσεως αφήκε αυτήν έρμαιον των μοιραίως γεννωμένων ρευμάτων και παρέδωκεν ταύτην εις άδοξον θάνατον”

Η παθιασμένη γραφή του Νότη Καμπέρου αναδεικνύει και τον φλογερό χαρακτήρα του. Λίγο πιο κάτω αποκαλύπτει τους λόγους που ο Ενωσις Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ελλάδος δεν ευδοκίμησε ως προσπάθεια:

“Πρώτον, ότι καθυστέρησε λίαν η αναγνώρισεις αυτής υπό του Κράτους και δεύτερον ότι το επιτελείον αυτής έφθασε να προέρχεται κυρίως εκ του Πειραιώς. Ούτω το πρώτον ατύχημα εστέρησεν ταύτην του κύρους και της δυνάμεως. Το δε δεύτερον εξέθεσε ταύτην εις ευλόγους παρεξηγήσεις. Οθεν μοιραίως προήλθεν η αποσκίρτησις των Αθηναϊκών Σωματείων, επι ευλόγω αιτία ή επί προφάσει”

Ο Καμπέρος ψέγει τους εκπροσώπους από τον Πειραιά, γιατί αρνούμενοι να παραιτηθούν, έδωσαν την αφορμή σε εκείνους της Αθήνας να αποχωρήσουν οριστικά και να δημιουργήσουν την ΕΠΣΑ.

“Τα Σωματεία των Αθηνών -σημειώνει- χαράξαντα σταθεράν και οριστική κατεύθυνσιν απεμόνωσαν πεισμόνως τον Πειραιά. Και είπον εις τα Πειραϊκά Σωματεία σκληρώς: Δημιουργήσατε και σεις την Ένωσίν σας και δια των Ενώσεων, είτε των Τοπικών θα συμπηχθώμεν και πάλι ενιαίως.

Η λύσις όντως ήτο απλουστάτη. Αλλά υπήρχε σοβαρά αντίρρησις. Ο Πειραιεύς, μετα των Αθηνών απετέλει μια και την αυτήν ποδοσφαιρικήν περιφέρειαν μέχρι τότε. Ο Πειραιεύς είχε δυο μόνον ομάδας πρώτης κατηγορίας. Απομονούμενος όθεν των Αθηνών ήθελε καταδικασθή εις μαρασμόν περιοριζόμενος εις ένα ή δυο αγώνας και αναμένων την έκβασιν της πλουσίας lique (σ.σ τυπογραφικό λάθος μάλλον, αφού ο Γαλλομαθής αξιωματικός, έγραφε ligue) εν Αθήναις…”

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ΕΠΣ Πειραιά, με τον ανταγωνισμό των σωματείων μάλιστα να φτάνει στα κόκκινα, ακόμη και με αθέμιτα. Ο Καμπέρος γράφει ανήσυχος ότι “η δικαία η άδικος μεταπήδησις των αθλητών εξ ενός Σωματείου και άλλο εγκαίρως η ακαίρως δημιουργεί ζητήματα, γεννά πάθη, φθείρει ηθικώς. Επι πλέον η αχαρακτήριστος προσπάθεια, η καταντήσασα ασθένεια ενίων επιζητούντων την απόσπασιν αθλητών από του αντιπάλου Σωματείου δι’ υποσχέσεων, αντισταθμισμάτων, κατηγοριών και άλλων ταπεινών μέσων, προκαλεί το μίσος μεταξύ των Σωματείων και απειλεί να δημιουργήσει ένα οικτρόν εμπόριον, το εμπόριον του αθλητισμού”

Ο πρώτος τίτλος του Ολυμπιακού

Η νεοσύστατη ΕΠΣΠ, με πρόεδρο τον Ιωσήφ Τερεζάκη (στρατιωτικός, ίδρυσε το πρώτο ποδοσφαιρικό σωματείο του Πειραιά, την Ευαγγελίστρια το 1906, σκακιστής, διαιτητής μια πολυσχιδής προσωπικότητα) οργάνωσε ταχύτατα το πρώτο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της πόλης με συμμετοχή έξι ομάδων. Εκτός του Ολυμπιακού, πήραν μέρος ο Πειραϊκός Ποδοσφαιρικός Όμιλος (δηλαδή ο Εθνικός Πειραιώς, όπως μετονομάστηκε αργότερα), η Πειραϊκή Ποδοσφαιρική Ένωσις Νέαπολις, η Φαληρική Ένωσις “Μέγας Αλέξανδρος”, ο Φαληρικός Σύνδεσμος και ο Τιτάν.

Το πρωτάθλημα πήγε στα χέρια του Ολυμπιακού, οι παίκτες του οποίου έτσι κι αλλιώς είχαν εμπειρία και ποιότητα. Με προπονητή τον Γιάννη Ανδριανόπουλο, που προερχόταν από την αγγλική σχολή και είχε παραστάσεις. Η πρώτη ενδεκάδα Κλειδουχάκης, Δέδες, Αλεκάκης, Πεζώνης, Στεφόπουλος, Κορωναίος, Λεκός, Τσολακίδης, Βασίλης, Γιώργος, Γιάννης και Ντίνος Ανδριανόπουλος. Στη διάρκεια του πρωταθλήματος έπαιξαν ακόμη οι Βλάσης, Πασσάς και Βασιλείου

Οι αγώνες που του έδωσαν τον τίτλο:

• 12/4/1925: Ολυμπιακός-Φαληρική Ένωσις 2-0
• 21/4/1925: Ολυμπιακός-Τιτάν 5-2
• 10/5/1925: Ολυμπιακός-Πειραϊκή Ένωσις 13-0
• 17/5/19225 (τελικός) Ολυμπιακός-Πειραϊκός (Εθνικός) 4-2

“Ενίκησεν ο Πειραιεύς”

Μια εβδομάδα μετά βρέθηκαν αντιμέτωπες οι μικτές ομάδες των δυο Ενώσεων. Από την μια η Αθήνα με ραχοκοκαλιά τον Παναθηναϊκό, πρωταθλητή ΕΠΣΑ εκείνη τη χρονιά και την ΑΕΚ κι από την άλλη ο Πειραιάς με βάση τον νεοσύστατο Ολυμπιακό. Οι δυο Ενώσεις, οι δυο Δήμαρχοι, οι δυο πόλεις και οι δυο ομάδες, βέβαια, πρωταγωνίστησαν στο μεγάλο -για την εποχή- αγώνα.

“Ευλόγως όθεν ο αγών ούτος ο οποίος θα έθετεν αντιμετώπους δυο ομάδας εκ των αρίστων ους έχουσι να επιδείξωσιν αι δυο πόλεις παικτών, εκορύφωσε το ενδιαφέρον του φιλάθλου κόσμου ο οποίος κατέκλυσε το γήπεδον του Παναθηναϊκού αθλητικού ομίλου ένθα διεξήχθη” έγραφε η “Αθλητική Επιθεώρησις”

Ο Πειραιάς είχε 8 ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού: Κλειδουχάκης, Πανόπουλος, Βλάσσης, Λεκός και οι 4 Ανδριανόπουλοι (Γιάννης, Γιώργος, Βασίλης, Ντίνος). Από τον Πειραϊκό είχαν επιλεγεί οι Χατζηανδρέου, Κουράντης και από την Φαληρική Ένωση. Χρώματα της ομάδας μαύρες και πράσινες κάθετες ρίγες (και λευκή περισκελίδα)

Η Αθήνα χρησιμοποίησε πέντε ποδοσφαιριστές από τον Παναθηναϊκό, Καλογερόπουλος, Νικολαΐδης, Σωτήρης και Θεοφάνης Ασπρογέρακας, Πανουργιάς, πέντε από την Ένωσι Κωνσταντινουπόλεως, Ιερεμίδης, Δημόπουλος, Κεχαγιόγλου, Μιχαηλίδης, Μπαλτάς και τον Σταθόπουλο από τον Ατρόμητο Αθηνών.

“Η έναρξις του αγώνος γίνεται με μιαν απροσδόκητον ταχύτητα και κεραυνοβόλον ενέργειαν από μέρους των κυνηγών της ομάδας Αθηνών, οίτινες και ευρίσκονται προ του τέρματου της αντιπάλου ομάδος. Ένα σουτ βεβιασμένον και άστοχον και ιδού το αποτέλεσμα της εκπληκτικής αυτής descente….” γράφει γλαφυρά η “Αθλητική Επιθεώρησις”. Η συνεχεια, ωστόσο, ανήκει στην ομάδα του Πειραιά, η υπεροχή της οποίας “απεδείχθη τοσούτον καταφανής, ώστε να συγκεντρώσεη ακέραιον το ενδιαφέρον του παρακολουθούντος πλήθους, το οποίο ανεξαρτήτως των αισθημάτων αυτού δεν ηδύνατο ή να ομολογήση την αναμφισβήτητον υπεροχήν των παικτών του Πειραιώς την οποία εφ’ όλων ανεξαιρέτως των σημείων της παρατάξεως των επαρουσίαζον”.

Ο Πειραιάς θα νικήσει 2-0 με ένα γκολ σε κάθε ημίχρονο. “Η γραμμή των εμπροσθοφυλάκων με τους αδερφούς Ανδριανόπουλους και με τον Γ.Χατζηανδρέου συμπληρώσαντα την περίφημον αυτήν τετράδα των αδελφών παικτών, ως ανωτέρω ελέχθη, υπήρξε η κυριωτέρα δύναμις της ομάδος”

Το πρώτο αιώνιο ντέρμπι με αποχώρηση διαιτητή!

Άλλο μικτές ομάδες, βέβαια, κι άλλο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, εξ’ ολοκλήρου. Οι αιώνιοι αντίπαλοι, βρέθηκαν για πρώτη φορά στα χρονικά αντίπαλοι σε φιλικό παιχνίδι που έγινε στις 28 Ιουνίου 1925. Οι “ερυθρόλευκοι” έχοντας κερδίσει το πρώτο πρωτάθλημα ΕΠΣΠ, οδηγώντας την Μικτή Ομάδα Πειραιά στο 2-0 επί της αντίστοιχης των Αθηνών και θριαμβεύοντας στην τουρνέ που έκανε στη Θεσσαλονίκη, ήταν ήδη δημοφιλέστατοι, πήγαν στη Λεωφόρο για να κοντράρουν στα ίσια τον πρωταθλητή της Αθήνας, Παναθηναϊκό. Ο αγώνας ήταν φιλικός, ουσιαστικά όμως θα αναδείκνυε την κορυφαία ομάδα της χώρας.

Μόλις στο πρώτο λεπτό ένα δυνατό σουτ του Γιάννη Ανδριανόπουλου απέκρουσε θαυμάσια σε κόρνερ ο γκολκίπερ Καλογερόπουλος. Φιλικό-ξεφιλικό, το πρώτο ντέρμπι των δυο “αιωνίων” είχε την εξέλιξη … όλων των υπολοίπων. Φάουλ και ξερό ψωμί. Η “Αθλητική Επιθεώρησις” γράφει: “Από του σημείου αυτού ο αγών συνεχίζεται με αρκετόν πείσμα εκατέρωθεν, το οποίο γίνεται αφορμή αλλεπαλλήλων φάουλ εις βάρος και των δυο ομάδων και εις βάρος του αγώνος, ο οποίος δεν διεξάγεται με τάξιν και συνοχήν. Αποτέλεσμα ακριβώς των φάουλ αυτών ήτο να κερδίση δυο τέρματα ο Παναθηναίκός και 1 ο Ολυμπιακός, μέχρι των 25 λεπτών από της ενάρξεως του αγώνος…”

Κι εκεί με αφορμή διαμαρτυρία παίκτη του Ολυμπιακού ο διαιτητής Καμπουρόπουλος “αποχωρεί εγκαταλείπων την διεύθυνσιν του αγώνος παρά τα κεκανονισμένα και προς γενική κατάπληξιν”. Ναι, ναι. Ο ρέφερι (ορισθείς από την ΕΠΣΑ) αφήνει τις ομάδες στα κρύα του λουτρού, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει. Με 20 λεπτά καθυστέρηση ο αγώνας συνεχίζεται και χρέη διαιτητή αναλαμβάνει ο Δ. Χοντζόπουλος. Λίγο πριν τελειώσει το πρώτο μέρος ο Ολυμπιακός ισοφαρίζει σε 2-2.

Ο Παναθηναϊκός βάζει και τρίτο γκολ (με πέναλτι) διατηρεί το προβάδισμα, αλλά λίγα λεπτά πριν από το τέλος του ματς ο Ολυμπιακός ισοφαρίζει σε 3-3, που έμελε να είναι και το σκορ της πρώτης μονομαχίας των δυο μεγάλων ομάδων. Σύμφωνα με την “Επιθεώρηση”, η ομάδα του Ολυμπιακού “αφ΄ετέρου απέδειξε καλλιτέραν επιθετικήν ενέργειαν οφειλομένην εις την απαράμιλλον γραμμήν της επιθέσεως της, των αδελφών Ανδριανοπούλων και του Τ.Λεκκού, έσχε όμως μεγάλην ατυχίαν εις τα σουτ“

Οι συνθέσεις του ιστορικού αγώνα:

Παναθηναϊκός: Καλογερόπουλος, Νικολαΐδης, Περαντάκος, Πανουργιάς, Θεοφανίδης, Ανδρίτσος, Σωτήρης και Θεοφάνης Ασπρογέρακας, Παντερμαλής, Σιδηρόπουλος, Γεωργιάδης

Ολυμπιακός: Κλειδουχάκης, Αλεκάκης, Βασιλείου, Πεζώνης, Μιχ.Λεκκός, Βλάσσης, Τάκης Λεκκός, Γιώργος, Γιάννης, Βασίλης, Ντίνος Ανδριανόπουλος

Η περιοδεία στη Θεσσαλονίκη

Ένα μήνα πριν (τέλος Μαΐου) ο Ολυμπιακός επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη για μια σειρά αγώνων με τις ομάδες της πόλης. Η πρώτη αναμέτρηση γίνεται στο μικρό γηπεδάκι της Ανάληψης, εναντίον του Άρη. Παρά την … στενότητα χώρου, ο Ολυμπιακός ανοίγει το σκορ με ένα δυνατό σουτ του Γιώργου Ανδριανόπουλου, γενικά είναι καλύτερος και επικρατεί με 3-1 (28/5/2025).

“Οι του Άρη προσφέρουν δια του προέδρου των κ.Ηλθάδη ωραία ανθοδέσμην και ακούω να προσκαλούν το βράδυ τον Ολυμπιακόν εις κοινό δείπνον” γράφει ο ανταποκριτής της “Επιθεώρησης” στη Θεσσαλονίκη.

Τον αγώνα με τον Ηρακλή παρακολουθούν ο στρατηγός Αλέξανδρος Οθωναίος, ο διοικητής Θεσσαλονίκης Ιωάννης Καναβός, με τον πρόεδρο του “Γηραιού” Απόστολο Κοσμόπουλο να προσφέρει στον αντιπρόεδρο του Ολυμπιακού Νότη Καμπέρο, ένα επίχρυσο ομοίωμα ποδοσφαιριστή σαν αναμνηστικό του αγώνα.

Ο Ολυμπιακός είναι καταιγιστικός και συντρίβει τον Ηρακλή με 6-1. Η βραδιά κλείνει στον Λευκό Πύργο όπου “παρετέθη γεύμα εκ μέρους του Ηρακλή εις τον Ολυμπιακόν παρακαθησάντων όλων των αθλητών. Οι του “Ολυμπιακού” τους οποίους συνηντήσαμεν μας ωμίλησαν ενθουσιωδώς δια την ευγένειαν των Θεσσαλονικέων συναδέλφων τους”.

Αυτό το εντυπωσιακό ξεκίνημα μιας νεοσύστατης ομάδας που άρχισε να σαρώνει τα πάντα.Μόνο ο Παναθηναϊκός μπόρεσε να τον νικήσει (στο φιλικό ντέρμπι του 1926). Για τρία χρόνια (4/3/1926-3/3/1929) έμεινε αήττητος, γράφοντας μεγάλες νίκες (7-1 τον ΠΑΟΚ, 5-1 τον ΠΑΟ, 6-2 την ΑΕΚ) ενώ νίκησε και την Λέφσκι Σόφιας σε διεθνές φιλικό με 3-2. Λίγα χρόνια αργότερα θα τον ονόμαζαν Θρύλο…

ΥΓ: Στα τέσσερα αδέρφια προστέθηκε λίγο αργότερα και ο Λεωνίδας και οι Ανδριανόπουλοι -στην ίδια ενδεκάδα- του Ολυμπιακού έγιναν πέντε! Θα ήταν έξι, αν συνέχισε ο Σπύρος που έπαιξε λίγο στις αρχές του 1930, ή ο Αριστείδης που ήταν ποδοσφαιριστής του Πειραϊκού, αλλά πέθανε από τύφο, πριν από την ίδρυση του Ολυμπιακού. Τα αδέρφια ήταν… οκτώ, καθώς υπήρξε και ο Σταύρος που δεν ασχολήθηκε, ωστόσο, με το ποδόσφαιρο!

Πηγές: Αθλητική Επιθεώρησις (1925-1926), Ολυμπιακά Νέα. Φωτογραφίες από το αρχείο του Γιάννη Φιλέρη.