Ο ΤΖΑΚ ΣΑΒΟΡΕΤΙ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΠΟΥΝ ΠΟΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ”
Ο αγαπημένος του ελληνικού ραδιοφώνου Τζακ Σαβορέτι και όσα έκανε παρακάμπτοντας το “σύστημα”.
Είναι γλυκομίλητος, γοητευτικό(τατο)ς και πιστεύει ακράδαντα ότι το να επιστρέφεις στις ρίζες σου είναι πράξη “επαναστατική”. Ο 39χρονος τραγουδιστής και τραγουδοποιός Τζακ Σαβορέτι (Jack Savoretti) είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους αγαπημένους καλλιτέχνες του ελληνικού κοινού, ειδικά του ραδιοφωνικού. Τα “What More Can I Do”, “Whiskey Tango”, “Greatest Mistake”, «Love is On The Line”, “Who’s Hurting Who”, “Too Much history” ακούγονται διαρκώς στο ελληνικό ραδιόφωνο, αν και πολλοί θαυμαστές του (όπως παραδέχεται και ο ίδιος) δεν αναγνωρίζουν το πρόσωπό του παρά μόνο τη φωνή του.
Με πατέρα Ιταλό και μητέρα μισή Γερμανίδα μισή Πολωνή, ο Τζακ Σαβορέτι μεγάλωσε στο Λονδίνο πριν η οικογένειά του μετακομίσει στο Λουγκάνο, όταν ήταν έφηβος. Επιδραστική μορφή στην οικογενειακή εστία ο διάσημος Ιταλός παππούς του, που ζούσε στη Γένοβα, και πολέμησε τους Ναζί κατά τον Β. Παγκόσμιο πόλεμο. Με το μικρόβιο της “αντίστασης” στο υποσυνείδητο, ο Τζακ περνούσε αμέριμνος τα ηλιόλουστα καλοκαίρια της εφηβείας του στο Πορτοφίνο. Αυτό το ήρεμο ιταλικό ψαροχώρι ήταν η φανταστική του Never-never land, εκεί όπου δημιούργησε αναμνήσεις που βρήκαν αργότερα διέξοδο στη μουσική.
Το άλμπουμ του Τζακ Σαβορέτι “Europiana” κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2021 και είναι το έβδομο της καριέρας του και το δεύτερο άλμπουμ του που έφτασε το #1 των UK Charts, μετά το “Singing to Strangers”. Από τότε έχει δώσει πολλές συναυλίες στην Ευρώπη στο πλαίσιο της ομώνυμης περιοδείας του, η οποία τον φέρνει στη χώρα μας την Παρασκευή στις 2 Δεκεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου στο Γήπεδο Tae Kwon Do.
Ο Σαβορέτι μέσω zoom ήταν μία… απόλαυση, όπως και όλη η συζήτησή μας με έναν καλλιτέχνη προσγειωμένο, αλλά ταυτόχρονα στα… ιταλικά σύννεφα. Αφού μας εξήγησε το νέο κόλλημα των παιδιών του που είναι ο Έλβις (παρακολούθησαν την ταινία του Μπαζ Λούρμαν όλοι μαζί και ξετρελάθηκαν) πιάσαμε το νήμα από το άλμπουμ Europeana.
Ποια είναι η ιστορία πίσω από τη λέξη Europeana και το ομώνυμο άλμπουμ, τραγούδια από το οποίο θα ακούσουμε και live στην Ελλάδα;
Η λέξη “Europeana” είναι κατασκευασμένη. Είναι μία λέξη που έχω δημιουργήσει και υπάρχει και μία αστεία ιστορία πίσω από αυτήν. Ήμουν σε περιοδεία και ο φίλος μου και γνωστός τραγουδιστής στην Αμερική, JS Ondara, “άνοιγε” τη συναυλία μας. Εκείνο το διάστημα ανακοινώθηκε ότι είναι υποψήφιος για βραβείο Grammy (με το άλμπουμ “Tales of America”) και όλοι φυσικά χαρήκαμε πολύ. Τον ρωτήσαμε, λοιπόν, σε ποια κατηγορία προτάθηκε για βραβείο και μας απάντησε, στην κατηγορία “best americana album”. Η μπάντα μου τότε άρχισε τα πειράγματα λέγοντάς μου ότι ο άνθρωπος που ανοίγει τη συναυλία μας έχει προταθεί για Grammy και εγώ όχι. Απάντησα αυθόρμητα ότι μέχρι να δημιουργηθεί ένα βραβείο για δίσκο Europeana, δεν θα κερδίσω ποτέ τίποτα. Ήταν ένα αστείο, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι έχω δίκιο. Γιατί κανένας δεν είχε αναγνωρίσει αυτό το “είδος μουσικής” μέχρι τότε.
Ο καιρός πέρασε, σχεδόν το ξέχασα, και μετά ήρθε η Covid. Και κάποια στιγμή στο lockdown έφτασα σε ένα σημείο που το να… κοιτάω έξω από το παράθυρο δεν ήταν αρκετό. Πραγματικά μου έλειψαν τα ταξίδια, η Ιταλία, η Μεσόγειος και το να προσφέρω στα παιδιά μου τις ανέμελες καλοκαιρινές νύχτες διακοπών που είχα κι εγώ όταν ήμουν παιδί. Αυτά τα ζεστά βράδια που για πρώτη φορά δεν θα πάνε νωρίς για ύπνο, θα ξενυχτήσουν με τους “μεγάλους”, θα χορέψουν, θα ακούσουν μουσικές άλλες από αυτές που ακούνε συνήθως. Και έτσι αποφάσισα να αρχίσω να παίζω στο σπίτι μας αυτή τη μουσική. Αυτή με την οποία μεγάλωσα και την οποία ακούγαμε με τους γονείς μου στις δικές μας διακοπές στη Μεσόγειο. Και να δώσω στα παιδιά μου, νοερά, τις καλύτερες διακοπές, τις οποίες λόγω Covid δεν μπορούσαμε να πάμε.
Η επίδραση πάνω τους ήταν καταπληκτική. Άλλαξε όλη η ατμόσφαιρα του σπιτιού μας, στο οποίο σπίτι ήμασταν κολλημένοι τόσο καιρό. Ήταν ξαφνικά σαν να είμαστε σε διακοπές. Τη στιγμή που ακούγαμε Χούλιο Ιγκλέσιας, Σαρλ Αζναβούρ, Τζόρτζιο Μόροντερ, Gipsy Kings, Daft Punk, ήμασταν ξαφνικά σε διακοπές. Τότε, αν θυμάμαι καλά, η κόρη μου είπε: “Γιατί δεν κάνεις ένα άλμπουμ με αυτούς;”. Κάτι πάντως μου έκανε κλικ και αποφάσισα να κάνω ένα άλμπουμ για να γιορτάζει την ευρωπαϊκή μουσική, όπως τη νιώθω εγώ, και να το βαφτίσω “Europeanα”. Αυτό που είχα πει σαν αστείο.
Είναι δηλαδή περίπου ένα νέο… είδος μουσικής;
Σε γενικές γραμμές πάντα σιχαινόμουν την “κατάτμηση” της μουσικής σε… είδη. Δεν μου αρέσει καθόλου να με ρωτάνε τι είδους μουσική παίζω. Βέβαια, ειρωνικά μιλώντας, όντως η europeana είναι σαν ένα νέο είδος, που δεν το αναγνωρίζει κανένας. Και περιλαμβάνει ένα μεγάλο φάσμα από τους Gipsy Kings στους Daft Punk και από τον Ιγκλέσιας στον Μόροντερ. Είχαν “κάτι” αυτοί οι μουσικοί που είναι παραδοσιακά δεμένο με την ευρωπαϊκή κουλτούρα.
Η μελωδία, η μελαγχολία και οι ιστορίες που διηγούνται. Αυτά τα τρία πράγματα είναι τα “συστατικά” που διαφοροποίησαν τον χαρακτήρα της ευρωπαϊκής disco, ώστε να μην ακούγεται σαν την αμερικανική disco. Και δημιούργησαν άλλες συνεργασίες. Η disco στην Αμερική ήταν μία “επαναστατική” πράξη, ήταν σχεδόν “παράνομη” αρχικά, κάτι που παιζόταν στα club στα gay club και underground. Στην Ευρώπη η disco “ήρθε” πολύ glamorous, ήταν μία τελείως διαφορετική ιστορία. Ήθελα να το δείξω και αυτό. Μια διαφορετική προσέγγιση, άλλες “αναμονές”, άλλες ιστορίες. Όλα αυτά μπήκαν με έναν τρόπο στο άλμπουμ “Europeana”. Ακόμα και το “Blinding Lights” του The Weeknd – αγαπημένος των παιδιών μου – το οποίο πρόσφατα ερμήνευσα σε μία νέα εκδοχή, αν το παίξεις με βιολιά αμέσως συνειδητοποιείς τον ρομαντισμό, τη μελωδία. Είναι κι αυτό πολύ “ευρωπαϊκό” με την έννοια που το σκέφτομαι.
Πώς προέκυψε η ηχογράφηση στα περίφημα Abbey Road Studios;
Ήταν μια απίστευτη εμπειρία. Σκέφτηκα ότι αφού θα κάνουμε ένα άλμπουμ που λέγεται “Εuropeana” ποια είναι η “Μέκκα” της ευρωπαϊκής μουσικής; Για μένα είναι το Abbey Road. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο και ιστορικό στούντιο από αυτό. Δυστυχώς τότε συνέβη το lockdown νούμερο δύο. Η Covid, δηλαδή, χτύπησε για πρώτη φορά όταν έγραφα το άλμπουμ και το δεύτερο lockdown ήρθε όταν προσπαθούσα να το ηχογραφήσω. Κι όμως χωρίς να το φανταστώ η Covid βοήθησε στο να κάνουμε μια καλή οικονομική συμφωνία για να ηχογραφήσουμε στο Abbey Road για 10 μέρες.
Ξανα-βρεθήκαμε όλοι μαζί στην καρδιά του 2ου lockdown μέσα σε μία “φούσκα” με μάσκες και μέτρα προστασίας. Επί 10 χρόνια ήμασταν συνεχώς μαζί με τους μουσικούς μου, ο ένας “στην τσέπη” του άλλου. Και ξαφνικά λόγω του πρώτου lockdown δεν είχαμε δει ο ένας τον άλλον για πολύ καιρό. Ξανασυναντηθήκαμε μέσα σε αυτή την “γυάλα” για να ηχογραφήσουμε ένα άλμπουμ με βασική ιδέα το “escapism” και βασική αίσθηση ότι “θέλεις κάπου να πας”. Στο Abbey Road. Που είναι το αντίστοιχο (το έχω ξαναπεί) σαν να πηγαίνεις έναν ποδοσφαιριστή να παίξει μπάλα στο Wembley.
Ήταν μαγικά. Ένας από τους λόγους που ήθελα να ηχογραφήσουμε εκεί είναι ότι -από το προηγούμενο άλμπουμ- έμαθα ότι το περιβάλλον στο οποίο ηχογραφείς μετράει πολύ. Είναι μέρος της διασκέδασης και μέρος της ιστορίας που θέλουμε να διηγηθούμε. Είναι μέρος της performance, έστω κι αν δεν το βλέπει ο ακροατής. Όταν φέρνεις 6 μουσικούς στα Abbey Road Studios σας υπόσχομαι ότι δεν χρειάζεται να τους πεις να βάλουν τα δυνατά τους για να κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Μπαίνουν μέσα και παίζουν την καλύτερη μουσική που έχουν παίξει ποτέ. Γιατί όλοι μετατρέπονται αυτόματα στην εκδοχή του 10χρονου εαυτού τους, που όλα τους φαίνονται κορυφαία.
Λένε… κάθομαι στο ίδιο πιάνο που έχει παιχτεί το “The Dark Side of the Moon” των Pink Floyd. Τα ντραμς μου είναι στο ίδιο σημείο που καθόταν ο Ringo Starr των Beatles. Το παίξιμο όλων ανεβαίνει “μία σκάλα” παραπάνω. Και πιστεύω ότι αυτή η αίσθηση έχει περάσει και στο άλμπουμ. Το Europeana είναι όλο ηχογραφημένο live και το περιβάλλον του Abbey Road μας έκανε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Nα συνδεθούμε λίγο με τον ρομαντισμό του παρελθόντος, αφού και το άλμπουμ αυτό ακριβώς “γιορτάζει”. Μια μελαγχολία του παρελθόντος που την φέρνεις στο παρόν. Μια νοσταλγία, που πάει να γεννηθεί αυτή τη στιγμή.
Αναφέρεις πολύ το lockdown. Ήταν μία σημαντική φάση, που σε έκανε να αναθεωρήσεις πολλά από ό,τι φαίνεται.
Πιστεύω η τριπλέτα των lockdown δεν ήταν η ίδια. Έγιναν πολύ τραγικά πράγματα αναμφισβήτητα, αλλά για μένα το πρώτο lockdown ήταν ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που μου έχουν συμβεί. Στην Αγγλία θυμάμαι υπήρχε ένα κύμα ζέστης και εγώ δεν είχα κάτσει σπίτι μου για πάρα πολύ καιρό, γιατί εργαζόμουν εντατικά και έκανα διαρκώς περιοδείες. Η παύση ήταν κάτι που χρειαζόμουν. Να ξανα-ανακαλύψω ποιος ήμουν στο σπίτι μου και όχι έξω στη σκηνή προβεβλημένος. Μπόρεσα να αφήσω τον Τζακ Σαβορέτι στο κατώφλι και να μπορέσω να είμαι ο Τζακ, ο μπαμπάς και ο σύζυγος. Και αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό για μένα. Στο δεύτερο lockdown άρχισα να έχω cabin fever. Άρχισε να μου λείπει ο κόσμος και μετά η γυναίκα μου έμεινε έγκυος και ήρθε το τρίτο lockdown.
Γενικά ο εγκλεισμός μάς έκανε να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα. Μας έφερε πιο κοντά σίγουρα. Περάσαμε μαζί τόσο χρόνο, όσο δεν είχα περάσει συνολικά ποτέ με τους γονείς μου όταν μεγάλωνα. Εύχομαι τώρα να μπορούσα να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να πέρναγα τέτοιο ποιοτικό χρόνο με τους δικούς μου γονείς – όπως πέρασα με τα δικά μου παιδιά κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Είχαν την ευκαιρία να καταλάβουν και να μάθουν τον μπαμπά τους πολύ καλύτερα και μπόρεσα και εγώ να τα γνωρίσω καλύτερα. Δυσκολεύτηκα να επανέλθω στην… πραγματικότητα όταν “άνοιξαν” όλα. Τώρα υπάρχει μία πραγματική ευγνωμοσύνη, που όλοι βρήκαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον, και σε μία οικογένεια αυτό είναι πολύ ωραίο να έχει συμβεί.
Ας μείνουμε στο νοερό ταξίδι στο παρελθόν, στους γονείς και στην παιδική ηλικία. Πού βρίσκεται εκεί το σημείο στο οποίο αποφάσισες ότι η μουσική είναι ο δρόμος σου;
Είναι πολλές οι στιγμές που θυμάμαι ότι η δύναμη της μουσικής με καθόρισε. Όταν ήμουν μικρό παιδάκι έβλεπα με δέος τον πατέρα μου. Ιταλός μετανάστης στην Αγγλία, με έντονο παράστημα και προσωπικότητα. Μεγαλόσωμος, “μεγαλύτερος από τη ζωή”, ένας άνδρας “βουνό” στα μάτια μου. Όταν όμως έβαζε στο σπίτι μας να ακούσει ιταλική μουσική, σχεδόν έκλαιγε. Τον πλημμύριζαν συναισθήματα και βαθιά συγκίνηση. Έβλεπα μπροστά μου τη δύναμη της μουσικής να τον “λυγίζει”.
Αυτή η εικόνα αποτυπώθηκε στο μυαλό μου. Φανταστείτε ότι μετά στην καθημερινότητά μας, όταν ήθελα για παράδειγμα να αντιδράσω απέναντι στον πατέρα μου για οτιδήποτε, είχα βρει τον … τρόπο. Ήξερα πώς να τον κάνω να λυγίσει και να κερδίσω την προσοχή του. Τραγουδούσα τα αγαπημένα του. Και λειτουργούσε! Αγαπούσε τη μουσική μου, αγαπούσε τη φωνή μου, πάντα με στήριζε σε όλα. Και τραγουδώντας είχα βρει έναν τρόπο να του πω ορισμένα πράγματα που δεν θα μπορούσα να του τα πω αλλιώς.
Και η μητέρα μου λάτρευε τη μουσική, με μεγάλωσαν και οι δύο με πολύ καλή μουσική. Ο πατέρας μου άκουγε πολλά ιταλικά: Λούτσιο Μπατίστι, Λούτσιο Ντάλα, Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ, Φραντσέσκο Ντε Γκρεγκόρι. Η μητέρα μου περισσότερο The Eagles, Μάρβιν Γκέι και ήταν φαν των καλλιτεχνών της Motown. Ήταν “Motown girl”.
Αλλά αυτό που πραγματικά με έφερε στο επόμενο επίπεδο είναι η “ποίηση”. Στα 16α γενέθλιά μου ο πατέρας μου μου έκανε δώρο μια κασέτα, με τίτλο “Forever Young”. Είχε μέσα το ομώνυμο τραγούδι, όχι από τον Μπομπ Ντίλαν, αλλά από την Τζόαν Μπαέζ – ο πατέρας μου ήταν μεγάλος λάτρης της Μπαέζ. H κασέτα αυτή ξεκινούσε με το “Diamonds & Rust” και τελείωνε με Κρις Κριστόφερσον. Θυμάμαι ότι αυτή η κασέτα “μου άνοιξε τα μάτια” στη δημιουργία τραγουδιών. Οχι απλώς στη μουσική, αλλά στο να διηγείσαι μία ιστορία μέσα από ένα τραγούδι. Και σε εκείνη τη φάση αγόρασα μία Σάιμον και Γκάρφανκελ κασέτα νομίζω ήταν το “The Only Living Boy in New”. Αυτή η ακρόαση ήταν σαν να είχα δει μια ταινία ή σαν να είχα διαβάσει ένα βιβλίο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλες αυτές οι πληροφορίες μπήκαν μέσα στο κεφάλι μου, μέσα από μερικές λέξεις ενός τραγουδιού σε μερικά λεπτά. Και εκεί επιτόπου ερωτεύτηκα την ιδέα να δημιουργείς ένα τραγούδι.
Ένα τέτοιο τραγούδι που διηγείται μία ιστορία είναι και το “Soldier eyes”. Έχει κάποια σχέση με τον παππού σου, που είχε πολεμήσει τον φασισμό;
Δεν είναι ακριβώς για αυτόν. Θα έλεγα ότι γενικά από πάντα με συνάρπαζε ο πόλεμος. Και οι δύο παππούδες μου ήταν σημαντικές προσωπικότητες, οι οποίες σχετίστηκαν έντονα με τον πόλεμο. Ο Ιταλός παππούς μου, από την πλευρά του πατέρα μου, πολέμησε στον 2ο Παγκόσμιο και ήταν πραγματικός ήρωας. Του έχουν φτιάξει ανδριάντες, έχουν δώσει το όνομά του σε δρόμους. Ο Giovanni Savoretti ήταν ένας από τους παρτιζάνους που πολέμησαν το φασισμό και τους Ναζί και υπέγραψε την ανεξαρτησία της Λιγυρίας μετά την ήττα των Γερμανών. Και ήταν μόλις 21 ετών. Δηλαδή είναι τρελό το πόσο νέοι ήταν οι παππούδες μας όταν πολέμησαν για τα “πιστεύω” τους. Αργότερα εργάστηκε ως γιατρός και επιχειρηματίας. Τον κάλεσαν να γίνει και πολιτικός, αλλά δεν ήθελε να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο.
Ο άλλος παππούς μου, από την πλευρά της μητέρας μου, ήταν Εβραίος και ήταν παντρεμένος με μία Γερμανίδα. Δραπέτευσαν από τη Γερμανία στο Παρίσι και μετά στο Λονδίνο, όπου δούλεψε σαν μεταφραστής για το βρετανικό στρατό. Ακούγοντας ιστορίες για τη ζωή και των δύο παππούδων μου πάντα με συνάρπαζε ο πόλεμος. Και είναι εντυπωσιακό το πόσο λίγο μιλάμε για αυτές τις εποχές, όταν ο πόλεμος είναι κυριολεκτικά στην επόμενη γωνία. Στην πόρτα μας…
Κάθε γενιά αγωνίζεται για άλλα “πιστεύω”, ενώ κάποια τα θεωρεί δεδομένα. Εσύ νιώθεις ότι πάλεψες σκληρά για την επιτυχία, ας πούμε;
Έχω φίλους μουσικούς που είναι πολύ πιο επιτυχημένοι από μένα και λένε συχνά για το επίπεδο που έχουν κατακτήσει: “Πώς έγιναν όλα αυτά, δεν κατάλαβα”. Εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς! Ξέρω πάρα πολύ καλά πώς έγιναν όλα στην καριέρα και στη ζωή μου. Κάθε αποτυχία και κάθε επιτυχία είναι δική μου και καταγεγραμμένη. Έφτασα εδώ που έφτασα με τον αργό τρόπο και μπορώ να πω ότι και στην καριέρα και στη ζωή μου τα πράγματα ήταν σκληρά και καταπληκτικά. Έχω ζήσει και τις δύο πλευρές, αποτυχία και επιτυχία. Ξέρω ακριβώς κάθε “τουβλάκι” της καριέρας μου πότε και πώς μπήκε. Ξέρω πώς φτιάχτηκε αυτό το “κάστρο”. Δεν το έφτιαξα μόνος μου. Εγώ και οι άνθρωποι που δουλέψαμε μαζί.
Καταλαβαίνω ότι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεσαι είναι πολύ σημαντικοί για σένα… είναι μέρος της επιτυχίας;
Για μένα είναι κάτι πολύ παραπάνω από ομαδική δουλειά. Δεν έχω απλά μια ομάδα που βρίσκεται “πίσω μου”. Τους θεωρώ οικογένεια, όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Η “ομαδική δουλειά” είναι ένας ωραίος θεωρητικός τίτλος, εγώ όμως θέλω ανθρώπους να μοιράζομαι τη ζωή μου μαζί τους. Δεν θέλω να βρίσκομαι με ανθρώπους μόνο για την καριέρα, τα χρήματα και την επιτυχία – ή ακόμα και την αποτυχία. Είχα κάποια μικρή εμπειρία με τέτοιες “επαγγελματικές ομάδες” και πραγματικά δεν μου ταιριάζει. Αυτό που ταιριάζει στο χαρακτήρα μου είναι να εντοπίζω φοβερούς ανθρώπους. Ανθρώπους που με προκαλούν να γίνομαι καλύτερος, επειδή και εκείνοι είναι καλύτεροι… Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μου και όχι η σκέτη επιτυχία.
Για μένα επιτυχία είναι όταν έχεις φτάσεις σε ένα σημείο που δεν σκέφτεσαι πλέον την επιτυχία σου. Απλά κάνεις αυτό που σου αρέσει, είσαι στη ροή, δεν ανησυχείς για τίποτα και τα πράγματα απλά συμβαίνουν. Είσαι “in the zone”. Και είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από την αυτοπεποίθηση. Δυστυχώς υπάρχουν φορές που το συνειδητοποιείς όταν έχεις φύγει από αυτό και το ξαναδιαβάζεις αναδρομικά.
Υπήρξε κάποια στιγμή που έχασες την πίστη σου και ήθελες να σταματήσεις τη μουσική;
Ναι, αλλά δεν ήθελα να αφήσω ακριβώς τη μουσική, ήθελα να αφήσω τη μουσική βιομηχανία. Με ενοχλούσε που το πεπρωμένο μου ήταν στα χέρια κάποιου άλλου, και κυρίως στα χέρια ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν τι κάνω. Πριν από 15 χρόνια που ξεκίνησα, ήταν μία χούφτα άνθρωποι σε ολόκληρη τη Βρετανία που μπορούσαν να “υπογράψουν” έναν καλλιτέχνη. Με ενοχλούσε το γεγονός ότι ένα μικρό γκρουπ είχε τη δύναμη να αποφασίσει, αν εγώ θα μπορώ να “περάσω την πόρτα” και να κάνω αυτό που αγαπάω ή όχι.
Ότι πρέπει να περάσω μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες, γιατί αλλιώς κινδυνεύω να μην μπορώ να κάνω το μόνο πράγμα που ξέρω καλά να κάνω. Μόλις το συνειδητοποίησα αποφάσισα ότι πρέπει να αλλάξω πορεία και να το κάνω με τον τρόπο μου. Απομακρύνθηκα από όλους όσους ήξερα που ήταν “συνένοχοι” της βιομηχανίας της μουσικής και αποφάσισα περιβάλλω τον εαυτό μου με φίλους. Ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με τη μουσική βιομηχανία, στους οποίους ζήτησα βοήθεια. Δεκαπέντε χρόνια μετά όλοι δουλεύουμε ακόμα όλοι μαζί.
Σήμερα η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει. Το να ονειρεύεσαι έχει γίνει πιο δημοκρατικό. Σήμερα δεν χρειάζεται να σε στηρίξει μία δισκογραφική εταιρεία και ένα σύστημα, αλλά τότε έπρεπε να περάσεις μέσα από συγκεριμένες διαδικασίες και ήταν πολύ δύσκολο να κάνεις τα πράγματα ανεξάρτητα. Εγώ πήρα τον δύσκολο δρόμο.
Μέσα σε αυτό τον δρόμο τον διάσπαρτο από φίλους και συνεργασίες ποια είναι αυτή που έχει ιδιαίτερη θέση στη σκέψη σου;
Μία από τις πιο ωραίες εμπειρίες στη ζωή μου ήταν η βραδιά με την Κάιλι Μινόγκ στο πλαίσιο του Venice Jazz Festival τον Ιούλιο του 2018. Με την Κάιλι έχουμε κυκλοφορήσει το τραγούδι “Music’s Too Sad Without You” (Το τραγούδι βγήκε στις 13 Οκτωβρίου 2018 από την BMG και περιλαμβάνεται στο 14ο άλμπουμ της ποπ σταρ με τίτλο Golden). Τραγουδήσαμε στο Θέατρο Λα Φενίτσε (Teatro La Fenice), έναν εκπληκτικό χώρο, την πιο ιστορική σκηνή όπερας στη Βενετία. Στο θεωρείο ήταν ο πατέρας μου και η γυναίκα μου. Ήταν τα γενέθλιά της και ήταν μία στιγμή για μένα από εκείνες που λες “δεν πιστεύω ότι αυτή είναι η ζωή μου”.
Πώς μπαίνει στο πλάνο η… Ελλάδα;
Η Ελλάδα αναβίωσε με έναν περίεργο τρόπο την πίστη μου στη… μουσική. Εργάστηκα πάρα πολύ σκληρά για να γίνω γνωστός στην Αγγλία και στην Ιταλία. Διέθεσα πάρα πολλές ώρες εργασίας, με πάθος και αγάπη, γιατί εκεί είναι οι ρίζες μου. Αλλά δεν υπήρξε χώρα σαν την Ελλάδα που να με καλωσόρισε τόσο θερμά με τόση αγάπη χωρίς καν εγώ να έχω κάνει κόπο και εμφανίσεις εκεί. Όπως λέω συχνά η Ελλάδα ανακάλυψε τη μουσική μου πριν ανακαλύψει εμένα. Το λέω και ανατριχιάζω γιατί σαν καλλιτέχνης, τελικά αυτό θέλεις. Να ακούσουν τη μουσική σου και να σε αγαπήσουν πρώτα από όλα. Αυτή είναι η μαγεία της μουσικής.
Η Ελλάδα έκανε επανεκκίνηση στην ενέργειά μου σε μία εποχή που ένιωθα κολλημένος. Κάπως άνοιξε μία πόρτα και πίσω ήταν η Μεσόγειος. Η δημοτικότητά μου στην Ελλάδα, μου έδωσε την επιθυμία να ταξιδέψω ξανά τη μουσική μου, να βρω ανθρώπους που εκτιμούν τη μουσική μου, εκεί που δεν είχα φανταστεί ότι υπήρχαν. Να βρούμε ανθρώπους που περιμένουν να ακούσουν τη μουσική μας και δεν μας έχουν ακόμα δει.
Να φανταστείτε δεν ήξερα καν ότι είχαμε φανς στην Ελλάδα. Μια αστεία ιστορία που θυμάμαι είναι λίγο πριν την εμφάνισή μου σε μια εκκλησία στην Αθήνα (ενν. τα Church Sessions στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου το 2019) που πήρα ένα ταξί, μόλις έφτασα για να κάνω το σόου. Ο ταξιτζής ήταν πάρα πολύ ενθουσιασμένος. “Θα παίξετε με τον Τζακ Σαβορέτι;” Απάντησα “ναι θα παίξουμε μαζί”. “Αχ σας παρακαλώ πείτε του ότι λατρεύω τα τραγούδια του”. Απάντησα “θα του το πω” και γέλασα πολύ. Αυτό ήταν ένα σημάδι ότι ήξεραν τη μουσική μου, αλλά όχι… εμένα! Αυτό είναι το καλύτερο κομπλιμέντο που έχω πάρει.
Έχεις βρει την “ιστορία” που θέλεις να διηγηθείς στο επόμενο άλμπουμ σου;
Και ναι και όχι. Δεν δουλεύω ακριβώς πάνω στο επόμενο άλμπουμ, δουλεύω πάνω στον εαυτό μου. Έχω αρχίσει να ανακαλύπτω ξανά ένα μέρος της κληρονομιάς μου και της κουλτούρας μου. Έχασα τον πατέρα μου τα περασμένα Χριστούγεννα, ο οποίος ήταν η άγκυρά μου στην ιταλική μουσική. Μετά τον θάνατό του πηγαίνω συχνά ταξίδια στην Ιταλία. Φαντάζομαι ότι είναι μέσα στη διαδικασία όταν χάνεις έναν γονιό να επανεξετάζεις τις ρίζες σου;
Την ίδια στιγμή ανακαλύπτω ξανά τη δική μου Ιταλία. Είναι ένα τελείως καινούργιο πράγμα για μένα στα 39 μου. Και “ερωτεύομαι” ξανά από την αρχή. Δεν μπορώ να πω πολλά γιατί δεν ξέρω πού θα βγάλει όλο αυτό, αλλά ξέρω ότι θα έχει έναν πολύ βασικό ρόλο στο επόμενο πρότζεκτ μου. Θα μάθω περισσότερα για εμένα, θα μάθω περισσότερα για την Ιταλία και για την κουλτούρα της καταγωγής μου και βλέπουμε τι θα ακολουθήσει.
