Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΠΗΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΟΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΠΡΕΜΙΕΡΑ Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΝΤΑΦΟΕ
Η ταινία λέγεται "Inside", έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και ο έλληνας σκηνοθέτής της είναι ένας από τους πιο χαρούμενους ανθρώπους στον κόσμο. Και με το δίκιο του.
«Δεν περιμέναμε πως θα υπάρχει τόσος κόσμος που θα ενδιαφερόταν να δει τον Γουίλεμ Νταφόε κλεισμένο σε ένα σπίτι για μια ολόκληρη ταινία, και να τρελαίνεται», μου λέει ο Βασίλης Κατσούπης στο εστιατόριο του Filmhaus στην βερολινέζικη πλατεία Ποτσντάμερ.
Είναι μια πολύ κρύα Κυριακή, με απίστευτο αέρα– τα 10-15 που περνάμε περπατώντας γύρω από την πλατεία ψάχνοντας να βρούμε έναν χώρο να κάτσουμε για να μιλήσουμε, είναι ήδη περισσότερα από όσα θες να περάσεις σε εξωτερικό χώρο αυτή τη μέρα. Ψάχνοντας το δικό μας Inside, με τα παλτά καλά κουμπωμένα και τα χέρια βαθιά στις τσέπες, και περνώντας μισή ντουζίνα καφέ γεμάτα μέχρι τα αυτιά (η περιοχή είναι γεμάτη κόσμο όπως είναι λογικό) φτάνουμε στο κτίριο όπου στεγάζεται το μουσείο κινηματογράφου και το κινηματογραφικό αρχείο.
Λίγα βήματα πιο πέρα είναι το κέντρο του φεστιβάλ Βερολίνου, όπου κάθε Φεβρουάριο παρουσιάζονται σε παγκόσμια πρώτη μερικές από τις πιο σημαντικές ανεξάρτητες ταινίες της επόμενης χρονιάς. Είναι συχνά μια περίεργη μίξη τίτλων στην οποία μπορεί να συνυπάρχουν αμερικάνικοι ανεξάρτητοι τίτλοι δίπλα σε ευρωπαϊκό arthouse.
Το Inside, με έναν παράδοξο τρόπο, απαντά και στα δύο.
Ταινία που ξεκίνησε από την ιδέα του ίδιου του Κατσούπη, ενός σκηνοθέτη με background στην διαφήμιση ο οποίος είχε στο όνομά του μόνο ένα πολύ ιδιόμορφο φιλμ, ένα κάτι-σαν-ντοκιμαντέρ για τον φίλο του τον Larry Gus, με τίτλο το πολύ σαφές Ο Φίλος Μου Ο Larry Gus. Όμως το Inside είναι το αληθινό του πρώτο φιλμ και με κάποιο μαγικό τρόπο έχει σε αυτό για πρωταγωνιστή (σε ένα κυριολεκτικό one man show) τον Γουίλεμ Νταφόε, έναν από τους διασημότερους ηθοποιούς στον πλανήτη, και το οποίο αποτελεί μια διεθνή συμπαραγωγή που διανέμεται στην Αμερική από την σπουδαία Focus Features, από τα σημαντικότερα ονόματα στην παγκόσμια αγορά ανεξάρτητου φιλμ.
Βασίζεται σε μια απλή ιδέα, την οποία ο Κατσούπης μας λέει πως είχε πριν πάνω από μια δεκαετία– ένας άντρας, παγιδεύεται μέσα σε ένα διαμέρισμα, περιτριγυρισμένος από έργα τέχνης, και δε μπορεί να αποδράσει. Πώς επιβιώνει; Πώς τρελαίνεται; Σε τι διάλογο έρχεται με την τέχνη που τον περιβάλλει; (Ο Κατσούπης μου λέει γελώντας πως η ταινία είναι arthouse για ένα κυριολεκτικό art house.)
Το Inside έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο πλαίσιο του Πανοράματος στο φεστιβάλ Βερολίνου κι είναι μια ταινία που, εκτελεσμένη πάνω σε αυτή ακριβώς την απλή, συγκεκριμένη ιδέα, καταφέρνει να ξετυλιχτεί με εντυπωσιακό έλεγχο. Τόσο από τον Νταφόε φυσικά, που βρίσκει πεδίο ελεύθερο να παίξει μόνος του αποτυπώνοντας μια σταδιακή βύθιση στην τρέλα (κάτι που περιέργως ακούγεται εξαιρετικά γοητευτικό ακριβώς επειδή είναι ο Νταφόε σε αυτή τη θέση κι όχι άλλος ηθοποιός), όσο κι από τον Κατσούπη.
Ο οποίος, μέσα σε ένα εντυπωσιακό σκηνικό, καταφέρνει να χαρτογραφήσει το χώρο με ακρίβεια αλλά και υπομονή, χωρίς να επανέρχεται στους ίδιους χώρους με τον ίδιο τρόπο, χωρίς να εξαντλεί άμεσα τις ιδέες του, και οδηγώντας προσεκτικά την ταινία στην κορύφωσή της– που επίσης θα μπορούσε εύκολα να είναι άστοχη ή αταίριαστη με τον τόνο του υπόλοιπου φιλμ, αλλά δεν είναι. Ακόμα και το σενάριο (από τον Μπεν Χόπκινς) είναι σωστά δουλεμένο, στήνοντας κάποια κυκλικά κι επαναλαμβανόμενα μοτίβα στην ρουτίνα εγκλεισμού αυτού του χαρακτήρα, και παρά το γεγονός πως δεν διαθέτει παραδοσιακή, συμβατική δομή πλοκής ή κεφαλαίων.
Ο Κατσούπης μοιάζει, πολύ απλά, να απολαμβάνει όλο τον σκηνοθετικό του χρόνο και χώρο στο Inside, όσο μοιάζει να απολαμβάνει και την παρουσία του στο κρύο Βερολίνο για την παγκόσμια πρώτη της ταινίας του– ένα γεγονός που σχεδόν φαίνεται να μην το έχει χωνέψει ακόμα. Αλλά από την άλλη, το ότι βρέθηκε με κάποιο μαγικό τρόπο να σκηνοθετεί τον Γουίλεμ Νταφόε σε έναν από εκείνους τους ρόλους που ξεκάθαρα θα βρίσκονται για πάντα με μεγάλα γράμματα στην φιλμογραφία ενός τόσο σπουδαίου ηθοποιού, είναι από μόνο του κάπως ονειρώδες.
Στη ζεστασιά του Filmhaus, μια μέρα πριν την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας, μιλήσαμε με τον Βασίλη Κατσούπη για την ανάπτυξη αυτής της ιδέας, για τις ιστορίες του Νταφόε που βρήκαν τη θέση τους μες στην ταινία, για την αναγκαιότητα της μη τελειότητας, και για τις θεωρίες συνωμοσίας πως ο χαρακτήρας του Inside δεν είναι άλλος από τον Green Goblin, τον εχθρό του Σπάιντερμαν.
Αρχικά να σου πω ότι αγαπώ πολύ την προηγούμενη δουλειά σου, το Ο Φίλος Μου Ο Larry Gus, είναι σαν ανεξάρτητο διαμαντάκι που θα πετύχαινες στο Σάντανς στις καλές του.
Η ταινία Ο Φίλος Μου Ο Larry Gus έγινε από ανάγκη να κάνω κάτι δικό μου χωρίς να μπλέξουν άλλοι μέσα. Στη διαφήμιση εμπλέκονται πολλά άτομα και το αλλάζουν, αλλά πάντα είναι ωραία διαδικασία– εμένα μου αρέσει η διαφήμιση, μου έμαθε πάρα πολλά και με βοήθησε στο να κάνω σινεμά. Είναι κάτι που το έκανα συνειδητά.
Αλλά έλεγα πως θέλω να κάνω κάτι μόνος μου. Κι είπα στον Παναγιώτη [Μελίδη] ότι «είσαι ο μόνος άνθρωπος που είδα το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα και θέλω να το καταγράψω». Ήμασταν και φίλοι. Κι η ταινία πήγε στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι.
Και από εκεί ποια ήταν η επόμενη διαδικασία που μας έφερε στο Inside;
Εγώ αυτή την ιδέα την είχα από το ‘11. Αλλά πάντα ήταν αυτό το πράγμα που έχεις κολλημένο στο μυαλό. Είχα ένα υποτυπώδες timeline γεγονότων, αλλά δεν ήθελα να το γράψω εγώ. Είχα αρχίσει να κάνω έρευνα για έργα τέχνης, πώς να είναι το σπίτι.
Την λέγαμε «Χόλιγουντ ιδέα» γιατί δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να γίνει στην Ελλάδα, με ελληνικά μέσα.
Το ενδιαφέρον σου για τα έργα τέχνης προϋπήρχε;
Ναι, εννοείται. Και είχε και αρχιτεκτονικά ενδιαφέρον. Πώς θα ήταν αυτός ο χώρος, αυτό το penthouse; Θα μπορούσε να είναι σαν Trump Tower, όλα χρυσά, μια αηδία. Ή θα μπορούσε να είναι πιο λιτά, όπως αυτό που κατέληξα, που είναι μπρουταλιστικό. Και μετά άρχισα να κοιτάω, τι έργα τέχνης θα είχε ένας τέτοιος χώρος μέσα; Και πώς θα υπήρξε αλληλεπίδραση ανάμεσα στην ιστορία και στα έργα; Κι όποτε το θυμόμουν, ή όποτε έβρισκα κάτι στο ίντερνετ για έργα τέχνης, το κατέγραφα κι έκανα έρευνα.
Την λέγαμε «Χόλιγουντ ιδέα» γιατί δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να γίνει στην Ελλάδα, με ελληνικά μέσα. Κι από την αρχή είχα στο μυαλό μου την πεποίθηση πως αν είναι να γίνει αυτή η ταινία έπρεπε να έχει πρωταγωνιστή έναν a-list αμερικάνο σταρ. Και το production design έπρεπε να είναι τοπ. Γι’αυτό τη λέγαμε Χόλιγουντ την ιδέα. Κι είναι high concept. Μια απλή ιδέα που αμέσως όταν τη λες στον άλλον, το βλέπει.
Ήθελα να βρω έναν πολύ καλό σεναριογράφο. Πιστεύω τα πράγματα πρέπει να γίνονται από το καλύτερο ταλέντο που μπορείς να βρεις. Κι ο Γιώργος Καρναβάς [σσ. ο παραγωγός της ταινίας] βρήκε τον Μπεν Χόπκινς.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι έως την στιγμή που ήμουν στην Κολωνία όπου ήταν χτισμένο όλο αυτό το τεράστιο σκηνικό –που κόστισε μισό εκατομμύριο από μόνο του–, μέχρι να έρθει ο Νταφόε στο σετ και να κάνουμε ένα πρώτο πέρασμα τα πάντα, ως εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι η ταινία δεν θα γίνει. Ότι κάτι θα συμβεί κι η ταινία δεν θα γίνει.
Υπάρχει λοιπόν αυτή η «Χόλιγουντ ιδέα», που ακούγεται σχεδόν σαν αστείο…
Μα ήταν αστείο! Ήταν τρολιά. Το άγριο όνειρο.
Από το να φτάσει λοιπόν στο να συμβεί όντως, μεσολαβούν κάποια βήματα. Κάτι μεσολαβεί, λείπει κάτι! Πώς γέμισαν αυτά τα στάδια;
Γιώργος Καρναβάς ρε φίλε. Άμα το βάλει στο μυαλό του, θα το κάνει. Είναι do-er. Εγώ δεν είμαι. Εγώ χαίρομαι να έχω την ιδέα και να φτιάξω κάτι στο μυαλό μου, κι είμαι ΟΚ με αυτό. Γι’αυτό δεν έχω κάνει και πολλά πράγματα στη ζωή μου! [γελάει] Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που άμα δεν το φτιάξουν δεν ησυχάζουν. Κι ένας άνθρωπος σαν εμένα χρειάζεται έναν άνθρωπο σαν τον Γιώργο, για να μπορέσω να κάνω τα πράγματα που έχω στο μυαλό μου.
Το ενδιάμεσο λοιπόν είναι ότι θέλουμε τον a-list ηθοποιό. Και δεν εννοώ παικτικά πολύ καλό. Γιατί έχουμε και στην Ελλάδα απίστευτους ηθοποιούς. Μιλάμε για έναν ηθοποιό που θα τον δει ο άλλος και θα πάει σινεμά για να τον δει. Και δεν είναι πολλοί αυτοί. Είναι 10.
Έλεγα πως είναι φάρσα ότι θα παίξει ο Νταφόε, έψαχνα να βρω την κρυμμένη κάμερα.
Φτάνει λοιπόν το σενάριο στον Γουίλεμ. Αυτός το διάβασε αμέσως, ήταν στο φεστιβάλ Βενετίας. Λέω τότε, θα του πάρει βδομάδες, αλλά εκείνος απαντά την επόμενη μέρα και λέει θέλω να τους γνωρίσω, να δω πώς προχωράμε. Τον συναντήσαμε στο Λονδίνο μετά από λίγες βδομάδες και μας είπε, Παιδιά αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάστινγκ, θα την κάνουμε μαζί την ταινία.
Έλεγα πως είναι φάρσα, έψαχνα να βρω την κρυμμένη κάμερα. Αλλά κι όμως, με ένα μαγικό τρόπο μας εμπιστεύτηκε. Από την αρχή ήταν ένα σενάριο κομμένο και ραμμένο για έναν μεγάλο ηθοποιό, να πάρει το 95% της σκηνικής παρουσίας στην ταινία. Αυτές οι ευκαιρίες, μέχρι και στον Νταφόε δεν έρχονται συχνά. Και πιστεύω ότι του άρεσε αυτό το πράγμα, που του δίνει περιθώριο για μια πολύ καλή ερμηνεία. Είναι μια ταινία ο άλλος ξέρει ότι είναι πάνω του.
Κι είναι εντυπωσιακό, γιατί δεν είναι καθόλου νάρκισσος, είναι ίσα-ίσα πολύ γενναιόδωρος ηθοποιός. Στο Florida Project είναι απλά ένα χαλίκι στο μωσαϊκό της ταινίας, ανάμεσα σε παιδάκια και ερασιτέχνες.
Αλλά ξεχωρίζει!
Όχι με τρόπο που φωνάζει όμως. Κι εδώ από την άλλη έχουμε κάτι στημένο πάνω του.
Ναι συζητήσαμε πολύ το σενάριο, κι ήταν μέσα σε αυτές τις συζητήσεις, γιατί εκείνος θα ήταν ο χαρακτήρας. Γούσταρε. Είναι στην πραγματικότητα φιλμέηκερ κι αυτός. Δεν είναι σταρ τύπου σταριλίκι. Θέλει να φτιάχνει. Κι έχει ενέργεια, έχει ενέργεια περισσότερο από εμένα! Θέλει να φτιάξει πράγματα και να δοθεί, είναι καλλιτέχνης και ιδιοφυία. Πέρα από το ότι είναι φοβερά εργατικός. 32 μέρες γύρισμα, 8 το πρωί είχαμε όρντινο κι ο άνθρωπος ήταν εκεί κάθε μέρα από τις 7μιση να κάνει γιόγκα και στρέτσινγκ. Δεν υπήρξε ΜΙΑ μέρα να αργήσει.
Και σαν συνεργάτης, πώς ήταν η δυναμική της συνεργασίας σας;
Το σπίτι αυτό ήταν ένας ζωντανός οργανισμός, σου πάσαρε πράγματα και καταστάσεις που δε μπορούσες να φανταστείς στο σενάριο. Ή κάτι γραμμένο μπορεί να μη δούλευε. Και γρήγορα προσαρμοζόμασταν. Ένα 40% της ταινίας είναι αυτοσχεδιασμός. Που βγαίναν στο σετ, στις κουβέντες.
Μας λέει ας πούμε μια φορά μια ιστορία σε ένα δείπνο, και του λέμε αυτή η ιστορία που λες ταιριάζει πολύ να την βάλουμε στην ταινία. Ήταν μια ιστορία άσχετη, από τα παιδιά του χρόνια. Και βρίσκαμε τρόπο να τα βάζουμε όλα. Σε μια σκηνή λέει ένα ανέκδοτο που του είπε μια βουλγάρα ταξιτζού και απλά μας το είπε μια φορά ενώ τρώγαμε. Και ταίριαξε στην ταινία γιατί είχε μια επανάληψη που ταιριάζει.
Πώς αντιδρούσε σε αυτές τις προτάσεις;
Γούσταρε. Δεν φοβηθήκαμε ποτέ να δοκιμάσουμε πράγματα.
Οπότε έχεις ένα στάδιο όπου την ιδέα σου την αναλαμβάνει σαν σενάριο ένας συνεργάτης, και ένα στάδιο που την ερμηνεύει εξολοκλήρου ένας άλλος. Πώς δουλεύεις με ανθρώπους που γίνονται κι εκείνοι συγγραφείς μιας δικής σου ιδέας;
Πρέπει να είσαι ανοιχτός, γιατί τα πράγματα πάντα μπορούν να γίνουν καλύτερα από αυτά που έχεις σκεφτεί. Κι αυτή είναι γενικά μια ταινία που ζυμώθηκε. Δεν είμαι τελειομανής σκηνοθέτης. Θεωρώ πως αυτή η τελειομανία είναι το πιο βαρετό πράγμα που μπορείς να κάνεις. Πιστεύω η μαγεία σε κάθε τι πράγμα είναι ότι δεν είναι τέλειο. Δεν υπάρχει ίσια γραμμή στη φύση. Άμα είναι κάτι τέλειο, ο εγκέφαλός σου το συνηθίζει. Άμα αφήσεις λάθη, ο εγκέφαλος του κοινού παίζει. …λάθη… Όχι ακριβώς λάθη. Αλλά πράγματα που ερεθίζουν τον εγκέφαλο όλη την ώρα.
Άρα, όχι οι 52 λήψεις του Φίντσερ.
Άρα, όχι οι 52 λήψεις. Εγώ πιστεύω τα πράγματα τα έχεις άντε στην 3η λήψη. Μου αρέσει αυτό που έλεγε ο Γούντι Άλεν, από τη στιγμή που φέρνω στο κάστινγκ έναν ηθοποιό, περιμένω την ερμηνεία από αυτόν. Δε θα πάω ποτέ εγώ στον ηθοποιό να πω πώς να παίξει. Ο ηθοποιός ξέρει πώς να παίξει.
Έχει ενδιαφέρον ότι κι οι δύο ταινίες σου είναι τόσο πολύ πάνω σε έναν χαρακτήρα, έναν άνθρωπο.
Αυτό που κάναμε σαν συμφωνία με τον Γουίλεμ είναι ότι του είπα, δες το σενάριο που έχουμε σαν blueprint, αυτό που θέλω είναι να δημιουργήσω περιβάλλον στο οποίο εσύ να παίξεις μπάλα, να κάνεις την ερμηνεία που πιστεύεις. Κι εγώ θα είμαι εκεί με κάμερα να τραβάω, και να πάρω τα κομμάτια που χρειάζομαι. Ε, λίγο πολύ αυτό έκανα με τον Larry Gus. Δεν είναι το ίδιο φυσικά, αλλά και πάλι είναι παρατήρηση ενός χαρακτήρα.
Μου έκανε εντύπωση με αυτό το πρότζεκτ, που θεωρείται arthouse, μόλις βγάλαμε το τρέιλερ διαπιστώσαμε ότι αγκαλιάστηκε από ανθρώπους που είναι πωρωμένοι με υπερηρωικά, γιατί είδαν σε αυτόν τον χαρακτήρα τον Green Goblin.
Όταν τον έβαλα μέσα σε αυτό τον χώρο βγήκαν 800 πράγματα παραπάνω από όσα είχαμε σκεφτεί. Είναι και φοβερό το σετ, στο οποίο δημιουργήσαμε εικονικό περιβάλλον. Όλη η γραμμή κτιρίων της Νέας Υόρκης είναι μια προβολή, δηλαδή δεν είχαμε green screen. Όταν θέλαμε να είναι νύχτα απέξω, ήταν νύχτα και στο δωμάτιο δηλαδή. Ώστε να είναι πραγματικές συνθήκες. Όσο γίνεται δηλαδή– γιατί δεν θα μπορούσαμε να έχουμε μπάτζετ για να γυρίζουμε σε ένα τέτοιο penthouse στη Νέα Υόρκη.
Ίσως άμα είχες μόνο τον Τομ Κρουζ.
Ναι… δεν ξέρω αν θα ταίριαζε όμως. Που τον θεωρώ τεράστιο ηθοποιό. Και τα Mission: Impossible μου αρέσουν, ταινίες που μπορείς να δεις να διασκεδάσεις αλλά εξελίσσεται μέσω αυτών και η τεχνολογία του σινεμά.
Μου έκανε εντύπωση με αυτό το πρότζεκτ, που θεωρείται arthouse, μόλις βγάλαμε το τρέιλερ διαπιστώσαμε ότι αγκαλιάστηκε από ανθρώπους που είναι πωρωμένοι με υπερηρωικά, γιατί είδαν σε αυτόν τον χαρακτήρα τον Green Goblin. Είδαμε όλα αυτά τα reaction videos στο YouTube και τόση παραφιλολογία στο Reddit. Υπάρχει συνωμοσιολογική θεωρία ότι αυτός χαρακτήρας είναι ο Green Goblin πριν τρελαθεί.
Υπόψην, εγώ δεν έχω δει ποτέ Σπάιντερμαν. Και πείραξε ένας την αφίσα της ταινίας να λέει OSBORN αντί για INSIDE, που είναι το όνομα του τύπου που γίνεται Green Goblin. Κι από κάτι «a film by Sam Raimi». Και από κάτω 1500 σχόλια συνωμοσίας στο Reddit! Οπότε ξέρεις πως σε κάποιο βαθμό, θα έρθει κάποιος κόσμος περιμένοντας να δει τον Goblin.
Ναι κι αυτό δένει με το ότι εσύ θες έναν σταρ για αυτή την ταινία. Όχι μόνο παικτικά, αλλά που κουβαλά και μια περσόνα, μια μυθολογία του.
Ακριβώς. Το μισό κοινό θα πάει να δει τον Νταφόε του Lighthouse και το άλλο μισό πάει να δει τον Νταφόε του Goblin.
Είναι πολύ αγαπητός σαν άνθρωπος. Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν τον αγαπάει. Κι έχει ένα τεράστιο κοινό που τον ακολουθεί σε όλες τις ταινίες, ακόμα και τις μικρές του. Αυτό με το οποίο χτυπήσαμε φλέβα χρυσού είναι ότι δεν περιμέναμε πως θα υπάρχει τόσος κόσμος που θα ενδιαφερόταν να δει τον Νταφόε κλεισμένο σε ένα σπίτι για μια ταινία και να τρελαίνεται.
Έχει μαγικό συνδυασμό υψηλού IQ και υψηλού EQ, συναισθηματική νοημοσύνη, που συνήθως αυτά είναι αντίθετα. Η τύχη που είχα, όχι να συνεργαστώ αλλά και μόνο να συνυπάρξω με έναν τέτοιον σπουδαίο καλλιτέχνη, είναι μεγαλύτερη από το να κέρδιζα το Τζόκερ.
Η να σκηνοθετήσεις το Τζόκερ. [γελάμε] Θα έβλεπες τον εαυτό σου να σκηνοθετεί κάτι πιο εμπορικό;
Ναι, φυσικά. Αλλα φοβάμαι ότι δεν έχω τα skills. Προσπάθησα να δω Transformers. Του Μάικλ Μπέι.
Ταινίες που με ένα περίεργο τρόπο θεωρώ είναι πιο προσωπικές από άλλες του μεγέθους.
Αυτό το βλέπω. Αλλά δε μπορώ να καταλάβω πώς το σκηνοθετεί! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς επικοινωνεί κάτι που πρέπει να γίνει 3D στο post-production, με σκηνές τόσο πολύπλοκες. Είναι ένα skill αυτό που εγώ δεν το κατέχω. Αν μου ζητήσει κάποιος, Έλα Κατσούπη κάνε το επόμενο Transformers, θα κωλώσω. Είναι ένα άλλο skill, είναι ένα άλλο είδος σινεμά. Και μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολο!
Αλλά η διαφορά εμπορικής με μη εμπορική ταινία πια δεν υπάρχει. Ή θα κάνεις υπερηρωικές ή… Είναι χαλασμένο το σύστημα.
Ο Μάικλ Μπέι καλή ώρα, στην ουσία δεν κάνει πια εμπορικές ταινίες. Μοιάζουν με εμπορικές αλλά δεν είναι. Φέτος έκανε το Ασθενοφόρο πχ…
Ή το 6 Underground πιο πριν, στο Netflix. Νομίζω τις χαλάει το Netflix κιόλας. Πρέπει να υπάρχει επέμβαση δραματική στο μοντάζ, βλέπεις μοτίβα μονταζιακά που λες, αποκλείεται αυτό να το έχει κάνει ένας σκηνοθέτης, είναι σα να τα μοντάρει υπολογιστής. Το βλέπεις και λες, κάτι δεν πάει καλά, δεν κυλάει.
Αλλά γενικά είναι το μεγάλο ντιμπέιτ με τις υπερηωικές, είναι σινεμά; Που το είπε ο Σκορσέζε και πήγαν να τον φάνε. Δεν ξέρω, δεν ήμουν ποτέ ούτε από παιδάκι, δεν είχα την πρόσβαση σε αυτά. Μεγαλωμένος στον Βόλο, τα κόμικς που φέρνανε τα περίπτερα ήταν κάτι Μίκι Μάους μόνο. Δεν είχα ποτέ πρόσβαση, ως μικρό παιδάκι ήθελα να διαβάσω Σπάιντερμαν αλλά δεν το έκανα ποτέ και δε μπορούσα να εντρυφήσω.
Και δεν ξέρω, αν μου φέρει κανείς αυτό το πρότζεκτ, μου πει έλα Κατσούπη, δικό σου, θα πρέπει να διαβάσω όλα τα προηγούμενα Σπάιντερμαν και να προσπαθήσω να φέρω κάτι καινούριο. Ειλικρινά πιστεύω υπάρχουν 150 σκηνοθέτες που θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερη δουλειά από εμένα και να δώσουν καλύτερο αποτέλεσμα.
Εσύ τι σκηνοθέτες κοιτούσες πάντα; Όχι για να πεις θα κάνω την ίδια ταινία, αλλά σαν ένα χώρο που σε εκφράζει.
Εγώ ζηλεύω τον Καουρισμάκι. Τον ζηλεύω! Θα ήθελα να έχω κάνει όποια ταινία έχει κάνει. Τρελαίνομαι. Take Care of Your Scarf, Tatiana του Καουρισμάκι. Αυτό!
Επίσης θυμάμαι, ένας λόγος που ξεκίνησα να ασχολούμαι με το σινεμά είναι γιατί θυμάμαι στην ΕΤ2 μια εκπομπή που έδειχνε κάτι καλλιτεχνικά φιλμ μικρού μήκους, που την αφήγηση έκανε ο Πουλικάκος. Μια πολύ περίεργη εκπομπή, έπαιζε αργά το βράδυ, ήμουν στο Λύκειο.
Θυμάμαι μια φορά ήταν η ιστορία ενός τύπου, ήταν Σκανδιναβική, Φινλανδική, κάτι τέτοιο. Κι ήταν ο τύπος που ξυπνούσε το πρωί, έκανε το τέλειο πρωινό του, έβαζε στο πιάτο ας πούμε ακριβώς 15 μπιζελάκια, ξέρεις. Έπαιρνε μετά το ποδήλατο για να πάει στο εργοστάσιο, ήταν ας πούμε ένα φανάρι στη μέση του πουθενά που δεν περνούσε ούτε κουνούπι και περίμενε αυτός στο κόκκινο μόνος του, να ανάψει πράσινο. Και στο εργοστάσιο δούλευε στη γραμμή παραγωγής, περνούσαν τα μπιζέλια κι έβγαζε εκείνος ένα ένα αυτά που ήταν σκάρτα. Κατά λάθος μια φορά ονειροπολεί και του ξεφεύγει ένα μπιζέλι σκάρτο, και πάει και μπαίνει σε κονσέρβα. Κι ο τύπος έχει τρελαθεί. Και πάει μετά κι αγοράζει όλες τις κονσέρβες για να το βρει!
Το λάθος που έλεγες πριν ότι θέλεις!
Ναι! Αυτό είναι το είδος του σινεμά που μου αρέσει. Ήθελα πάντα να κάνω κάτι τέτοιο.
