ΟΚΤΩ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥΝ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΙΣΜΠΙΚΗ

Πριν οκτώ χρόνια ο Βασίλης Μπισμπίκης είχε μία ιδέα. Να αποκτήσει τον δικό του θεατρικό χώρο και να τον λειτουργήσει τελείως αντισυμβατικά. Βρήκε, λοιπόν, ένα παλιό μηχανουργείο στο Βοτανικό ανάμεσα σε αποθήκες και μάντρες υλικών ανακύκλωσης και δημιούργησε τον Τεχνοχώρο «Cartel». Σ΄αυτό το εγχείρημα δεν ήταν μόνος. Είχε και έχει δίπλα του μία πολύ δυνατή ομάδα. Μία ομάδα που μέσα στα χρόνια έγινε η οικογένειά του.

Κοινός στόχος όλων; Να τοποθετηθούν κοινωνικοπολιτικά απέναντι σε όλη αυτή την συγκεχυμένη πραγματικότητα που ζούμε προσδοκώντας στη δημιουργία ενός πυρήνα με κοινό καλλιτεχνικό κώδικα. Και το κατάφεραν. Η ομάδα αυτή έγραψε ιστορία στη θεατρική Αθήνα. Η τελευταία παράσταση, το “Άνθρωποι και Ποντίκια” έγινε αμέσως talk of the town και τα εισιτήριά της εξαφανίζονταν σε δευτερόλεπτα.

Ο Τεχνοχώρος Cartel δε βρίσκεται πια στον Βοτανικό. Από πέρσι “μετακόμισε” σ’ έναν νέο βιομηχανικό χώρο στην περιοχή του Ρέντη που του παραχωρήθηκε από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Εμείς εισβάλλαμε σ΄αυτόν και μιλήσαμε με τις γυναίκες που βρίσκονται διπλα στον Βασίλη Μπισμπίκη. Η λογική μας ήταν απλή. Δε θέλαμε άλλη μία συνέντευξη μαζί του. Θέλαμε να μιλήσουμε με τις γυναίκες που εμπιστεύεται και συνεργάζεται καθημερινά. Θέλαμε αυτές να μιλήσουν γι΄αυτόν και να τον ψυχογραφήσουν.

Ιδού λοιπόν τι μας είπαν…

Φαίη Τζήμα- Ιδρυτικό μέλος Cartel/ ηθοποιός

“Με τον Βασίλη ήμασταν φίλοι από την εποχή που και οι δυο ήμασταν στις δραματικές σχολές. Κάποιο βράδυ, με παρέα και τσίπουρο, είπαμε ότι θα θέλαμε να φτιάξουμε έναν θεατρικό χώρο. Εγώ έλεγα μια θεατρική ομάδα, εκείνος έλεγε αλλά… δεν εννοούσαμε ότι θα το κάνουμε μαζί. Απλώς μοιραστήκαμε ένα όνειρο. Ένα καλοκαίρι που ήμουν διακοπές, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: Βρήκα χώρο! Πω πω, ζήλεψα τρελά. Ήθελα οπωσδήποτε να κάνω join στο παρεάκι. Δεν είπα κάτι. Οταν γύρισα Αθήνα πήγα σε μια οντισιόν για έναν θεατρικό ρόλο που τελικά δεν μου “έκατσε”. Έφυγα απογοητευμένη και εκείνη την ώρα με πήρε τηλέφωνο ο Βασίλης. Οταν του είπα τι συνέβη, με το γνωστό για μένα πια υποστηρικτικό του στυλάκι, με έκανε να καταλάβω ότι δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Και μου λέει: “έλα εδώ να βάψεις τοίχους…”

Πήγα τρέχοντας και για δύο εβδομάδες ήμουν σκαρφαλωμένη σε σκαλωσιές κάνοντας τον μπογιατζή, τον οικοδόμο, τον ηλεκτρολόγο. Τι ωραία… δημιουργούσαμε από το “τίποτα” το “κάτι”.. και ναι γίναμε συνιδιοκτήτες ενός χώρου. Οταν ξεκινήσαμε, το μικρό μας θεατράκι είχε 10 θεατές την ημέρα. Δεν εγκαταλείψαμε όμως. Είχαμε την τρέλα που μας χρειαζόταν για να στηρίξουμε όλο αυτό. Είχαμε και μια κοινή ανάγκη. Να εκφραστούμε μέσα από την τέχνη μας. Το παρεάκι σιγά σιγά άρχισε να μεγαλώνει και να έρχονται κι άλλοι νέοι ηθοποιοί με κέφι για δουλειά. Όποια δουλειά… από καθάρισμα της τουαλέτας, ταμείο, μπαρ μέχρι ενδιαφέροντες ρόλους. Κάπως έτσι και σιγά σιγά αυτό άρχισε να μεγαλώνει.

Ο Βασίλης είναι αστείρευτη πηγή καλλιτεχνικής δημιουργίας είτε ως σκηνοθέτης είτε ως ηθοποιός. Είναι ο οραματιστής της Ομάδας Cartel και εγώ δίπλα του έχω αναλάβει να οργανώνω τις διαδικασίες και να φροντίζω για την εύρυθμη λειτουργία όλου αυτού. Πολλές φορές κάνω αγώνα δρόμου για να προλάβω την ταχύτητα των ιδεών του… Εχει εκείνο το ζιζάνιο μέσα του που θέλει να δημιουργεί παραστάσεις από το μηδέν. Υλικό του; Μόνο η ελεύθερη έκφραση των ηθοποιών πάνω στη σκηνή. Δεν του αρέσουν τα “στημένα” γι’ αυτό αφήνει χώρο στα πράγματα ώστε να γεννιούνται. Έτσι όλοι οι ηθοποιοί κοντά του έχουν μαγικές στιγμές. Αυτό μέχρι και σήμερα το παρατηρώ σε κάθε καινούργια παραγωγή που κάνουμε. Στηρίζει αυτό που πιστεύει, είναι πεισματάρης και δε διστάζει να σκηνοθετεί στα όρια… Οι παραστάσεις του ακροβατούν! Πριν την πρεμιέρα της παράστασης “Άνθρωποι και Ποντίκια” μάς λέει: ” άντε πάμε… ή θα φάμε ντομάτες ή θα σκίσουμε”. Και τώρα, σχεδόν δυόμισι χρόνια μετά, την ώρα που τελειώνει η παράσταση και μετά το ζεστό χειροκρότημα, οι θεατές δε σηκώνονται από τη θέση τους. Ένα βράδυ ξεπροβάλει το κεφάλι του Βασίλη από το παράθυρο παρατηρώντας τους να μην σηκώνονται και τους λέει : “Τι έγινε;” “Δεν θέλουμε να φύγουμε..” ακούστηκε από όλους. “Μαγικοοοοοοοοο”

Μαίρη Μηνά- ηθοποιός

“Η συνεργασία μου με το Cartel ξεκίνησε μέσω του Βασίλη. Τον γνώριζα από πριν και έπειτα ήρθε η πρόταση για την αντικατάσταση στο “Άνθρωποι και Ποντίκια”. Ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος για μένα, καθώς ήταν μετά το πρώτο lockdown και έκανα μόνο τηλεόραση. Το να συμμετέχω στην παράσταση μου φάνηκε σαν ένας γόνιμος και εξισορροπητικός παράγοντας, επειδή ήταν τελείως αντίθετο με αυτό που έκανα στην τηλεόραση. Μου άρεσε αυτή η αίσθηση αντίθεσης. Παρόλο που μπήκα σ΄ένα έργο ήδη δομημένο, ένιωσα πως είχα μεγάλη ελευθερία να βάλω και προσωπικά στοιχεία μέσα και πράγματα που ξυπνούσαν το δικό μου θυμικό, το δικό μου φαντασιακό. Τον Βασίλη αυτό τον αφορά πιο πολύ αυτό, παρά ένα αμιγώς θεατρικά στημένο πράγμα. Αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό.

Αυτό που κάνει ο Βασίλης και ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουν τα παιδιά στο Cartel είναι πολύ μοναδικός και πολύ συγκεκριμένος. Όλοι εκτός του επαγγελματικού, έχουν και φιλικούς και οικογενειακούς δεσμούς μεταξύ τους και αυτό υπάρχει έντονα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Τα παιδιά νιώθουν σαν να βρίσκονται περισσότερο στο σπίτι τους και όχι στον εργασιακό τους χώρο και αυτό είναι κάτι που δε συμβαίνει συχνά.

Το Cartel θεωρώ πως λειτουργεί σαν παραμορφωτικός καθρέφτης απέναντι σε κοινωνικά φαινόμενα και αυτό είναι πολύτιμο. Η τέχνη μπορεί να ανοίξει δρόμο για να βρούμε το πού πηγαίνουμε, ποιοι είμαστε, πώς συμπεριφερόμαστε και ποιες είναι οι ιδιότητές μας. Ποια είναι όλα αυτά τα σκοτεινά σημεία μας που θέλουν επαναξιολόγηση. Ο Βασίλης βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο και το κάνει καλά. Δε θεωρώ πως η Τέχνη πρέπει μόνο να εξευγενίζει και να συνομιλεί μόνο με την ομορφιά. Πρέπει να συνομιλεί και με τα πολύ σκληρά κομμάτια του περιθωρίου, το οποίο πρέπει να το δούμε σε όλη τη γύμνια και την ασχήμια του, να το αγκαλιάσουμε και να το ενσωματώσουμε.

Γι΄αυτό “έδεσα” μαζί με τον Βασίλη, επειδή αγκαλιάζει τους ανθρώπους που φαίνονται απελπισμένοι και χωρίς καμία ευκαιρία. Επειδή κοιτάει κατάματα αυτούς τους ρόλους και τους φέρνει σ΄ ένα πιο σκοτεινό σήμερα και τους αποδέχεται. Τους βλέπει, όπως πραγματικά είναι και δημιουργεί έναν τεράστιο προβληματισμό.

Οι πιο έντονες στιγμές μέχρι τώρα είναι όταν κάναμε γυρίσματα για την ταινία. Τα κάναμε αργά το βράδυ, γιατί είχαμε και οι δύο γυρίσματα στην τηλεόραση, οπότε ήταν μία πολύ σκληρή συνθήκη από άποψη κούρασης. Θυμάμαι για μία σκηνή που είχε αρκετή σωματική και ψυχική ένταση, είχαμε στήσει τρεις κάμερες, είχαμε δώσει κάπως στα χέρια πως θα φροντίζει και θα προσέχει ο ένας τον άλλο, και είπαμε “πάμε να το κάνουμε μία μόνο φορά, μία κι έξω”. Ήταν η πιο κομβική στιγμή του έργου, δεν την είχαμε προβάρει ποτέ, ξέραμε βέβαια από ποιους άξονες περνάει και τι θέματα αγγίζει. Με μία κοινή αίσθηση συνωμοσίας μπήκαμε και το κάναμε μία φορά. Μετά και οι δύο κοιτούσαμε το μόνιτορ συγκινημένοι γιατί τα είχαμε καταφέρει”.

Αγγέλα Πατσέλη- κινησιολόγος/χορογράφος

“Θυμάμαι έντονα την πρώτη φορά που μπήκα στο παλιό Cartel. Ήταν το 2016 και ήταν η πρώτη μου προβα για το έργο “Δεσποινίς Τζούλια” του Στρίντμπεργκ. Είχαμε κάνει κάποιες κουβέντες γι’ αυτο το project με τον Βασίλη (με τον οποίο γνωριζόμασταν από παλιά) δυο χρόνια πριν, μου είχε αναλύσει την ιδέα του και του τι ήθελε από εμένα. Είχα ενθουσιαστεί με την περιγραφή και με είχε ιντριγκάρει το γεγονός ότι ήταν πολύ διαφορετικό από ότι είχα κάνει μέχρι τοτε. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα δει κάποιες απ’ τις προηγούμενες δουλειές της ομάδας ούτε και είχα επισκεφτεί τον χώρο. Ίσως γι’ αυτο και μου έχει εντυπωθεί τόσο εντονα εκείνη η πρώτη φορά, λόγω του σοκ που έπαθα μπαίνοντας μέσα στο παλιό μηχανουργείο. Με θυμάμαι να παρατηρώ τριγύρω και να αναρωτιέμαι πώς μπορεί αυτός ο χώρος να λειτουργήσει «θεατρικά». Επόμενη εικόνα που θυμάμαι είναι να κάθομαι σε μια καρέκλα και να παρακολουθώ αυτό που είχαν «στήσει» απ’ το έργο μέχρι εκείνη την στιγμή: δεύτερο σοκ! Θυμάμαι τον εγκέφαλο μου να αυξάνει στροφές απότομα, να γεννιούνται ιδέες απανωτά και να λέω «Εδώ είμαστε! Ναι, έτσι πρέπει να είναι το θέατρο. Άμεσο, χωρίς απόσταση, να σε παίρνει απ’ τα μούτρα και να σε κάνει συνένοχο. Να σε ρουφάει, να μη σε αφήνει να πάρεις ανάσα.» Την τελευταία μέρα της σεζόν εκείνης και αφού χαιρετηθήκαμε, θυμάμαι να μου λέει “σε ευχαριστώ” και να του απαντώ πως αντί για ευχαριστώ θέλω να μου υποσχεθεί ότι θα κάνουμε άλλο ένα έργο μαζι. Μου χαμογέλασε χωρίς να πει κουβέντα και έφυγα. Από τότε μετράω 5 χρόνια συνεργασίας μαζί του και συνεχίζουμε.

Ο Βασίλης είναι ένας εμπνευσμένος άνθρωπος με μια πολύ προσωπική αισθητική. Έχει την ικανότητα να σου δημιουργεί εικόνες, να σε παρασύρει στο σύμπαν του και ταυτόχρονα να σου αφήνει άπλετο χώρο και την ελευθερία να συνεισφέρεις και εσύ απ’ την πλευρά σου, να βαλεις και εσυ ένα λιθαράκι στην ιδέα του και στο όραμα του. Πολλές φορές τον κατηγορώ λέγοντας του ότι έχει με επηρεάσει τόσο πολύ στην αισθητική μου που δεν θα μπορέσω να δουλέψω με άλλον σκηνοθέτη. Το κομμάτι της κίνησης είναι αναγκαίο και ταυτόχρονα επικίνδυνο. Αναγκαίο ώστε να διευρύνει την υποκριτική προσέγγιση κινησιολογικά και να δώσει ζωή στη σκηνή δημιουργώντας δράσεις. Επικίνδυνο γιατί ένας χορογράφος/κινησιολόγος σε μια θεατρική παράσταση δεν έρχεται να δημιουργήσει το προσωπικό του όραμα για το έργο, αλλά να υπηρετήσει την ιδέα του σκηνοθέτη. Να γίνει η κίνηση ένα με τη σκηνοθεσία και τον ηθοποιό. Πόσο μάλλον μέσα σε μια παράσταση που καταπιάνεται με τον ακραίο ρεαλισμό. Θεωρώ λοιπόν πως όταν η δουλειά μου δε φαίνεται, έχω υπηρετήσει το σκοπό για τον οποίο είμαι στην ομάδα.

Αυτό που πάντα θα με συγκινεί στο Cartel είναι το ότι μπαίνοντας μέσα στον χώρο θα σκεφτείς “πού ηρθα;” και μόλις σβήσουν τα φώτα πλατείας και ανοίξουν οι προβολείς ο χώρος κυριολεκτικά μεταμορφώνεται σε κάτι που αναδύει βαθιά ποίηση και μαγεία”.

Ελεονώρα Αντωνιάδου- ηθοποιός

Ερατώ Αγγουράκη- βοηθός σκηνοθέτη/ηθοποιός

“Είμαι η Ερατώ Αγγουράκη και εργάζομαι στο Cartel σχεδόν δύο χρόνια, ως βοηθός σκηνοθέτη και ως ηθοποιός. Από τη φύση μου είμαι ένας άνθρωπος που αναζητά την ελευθερία, τόσο στη ζωή του όσο και στο θέατρο. Αυτός ήταν και ο λόγος που αγάπησα την ομάδα του Cartel. Σε αυτό το θέατρο μπορώ να είμαι ο εαυτός μου στην πρόβα, αλλά και στη φιλική συναναστροφή.

Ο Βασίλης Μπισμπίκης προσφέρει σε όλους μας μια υποκριτική ελευθερία και μια απελευθέρωση, την οποία δε συναντάς εύκολα. Το να συνεργάζεσαι με τον Βασίλη είναι μια ανάσα. Μια ανάσα που χρειαζόμαστε όλα τα «ιδιαίτερα» παιδιά. Με έναν μαεστρικό τρόπο έχει καταφέρει να επιφέρει ισορροπία μέσα σε μια ομάδα, η οποία αποτελείται από έντονες και διαφορετικές προσωπικότητες. Όλοι έχουν ένα δικό τους κομμάτι γη μέσα στο Cartel. Η πρώτη μου σκέψη για το Cartel είναι η σκληρή «χειροποίητη» δουλειά και η χαρά της δημιουργίας. Πάμε στο θέατρο και γελάμε ιδρώνοντας, μέσα απο αυτό αναβαθμίζουμε την ποιότητα της ζωής μας και της δουλειάς μας”.

Μάρα Ζαλόνη- ηθοποιός

“Γεννήθηκα στον Βόλο. Η αγάπη μου για το θέατρο λειτούργησε καταλυτικά για να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στη δραματική σχολή στην Αθήνα. Το ταξίδι αυτό στον χώρο του θεάτρου απέκτησε τους καλύτερους συνοδοιπόρους που θα μπορούσα να έχω: τον Βασίλη Μπισμπίκη και την ομάδα Cartel. Νιώθω πραγματικά πανευτυχής που είμαι μέλος αυτής της ομάδας με την οποία αγκαλιάζουμε το κάθε έργο και το προσαρμόζουμε στο σήμερα με μοναδικό μας στόχο την αφύπνιση του θεατή.

Ο Βασίλης Μπισμπικης είναι πηγή έμπνευσης και δύναμης, είναι φίλος, είναι αυτός που θα σε συμβουλέψει σε οτιδήποτε χρειαστείς. Ο Βασίλης και το Cartel είναι οικογένεια. Σε μία κοινωνία που ο κλοιός στενεύει ασφυκτικά το Cartel, η ομάδα, είναι το οξυγόνο για να ανασάνεις. Είναι το μέρος που αγαπάς τον άνθρωπο χωρίς δεύτερες σκέψεις και παλεύεις γι’ αυτόν”.

Μπέττυ Βακαλίδου- ηθοποιός

“Συμπληρώνονταν έξι μηνες της απομόνωσής μου, λόγω του δεύτερου lockdown, στο Πήλιο, όταν δέχθηκα τηλεφώνημα από τον Βασίλη Μπισμπίκη. Με ξάφνιασε η πρότασή του να συμμετέχω στα “Κόκκινα Φαντάρια” στον ρόλο της Μαντάμ Παρί. Σε λίγες ημέρες – είχε φτάσει Απρίλιος πια- κατέβηκα στην Αθήνα, λόγω του προγραμματισμένου ραντεβού μου για την πρώτη δόση του εμβολίου μου, οπότε βρεθήκαμε και συζητήσαμε. Είχα δει τα ¨Ποντίκια” την πρώτη σεζόν και είχα ξετρελαθεί, οπότε δεν ήθελα και πολύ.

Βρέθηκα ξαφνικά ανάμεσα σε 15 άτομα οι οποίοι, για οκτώ χρονια, αποτελούσαν τη θεατρική ομάδα του Βασίλη Μπισμπίκη -ένα είδος κολεκτίβας όπου όλοι δουλεύουν μαζί εθελοντικά σε ένα κοινό έργο. Με υποδέχθηκαν όλοι με χαρά, μου έδειξαν αμέσως την αγάπη και την εκτίμησή τους με αποτέλεσμα να ενσωματωθώ γρήγορα και αρχίσαμε τις πρόβες.

Ο Βασίλης Μπισμπίκης είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση ηθοποιού- σκηνοθέτη και ξεχωρίζει με όλους τους τρόπους. Η ικανότητά του στη σκηνοθεσία, αλλά και σαν ηθοποιός είναι γνωστή και δεν μπορεί να την αμφισβητήσει κανείς, παρά μόνο οι κακοπροαίρετοι και οι εμπαθείς. Η φαινομενική αυστηρότητά του είναι διάφανη, μπορεί κάποιος μέσα σε 5 λεπτά να διακρίνει εύκολα την αγάπη που τρέφει για τους ανθρώπους, κυρίως για τους “τσακισμένους” της ζωής και βέβαια για το θέατρο. Και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, όταν στη μετεφηβική του ηλικία έζησε τη δική του κόλαση περιφερόμενος πέριξ της Ομόνοιας, όπου πολλές φορές τον βοήθησαν, τον τάισαν και τον κοίμησαν πόρνες γυναίκες και τραβεστί. Τέτοιοι άνθρωποι μαλάκωναν τους πόνους του στερητικού, γλύκαιναν την απόγνωση της ψυχής και το “πέτρινο¨των ματιών του, τον βοήθησαν να μαζέψει τα συντρίμμια του και να αναδυθεί στο φως. Αισθάνεται ότι χρωστάει σ’ αυτούς τους ανθρώπους, γι’ αυτό και “Τα Κόκκινα Φανάρια” είναι τα δικά του Φανάρια.

Έχοντας κι εγω περάσει τη δική μου κόλαση, διαιρώντας τη σε τρεις ζωές, με οξυμένο νου και συναίσθημα, με τραύματα που ακόμη πυορροούν, ψάχνοντας για υποκατάστα γονεϊκής και αδελφικής αγάπης, δε γίνεται να μην αγαπώ τον Βασίλη. Δεν γίνεται να αποφύγω τη συγκίνηση κάθε που με σφίγγει στην αγκαλιά του και μου ξυπνά ξεθωριασμένες μνήμες, απο τα λίγα αθώα παιδικά μου χρόνια”.

Μαρίκα Αρβανιτοπούλου- Υπεύθυνη επικοινωνίας

“Με τον Βασίλη γνωριστήκαμε το 2018. Με κάλεσε στο Cartel ένα βράδυ του Οκτώβρη (να σαν και τώρα) στις πρόβες του Ανθρωποι και Ποντίκια. ”Προξενήτρα΄΄για τη συνάντηση ήταν η κοινή κι αγαπημένη μας φίλη Θάλεια Ματίκα.

Διέσχισα την αίθουσα, κάθησα απέναντι του, με κοίταξε με το βλέμμα του Μπισμπίκη που είναι ξεκάθαρο, αληθινό και λίγο επιφυλακτικό. Μου μίλησε για την κολεκτίβα του Cartel. Μου εξήγησε το όραμα του σε πέντε κουβέντες. Με ρώτησε αν πιστεύω ότι μπορούμε να είμαστε μαζί, με όλες τις δυσκολίες που είχε τότε το Cartel. Είχα ήδη ακούσει πολλά για τον Βασίλη. Ξέρετε, οι αστικοί μύθοι που στήνονται στη φήμη των δημόσιων προσώπων. Έπαιζε μάλιστα σε μια σειρά που είχε γράψει για τον Αntenna ο άντρας μου (Γ. Χρυσοβιτσάνος) και ξέραμε 20 χρόνια πριν ότι τον αγαπούσαν όλοι στα γυρίσματα. Έτσι λοιπόν, από τον Οκτώβριο του 2018, μπήκα στην οικογένεια των καρτελίστας (όπως τους αποκαλώ) και το θέατρο τους έγινε σπιτι μου. Στις δύσκολες μέρες της πανδημίας ο Βασίλης δεν εξαφανίστηκε. Αλλά αυτό συνέβη και με άλλους συνεργάτες μου και θα ήταν άδικο να μην το πω.

Το Άνθρωποι και Ποντίκια έγινε η παραστασάρα της δεκαετίας. Οι άνθρωποι που δούλεψαν μαζί του και ο ίδιος δεν έχουν καθόλου “καθίσει” πάνω στην επιτυχία τους. Ψάχνεται και ψάχνονται. Το Cartel δεν άλλαξε με την προσωπική επιτυχία κι αναγνωρισιμότητα του Βασίλη. Εκείνος πηγαίνει κάθε μέρα στο θέατρο με το μηχανάκι του συνήθως, φοράει τα μαύρα του ρούχα και κάνει πρόβες, μιλάει με τους συνεργάτες του, κάνει πλάκες (το τι λέει δεν περιγράφεται), δεν κουτσομπολεύει, αγαπάει όλους τους συναδέλφους, εύχεται όλοι να πηγαίνουν καλά και δεν κάνει ίντριγκες.

Ο Μπισμπίκης είναι αρχηγός λέω εγώ. Δεύτερον είναι πλάσμα. Άνθρωπος με μεγάλες ευαισθησίες καλυμμένες πίσω από το βλοσυρό βλέμμα και τη βαριά φωνή. Παίζει μπάσκετ σαν τους πιτσιρικάδες στις πλατείες, παθιάζεται, φωνάζει, χαίρεται. Όταν εκνευριστεί στο δείχνει. Δεν έχει δεύτερη σκέψη, δεν κρατάει θυμό, κακία. Σε παίρνει τηλέφωνο και σε ρωτάει εξ αρχής, γιατί αυτό έγινε έτσι. Και θέλει μια απάντηση. Όταν την πάρει, θα ζητήσει να το αντιμετωπίσουμε κάπως. Ο,τι κι αν είναι αυτό.

Τι μ’ αρέσει στον Βασίλη; Ότι είναι αγωνιστής, ονειροπόλος, ότι δεν είναι υλιστής.

Τι δεν μ αρέσει; Ότι δεν φροντίζει τον εαυτό του, γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει που λέει και το τραγούδι.

Τι να αλλάξει; Να μην αλλάξει. Επίσης, να τον βρίσκω στο τηλέφωνο στις εννιά πρωί (εδώ γελάμε).

Μια στιγμή που δε θα ξεχάσω ποτέ: την στιγμή που τελείωσε η παράσταση “Ανθρωποι και Ποντίκια” (και κλαίγοντας πέσαμε όλοι στην αγκαλιά του, έκλαιγε κι αυτός. Ήμασταν τόσο χαρούμενοι). Και το βράδυ που του τηλεφώνησα να του πω ότι η φίλη μας η Σοφία Αδαμίδου είναι άρρωστη. Υπήρξε μια σιωπή που μου φάνηκε αιώνας.

Εύχομαι στα γεράματα του (που αργούν γιατί είναι απίστευτα νέος) να ανέβει στο βουνό, τον Αποκόρωνα, στην Κρήτη να φτιάχνει μαντινάδες και να τραγουδάει με τους φίλους

Το θέατρο μου έχει δώσει 3,4 πολύ καλούς φίλους. Συνεργασίες εξαιρετικές. Ανθρώπους που θεωρώ οικογένεια. Ο Βασίλης είναι σίγουρα ο ένας απ΄αυτούς. Μη μας ματιάσετε παρακαλώ”.