ΟΙ 25 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΩΣ ΤΩΡΑ

Σε μια περίεργη σεζόν των άκρων, κάποια λιγοστά μπλοκμπάστερ δούλεψαν πάρα πολύ κρατώντας τις αίθουσες (Σπάιντερμαν, Μπάτμαν, Μιμή Ντενίση) και πολλές δεν κυκλοφόρησαν καν παρά μόνο αφότου άρχισαν να ανοίγουν τα θερινά σινεμά. Καθώς περιμένουμε με ενδιαφέρον τη νέα σοδειά τίτλων (από τις Κάννες, από την ερχόμενη Βενετία, αλλά και τα νέα οσκαρικά χαρτιά) που παραδοσιακά θα αρχίσουν να καταφθάνουν από τον Σεπτέμβριο και μετά, κοιτάζουμε πίσω στις ταινίες που έκαναν πιο πλούσιο αυτό το πρώτο εξάμηνο του ‘22.

Και οι οποίες, προς μεγάλη μας χαρά κι ικανοποίηση, δεν ήταν καθόλου λίγες. Από ελληνικά no budget μέχρι μπλοκμπάστερ του δισεκατομμυρίου, κι από ιστορίες ενηλικίωσης κοριτσιών μέχρι ανατριχιαστικά, πολυβραβευμένα κοινωνικά φιλμ, αυτό είναι το καλύτερο σινεμά της χρονιάς– μέχρι τώρα.

Το Γεγονός

Βασισμένη στο βιβλίο της Ανί Ερνό, η ιστορία ακολουθεί μια νεαρή γυναίκα στη Γαλλία του 1963 καθώς προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει διέξοδο και να κάνει έκτρωση, προκειμένου να συνεχίσει τη φοίτηση και τα σχέδια για το μέλλον της ζωής της. Καθώς η έκτρωση ακόμα ήταν παράνομη, η Αν συναντά εμπόδιο μετά το εμπόδιο μέσα σε ένα αδιέξοδο κοινωνικό λαβύρινθο με τον χρόνο να μετρά αντίστροφα. Είναι σχεδόν σα να βλέπουμε την ηρωίδα σε κάποια ταινία τρόμου, σε κάτι σαν το Alien, να τα βάζει με το ίδιο της το σώμα επειδή είναι η μόνη της ελπίδα για επιβίωση.

Πρόκειται για μια εντυπωσιακή δουλειά που, χάρη στην σαφήνεια της θέσης της, την κινηματογραφική της γλώσσα, αλλά και την αδιαπραγμάτευτη οργή από την οποία διακατέχεται, κατάφερε από την πρώτη στιγμή να ταράξει (στην παγκόσμια πρεμιέρα στη Βενετία όπου την παρακολουθήσαμε, έφυγε περισσότερος κόσμος κατά τη διάρκεια από όσο θα περίμενε κανείς από μια τυπική κοινωνική ταινία), ειδικά από τη στιγμή που έρχεται πάνω σε μια στιγμή που σε πολλές γωνιές του κόσμου κάποια τέτοια κερδισμένα δικαιώματα μοιάζουν να αμφισβητούνται εκ νέου. Η ταινία κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι του Φεστιβάλ Βενετίας από την επιτροπή του Μπονγκ Τζουν-χο, σε μια από τις καλύτερες φεστιβαλικές βραβεύσεις εδώ και χρόνια. (Αναλυτική κριτική)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Η Οντρέ Ντιγουάν μιλά στο Magazine για τη βραβευμένη με Χρυσό Λέοντα ταινία της

Top Gun: Maverick

Στο 36-χρόνια-μετά σίκουελ της διάσημης περιπέτειας του Τόνι Σκοτ, ο Μάβερικ του Τομ Κρουζ είναι ακόμα αυτός που ήταν, στην ίδια θέση, με τα ίδια χούγια, τις ίδιες εμμονές. Ένα σεναριακό εύρημα φέρνει τον Μάβερικ πίσω στο Top Gun, αλλά αυτή τη φορά ως δάσκαλο, υπό τον αυστηρό έλεγχο ενός απολαυστικά μοχθηρού Τζον Χαμ. Εκεί αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει μια φουρνιά ελπιδοφόρων πιλότων ώστε να φέρουν εις πέρας μια αποστολή που μοιάζει στα χαρτιά σχεδόν αδύνατο να πετύχει– και σίγουρα χωρίς κάποια σημαντική ανθρώπινη απώλεια. Η εναλλαγή δραματουργίας και αποστομωτικής εναέριας δράσης δεν αφήνει το φιλμ να πέσει ούτε για μια στιγμή στο έδαφος, φτάνοντας σε ένα κρεσέντο όπου τα δύο αυτά πλέκονται με τρόπο συγκινητικό και σαρωτικό.

Κι ο Μάβερικ, σαν τον Τομ Κρουζ, αυτό κάνει. Επανεφευρίσκει τον εαυτό του και το σώμα του ως ήρωας μιας σύγχρονης κινηματογραφικής περιπέτειας που θα μπορούσε να είναι βωβή, ενός υπερθεάματος που μοιάζει απτό, ενός φαντάσματος από το παρελθόν που πεισματικά κρατά ακόμα τη σωματική του μορφή. Σε μια κομβική σκηνή προς το τέλος του φιλμ, το φάντασμα πλέον πετά κιόλας! Μέχρι το τέλος του φιλμ, θα κυλήσουν ακόμα και δάκρυα. (Αναλυτική κριτική)

Αζόρ: Ο Κώδικας του Τραπεζίτη

Σε ένα καθηλωτικό πολιτικό θρίλερ που χρωστά περισσότερα στο Ζ του Κώστα Γαβρά παρά στο οποιοδήποτε σύγχρονο εμπορικό ανάλογό του, ένας τραπεζίτης από τη Γενεύη ταξιδεύει στην Αργεντινή εν μέσω της δικτατορίας, για να αντικαταστήσει τον συνεργάτη του ο οποίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς αφήνοντας πίσω του φήμες και ερωτηματικά. Ο Αντρέας Φοντάνα χτίζει την αφήγηση του βουβά, υπόγεια, διατηρώντας τον θεατή -όπως και τους ήρωές του- σε ένα επίπεδο παρατεταμένης έντασης δίχως διεξόδους. Αφήνοντας το φινάλε (με α λα Αποκάλυψη Τώρα! χροιές) να καταπλακώσει αμείλικτα, δίχως να χρειάζεται την παραμικρή κορώνα. Από τις μεγάλες εκπλήξεις της σεζόν, κι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, γεμάτα αυτοπεποίθηση ντεμπούτα που έχουμε δει τελευταία. (Αναλυτική κριτική)

Μετρητής Καρτών

O στωικός αντι-ήρωας του Όσκαρ Άιζακ, πρώην βασανιστής ονόματι Γουίλ Τελ χαράζει μια εντελώς μοναχική, σιωπηλή διαδρομή, ως εκπληκτικά καλός και παρατηρητικός χαρτοπαίκτης που προτιμά να κερδίζει μικροποσά, στις σκιές, μακριά από τη φασαρία και τη βαβούρα και το σόου του παγκόσμιου τουρνουά πόκερ στο Λας Βέγκας. Όταν συναντά έναν πιτσιρικά (Τάι Σέρινταν) με τον οποίο έχει μια ιδιαίτερη σύνδεση, βλέπει στο πρόσωπό του ευκαιρία για εξιλέωση. Προκειμένου να τον βοηθήσει, συμφωνεί να συμμετάσχει στην ομάδα χαρτοπαιχτών μια μυστηριώδους γυναίκας (Τίφανι Χάντις) και να παίξει στη μεγάλη σκηνή, αυτή που πάντα ήθελε να αποφύγει.

Ο Σρέιντερ πλάθει έναν ακόμα αναγνωρίσιμα δικό του ήρωα, σε ένα δικό του, μοναχικό μονοπάτι βίας και ενοχής, που φτάνει από τον Τράβις Μπικλ μέχρι τον Ερνστ Τόλερ (του Ίθαν Χοκ στο First Reformed). Πάνω σε ένα επιβλητικά ambient ηχοτοπίο και ηθοποιούς σαν ακινητοποιημένους, ανήμπορους να κινηθούν στην κοινωνία, ο Σρέιντερ φτιάχνει ένα τρομερά αιχμηρό αλλά και εστιασμένο δημιούργημα στην καρδιά του οποίου βρίσκεται κάτι το ερεβώδες. Με ήρωες (καθολικής) ενοχής, ανθρώπους χαμένους μέσα σε ένα σύγχρονο σκηνικό που μοιάζει ταυτόχρονα απολίτιστα βάναυσο όσο και δυσβάσταχτα, ακατανόητα σύγχρονο. (Αναλυτική κριτική)

Σελήνη, 66 Ερωτήσεις

Η Άρτεμις αφήνει εσπευσμένα τη ζωή της στο εξωτερικό για να επιστρέψει στην Αθήνα ύστερα από τηλεφώνημα της μητέρας της. Ο πατέρας της είναι στο νοσοκομείο ύστερα από επίθεση αυτοάνοσου που τον αφήνει ανήμπορο να επικοινωνήσει με τους γύρω τους ή να φροντίσει τον εαυτό του. Όσο τον φροντίζει θα μάθει περισσότερα για τον πατέρα της, θα γεμίσει τα κενά στην προσπάθεια να καταλάβει: Γιατί η σχέση τους δεν ήταν ποτέ αυτή που θα έπρεπε να είναι; Η Σοφία Κόκκαλη, η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της, φέρνει στην ηρωίδα της κάτι παραπάνω από μελαγχολία, μοιάζοντας διαρκώς χαμένη υπό το βάρος μιας απορίας που φαίνεται να κουβαλάει χρόνια στο πρόσωπό της. Κι η Ζακλίν Λέντζου σε ένα εκπληκτικό ντεμπούτο, αποτυπώνει κινηματογραφική τη διαδικασία του να γνωρίζεις τον άλλον -και τον εαυτό σου- μέσα από την τριβή: κουραστική και συναρπαστική την ίδια στιγμή. Πώς αποτυπώνεται κάτι τέτοιο μέσα στον κινηματογραφικό χρόνο; Η “Σελήνη” είναι ένας εσωτερικός μονόλογος φτιαγμένος ως σινεμά: Άτακτο, συνειρμικό, ονειρικό, πληγωμένο. Θαρραλέο. (Αναλυτική κριτική)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Για την Ζακλίν Λέντζου η αλήθεια είναι σε αυτό που κάνουμε τώρα, στη στιγμή

Kimi

Η φανταστική Ζόι Κράβιτς με τα μπλε μαλλιά της πρωταγωνιστεί στο ρόλο της Άντζελα, μια work from home υπάλληλο tech εταιρείας στο Σιατλ, της οποίας δουλειά είναι να ελέγχει εισερχόμενα ηχητικά streams από μια τύπου Alexa συσκευή, τα οποία παρουσιάζουν διαφόρων ειδών προβλήματα. Η συσκευή είναι η Kimi του τίτλου κι ο CEO της εταιρείας ετοιμάζεται να τη βάλει στο χρηματιστήριο. Μια μέρα όμως, η Άντζελα ακούει σε ένα από αυτά τα streams κάτι που ακούγεται σαν έγκλημα σε απευθείας μετάδοση. Πώς θα μπορέσει να κάνει κάτι για αυτό μέσα στην αδιέξοδη γραφειοκρατία ενός καπιταλιστικού λαβυρίνθου;

Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ σκηνοθετεί μια στυλάτη και γεμάτη σασπένς περιπέτεια για το καταπλακωτικό άγχος και τον πανικό του να βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα στον σημερινό κόσμο. Και το κάνει με τα πιο παραδοσιακά, πιο αγνά κινηματογραφικά εργαλεία. Με τεχνική, με στυλ, με γούστο, με ένα σενάριο χωρίς κοιλιές, κενά και τρύπες, με μια σκηνοθεσία αεροστεγή, ευρηματική και σε διαρκή κίνηση, και με μια εκπληκτική σκηνή κρεσέντου που έρχεται πριν προλάβεις να απορήσεις αν τελικά θα υπάρχει ή όχι. Ο Χίτσκοκ θα έτριβε τα χέρια του από ευχαρίστηση. (Αναλυτική κριτική)

Δεσμοί Γυναικών

Στα περίχωρα της πρωτεύουσας του Τσαντ, η ανύπαντρη μητέρα Αμίνα δουλεύει χωρίς σταματημό για να φροντίσει την 15χρονη κόρη της, Μαρία. Όταν η Αμίνα ανακαλύψει πως η Μαρία είναι έγκυος και δεν θέλει το παιδί, αρχίζουν να αναζητούν την έκτρωση, κάτι που σύμφωνα με τους νόμους και με την θρησκεία, απαγορεύεται. Χωρίς αφηγηματικές κορώνες και με μια τρυφερότητα να το διαπερνά, το φιλμ ακολουθεί τις ηρωίδες του σε αυτό το συχνά αδιέξοδο ταξίδι μέσα από τους δεσμούς που αναπτύσσονται ανάμεσα στις ίδιες και στις γυναίκες που απαρτίζουν το κοινωνικό τους πλέγμα. Τα ζεστά χρώματα και ένα αισθητικό περιβάλλον ελπιδοφόρο αποτυπώνουν την ανθρωπιά του όλου κομματιού, σε μια ταινία που τελικά εκπλήσσει σιωπηλά με την προσέγγισή της σε διαρκώς επίκαιρο ζήτημα. (Αναλυτική κριτική)

Ασθενοφόρο

Ο βετεράνος Γουίλ (Γιάγια Αμπντούλ-Ματίν του Watchmen και του Matrix Resurrections) πλησιάζει για βοήθεια τον αδερφό του, Ντάνι (Τζέικ Τζίλενχαλ) ο οποίος είναι μονίμως μπλεγμένος σε κάποια παρανομία, όπως κάποτε κι ο πατέρας τους. Ο Γουίλ είναι στιβαρός, τίμιος, ηθικός, αλλά χρειάζεται λεφτά για ιατρικούς λόγους. Ο Ντάνι τον συμπεριλαμβάνει σε μια ληστεία τραπέζης που θα τους αποφέρει εκατομμύρια. Όταν το σχέδιο πάει κατά διαόλου, ο Γουίλ κι ο Ντάνι θα χρειαστέι να διαφύγουν χρησιμοποιώντας ένα ασθενοφόρο στο οποίο η διασώστρια Καμ (Έιζα Γκονζάλες) προσπαθεί να σώσει τη ζωή ενός τραυματία αστυνομικού– εν κινήσει, εν μέσω καταδίωξης. Οι κάμερες ίπτανται, εκτινάσσονται, στροβιλίζουν, τρέχουν σαν κυνηγημένες, κινούνται ακατάπαυστα σε μια διαρκή τρικυμία που σε μακροσκοπική οπτική μοιάζει να αποκτά -εντελώς ακατανόητα- ρυθμό, με τον Μάικλ Μπέι να κρατά εν τέλει διαρκώς τον θεατή σε κατάσταση όχι ακριβώς αγωνίας, αλλά περισσότερο πανικού. Κανείς δεν παραδίδει κινηματογραφική δράση με τον τρόπο που το κάνει αυτός. (Αναλυτική κριτική)

Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό

Η Λίσα κι ο Γκιόργκι συναντιούνται, ερωτεύονται κεραυνοβόλα και δίνουν ραντεβού για την επόμενη μέρα. Ένα ξόρκι πέφτει όμως πάνω τους και αλλάζουν μορφές – θα καταφέρουν ποτέ να συναντηθούν ξανά; Ακούγεται σαν υπόθεση κάποιου ρομαντικού παραμυθιού που διαβάζαμε ως παιδιά αλλά έκτοτε η ανάμνησή του έχει ξεφτίσει, μια αισθητική προσέγγιση που οπωσδήποτε είναι μέρος του ζητούμενου μέσα από την ξεθωριασμένη αποτύπωση έντονων χρωμάτων στην διεύθυνση φωτογραφίας. Μπανάλ αντικείμενα και λεπτομέρειες της καθημερινότητας αποκτούν μια μνημειωδώς παραμυθένια διάσταση μέσα από στατικά, πανέμορφα κάδρα που μιλούν για τον κόσμο σαν να ήταν εναρκτήριες σελίδες κάποιου βιβλίου με εφηβικά παραμύθια. Εκεί όπου απολύτως τίποτα δεν είναι παράλογο, κι όπου ο μαγικός ρεαλισμός βρίσκει βάση στο έδαφος. (Αναλυτική κριτική)

Τα Πάντα Όλα

Η θρυλική Μισέλ Γιέο του “Τίγρης και Δράκος” πρωταγωνιστεί στο ρόλο της Έβελιν, η οποία ζει τα πιο πεζά και καθημερινά προβλήματα που βάζει ο νους. Ο γάμος της καταρρέει. Η κόρη της δεν επικοινωνεί μαζί της, θέλει να απομακρυνθεί από αυτήν, μαζί με την κοπέλα της. Το μαγαζί της, με πλυντήρια αυτοεξυπηρέτησης, δεν πάει καλά και η ίδια προσπαθεί να βγάλει άκρη με την εφορία. Ο γηραιός πατέρας της έχει ταξιδέψει στην Αμερική δίνοντάς την έναν επιπλέον πονοκέφαλο. Και μέσα σε όλα αυτά λαμβάνει ένα μήνυμα πως αν δεν βοηθήσει τον σύζυγό της από μια παράλληλη διάσταση, μια αδηφάγα μοχθηρή οντότητα απειλή να καταβροχθίσει όλο το multiverse.

Η πανδαισία ιδεών που υπό άλλες συνθήκες θα απειλούσε να κάνει το φιλμ να εκραγεί, συνδέεται σε κάθε στιγμή με την διαδρομή και την σκιαγράφηση της Έβελιν, και με τον τρόπο που αντιμετωπίζει πρώτα τον εαυτό της κι ύστερα όλους τους άλλους. Η Έβελιν είναι το άθροισμα αμέτρητων χαμένων ευκαιριών. Χαμένων συνδέσεων. Χαμένων δεξιοτήτων. Αυτό που την κάνει σπουδαία είναι αυτό που την κάνει συνηθισμένη– δηλαδή, το ότι μοιάζει χαμένη, να επιπλέει στη θάλασσα δυνητικών θριάμβων. Κάθε παράθυρο σε άλλο κόσμο, κάθε θραύσμα, είναι κι ένα ακόμα αγκάθι. Ή μήπως μια νέα ευκαιρία; (Αναλυτική κριτική)

Μετά τον Γιανγκ

Σε ένα ασαφές κοντινό μέλλον, το «πολιτιστικό ανδροειδές» Γιανγκ (δηλαδή ένα ανδροειδές με κύριο σκοπό την πολιτιστική εκπαίδευση του μικρότερου παιδιού της οικογένειας) παθαίνει βλάβη χωρίς κάποιο προφανή λόγο. Η κόρη του Τζέικ θέλει τον Γιανγκ πίσω- τον βλέπει σαν μεγάλο της αδερφό. Ο Τζέικ κάνει ό,τι μπορεί για να τον επισκευάσει, επισκέπεται από επίσημες αντιπροσωπείες μέχρι αγνώστου αξιοπιστίας ανεξάρτητους μηχανικούς, αλλά κανείς δε μπορεί να βρει τι ακριβώς έχει χαλάσει στον Γιανγκ. Καθόλη τη διαδικασία ο Τζέικ, έχοντας ανακαλύψει κάποιες σωσμένες αναμνήσεις του Γιανγκ, βλέπει ξανά τη ζωή του από διαφορετική οπτική, συνειδητοποιώντας πόσα πολλά πράγματα είχε αφήσει να περάσουν από δίπλα του.

Στοχασμός πάνω στο μέλλον και το παρόν, στην πολιτική και υπαρξιακή διάσταση της ίδιας μας της ύπαρξης και των χώρων που καταλαμβάνουμε, στη σύνδεση βιώματος και τεχνολογίας, ανάμνησης και συναισθήματος, το Μετά τον Γιανγκ επιβεβαιώνει τον Κογκονάντα ως έναν σπουδαίο κινηματογραφιστή μετά το άπαιχτο στην Ελλάδα αριστούργημα Columbus, ένα από τα κορυφαία σκηνοθετικά ντεμπούτα της περασμένης δεκαετίας. Ένας αληθινός κινηματογραφικός αρχιτέκτονας. (Αναλυτική κριτική)

Αγία Έμυ

Οι αδερφές Έμυ και Τερέζα ζουν στην κλειστή τους κοινότητα Φιλιππινέζων Χαρισματικών Καθολικών στον Πειραιά, κι όταν η Τερέζα μείνει έγκυος, η Έμυ –που έτσι κι αλλιώς νιώθει σαν ξένη– αρχίζει να ελκύεται από δυνάμεις που βρίσκονται μέσα της. Δυνάμεις που εκφράζονται με σοκαριστικά σωματικό τρόπο, με αποτέλεσμα οι πάντες γύρω της να αντιδρούν διαφορετικά. Φοβισμένα. Διστακτικά. Εκμεταλλευτικά. Μια μεταφυσική κοινωνική αλληγορία στην Ελλάδα όπως ποτέ δεν την έχουμε δει να κινηματογραφείται, σαν αιχμηρό, ρεαλιστικό παραμύθι, μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού στο περιθώριο της κοινωνίας. (Αναλυτική κριτική)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Η Αρασέλη Λαιμού αμέσως μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας, στο Λοκάρνο

Χ

Το 1979, ένα συνεργείο βρίσκει απομονωμένη καλύβα κάπου στην επαρχία του Τέξας, προκειμένου να γυρίσει μια ταινία πορνό. Εκτός από την ησυχία τους, αυτό που θα βρουν εκεί είναι ένα υπέργηρο ζευγάρι που αναπτύσσουν ένα ανατριχιαστικό ενδιαφέρον για την παρέα των έξι νέων. Ο Τάι Γουέστ παραδίδει ένα ευθύ, καθόλου αποστασιοποιημένο, μεταμοντέρνο ή ειρωνικό θρίλερ, με απόλυτο έλεγχο της φόρμας και παραδίδοντας απλά, αγνά μαθήματα κινηματογραφικού σασπένς. Παίζει με όλο του το κάδρο, χαρτογραφεί εντυπωσιακά τον χώρο και πλέκει επιδέξια μεταξύ τους διαφορετικά αφηγηματικά νήματα ενισχύοντας τη σύνδεση φιξιόν και αλήθειας, φόβου και επιθυμίας που διατρέχει το φιλμ. Παλιομοδίτικα ανατριχιαστικό. (Αναλυτική κριτική)

Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα

Η Έμιλι συγκατοικεί με τον Καμίλ, ο οποίος ερωτεύεται τη Νορά, η οποία παθαίνει εμμονή με την Άμπερ. Τρία κορίτσια, ένα αγόρι, φίλοι, εραστές, ή και κάτι παραπάνω. Ο Ζακ Οντιάρ, ένας σπουδαίος βετεράνος του γαλλικού σινεμά επιστρέφει στις συναισθηματικές ιστορίες που κάνει καλύτερα από τους πάντες, με ένα σινεμά μεθυστικά σωματικό. Μαζί με τις Σελίν Σιαμά και Λέα Μισιούς, ο Οντιάρ συνεργάζεται με φρέσκες φωνές και μαζί διασκευάζουν τις μελαγχολικές ιστορίες του θρυλικού αμερικανού κομίστα Έιντριεν Τομάιν. Σπάνια έχει αποτυπωθεί τα τελευταία χρόνια με τόση ευθύτητα (συναισθηματική, ερωτική, σωματική) στο σινεμά η απλή διαδικασία του να υπάρχεις, να κινείσαι και να αισθάνεσαι στις πόλεις του σήμερα. (Αναλυτική κριτική)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Οι πρωταγωνιστές της ταινίας μας μιλούν για έρωτα, χορό και μοναξιά σε άσπρο-μαύρο

Συρανό ντε Μπερζεράκ

Πεπεισμένος πως η γυναίκα με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος δε θα μπορούσε ποτέ να αγαπήσει έναν άντρα σαν αυτόν (στον ρόλο ο Πίτερ Ντίνκλατζ του Game of Thrones), ο Συρανό ζει ένα πάθος δι’αντιπροσώπου. Χαρίζει τις λέξεις του -και τα αισθήματα πίσω από αυτές- στον Κρίστιαν, κι ο Κρίστιαν κερδίζει την καρδιά της Ρωξάνης. Όμως το πάθος του Συρανό παραμένει άσβεστο κι οι λέξεις πασχίζουν να δραπετεύσουν από μέσα του. Τα γράμματα προς την Ρωξάνη δεν σταματάνε ποτέ. Από κτίσματα που μοιάζουν να κουβαλούν την ίδια την Ιστορία στις σκονισμένες τους γωνιές μέχρι ηφαίστεια και ωκεανούς, τα πάντα γίνονται ζωντανό φόντο για αποθεωτικές μουσικοχορευτικές περιπτύξεις των παγιδευμένων ηρώων. Η συνύπαρξης αγνότητας και τεχνικής αρτιότητας σε έναν τέτοιο ζηλευτό βαθμό, μας κάνει να θέλουμε να αρχίσουμε να τραγουδάμε κι εμείς. (Αναλυτική κριτική)

Μαγνητικά Πεδία

Μετά την τυχαία συνάντησή τους καθ’ οδόν σε ένα νησί, μια γυναίκα και ένας άνδρας αποφασίζουν να περιπλανηθούν μαζί σε αναζήτηση του κατάλληλου μέρους να θάψουν ένα μεταλλικό κουτί. Μέσα στο τραχύ ψηφιακό πιξέλιασμα κάθε απρόσμενης στροφής ή κάθε δραματικού ζουμ μπορεί κανείς να δει ένα σινεμά αφτιασίδωτο, αλλά όταν η κάμερα αναζητά την ηρωίδα της εστιάζοντας εν κινήσει, αδιαφορώντας για το αν το μέσο μπορεί να στηρίξει την τεχνική, είναι σα να βουτά βαθιά μες στην ψυχή της με ρομαντική άγνοια κινδύνου. Είναι φτηνό, είναι πανέμορφο. (Αναλυτική κριτική)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Οι άνθρωποι της ταινίας διηγούνται στο Magazine το making of

Μεγάλη Απόδραση

Στη μεταπολεμική Γερμανία όπου η ομοφυλοφιλία είναι ακόμα παράνομη, ο Χανς συλλαμβάνεται και περνά χρόνια από τη ζωή του φυλακισμένος. Κλεισμένος μέσα, βρίσκει τον έρωτα και την ελευθερία στο πιο απρόσμενο, σκοτεινό μέρος. Εξαιρετικά τρυφερό και σπαρακτικό αισθηματικό φιλμ εποχής που πάνω στη γνώριμη δραματουργική του διαδρομή χτίζει με αυτοπεποίθηση και ειλικρίνεια ένα δράμα τολμηρό ως προς την ηθική των σχέσεων που εξερευνά (ο συγκρατούμενος του Χανς είναι δολοφόνος) και τις πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις του. Ο Φραντς Ρογκόφσκι, σε μια από τις ερμηνείες της χρονιάς, μας παίρνει μαζί για ένα στιβαρό κινηματογραφικό ταξίδι δύο ωρών, μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα κληθούμε ως θεατές, αντί να βυθιζόμαστε στο βλέμμα του, να το ακολουθήσουμε: Εκεί είναι που ο Μάιζε στήνει το εκπληκτικό του φινάλε, μια μελαγχολική ωδή στην ελευθερία, μέσα από μια αποστομωτική τελική ακολουθία σκηνών. (Αναλυτική κριτική)

ΠΡΟΦΙΛ: Ο Φραντς Ρογκόφσκι είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος ηθοποιός της γενιάς του

Πάντα στο Κόκκινο

Ένα 13χρονο κορίτσι κινεζικής καταγωγής στον Καναδά του 2002 βρίσκεται χαμένο ανάμεσα στην αυστηρή παράδοση της οικογένειάς της και στον πιο απελευθερωτικό κόσμο της εφηβείας, με τις κουλ φίλες της και με την ξεσαλωμένη ποπ μουσική που της αρέσει να ακούει – και που στα μάτια της μητέρας της μοιάζει με θέαμα αυστηρώς ακατάλληλο για την κόρη της. Αυτή η εσωτερική πάλη, ακριβώς στην αιχμή της εφηβείας, θα εξωτερικευθεί όταν η Μέι Λι ξαφνικά ένα πρωί ξυπνήσει έχοντας τη μορφή ενός γιγαντώδους, κόκκινου πάντα. Πώς θα καταφέρει να ελέγξει τον νέο της εαυτό και να πάει κρυφά στη συναυλία που διακαώς επιθυμεί;

Η αλληγορία είναι εμφανής αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο θαρραλέα, μιας και είναι αληθινά σπάνιο να βλέπουμε στο mainstream σινεμά μια ιστορία ενηλικίωσης τόσο αναπολογητικά κεντραρισμένη πάνω στην κοριτσίστικη εμπειρία και σε ό,τι αυτή κουβαλά μαζί της, από τον τρόπο που κοιτά τα αγόρια, μέχρι τη σχέση με τις φίλες της, με την οικογένειά της, και τελικά μέχρι τον τρόπο που καλείται να ελέγχει διαρκώς τα συναισθήματά της. Δεν υπάρχει στιγμή που το φιλμ κάνει κοιλιά σε αγνό επίπεδο διασκέδασης: Είναι ανεξάντλητα αστείο και ταυτόχρονα μοιάζει και απόλυτα ζησμένο. (Αναλυτική κριτική)

Jackass Forever

Η γνωστή παρέα επιστρέφει, με τον Τζόνι Νόξβιλ πλέον με ασπρισμένα μαλλιά και το πέρασμα του χρόνου να βαραίνει το παραμικρό stunt που 1-2 δεκαετίες πριν, αυτοί οι jackass θα πετύχαιναν με κλειστά τα μάτια. Εδώ, αυτό που ξεκινά με μια χονδροειδέστατη όσο και αστεία αναπαράσταση μιας kaiju ταινίας καταστροφής, εξελίσσεται σε μια άλλου είδους disaster movie μέσα από μια ακολουθία stunts επίπονων, ξεκαρδιστικών, τρομακτικών, και σε κάποιες στιγμές, οριακά συγκινητικών κιόλας. Όπως μας έδειξε και το Top Gun: Maverick, υπάρχει κάτι πολύ μεστό κι ανθρώπινο στο να βλέπεις ένα μάτσο παλιοσειρές να συνεχίζουν να εκτελούν τα πιο απίθανα κόλπα on camera φλερτάροντας με τον θάνατο- ίσως επειδή μόνο έτσι νιώθουν ότι τον ξεγελούν.

RRR

Δύο υπεράνθρωποι μαχητές στην Ινδία των αρχών του 20ου αιώνα μάχονται μεταξύ τους αλλά και ενάντια στους αποικιοκράτες άγγλους. Ο Σ.Σ. Ραζαμούλι (Baahubali) εμπνέεται από πρόσωπα του ινδικού απελευθερωτικού αγώνα συνδέοντας τις φιγούρες τους με τον μύθο (όπως το Ραμαγιάνα) και σκηνοθετεί την πιο αποστομωτική υπερηρωική μιούζικαλ περιπέτεια εποχής(!) της χρονιάς. Οι σκηνές δράσης είναι χορογραφημένες σε βαθμό έκστασης καθώς μέσα από κάθε μία αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός φιλίας που μας οδηγεί στο συναισθηματικό και action κρεσέντο του δεύτερου μέρους. Δεν υπάρχει ούτε μια κίνηση κι ούτε μια σεκάνς δίχως στυλιστικές ή θεματικές ιδέες από πίσω της, κάτι πλήρως αναζωογονητικό στην εποχή της Marvel.

Elvis

Η άνοδος, η πτώση και η αθάνατη κληρονομιά του Έλβις μέσα από ένα οργιώδες βιογραφικό φιλμ που ακολουθεί τον Βασιλιά από τα παιδικά του χρόνια μέχρι τον θάνατό του, ακολουθώντας κάθε σημαντική στιγμή της ζωής και της καριέρας του. Από τη σχέση του με τη μαύρη μουσική μέχρι τη γνωριμία του με τον μοχθηρό ατζέντη του Τομ Πάρκερ, κι από τον γάμο του με την Πρισίλα μέχρι τα σόου του στο Λας Βέγκας. Κάπου ανάμεσα στο συντονισμό αληθινού Έλβις περφόρμερ και ερμηνευμένου Έλβις, και στην απόπειρα του Λούρμαν να σκηνοθετήσει με τρόπο εκστατικά ανάγλυφο την γνώριμη άνοδο και την πτώση ενός pop culture ήρωα, η ταινία έρχεται στη ζωή. Ακριβώς επειδή ο Λούρμαν ξέρει πως η έκσταση και η αλήθεια, μπορούν να βρεθούν μέσα και στο χιλιοστό επαναλαμβανόμενο περφόρμανς. (Αναλυτική κριτική)

Zeros and Ones

Ο πρώτος Ίθαν Χοκ καταφθάνει στο Βατικανό για να σταματήσει τρομοκρατική επίθεση, αναζητώντας τον αιχμάλωτο αδερφό του, δηλαδή τον δεύτερο Ίθαν Χοκ, ο οποίος έχει πληροφορίες που μπορεί να βοηθήσουν στην αποστολή. Η ταινία ξεδιπλώνεται με τρόπο αντίστοιχο μιας ιντερνετικής κακοφωνίας (κάτι που δεν γράφω ούτε εγώ, ούτε ο Έιμπελ Φεράρα ως αρνητικό προσδιορισμό, αλλά περισσότερο ως αίσθηση), με θεωρίες και μονολόγους να ξεπετάγονται και να πλέκονται μεταξύ τους σαν πίξελ σε οθόνη που έχει κλαταρισμένη κάρτα γραφικών από τα πολλά ανοιχτά tabs. Έξω από τις οθόνες, τα πάντα είναι παραδομένα σε ένα ασφυκτικό κενό: έρημοι, σκοτεινοί δρόμοι σε μια μετα-covid δυστοπία όπου το ιταλικό φόντο αποκτά μια επιπλέον βαρύτητα. Μια ταινία όπου το ίδιο το κείμενο μοιάζει χαμένο και ελλιπές δίπλα στην, ομολογουμένως, συναρπαστικά παρεμβατική δύναμη της ψηφιακής εικόνας. (Βραβείο σκηνοθεσίας στο περσινό Λοκάρνο.)

Red Rocket

Ένας ξεπεσμένος σταρ πορνό (Σάιμον Ρεξ, ο ίδιος πρώην σταρ πορνό, VJ, μοντέλο, ηθοποιός, ράπερ!) γυρίζει πίσω στην επαρχία του Τέξας σε ένα σπίτι όπου κανείς δεν τον θέλει πίσω. Οι παστέλ αποχρώσεις του Florida Project -της προηγούμενης ταινίας του Σον Μπέικερ- είναι ξανά εδώ όμως αυτή τη φορά το παραμύθι έχει δράκο. Αυτό που ξεκινά με ανάλαφρο τόνο και βουτηγμένο μέσα σε μια γλυκιά πολυχρωμία πασπαλισμένη με χιούμορ και quirky χαρακτήρες, αποκαλύπτεται σταδιακά ως μια φρικτή ιστορία εκμετάλλευσης, ενός ανθρώπου ξεβρασμένου από το industry (και από το αμερικάνικο όνειρο) ο οποίος φέρεται στους πάντες γύρω του σαν εν δυνάμει περιουσιακό στοιχείο, σαν μοχλό κοινωνικής και οικονομικής ανόδου. (Αναλυτική κριτική)

Η Χαμένη Κόρη

Η Ολίβια Κόλμαν παίζει τη Λήδα, μια γυναίκα σε διακοπές που αποκτά ενός είδους εμμονή με μια νεαρή μητέρα και την μικρή της κόρη καθώς τις βλέπει στην παραλία μέρα μετά τη μέρα. Ταυτόχρονα μπλέκει με την απειλητική της ευρύτερη οικογένεια, αλλά και διάφορους άλλους χαρακτήρες του νησιού που τις περιτριγυρίζουν. Αυτές οι προσωπικότητες φέρνουν σταδιακά στην επιφάνεια τις δικές της αναμνήσεις, κυριευμένες από τρόμο, άρνηση και σύγχυση που αναγκάζουν τη Λήδα να αντιμετωπίσει τελικά τις δύσκολες, σκληρές, αντισυμβατικές επιλογές τις δικής της μητρότητας.

Η αγαπητή ηθοποιός Μάγκι Τζίλενχαλ, στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, φέρνει ένα εκλεκτό καστ στις Σπέτσες διασκευάζοντας Έλενα Φεράντε και πλάθοντας με φιλοδοξία και δεξιοτεχνία ένα σκληρό, τολμηρό πορτρέτο μιας γυναίκας και των περίπλοκων συναισθημάτων της απέναντι στη μητρότητα. Πίσω από τις σχεδόν μπεργκμανικές της κατά τόπους αποχρώσεις η ταινία είναι άγρια, ταραγμένη και τολμηρή από το πρώτο δευτερόλεπτό της μέχρι το τελευταίο και ποτέ δεν χάνει τον θεατή- ή την ουσιαστική κατεύθυνση της ιστορίας της. Τεράστιο ρόλο παίζει εδώ η Ολίβια Κόλμαν, η οποία καταφέρνει να είναι εντυπωσιακή με έναν τρόπο καθόλου μονότονα δραματικό ή παραφουσκωμένο. (Αναλυτική κριτική)

Καλή Τύχη Λίο Γκράντε

Μια δασκάλα σε σύνταξη, έχοντας πια μείνει μόνη, αποφασίζει να εξερευνήσει το μεγαλύτερο άγνωστο της ζωής της: το καλό σεξ. Έχοντας περάσει μια ζωή με έναν άντρα, που ποτέ δεν την ικανοποίησε στα αλήθεια, η Νάνσι πληρώνει για την συντροφιά ενός νεαρού συνοδού με τέλεια χαρακτηριστικά, που χρησιμοποιεί το όνομα Λίο Γκράντε. Στη διάρκεια των συνευρέσεών τους, η Νάνσι θα γνωρίσει το σώμα της όπως ποτέ δεν τόλμησε να φανταστεί– αλλά μαζί, θα ανοιχτούν μπροστά της (και μέσα της) πολλές ακόμα κλειδωμένες πόρτες. Οι ερμηνευτικές τεχνικές της Τόμσον, που καταφέρνει να εμφυσά ζωή στην πολύπλοκη ηρωίδα της με εντυπωσιακά λεπτούς τρόπους, είναι καθαρά κινηματογραφικές. Το χιούμορ, η διαρκής ψηλάφιση του μεταξύ τους χώρου από τους δύο χαρακτήρες, η τρυφερή σεξουαλικότητα του κομματιού– είναι όλα στοιχεία μιας συναισθηματικά έντονης, φοβερά γλυκιάς και ανθρώπινης εμπειρίας. Είναι ένα μεστό, άφοβο εγχείρημα, που αξίζει της προσοχής σας. (Αναλυτική κριτική)

Doctor Strange in the Multiverse of Madness

Ο Δόκτωρ Στρέιντζ συναντά μια νεαρή κοπέλα, την Αμέρικα, η οποία έχει τη μυστηριώδη ικανότητα να ταξιδεύει ανάμεσα στα παράλληλα σύμπαντα χωρίς κι η ίδια ακριβώς να μπορεί να τιθασεύσει τη δύναμή της. Την Αμέρικα καταδιώκει ένας δαίμονας με σκοπό να κλέψει αυτή την πανίσχυρη δύναμη για λογαριασμό του αφεντικού του. Ο Στρέιντζ απευθύνεται στην Γουάντα Μάξιμοφ για βοήθεια και τότε ξεκινά ένα κυνηγητό ζωής και θανάτου που μπορεί να κρίνει την ίδια την ασφάλεια του multiverse.

Άνιση ταινία που υπηρετεί διαφορετικούς αφέντες, όμως η εντελώς προσωπική σκηνοθετική φωνή του θρύλου Σαμ Ρέιμι επιβιώνει. Διαρκής κίνηση της κάμερας σε ατελείς ελλειπτικές τροχιές καθώς μοιάζει βιδωμένη πάνω σε οτιδήποτε κινείται, μανιακά close-ups, υπερτονισμένες b-movie αισθητικές, campy ιδέες βγαλμένες από τις πιο κιτρινισμένες κόμικ σελίδες, και μια διαρκής ενασχόληση με ένα καρτουνίστικα σωματικό gore, από μάτια που φεύγουν ιπτάμενα μέχρι κορμιά που διαμελίζονται. (Αναλυτική κριτική)