ΟΙ 30 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΩΡΑ ΣΤΟ NETFLIX

Ακολουθούν οι καλύτερες επιλογές που μπορείς να κάνεις στο Netflix αυτή τη στιγμή.

Atlantics

Υπερφυσικό ρομαντικό δράμα που έδωσε στη Mati Diop, την πρώτη μαύρη γυναίκα που διαγωνίστηκε ποτέ στις Κάννες στα 72 χρόνια ιστορίας τους, το Grand Prix με το καλημέρα του ντεμπούτου της. Στο “Atlantics”, τη φετινή πρόταση της Σενεγάλης για τα Όσκαρ που ανέλαβε τελικά το Netflix για διανομή, ένας νεαρός άνδρας ερωτεύεται μια κοπέλα που εξαναγκάζεται σε γάμο με ένα πλούσιο. Όταν εκείνος και οι συνάδελφοί του και εργάτες οικοδομής αποφασίζουν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη, η Ada νιώθει την παρουσία του Souleiman στη Σενεγάλη παρότι αυτός πια έχει εξαφανιστεί.

Το “Atlantics” είναι ένα αμάλγαμα κλασικού παραμυθιού, αστυνομικής σειράς, ιστορίας φαντασμάτων, ρομάντσου, μύθου ενδυνάμωσης. Είναι ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που αλλάζει με αυτοπεποίθηση κατευθύνσεις για να γίνει μια δημιουργία μαγικού ρεαλισμού αντάξια των μετρ του είδους. Από τα κρυμμένα διαμάντια του Netflix.

The Shawshank Redemption

Εσφαλμένα καταδικασμένος, ο Andy Dufresne (Tim Robbins) πρέπει να περάσει δύο φορές ισόβια στις φυλακές Shawshank του Maine, για τον φόνο της συζύγου του και του εραστή της. Το μυθιστόρημα του Stephen King μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη και ακολουθεί τον Andy στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στη φυλακή και να κερδίσει τον σεβασμό των υπόλοιπων φυλακισμένων. Η ταινία είναι τόσο αναγνωρισμένη που είναι δύσκολο να διανοηθεί κανείς ότι είχε εγκαταλείψε τις αίθουσες έναν μόνο μήνα μετά την κυκλοφορία της. Επανακυκλοφόρησε για λίγο όταν το τίμησαν τα Όσκαρ με 7 υποψηφιότητες, και έγινε τελικά επιτυχία μέσα από τις ενοικιάσεις από βιντεοκλάμπ και τις προβολές του στην τηλεόραση.

Little Women

Η υποψήφια για Όσκαρ με το “Lady Bird”, Greta Gerwig, καταπιάνεται με έναν ογκόλιθο της αμερικανικής λογοτεχνικής και όχι μόνο κουλτούρας και το αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό. Οι “Μικρές Κυρίες” της Louisa May Alcott ακολουθούν τέσσερις αδερφές και τη μητέρα τους στην Αμερική του Εμφυλίου Πολέμου όσο μεγαλώνουν, όσο ωριμάζουν, όσο μαθαίνουν, όσο μένουν στάσιμες, όσο πληγώνουν και πληγώνονται, όσο γελάνε και πηγαίνουν παρακάτω. Οι “Μικρές Κυρίες” της Gerwig έχουν το ίδιο πνεύμα όσον αφορά την αναπαράσταση της καθημερινότητάς τους, με μία ζωτικής σημασίας διαφοροποίηση που ενισχύει την καρδιά στη δημιουργία της Alcott. Διάβασε εδώ γιατί πρόκειται για μία ριζοσπαστική μεταφορά λογοτεχνίας στο σινεμά και μία από πιο άδικες χασούρες του Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου.

A Sun

Το Netflix απέκτησε μία από τις καλύτερες ταινίες του 2020 και μετά την κατάπιε. Μαζί με το “Atlantics” και το “Shirkers” που θα βρεις παρακάτω, το “A Sun” είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για την ανάγκη του Netflix να βρει έναν καλύτερο, πιο φιλικό για τον χρήστη τρόπο να αναδεικνύει τις επενδύσεις του στο παγκόσμιο και το αμερικανικό σινεφίλ σινεμά.

Στο crime drama του Chung Mong-Hong, μία οικογένεια αντιμετωπίζει τις συνέπειες της φυλάκισης του νεότερου γιου της και μίας ακόμη μεγαλύτερης τραγωδίας που ακολουθεί. Είναι η πέμπτη ταινία του σκηνοθέτη και διευθυντή φωτογραφίας (η πρώτη, το “Parking”, είχε κάνει πρεμιέρα στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών) και, μετά τα έξι Golden Horse βραβεία που κέρδισε στην Ταϊβάν, είχε μπει στον δρόμο για τα φετινά Όσκαρ. Τα χαρτιά του Chung Mong-Hong για τον κάθε χαρακτήρα θα ανοίγουν προσεκτικά και σε τέλειο timing στις 2,5 ώρες της ταινίας, το καστ ερμηνεύει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες σε απροσδόκητες συχνά αλληλεπιδράσεις, και το μαύρο χιούμορ δεν λείπει (σε μία σκηνή, ένας χαρακτήρας αδειάζει ένα φορτηγό σκατά σε ένα πάρκινγκ – όταν το δεις θα βγάζει νόημα). Ακόμα και από τη μικρότερη οθόνη του Netflix θα αντιληφθείς πόσο κινηματογραφική εμπειρία θα έπρεπε να είναι το ‘A Sun’, με τον καθηλωτικό σχεδιασμό φωτός και σκίασης που ντύνει τον αγώνα της οικογένειας όσο repo manαυτή δοκιμάζεται.

Lorenzo’s Oil

Το “Lorenzo’s Oil” που ανέβηκε τον Απρίλιο στο Netflix είναι η αληθινή ιστορία του Augusto (Nick Nolte) και της Michaela Odone (Susan Sarandon), δύο γονιών σε μία αγόγγυστη εκστρατεία εύρεσης θεραπείας για την αδρενολευκοδυστροφία (ALD) του γιου τους. Είναι μία σπαρακτική ιστορία για το κουράγιο και την εφευρετικότητα που μπορεί να έχει ο άνθρωπος όταν βρίσκεται στα όριά του, γυρισμένη όμως από τον George Miller. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως αντί για κάποια μελοδραματική τηλεταινία έχουμε μία αποπνικτική κινηματογραφική εμπειρία, αβάσταχτη για πολλούς όταν είχε κυκλοφορήσει, που ο Miller έχει γυρίσει σαν ένα ιατρικό θρίλερ με την ενέργεια ενός “Mad Max”, παθιασμένο και επιδεικτικό όπως οι όπερες που ντύνουν το σάουντρακ.

In the Name of the Father

Ο Jim Sheridan βασίζει την υποψήφια για επτά Όσκαρ ταινία του στην αληθινή υπόθεση των Guildford Four, των τεσσάρων ανθρώπων που είχαν κατηγορηθεί άδικα για τη βομβιστική επίθεση στην παμπ Guildford που άφησε πίσω πέντε θύματα. Παρότι είναι σίγουρα απολαυστική η έγερση σε δίκαιη οργή που προκαλεί η ταινία ενάντια στην καταπάτηση της δικαιοσύνης, το “In the Name of the Father” γίνεται σπουδαίο επειδή επικεντρώνεται στη σχέση πατέρα-γιου που φέρνουν με τόση φροντίδα στη ζωή ο Pete Postlethwaite και ο Daniel Day Lewis.

District 9

Τριάντα χρόνο πριν οι εξωγήινοι κατέφθασαν στη γη, αλλά όχι για να την κυβερνήσουν ή για να δώσουν βοήθεια. Έπρεπε να βρουν καταφύγιο από τον κατεστραμμένο τους πλανήτη. Διαχωρισμένοι από τους ανθρώπους στην Περιοχή 9 στη Νότια Αφρική, οι εξωγήινοι εξουσιάζονται από τη Multi-National United που αδιαφορεί για τη φροντίδα τους αλλά θα έκανε τα πάντα για να εκπαιδευτούν στην προηγμένη τεχνολογία τους. Όταν ένας πράκτορας (Sharlto Copley) κολλάει ένα μυστήριο ιό που έχει αρχίσει να μεταλλάσσει το DNA του, υπάρχει μονάχα ένα μέρος για να κρυφτεί: Η Περιοχή 9.

Ο Neill Blomkamp δεν έχει βρει έκτοτε την επιτυχία που είχε το ντεμπούτο μεγάλου μήκους του (είχε συνεχίσει με το “Elysium” και το “Chappie”), όμως μπορεί να καυχιέται πως δε μπορείς να μιλήσεις για καλό sci-fi τον 21ο αιώνα χωρίς να αναφέρεις το ‘District 9’. Η ταινία είχε πνεύσει φρέσκο αέρα σε μία καλοκαιρινή μπλοκμπάστερ σεζόν όπου όσοι ήθελαν ρομποτοειδείς εξωγήινους είχαν ξεμείνει με το “Transformers: Revenge of the Fallen”. Είναι έξυπνο πολιτικό sci-fi και κοινωνική σάτιρα πακεταρισμένη σε μία αιματηρή περιπέτεια φρενήρους ενέργειας, με όλα τα τεχνικά και αφηγηματικά στοιχεία που το έκαναν ένα ηχηρό και αναπάντεχο sci-fi classic.

The Edge of Seventeen

Η 17χρονη Nadine (Hailee Steinfeld) νιώθει αμήχανα. Ένιωθε αμήχανα δηλαδή και πριν ακόμα ο δημοφιλής στο σχολείο τους αδερφός της αρχίσει να βγαίνει με την κολλητή της φίλη. Τώρα όμως νιώθει πιο μόνη από ποτέ. Μέσα από την απροσδόκητη φιλία της με ένα συμπονετικό αγόρι και με τον καθηγητή της (Woody Harrelson) που την καθοδηγεί σε προβλήματα φιλίας, έρωτα και οικογένειας, αρχίζει να ελπίζει ότι τα πράγματα ίσως δεν είναι τελικά και τόσο μαύρα.

Τόσο γλυκό όσο και βρώμικο, το κωμικό “Edge of Seventeen” που μπορείς να δεις τώρα στο Netflix μοιάζει εντυπωσιακά αυθεντικό ως ιστορία ενηλικίωσης – ειδικά σε σχέση με το πόσο σημαντικά φαίνονται όλα στην ηλικία της Nadine – και είναι πιο σκοτεινό απ’ ότι οι ταινίες του John Hughes τόλμησαν ποτέ να είναι. Οι ιστορίες ενηλικίωσης που παρουσιάζουν την εφηβεία όπως θα θέλαμε να είναι, είναι περισσότερες σε σχέση με αυτές που παρουσιάζουν αυτήν που όντως είχαμε (αυτές που παράγει το ίδιο το Netflix οπωσδήποτε). Το “Edge of Seventeen” όμως ξεδιπλώνεται σε μία σειρά μικρών εξευτελισμών που δε μπορεί, από μικρό έως μεγαλύτερο βαθμό αναλόγως την περίπτωση, θα τους νιώσεις κάπως γνώριμους.

Dick Johnson Is Dead

«Μπαμπά, πώς θα σου φαινόταν αν κάναμε μια ταινία όπου σε σκοτώνω ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνεις στ’ αλήθεια;».

Η κινηματογραφίστρια Kirsten Johnson, γνωστή κυρίως μέσα από τη δουλειά της πίσω από την κάμερα σε ντοκιμαντέρ όπως το “Citizenfour”, γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τον πατέρα της Dick Johnson. Η Johnson παρουσιάζει τον ηλικιωμένο μπαμπά της, ένα συνταξιοδοτημένο ψυχίατρο που πάσχει από άνοια, σε ευρηματικές αναπαραστάσεις – ανάμεσά τους και κάποια βίαια ‘ατυχήματα’ – που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον θάνατό του. Ο μπαμπάς πάει με τα νερά της κόρης του και ακολουθεί το μαύρο της χιούμορ, προτείνοντας κάποια στιγμή στο φιλμ και τη λύση της ευθανασίας. Το φιλμ παρουσιάστηκε στο φετινό Φεστιβάλ Sundance όπου κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής για Καινοτομία στη Non-Fiction Αφήγηση, ενώ τώρα είναι υποψήφιο για βραβείο Emmy.

Strong Island

Κέρδισε το Special Jury Prize στο φεστιβάλ του Sundance, αγοράστηκε από το Netflix και έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.

Το “Strong Island” είναι η ιστορία του William Ford Jr., ενός μαύρου κατοίκου του Long Island που δολοφονήθηκε το 1992 από τον Mark Riley, έναν λευκό μηχανικό. Ο τότε 19χρονος μηχανικός δεν καταδικάστηκε ποτέ για το έγκλημά του, ενώ ο Ford που περιγράφηκε ως εχθρικός και βίαιος από την αστυνομία, σκιαγραφείται τώρα από φίλους και συγγενείς ως μία προστατευτική φιγούρα που αγαπούσαν όλοι. Το δυνατό χαρτί του “Strong Island” είναι ότι ενδιαφέρεται τόσο για την εξερεύνηση της ιστορίας, όσο και για τον τρόπο με τον οποίο θα στη διηγηθεί. Είναι μία αποφασιστική ματιά στην απώλεια όπως τη βιώνει ο αδερφός του Ford και δημιουργός του φιλμ, Yance Ford, και την κοινωνική αδικία του αμερικανικού συστήματος που συνδέεται συχνά με τον συστημικό ρατσισμό.

Taxi Driver

Το διάσημο αριστούργημα του Martin Scorsese από το 1976 με τον Robert De Niro. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το “Taxi Driver” ακολουθεί έναν ψυχωτικό ταξιτζή που οδηγείται στη βία σε μία προσπάθεια διάσωσης μίας έφηβης πόρνης.

Boyhood

Ο Richard Linklater γύριζε το Boyhood επί 12 χρόνια με το ίδιο καστ, ακολουθώντας τη ζωή του Mason όσο ο ηθοποιός που τον υποδυόταν, ο Ellar Coltrane, μεγάλωνε κανονικά και η κάμερα τον αποτύπωνε σε όλα τα στάδια μέχρι την ενηλικίωσή του.

Τίποτα στην ιστορία του Mason δεν είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό, όμως όλα όσα βιώνει είναι πραγματικά γιγαντώδες και αξεπέραστο στα μάτια του. Όπως όλα όσα συμβαίνουν στον μικρόκοσμο του καθενός μας. Γι’ αυτό και το “Boyhood”, που μεταφέρει τη ροή της ζωής στην οθόνη όπως σπάνια μπορούν να κάνουν οι ταινίες, είναι μία οικουμενική εμπειρία. Διάβασε εδώ μία συζήτησή μας με τον δημιουργό.

Halloween

Το “Halloween” (1978) στέκεται πανύψηλο μπροστά στους slasher κλώνους που ακολούθησαν. Είναι μία αμείλικτη ταινία τρόμου, τόσο βίαιη και τρομοκρατική, που ναι, γιατί όχι, θα συγκρινόταν με το “Ψυχώ” (και όχι μονάχα με αφορμή το κάστινγκ της Jamie Lee Curtis, κόρης της Janet Leigh). Η αρχική ταινία του John Carpenter δεν είχε τον αυτοσαρκασμό των απογόνων του – και αυτό δεν μειώνει καθόλου το ‘Scream’ που τον πέτυχε καλύτερα από τους υπόλοιπους – αλλά αντιθέτως είχε έναν αέρα βαθιάς σοβαρότητας που χτύπησε εξαιρετικά αποτελεσματικά το νεύρο των ειρηνικών προαστίων και της δυσφορίας μας μπροστά στην ερωτική αφύπνιση. Σασπένς και υπαινιγμοί αντί για φτηνά τεχνάσματα, και ένας Big Bad που στην αυθεντική του μορφή ήταν το σύμβολο Απόλυτου Κακού, ωμό και φρικώδες, χωρίς καμία ανάγκη υπεραναλύσεων.

Inglourious Basterds

Η εκδοχή του war movie από τον Tarantino δανείζεται από τη δράση και το χιούμορ των προπαγανδιστικών ταινιών των ‘40s για να φτιάξει το δικό του “Και οι 12 Ήταν Καθάρματα” που, τελικά, γίνεται πολύ προσωπικό. Η ταινία επικεντρώνεται σε ανθρώπους που μεμονωμένα έχουν βιώσει απώλειες και θέλουν να πάρουν εκδίκηση, παρά σε μια πιο αφηρημένη έννοια όπως η ανθρωπότητα ή κάποιο έθνος. Και παρ’ όλα αυτά, η πρώτη του τόσο ευθεία, ηθική στροφή, όχι μέσα από ηθικά αινίγματα που προέκυπταν στη δημιουργία των χαρακτήρων του ως τότε αλλά με ένα παλιό, καλό βρωμόξυλο που ξαναγράφει την Ιστορία, μοιράζεται απλόχερα σε όλους μας.

Το παράτολμο παραμύθι του Tarantino τον εδραιώνει ως μετρ δονκιχωτικών απολαύσεων, μας συστήνει έναν Christoph Waltz που μοιάζει να υπάρχει στις ταινίες μας καμιά εικοσαετία, απογειώνει το slow burn και φτιάχνει στο τέλος μία ταινία για τις ταινίες. Όλοι οι χαρακτήρες υποκρίνονται, όλες οι δυναμικές είναι μία κακή περφόρμανς από το χείλος της καταστροφής και το πρόσωπο της Shoshanna θα γελάει για πάντα από μια γιγαντιαία οθόνη.

Shirkers

Η Sandi Tan ήταν 19 ετών και ζούσε ακόμα στη Σιγκαπούρη στις αρχές των ‘90s όταν ο μέντορας, καθηγητής και φίλος της, George Cardona, έκλεψε τις μπομπίνες της ταινίας που γύριζαν μαζί και έφυγε για την Αμερική. Παραπάνω από δύο δεκαετίες μετά, η χήρα του Cardona τής έστειλε ταχυδρομικά το υλικό που θα ονομαζόταν ‘Shirkers’ αν ποτέ ολοκληρωνόταν και, ποιος ξέρει, μπορεί να είχε εκκινήσει την αναγέννηση του σιγκαπουριανού κινηματογράφου πριν το “Mee Pok Man”.

Η Tan κατασκευάζει μία ιχνογραφία που ακολουθεί τα δικά της βήματα, του Cardona, της Jasmine και της Sophie, με τη διάθεση να κατανοήσει όσα συνέβησαν και τους λόγους που οδήγησαν τον καθηγητή της στην κλοπή. Είναι μία σκληρή αυτοπροσωπογραφία, ένα true crime ντοκιμαντέρ, μία ελεγεία για τη Σιγκαπούρη πριν τη βιομηχανοποιήσουν οι ουρανοξύστες της, ένα ερωτικό γράμμα στο σινεμά και τη δημιουργία του, ένας παιάνας για την καθοριστική στιγμή όπου ο ιδεαλισμός της νιότης τιμωρείται ωμά από κάποια πικρή πραγματικότητα.

Lost in Translation

Δύο Αμερικανοί στο Tokyo, ο Bill Murray και η Scarlett Johansson, γίνονται φίλοι και βιώνουν τη ρομαντική μελαγχολία τους στο ξενοδοχείο όπου έμενε η Sofia Coppola όταν προωθούσε τις “Αυτόχειρες Παρθένους” στην Ιαπωνία. Εάν το τελευταίο ήταν το ντεμπούτο που μας πρόσφερε μια πρώτη ματιά στις ευαισθησίες της Coppola, το “Lost in Translation” όρισε τον ήπια φορτισμένο τόνο της ως ταυτότητα. Η ακρίβεια και η ωριμότητα ενός φιλμ όπου «δεν γίνεται τίποτα» επικοινωνήθηκαν με σιγουριά από τη σκηνοθέτη/σεναριογράφο, σε μια κινηματογραφική γλώσσα όλη δική της.

The Godfather

Δε χρειάζεται συστάσεις. Για πολλούς η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, το “Godfather” ήταν μία από τις σπουδαιότερες επιτυχίες του Hollywood σε ταμεία και κριτική, και έγινε σημείο αναφοράς στην ιστορία του κινηματογράφου. Δες και το ακόμη καλύτερο “Godfather: Part II” αμέσως μετά στο Netflix.

Moneyball

Ο Bennett Miller του “Capote” πήρε μαζί με τον Brad Pitt και τον Jonah Hill ένα niche θέμα όπως το χτίσιμο μιας ομάδας baseball, και έφτιαξαν ένα κοφτερό, αστείο και συγκινητικό πορτρέτο για τον άνδρα που άλλαξε έξυπνα και υπόγεια την ιστορία του αθλήματος. Το φιλμ βασίζεται στο βιβλίο του μάνατζερ της Oakland A, Billy Beane, “Moneyball: The Art of Winning an Unfair Game”, και εξιστορεί το πώς ο Beane συνέθεσε μία ανταγωνιστική ομάδα για το πρωτάθλημα με ένα πενιχρό μπάτζετ και τη βοήθεια ενός σύνθετου υπολογιστικού συστήματος. Η ταινία δεν αφορά καθαρά το baseball γι’ αυτό και πετυχαίνει. Αφορά την αμφισβήτηση πεπαλαιωμένων παραδόσεων και την πρόκληση συστημάτων που μένουν στην εξουσία έχοντας βαθιές τσέπες. Άρα μια μικρή – ή μεγαλύτερη ενίοτε – επανάσταση.

E.T. The Extra Terrestrial

Όταν ένα μικρό αγόρι με μεγάλη φαντασία γνωρίζει από κοντά έναν άκακο εξωγήινο, η φιλία που γεννιέται μεταξύ τους δεν θα γίνει μονάχα μία συναρπαστική sci-fi περιπέτεια αλλά και ένα αξιομνημόνευτο πορτραίτο παιδικών χρόνων. Ο Steven Spielberg πήρε όλη του τη φροντίδα, το χάρισμά του στη μεταδοτικότητα της κατάπληξης μπροστά στο θαύμα, και τη θλίψη από το τραύμα του διαζυγίου των γονιών του, και έφτιαξε με αυτά ένα από τα αριστουργήματα των ‘80s. Για έξτρα Spielberg μπορείς να δεις επίσης το “Jurassic Park” στο Netflix, μία από τις πιο επιδέξιες περιπέτειες όλων των εποχών, ή το tech μπλοκμπάστερ “Minority Report” με τον Tom Cruise.

The Irishman

Απομονωμένο, το “Irishman” είναι μία εποποιία για το οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική και την εξαφάνιση του Jimmy Hoffa που διατρέχει δεκαετίες, ενώνει πρωταγωνιστές του Scorsese όπως ο Robert De Niro, ο Al Pacino και ο Joe Pesci, και κερδίζει απολύτως τη μεγάλη του διάρκεια με τον εμβυθιστικό του χαρακτήρα. Ως double feature με το “Goodfellas” όμως που επίσης μπορείς βρίσκεις πλέον στο Netflix, πιο απόμακρο από το κούλνες της μαφίας σε σχέση με τον πρόγονό του και πιο καταδικαστικό στον επίλογό του, είναι η εξέλιξη της ματιάς του Scorsese πάνω στην αγαπημένη του θεματολογία.

Boogie Nights

Η ταινία που έβαλε στον χάρτη τον οσκαρικό Paul Thomas Anderson προέκυψε μέσα από τους μπελάδες με το ντεμπούτο του, “Hard Eight”. Όσο προσπαθούσε να βγάλει άκρη με τη χρηματοδότηση για το τελικό cut εκείνου του φιλμ, δούλευε πάνω στο σενάριο του “Boogie Nights” βασισμένος σε προηγούμενη ταινία μικρού μήκους του. Το αποτέλεσμα είναι μία πολύπλευρη ματιά στη βιομηχανία πορνό του Λος Άντζελες στα ‘70s και ‘80s, μέσα από τη διαδρομή ενός λαντζέρη σε nightclub (Mark Wahlberg) που τελικά γίνεται πρώτο όνομα στην πορνογραφία.

Η ταινία έγινε εμπορική επιτυχία, έφτασε στα Όσκαρ του ‘98 με τέσσερις υποψηφιότητες – ανάμεσά τους και μία για τον Burt Reynolds που θα έπαιζε αργότερα στο “Magnolia” του σκηνοθέτη – και συνεχίζει ακόμα να απογοητεύει όσους την ανακαλύπτουν με την ελπίδα ότι πρόκειται για κάποιο ερωτικό φιλμ. Λίγες ταινίες έχουν απεικονίσει το σεξ τόσο ψυχρά όσο το “Boogie Nights” που το αντιμετωπίζει ως business, χρησιμοποιώντας τη νοσταλγία για να αναδείξει τις αρρώστιες της περιόδου, ακόμα κι όταν βρίσκει την ανθρωπιά της.

The Truman Show

Είκοσι χρόνια πριν, το “Truman Show” αποδείκνυε πως ο Jim Carrey είχε δραματική στόφα και προειδοποιούσε για τα social media πριν ακόμα αυτά εφευρεθούν. Το φιλμ του Peter Weir, μιας ηγετικής φιγούρας στο Νέο Κύμα του Αυστραλιανού Κινηματογράφου, συνεχίζει να λειτουργεί ως Νοστράδαμος της ψηφιακής εποχής. Εκτός αυτού όμως, η ταινία που είχε παρομοιαστεί με ένα υψηλού μπάτζετ επεισόδιο του “Twilight Zone” όταν είχε κυκλοφορήσει, είχε προσεγγίσει στοχαστικά και με φροντίδα θεματικές που τότε το mainstream Hollywood δεν έβρισκε ιδιαίτερα σέξι, όπως η μεταφυσική, ο χριστιανισμός και η εικονική πραγματικότητα.

The Souvenir

Μία ντροπαλή αλλά φιλόδοξη φοιτήτρια κινηματογράφου (Honor Swinton Byrne) αρχίζει να βρίσκει την καλλιτεχνική της φωνή όσο βρίσκεται σε σχέση με ένα χαρισματικό αλλά αφερέγγυο άντρα (Tom Burke). Αψηφά την προστατευτική της μητέρα (Tilda Swinton) αλλά και όσους φίλους της ανησυχούν, και γλιστρά όλο και πιο βαθιά σε μία χειριστική σχέση που απειλεί τα όνειρά της. Το φιλμ της Joanna Hogg βραβεύτηκε από το Φεστιβάλ Sundance, συνέχισε την επέλασή του σε άλλα παγκόσμια φεστιβάλ και βραβεία κριτικών, και είχε φέτος το sequel του στο Φεστιβάλ των Καννών.

The Last Man in San Francisco

O Joe Talbot, αφού έκανε τον γύρο των φεστιβάλ σκορπώντας γέλιο με τη μικρού μήκους “American Paradise”, ετοίμασε ένα γράμμα λατρείας στην πόλη του San Francisco σε ποπ, ζωηρό, αυθεντικό τόνο. Η ιστορία του περιστρέφεται γύρω από τον Jimmie, έναν τύπο που κάνει κάθε τόσο μικροαλλαγές στο βικτωριανό σπίτι που ανήκε κάποτε στον παππού του. Όταν το σπίτι αδειάζει από ενοίκους μάλιστα, αποφασίζει να το διεκδικήσει με τον παραδοσιακό τρόπο – την κατάληψη. Μία αστεία, ευαίσθητη και οξυδερκής περιήγηση στη φούσκα μίας αναβαθμισμένης πόλης.

The Social Network

Ένα από τα σημαντικότερα και καλύτερα φιλμ των 2010s – το καλύτερο όλων σύμφωνα τον Quentin Tarantino – το “Social Network” απαθανατίζει τις ιστορικές στιγμές δημιουργίας του Facebook όταν το φαινόμενο βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα και, αποφεύγοντας την παγίδα της μοναδικής οπτικής γωνίας, υφαίνει τις διαφορετικές εμπειρίες των επαναστατών της τεχνολογίας που το γέννησαν – τους τρόπους με τους οποίους τους έδεσε και τους τρόπους με τους οποίους του χώρισαν. Η δημιουργία και η καταστροφή διατρέχουν εξίσου την ταινία και το οσκαρικό σενάριο του Aaron Sorkin, η σκηνοθεσία του Fincher, και οι ερμηνείες των Jesse Eisenberg και Andrew Garfield, συνοδεύουν το καυστικό πνεύμα του φιλμ με μια μελαγχολία που καθορίζει τις πιο σκοτεινές στιγμές της περασμένης δεκαετίας.

Das Boot

Ένας Γερμανός δημοσιογράφος, απεσταλμένος της γερμανικής κυβέρνησης, αναλαμβάνει να καλύψει σε ένα ρεπορτάζ την ζωή των Γερμανών ναυτών μέσα σε ένα από τα υποβρύχια του γερμανικού στόλου κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου. Αν και ο πόλεμος έχει πάρει άσχημη τροπή για τους Γερμανούς, ο πλοίαρχος του υποβρυχίου και το πλήρωμά του στέκονται άτεγκτοι στις θέσεις τους και υπερασπίζονται μέχρι τελικής πτώσεως τις εντολές που έχουν λάβει, προσπαθώντας να κατανοήσουν την ιδεολογία της κυβέρνησής τους.

Στιβαρή καταδίκη του πολέμου και συναρπαστική περιπέτεια ταυτόχρονα, γυρισμένη με ζοφερή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα από τον Wolfgang Petersen. Η θέαση του “Das Boot” δεν είναι εύκολη εμπειρία, είναι όμως αλησμόνητη.

The Dark Knight

Υπερηρωική ταινία σε απόγνωση, όπου το να είσαι υπερήρωας είναι στην καλύτερη περίπτωση δίκοπο μαχαίρι και κανένας θρίαμβος δεν είναι ποτέ μακρόβιος. Εμβληματικό φιλμ του Christopher Nolan με μία αξέχαστη ερμηνεία από τον Heath Ledger ως Joker που του έδωσε ένα μετά θάνατον Όσκαρ.

Repo Man

Ορόσημο για το καλτ σινεμά των ‘80s, το Repo Man του Βρετανού σκηνοθέτη ακολουθεί αρχικά τον πάντοτε συναρπαστικό Harry Dean Stanton σε ένα ερειπωμένο, καταθλιπτικό Λος Άντζελες στον ρόλο ενός κατασχέτη αμαξιών που δεν έχουν καταφέρει να ξεχρεώσουν οφειλέτες. Κάποια στιγμή θα πάρει κάτω από τις φτερούγες του τον νιχιλιστή πανκ νεαρό μεσαίας τάξης που υποδύεται ο Emilio Estevez, αλλά καθώς δουλεύουν παρέα θα ανακαλύψουν πως ένα από τα αυτοκίνητα με τα οποία ασχολήθηκαν, μία Chevy Malibu, έχει ένα μυστήριο, εξωκοσμικό φορτίο στο πορτ μπαγκάζ του που έχει κλέψει ένας πυρηνικός φυσικός.

Το “Repo Man” είναι από τα πολύμορφα διαμαντάκια που κρύβονται πλέον στο Netflix και αντιστέκονται στην κατηγοριοποίηση. Είναι μία καταγραφή της πανκ σκηνής του ΛΑ που δονείται από νεανική ενέργεια και το απόλυτο ‘90s πανκ σάουντρακ της ανατολικής ακτής (στην ταινία εμφανίζεται η μπάντα των Circle Jerks της πόλης που είχαν παρουσιαστεί νωρίτερα στο επιτυχημένο ντοκιμαντέρ “The Decline of Western Civilization” της Penelope Spheeris). Μία ωδή στην κουλτούρα αυτοκινήτων της πόλης. Μία κριτική της αμερικανικής μεσαίας τάξης και την αλλοτρίωση της Αμερικής από τις πολιτικές του Ronald Reagan. Μία sci-fi κωμική οδύσσεια με φρικιά και αλλοπρόσαλλους επιστήμονες. Ήταν και είναι μία ταινία που μπερδεύει το Χόλιγουντ γιατί δεν ακολουθεί φόρμουλες και δεν υπακούει σε κανόνες.

The Disciple

Ο Sharad Nerurkar (Aditya Modak) έχει αφιερώσει τη ζωή στο κλασικό ινδικό τραγούδι που θέλει να τιμήσει ως τραγουδιστής, ακολουθώντας τις παραδόσεις και την πειθαρχία των μάστερ του είδους, του γκουρού του και του πατέρα του. Όσο τα χρόνια περνούν ωστόσο, ο Sharad αρχίζει να αναρωτιέται εάν θα γίνει ποτέ ο στόχος του πραγματικότητα.

Ο Chaitanya Tamhane γράφει και γυρίζει εδώ ένα ονειρώδες ψυχογράφημα ενός αποτυχημένου καλλιτέχνη σε έναν ναρκωμένο ρυθμό – που ίσως αποτρέψει όσους ψάχνουν κάποια εκρηκτική εξερεύνηση της ινδικής παραδοσιακής μουσικής – σκιαγραφώντας ένα ταξίδι αυτογνωσίας μέσα από τις μετασχηματιστικές μελωδίες της raga. Το παράθυρο σε έναν καλοστημένο μικρόκοσμο για τον οποίο δε γνωρίζουμε πολλά είναι συναρπαστικό, η μελαγχολία όμως της ιστορίας ενός ανθρώπου που ανακαλύπτει ότι δε μοιράζεται με πολλούς το μεγάλο του πάθος είναι οικουμενικό.

Το φιλμ είναι παραγωγή του Alfonso Cuarón και έχει κερδίσει το βραβεία FIPRESCI και Σεναρίου στο Φεστιβάλ Βενετίας. Από τα κορυφαία φιλμ που ο αλγόριθμος του Netflix καταπίνει.

Lawrence of Arabia

Λόγω των γνώσεών του για τις γηγενείς φυλές των Βεδουίνων, ο Βρετανός υπολοχαγός Τ.Ε. Lawrence (Peter O’Toole) αποστέλλεται στην Αραβία για να βρει τον πρίγκιπα Faisal (Alec Guinness) και να χρησιμεύσει ως σύνδεσμος μεταξύ των Αράβων και των Βρετανών στον αγώνα τους ενάντια στους Τούρκους. Με τη βοήθεια του ντόπιου Σερίφη Ali (Omar Sharif), ο Lawrence θα επαναστατήσει ενάντια στις εντολές του ανώτερου αξιωματικού του.

Με αυτό το έπος ο David Lean εδραιώθηκε στο κινηματογραφικό πάνθεον, με τέσσερις σχεδόν ώρες μεγαλοπρεπούς εύρους, λαμπρών ερμηνειών και πανέμορφης φωτογραφίας. Η ταινία αντιμετωπίζει, επίσης, το σύνδρομο του Λευκού Σωτήρα διαψεύδοντας τον Lawrence και αναγνωρίζοντας τα ψεγάδια στις προθέσεις του. Η κόπια του Netflix είναι αποκατεστημένη.