ΟΡΦΕΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΔΗΣ: “ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑΣ”

Τον κοιτώ από μακριά να έρχεται. Η ψιλολιγνη φιγούρα του είναι χαρακτηριστική. Δίπλα του διακρίνω μία γυναικεία φιγούρα, τη γυναίκα του και τον γιο τους μέσα σε ένα παιδικό καρότσι. Τους χαιρετά πολύ διακριτικά και έρχεται προς το μέρος μου με ένα πλατύ χαμόγελο. Φαίνεται ευτυχισμένος, ισορροπημένος, σχεδόν πλήρης με μία σπάνια αύρα ηρεμίας. Έχει μία γλυκιά και έμφυτη συστολή στο τι και πώς θα το πει, σαν να θέλει να προβλέψει και να ελέγξει τα πάντα.

Ο Ορφέας Αυγουστίδης είναι ένας ηθοποιός που δεν επαναπαύεται στις δάφνες του, γι΄ αυτό και δε σταματά να εξελίσσεται. Η πορεία του στο θέατρο αυτό αποδεικνύει, άσχετα αν τώρα “εξαργυρώνει” το ταλέντο του στον τηλεοπτικό “Σασμό”, όντας ένας από τους κεντρικούς πρωταγωνιστές της δημοφιλούς Κρητικής βεντέτας. Το ευρύ κοινό μέσα από αυτήν την τηλεοπτική σειρά τον γνώρισε και αυτός με τη σειρά του έκανε κάτι πολύτιμο: το συμπαρέσυρε στο θέατρο και μάλιστα σε έναν μονόλογο. Σε αυτόν που τη φετινή σεζόν επιστρέφει και “μπαίνει” στο μυαλό μιας ιδιοφυίας, στη «Η Μηχανή του Τούρινγκ» που σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Με αφορμή την παράσταση αυτή είχαμε μία μεγάλη συζήτηση μαζί του.

Ας ξεκινήσουμε με ένα φλας μπακ στα παιδικά σου χρόνια…
Πριν τρία- τέσσερα χρόνια θα με δυσκόλευε αυτή η ερώτηση για τα παιδικά μου χρόνια, όχι γιατί αρνούμαι να επιστρέψω σε αυτά, αλλά γιατί τις παιδικές αναμνήσεις τις είχα στο μυαλό μου σαν ένα πράγμα. Είχα διαλέξει μάλλον να αφήνω απ’ έξω τις ευάλωτες πλευρές που με κάνουν να συνδέομαι με το παρελθόν.

Μεγαλώνοντας, μέσα από την ανάγκη να οχυρωθώ και να νιώσω πως είμαι αρκετά δυνατός είχα πάρει απόσταση από αυτό το παιδί. Τώρα σιγά σιγά συμφιλιώνομαι με αυτό, γιατί υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη να έρθω σε σύνδεση μαζί του. Όχι μόνο εξαιτίας του γιου μου, που ίσως αποτελεί μία πολύ ισχυρή αφορμή, αλλά και από τις δικές μου ανάγκες.

Είχα, λοιπον, ανάγκη να συνδεθώ με τον μικρό Ορφέα που ήταν λίγο μόνος του. Είχα φυσικά φίλους, αλλά είχα και μία μοναχικότητα σαν παιδί. Μου άρεσε να παίζω μόνος τα παιχνίδια μου. Είχα θυμάμαι ένα κιτ με μπαταρίες και καλώδια και λάμπες και έφτιαχνα διάφορες πατέντες. Είχα πάντα στιγμές που χανόμουν σε κάτι εντελώς δικό μου. Κάτι πολύ ευάλωτο που δε μοιραζόμουν με άλλους φίλους, γιατί ντρεπόμουν. Θεωρούσα πως δεν υπάρχει χώρος για κάποιον άλλο σε αυτά τα παιχνίδια και δεν ένιωθα καλά να το μοιράζομαι. Μάλλον δεν ήμουν συμφιλιωμένος με οποιαδήποτε έκθεση…

Αυτό δε θέλω να το συνδέσω με την καλλιτεχνική έκφραση του τώρα, γιατί όλα τα παιδιά είναι καλλιτέχνες, όταν οι γονείς δεν τους περιορίζουν τη φαντασία. Και σε όλη σου τη ζωή ψάχνεις να συνδεθείς με αυτή την ελευθερία που είχες τότε.

Είχες όρια σαν παιδί από τους γονείς σου;
Είχα όρια από μόνος μου. Παρόλο που φλέρταρα στην εφηβεία με πιο ακραίες εκφάνσεις μου. Προστάτευα τον εαυτό μου και οι γονείς μου δείχνοντάς μου πως μου έχουν εμπιστοσύνη, μου επέβαλλαν όρια. Σαν να μου άφησαν την ευθύνη. Και αυτό ήταν πολύ έξυπνο εκ μέρους τους. Γιατί πρέπει να “διαβάζεις” τι να κάνεις σε κάθε παιδί. Μπορεί να μη μας αρέσει, ιδιαίτερα στην εφηβεία, όταν κάποιος βρίσκει τρόπους και μας χειρίζεται, όμως αυτός είναι ο τρόπος να σου επικοινωνήσει κάτι που εσύ δε δέχεσαι ως σωστό εκείνη την περίοδο.

Δεν ήσουν λοιπόν από τους τύπους που στην εφηβεία καβάλαγε ένα μηχανάκι χωρίς κράνος και έφευγε;
Όχι, την καβαλούσα με κράνος. Δε θέλω να πω παραπάνω, γιατί φοβάμαι πως θα μείνει γραμμένο και σε 12 χρόνια από τώρα ο γιος μου θα το βρει και θα μου το δείξει. Και δε θα ήθελα να κάνει κάποια από τα πράγματα που έκανα, ή αν τα κάνει, δε θα ήθελα να το ξέρω. Όπως και εγώ έκανα πράγματα που δεν τα μάθανε οι γονείς μου. Το λίγο εκτός ορίων. Εκεί που δε σε βλέπουν και δοκιμάζεις.

Εκεί ψήνεσαι…Και το ψήσιμο δεν είναι το γεγονός, είναι η απόφαση να το κάνεις ή να μην το κάνεις. Και αυτό είναι που κρατάς μέσα σου σαν μνήμη και σαν νίκη. Αυτή η αναμέτρηση. Πως εδώ έκανα αυτό το μισό βήμα. Και πας πίσω πάλι. Που δεν είναι πίσω, γιατί έχεις κερδίσει αυτή την απόσταση.

Πώς ήσουν λοιπόν σαν έφηβος;
Δεν ήμουν ο γοης, ήμουν όμως κοινωνικός και μέσα σε όλα και στις καταλήψεις στο Λύκειο. Ήταν και άλλες εποχές. Κάθε τρεις και λίγο οργανώναμε χορούς σε κάποιο κλαμπ με ένα φιλαράκι. Άλλες εποχές στα σχολεία, χωρίς κινητά, το ίντερνετ που το χρησιμοποιούσες να κατεβάσεις κανένα τραγούδι σε δύο μέρες. Με τις κοπέλες ασχολούμασταν όλη την ώρα. Αλλά οι περισσότεροι δεν έχουμε.. Εγώ δεν είχα σχέση, ήμουν πάντα σε ένα κυνηγητό. Μας άρεσαν και οι μεγαλύτερες, αυτές ούτε να μας φτύσουν, ήθελα να και αυτές τους μεγαλύτερους στο σχολείο.

Ξέρω ήθελες να ασχοληθείς με το σινεμά. Ποια είναι ας πούμε η πρώτη ταινία που θυμάσαι;
Ο “Νεκρός” του Τζιμ Τζάρμους στα εννιά μου. Δεν κάνω πλάκα. Οι γονείς μου είχαν το θερινό σινεμά “Αμόρε” πάνω από το ομώνυμο θέατρο και όταν έκλεισε, άνοιξαν το “Σινέ Ψυρρή”. Ήταν πολύ οικογενειακή κατάσταση, δούλευε ο αδελφός της μάνας μου, φίλοι των γονιών μου, τα παιδιά τους, που ήταν απόφοιτοι δραματικών σχολών και σήμερα γνωστοί ηθοποιοί.

Ήμουν συνέχεια εκεί τα καλοκαίρια. Και έβλεπα τις ταινίες που έπαιζαν δύο φορές τη μέρα, γύριζα σπίτι και ήμουν μαγεμένος. Θυμάμαι είχα δει το “Εντ Γουντ” του Τιμ Μπάρτον με τον Τζόνι Ντεπ. Ο Τζόνι Ντεπ και ήταν από τους σταρ. Ήταν ένας ηθοποιός που άλλαζε και εμένα με εντυπωσίαζε αυτή η διαδικασία της αλλαγής. Μου άρεσαν και οι πιο ποπ ταινίες, το “Επιστροφή στο Μέλλον”, ο “Πόλεμος των Κουμπιών”, αλλά και το “Μίσος” του Κασοβίτς. Δεν έλεγα ποτέ ”θέλω να γίνω σκηνοθέτης”, δεν ήξερα και τι σημαίνει αυτό στα εννιά.

Ήξερα πως ήθελα να ασχοληθώ με αυτήν την κατασκευή, με αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν ήξερα τι θα πει επάγγελμα. Οι γονείς μου ποτέ δε με βάλανε στη διαδικασία να το σκεφτώ. Δεν μου έκαναν επαγγελματικό προσανατολισμό. Άλλες εποχές.

Το ότι σήμερα υπάρχουν παιδιά που είναι επτάμιση χρόνων και λένε πως θέλουν να γίνουν κοινωνικοί λειτουργοί, είναι λίγο κάπως. Καλύτερα να λες “θέλω να γίνω Μπάτμαν”, ένας ήρωας ρε παιδί μου.

Μία από τις πιο σπουδαίες συμβουλές είναι αυτή που έχει πει ο Αίμονας στον πατέρα του τον Κρέοντα: να μαλακώσει, γιατί η σκληρότητα οδηγεί αργά ή γρήγορα σε τσάκισμα, σε σπάσιμο.

Σε μένα, λοιπόν, κάπου εκεί έχει τις πηγές της και η καλλιτεχνική μου φλέβα. Στις αναφορές μου. Είχα την τύχη να βρω έναν τρόπο να διοχετεύσω το κομμάτι της παιδικής ηλικίας και του ονείρου μου σε κάτι πιο πραγματικό και πιο ενήλικο. Αυτό είναι είναι πολύ μεγάλη ευτυχία και γι’ αυτό νιώθω ότι ήρθε η στιγμή να ανοίξω την επικοινωνία αυτή με το παιδί που ήμουν. Και έχει νόημα, τώρα, γιατί την ανοίγω όχι σαν καλλιτέχνης, αλλά γιατί νιώθω ικανοποιημένος και δεν νιώθω ευάλωτος.

Βοηθάει όμως και το γεγονός ότι τώρα που έγινα πατέρας θέλω να έρθω στη θέση του παιδιού μου. Και θέλω να το κάνω και αργότερα, όταν θα μιλάει και θα ζητάει πράγματα. Θέλω να μπορώ να μπαίνω στη θέση του. Ό,τι και να συμβεί, να ξέρεις πως θα ανταπεξέλθεις όχι γιατί είσαι σκληρός, αλλά γιατί είσαι ευέλικτος. Μία από τις πιο σπουδαίες συμβουλές είναι αυτή που έχει πει ο Αίμονας στον πατέρα του τον Κρέοντα: να μαλακώσει, γιατί η σκληρότητα οδηγεί αργά ή γρήγορα σε τσάκισμα, σε σπάσιμο.

Δεν είναι ο χωρισμός νομίζω που σε ενοχλεί σαν παιδί, αλλά ο τρόπος που θα γίνει. Και το λέω αυτό έτσι, σαν ένα από τα εκατομμύρια παιδιά που έχουν χωρίσει οι γονείς μου.

Η αλήθεια είναι πως έχεις μαλακώσει. Και το λέω επειδή σε παρακολουθώ χρόνια. Έχεις κάνει ένα ανοιγμα πολύ ισορροπημένο και λελογισμένο. Δε θα το έκανες πριν από 10 χρόνια αυτό νομίζω…
Όχι κι ελπίζω και τα επόμενα 10 χρόνια να πάω σε ένα άλλο στάδιο και να δουλέψω και άλλα μου πιο αφρόντιστα σημεία. Γιατί αν αυτό δε συνέβαινε μέσα μου ποτέ, δε θα συνέβαινε και στη δουλειά μου. Προσπαθώ λοιπόν να φροντίζω εμένα και όσο κάνω αυτή τη δουλειά να επωφελείται η διαδικασία αυτή από αυτό που είμαι εγώ. Αλλά μέχρι εκεί.

Ο χωρισμός των γονιών σου τι αποτύπωμα άφησε μέσα σου;
Πάνε τόσα πολλά χρόνια πια και η σχέση μου με τους γονείς μου βρίσκεται σε ένα σημείο, πολύ δουλεμένο και από τις δύο πλευρές. Δεν είναι ο χωρισμός νομίζω που σε ενοχλεί σαν παιδί, αλλά ο τρόπος που θα γίνει. Και το λέω αυτό έτσι, σαν ένα από τα εκατομμύρια παιδιά που έχουν χωρίσει οι γονείς μου. Άλλωστε περισσότερα είναι τα παιδιά των χωρισμένων γονιών από αυτά που οι γονείς τους είναι ευτυχισμένοι και είναι μαζί. Οπότε καλύτερα να ρωτήσουμε τους ανθρώπους που οι γονείς τους είναι ακόμα μαζί. Γιατί εγώ θα σου πω κάτι που ξέρεις ήδη.

Αυτό που έχει ξεφύγει από την προσωπική μου ζωή, έχει ξεφύγει γιατί ήταν αναπόφευκτο. Όμως, κανείς δεν έχει έρθει ποτέ έξω από το σπίτι μου, δεν έχει κάνει άκομψες ερωτήσεις για την οικογένειά μου. Αν κινδυνεύω, κινδυνεύω από την αδιακρισία του κόσμου.

Αισθάνεσαι ασφαλής σήμερα με την έκθεση της προσωπικής σου ζωής;
Όχι, γιατί δεν έχω έλεγχο σε σχέση με αυτό. Δεν ελέγχω ούτε τους πομπούς ούτε τους δέκτες. Αλλά ξέρω πως αυτό που βγαίνει προς τα έξω είναι ένα ελάχιστο κομμάτι. Κανείς δεν προσπαθεί να μπει μέσα στην προσωπική μου ζωή, γιατί έχω βάλει τα όριά μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Αυτό που έχει ξεφύγει, έχει ξεφύγει γιατί ήταν αναπόφευκτο. Όμως, κανείς δεν έχει έρθει ποτέ έξω από το σπίτι μου, δεν έχει κάνει άκομψες ερωτήσεις για την οικογένειά μου.

Αν κινδυνεύω, κινδυνεύω από την αδιακρισία του κόσμου. Δηλαδή έχει τύχει στην παραλία να με φωτογραφίσει στα κρυφά μία μεγάλη γυναίκα με δύο παιδιά στην αγκαλιά. Ήμουν με τη βαφτιστήρα μου και τον γιο μου και παίζαμε με τα μαγιό μας. Ενώ πριν λίγο δεν είχε διστάσει να έρθει πάνω από τα κεφάλια μας και να μας μιλήσει για το πόσο απολαμβάνει τον “Σασμό” και να πει στη γυναίκα μου πόσο πολύ θέλει να μας δει ζευγάρι με τον χαρακτήρα της σειράς. Από αυτό κινδυνεύουμε όλοι. Είναι η ικανοποίηση του κλικ του δευτερολέπτου. Μα ποτέ δε θα επιστρέψεις σε αυτή τη φωτογραφία. Θα προτιμάς να με βλέπεις καλλωπισμένο στην τηλεόραση. Δεν πρέπει να νιώθει ο κόσμος πως έχει δικαίωμα να το κάνει αυτό.

Είναι μία μεταβατική περίοδος που δεν έχουμε δει ακόμη κατά που πάει το πράγμα για να βάλουμε όρια και να έχουμε νομική προστασία σε σχέση με τα δικαιώματα της εικόνας, αλλά και της ύπαρξής μας. Από την εποχή κινδυνεύουμε, που είναι βρέφος και ατσούμπαλα σπάει πράγματα. Γιατί και ο κόσμος δεν ξέρει. Μπορώ μόνο να υπερασπιστώ τα δικά μου όρια και να κριθώ γι αυτά. Γιατί ξέρεις λένε, πρέπει να προσέχουμε πώς μιλάμε, γιατί ο κόσμος μας δίνει δουλειά. Μα ζούμε όλοι μαζί στην ίδια πόλη, στον ίδιο κόσμο, πρέπει ο ένας να σέβεται τον άλλο. Δεν πρέπει να κάνουμε τουμπεκί, επειδή μας συμφέρει να φοράμε ρόλους που ο άλλος μας έχει “ντύσει”.

Είναι το τίμημα της επιτυχίας αυτό όμως…
Είναι και αλλάζει με τα χρόνια. Κάποτε οι σταρ της Ελλάδας δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν. Δεν γκρινιάζω, απαντώ στην ερώτηση αν κινδυνεύει ένα κομμάτι μου. Γνωρίζω το τίμημα και το διαχειρίζομαι. Και η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν έχει αξία χωρίς τον κόσμο. Αυτός δίνει την παραπάνω αξία στο προϊόν που παράγω.

Βέβαια εδώ ανοίγεται μία τεράστια συζήτηση για την ελευθερία, τη δημοκρατία…
Αυτό δε μας απασχολεί καθημερινά; Και κάνουμε πως βλέπουμε το δάσος, ενώ ψιλοκόβουμε μία μαργαρίτα. Μία εποχή που όλοι μιλούν για δικαιώματα και ισότητα και τα υπερασπίζονται με ποστ, με βρισιές και δαγκωματιές, ενώ είμαστε πιο συντηρητικοί από ποτέ. Όλοι σκεφτόμαστε 10 φορές πριν μιλήσουμε όχι μην προσβάλλουμε κάποιον, αλλά μην τυχόν εκτεθούμε. Όλοι προσπαθούμε να βρούμε την πιο σωστή διαδρομή σκέψης για να βρεθούμε όσο το δυνατόν λιγότερο εκτεθειμένοι.

Η συνάντηση με τον Άλαν Τούρινγκ

Ας περάσουμε στα του θεάτρου. Πώς είναι να ξανασυναντιέσαι με τον Άλαν Τούρινγκ τόσους μήνες μετά;
Τον βλέπω αλλιώς γιατί δεν τον σκέφτηκα καθόλου αυτούς τους μήνες. Επίτηδες. Ήθελα να πάρω μία απόσταση γιατί υπάρχουν σημεία που από πολύ νωρίς είχαν μπει μέσα σε έναν συγκεκριμένο συναισθηματικό δρόμο που έχει να κάνει με το πώς τον έβλεπα την περίοδο που τον δουλεύαμε. Τώρα έχω μετακινηθεί κάπως συναισθηματικά, οπότε αυτό οδηγεί τον ήρωα σε άλλες κατευθύνσεις. Και αυτό είναι πολύ καλό για μένα γιατί έχω να κάνω άλλες 130 παραστάσεις. Κάθε μέρα. Και είναι δύσκολο να γεννάς κάτι φρέσκο κάθε βράδυ.

Τι σε γοητεύει σε αυτόν;
Με γοητεύει πολύ η συνθήκη. Δε θα μιλήσω για τον Τούρινγκ γιατί είναι πολύ επιπόλαιο να μιλήσεις για κάποιον, όσο και να τον έχεις μελετήσει. Είτε το έργο του είτε την προσωπικότητά του είτε το αποτύπωμά του. Με γοητεύει, λοιπόν, που φορώ για λίγο τα παπούτσια ενός θρύλου και προσπαθώ να συντονιστώ για δευτερόλεπτα με κάτι που εγώ πιστεύω πως ήταν ο Τούρινγκ. Προσπαθώ να συντονιστώ με στιγμές που εγώ φαντάζομαι πως μπορεί να έχει. Και μετά ενώνω τις τελείες. Δε γίνομαι αυτός. Μπορεί να γίνομαι αυτός κάποιες στιγμές δηλαδή.

Το ίδιο συμβαίνει και με μία ιστορία που περιγράφεις σαν να ήσουν παρών. Ενώνεις τις δυο τρεις στιγμές που σε διεγείρουν συναισθηματικά και ψυχικά και η αφήγηση γίνεται πολύ πιο εύκολη, γιατί τα περάσματα τα κάνεις με την ενέργεια που σε τροφοδοτούν αυτές οι στιγμές. Δε χρειάζεται κάτι άλλο. Αρκεί να έχεις στόχο. Αυτό συμβαίνει με τον Τούρινγκ. Υπάρχουν οι στιγμές που έχουν οριστεί από τον Οδυσσέα και εγώ σε αυτές τις στιγμές νιώθω πια πως έχω υπάρξει γυμνός, να τις παρατηρώ σαν Ορφέας. Και μετά, μέσα από το συναίσθημα και την επεξεργασία που κάναμε, ενώνω τις τελείες.

Παρακολουθώντας την παράσταση πολλές φορές σκέφτηκα, γιατί δε φεύγει αυτός ο ήρωας; Βλέπει ένα τσουνάμι να έρχεται πάνω του και απλώς περιμένει να πνιγεί, ενώ μπορεί να ξεφύγει…
Αυτό είναι το πολύ συγκινητικό για εμάς. Και γι’ αυτό συγκλονιστήκαμε και συντονιστήκαμε απόλυτα με τον Οδυσσέα. Ο Τούρινγκ δεν ήθελε απλώς να ζήσει, ήθελε να ζήσει όπως ήταν ο ίδιος. Και όταν ήρθε αντιμέτωπος με την προδοσία, με αυτό που θα αντιμετώπιζε στην υπόλοιπη ζωή του, αποφάσισε πως δεν ήθελε να ξεφύγει.

Ο Τούρινγκ για μένα είναι ένας ήρωας. Έτσι θέλω να τον βλέπω για να τον αντιμετωπίζω κάθε βράδυ, σαν αυτό το exceptional πλάσμα.

Δηλαδή;
Με συμφέρει να τον βλέπω γενναίο, παρά θύμα. Μου δίνει ελπίδα. Θα ήθελα να είναι περισσότεροι Τούρινγκ γύρω μας. Βρέθηκε αντιμέτωπος με αυτήν την ταπείνωση που ξεκίνησε από έναν άνθρωπο που ήταν ευάλωτος απέναντί του γιατί του έδινε το σώμα του. Άρχισε να τον κλέβει, να του παίρνει λεφτά και όταν ο Τουρινγκ άρχισε να βάζει όρια, έστειλε ακόμη και κλέφτη σπίτι του γιατί ήξερε πως δεν του είχε πάρει όλα τα πολύτιμα πράγματα. Και έκατσε και το υπέστη όλο αυτό.

Σαν να λέω εγώ, πως από τη στιγμή που είμαι εδώ και δεν κατάφερα να κάνω αυτά που ήθελα, θα κάτσω για πάντα εδώ και θα γίνω ένα με τη λάσπη της Αθήνας.

Είναι πολύ δύσκολη η εποχή για τη διαφορετικότητα. Γιατί βλέπω πως ζούμε σε μία εποχή που υπάρχει ανάγκη να γυριστεί μία ταινία που κάποια γ@##ται με ένα αμάξι και κάνει παιδί. Και μετά παίρνει βραβείο στις Κάννες.

Γενναιότητα να υπερασπιστεί το είναι του;
Για μένα αυτό ξεκινά με το να βρίσκω πράγματα μέσα μου και γύρω μου που αξίζει να υπερασπιστώ. Και για να αξίζει να το υπερασπιστείς, πρέπει να είναι πολύ πολύτιμο. Και για να είναι πολύτιμο πρέπει να έχει μπει βαθιά μέσα σου, ώστε αν κάποιος το πάρει από εκεί, θα αφήσει ένα μεγάλο κενό. Αυτός ο συλλογισμός είναι που κρατά αυτό το διακύβευμα ζωντανό κάθε βράδυ στη σκηνή για μένα.

Το τέλος του είναι ήττα ή νίκη;
Είναι μεγάλη νίκη για τον Τούρινγκ και έτσι θα το βλέπω εγώ.

Μπορείς να συμφιλιωθείς με αυτή τη στιγμή άραγε, τη στιγμή του θανάτου;
Ναι και λέγεται πως βρέθηκε ξαπλωμένος με τα χέρια του δεμένα στο στήθος στη στάση της αγαπημένης του ηρωίδας, της Χιονάτης με ένα δαγκωμένο μήλο στο κομοδίνο του όπου βρέθηκαν ίχνη από υδροκυάνιο. Δεν έχει αποδειχτεί πως ο ίδιος αφαίρεσε τη ζωή του. Πάντως βρισκόταν σε ήρεμη θέση και δεν πάλεψε να σωθεί. Αλλα δεν είναι σίγουρο πως δεν ήταν ατύχημα, γιατί το σπίτι του ήταν ακατάστατο, υπήρχαν διαφορα χημικά στοιχεία, δηλητήρια…

Άλλοι λένε πως ο ίδιος έστησε αυτό το σκηνικό και το έκανε να φανεί έτσι για τη μητερα του. Για να της δώσει την ανακούφιση πως δεν αυτοκτόνησε. Δεν ήθελε να την πληγώσει. Εγώ πάντως στην παράσταση είμαι συμφιλιωμένος με αυτό.

Το δικό σου αγαπημένο παραμύθι και αγαπημένο τέλος ποιο είναι;
Το τέλος του Big Fish. Ένα τέλος που είναι έξω από εμάς. Η ταινία αυτή μιλά για ένα γιο που έχει για πατέρα έναν μεγάλο παραμυθά, που βάζει σάλτσα σε όλες του τις ιστορίες. Το παιδί βιώνει την ύπαρξη του πατέρα του σαν ένα μεγάλο ψεύτη και συνεχώς αναστατώνεται και δεν μπορεί να το αποδεχτεί. Μπορεί να παρακολουθούμε στην ταινία τον πατέρα, όλα όμως έχουν να κάνουν με το γιο. Και στο φινάλε φεύγει ο πατέρας και ο γιος αποδεχόμενος τη φύση του τον αποχαιρετά αφηγούμενος μία υπερβολική ιστορία με όλους αυτούς τους τρελούς ήρωες που είχε συναντήσει ο πατέρας στη διαδρομή του. Και πλέον μπαίνει ο γιος στον κόσμο του πατέρα.

Η ταινία ολοκληρώνεται με τον γιο να βλέπει πως όλοι αυτοί οι ήρωες είναι αληθινοί, απλώς λίγο πιο γοητευτικοί στις ιστορίες του μπαμπά. Και κάπως εκεί συναντήθηκε η αντίσταση του γιου να αποδεχτεί τον πατέρα. Για μένα είναι τόσο ολοκληρωμένο αυτό σαν τοποθέτηση γενικά στη ζωή και στις σχέσεις, κάτι ρέει μέσα σε αυτή την ιστορία, κάτι βαθιά λυτρωτικό που με συγκινεί.

Θα έπρεπε να μας ανησυχεί πάντως που σήμερα πριν μιλήσουμε σκεφτόμαστε καλά τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε μήπως χαρακτηριστουμε κάπως. Και δε θα χαρακτηριστούμε από τις πράξεις μας και από τη συμμετοχή μας στη ζωή, αλλά από τις λέξεις, από το ποιες επιτρέπονται και ποιες όχι.

Ο Τούρινγκ “πλήρωσε” τη διαφορετικότητά του. Σήμερα τι συμβαίνει;
Δεν είμαι σίγουρος πως έχει αλλάξει κάτι από το τότε στο σήμερα. Έχει αλλάξει ο τρόπος που διεκδικούμε κάποια πράγματα, έχει αλλάξει το πλαίσιο, αλλά μετά δεν είμαι σίγουρος. Θα έπρεπε να μας ανησυχεί πάντως που σήμερα πριν μιλήσουμε σκεφτόμαστε καλά τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε μήπως χαρακτηριστουμε κάπως. Και δε θα χαρακτηριστούμε από τις πράξεις μας και από τη συμμετοχή μας στη ζωή, αλλά από τις λέξεις, από το ποιες επιτρέπονται και ποιες όχι.

Είναι πολύ δύσκολη η εποχή για τη διαφορετικότητα. Γιατί βλέπω πως ζούμε σε μία εποχή που υπάρχει ανάγκη να γυριστεί μία ταινία που κάποια γ@##ται με ένα αμάξι και κάνει παιδί. Και μετά παίρνει βραβείο στις Κάννες.

Έχουμε αποδομήσει τα πρότυπα και οτιδήποτε έχει θεμέλια, γιατί υποτίθεται πως οφείλουμε να τα ισοπεδώσουμε όλα για να χτίσουμε κάτι καινούριο. Αλλά δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Είναι όλα τα παλιά χάλια; Άμα δεν έχεις κάποιο μέτρο πως θα χτίσεις κάτι καινούριο;

Σου αρέσει η εποχή μας τώρα;
Με κρατά ενεργό, σε ανησυχία, ζωντανό και σε εγρήγορση. Αλλά έχει να κάνει νομίζω και με την μεταβατική φάση της ηλικίας μου. Αν ήμουν 20 θα ήμουν μέρος της αντίδρασης και θα είχα άλλη άποψη.

Με τη σκηνοθεσία θα φλερτάρεις ποτέ;
Μπορεί να γίνω και εγώ ένας από τους ηθοποιούς που δε σκηνοθέτησαν καλές παραστάσεις. Μπορεί να κάνω κάτι, όχι για να γίνω σκηνοθέτης, αλλά επειδή θα έχω πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη να το εκφράσω, να βρεθώ με ανθρώπους και να πούμε μία ιστορία. Μου αρέσει πολύ αυτή η δημιουργική διαδικασία, αλλά δε βιάζομαι καθόλου να αποκτήσω αυτήν την ιδιότητα.

Στο θέατρο ή στο σινεμά;
Και βέβαια στο θέατρο, γιατί στο σινεμά θέλει πάρα πολλά λεφτά. Δε θες τα ίδια χρήματα για να κάνεις μία μεγάλη μήκους. Θα βρω κάποιον να μου δώσει 1- 2 εκατομμύρια να κάνω την ταινία μου; Μα έτσι γίνονται οι ταινίες κανονικά. Το ότι κάνουμε εδώ ταινίες με 100.000 ευρώ, δε σημαίνει πως το σινεμά γίνεται έτσι. Μετά σε κατηγορούν 50.000-100.000 άτομα πως δεν έχει τεχνική.

Άλλωστε στο θέατρο έχω ζυμωθεί και εξελιχθεί και εκεί έχω βρει την ασφάλειά μου μέσα από τη συνθήκη της επικινδυνότητας και της έκθεσης. Έχω την ασφάλεια του “βιασμένου” που επιστρέφει στον τόπο που έχει υποστεί κακοποίηση.

Άρα πάμε φέτος για ένα repeat της περσινής χρονιάς; Με Σασμό και Τούρινγκ;
Φαινομενικά ναι, αλλά φέτος αυτό γίνεται πιο αβίαστα. Ελπίζω να έχω πιο πολύ χρόνο και για την οικογένειά μου και για μένα και να το απολαύσω.

Έως 9 Οκτωβρίου- Αριστοτέλειο Θέατρο Θεσσαλονίκης
Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου- από 3 Νοεμβρίου