ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΙ ΠΡΟΔΩΣΑΝ ΚΑΙ ΕΣΦΑΞΑΝ ΕΝΑΝ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΣΥΜΜΑΧΟ ΤΟΥΣ

Ο Ροζέ ντε Φλορ τα είχε καταφέρει πολύ καλά στη ζωή του. Από πειρατής και τυχοδιώκτης, έβλεπε τον εαυτό του να κάθεται πια στο ίδιο τραπέζι με τον Μιχαήλ Παλαιολόγο, γιο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα, και μάλιστα ως επίσημος προσκεκλημένος του. Ο Καταλανός έφερε πλέον τον τίτλο του Καίσαρα, αξίωμα που κέρδισε με το σπαθί του, σώζοντας την αυτοκρατορία ξανά και ξανά από τους όλο και πιο επιθετικούς Τούρκους.

Το 1302, το βασίλειο των Τούρκων είχε φτάσει να απέχει μόλις μία ημέρα δρόμο με άλογο από την Κωνσταντινούπολη και μέχρι την εμφάνισή του ίδιου, κανείς δεν έδειχνε ότι μπορούσε να τους αναχαιτίσει.

Πίστευε -και είχε δίκιο- ότι η δύναμή του μέσα στην αυτοκρατορία μεγάλωνε συνεχώς, αυτό μαρτυρούσαν τα φέουδα που του είχαν δοθεί ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες του και οι τιμές που απολάμβανε. Δυστυχώς για εκείνον όμως, το ίδιο πίστευε και ο πατέρας του Μιχαήλ, ο Ανδρόνικος Β’ Παλαιολόγος, κι έτσι εκείνο το βράδυ στην Ανδριανούπολη θα ήταν και το τελευταίο της ζωής του. Δεν θα σηκωνόταν ποτέ απ’ αυτό το τραπέζι ζωντανός.

Ο Ροζέ ντε Φλορ ήταν ο αρχηγός της Καταλανικής Εταιρείας, ενός μισθοφορικού σώματος 5.500 ανδρών, ίσως των πιο σκληρών και επιδέξιων πολεμιστών της εποχής του. Δεν προσκυνούσε κανέναν, παρά μόνο το χρυσάφι και γνωρίζοντας τη αξία του στρατού του, ζητούσε συνεχώς περισσότερα για να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Όταν ο πόλεμος στη Σικελία όπου έπαιρνε μέρος, τελείωσε, ο ντε Φλορ άρχισε να ψάχνει τον επόμενο εργοδότη του. Τότε, το 1302, μετά από πρόσκληση του Ανδρόνικου και την προτροπή του ηγεμόνα της Σικελίας, θα δεχτεί να μετακομίσει στην Κωνσταντινούπολη, που εκείνα τα χρόνια πάλευε να προστατεύσει τη Μικρά Ασία από τους Οθωμανούς.

Η μεγαλύτερη νίκη του Ροζέ ντε Φλορ θα έρθει κοντά στην Σιδηρά Πύλη, όταν ως επικεφαλής 8.000 πολεμιστών θα κατατροπώσει 30.000 Τούρκους, κυρίως γενίτσαρους, σκοτώνοντας 18.000 από αυτούς

Και πράγματι, αυτό το φοβερό στράτευμα θα κάνει τους Τούρκους να υποχωρήσουν στο εσωτερικό της Ασίας, σχεδόν μέχρι τα σημερινά σύνορα της Συρίας. Θα καταλάβει τη Φιλαδέλφεια σκοτώνοντας σχεδόν 20.000 Τούρκους, τη Μαγνησία, όπου λίγο καιρό πριν ο Μιχαήλ είχε ηττηθεί και την Έφεσο, διεξάγοντας μία από τις ελάχιστες εκστρατείες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας εναντίον των Οθωμανών που στέφθηκε με επιτυχία.

Για να τον ανταμείψει για τις υπηρεσίες του, το 1303 ο Ανδρόνικος θα του δώσει τον τίτλο του Μέγα Δούκα και τον θα τον κάνει και επίσημα μέλος της βασιλικής οικογένειας, δίνοντάς του για γυναίκα μία από τις ανιψιές του, τη Μαρία Ασέν, κόρη του Τσάρου της Βουλγαρίας.

Οι ιστορίες που θα κυκλοφορήσουν για αυτούς τους τρομακτικούς πολεμιστές θα είναι πολλές, στα όρια του θρύλου. Θα λένε ότι αρκεί μόνο ένα χτύπημα από ρόπαλο πάνω στο κράνος του εχθρού για να του πεταχτεί το μυαλό έξω, πώς δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρουν στόχο τα τσεκούρια τους, πώς ένα βέλος τους αρκεί για να διαπεράσει ένα ολόκληρο άλογο.

Αυτό το στράτευμα αποτελούταν από τους Αλμογάβαρους, τους σκληροτράχηλους άντρες που ζούσαν -και πολεμούσαν- στα τότε σύνορα μεταξύ μουσουλμανικής και χριστιανικής Ισπανίας., κάτι σαν τους δικούς μας Ακρίτες δηλαδή. Με τον ερχομό τους στο Βυζάντιο, θα στρατολογήσουν και 3.000 Τούρκους ιππείς μισθοφόρους.

Η μεγαλύτερη νίκη του Ροζέ ντε Φλορ θα έρθει κοντά στην Σιδηρά Πύλη, όταν ως επικεφαλής 8.000 πολεμιστών θα κατατροπώσει 30.000 Τούρκους, κυρίως γενίτσαρους, σκοτώνοντας 18.000 από αυτούς. Οι Τούρκοι, θα έκαναν πολλά χρόνια για να επιτεθούν ξανά μετά από αυτήν την συντριπτική ήττα, δίνοντας έτσι λίγο περισσότερο χρόνο ζωής στην παραπαίουσα αυτοκρατορία.

Ο πρώην ναΐτης Καταλανός θα ονομαστεί “Καίσαρας” και θα παραχωρηθεί σε εκείνον και στους ιππότες του το βυζαντινό φέουδο της Μικράς Ασίας, με την εξαίρεση των πόλεων. Ως μόνιμος τόπος κατοικίας θα τους δοθεί η Καλλίπολη, όπου όμως δεν θα σεβαστούν τον τοπικό πληθυσμό. Θα κάνουν συχνά ληστρικές επιδρομές και στις γύρω περιοχές, αφήνοντας πίσω τους καμένη γη, χωρίς να ενδιαφέρονται για το ποιος είναι σύμμαχός τους και ποιος όχι. Σύντομα η ανεξέλεγκτη συμπεριφορά τους θα αποτελέσει πρόβλημα για την Αυτοκρατορία.

Εντούτοις, δεν είναι 100% σίγουρο γιατί τα έσπασαν οι δύο πλευρές. Έφταιγε το γεγονός ότι ο Ανδρόνικος δεν είχε άλλα χρήματα να τους δώσει; Άλλωστε είχε ήδη καθυστερήσει έναν χρόνο να τους πληρώσει. Μήπως φοβόταν ότι ο ντε Φλορ θα δημιουργούσε το δικό του δεσποτάτο; Πάντως η απόφαση είχε ληφθεί. Παρά τις ανεκτίμητες υπηρεσίες του, ο αλαζόνας Λατίνος έπρεπε να βγει απ’ τη μέση.

Ο Μιχαήλ θα προσκαλέσει τον ντε Φλορ στην Αδριανούπολη και μετά από δύο βδομάδες, στις 5 Απριλίου 1305, θα τον καλέσει σε γεύμα, μαζί με μερικούς απ’ τους επιφανέστερους ιππότες του.

Κατά τη διάρκεια του συμποσίου όμως, οι πόρτες της σάλας θα ανοίξουν διάπλατα και θα ορμήσουν μέσα Αλανοί και Τούρκοι μισθοφόροι. Ο Γιρκόν, αρχηγός των Αλανών θα τρέξει κατευθείαν στον Ροζέ και θα τον καρφώσει με το μαχαίρι του επανειλημμένα στην πλάτη. Ο Καταλανός δεν θα προλάβει να κάνει τίποτα, δεν θα προλάβει καν να δει τα κεφάλια των άοπλων και μεθυσμένων αντρών του να πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Θα πεθάνει ακαριαία.

Ο Μιχαήλ, με το που θα ξεκινήσει η σφαγή, θα πάρει τη γυναίκα του ντε Φλορ και θα εξαφανιστεί πίσω από ένα παραπέτασμα.

Η σφαγή θα συνεχιστεί στους δρόμους της Ανδριανούπολης όπου σχεδόν 1.300 Αλμογάβαροι θα πέσουν νεκροί, θύματα της προδοσίας του Αυτοκράτορα.

Ο Ροζέ ντε Φλορ έχει βγει απ’ τη μέση, και πια οι Βυζαντινοί πιστεύουν ότι θα κατατροπώσουν εύκολα το στράτευμα που απέμεινε. Όμως τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν όπως θέλουν. Αν και θα εκστρατεύσουν αμέσως για την Καλλίπολη προκειμένου να εξοντώσουν τους υπόλοιπους ιππότες, θα ηττηθούν, οι Καταλανοί υπό την αρχηγία του Μπερενγκέρ ντε Εντένθα θα σφάξουν τον ντόπιο πληθυσμό και θα δώσουν το έναυσμα για αυτό που θα μείνει αργότερα γνωστό στην ιστορία ως “Καταλανική Εκδίκηση”.

Θα περάσουν στη Θράκη, όπου για δύο χρόνια θα επιδοθούν σε ένα όργιο σφαγής και λεηλασίας σε όλη τη βόρεια Ελλάδα. Στη συνέχεια θα προχωρήσουν στην φραγκοκρατούμενη νότια Ελλάδα, όπου και θα νικήσουν τους υπόλοιπους Φράγκους στη μάχη του Αλμυρού το 1311, με αποτέλεσμα να κατακτήσουν το Δουκάτο των Αθηνών και όλη τη σημερινή Στερεά Ελλάδα.

Η καταλανική κυριαρχία στην Ελλάδα θα διαρκέσει για 77 ολόκληρα χρόνια, από το 1311 μέχρι το 1388. Εκείνη τη χρονιά οι Ενετοί, με ηγέτη τον Νέριο Αγιατσόλι, θα πάρουν την Ακρόπολη μετά από πολύμηνη πολιορκία, βάζοντας οριστικά τέλος στην καταλανική κυριαρχία.