ΠΕΝΤΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΑΚΟΥΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Μπορεί ο όρος “έγκλημα πολέμου” να μοιάζει κάπως οξύμωρος στον πυρήνα του, όμως η ανάγκη για τη θέσπιση ενός τέτοιου προστατευτικού νομικού πλαισίου γίνεται περισσότερο κατανοητή όταν διαβάζουμε ιστορία, και συγκεκριμένα, όταν διαβάζουμε για φριχτές σφαγές που έλαβαν χώρα κατά το παρελθόν.

Ίσως οι γενοκτονίες των Αρμενίων και των Εβραίων να είναι τα πρώτα εγκλήματα πολέμου που μας έρχονται στο μυαλό, υπάρχουν ωστόσο ένα σωρό ακόμη που είναι λιγότερο γνωστά και έχουν μείνει στη σκιά των παραπάνω, τουλάχιστον για τους περισσότερους ανθρώπους.

Ακολουθούν πέντε μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας:

Η σφαγή στο Μι Λάι

Η “σφαγή του Μι Λάι” αναφέρεται στη μαζική δολοφονία άοπλων πολιτών στο Νότιο Βιετνάμ από Αμερικανούς στρατιώτες στις 16 Μαρτίου 1968. Ο αριθμός των θυμάτων έχει μείνει απροσδιόριστος, καθώς κυμαίνεται κάπου μεταξύ 347 και 504 ανθρώπων.

Διαπράχθηκε από την ομάδα του 25χρονου υπολοχαγού Γουίλιαμ Κάλεϊ, ο οποίος νόμιζε αρχικά ότι το χωριό ήταν υπό τον έλεγχο των Βιετκόνγκ. Στην πραγματικότητα, στο χωριό αυτό βρίσκονται μόνο γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι. Οι άπειροι στρατιώτες του Κάλεϊ, με προϋπηρεσία μόλις τριών μηνών στο Βιετνάμ, δεν θα διστάσουν να σφάξουν με πρωτοφανή αγριότητα ακόμα και για τα δεδομένα ενός πολέμου τους αμάχους. Κάποιες απ’ τις γυναίκες, μάλιστα, πρώτα θα βιαστούν ομαδικά και στη συνέχεια θα ακρωτηριαστούν.

Το περιστατικό θα μένει κρυφό από το Πεντάγωνο για σχεδόν έναν χρόνο μέχρι την ημέρα που θα το αποκαλύψει ο δημοσιογράφος Σέιμουρ Χερς -ο ίδιος άνθρωπος που πολλά χρόνια αργότερα θα αποκάλυπτε και τα βασανιστήρια που έκαναν οι Αμερικανοί, αυτή τη φορά μέσα στις ιρακινές φυλακές του Αμπου Γκράιμπ.

Η “Σφαγή του Μι Λάι” θα πλήξει παγκοσμίως την εικόνα των ΗΠΑ και θα δώσει μεγάλη δύναμη στο εσωτερικό αντιπολεμικό κίνημα.

30.000 νεκροί στην Αιθιοπία

Το “Γεκατίτ 12” είναι μια ημερομηνία στο ημερολόγιο των κατοίκων της Αιθιοπίας που αναφέρεται στη σφαγή και τη φυλάκιση χιλιάδων ντόπιων από τις τότε ιταλικές δυνάμεις κατοχής, ως αντίποινα για την απόπειρα εναντίον της ζωής του Ροντόλφο Γκρατσιάνι, αντιβασιλέα της κατεκτημένης χώρας.

Στις 19 Φεβρουαρίου 1937, ο Γκρατσιάνι ανακοίνωσε πως οι ιταλικές αρχές θα έδιναν ελεημοσύνη στους φτωχούς λόγω της γέννησης ενός νέου Ιταλού πρίγκιπα, όπου μάλιστα θα παρίστατο και ο ίδιος ως αντιβασιλέας.

Για τον λόγο αυτό χιλιάδες πάμφτωχοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα Αντίς Αμπέμπα. Ανάμεσα τους όμως κρύφτηκαν και δύο άντρες από την ιταλική αποικία της Ερυθραίας, οι οποίοι και επρόκειτο να ρίξουν δέκα χειροβομβίδες προς το μέρος του Γκρατσιάνι. Από τις εκρήξεις τραυματίστηκε ο ίδιος, αλλά η έγκαιρη μεταφορά στο νοσοκομείο κατάφερε να του σώσει τη ζωή. Οι δύο άντρες κατάφεραν να το σκάσουν και να γλιτώσουν τη ζωή τους, προσωρινά μόνο, καθώς λίγες ημέρες αργότερα θα δολοφονούνταν από ντόπιους στο Σουδάν.

Η εκδίκηση των Ιταλών για το συμβάν ήταν τρομακτική. Ο Γκουίντο Κορτέζε, Ιταλός αξιωματούχος, θα απευθυνθεί στις κατοχικές δυνάμεις με τα εξής λόγια:

“Σύντροφοι, σήμερα είναι η μέρα που πρέπει να δείξουμε την αφοσίωσή μας στον Αντιβασιλέα, αντιδρώντας και σφάζοντας τους Αιθίοπες για τρεις μέρες. Για τρεις μέρες σας δίνω λευκή επιταγή για να καταστρέψετε, να σκοτώσετε και να κάνετε ό,τι θέλετε στους Αιθίοπες”.

Τις επόμενες τρεις ημέρες, μόνο στην πρωτεύουσα, θα έπεφταν νεκροί απ’ τα χέρια των Ιταλών σχεδόν 30.000 αθώοι άνθρωποι.

Η σφαγή της νήσου Μπάνγκα

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 16 Φεβρουαρίου του 1942, 21 νοσοκόμες από την Αυστραλία δολοφονήθηκαν από Ιάπωνες στρατιώτες στο νησί Μπάνγκα της Ινδονησίας. Οι στρατιώτες νόμιζαν ότι είχαν σκοτώσει 22 γυναίκες, αλλά η νοσοκόμα Βίβιαν Μπουλγουίνκελ κατάφερε να επιζήσει, υποκρινόμενη τη νεκρή. Κατάφερε να κρυφτεί στη ζούγκλα έως ότου συλληφθεί τελικά ως αιχμάλωτη πολέμου. Στο τέλος, πάντως, θα τα κατάφερνε να επιστρέψει στην Αυστραλία και να ζήσει μέχρι και το 2017.

Εκείνη τη χρονιά, λίγο πριν πεθάνει, θα αποκαλύψει ότι οι περισσότερες γυναίκες βιάστηκαν πριν δολοφονηθούν, ένα μυστικό που το κρατούσε καλά κρυμμένο για δεκαετίες καθώς πίστευε ότι μία τέτοια αποκάλυψη θα σπίλωνε τη μνήμη των θυμάτων -στην Αυστραλία οι προκαταλήψεις απέναντι στα θύματα βιασμού ήταν πολύ ισχυρές όχι μόνο τη δεκαετία του ’40, αλλά και τα επόμενα χρόνια.

Σύμφωνα με τους Αυστραλούς, οι δράστες της σφαγής παρέμειναν άγνωστοι και “απέφυγαν κάθε τιμωρία για το έγκλημά τους”.

Η σφαγή του ντέιρ γιασίν

Στις 9 Απριλίου 1948, σχεδόν 120 πολιτοφύλακες από δύο παραστρατιωτικές ομάδες του Ισραήλ επιτέθηκαν σε ένα παλαιστινιακό χωριό εξακοσίων ανθρώπων κοντά στην Ιερουσαλήμ με αποτέλεσμα περισσότεροι από 107 Παλαιστίνιοι άμαχοι να δολοφονηθούν μέσα σε μια νύχτα, με τα περισσότερα θύματα να είναι γυναίκες και παιδιά.

Οι δύο ομάδες επιτέθηκαν στο χωριό προκειμένου να “καθαρίσουν” τον δρόμο προς την Ιερουσαλήμ από τους Άραβες κατοίκους του, καθώς και για να στείλουν ένα μήνυμα στους υπόλοιπους Παλαιστίνιους της περιοχής.

Οι παραστρατιωτικοί μπήκαν στο χωριό, πυροβολώντας όσους βρίσκονταν στο δρόμο και πετώντας χειροβομβίδες σε σπίτια, καταστρέφοντας τα και σκοτώνοντας τους κατοίκους που κρύβονταν μέσα. Αυτόπτες μάρτυρες κατέθεσαν ότι είδαν στρατεύματα να λεηλατούν σπίτια και πτώματα, να κλέβουν χρήματα και κοσμήματα από τους επιζώντες και να καίνε πτώματα. Υπήρχαν επίσης πολλές αναφορές για βιασμούς και διαμελισμούς σωμάτων, ενώ ξεχώριζε και μια μαρτυρία ότι κάμποσοι χωρικοί δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια “νικητήριας παρέλασης” στις ισραηλίτικες γειτονιές της Δυτικής Ιερουσαλήμ.

Επικεφαλής της Ιργκούν, της μίας από τις δύο παραστρατιωτικές ομάδες ήταν ο Μεναχέμ Μπέγκιν, μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ και ιδρυτής του κόμματος “Λικούντ”, δηλαδή του κόμματος του μέχρι πρότινος πρωθυπουργού, Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Η σφαγή του Γκαρντελέγκεν

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έφτανε στο τέλος του, η μάχη του Βερολίνου ήταν προ των πυλών και οι ναζί είχαν αρχισει να προσπαθούν να καλύψουν τα εγκλήματά τους. Πώς; Κάνοντας ακόμη μεγαλύτερα.

Στις 13 Απριλίου 1945, τα SS εκτέλεσαν 1.016 κρατούμενους του στρατοπέδου συγκέντρωσης Μιτελμπάου-Ντόρα, κοντά στη βόρεια πόλη της Γερμανίας Γκαρντελέγκεν. Επρόκειτο για κρατούμενους που μεταφέρονταν δυτικά, κυρίως Πολωνών -υπήρχαν όμως και μερικοί Σοβιετικοί ανάμεσά τους. Οι Γερμανοί δεν ήθελαν να δουν οι προελαύνοντες σύμμαχοι σε τι κατάσταση ζούσαν και εργάζονταν οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι έτσι είχαν αποφασίσει να τους μεταφέρουν σε πιο ασφαλή εδάφη.

Όταν οι κρατούμενοι όμως έφτασαν στο Γκαρντελέγκεν, τα SS αποφάσισαν πως έπρεπε να “ξεφορτωθούν” τους κρατούμενους. Με τη βοήθεια και των ντόπιων, οδήγησαν τους κρατούμενους σε μια αποθήκη, έκλεισαν τις πόρτες, την περιέλουσαν με βενζίνη και της έβαλαν φωτιά. Όσοι προσπάθησαν να βγουν απ’ την πύρινη κόλαση, πυροβολούνταν εν ψυχρώ.

Την επόμενη ημέρα οι ναζί προσπάθησαν να εξαφανίσουν ό, τι ίχνος είχε μείνει απ’ τα πτώματα, όμως δεν πρόλαβαν. Την ίδια ημέρα μπήκαν και οι Αμερικανοί στρατιώτες στην πόλη, ανακάλυψαν τα ερείπια της αποθήκης που ακόμη κάπνιζαν και μάλιστα βρήκαν και έντεκα ζωντανούς ανάμεσα στα θύματα.

Ήταν ένα απ’ τα τελευταία μεγάλα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι δυνάμεις του Άξονα πριν ηττηθούν ολοκληρωτικά.