ΠΩΣ Ο ΠΕΠ ΓΚΟΥΑΡΔΙΟΛΑ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΜΟΛΙΣ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΘΕΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ UEFA ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΟΠΑΔΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

Ανήμερα της συνάντησης της Κυβέρνησης, με τους επιχειρηματίες/διοκτήτες των τεσσάρων κατά τεκμήριον καλύτερων ποδοσφαιρικών ομάδων της Ελλάδας κα τηςι UEFA για την οπαδική βία (και των εξαγγελιών για την αντιμετώπιση που κράτησαν πολλά λεπτά και είχαν μηδενική ουσία, αφού εν πολλοίς ήταν πράγματα που έχουμε ακούσει ξανά), ο Πεπ Γκουαρδιόλα έδωσε όλα τα «γιατί» με τρεις φράσεις.

«Ο ρατσισμός δεν είναι πρόβλημα του ποδοσφαίρου, είναι κοινωνικό. Ο ρατσισμός είναι παντού, η βία είναι παντού. Γιατί; Γιατί η διαφορά του πλούσιου με τον φτωχό είναι πολύ μεγάλη».

«Ο μισός πλανήτης υποφέρει από την πείνα, ο άλλος μισός πεθαίνει λόγω ανεβασμένης χοληστερίνης»

«Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αμείβονται καλύτερα, όσοι εργάζονται στον τομέα της υγείας πρέπει να πληρώνονται καλύτερα, αλλά τελικά όσοι είναι στην εξουσία, κλέβουν τα πάντα κι έτσι δυσκολεύει η κατάσταση».

Ο προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι, που κατέκτησε το UEFA Super Cup επί ελληνικού εδάφους το βράδυ της Τετάρτης 17/8, δεδομένα δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση όχι μόνο εκπροσώπου του αθλητισμού, αλλά ανθρώπου γενικότερα.

Να σου εξηγήσω και τους λόγους.

Όπως μαρτυρούν όσοι έχουν βρεθεί γύρω του, ξέρει τι να λέει και πότε να το λέει.

Όταν δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο, προτιμά να ακούει, παρά να μιλάει.

Μολονότι δουλεύει νυχθημερόν, για να μπορεί να είναι αποτελεσματικός, το ποδόσφαιρο δεν είναι το άπαν στη ζωή του.

Είναι έντονα πολιτικοποιημένος άνθρωπος, απολαμβάνει στο έπακρο επίσκεψη σε γκαλερί ή την ανάγνωση ενός καλού ποιήματος, δεν πιστεύει στον Θεό (‘εκτός και αν μιλάμε για τον Messi ή τον Maradona’) και δεν κάνει την παραμικρή κίνηση, αν πρώτα δεν αισθανθεί βέβαιος για τον εαυτό του. Aν είναι βέβαιος, δεν τον νοιάζει τίποτα. Ούτε να τον πουν υπερόπτη.

Για την ιστορία

Από όταν θυμάται τον εαυτό του ο Γκουαρδιόλα, όχι μόνο έχει άποψη επί θεμάτων που δεν αφορούν το επάγγελμα του, αλλά και την εκφράζει. Κάτι που αποφεύγουν πολλοί σαν και του λόγου του. Δηλαδή, διάσημοι, επιτυχημένοι και πλούσιοι εκπρόσωποι των σπορ.

Πολλές φορές τον κατηγορούν πως μιλάει μεν, αλλά δεν κάνει κάτι για να αλλάξει τον κόσμο. Και ότι πάντα υπογράφει παχυλά συμβόλαια (άσχετο, αλλά πάντα επίκαιρο).

Εδώ και χρόνια έχει διευκρινίσει ότι έχει επικεντρώσει στο να μην αλλάξει εκείνον ο κόσμος.

Εν τω μεταξύ, επειδή υπάρχει ένα ‘ρεύμα’ ανθρώπων που απαιτούν από έχοντες να αλλάξουν ό,τι ενοχλεί ό,τι την ανθρωπότητα, να θυμίσω ότι αφενός κανείς δεν έχει την υποχρέωση να κάνει ό,τι έχουμε εμείς ανάγκη.

Όλοι κάνουμε όσα έχουμε οι ίδιοι ανάγκη, στο μέτρο και το βαθμό που αντέχουμε (ψυχολογικά, σωματικά και νοητικά) και σε επίπεδο αλληλεγγύης.

Αφετέρου το να μιλάς είναι μια πάρα πολύ καλή αρχή. Που αποφεύγουν οι περισσότεροι. Και κανείς δεν είναι άγιος. Συμπεριλαμβανομένου του Γκουαρδιόλα. Ή εσού. Ή εμού.

Ας μάθουμε κάποια στιγμή να ‘δίνουμε’ στους άλλους ό,τι απαιτούμε για εμάς.

Μιλάει πάντα έντονα, γελάει σπάνια

Ο Σάντρο Ροσέλ, πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, όταν ο Γκουαρδιόλα παραιτήθηκε από προπονητής το 2012, τον είχε αποκαλέσει «Δαλάι Λάμα», λόγω της έντονης προσωπικότητας του που δεν έχει ίχνος χαράς. Μπορεί να μη βλέπουμε συχνά τα δόντια του (να μη χαμογελάει τακτικά), αλλά σίγουρα τον ακούμε πολύ συχνά να λέει την άποψη του. Για ό,τι τον ενδιαφέρει. Που δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο.

Αυτή είναι η ιστορία του.

Στα 70 λεπτά μακριά από τη Βαρκελώνη, όπως πλησιάζεις στο Σαντπεντόρ -μια μικρή πόλη στα βορειοανατολικά της Καταλονίας-, βλέπεις μια αχανή κοιλάδα που στη μέση της έχει ένα χωριό και στο φόντο την οροσειρά Montserrat. Είναι σαν να έκοψε κάποιος σε χαρτόνι ένα εντυπωσιακό βουνό και να το “κόλλησε” στην εικόνα. Εκεί γεννήθηκε ο 52χρονος προπονητής.

Η οικογένεια του ήταν μεταξύ των 7.500 κατοίκων της περιοχής. Το σπίτι της το έφτιαξε ο οικοδόμος πατέρας του Πεπ, Βαλέντι. Είχε τρεις ορόφους και βρισκόταν στον κεντρικό δρόμο της πόλης.

Ακόμα εκεί βρίσκεται.

Στο παιδικό δωμάτιο του Πεπ, υπήρχε μια φωτογραφία του Μισέλ Πλατινί. στον τοίχο, ο πατέρας του, εξηγώντας στον μικρό πως “ο Γάλλος παίζει ποδόσφαιρο, όπως οι άγγελοι”.

Πολλά χρόνια μετά, ο Γκουρδιόλα θα ζητούσε αυτόγραφο από τον Πλατινί και εκείνος θα του το αρνείτο.

Όπως σε κάθε μικρή πόλη (χωριό) οι μετρημένοι κάτοικοι του Σαντπεντόρ χαιρετούσαν όποιον έβλεπαν στο δρόμο (ανεξάρτητα από το αν τον γνώριζαν), με τους ρυθμούς της ζωής να είναι χαλαροί.

Υπάρχουν δυο πλατείες: η Placa Gran και η Placa de la Generalitat. Η δεύτερη είναι γνωστή ως «αυτή που γεννήθηκε ο Πεπ».

Μια συνηθισμένη εικόνα από όποια ημέρα του 1979, ήταν αυτή ενός πολύ αδύνατου 8χρονου με φανέλα που είχε το Νο15 στην πλάτη και μια μπάλα ποδοσφαίρου κάτω από τη μασχάλη, να βγαίνει από το σπίτι (στο νούμερο 15 του δρόμου), να κάνει λίγα βήματα, να πηγαίνει στην πλατεία, να καλεί τους φίλους του (συμπεριλαμβανομένης της Pilar) και να παίζουν.

Μέχρι να εμφανιστούν τα άλλα παιδιά, κλωτσούσε την μπάλα σε έναν τοίχο.

Επέστρεφε στην ίδια πλατεία πριν το σχολείο, έπειτα από τα μαθήματα και κάποιες φορές στα μεσημεριανά διαλείμματα.

Το “πρωτόκολλο” του -έτσι έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος όσα έκανε καθημερινά τότε-, ήταν να παίζει μπάλα στην πλατεία, έως ότου βραδιάσει.

Το γκολπόστ ήταν μια μεταλλική γκαραζόπορτα. Κανένα παιδί δεν ήθελε να παίξει τέρμα. Οι μεγαλύτεροι τσακωμοί ωστόσο, αφορούσαν το ποιος θα πάει με την ομάδα του Γκουαρδιόλα. Δεν υπήρχε κάποιος που να μην αναγνωρίζει την ανωτερότητα του. Κάποια στιγμή του πρότειναν να διαλέγει αυτός, για να τελειώνουν τα δράματα.

Συχνά υπήρχαν παράπλευρες απώλειες (μια σπασμένη λάμπα, ένα παγκάκι κλπ.). Aρκούσε μια συγγνώμη του Guardi για να τελειώσει η όποια ενόχληση.

Χρόνια μετά, το γήπεδο της CF Santpedor, όπου πρωτοφόρεσε φανέλα -αυτής της τοπικής ομάδας- ονομάστηκε “Camp Municipal Josep Guardiola”.

Το 2009 το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να ανακηρύξει τον Guardiola ως «το αγαπημένο παιδί της πόλης». Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε πιο τρελό ανταγωνισμό.

Μαθητής της ακαδημίας ταλέντου και σκέψης

Το moto της Μπαρτσελόνα είναι Mas que un club που εν πολλοίς μεταφράζεται ως ‘περισσότερα από ένας σύλλογος’. Πρόκειται για οργανισμό που έχει δεδομένη σχέση με την καταλανική κουλτούρα και κοινωνία. Υπήρξε επίσης, δημοφιλές σύμβολο αντίστασης κατά τη διάρκεια των δικτατοριών του Πρίμο ντε Ριβέρα και Φρανσίσκο Φράνκο.

Έχει και πολύ γνωστή αντιπαλότητα με τη Ρεάλ Μαδρίτης, τον σύλλογο που θεωρείται από πολλούς ως η ποδοσφαιρική αντιπροσώπευση του συγκεντρωτικού ισπανικού κράτους.

Aνέκαθεν οι μαθητές της Μasia εκπαιδεύονταν και στο να μαθαίνουν να σκέφτονται. Να καλλιεργούν το ταλέντο τους, μαζί με το μυαλό τους.

Στις 28 Ιουνίου του 1984, όταν ο Γκουρδιόλα ήταν 13 προσπάθησε για πρώτη φορά να μπει στη La Masia, την ξακουστή ποδοσφαιρική ακαδημία της Μπαρτσελόνα και εκ των βασικών λόγων που υπάρχει μεταξύ των καλύτερων clubs επί δεκαετίες.

Είναι το μέρος όπου παρέχεται στα νέα παιδιά το DNA του οργανισμού (στο σύνολο του), τη φιλοσοφία του πώς παίζεται το παιχνίδι. Στους ‘αποφοίτους’ είναι παίκτες όπως ο Λίονελ Μέσι, ο Σεσκ Φάμπρεγας, ο Αντρές Ινιέστα, ο Κάρλες Πουγιόλ, ο Ζεράρ Πικέ και ουκ ολίγοι άλλοι.

Αυτοί που διάβασες ήταν συμμαθητές και συμπαίκτες του Γκουαρδιόλα.

«Έπαιξες πιο αργά από τη γιαγιά μου»

Η ιδέα αυτής της ακαδημίας ανήκει στον τεράστιο Γιόχαν Κρόιφ. Δέχεται 85 παίκτες κάθε χρόνο, εκ των οποίων τα 60 είναι προτάσεις των ανθρώπων που αλώνουν όλα τα γήπεδαγια να βρουν ταλέντα. Επίσης, απασχολεί 24 προπονητές και 56 υπαλλήλους (από μάγειρες έως ψυχολόγους) και συνολικά 300 παιδιά.

Ξυπνούν στις 06.45, στις 07.00 τρώνε πρωινό, μισή ώρα μετά παίρνουν το λεωφορείο για το σχολείο, στις 14.00 επιστρέφουν, στις 14.15 τρώνε μεσημεριανό, από τις 15.00 έως τις 16.00 έχουν ελεύθερο πρόγραμμα, από τις 16.00 έως τις 18.00 μελετούν τα μαθήματα τους (από το παράθυρο αυτής της αίθουσας βλέπουν το γήπεδο της ομάδας, το Camp Nou) και στις 19.00 πηγαίνουν για προπόνηση. Στις 21.00 γυρίζουν στην ακαδημία, στις 21.30 τρώνε και στις 22.00 έχουν πάλι ελεύθερο πρόγραμμα.

Όταν του ζήτησαν να θυμηθεί τις πρώτες του ώρες στη Masia, είχε πει «κάθε πρωί, όταν άνοιγα το παράθυρο, έβλεπα το Camp Nou”. Στην ακαδημία έμαθε καταλανική ποίηση, τα τραγούδια του Lluis Llach (τραγούδια διαμαρτυρίας που έγιναν γνωστά στα τελευταία χρόνια του Franco). Εκεί αγάπησε και την τέχνη. Κυρίως βέβαια, ασχολείτο με το ποδόσφαιρο.

Μοιραζόταν το δωμάτιο του με άλλα τέσσερα παιδιά, επίσης από χωριά της Ισπανίας. Όλα είχαν το ίδιο -φτωχό- backround. Ένας εκ των συγκατοίκων του ήταν ο -δυο χρόνια μεγαλύτερος του- Tito Vilanova. Έγινε ο ‘μάστερ’ του και μετά ο φίλος του. Όταν ο Πεπ ανέλαβε τη δεύτερη ομάδα της Μπαρτσελόνα (Barcelona B), τον κάλεσε για να γίνει συνεργάτης του.

Ως παίκτης ο Γκουαρδιόλα δεν είχε φυσική δύναμη. Ήταν αργός στα πόδια, αλλά πολύ γρήγορος στο μυαλό. Έτσι, ‘διάβαζε’ καλύτερα από όλους το παιχνίδι. Ήξερε τι θα συμβεί, πριν συμβεί.

Ο Γκουαρδιόλα χρειάστηκε να περάσει από 3 δοκιμαστικά, έως ότου τον δεχθούν. Ο Κρόιφ έτυχε να βρίσκεται στην τρίτη audition. Ήταν αυτός που τον διάλεξε -στα 16 του. Μετά του άλλαξε θέση. Ο νεαρός ανταποκρίθηκε και ο θρυλικός προπονητής τον κάλεσε να κάνει ντεμπούτο με την ανδρική ομάδα σε φιλικό, το 1989 (στον τρίτο του χρόνο στην ακαδημία).

Με το τέλος του ματς, ο Κρόιφ του είπε «έπαιξες πιο αργά από τη γιαγιά μου». Ο Πεπ κατάλαβε αργότερα πως αυτός ήταν ο τρόπος του μέντορα του, για να δίνει κίνητρα στους παίκτες του. Το πρώτο επίσημο παιχνίδι ήταν αυτό του Δεκέμβρη του 1990, εναντίον της Κάντιθ. Έπαιξε γιατί ήταν τυχερός: ο Κούμαν ήταν τραυματίας, ο Αμορ τιμωρημένος και υπήρχε ένα κενό.

Ο Πεπ είχε ό,τι χρειαζόταν ο προπονητής του για να το καλύψει. «Μπορεί να κάνει γρήγορο κοντρόλ, όπως μπορεί να δώσει και γρήγορα μια πάσα. Μπορεί να δώσει σε καλή κατάσταση κάπου την μπάλα, ώστε αυτός που θα την πάρει να μπορεί να την κάνει κάτι». Ας δούμε και τι είπε ο έτερος πρωταγωνιστής της ιστορίας:

«Τα χρωστώ όλα στον Κρόιφ. Ήταν αυτός που μου έδωσε την ευκαιρία. Υπάρχουν πολλοί που δεν ζουν αυτά για τα οποία έχουν προοριστεί, επειδή κανείς δεν τους δίνει την ευκαιρία».

Έκτοτε ως παίκτης πήγαινε όπου έκρινε πως ο προπονητής του είχε ενδιαφέρον.

Για τον Γκουαρδιόλα συνώνυμο της διασημότητας είναι το «σκατά»

Ο αδελφός του, Πεπ και νυν ατζέντης του, Πέρε είχε κληθεί να περιγράψει τον Γκουαρδιόλα ως άνθρωπο. «Μπορεί να γίνει απίστευτα πεισματάρης, σχεδόν εμμονικός και πάντα σκέφτεται το ποδόσφαιρο. Ανέκαθεν ήταν ξεκάθαρο πως θα γίνει προπονητής.

Εκτός των αγωνιστικών χώρων, απολαμβάνει την ηρεμία του. Περισσότερο ακούει, παρά μιλάει και πάντα ήθελε η προσωπική του ζωή, να μείνει προσωπική”.

Τον ρώτησαν με ποια λέξη χαρακτηρίζει τη διασημότητα. Απάντησε «με το ‘σκατά’».

Η μόνη φορά που δεν κατάφερε να αποφύγει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ για λόγο που δεν αφορούσε το ποδόσφαιρο, ήταν όταν παντρεύτηκε τη γυναίκα με την οποία μοιραζόταν τη ζωή του από την εφηβεία του, την Κριστίνα Σέρα.

Γνωρίστηκαν όταν ήταν 18, σε ένα κατάστημα ρούχων που είχε πάει για να κάνει τα ψώνια του.

Αυτό ανήκε στη μητέρα της Κριστίνα, η οποία είχε ξεκινήσει ήδη καριέρα στο modeling και το 1998 αναδείχθηκε “Miss Catalunya”. Ακολούθησαν προτάσεις από διεθνή πρακτορεία. Παντρεύτηκαν στις 29/5 του 2014.

Είχαν ήδη αποκτήσει τρία παιδιά.

Μετά τη δεύτερη γέννα, η σύζυγος του το πήρε απόφαση πως δεν μπορούσε να συνεχίσει τη δική της καριέρα. Στα χρόνια που είναι μαζί, δεν έχει ακουστεί το παραμικρό -σε φήμη ή υπόνοια δασκάλου.

Η Κριστίνα είχε πιέσει το 2011 το σύζυγο της να τα παρατήσει. «Δεν έδειχνα το απαραίτητο ενδιαφέρον στα παιδιά μου και σε εκείνη, με συνέπεια να λείπω σε όλους. Μου έλεγε ότι τα παιδιά μου μεγαλώνουν χωρίς πατέρα και καθημερινά μου θύμιζε πως έχω οικογένεια.

Η αλήθεια είναι πως το σκέφτηκα και αποφάσισα πως ότι δεν μπορούσα να ζήσω μακριά από το ποδόσφαιρο. Όπως δεν μπορούσα να ζήσω μακριά από τη γυναίκα μου». Τα βρήκαν στη μέση.

«Ελπίζω να μην αλλάξει ο κόσμος εμένα»

Μολονότι ασχολείται όλη του τη ζωή με το ποδόσφαιρο, εξακολουθεί να κάνει ό,τι μπορεί για να μη δίνει κατ’ ιδίαν συνεντεύξεις. Μιλάει κυρίως μόνο όπου πρέπει να μιλήσει (συνεντεύξεις Τύπου κλπ). Φορά χειροποίητα κοστούμια (κατόπιν σχετικής προτροπής της συζύγου), απολαμβάνει να ακούει Coldplay, είναι “αριστερός” και δεν πιστεύει πως υπάρχει Θεός (“πέραν του Messi και του Maradona”).

Αν δεν είχε γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, θα είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του στη νομική και θα ήταν δικηγόρος. Άλλωστε, είχε το ‘λέγειν’.

Όπως είχε πει ο Ιταλός προπονητής Φάμπιο Καπέλο «στο peak του ήταν ένας από εκείνους που σκέφτονταν πιο γρήγορα στο γήπεδο. Ένας πραγματικός ηγέτης. Ψύχραιμος και πάντα έβρισκε τις κατάλληλες λέξεις, τις κατάλληλες στιγμές. Υπάρχουν πολλοί που μιλούν συνέχεια και δεν λένε τίποτα. Ο Γκουαρδιόλα πάντα βρίσκει να πει το σωστό».

Το 2000, λίγο πριν εγκαταλείψει την Μπαρτσελόνα -ως παίκτης-, είχε γράψει ένα άρθρο στο περιοδικό Time. Μέσω αυτού ενημέρωσε ότι «είμαι πεσιμιστής. Μοιράζομαι την άποψη ενός φίλου, ο οποίος κάποτε μου είπε ‘ήλθα για να προσπαθήσω να αλλάξω τον κόσμο. Τώρα, το μόνο στο οποίο ελπίζω είναι ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει εμένα»’.

Στο ίδιο άρθρο, έγραψε για την καταλανική κληρονομιά του και το πόσο σημαντική είναι για εκείνον. «Οι Καταλανοί έχουν καταπιεστεί για χρόνια, πολιτισμικά και σε ό,τι αφορά τη χρήση της δικής τους γλώσσας. Αυτή η τακτική μας κάνει να λατρεύουμε περισσότερα τα δικά μας στοιχεία και να θέλουμε να τα υπερασπιζόμαστε σε εθνικό και διεθνές επίπεδο».

Κατά δική του ομολογία, αυτές οι απόψεις τον είχαν κάνει παρία όταν αγωνιζόταν για την εθνική Ισπανίας.

Το 2015, όταν οι Καταλανοί πίεζαν για να εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία τους από την Ισπανία, ο τότε 44χρονος Πεπ είχε συμφωνήσει να είναι υποψήφιος με ένα από τα δύο κύρια κόμματα που έκαναν αυτόν τον αγώνα.

Από πολύ παλαιότερα είχε ταχθεί υπέρ της απόσχισης. Υποστήριξε διεθνείς εκστρατείες για να συσπειρώσει το δικαίωμα της βορειοανατολικής περιοχής να διεξάγει δημοψήφισμα ανεξαρτησίας όπως αυτό που χορηγήθηκε στη Σκωτία πέρυσι και τον περασμένο Νοέμβριο ταξίδεψε στην περιοχή για να ψηφίσει στο συμβολικό δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία.

Ως προπονητής τότε, της Μπάγερν Μονάχου είχε εμφανιστεί σε συνέντευξη Τύπου για παιχνίδι του UEFA Champions League (με την Πόρτο), με μπλουζάκι που έγραφε #JusticiaParaTopo. Ζητούσε δικαιοσύνη για το θάνατο δημοσιογράφου, κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ του 2014.

Οι κανόνες της UEFA θεωρούν ότι είναι αδίκημα όταν ένα άτομο, σύλλογος ή ένωση «χρησιμοποιεί αθλητικές εκδηλώσεις για εκδηλώσεις μη αθλητικού χαρακτήρα». Ο Γκουαρδιόλα δεν έδωσε δεκάρα.

Το Μάρτιο 2018, ως κόουτς της Μάντσεστερ Σίτι, είχε φορέσει μια κίτρινη κορδέλα στο πέτο, σε επίσημο αγώνα για να δηλώσειτην στήριξη του στους φυλακισμένους Καταλανούς ηγέτες -μετά το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του περασμένου Οκτώβρη. Η κορδέλα κρίθηκε ως πολιτικό σύμβολο και η αγγλική ομοσπονδία τον τιμώρησε με πρόστιμο 23.410 ευρώ.

Το 2019 επέκρινε «την ολίσθηση της Ισπανίας προς τον αυταρχισμό» σε ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα όταν επιβλήθηκαν μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης σε εννέα αυτονομιστές ηγέτες για το ρόλο τους στη διοργάνωση ενός «παράνομου» δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Καταλονίας δύο χρόνια νωρίτερα. Είχε τονίσει πως «έχω προσωπικούς φίλους που θα περάσουν 9 χρόνια στη φυλακή, επειδή ψήφισαν», πριν ενημερώσει ότι «εάν με χρειαστεί η Καταλονία, μπορεί να με υπολογίζει στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Τον κατηγόρησαν πως δεν επέκτεινε αυτήν την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους στο Άμπου Ντάμπι, ‘σπίτι’ των ιδιοκτητών της ομάδας του. Δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει σχετικά. Απάντησε πως «κάθε χώρα αποφασίζει πώς θέλει να ζήσει. Εγώ βρίσκομαι σε μια χώρα με εγκατεστημένη δημοκρατία εδώ και χρόνια και προσπαθώ να προστατεύσω αυτήν την κατάσταση».

To 2019 εξήγησε για πρώτη και τελευταία φορά πως «λένε ότι δεν μπορείς να συνδυάζεις πολιτική και αθλητισμό. Εάν όλα όσα κάνεις στη ζωή είναι πολιτικά, γιατί δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου ή αυτό που νιώθω, στην αδικία που διαπράττει η ισπανική κυβέρνηση στους επτά ανθρώπους που φυλακίστηκαν άδικα για περισσότερα από δύο χρόνια;

Θα συνεχίσω να λέω το ίδιο πράγμα: ο λαός στην Καταλονία ζήτησε να ασκήσει το δικαίωμα ψήφου του, όχι να γίνει ανεξάρτητος.

“Γιατί δεν μπορώ να το σχολιάσω επειδή είμαι προπονητής ποδοσφαίρου, πολύ περισσότερο από την στιγμή που ένας δημοσιογράφος μπορεί να πει τη γνώμη του;».

Για αυτόν τον λόγο εξέφρασε την άποψη του και μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, λέγοντας πως «το δράμα είναι ότι οι χώρες συνεχίζουν να καταστρέφονται επειδή ένα άτομο αποφασίζει ότι αθώοι άνθρωποι πρέπει να εξοντωθούν και ο κόσμος βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Ο κόσμος παραμένει σιωπηλός. Όχι οι άνθρωποι που αντιστέκονται, αλλά οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο που θα έπρεπε να πάρουν μια απόφαση ή να πουν ότι αυτό που συμβαίνει δεν μπορεί να συμβαίνει.

Αυτό που γίνεται είναι απόρροιας της αποτυχίας της πολιτικής, της οικονομίας, των πάντων.

Για να διορθωθεί το μίσος που δημιουργείται στις μελλοντικές γενιές, θα χρειαστεί ένας αιώνας. Ο ουκρανικός λαός δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτό που του συνέβη: πως με απόφαση ενός ανθρώπου καταστρέφεται η χώρα του.

Φανταστείτε τον εαυτό σας στη χώρα σας και να έρχεται ένας άντρας να αποφασίζει να σας επιτεθεί. Να σκοτώνει την οικογένεια και τους φίλους σας. Να χάνετε τα πάντα και να αναγκάζεστε να αυτοεξοριστείτε, εξαιτίας ενός άνδρα.

Αυτό που γίνεται δεν έχει προκληθεί από εσάς ή εμένα. Πού είναι το ΝΑΤΟ; Πού είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες; Πού είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Πρόκειται για την απόλυτη αποτυχία του ανθρώπου, την αποτυχία των πολιτικών θεσμών.

«Για τέτοιου είδους καταστάσεις υπάρχουν οι πολιτικοί. Τελικά είμαστε αυτοί που δουλεύουμε και πληρώνουμε τους φόρους όλου του κόσμου. Αυτοί απλά ανησυχούν πως δεν θα γίνουν αυτά. Είναι losers».