ΠΟΣΟ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΧΩΡΙΣ SURVIVOR;

Σκουπίδια. Τα realities είναι σκουπίδια. Ποιος τα βλέπει ήθελα να ‘ξέρα. Ανοίγουμε την τηλεόραση και έχει μόνο αηδίες. Πάνε και βάζουν μόνο μ#%$#%ς να βλέπει ο κόσμος να αποχαυνώνεται να ξεχνά τα προβλήματά του. Σε τί κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιμτσίκα (πάντα και παντού κολλάει η ερώτηση με αποδέκτη τον Νίκο Τσιμτσίκα).

Αυτές είναι κάποιες από τις γραφικότητες που κατά καιρούς ακούμε είτε μέσω τηλεόρασης σε στιγμές εκρηκτικής αυτοαναφορικότητας, είτε γύρω μας, πλάι μας και πάει λέγοντας. Τηλεσκουπίδια. Αυτός είναι όρος που χρησιμοποιείται κατά κόρον για να περιγράψει τα realities με πρώτο και καλύτερο παράδειγμα το Big Brother, σχεδόν 20 χρόνια πίσω. Εξευτέλιση της ανθρώπινης προσωπικότητας και αδηφάγα μάτια να εισβάλλουν στο 24ωρο παικτών που με τη θέλησή τους μας το ΄δωσαν στο πιάτο.

Χίλια συγγνώμη για τη διακοπή αλλά να κάνω μία παρέμβαση θα ήθελα. Ο τελικός του Big Brother την παραμονή της Πρωτοχρονιάς άγγιξε κατά μέσο όρο ποσοστό τηλεθέασης 68,2% στο γενικό σύνολο και 79,4% στα νεανικά κοινά Τα συγκεκριμένα ποσοστά τηλεθέασης μπορούν να συγκριθούν μόνο με τα αντίστοιχα που κατέγραψε η νίκη της Εθνικής Ελλάδας στον τελικό του Euro του 2004, η συμμετοχή της Έλενας Παπαρίζου στην Eurovision του 2000 αλλά και η συμμετοχή του Σάκη Ρουβά στην Eurovision του 2004. Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια και στη ζωή μας μπήκε ο Ντάνος και το Survivor, με ενδιάμεσες προσθήκες το Μπαρ, το The Wall, το Fame Story (κόλαση το πλατό, κόλαση, πάμε σε διαφημίσεις σώστε με), το The Gym Show, το Next Top Model, το MasterChef (διαγωνισμός μαγειρικής θα μου πεις αλλά δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τα σκληροπυρηνικά realities). Με μικρές εξαιρέσεις η τηλεθέαση σε όλα αυτά τα προγράμματα ήταν από υψηλή μέχρι πιάσαμε ταβάνι. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως πολλά από αυτά επαναλαμβάνονται ακόμα και σήμερα, με κάποια να μην αφήνουν και περιθώριο ανάσας. Πριν καλά καλά ολοκληρωθεί ο τρέχων κύκλος έχουν πέσει οι κάρτες για τις δηλώσεις συμμετοχής του επόμενου. Χίλια συγγνώμη και πάλι αλλά μία (ρητορική) ερώτηση νιώθω την ανάγκη να θέσω.

Αν κανένας δεν βλέπει realities και κανένας δεν τα συμπαθεί γιατί «πολύ χαμηλό το επίπεδο» πώς προκύπτουν αυτά τα σαρωτικά νούμερα στην τηλεθέαση; Γιατί αν όλοι βλέπαμε το κανάλι της Βουλής κι όχι το Survivor τα δεδομένα θα ήταν διαφορετικά. Αν αντί για MasterChef βλέπαμε ντοκιμαντέρ για τον ιαγουάρο της Παταγονίας δεν θα έβραζε το Twitter να φύγει ο Διονύσης και ο Ιωάννης από τον διαγωνισμό. Κανένας δεν ανάγκασε κανέναν. Ελεύθερη βούληση με το τηλεχειριστήριο ανά χείρας. Υποτιμά τη νοημοσύνη σου ο Ντάφυ και οι amigos para siempre; Πατάς το κουμπί, αλλάζεις κανάλι. Πατάς το κουμπί, κλείνεις την τηλεόραση.

Η τηλεόραση είναι προσφορά και ζήτηση. Τα βλέπουμε; Μας τα σερβίρουν (και πολύ καλά κάνουν). Δεν τα βλέπουμε; Αναγκάζονται να βρουν κάτι άλλο να γεμίσουν το πρόγραμμα. Και τέρμα με τις δικαιολογίες. Διανύουμε μία περίοδο πλήρους άνθησης με μυθοπλασία και εκπομπές πάσης φύσεως που δεν αφήνουν περιθώριο για γκρίνια περί τηλεοπτικής ένδειας. Άλλαξε κανάλι, τόσο απλό.