ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΜΕΤΑΞΥ “ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΑΔΙΚΟΥ” ΚΑΙ “ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ”

Μερικά πράγματα που κατάλαβα παρακολουθώντας εδώ και λίγες μέρες στην ομορφότερη χώρα του κόσμου το κωμικοτραγικό “Φουρθιώτης Gate”.

-Η Ελληνική Αστυνομία και ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, χρειάζονται βοήθεια, έστω κάποιον ενδιάμεσο. Για να συνεννοούνται καλύτερα όταν προσπαθούν να ξεπεράσουν η μία τον άλλο σε επικοινωνιακό οίστρο και τελικά καταλήγουν να διαγωνίζονται σε fake news. Γιατί, ή ο Μένιος Φουρθιώτης δεν είχε καθόλου αστυνομική προστασία (όπως ανέφερε κατηγορηματικά η ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ.) ή με “προσωπική επέμβαση” του υπουργού η φρουρά απομακρύνθηκε (όπως διέρρευσε το Υπουργείο) ή, τελικά, τον Φουρθιώτη τον φύλαγαν μεν «αλλά όχι παραπάνω από 2-4 άτομα, σε καμία περίπτωση 14», όπως είπε ο υπουργός στη Βουλή απαντώντας σε σχετική επίκαιρη ερώτηση του Γιώργου Καμίνη. Ας θυμίσουμε ότι αυτή η συζήτηση γίνεται την ίδια εβδομάδα που μας απασχόλησε μια διπλή δολοφονία στη Μακρυνίτσα (της οποίας είχαν προηγηθεί ασφαλιστικά μέτρα στον δράστη) και μια δολοφονία δημοσιογράφου μέρα μεσημέρι ούτε 10 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης. Ο δε 13χρονος με το σπασμένο χέρι μετά από έφοδο αστυνομικών με πολιτικά στη Λάρισα; «Παραπάτησε κι έπεσε», έβγαλε, ουφ, από το μυαλό μας το κακό ο υφυπουργός ΠροΠο, Λευτέρης Οικονόμου.

-Ποτέ μην υποτιμάς την καρδιά του πρωταθλητή, την πίκρα του απατημένου και τον θυμό του ανασχηματισμένου υπουργού (ειδικά αν είναι Σαμαρικός σε κυβέρνηση Μητσοτάκη). Ο Γιαννης Βρούτσης ήταν ο μοναδικός κορυφαίος υπουργός που έχασε το χαρτοφυλάκιό του στον ανασχηματισμό του περασμένου Γενάρη. Αυτό δεν αναιρεί την σοβαρότητα των καταγγελιών του για την απαίτηση του τηλεοπτικού παρουσιαστή να εισπραχθούν υπέρογκοι μισθοί μέσω του προγράμματος ΣΥΝ-εργασία (“Ήρθε στο υπουργείο και κλοτσούσε πόρτες. Ήρθε με μπράβους. Απειλούσε γενικούς γραμματείς. Υπάλληλοι έρχονταν κλαίγοντας γιατί τους έλεγε ότι θα τον προσκυνήσουν”, δήλωσε στο Documento). Ίσως εξηγεί όμως το timing και το μέσο στο οποίο έγιναν οι αποκαλύψεις. Είπαμε, “ο θυμός του ανασχηματισμένου”, θυμηθείτε και το beef ΣΥΡΙΖΑ-Κοντονή για τον Ποινικό Κώδικα.

-Δεν είναι ούτε η πρώτη φορά σήμερα, ούτε η πρώτη χώρα η Ελλάδα, που απίθανοι τύποι βλέπουν φως και μπαίνουν με θράσος στο σαλόνι της εξουσίας. Από τον καιρό του Ανδρέα στο Ωνάσειο που χαρτορίχτρες κι αστρολόγοι περιφέρονταν στο πρωθυπουργικό περιβάλλον μέχρι το πρόσφατο πινγκ πονγκ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ με μπαλάκι κάποιον Μανώλη Πετσίτη (θυμάστε τους τίτλους “από σερβιτόρος…ζάμπλουτος”;), οι περιπτώσεις αφθονούν. Το δικαστικό σίριαλ “τριπλή εισαγγελική έρευνα σε βάρος του Μένιου Φουρθιώτη” vs. “Προσφυγή Φουρθιώτη στο ΣτΕ για αντισυνταγματική μείωση μέτρων ασφαλείας” ξεκίνησε σαν μεταγλωτισμένη σαπουνόπερα. Κολομβιανής παραγωγής (κι όχι βραζιλιάνικης), για να είμαστε και στο πνεύμα της τυπικής αναγωγής που κάνουμε κάθε φορά που η διαφθορά μας χτυπά την πόρτα. Συνέχεια, δηλαδή.

Αν έχει κάποια σημασία αυτός ο κύκλος της «αυταπάτης», δεν είναι το ισοπεδωτικό συμπέρασμα ότι είναι “όλοι ίδιοι” (Η ισοπέδωση αυτή ήταν που έφερε τους ναζί στη Βουλή.)

“Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα”, απάντησε τον Μάιο του 2016 σε έναν συνηθισμένο κοινοβουλευτικό διαξιφισμό ο, τότε πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας στον, τότε μόλις εκλεχθέντα αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκο Μητσοτάκη. Χωρίς να το καταλαβαίνει, καθιέρωσε μια λέξη που θα μείνει στην ιστορία ως η αντίφαση της “Πρώτης Φοράς Αριστερά”. “Αυταπάτη”, αλλιώς η απόσταση που χωρίζει ένα κόμμα αντιπολίτευσης που διαμαρτύρεται από ένα κόμμα που κυβερνά κάνοντας συμβιβασμούς.

Όμως, η “αυταπάτη” κυκλοφορεί φυσικά και σε άλλα χρώματα και σχέδια. Κάθε φορά και πιο οδυνηρά. Το 2019, ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος (όχι απαραίτητα με παρελθόν ψήφων-κοινοχρήστων στη “γαλάζια πολυκατοικία”) αγόρασε “το καλύτερο βιογραφικό της χώρας”, “τεχνογνωσία”, “κανονικότητα”, “Ευρώπη”, “ανάπτυξη” – μην τα πολυλογούμε, αγόρασε “κεντροδεξιά”. Κάτι λιγότερο από δυο χρόνια μετά έχει πάρει ιδεολογικές αγκυλώσεις που κοστίζουν ζωές στη συνθήκη της πανδημίας (την ώρα που ο πρωθυπουργός λέει δημοσίως ότι “δεν υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται ΜΕΘ και δεν βρίσκουν“), καταστολή κι αστυνομική αυθαιρεσία, απαξίωση της επιστημονικής και καλλιτεχνικής κοινότητας, μηδενική δημόσια διαβούλευση κι απουσία λογοδοσίας, σαρωτικό έλεγχο των μίντια πολύ πέρα από τα όρια της προπαγάνδας, πάσης φύσεως σκάνδαλα και σκανδαλάκια – έγραψαν σε ιντερνετικό τοίχο με αφορμή την πρόσφατη υπόθεση “οταν αγόρασες Χάρβαρντ και σου βγαίνει Ερωτοδικείο”.

Αν έχει κάποια σημασία αυτός ο κύκλος της “αυταπάτης”, δεν είναι το ισοπεδωτικό συμπέρασμα ότι είναι “όλοι ίδιοι” (Η ισοπέδωση αυτή ήταν που έφερε τους ναζί στη Βουλή.) Είναι η απορία για το πότε θα ωριμάσουμε ώστε να τελειώνουμε με παραμύθια για “ηθικά πλεονεκτήματα” και “καταλληλότερους” αφού η διαφθορά της εξουσίας μοιάζει (και είναι) αναπόφευκτη. Όταν μάλιστα συνδυάζεται, όπως στην περίπτωση της παρούσας κυβέρνησης, με μια άνευ προηγουμένου ιδιοκτησιακή αντίληψη του κράτους, προσοχή στο κενό μεταξύ φαντασίωσης “αριστείας” και διακυβέρνησης “μεσημεριανάδικου”…