ΗΛΙΑΣ ΒΑΛΑΣΗΣ: “ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΛΙΑΝΙΣΕΙ ΣΤΟ ΞΥΛΟ”

Οι περισσότεροι τον θυμούνται από το πρώτο Survivor το 2003. Τον είχαν χαρακτηρίσει ως τον ηθικό του νικητή, γιατί είχε ξεχωρίσει για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και το ήθος του. Ο λόγος για τον Ηλία Βαλάση, πρώην εκπαιδευτή των ΟΥΚ, τηλεπαρουσιαστή και τα τελευταία χρόνια ηθοποιό. Ιδιότητες σχεδόν αντικρουόμενες, που ξενίζουν πολλούς και δημιουργούν πολλές απορίες και ίσως ακόμη και αμφιβολίες για το πρόσωπό του.

Και εγώ προσωπικά ομολογώ πως δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Όταν είδα πως πρωταγωνιστούσε στον “Άγριο Σπόρο” που σκηνοθετούσε η Ελένη Σκότη μαζί με τον Τάκη Σπυριδάκη – τον ηθοποιό που έφυγε νωρίς από τη ζωή- και ακολούθως με τον Στάθη Σταμουλακάτο, απόρησα. Και ξενέρωσα μαζί, γιατί δεν μπορούσα να κατάλαβω τι δουλειά είχε ένας τέτοιος άνθρωπος σε ένα αγαπημένο μου θέατρο και μέσα σε μία τόσο ποιοτική ομάδα θεατρανθρώπων.

Η απορία μου λύθηκε φέτος, που πήγα να δω τα “Αξύριστα Πηγούνια” που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παλούμπης στο Μικρό Χορν. Όχι μόνο εξεπλάγην από την υποκριτική βαρύτητα του αλλοτινού παίκτη του διάσημου ριάλιτι επιβίωσης, αλλά και θύμωσα με τον εαυτό μου. Γιατί κακά τα ψέματα, και εμείς οι του… πολιτιστικού έχουμε στερεότυπα και μάλιστα πολλά. Και αφορίζουμε ανθρώπους πριν καν τους δούμε.

Γι αυτό και θέλησα να του μιλήσω, από κοντά. Να τον γνωρίσω και να καταλάβω τι είναι αυτό που έσπρωξε τον άνθρωπο αυτόν στο θέατρο. Και όχι στο εμπορικό θέατρο, αλλά σε αυτό το είδος θεάτρου, το ρεαλιστικό, το σκληρό, αυτό που κάθε βράδυ πρέπει να δίνεις την ψυχή σου για να βγάλεις την ερμηνεία σου…

Η συζήτησή μας, όπως θα δείτε ήταν χειμαρρώδης και αποκαλυπτική και ξεκίνησε από την αρχή, τα παιδικά χρόνια…

Γεννήθηκε, λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν ξαναπήγε ποτέ στην πόλη αυτή. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην Αττική, στη Βάρη και στη Βάρκιζα, και στη Λήμνο. Την αγαπημένη του παιδική ανάμνηση μου την αναφέρει – στην αρχή δεν ήθελε να την αναφέρω στη συνέντευξη, μην τυχόν θεωρηθεί ψώνιο- και τα μάτια του βουρκώνουν από συγκίνηση: “μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου είναι όταν έπαιξα πιτσιρικάς στο θέατρο. Πήγαινα στην Έκτη Δημοτικού ή στην Πρώτη Γυμνασίου και ήρθε στη Λήμνο το Κρατικό Θέατρο Βορειου Ελλάδος για να ανεβάσει μία παράσταση. Εκεί οι υπεύθυνοι με επέλεξαν ως έναν από τους πρωταγωνιστές του έργου “Οι τρελοί της Εποχής” του Ψαθά. Ήταν η πρώτη στιγμή της ζωής μου που ένιωσα σαν να είμαι στον πιο φυσικό χώρο που θα μπορούσα να είμαι. Ένιωσα πιο άνετα από ποτέ με τον εαυτό μου. Μέσα από αυτόν τον ρόλο θυμάμαι πως για μιάμιση ώρα μπορούσα να είμαι ένας άλλος άνθρωπος και αυτό το λάτρεψα. Το όνειρό μου κόπηκε απότομα, γιατί η γιαγιά μου με μία μαγκούρα πήρε στο κυνήγι αυτούς από το ΚΘΒΕ που ήθελαν να με πάρουν στη Θεσσαλονίκη.

Οι μιμήσεις και το θέατρο ήταν σαν μια μικρή ψυχασθένεια, που τελικά αποδείχθηκε ψυχοθεραπεία. Γιατί έμπαινα σε έναν άλλο ρόλο και δεν ήμουν τόσο πολύ ο εαυτός μου που τόσο πολύ με γονάτιζε.

Αλλά και στην ίδια τη ζωή χρειάζεται το θέατρο και οι μάσκες. Από πολύ μικρός, ήξερα καλά πως μπορούσα να προσποιηθώ… Οι δυσκολίες της ζωής σε καθοδηγούν να γίνεις υποκριτής -με την καλή έννοια- άρα να φέρεσαι υποκριτικά, άρα να προσπαθείς να σκιαγραφήσεις τον χαρακτήρα των άλλων και γιατί όχι, να τον κάνεις βίωμα. Σαν παιδάκι θυμάμαι να παρατηρώ τους πάντες γύρω μου και μετά να πηγαίνω σπίτι και να κάνω μιμήσεις. Μιμούμουν πολύ ακόμα και τραγουδιστές. Οι μιμήσεις και το θέατρο ήταν σαν μια μικρή ψυχασθένεια, που τελικά αποδείχθηκε ψυχοθεραπεία. Γιατί έμπαινα σε έναν άλλο ρόλο και δεν ήμουν τόσο πολύ ο εαυτός μου που τόσο πολύ με γονάτιζε.

Αυτή μου τη θεατρική πλευρά την αξιοποίησα και μετά στο Πολεμικό Ναυτικό ως εκπαιδευτής. Εκεί τα πράγματα ήταν πολύ σκληρά, εγώ πάλι δεν ήμουνα, γι αυτό πολλές φορές έπαιζα έναν χαρακτήρα που δεν ήμουνα. Έβαζα μάσκες…

Ήμασταν τα βρεγμένα παιδιά…

Στη Λήμνο δε θυμάμαι τον εαυτό μου έξω από τη θάλασσα, έξω από το νερό. Ήξερα πιο καλά τον βυθό της από τη στεριά. Ήμασταν τα βρεγμένα παιδιά. Πηγαίναμε βόλτα στο λιμάνι το βράδυ και πάντα ρίχναμε εκεί και μία βουτιά. Η σχέση μας με το υδάτινο στοιχείο, ήταν η σχέση με το νερό που πίνεις. Ήταν τόσο αναγκαία. Αν δεν βρέχαμε τον εαυτό μας χειμώνα καλοκαίρι, δεν μπορούσαμε. Ήταν κάτι σαν ναρκωτικό για εμάς.

Σαν μαθητής ήμουν πολύ κακός. Δε θα ξεχάσω ποτέ μία φιλόλογο που δε μου είχε ποτέ απευθύνει τον λόγο, γιατί θεωρούσε πως ήμουν πολύ κακός μαθητής. Μία μέρα, όμως, μου άρεσε πολύ το θέμα στην έκθεση και έγραψα την καλύτερη έκθεση του σχολείου. Τότε είπε εκείνη είπε πως δεν είχε ξαναδιαβάσει ποτέ καλύτερη έκθεση από παιδί. Μη νομίζεις, γεμάτη ορθογραφικά λάθη ήταν, αλλά μιλάμε για το νόημα. Έκτοτε άλλαξε και η σχέση της μαζί μου. Ξαφνικά με ανακάλυψε γιατί σκέφτηκε πως αυτός που δεν έδινε καμία σημασία, θα μπορούσε να είναι καταπληκτικός συγγραφέας. Και απέκτησε ενδιαφέρον για το άτομό μου. Αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να κάνει. Όμως σαν καθηγήτρια τον κακό μαθητή πρέπει να θέλεις, ο καλός είναι ο εύκολος. Πάρε τον δύσκολο δρόμο και κάντον αεροδρόμιο.

Με καλλιτεχνικές και συγγραφικές ανησυχίες πώς κατέληξες στις ειδικές δυνάμεις; Ένιωθες δυνατός;

Ούτε ήμουν ούτε ένιωθα. Ήμουν δυνατός σαν ένα χωριατόπαδο. Φαντάσου πως όταν μας μάζεψαν στα ΡΕΟ, εγώ και κάποιοι που ήταν σαν κι εμένα κοιτούσαμε τους άλλους 200 θηριώδεις τύπους. Αναρωτήθηκα «τι κάνω εγώ εδώ πέρα; Δεν θ’ αντέξω ούτε μία μέρα». Τελικά εμείς οι τέσσερις έντρομοι, ήμασταν αυτοί που μείναμε και άλλοι 200 έφυγαν».

Τότε κατάλαβα πως δεν έχει να κάνει με τα μπράτσα, έχει να κάνει με τα θέλω. Το ίδιο ισχύει και στο θέατρο. Πόσο παλεύεις και πολεμάς για τα “θέλω” σου και πόσο όταν το σύμπαν σου λέει “όχι”, εσύ επιμένεις στο “ναι”.

Γιατί όμως επέλεξες να πας στις ειδικές δυνάμεις του πολεμικού ναυτικού;

Πήγα γιατί έψαχνα την οικογένεια. Πριν καταταχθώ ήμουν ναυαγοσώστης, είχα έναν συνάδελφο ονόματι Σάββας. Δεν τον είχα δει ποτέ να χαμογελάει στα τρία χρόνια που τον ήξερα. Ήταν βατραχάνθρωπος, εγώ δεν ήξερα τι είναι αυτό, ούτε είχα ρωτήσει ποτέ. Ήταν πολύ σκληρός σαν άνθρωπος. Μια μέρα τον πήρε ένας αγκαλιά εκεί στην παραλία και χάθηκαν μαζί μέσα στο νερό. Ήταν η πρώτη φορά που είδα από τα μάτια του να τρέχουν δάκρυα. Και λέω τι είναι αυτή η σχέση που μπορεί να έχει αυτός ο τόσο σκληρός και δυνατός άνθρωπος. Είδα να τσακίζεται η ψυχή του,να γελάει μεχρι και το είναι του, είχα πάθει σοκ. Και επειδή κατάλαβε και ήξερε την ιστορία μου μου είπε: “Αγόρι μου εσύ πρέπει να πας εκεί μέσα, αν θες να βρεις οικογένεια”. Και έτσι έγινε. Όντως βρήκα μια οικογένεια. Ήμασταν και είμαστε σαν αδέλφια με τους ανθρώπους που συνάντησα εκεί μέσα.

Γενικώς στη ζωή μου νιώθω πως τα έζησα όλα στον υπερθετικό βαθμό. Έβγαινα, έπινα, ήμουν γυναικάς.

Γενικώς στη ζωή μου νιώθω πως τα έζησα όλα στον υπερθετικό βαθμό. Έβγαινα, έπινα, ήμουν γυναικάς. Πήγα στο Survivor, πέρασα κάποια χρόνια υπερέκθεσης στην τηλεόραση, καθώς ήμουν παρουσιαστής στη Φάρμα και συμμετείχα στο πρωινό “Όμορφο Κόσμο” με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου. Ακόμη και τότε, όμως, το μυαλό μου ήταν στη μονάδα, αυτό το τηλεοπτικό το έκανα διαδικαστικά τελείως, μηχανικά. Λυπάμαι γι αυτό γιατί θα μπορούσα να έχω κάνει πολύ ωραία πράγματα στην τηλεόραση. Ήταν λάθος μου. Αλλά δεν πειράζει γιατί μετά ήλθε στο θέατρο στη ζωή μου.

Και ήλθε το θέατρο…

Ένας φίλος μία μέρα μου λέει… “Ρε Ηλία, εσύ είσαι φτιαγμένος για θέατρο. Πρέπει να παρακολουθήσεις το μάθημα του Ευδόκιμου Τσολακίδη, τον αυτοσχεδιασμό”. Πήγα και ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα ζήσει ποτέ. Ακολούθως έκανα μία παράσταση αυτοσχεδιασμού, ήταν ότι πιο δύσκολο έχω κάνει στο θέατρο. Επί 3 χρονια έκανα μία ολόκληρη παράσταση επί μιάμισι ώρα από το τίποτα. Και όσο έβλεπα την αποδοχή του κόσμου, τόσο δενόμουν με το θέατρο. Δε ζούσα από το θέατρο εννοείται. Δούλευα σε δύο δουλειες για να μπορέσω να έχω τα χρήματα να κάνω όλα τα μαθήματα. Γιατί όσο καλός και αν είσαι, η βάση είναι η μάθηση. Έκανα ό,τι μπορούσα από μαθήματα στο θέατρο των Αλλαγών.

Το θέατρο εκτός από ψυχή είναι και τεχνική. Τώρα που είμαστε με τον Γιώργο (Πυρπασόπουλο) εδώ, που για μένα είναι ένας τεράστιος ηθοποιός κάθε μέσα μαθαίνω και κάτι. Χωρίς να θέλει, μου δίνει απίστευτα πράγματα. Κανονικά έπρεπε να τον πληρώνω (γελά).

Προσπαθώ να είμαι σφουγγάρι και να παίρνω από ανθρώπους που ξέρουν. Γιατί εδώ, πέρα από την αγάπη μας, υπάρχει και κάποιος από κάτω που έχει δώσει κάποια ευρώ από το υστέρημα του για να σκιρτήσει η ψυχή του.

Με ενδιαφέρει πολύ το θέατρο. Προσπαθώ να είμαι σφουγγάρι και να παίρνω από ανθρώπους που ξέρουν. Γιατί εδώ, πέρα από την αγάπη μας, υπάρχει και κάποιος από κάτω που έχει δώσει κάποια ευρώ από το υστέρημα του για να σκιρτήσει η ψυχή του. Αν δεν το καταφέρεις αυτό, είσαι άχρηστος… Κάποιες φορές κιόλας το έχω αισθανθεί και πραγματικά δεν έχω ζήσει κάτι χειρότερο. Να μην μπορώ να δώσω το 1000% του εαυτού μου. Αυτό το άγχος της τελειότητας το νιώθω μόνο στο θέατρο και στα δύο μου παιδιά. Γενικώς σαν άνθρωπος είμαι πολύ τσαπατσούλης…

Αξύριστα Πηγούνια λοιπόν…

Υπάρχει μία φράση στο έργο που λέει η κοπέλα στον φίλο της “δεν πας και εσύ να ξυριστείς, γιατί είναι σκληρά τα γένια σου και με τσιμπάνε;” και της λέει αυτός “Ξέρεις πότε σκληραίνουν τα γένια των ανδρών; Σκληραίνουν στην κούραση, στη στενοχώρια και στην αγαμία”.

Η πένα του Τσίρου είναι βασισμένη πολύ στην αλήθεια και σ’ αυτό το αξύριστο της ζωής. Γιατί η ζωή σε κάνει με γωνίες, οι γωνίες σε κάνουν πολύ αιχμηρό και ότι είναι αιχμηρό πάει και πολύ πιο βαθιά.

Είναι συγκλονιστική έκφραση αυτό. Η ζωή και το αδιέξοδο σκληραίνουν τα γένια και τον άνθρωπο και ο Τσιρος γράφει μαγικά γι΄αυτό το αξύριστο της ζωής. Τον θεωρώ τον μεγαλύτερο συγγραφέα που έχουμε. Ξέρω, έχουμε σπουδαίους, αλλά η δική του πένα είναι βασισμένη πολύ στην αλήθεια και σ’ αυτό το αξύριστο της ζωής. Γιατί η ζωή σε κάνει με γωνίες, οι γωνίες σε κάνουν πολύ αιχμηρό και ότι είναι αιχμηρό πάει και πολύ πιο βαθιά.

Σιχαίνομαι και τον ρόλο μου και όλους τους χαρακτήρες του έργου. Ήμουν στον δρόμο από πολύ μικρό παιδί και τα έχω ζήσει όλα αυτά.

Με συγκλονίζει γενικά το έργο αυτό γιατί οι ήρωές του είναι άνθρωποι που βρίσκονται στο -10. Λέει κάποια στιγμή ο Κυριάκος “Το ξέρω πως είμαι χαμένος και κολλημένος στο μηδέν, προσπάθησα να δω τα πράγματα διαφορετικά, πολιτισμένα, αλλά για να δεις τα πράγματα πολιτισμένα, πρέπει και να ζεις πολιτισμένα, εγώ τα βλέπω έτσι όπως ζω και ζω έτσι, γιατί έρχομαι από μακριά. Εμεινα κολλημένος στο μηδέν γιατί έρχομαι από το -10. Η διαδρομή όλη της ζωής μου ήταν να φτάσω στο μηδέν”. Αυτός ο άνθρωπος φτάνοντας στο μηδέν θεωρεί πως έχει κάνει τεράστια διαδρομή και πως είναι άξιος αναφοράς. Κι έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους γύρω μου. Ανθρώπους που είναι μηδενικά. Γιατί η ζωή τους τα έφερε έτσι, γιατί δεν ήθελαν να γυρίσουν σελίδα στη ζωή τους; Γιατί ήθελαν να επιμείνουν στο λάθος τους; Και παρόλα αυτά θεωρούν πως έχουν αξία. Κι αυτό είναι το συγκλονιστικό. Ο συγκεκριμένος βέβαια αντιλαμβάνεται στο τέλος τα λάθη του. Κάποιοι πεθαίνουν και δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Νομίζουν πως είναι στο 10, ενώ στην πραγματικότητα είναι εγκληματίες. Ανομία, ατιμωρησία. Αυτό κυριαρχεί. Γι΄αυτό και δεν πάμε πουθενά. Είναι κοινωνικό και πολιτικό το ζήτημα.

Έχεις δει εσύ κανέναν εγκληματία να βγαίνει από τη φυλακή συντετριμμένος; Τους βλέπεις να βγαίνουν και γελάνε. Βγαίνουν ακόμη πιο εγκληματικοί…

Η άλλη θα ρίξει βιτριόλι, ο άλλος θα σκοτώσει τη γυναίκα του και σε λίγα χρονάκια θα είναι έξω. Σοβαρά τώρα; 30 χρόνια μετά και αφού περάσει από ψυχολόγους και αν αυτοί κρίνουν πως έχει μετανιώσει στο βάθος της ψυχής του να βγει. Που αν το έχει μετανιώσει πραγματικά θα είναι μία λάσπη μέσα του. Θα το καταλάβεις, θα το νιώσεις πως αυτός είναι συντετριμμένος. Έχεις δει εσύ κανέναν εγκληματία να βγαίνει από τη φυλακή συντετριμμένος; Τους βλέπεις να βγαίνουν και γελάνε. Βγαίνουν ακόμη πιο εγκληματικοί…

Συμπαθείς άρα τον ρόλο σου;

Σιχαίνομαι και τον ρόλο μου και όλους τους χαρακτήρες του έργου. Ήμουν στον δρόμο από πολύ μικρό παιδί και τα έχω ζήσει όλα αυτά. Και ο δικός μου ο χαρακτήρας, στο τέλος φαίνεται μετανιωμένος. Όμως η κοπέλα έχει πεθάνει και αυτό δεν αλλάζει. Το εξ αμελείας έγκλημα έγινε, δεν έρχεται πίσω η ψυχή αυτή. Έγινε και είναι δικό του λάθος και δε θα τιμωρηθεί. Πόσο σίχαμα είναι αυτό και πόσοι άνθρωποι γύρω μας μένουν ατιμώρητοι.

Αυτό το έργο πώς συνομιλεί με το σήμερα;

Η κακοποίηση και των γυναικών και των παιδιών, αλλά και όλων των αδύναμων ανθρώπων υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Οπότε θεωρώ πως αυτό το έργο αγγίζει μία πραγματικότητα. Είναι θέμα παιδείας και η παιδεία αλλάζει πολύ δύσκολα. Ειδικά στην Ελλάδα δε βλέπω να αλλάζει τίποτα. Να τώρα που συνέβησαν όλες αυτές οι γυναικτονίες, δεν αλλάζει κάτι. Συνεχίζουν και συμβαίνουν. Είναι ο χαρακτήρας μιας ολόκληρης γενιάς, μιας ολόκληρης χώρας που δεν αλλάζει.

Και βεβαια και εμείς είμαστε υπεύθυνοι. Και οι νεώτεροι. Γιατί έχω δει χαστούκια μέσα στα αμάξια από 25χρονους. Δεν έχουμε παιδεία, αρχές, ιδανικά. Δεν είναι θέμα πατριαρχίας, είναι θέμα αδύναμου και δυνατού. Όποιος είναι δυνατός τσακίζει τον αδύναμο σε όλα τα μήκη. Πολιτικά, κοινωνικά, οικογενειακά. Και δεν αλλάζει αυτό.

Γιατί δε σηκώνει ένας ανάστημα και να πει “σκάσε μη μου ξαναμιλήσεις έτσι” και να φωνάξει την αστυνομία; Βλέπουμε γύρω μας βία: “Τι κάνεις ρε στη γυναίκα; Στο παιδάκι; Στον αδύναμο άνθρωπο; Και ας έχει και δίκιο αυτός που το κάνει. Δεν μπορεί όμως, και δίκιο να έχει, να σηκώνει το χέρι του.

Θέλω να το γράψεις αυτό, σαν παιδί με έχουν λιανίσει στο ξύλο. Είτε ήταν οικογένεια, είτε ήταν στο σχολείο, είτε ήταν άγνωστοι στον δρόμο. Εγώ τα παιδιά μου δεν τα έχω αγγίξει. Και δεν έχω αγγίξει γιατί δε θέλω να συνεχίσω αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Πώς είδες το ξέσπασμα του #metoo στο θέατρο;

Είμαστε όλοι συνένοχοι και συνεργοί. Όλοι αυτοί, όλα αυτά τα χρόνια, γνωρίζαν. Αλλά και στο θέατρο συμβαίνει αυτό που συμβαίνει και στην κοινωνία. Βλέπουμε, αλλά δε μιλάμε. Και ναι, μπορεί κάτι να άλλαξε στο θέατρο, αλλά για πόσο; Το κακό είναι αυτό που μαθαίνεται πιο γρήγορα και αυτό που επίσης ξεχνιέται πιο γρήγορα.

Φαίνεσαι ένας μάτσο άνδρας. Είσαι ανοιχτός στη διαφορετικότητα;

Καθένας έχει δικαίωμα στη ζωή, στα πιστεύω και στις επιλογές του. Αυτός είναι και ο θεμελιώδης νόμος της δημοκρατίας. Ωστόσο, τα στερεότυπα είναι πολύ δύσκολο να τα διώξεις από το κεφάλι σου. Και κακά τα ψέματα, ένα από αυτά είναι πως δεν πρέπει να ανέχομαι το διαφορετικό. Μεγαλώνουμε πιστεύοντας πως πρέπει να είναι όλοι ένα πράγμα. Όταν δεν ισχύει αυτό και ξεφεύγουμε από την κανονικότητα είναι λάθος. Ε τώρα αυτό πόσο λάθος είναι; Πόσο λάθος είναι να θεωρείς πως η δική σου στάση ζωής είναι η σωστή και του άλλου η λάθος;

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω βαθιά στον Θεό με τη χριστιανική έννοια. Για ποιο λόγο χρειάζεται να επιδεικνύεις το ότι είσαι διαφορετικός; Αφού είναι αυτονόητο πως τη διαφορετικότητά σου πρέπει να τη σεβαστούν όλοι. Είσαι υπέροχος, δε χρειάζεται να δείξεις και να κανείς κάτι περισσότερο. Βγαίνει ο άλλος στο Σύνταγμα γυμνός με τη σημαία της Ελλάδας. Τι εννοεί; Πολύ πιο σπουδαιο θα ήταν για μένα να κατέβουν στις παρελάσεις, να κρατούν την ελληνική σημαία κανονικά στο χέρι και να πουν “εμείς είμαστε εδώ με την ελληνική σημαία”. Γιατί ξέρεις κάτι; Εγώ έχω χάσει και 10 φιλαράκια για την ελληνική σημαία. Γιατί πρέπει να διεκδικούμε τόσο ακραία τα αυτονόητα δικαιώματά μας; Εγώ εκεί ακριβώς έχω ένα τεράστιο “γιατί” μέσα μου.

Ιnfo παράστασης- Αξύριστα Πηγούνια:

Διανομή: Γιώργος Πυρπασόπουλος, Ηλίας Βαλάσης, Στέλιος Δημόπουλος, Μαρία Νεφέλη Δούκα/Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης/Σκηνικά-Κουστούμια: Νατάσσα Παπαστεργίου/Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας/Σχεδιασμός Ήχου: Αντρέας Μιχόπουλος

Θέατρο Μικρό Χορν/Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: Τετάρτη, Κυριακή: 20:00, Πέμπτη & Παρασκευή: 21:00, Σάββατο: 18:00 & 21:00/Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα)