ΤΑ 21 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ (ΩΣ ΤΩΡΑ)

Στους δυόμιση μήνες που απομένουν ως το τέλος του 2021 θα κυκλοφορήσουν ακόμη πολλοί και πολύ σημαντικοί τίτλοι μεταφρασμένοι στα ελληνικά, συνεπώς κάθε άλλο παρά να αποκλειστεί μπορεί το ενδεχόμενο η τελική λίστα με τα καλύτερα ξενόγλωσσα βιβλία της χρονιάς να διαφέρει αρκετά από τη συγκεκριμένη.

Μικρή σημασία έχει και αν μη τι άλλο μικρότερη από το γεγονός ότι μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει από το βραβευμένο με Booker “Σάγκι Μπέιν” του Ντάγκλας Στιούαρτ ως την αυλαία του πολύτομου αυτοβιογραφικού εγχειρήματος του Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ, και από τον μεταφραστικό άθλο του “Αβεσσαλώμ! Αβεσσαλώμ!” του Ουίλιαμ Φόκνερ ως την υπερβατική επιστημονική φαντασία της “Εκπνοής” του Τεντ Τσιάνγκ.

Αριστουργήματα, λοιπόν, προφανώς υπάρχουν και φέτος. Αναζητείται ο χρόνος για την ανάγνωσή τους.

Γουίλιαμ Φόκνερ – Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!
(μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Gutenberg)
Πολλές μπορούν να είναι οι παράμετροι που διαφοροποιούν το γούστο ενός αναγνώστη από έναν άλλο, ίσως όμως να μην υπάρχει πιο ξεκάθαρο από την απόλαυση ή την απέχθεια για τον μακροπερίοδο λόγο. Στην περίπτωση του καλύτερου βιβλίου του αξεπέραστου Φόκνερ και ενός από τα πιο σημαντικά στην ιστορία της αμερικανικής (άρα και παγκόσμιας) λογοτεχνίας, είναι βέβαιο ότι ακόμη και οι πιο φανατικοί θιασώτες της εμφατικής απουσίας στίξης και των ατελείωτων προτάσεων (μέσα σε προτάσεις, μέσα σε προτάσεις, κ.ο.κ), ακόμη και οι πιο εξοικειωμένοι με το στιλ του Νομπελίστα (που εδώ το “τερματίζει”) θα “γονατίσουν” και θα λιποψυχήσουν. Αλλά θα συνεχίσουν. Γιατί η ιστορία του Τόμας Σάτπεν που εμφανίζεται από το πουθενά σε μια φανταστική επαρχία του αμερικανικού νότου για να στήσει μια φυτεία, μια έπαυλη και μια φυλετικά καθαρή οικογένεια είναι ένα αριστούργημα, είναι ένας μεταφραστικός άθλος, είναι μια αναγνωστική εμπειρία που όμοια της δεν ζει κανείς πάνω από δέκα, άντε το πολύ είκοσι φορές στη ζωή του. Σοβαρά.

Όσιαν Βουόνγκ – Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι
(μτφρ. Έφη Φρυδά, εκδ. Gutenberg)
Μία από τις πιο σημαντικές νέες φωνές της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας, ο γεννημένος σε έναν ορυζώνα στο Βιετνάμ και 33χρονος σήμερα Βουόνγκ, με την πρώτη του ποιητική συλλογή (Νυχτερινός ουρανός με τραύματα εξόδου, μτφρ. Δημήτρης Μαύρος, εκδ. Gutenberg) κέρδισε το βαρύτιμο βραβείο Τ.Σ. Eλιοτ το 2017, όλα τα βλέμματα όμως στράφηκαν πάνω του, και δικαίως, με το μυθιστορηματικό του ντεμπούτο. Δείξτε μας έναν άνθρωπο που θα μείνει ασυγκίνητος μετά την ανάγνωση αυτού του ημι-αυτοβιογραφικού γράμματος ενός queer Αμερικάνου βιετναμέζικης καταγωγής γιου προς την αναλφάβητη, στοργική αλλά και κατά περιόδους βίαιη μητέρα του, και θα σας δείξουμε έναν άνθρωπο φτιαγμένο από πέτρα.

Τζον Γουίλιαμς – Το πέρασμα του μακελάρη
(μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου, εκδ. Gutenberg)
Το 2017 κυκλοφόρησαν οι εξαιρετικές ελληνικές μεταφράσεις των βιβλίων “Στόουνερ” (το “σπουδαιότερο αμερικανικό μυθιστόρημα που δεν το έχει κανείς ακουστά” όπως γράφτηκε στο περιοδικό New Yorker για αυτό το παραγνωρισμένο αριστούργημα από το μακρινό 1965) και “Αύγουστος” (το 1973 απέσπασε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας στις ΗΠΑ). Το 2021 τριτώνει το καλό με “Το πέρασμα του μακελάρη” που εκδόθηκε το 1960 και θεωρείται ένα από τα καλύτερα γουέστερν όλων των εποχών, τόσο καλό που “άνοιξε τον δρόμο στον Κόρμακ ΜακΚάρθι” (New York Times Book Review). Ταυτόχρονα, με τον πρωταγωνιστή του να εγκαταλείπει τις σπουδές του στο Χάρβαρντ των τελών του 19ου αιώνα, επηρεασμένος από τις διδαχές του Έμερσον και του του Θορό για τη φύση και τον άνθρωπο, είναι ένα μυθιστόρημα αυτογνωσίας. Με το αίμα να κυλάει…και να κυλάει…και να κυλάει…

Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ – Το τέλος (Ο αγώνας μου)
(μτφρ. Σωτήρης Σουλιώτης, εκδ. Καστανιώτη)
Ο Νορβηγός star-writer ρίχνει την αυλαία του μεγαλεπήβολου, εξωφρενικού, πολυσυζητημένου λογοτεχνικού εγχειρήματος της εξαντλητικά λεπτομερούς αυτοβιογραφίας του με τον έκτο, τελευταίο και μεγαλύτερο από όσους προηγήθηκαν τόμο. Εδώ καταπιάνεται, μεταξύ άλλων, με την τεράστια επιτυχία του και τις συνέπειες της (οι παπαράτσι να τον κυνηγάνε παντού, κάποια μέλη της οικογένειας του να τον κυνηγάνε δικαστικά κλπ), αλλά και με τον Χίτλερ, μέσα από μια δοκιμιακή ανάλυση που νομίζεις ότι έχει τον ατελείωτο και μέσω της οποίας ο Κνάουσγκορντ ξεσήκωσε για άλλη μία φορά αντιδράσεις από όσους δεν μπήκαν καν στον κόπο να διαβάσουν. Τούτες οι 1248 σελίδες, μεταφρασμένες από τον ήρωα Σωτήρη Σουλιώτη, προφανώς δεν αφορούν όποιον δεν έχει διαβάσει και τα πέντε προηγούμενα doorstoppers. Οι υπόλοιποι ευχόμαστε να μας δοθεί κάποια στιγμή η ευκαιρία να τα πούμε κάποια στιγμή από κοντά με τον “κολλητό” μας τον Καρλ Ούβε.

Ντάγκλας Στιούαρτ – Σάγκι Μπέιν
(μτφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου, εκδ. Μεταίχμιο)
Μια φορά κι έναν καιρό ο Ντάγκλας Στιούαρτ ήταν ένα μικρό, κοινωνικά δυσλειτουργικό αγόρι που υπέμενε το ανηλεές μπούλινγκ από τον ομοφοβικό κοινωνικό του περίγυρο εξαιτίας της σεξουαλικής του ταυτότητας, μεγαλώνοντας στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Γλασκώβης κάτω από το όριο της φτώχειας ως ο Βενιαμίν μιας οικογένειας συντετριμμένης από την κοινωνικά και οικονομικά ισοπεδωτική πολιτική της Θάτσερ απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και εν γένει των μη προνομιούχων, ως το τρίτο και τελευταίο παιδί μιας εγκαταλειμμένης και βάναυσα κακοποιημένης από τοξικούς συζύγους και καιροσκόπους συντρόφους γυναίκας που δεν κατάφερε δυστυχώς να διαψεύσει όσους χαιρέκακα θεωρούσαν προδιαγεγραμμένο το πρόωρο τέλος της εξαιτίας του καλπάζοντος αλκοολισμού της. Σήμερα ο Ντάγκλας Στιούαρτ έχει ήδη έτοιμο το δεύτερο βιβλίο του και γράφει το τρίτο. “Το γράψιμο ήταν ένας τρόπος να δοκιμάσω τα όρια της ενσυναίσθησής μου. Να αναρωτηθώ: Γιατί κοιτάζουν οι άνθρωποι από την άλλη μεριά όταν μια γυναίκα έχει εθισμό; Γιατί ο μισογυνισμός και η ομοφοβία κυριάρχησαν στα χρόνια της Θάτσερ; Γιατί έχασαν τόσοι άνθρωποι κάθε ελπίδα εκείνη την εποχή;” είπε πρόσφατα ο συγγραφέας, 45 ετών σήμερα, στο Magazine, τονίζοντας ότι “το ‘Σάγκι Μπέιν’ είναι μια ιστορία αγάπης μεταξύ μητέρας και γιου. Στο επίκεντρο είναι ο άδολος, επίμονος, υπέροχος τρόπος με τον οποίο μόνο ένα παιδί ξέρει να αγαπά”.

Πάτρικ Ράντεν Κιφ – Μην πεις λέξη: Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία – Η κρυφή ιστορία του IRA
(μτφρ. Κωστής Πανσέληνος, εκδ. Μεταίχμιο)
Το 2019, από τους New York Times ως τη Wall Street Journal και από το Time μέχρι τον Μπαράκ Ομπάμα, σχεδόν δεν υπήρχε λίστα με τα καλύτερα non fiction βιβλία της χρονιάς που να μην συμπεριλάμβανε το “Say Nothing” του βραβευμένου δημοσιογράφου Πάτρικ Ράντεν Κιφ. «Μεγαλώνοντας, λόγω και της ιρλανδικής καταγωγής μου, ένιωθα πάντα ότι έπρεπε να ξέρω για τις Ταραχές περισσότερα απ’ όσα γνώριζα πραγματικά. Προσπαθούσα λοιπόν να διαβάσω σχετικά βιβλία και τα έβρισκα δύσκολα, βαρετά, γεμάτα με αρκτικόλεξα οργανώσεων και πολιτικών σχηματισμών που έκαναν σούπα το μυαλό μου. Αποφάσισα λοιπόν ότι αυτό ακριβώς έπρεπε να αποφύγω, ότι θα έπρεπε να πω την ιστορία με έναν τρόπο που θα την καταλάβει ακόμα και κάποιος που δεν έχει εξειδικευμένες πολιτικές γνώσεις. Ακόμα κι αν τη δει απλά ως ιστορία μυστηρίου», δήλωσε ο ίδιος στο Magazine. Ένα συγκλονιστικό βιβλίο-ορισμός του page-turner.

Αν Πάτσετ – Το ολλανδέζικο σπίτι
(μτφρ.: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ.Δώμα)
Έχουμε και λέμε: Έχει κερδίσει, μεταξύ άλλων, τα PEN/Faulkner Award, Orange Prize for Fiction, Harold D. Vursell Memorial Award της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων, ενώ υπήρξε φιναλίστ για το National Book Critics Award και, το 2020, φιναλίστ για το βραβείο Pulitzer Λογοτεχνίας. Αν δεν είναι η Αν Πάτσετ μία από τις πιο σημαντικές συγγραφείς της γενιάς της, τότε ποια είναι; Εν προκειμένω, η Μέιβ και ο Ντάνι Κόνροϋ μεγαλώνουν στο Ολλανδέζικο Σπίτι, ώσπου μια μέρα η μητέρα τους φεύγει και λίγο καιρό μετά δίνει τη θέση τους σε μία νέα γυναίκα που φέρνει στο προσκήνιο ο πατέρας τους και κάπως έτσι ξεκινά ένα οικογενειακό δράμα που απλώνεται σε πέντε δεκαετίες, μια υπαρξιακή περιδίνηση γύρω από το μόνο πράγμα σε αυτή τη ζωή από το οποίο δεν ξεφεύγει ποτέ κανείς: τα βιώματα των παιδικών μας χρόνων.

Τσέζαρε Παβέζε – Το φεγγάρι και οι φωτιές
(μτφρ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. Μεταίχμιο)
Στις 27 Αυγούστου 1950 ο σπουδαίος Παβέζε, σε ηλικία μόλις 41 ετών, έβαλε τέλος στη ζωή του καταναλώνοντας υπερβολική δόση βαρβιτουρικών. Είχε μόλις κυκλοφορήσει το καλύτερο βιβλίο του, το οποίο μέχρι σήμερα συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Ο πρωταγωνιστής, το Χέλι, την επομένη της Απελευθέρωσης, μετά από πολλά χρόνια στην Αμερική επιστρέφει στο χωριό του, στον κόσμο της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας, αναζητώντας τις ρίζες του. Μπλέκοντας το προσωπικό με το συλλογικό, τη φιλία με τον αγώνα των παρτιζάνων, τον έρωτα με τον αντιφασισμό (άλλωστε ο Παβέζε υπήρξε ενεργός, συλληφθείς και καταδικασμένος αντιφασίστας) ο συγγραφέας λίγο πριν “αποχαιρετήσει”, άφησε πίσω του “το βιβλίο που κουβαλούσα μέσα μου εδώ και πολύ καιρό και που απόλαυσα περισσότερο γράφοντάς το. Τόσο που πιστεύω πως για κάμποσο -ίσως και για πάντα- δεν θα γράψω τίποτ’ άλλο. Δεν είναι σωστό να προκαλούμε υπερβολικά τους θεούς”.

Χέρμαν Μέλβιλ – Μπίλλυ Μπαντ, Ναύτης
(μτφρ. Παναγιώτης Κεχαγιάς, Κώστας Σπαθαράκης, εκδ. Αντίποδες)
Το τελευταίο βιβλίο του σημαντικότερου Αμερικανού συγγραφέα του 19ου αιώνα, με πρωταγωνιστή τον Μπίλλυ Μπαντ, ένα νεαρό ναύτη που στρατολογείται σε ένα αγγλικό πολεμικό πλοίο την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και κατηγορείται για υποκίνηση ανταρσίας. Ως γνωστόν, δεν έχεις διαβάσει τίποτα αν δεν έχεις διαβάσει το “Μόμπι Ντικ ή Η Φάλαινα”, και, καλώς ή κακώς, τα υπόλοιπα έργα του Χέρμαν Μέλβιλ μέχρι σήμερα στέκονται στη σκιά του. Ποτέ όμως δεν είναι αργά σε αυτή τη ζωή για να αλλάξει κάτι -οτιδήποτε- προς τη σωστή κατεύθυνση.

J.G. Ballard – Super-Cannes
(μτφρ. Άρης Σφακιανάκης, Hρώ Σκάρου, εκδ. Κέδρος)
Οι λάτρεις του sci-fi και όχι μόνο πίνουν νερό στο όνομα του μετρ του νέου κύματος της βρετανικής επιστημονικής φαντασίας και το “Super-Cannes”, που κυκλοφόρησε το 2000 θεωρείται ένα από τα καλύτερα του έργα. Διαδραματίζεται στην Εδέμ-Ολυμπία, ένα επιχειρηματικό πάρκο του μέλλοντος, φιλοξενεί τις κορυφαίες εταιρίες υψηλής τεχνολογίας και τα στελέχη τους και προσφέρει τις ιδανικές συνθήκες ώστε όλοι να δουλεύουν non-stop, χωρίς να αποσπάται η προσοχή τους από ελάσσονος σημασίας ζητήματα όπως η ψυχαγωγία, η κοινωνική επαφή και ο ελεύθερος χρόνος. Τόσο δυστοπικό. Τόσο σύγχρονο.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες – Το σκάνδαλο του αιώνα
(μτφρ. Μαρία Παλαιολόγου, εκδ. Ψυχογιός)
Πενήντα δημοσιογραφικά κείμενα του λατρεμένου Gabo σε ένα βιβλίο, από τα πρώτα του σε εφημερίδες της Κολομβίας, έως τα μεγάλα ρεπορτάζ του από το Παρίσι και τη Ρώμη, και τη στήλη στην ισπανική εφημερίδα El País. Ο ίδιος σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει ότι θα προτιμούσε να τον θυμάται ο κόσμος για αυτά που έγραφε στον Τύπο και όχι για το “Εκατό χρόνια μοναξιά”. Ναι, καλά… Κατά τα άλλα, από τις εκδόσεις Ψυχογιός συνεχίζεται η έκδοση νέων μεταφράσεων των βιβλίων του αξεπέραστου Νομπελίστα με το “Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων”.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Μαρία Κοδάμα – Άτλας
(μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, Δημήτρης Καλοκύρης, εκδ. Πατάκη)
Όταν μιλάει (και γράφει) ο Μπόρχες, όλοι σιωπούμε: «Κατά τη διάρκεια της ευχάριστης παραµονής µας στη Γη, η Μαρία Koδάµα κι εγώ πήραµε γεύση από πολλά µέρη, κάνοντας πολλά ταξίδια από τα οποία προέκυψαν πολλά κείµενα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό… Ιδού, λοιπόν, το βιβλίο. Δεν πρόκειται για µια σειρά κείµενα που τα εικονογραφούν φωτογραφίες ή για µια σειρά φωτογραφίες που επεξηγούνται από λεζάντες. Κάθε τίτλος καλύπτει µια ενότητα που αποτελείται από εικόνες και λέξεις. Η ανακάλυψη του αγνώστου δεν είναι ειδικότητα µονάχα του Σεβάχ, του Έρικ του Ερυθρού ή του Κοπέρνικου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να µην έχει κάνει µια ανακάλυψη. Αρχίζει ανακαλύπτοντας το πικρό, το αλµυρό, το κοίλο, το λείο, το τραχύ, τα επτά χρώµατα του ουράνιου τόξου και τα είκοσι τόσα γράµµατα του αλφαβήτου· ύστερα συνεχίζει µε τα πρόσωπα, τους χάρτες, τα ζώα και τα άστρα· καταλήγει στην αµφιβολία ή την πίστη και στη σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα της άγνοιάς του».

Άλαν Τρότερ – Ο Μπράβος
(μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Gutenberg)
Σε μια πόλη γεμάτη απατεώνες και κακοποιούς, ο μπράβος Μποξ και ο συνεργάτης του δέρνουν και μαχαιρώνουν κατά παραγγελία. Κάποιο βράδυ, σ’ ένα τραπέζι πόκερ, συναντούν έναν συγγραφέα “της κακιάς ώρας” και έναν μυστηριώδη ντετέκτιβ, οι οποίοι τους εμπλέκουν σε μια ιστορία αποτρόπαιης βίας που αφήνει πίσω της αμέτρητα πτώματα. Ο μεταφραστής του στα ελληνικά το αποκαλεί “αρρωστούργημα” και οι κριτικοί το υποδέχτηκαν ως μία πρωτοκλασάτη μεταμοντέρνα ένεση ανανέωσης στο hard-boiled. Για παράδειγμα στο λογοτεχνικό περιοδικό Literary Review γράφτηκε το εξής: “Εν μέσω βίας, είναι η πολύπλοκη και με ακρίβεια ξυραφιού πρόζα που σου κάνει εντύπωση. Η ανάγνωσή του είναι σαν να σε κοπανάει στο στομάχι ο Μάρλον Μπράντο έχοντας μόλις απαγγείλει Τζον Μίλτον”.

Ιούλιος Βερν – 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα
(μτφρ. Αδαμαντία Αριάδνη Μοσχονά, εκδ. Ψυχογιός)
Ένα από τα πιο πολυμεταφρασμένα βιβλία όλων των εποχών, το magnum opus του πατέρα της επιστημονικής φαντασίας, γενικά είναι κάπως δύσκολο να μην καταφύγεις σε χιλιοειπωμένα κλισέ όταν αναφέρεσαι σε ένα λογοτεχνικό αριστούργημα που έχει διαβαστεί από εκατοντάδες εκατομμύρια αναγνώστες σε ολόκληρο τον κόσμο, συνήθως σε ηλικία αρκετά τρυφερή ώστε οι περιπέτειες του κάπτεν Νέμο, του κυβερνήτη του «Ναυτίλου», να αποτελούν ένα πολύτιμο, αξεπέραστο συλλογικό σημείο αναφοράς που ενώνει την κάθε προηγούμενη γενιά με την επόμενη. Μεσιέ Βερν τα σέβη μας για πάντα.

Τα-Νεχάσι Κόουτς – Ο χορευτής του νερού (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη, εκδ. Ίκαρος)

Καταξιωμένος δημοσιογράφος με έμφαση σε θέματα που αφορούν τους Αφροαμερικανούς, την πολιτική, την κοινωνία, τον διαρθρωτικό ρατσισμό και τη “λευκή υπεροχή”, βραβευμένος non-fiction συγγραφέας που έχει τιμηθεί με το National Book Award 2015, ο Κόουτς με το ντεμπούτο του στη λογοτεχνία “εξισορροπεί τις φρικαλεότητες της δουλείας με το φανταστικό”, όπως σημειώνουν οι New York Times. O Χάιραμ Γουόκερ, σκλάβος σε φυτεία της Βιρτζίνιας, είναι προικισμένος με μια ανεξήγητη δύναμη που θα ανακαλύψει όταν θα διακινδυνεύσει να χάσει τα πάντα σε μια προσπάθεια να δραπετεύσει. Μια δύσκολη απόφαση θα τον απομακρύνει από την προσωρινή του οικογένεια και θα τον οδηγήσει στην καρδιά του υπόγειου πολέμου κατά της δουλείας, ένα εκτενές δίκτυο μυστικών πρακτόρων που εργάζονται για την απελευθέρωση των μαύρων σκλάβων. Ο Γουόκερ ναι μεν εντάσσεται στον πόλεμο, του λείπει όμως η δική του, σκλαβωμένη ακόμη, οικογένεια. Για να επιστρέψει σε εκείνη, θα πρέπει να τιθασεύσει τη μυστηριώδη του δύναμη. Κάπως σαν μαγικός ρεαλισμός φαντάζει όλο αυτό, προσαρμοσμένος στα κελεύσματα της εποχής του #BlackLivesMatter.

Τεντ Τσιάνγκ – Εκπνοή
(μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Ίκαρος)
Οι aficionados της επιστημονικής φαντασίας το βροντοφωνάζουν εδώ και μια εικοσαετία, πολύ πριν ο πολυβραβευμένος 54χρονος Αμερικανός ταϊβανέζικης καταγωγής “γκελάρει” και σε μη ειδικό κοινό, με αφορμή την “Άφιξη” του Ντενί Βιλνέβ που βασίστηκε στο διήγημά του “Η ιστορία της ζωής σου”: Ο Τσιανγκ είναι ο καλύτερος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας της γενιάς του, ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Πέντε χρόνια μετά την ελληνική κυκλοφορία της πρώτης του συλλογής με τίτλο “Ιστορίες της ζωής σου και άλλες ιστορίες” (μτφρ. Δημήτρης Αρβανίτης, εκδ. Κέδρος), δεν είναι λίγοι οι κριτικοί που υποστηρίζουν ότι η “Εκπνοή” είναι ένα από τα καλύτερα έργα πεζογραφίας -γενικά, όχι μόνο της sci-fi- των τελευταίων ετών.

Καρολίν Έμκε – Ο δικός μας πόθος
(μτφρ. Δημήτρης Δημοκίδης, εκδ. Πόλις)
Η Γερμανίδα queer φιλόσοφος, δημοσιογράφος και συγγραφέας, μέσα από μία αυτοβιογραφική αφήγηση, μιλάει με ένα ρηξικέλευθο τρόπο για την ομοφυλοφιλική επιθυμία, την περίοδο της νιότης της στη δεκαετία του ’80, όταν η σεξουαλικότητα παρέμενε καταπιεσμένη, και περιγράφει καθηλωτικά την απόλαυση της απελευθέρωσης, αλλά και το δράμα, τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανθρώπων που δεν μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα αυτήν τη θεμελιώδη τους επιθυμία. Το βιβλίο της έχει χαιρετηθεί ως ένας ύμνος στην ελευθερία, μια συγκλονιστική μαρτυρία, βαθιά προσωπική και, ταυτόχρονα, άκρως πολιτική.

Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ – Άντα ή Πάθος
(μτφρ. Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, εκδ. Πατάκη)
Ο Βαν Βιν συναντάει την Άντα, την όμορφη εξαδέλφη του και ξεκινούν από την πρώιμη εφηβεία τους να ζουν ένα φλογερό, αιμομικτικό έρωτα, που άλλοτε φουντώνει και άλλοτε ατονεί, ποτέ όμως δεν ξεθυμαίνει κατά τη διάρκεια μιας συγκλονιστικής πορείας ογδόντα χρόνων. Πρόκειται για το εκτενέστερο μυθιστόρημα του ανυπέρβλητου Ρώσου δεξιοτέχνη, για κάποιους το πιο δύσκολό του και για αρκετούς καλύτερο ακόμη και από το πιο εμβληματικό του βιβλίο (“Λολίτα”, ντε) που είχε κυκλοφορήσει 15 χρόνια νωρίτερα. Καθίστε αναπαυτικά και δώστε του όσο χρόνο χρειαστεί.

Γκιστάβ Φλομπέρ – Αισθηματική Αγωγή
(μτφρ. Αριστέα Κομνηνέλλη, εκδ. Μεταίχμιο)
Ο Φλομπέρ αφηγείται τις ερωτικές περιπέτειες του Φρεντερίκ Μορό, φοιτητή νομικής, ο οποίος επιστρέφοντας από το Παρίσι στη Νορμανδία ερωτεύεται την -αρκετά μεγαλύτερή του- κυρία Αρνού. Έτσι ξεκινά ένας έρωτας που θα διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή. Έτσι ξεκινά ένα από τα σημαντικότερα γαλλικά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα. Έτσι ξεκινά ένα έργο ορόσημο της παγκόσμιας πεζογραφίας.

Ουίλιαμ Μπάροουζ – Διαζώνη
(μτφρ. Γιώργος Μπέτσος, εκδ. Τόπος)
Ο Μπάροουζ εγκαταστάθηκε στην Ταγγέρη το 1954 και, όντας εθισμένος στα οπιοειδή και όχι μόνο, έγραφε σαν να μην υπήρχε αύριο. Η ζωή του εκείνης της περιόδου σκιαγραφείται σε αυτή τη συλλογή από σύντομα έργα, αυτοβιογραφικές βινιέτες, επιστολές και ημερολογιακές καταχωρήσεις. Θα περνούσαν τρεις δεκαετίες μέχρι όλα αυτά να συγκεντρωθούν και να εκδοθούν ως “Interzone” το 1989. Και άλλες δύο μέχρι φέτος, οπότε και η Διαζώνη μεταφράζεται και κυκλοφορεί πρώτη φορά στα ελληνικά, όντας μια απαραίτητη προσθήκη στο ράφι με τους τίτλους ενός από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς συγγραφείς. Αξίζει να σημειωθεί ότι τέλη Νοεμβρίου θα κυκλοφορήσουν σε νέα μετάφραση και τα “Άγρια αγόρια” του.

Φραντς Κάφκα – Γιοζεφίνε η αοιδός και άλλα διηγήματα
(μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Κίχλη)
Μην το ψάχνετε, Κάφκα είναι, ό,τι θέλει κάνει: Μια γέφυρα μονολογεί στη θέα του πρώτου διαβάτη-εραστή. Ένα υβριδικό ζώο, μισό γατί μισό αρνί, βιώνει με απόγνωση τη διχασμένη φύση του. Μια μπίλια σουλατσάρει για λίγο αμέριμνη, με τα χέρια πίσω από την πλάτη, έξω από τον λαβύρινθό της. Μορφές της μυθολογίας διαρρηγνύουν τα μυθολογικά τους συμφραζόμενα και διεκδικούν έναν άλλο ρόλο. Τα φανταστικά όντα του Κάφκα και το μονίμως αμήχανο «εγώ» που βρίσκεται απέναντί τους φέρνουν στο φως γυμνή μιαν αλήθεια: όσο ρευστή και αδιανόητη είναι η πραγματικότητα, άλλο τόσο ρευστός και αλλόκοτος είναι ο εαυτός μας, ένα φανταστικό ον που βαδίζει παραπατώντας μέσα στη σκοτεινιά του κόσμου.