ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ “ΑΝΑΒΟΥΝ” ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ποιος έχει καταφέρει να συγκρατήσει τα δάκρυά του βλέποντας την αριστουργηματική ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν “Τα Φώτα της πόλης” (1931); Δάκρυα που πηγάζουν από μια φωτεινή ελπίδα πως τελικά αξίζει να ζούμε και να παλεύουμε ακόμη και στις αντίξοες συνθήκες.

Στη σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του Θεάτρου Rex τη φετινή σεζόν η Αμάλια Μπένετ σκηνοθετεί ένα διαφορετικό μιούζικαλ για όλη την οικογένεια, βασισμένο στην ταινία-μύθο του βωβού κινηματογράφου, που τη σχεδίασε και τη γύρισε ο Τσάρλι Τσάπλιν, όταν οι ταινίες του βωβού θεωρούνταν πια ξεπερασμένες. Για τον λόγο αυτό θεωρείται μια μεγαλειώδης χειρονομία αντίστασης ενός ιδιοφυούς καλλιτέχνη που, στο απόγειο της καριέρας του, επιμένει στο είδος της τέχνης που αγαπά. Και ανταμείφθηκε για την πίστη του αυτή, καθώς η ταινία αποτέλεσε τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία και συγκαταλέγεται στις καλύτερες όλων των εποχών.

«Η απλότητα δεν είναι καθόλου απλό πράγμα», έλεγε ο Τσάρλι Τσάπλιν αναφερόμενος στην ταινία του και αυτό ίσως εξηγεί τις αλλεπάλληλες λήψεις που έχουν μείνει στην ιστορία για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος σε γυρίσματα που κράτησαν παραπάνω από έναν χρόνο για να ολοκληρωθούν.

Η ιστορία εξελίσσεται με φόντο το οικονομικό Κραχ της Αμερικής και ακολουθεί τον Τσάρλι Τσάπλιν, ως άνεργο περιπλανώμενο Σαρλό, που ερωτεύεται μια τυφλή ανθοπώλισσα και κάνει τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει τα χρήματα για την εγχείρηση που θα της χαρίσει την όραση.

Σε έναν κόσμο που παραδίδεται ανεπιστρεπτί στην τυφλή ορμή του χρήματος, ο «μελαγχολικός κλόουν» του Τσάπλιν αντιστέκεται, στροβιλίζεται, μάχεται, επιβιώνει, ονειρεύεται, ερωτεύεται, προσφέρει.

Μία ταινία μέσα στο…θέατρο

“Οταν μου προτάθηκε να κάνω τα Φώτα της Πόλης είπα αμέσως το ναι” ομολογεί η Αμάλια Μπένετ στο Magazine και συνεχίζει “πρόκειται για μία ταινία, μια ιστορία αγάπης και μια συγκινητική κωμωδία που ξεπερνά γλωσσικά, πολιτισμικά, ηλικιακά εμπόδια και γίνεται οικουμενική. Αυτό με ιντρίγκαρε περισσότερο απ όλα».

Τα “Φώτα της Πολης” είναι ένα έργο – καθρέφτης της τραχιάς μεσοπολεμικής εποχής που αποθεώνει το χιούμορ, τη γενναιοδωρία, την πίστη στην καλοσύνη, στο όνειρο, στον έρωτα. Η παράσταση που θα δούμε δε βασίζεται στα λόγια. Έχει μόνο στίχους και τραγούδια που “πέφτουν” κατά τη διάρκεια, όπως οι μαύρες καρτέλες στις βωβές ταινίες. Όλο το υπόλοιπο κομμάτι της είναι βωβό.

Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πως παράσταση διαδραματίζεται στον χώρο ενός κινηματογραφικού στούντιο με κάμερες και φώτα. Επί σκηνής, δηλαδή, θα δούμε τον Τσάρλι Τσάπλιν και σαν σκηνοθέτη και σαν πρωταγωνιστή. “Είναι σαν να έχουμε φιλοξενήσει μία ταινία στο θέατρο” σχολιάζει η σκηνοθέτις.

Όταν μιλούν τα σώματα…

Η Αμάλια Μπένετ, όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο εξαιτίας της ιδιότητάς της και ως χορογράφου, εστιάζει στη χορογραφία της δράσης. “Όλη η παράσταση είναι στημένη με τους κανόνες του βωβού κινηματογράφου. Μάλιστα προσπαθούμε μέσω των κοστουμιών να της δώσουμε μία ασπρόμαυρη αισθητική” αποκαλύπτει και συνεχίζει μιλώντας για την κινησιολογία της “θα δούμε τα σώματα να μιλούν στη γλώσσα του Τζον Φορντ. Ο Τσάρλι Τσάπλιν λέει πως κάνει παντομίμα. Εμένα πάλι, μου λένε να μη λέω πως κάνω παντομίμα, γιατί είναι παρεξηγημένη σαν λέξη σήμερα. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Ο Τσάρλι Τσάπλιν για μένα λοιπόν έγραψε μία ρομαντική παντομίμα. Οπότε θα έλεγα πως η παράσταση έχει τις ρίζες της στον βωβό κινηματογράφο, στο πως δηλαδή μπορείς να πεις μία ιστορία με βάση το σώμα και τις εκφράσεις του προσώπου σου”.

Γιατί όμως μας αφορά το έργο αυτό σήμερα;

“Σήμερα τα Φώτα της Πόλης μάς αφορούν για μιλούν για κάτι άχρονο. Για τον έρωτα, αλλά και για τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Βλέπουμε έναν πολύ πλούσιο και έναν περιπλανώμενο αλήτη. Ο πλούσιος που έχει τα πάντα, δεν εκτιμά τη ζωή και θέλει να αυτοκτονήσει. Ο αλήτης όμως, ο τελευταίος στην κοινωνική τάξη, είναι αυτός που αποδεικνύεται survivor, είναι που βρίσκει λύσεις για τον κόσμο όλο, αυτός που σώζει την αγαπημένη του” αναφέρει η Αμάλια Μπένετ.

Τελικά ρομαντισμός υπάρχει;

“Κυριαρχεί θα έλεγα ο ρομαντισμός και θέλω πολύ να εκφράσω. Γιατί και ο Τσάρλι Τσάπλιν γεννήθηκε σε μία πολύ φτωχή οικογένεια στο Λονδίνο. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός, η μητέρα νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Ο Τσάπλιν έζησε έντονα το οικονομικό κραχ. Ξεκίνησε να γράφει την ταινία το 1928, το κραχ έλαβε χώρα το 1929 και η ταινία κυκλοφόρησε το 1931. Η απάντησή του σε αυτήν την κοινωνικοοικονομική ανατροπή και στις δυσκολίες ήταν η ταινία αυτή. Αυτό το γκρέμισμα από τα ψηλά στα χαμηλά εμείς οι Έλληνες το ξέρουμε πολύ καλά. Ξερουμε τι σημαίνει να βιώνεις ξαφνικά τέτοια ανατροπή. Γι αυτό μου αρέσει και τόσο αυτή η ιστορία: γιατί ένας αλήτης παρ’ όλες τις δυσκολίες καταφέρνει να φέρει τελικά μία νότα ρομαντισμού και κωμικού”.

Ο ρόλος της μουσικής

Στην ταινία την έχει γράψει μουσική ο ιδιος ο Τσάπλιν. Στην παράσταση μουσική και μάλιστα πρωτότυπη έγραψε ο Θοδωρής Οικονόμου. Μάλιστα θα είναι ζωντανή με τον ίδιο τον συνθέτη να κάθεται στο πιάνο.

“Η μουσική του Θοδωρή έχει νότες ρομαντισμού και κάποια κομμάτια ίσως λίγο πιο σύγχρονα. Συμβάλλει καθοριστικά στη δράση καθώς και η μουσική και οι παύσεις λειτουργούν σαν φακοί εστίασης. Τραβούν δηλαδή το μάτι του θεατή στην κεντρική δράση της ιστορίας. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Να πούμε μία ιστορία” εξηγεί η Αμάλια Μπένετ.

Στη σκηνή υπάρχουν άλλοι τέσσερις μουσικοί που φωτίζουν τη δράση και δίνουν τον τόνο στην παράσταση που υμνεί τον ηρωισμό των απλών ανθρώπων, αλλά και τη μεγαλοφυΐα του Τσάπλιν ως συγγραφέα, σκηνοθέτη, παραγωγού, συνθέτη και πρωταγωνιστή των ταινιών του.

Ο θίασος

Η Αμάλια Μπένετ καθοδηγεί έναν σπουδαίο θίασο 26 ηθοποιών, μουσικών και τραγουδιστών ̶ με τον Προκόπη Αγαθοκλέους στον ρόλο του Σαρλό.

“Διάλεξα τον Προκόπη Αγαθοκλέους γιατί ήταν μαθητής μου παλιά. Δε θα μπορούσα να κάνω αυτό το έργο, αν δεν πίστευα πως “έχω” τον Τσάπλιν, κάποιον δηλαδή που να μπορεί να φέρει στη σκηνή την ψυχοσύνθεσή του. Ο Προκόπης έχει χορέψει με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου για δύο χρόνια και έχει όλο το σωματικό training που απαιτείται. Έχει μπει τόσο βαθιά μέσα στον χαρακτήρα του Τσάπλιν που πραγματικά με ξαφνιάζει” αναφέρει και καταλήγει λέγοντας πως “χαίρομαι πολύ γιατί η ταινία ήταν φτιαγμένη για να φωτίζει τον Τσάπλιν και την αγαπημένη του. Στην παράστασή μας έχουμε καταφέρει να κάνουμε μία εξαιρετική ομαδική δουλειά και όλοι οι χαρακτήρες, ακόμη και οι πιο μικροί είναι λίγο πιο φωτισμένοι.

Συντελεστές

Διασκευή: Αμάλια Μπένετ-Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς-Θοδωρής Οικονόμου/ Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Αμάλια Μπένετ/Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου/ Στίχοι: Σταύρος Σταύρου/ Σύμβουλος δραματουργίας: Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς/ Σκηνικά: Τίνα Τζόκα/ Κοστούμια: Άγγελος Μέντης/ Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα/ Ηχητικός σχεδιασμός: Κωνσταντίνος Μπώκος/ Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά /Βοηθός σκηνοθέτριας Α΄: Κατερίνα Γεβετζή/ Βοηθός σκηνοθέτριας Β΄: Σοφία Αντωνίου/ Βοηθός σκηνογράφου: Σταύρος Μπαλής/ Βοηθός ενδυματολόγου: Μαριάνθη Σανδαλτζοπούλου/

Διανομή (αλφαβητικά): Προκόπης Αγαθοκλέους: Τσάρλι Τσάπλιν – Αλεξάνδρα Αϊδίνη: Τυφλό κορίτσι – Φίλιππος Άνθης: Παιδί Τσάρλι –Στέλλα Αντύπα: Μητέρα Τσάρλι, Θαμώνας στο night club, Τσάρλι, crew –Θοδωρής Βράχας: Ληστής, Μποξέρ, Εφημεριδοπώλης, crew – Σαββίνα Γιαννάτου: Φωνή του τυφλού κοριτσιού- Νίκος Ιατρού: Δήμαρχος, Μποξέρ, Αστυνόμος, crew – Έκτορας Λυγίζος: Εκατομμυριούχος –Υβόννη Μαλτέζου: Γιαγιά τυφλού κοριτσιού –Γρηγορία Μεθενίτη: Χορεύτρια στο night club – Τσάρλι, Προπονήτρια, Υπάλληλος ανθοπωλείου, crew –Μάριο Μπανούσι: Δημαρχίνα –Ιωάννα Μπιτούνη: Ερωτευμένο κορίτσι, Προπονήτρια, Θαμώνας στο night club, Τσάρλι, crew, Κώστας Μπερικόπουλος: Μπάτλερ –Νικόλας Ντούρος: Φωνή του μπάτλερ, Θαμώνας στο night club, Αστυνόμος, crew –Μίκης Παντελούς: Φωνή του εκατομμυριούχου –Γιάννης Πρωτόπαππας: Παιδί Τσάρλι –Κρις Ραντάνοφ: Χορευτής, Μποξέρ, Αστυνόμος, crew – Θανάσης Ραφτόπουλος: Διαιτητής, Σερβιτόρος, Αστυνόμος, Ερωτευμένο αγόρι, crew – Μαριάμ Ρουχάτζε: Τραγουδίστρια, Προπονήτρια, Αστυνόμος, crew- Κωνσταντίνος Σάμαα: Αστυνόμος, Μποξέρ, Σοφέρ, Ληστής, Εφημεριδοπώλης, crew

Μουσικοί επί σκηνής: Διονύσης Βερβιτσιώτης (βιολί), Παρασκευάς Κίτσος (κοντραμπάσο), Ιώ Λε Μολλέρ (μπαγιάν), Θοδωρής Οικονόμου (πιάνο), Δημήτρης Χουντής (σαξόφωνο)
Φωτογράφος παράστασης: Κάρολ Γιάρεκ

Ιnfo

Από 23 Νοεμβρίου στη σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του Θεάτρου Rex/ Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 20:30, Κυριακή στις 19:00/Προπώληση εισιτηρίων: ticketservices.gr και στο 210.7234567 (με χρήση πιστωτικής-χρεωστικής κάρτας)